ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ



-->
ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ


-->

Κάνει κρύο.
Είμαστε μακριά από τον ήλιο μας, τον πατέρα του φωτός και της θαλπωρής.
Το ηλιοβασίλεμα σήμερα είχε κάτι από τα παγωμένα τοπία ενός άλλου κόσμου, απόμακρου στη σκοτεινιά του ηλιακού συστήματος.
Φαίνονται και στους άλλους πλανήτες τα ηλιοβασιλέματα. Κανένα διαστημικό σκάφος μας δεν φωτογράφησε ένα, όλα τους ψάχνουν το χώμα και τις τροχιές, τους χημικούς τύπους και τα μαθηματικά. Μοιάζει απαγορευμένη η εικόνα ενός εξωγήινου ουρανού. Οι άνθρωποι θα άρχιζαν να ονειρεύονται, κανείς δεν τους θέλει να ονειρεύονται, όλοι τούς θέλουν προσγειωμένους να κοιτούν το χώμα και τους αριθμούς, σαν τα μικρά ρομποτικά διαστημόπλοια που στέλνουμε εκεί έξω. Τελειώνουν την τροχιά τους, προσγειώνονται, στέλνουν πίσω τα στοιχεία για το χώμα, μετρούν τους αριθμούς, κι έπειτα χάνονται.
Μέχρι κι οι τεχνητοί δορυφόροι μας κοιτούν προς τη Γη, κι όχι στην απέραντη εικόνα του σύμπαντος. Είναι σαν να φοβούνται να κοιτάξουν προς τα πάνω.
Εκτός από εκείνο το διαστημικό τηλεσκόπιο, που βλέπει εικόνες που κανένα μάτι ανθρώπου δεν είδε ποτέ, κι ούτε θα δει, εικόνες από πολύχρωμα μακρινά νεφελώματα, από τιτάνια μάτια στο διάστημα, κεφαλές αλόγων, αστρικές μέδουσες, πρόσωπα ολύμπιων θεών, καινοφανείς αστέρες, νέμπουλα, σούπερ νόβα, και αόρατες μελανές οπές. Εικόνες που βλέπουν και αναλύουν οι Κοσμοκράτορες, αυτοί που κρατούν τον Κόσμο, δηλαδή το διάστημα, τα άστρα, το κόσμημα των ουρανών. Ακόμη κι αυτές τις λιγοστές εικόνες που οι Κοσμοκράτορες επιτρέπουν να δειχθούν, σχεδόν κανείς δεν τις βλέπει, κανείς δεν ονειροπολεί, κανείς δεν μελαγχολεί για τη μικρότητά μας απέναντι στους γαλαξίες των αμέτρητων δισεκατομμυρίων άστρων.
Ποιοί είμαστε εμείς που θα εξερευνήσουμε το άπειρο των κόσμων; Με αυτά τα χέρια, με αυτά τα πόδια, αυτά τα ίδια ταλαίπωρα χέρια και πόδια που τα έχουμε από τότε που γεννηθήκαμε, με αυτό το μυαλό που ξεχνάει τις λεπτομέρειες, με αυτά τα μάτια που έχουν αντικρίσει όλα τα θαύματα του κόσμου κι όμως ποτέ δεν τα είδαν, με αυτά τα αυτιά που έχουν μάθει να ακούν μόνο απόηχους μικρών αποστάσεων. Ποιοι είμαστε εμείς που θα εξερευνήσουμε το άπειρο των κόσμων;

Υπήρξαν κάποιες στιγμές που ένας αστροναύτης, ψηλά εκεί στον διαστημικό σταθμό, έμεινε σιωπηλός. Ατενίζοντας το άπειρο. Σιωπηλοί οι αστροναύτες απέναντι στην απέραντη εικόνα που δεν είδε άλλος κανείς. Κανείς τους δεν μίλησε γι’ αυτό, κανείς δεν τούς αφήνει να το κάνουν.
Υπήρξε κάποτε μια στιγμή μέσα στη νύχτα, στον Ατλαντικό Ωκεανό, που ατένισα τον ουρανό των άπειρων άστρων. Έπλεα στην αστρική θάλασσα, μέσ’ στο σκοτάδι, σιωπηλός, μέσ’ στην απέραντη σιωπή. Μια ψυχούλα σαν σπίθα μικρή στον απέραντο ωκεανό των άστρων, χαμένη στα κύματα, χωρίς πυξίδα, χωρίς χρόνο πολύ.
Είδα τους κόσμους. Και κατάλαβα για πρώτη φορά, πόσο μακριά είμαστε από οπουδήποτε. Είμαστε τόσο μακριά από την πατρίδα. Εξόριστοι εδώ πέρα, χωρίς τον χάρτη της διαδρομής, χωρίς μηνύματα, χωρίς ούτε καν ένα τραγούδι.

