ΕΞΩΔΙΑΣΤΑΣΙΑΚΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ



-->
ΕΞΩΔΙΑΣΤΑΣΙΑΚΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ


--> -->
Ζούμε και κινούμαστε σε τρεις διαστάσεις: Είμαστε τρισδιάστατοι.
Στην πραγματικότητα «Διάσταση» δεν σημαίνει παρά «Κατεύθυνση».
Είναι πολύ πιο εύκολο να κατανοήσουμε το ζήτημα των διαστάσεων, αν τις δούμε ως κατευθύνσεις. Για τα όντα του κόσμου μας υπάρχουν τρεις τρόποι κίνησης, υπάρχουν τρεις κατευθύνσεις: μπρος-πίσω, δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω, (αν θεωρήσουμε ως μία ακόμη κατεύθυνση και την κίνησή μας στο Χρόνο, από το παρελθόν προς το μέλλον, τότε έχουμε ακόμη μία κατεύθυνση-διάσταση, αυτήν του Χρόνου). Με οποιονδήποτε τρόπο κι αν κινηθούμε μέσα στο Χώρο, κινούμαστε σε κάποια απ’ αυτές τις τρεις κατευθύνσεις (σε σχέση πάντοτε με τη θέση του παρατηρητή, κι αυτό είναι πολύ σημαντική επισήμανση και με τρομερές προεκτάσεις).
Απ’ όσο ξέρουμε, κανείς μέχρι τώρα δεν έχει ανακαλύψει ένα μέρος, που να μην μπορούμε να φτάσουμε σ’ αυτό με μία κίνηση προς την πρώτη, τη δεύτερη ή την τρίτη κατεύθυνση. Παραδειγματικά, αυτό ίσως σημαίνει ότι αυτήν τη στιγμή, ίσως μέσα στο ίδιο μου το σπίτι υπάρχει ένα δωμάτιο –ή και περισσότερα– το οποίο δεν μπορώ να επισκεφτώ, γιατί για να φτάσω σ’ αυτό χρειάζεται ένας «τέταρτος» τρόπος κίνησης. Πρέπει να κινηθώ με έναν «άλλον τρόπο», σε μία άγνωστη κατεύθυνση. Η πόρτα για το δωμάτιο αυτό θα είναι μπροστά μου, αλλά δεν θα τη βλέπω, επειδή αντιλαμβάνομαι τον κόσμο με τρεις διαστάσεις (σημειώνω ότι αυτό δεν σημαίνει ότι μένω ανεπηρέαστος από συμβάντα που συμβαίνουν σε μια τέταρτη ή πέμπτη διάσταση).
Αν και το σύμπαν φαίνεται ότι έχει μονάχα τρεις κατευθύνσεις για εμάς, είναι δυνατόν να φανταστούμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες, αλλά για κάποιον λόγο οι υπολογισμοί μας και οι αισθήσεις μας είναι ανίκανες να τις αντιληφθούν. Οι γεωμετρίες τότε που προκύπτουν από μια τέτοια προέκταση, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν σαν πιο «υψηλές», ή πιο πολύπλοκες, σε σχέση με τη στερεά γεωμετρία, όπως κι αυτή με τη σειρά της είναι υψηλότερη από την απλή γεωμετρία. Στη Γεωμετρία, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την ακολουθία α) της μιας κατεύθυνσης: Ευθεία Γραμμή, β) των δύο κατευθύνσεων: Τετράγωνο γ) των τριών κατευθύνσεων: Κύβος, δ) και –ναι– των τεσσάρων κατευθύνσεων: Υπερκύβος, ο οποίος είναι γνωστός και ως Τεσσεράκτιον. (Οι ιδιότητες αυτού του σχήματος είναι πολύ γοητευτικές, αλλά δεν είναι εύκολο να τις εξερευνήσουμε. Οι έδρες του αποτελούνται από οκτώ κύβους, όπως ακριβώς οι έδρες του κύβου αποτελούνται από έξι τετράγωνα…)
Ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουμε φευγαλέα μια Τέταρτη Κατεύθυνση, είναι να κατεβούμε για λίγο σε έναν κόσμο δύο κατευθύνσεων. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε ένα επίπεδο σύμπαν, στο οποίο δεν υπάρχει η κατεύθυνση του ύψους. Ένας απλός κόσμος: σαν ένα τεράστιο κομμάτι χαρτί, γεμάτο ζωγραφιές. Ας τον ονομάσουμε Επιπεδοχώρα (για να θυμηθούμε και τον Ε. Α. Άμποτ). Αν η Επιπεδοχώρα έχει νοήμονες κατοίκους, αυτοί θα είναι εξοικειωμένοι με τα σχήματα της απλής γεωμετρίας (γραμμές, κύκλοι, τρίγωνα, κλπ), αλλά θα είναι εντελώς ανίκανοι να φανταστούν τέτοιες θαυμαστές οντότητες όπως οι σφαίρες, οι κύβοι και οι πυραμίδες. Στην Επιπεδοχώρα, οποιαδήποτε κλειστή καμπύλη και γωνία, π.χ. ένας κύκλος ή ένα τετράγωνο, θα απέκλειε τελείως έναν χώρο. Δεν θα υπήρχε τρόπος για έναν αυτόχθονα να βγει ή να μπει εκεί μέσα, εκτός κι αν με κάποιο θαύμα διαπερνούσε τη γραμμή όπως εμείς χρειαζόμαστε ένα θαύμα για να περάσουμε μέσα από έναν τοίχο. Οι τράπεζες του κόσμου εκείνου, δεν θα ήταν παρά απλά γραμμικά τετράγωνα, και τα περιεχόμενα τους θα ήταν απολύτως ασφαλή εκεί μέσα. Όμως, για όντα σαν κι εμάς, που είμαστε ικανοί να κινούμαστε και στην Τρίτη Κατεύθυνση (του ύψους) αυτά τα χρηματοκιβώτια θα ήταν ορθάνοιχτα. Όχι μόνο θα μπορούσαμε να δούμε μέσα σ’ αυτά, όχι μόνο θα μπορούσαμε να μπούμε εκεί μέσα χωρίς κανείς να μας δει, αλλά θα μπορούσαμε να πάρουμε και ό,τι θέλουμε, κάνοντας το να εξαφανιστεί μυστηριωδώς από εκεί. Κανείς τους δεν πρόκειται να καταλάβει τί συνέβη, ούτε και να το εξηγήσει…
Η αναλογία είναι τώρα προφανέστατη, αν την προεκτείνουμε στο δικό μας σύμπαν. Δεν μπορούν να υπάρχουν κλειστοί χώροι στων «τριών κατευθύνσεων κόσμο» μας, για μια οντότητα ικανή για κίνηση σε μια Τέταρτη Κατεύθυνση, δηλαδή για μια οντότητα από άλλη διάσταση. Σημειώστε ότι, αυτή η «εξωδιαστασιακή» οντότητα, θα χρειαζόταν να ταξιδέψει μονάχα ένα χιλιοστό της ίντσας γι’ αυτήν, όπως κι εμείς χρειαστήκαμε να πηδήξουμε λιγότερο από το πάχος μιας τρίχας για να σαλτάρουμε πάνω από τους «τοίχους» της Επιπεδοχώρας.
Αυτό το όν, θα μπορούσε να μετακινήσει τον κρόκο ενός αυγού χωρίς να σπάσει το τσόφλι του αυγού! Θα μπορούσε να κάνει εγχειρήσεις χωρίς να αφήσει καμιά ουλή ή πληγή, να περάσει «πέρα» από τους τοίχους ενός κλειδωμένου δωματίου χωρίς να περάσει «μέσα» από τους τοίχους…
Αν υπάρχει αληθινά μια Τέταρτη Κατεύθυνση, τότε θα πρέπει να υπάρχουν χώροι στον κόσμο μας που δεν μπορούμε να τους επισκεφτούμε. Χώροι ανάμεσα στους χώρους, που μπορούμε να τους συλλάβουμε μονάχα ως άλλα χωροχρονικά συνεχή. Δηλαδή, Παράλληλοι Κόσμοι.
Αν στις τρεις κατευθύνσεις κινούμαστε με το σώμα μας (άρα το σώμα είναι το όχημά μας για να κινούμαστε στον τρισδιάστατο κόσμο μας) άραγε ποιο όχημα χρησιμοποιούμε για την κίνηση στην Τέταρτη ή Πέμπτη Κατεύθυνση; Μια εύκολη απάντηση θα έλεγε ότι χρησιμοποιούμε τη συνείδηση. Για παράδειγμα, κινούμαστε στον Χρόνο με τη συνείδησή μας. Μέσα από αυτό το πρίσμα, το ταξίδι στο Χρόνο, η Τέταρτη ή Πέμπτη Κατεύθυνση, θα είναι μια προβολή της συνείδησης σε άλλα χωροχρονικά συνεχή. Ίσως αυτήν την κατάσταση στην καθομιλουμένη την ονομάζουμε «Όνειρο». Αν και είναι ωραία σκέψη, δεν είναι αρκετή.