Κανείς δεν θα μάς θυμάται. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ για την ένδοξη ιστορία μας, τη Βαβυλώνα, τις θεόρατες πυραμίδες στην έρημο, το Έπος του Γκιλγκαμές, την Τροία που την πήραμε μαζί με τον Αχιλλέα με δόρατα κι ασπίδες που έλαμπαν στον ήλιο (όπως κάποτε μού ‘πε ένας γέροντας στον Άθωνα που τις νύχτες ολομόναχος άκουγε τις τροχιές των πλανητών), τη γενναία στρατιά του Αλέξανδρου στην άκρη του κόσμου μπροστά σε ελέφαντες πολεμικούς, τους αμέτρητους πίνακες στο Λούβρο, την Ενάτη του Μπετόβεν που την έγραψε κουφός, τις περιπέτειες του Δον Κιχώτη που γράφτηκαν σε μια φυλακή, την Έναστρη Νύχτα του Βαν Γκογκ που έκοψε το αυτί του για μια αγαπημένη, τη μάχη του Υπρ στα χαρακώματα, την πολιορκία του Στάλινγκραντ μέσα στα χιόνια, τις εξερευνήσεις του Λοχαγού Μπέρτον, την ένδοξη θλίψη του Ναπολέοντα στη Νήσο της Αγίας Ελένης, την αγία πυρά που κατέκαυσε την Ζαν Ντ’ Αρκ και τον Τζιορντάνο Μπρούνο, τον Ιρλανδό πατριώτη ποιητή Πάτρικ Πηρς στο εκτελεστικό απόσπασμα, την κατάκτηση της Σελήνης, τους ηρωικούς εργάτες που θυσιάστηκαν για να σφραγίσουν το Τσέρνομπιλ, τους πανάρχαιους δρόμους της Νέας Υόρκης όπως θα τους βλέπουν οι μελλοντικοί αρχαιολόγοι, το διαστημικό μας τηλεσκόπιο που κρυφοκοίταζε το Σύμπαν...
Είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι δεν πήγαμε ποτέ στη Σελήνη, ότι όλα ήταν μια κινηματογραφική σκηνοθεσία, μια συνωμοσία. Είναι μεγάλη η άγνοιά μας, κι η δική μου δεν είναι μικρότερη. Αλλά, ξέρω πλέον ότι πήγαμε εκεί πάνω, στ’ αλήθεια. Το κατάλαβα βλέποντας μια σκηνή σ’ ένα βίντεο. Δεν ήταν τα βίντεο της NASA από το φεγγάρι (που τα έχασαν, έτσι κι αλλιώς). Ήταν σε ένα άλλο βίντεο, πιο πρόσφατο. Ένας δημοσιογράφος ρώτησε ειρωνικά τον Μπαζ Όλντριν, έναν από τους δύο ανθρώπους που πρώτοι πάτησαν στο φεγγάρι, για τη συνωμοσία της προσσελήνωσης, λέγοντάς του ότι δεν πήγαν ποτέ εκεί. Ο Μπαζ οργίστηκε και τού έριξε μια μπουνιά, μπροστά σε τόσες κάμερες. Είδα το βλέμμα του. Αυτός ο άνθρωπος είχε πάει στο φεγγάρι. Το είδα στο βλέμμα του και στη γροθιά του. Είχε εκτοξευτεί καθισμένος στη μύτη ενός πυραύλου, είχε ταξιδέψει στο φεγγάρι μέσα σε έναν θερμοσίφωνα, τον είχε προσσεληνώσει, είδε τη Γη με μια θέα που κανείς δεν είχε ξαναδεί, μπήκε πάλι στον θερμοσίφωνα, κατάφερε και γύρισε εδώ πίσω, πέρασε τη φλεγόμενη στρατόσφαιρα, κι έπεσε στον απέραντο ωκεανό, απ’ όπου τον περιμάζεψαν οι δύτες. Κι ήταν τώρα ακόμη ζωντανός, γέροντας...ποιος ξέρει τι όνειρα να βλέπει ο Μπαζ Όλντριν; Και κάποιος γελοίος τού έλεγε τώρα ότι δεν το έκανε όλο αυτό. Κι ο Μπαζ τον χτύπησε. Έπεσαν πάνω του και τον άρπαξαν για να μην τον ξαναχτυπήσει. Είχαν ονομάσει Μπαζ ένα κουκλάκι σε ένα καρτούν, στο Toy Story. Ο Buzz Lightyear, ο Μπαζ-Έτος-Φωτός.
Ένα έτος φωτός είναι η απόσταση που διανύει ένα σώμα όταν ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός. Μια ταχύτητα στην οποία ποτέ δεν θα τρέξουμε, ένας χρόνος που ποτέ δεν θα ζήσουμε, μια απόσταση που ποτέ δεν θα διανύσουμε. Το έτος φωτός είναι η μέτρηση του χρόνου της φαντασίας. Της ένδοξης φαντασίας μας, που κανείς δεν θα τη θυμάται. Της φαντασίας μας που ταξιδεύει στο άπειρο των κόσμων. Με μια ταχύτητα ανώτερη από την ταχύτητα του φωτός: με την ταχύτητα της σκέψης.
Σε μια στιγμή προσωπικής έμπνευσης, μια από εκείνες τις στιγμές στις οποίες ατενίζουμε το αβέβαιο μέλλον, προσεύχομαι για εκείνον τον άγνωστο μου άνθρωπο που πρώτος θα δει ένα εξωγήινο ηλιοβασίλεμα, σ’ έναν μακρινό πλανήτη. Κανείς δεν ξέρει ακόμη το όνομά του, κανείς δεν ξέρει καν αν θα υπάρξει ποτέ ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που θα πάρει επάνω του όλες τις αμαρτίες μας και όλες τις αγωνίες μας και όλα τα όνειρά μας, και θα τα πάρει μαζί του σε έναν άλλον πλανήτη. Και θα είναι τόσο μακριά από τη γαλάζια μας πατρίδα, στην ξενιτιά –θα πρέπει να βρούμε μια νέα λέξη γι’ αυτήν τη νέα μοναξιά, γι’ αυτήν τη νέα διαστημική νοσταλγία.
Στη σιωπή εκείνης της πρώτης στιγμής, θα ατενίσει το ηλιοβασίλεμα. Ένα ηλιοβασίλεμα που κανείς ποτέ δεν θα έχει ξαναδεί.
Εγώ, ένα μικρό ανθρωπάκι, ανέβαινα κάποτε σκαρφαλώνοντας σ’ ένα βουνό της Γης μας, κάτω από τον καυτό ήλιο ενός καλοκαιριού που έκαιγε όλη μου την ύπαρξη. Νόμισα πως θα πεθάνω, κι όμως τα κατάφερα, κι έφτασα στον σκιερό προορισμό μου. Κι εκεί πάνω, ένας γέρος μού έδειξε τον λαμπρό ήλιο στον γαλάζιο μας ουρανό, και μου είπε: «Τον βλέπεις τον ήλιο εκεί πάνω; Που σ’ έκαψε μέχρι ν’ ανεβείς εδώ στη μοναξιά μας; Είδες πόσο πολύ καίει; Φαντάσου πόσο καίει αυτός που τον έφτιαξε...»
Ποιος είναι αυτός που έφτιαξε όλους αυτούς τους ήλιους, που καίνε τα σύμπαντα, που καίνε τους άπειρους κόσμους, που δίνουν το φως τους σε όλο το μαύρο διάστημα, το φως τους που ταξιδεύει μέχρι τον φακό του διαστημικού μας τηλεσκοπίου που παρατηρεί τη συμπαντική ζωγραφική, και μέχρι τον φακό του ταλαίπωρου ματιού μας που ατενίζει το ηλιοβασίλεμα;
Λέμε ότι ο ήλιος βασιλεύει, στον ουρανό, παντού, λίγο πριν πέσει το σκοτάδι. Και ξέρουμε ότι θα έρθει ξανά, θα ανατείλει. Είναι ένα ζωντανό όν ο ήλιος μας. Είναι ο βασιλιάς μας. Το φως του δίνει τη ζωή, την εικόνα, τα πρόσωπά μας, τη ζέστη μέσα στο κρύο, το φως στην άκρη του τούνελ. Όποτε πέφτει το σκοτάδι, ξέρουμε την υπόσχεσή του ότι θα έρθει ξανά, την αυγή. Και πάντα έρχεται. Και θα έρχεται, ξανά και ξανά, εις τους αιώνας των αιώνων. Για να φωτίσει εμένα, ένα ανθρωπάκι μικρό και ανίδεο, στην κορυφή ενός βουνού, που ατενίζει το Σύμπαν. Και άπειροι άλλοι μακρινοί ήλιοι στέλνουν εδώ σε μένα το φως τους, υπάρχουν, νεύουν μηνύματα, που ταξιδεύουν τα έτη φωτός, ταξιδεύουν, από τη μακρινή μου πατρίδα μέχρις εδώ, σ’ εμένα, ψιθυρίζοντάς μου ότι δεν είμαι μόνος, μέσα στη σιωπή.
Δεν είμαι μόνος μου, εγώ, μέσα στο άπειρο Σύμπαν, με σκέφτονται τ’ αδέλφια μου όπως τα σκέφτομαι κι εγώ, και ταξιδεύει η σκέψη μας ταχύτερα από την ταχύτητα του φωτός. Δεν είμαι στ’ αλήθεια μικρός και φτωχός. Ποιος βασιλιάς έχει ένα τέτοιο αστρικό στέμμα πάνω απ’ το κεφάλι του; Ποιανού μυαλού τα όνειρα γίνονται τόσα άστρα διάπυρα;

Κι όμως, ποιο παιδί δεν μπορεί να αγκαλιάσει τον πατέρα του, γιατί καίει τόσο πολύ;
Και ποιος πατέρας δεν έδειξε τα άστρα για πρώτη φορά στα παιδιά του, εκεί ψηλά στον ουρανό, δίνοντάς τους έτσι την κληρονομιά των ονείρων του Σύμπαντος;
Κάνει κρύο.
Το ηλιοβασίλεμα σήμερα είχε κάτι από τα παγωμένα τοπία ενός άλλου κόσμου, απόμακρου στη σκοτεινιά του ηλιακού συστήματος.
Φαίνονται και στους άλλους πλανήτες τα ηλιοβασιλέματα.
Έχουν και οι άλλοι πλανήτες παιδιά και πατέρες, μητέρες και εγγόνια. Και μάς φαντάζονται. Έτη φωτός μακριά. Σήμερα το βραδάκι.



11 comments:

ekptwtos είπε...

Δεν είμαι στ’ αλήθεια μικρός και φτωχός. Ποιος βασιλιάς έχει ένα τέτοιο αστρικό στέμμα πάνω απ’ το κεφάλι του;
AFIERWMENO SE AYTOYS POY ENDIAFERONTAI NA AYKSHSOYN TO XWRAFAKI TOYS,TA PLOYTH KAI AYTA TA VRWMIKA ASXHMA GEMATA ARITHMOYS XARTIA STIS TSEPES TOYS ALLA KAI SE MAS POY EIMASTE OI POLOI TWN ONEIRWN KAI NOIWTHOYME MONOI KOITWNTAS TA HLIOVASILEMATA,TA ASTRA STO STEREWMA,MONOI SE ENAN THLIVERO KOSMO GEMATO ME PLHTHH ATOMWN XWRIS FANTASIA,IDANIKA KAI ONEIRA,ROMPOTIKES PROSWPIKOTHTES,ANERASTOI KAI ANHTHIKOI,ENAN KOSMO POY EINAI AYTOS FTWXOS STO PNEYMA,AXRWMOS KAI KRYOS!EIMASTE PONEMENOI,ME MATIA XILIODAKRYSMENA,MONAXIKOI KAI PARAKSENOI ALLA EIMASTE PLOYSIOI STH KARDIA,GEMATOI ONEIRA KAI ELPIDES KI AN KAPOIOS DEI POTE ENA EKSWGHINO HLIOVASILEMA DE MPOREI PARA NA EINAI ENAS APO EMAS GIATI OI YPOLOIPOI...... DE KSEROYN KAI DE THA KSEROYN TI SHMAINEI EKSWGHINO HLIOVASILEMA.......

Ηρακλής είπε...

Πανέμορφο αυτό που έγραψες άλλα και
επί της ουσίας.
Μια φλόγα καίει μέσα μου σαν ήλιος
και ίσως κάποτε σαν ένας άλλος να βρεθώ εκεί σε τέτοια ύψη και να ατενίζω το άπειρο.
Συνέχισε να μας δίνεις όνειρο,και σενάρια εφικτής ουτοπίας.
Προσγειώνομαι τώρα.

χρειαζόμαστε πληροφορία και επικοινωνία,ο καινούργιος άνθρωπος
είναι εφικτός.

Με εκτίμηση.
iraklisv

Ανώνυμος είπε...

Ήθελα να σας ρωτήσω αν έχετε κάποιο καλό βιβλίο αστρονομίας υπόψη σας; Χωρίς πολύπλοκους όρους, κάτι σαν διαστημικό ταξιδιωτικό εγχειρίδιο...

Διαβάζοντας ξανά το S.O.S. από το τ.Ψ.δ.Ξ.ο.Β. μου ήρθε στο μυαλό η ταινία Rescue Dawn του Werner Herzog, όπου πρωταγωνιστεί ο Christian Bale. Αν ενδιαφερθεί κάποιος να τη δει ας ρίξει και μία ματιά στο YouTube για να μάθει λίγα περισσότερα για την πραγματική ιστορία, που υπερβαίνει αυτήν του σεναριογράφου...

Να’σαι πάντα καλά Παντελή...

Ανώνυμος είπε...

ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΩ ΤΗ ΝΟΗΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ Κ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΠΟΥ ΔΙΝΕΤΑΙ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΣΩ ΤΟΥ STRANGE.ΣΑΣ ΕΧΩ ΔΕΙ Κ ΑΚΟΥΣΕΙ Κ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ,ΕΔΩ ΣΤΗ ΑΘΗΝΑ.ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ,ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΑ ΟΜΟΡΦΗ Η ΓΡΑΦΗ ΣΑΣ Κ ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΤΕ ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ.ΚΑΤΑ Τ ΑΛΛΑ?KΑΛΑ ΟΛΑ?ΦΙΛΙΑ.ΕΥΑ ΑΠΟ ΠΑΤΗΣΙΑ.

Ανώνυμος είπε...

Kε Γιαννουλάκη με αφορμή τη συνέντευξη του κυρίου Α. Αριβάνη στο S118 και με το αν θα πρέπει να εκδοθεί κάποιο βιβλίο ή να γίνει αναδημοσίευση παλιότερων κειμένων σε περιοδικό θα πρότεινα το πρώτο. Η γνώμη μου είναι ότι ένα βιβλίο έχει περισσότερο 'χαρακτήρα' ή ατμόσφαιρα αν θέλετε... Θα ήταν όντως φοβερό ανάγνωσμα...

Unknown είπε...

Left the earth in 1983,
fingers groping for the galaxies,
reddened eyes stared up into the void,
1000 stars to be exploited
Somebody help me I'm falling, somebody help me, I'm falling down
Into sky, into earth, into sky, into earth .....

touch with my mind, I have no frame,
touch with my mind, I have no frame ...
Well now where is the time and who the hell am I?
here floating in an aimless way?
I am now quite alone, part of a vacant time-zone,
here floating in the void

I am the one who went up into space, or stayed where I was,
or didn't exist in the first place ...

deathatreach είπε...

Κε. Γιαννουλακη καλησπέρα. Εκπληκτικη η συνεντευξη του Κου. Αριβάνη στο τρέχων τέυχος του Strange. Θα ήθελα να εκφράσω την επιθυμία μου μια και δεν κατέχω παλαιότερα τέυχη του Strange να αναδημοσιεύσετε παλιες του συνεντεύξεις και περιμένω με ανυπομονησία η προσπαθεια σας να εκδόσεται βιβλίο με την ανθολογία κειμένων του Κου Αριβάνη να στεφθεί με επιτυχία, φανταζει άκρως ενδιαφέρων.

prasino liker είπε...

Κε Γιαννουλακη,φανταζεστε ενα κοσμο που οι ανθρωποι θα ονειροπολουν;Θα τρελαθουν οι τεχνητοι δορυφοροι.
Λετε οτι κανεις δεν θα μας θυμαται.Πρεπει αραγε να μας θυμουνται;Γιατι θα πρεπει να αφηνουμε ιχνη οταν ολα τελειωσουν;Εσεις λετε στο βιβλιο σας //Ο Ονειροπολος// οτι το παρελθον δεν υπαρχει ,ανηκει μονο στην μνημη και στην φαντασια.Αρα ο καθενας μας μπορει να φτιαξει ενα παρελθον οπως το θελει.
Κε Γιαννουλακη ,ποσοι απο εμας εδω δεν εχομε αφησει το ηλιοβασιλεμα να χαθει χωρις να κανουμε μια ευχη στον ηλιο ,και να τον παρακαλεσουμε να φερει πιο γρηγορα την βοηθεια που απλοχερα προσφερει καποιος που ειναι πιο πανω απο αυτον.Τοτε μπορει να δουμε και εξωγηινα ηλιοβασιλεματα.
Δεν ειστε ανθρωπακι Κε Γιαννουλακη.Ειστε ενας ονειροπολος Superman οπως λεει και το τραγουδι που εχετε επιλεξει και οι σκεψεις σας θα ταξιδευουν παντα σε ολους τους πλανητες .
Να ειστε παντα καλα.

Ανώνυμος είπε...

Μετά από αυτό το κείμενο και το τεύχος 118 του strange μου φαίνεται πως υπάρχει μία πιο διαστημική ατμόσφαιρα τις τελευταίες μέρες. Όποιος θέλει μπορεί να ασχοληθεί και με το 'Κόσμος Δίχως Άστρα' των εκδόσεων Locus-7 μεταφρασμένο από τον Γ. Μπαλάνο. Μία από τις πτυχές, που καλύπτονται από την ιστορία του βιβλίου αφορά και την υποταγή και την κατευθυνόμενη εξειδίκευση των ατόμων μίας κοινωνίας από μία ολιγαρχία ανώτερων όντων.

prasino liker είπε...

Θα ηθελα να σας πω ,οτι οταν ξεκινησα να γραφω καποιες σκεψεις μου με αυτο τον τροπο επικοινωνιας το λεγομενο μπλογκινγκ ,διαλεξα το ονομα πρασινο λικερ απο το κειμενο σας που γραψατε στον Ονειροπολο.Το ποτο που επινε ο Οσκαρ Ουαιλντ.Με το πρασινο γαρυφαλο στο πετο.Εχετε περιγραψει πολυ ομορφα αυτη την σκηνη.
Καλο Σαββατοκυριακο.

St_Indigo είπε...

Πανέμορφο το κείμενο σου. Νομίζω, πως είναι ότι πιο ανθρώπινο έχω διαβάσει από σένα.
Απότι φαίνεται, αυτή η ανάγκη σου να γράφεις μετουσιώνεται μέσα από τα κείμενά σου σε ανάγκη να σε διαβάζουμε.

Στο τεύχος 105 του Strange με χαρακτήρισες συγγραφέα της ζωής μου. Αν περάσεις μια βόλτα από το blog μου, θα δεις πως έμαθα να γράφω και πράγματα πιο σημαντικά από τη μικρή ζωή μου.

Σε ευχαριστώ πολύ..