Αφού ο Χώρος και ο Χρόνος είναι αλληλένδετοι (για εμάς δεν υπάρχει ξεχωριστά ο Χώρος και ο Χρόνος, υπάρχει μόνο «Χωρόχρονος»), τότε θα πρέπει να μπορούμε να κινηθούμε στην Τέταρτη Κατεύθυνση με το σώμα μας. Θα πρέπει π.χ. να μπορούμε να μπούμε μέσα στο όνειρο με το σώμα μας, να εξαφανιστούμε από το κρεβάτι μας και όλοι ν' αρχίσουν να μάς ψάχνουν. Εμείς θα έχουμε ξυπνήσει μέσα στο όνειρό μας, από το όνειρο που βλέπαμε. Το όνειρο αυτό θα ήταν η καθημερινή μας πραγματικότητα. Νομίζαμε ότι ήμαστε ξύπνιοι, ενώ απλά ονειρευόμασταν -και όταν μετά πηγαίναμε να «ονειρευτούμε», ξυπνούσαμε για να βρούμε τον εαυτό μας μέσα στο όνειρο. (Να ξυπνάς μέσα στο όνειρο, στο οποίο ονειρεύεσαι ότι ξυπνάς μέσα στο όνειρο, που ονειρεύεσαι ότι ξυπνάς μέσα στο όνειρο: να μια κατεύθυνση που καταδύεται σαν σπείρα μέσα στους Χωρόχρονους της συνείδησης…) Οι «ονειρικές οντότητες» είναι εξωδιαστασιακές οντότητες…
Οι Εξωδιαστασιακές Οντότητες θα μπορούσαν να κινούνται με ένα τέταρτο τρόπο κίνησης, σε μία Τέταρτη Κατεύθυνση που δεν έχουμε καμία άμεση αντίληψη γι’ αυτήν, και θα μπορούσαν επίσης να κινούνται σε έναν άλλο Χρόνο, σε μία άλλη χρονική ακολουθία γεγονότων. Θα μπορούσαν να υπάρχουν ολόκληροι πολιτισμοί από εξωδιαστασιακές οντότητες, δίπλα μας, κι εμείς να μη γνωρίζουμε το παραμικρό…
Μπορώ ίσως να καταθέσω εδώ μία λογοτεχνική ιδέα, μία virtual εικόνα μιας τέτοιας Εξωδιαστασιακής Οντότητας: φανταστείτε ένα στερεόγραμμα που αποτελείται από στερεογράμματα! (Αντί για τις γνωστές κουκίδες, έχει μικρά στερεογράμματα που αποκαλύπτουν την τελική εικόνα, και πρέπει να δεις την εικόνα «με άλλα μάτια» για να σου αποκαλυφθεί). Τώρα φανταστείτε ότι αυτό το «μετα-στερεόγραμμα» είναι αόρατο για εσάς, αλλά ίσως να μπορείτε να το αντιληφθείτε σαν μια σκιά στην άκρη του ματιού σας ή σαν μια φευγαλέα κίνηση μέσα στο δωμάτιο. Φανταστείτε επίσης ότι, αν μπορούσατε να το δείτε, δεν θα το βλέπατε σε μια κανονική γραμμική ροή κίνησης, με μια κανονική χρονική ακολουθία, αλλά θα ήταν σαν να βλέπατε ένα τυχαίο αποσπασματικό μοντάζ μιας ταινίας, με καμία λογική ακολουθία. Τη μια στιγμή θα ήταν μεγάλο, την άλλη μικρό, τη μια στιγμή θα ήταν εδώ, την άλλη εκεί, κλπ. Κι όλα αυτά δεν θα ήταν παρά μία προβολή αυτής της εξωδιαστασιακής οντότητας και όχι η ίδια όπως «στ’ αλήθεια είναι», γιατί θα ήταν απερίγραπτη για τις αισθήσεις σας στην κανονική της μορφή...
Εφ’ όσον μιλάμε για Εξωδιαστασιακές Οντότητες, μιλάμε για όντα και δυνάμεις που δεν υπακούνε στους νόμους των τριών διαστάσεων, με φυσικό αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές παραδοξολογίες κατά την παρατήρηση –όταν είναι ευφικτή– της δράσης τους. Να υπενθυμίσω πάλι αυτό που έλεγα παραπάνω, ότι ένα πενταδιάστατο όν θα μπορούσε να αφαιρέσει τον κρόκο ενός αυγού χωρίς να σπάσει το αυγό. Έτσι, πράγματα όπως η κίνηση και η μετακίνηση, η επικοινωνία, η εμφάνιση, η δομή των σωμάτων, κλπ, θα είναι τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει στον κόσμο μας των τριών διαστάσεων.
Γι’ αυτό και τείνω να πιστέψω ότι για όλα αυτά είναι σημαντικό κλειδί τα όνειρα. Γιατί, σε ποια διάσταση βρίσκονται οι ονειροχώρες που επισκεπτόμαστε όταν κοιμόμαστε; Εκεί, στην ονειροχώρα που θα βρεθείς σήμερα το βράδυ, μπορεί μια τέτοια οντότητα να σου εμφανιστεί με τη μορφή ενός σπιτιού ή ενός δέντρου ή ενός ήχου, γιατί αυτή θα είναι η έκφρασή της στη συγκεκριμένη διάσταση, εσύ θα βλέπεις μόνο αυτό που θα μπορείς να δεις.
Και, εδώ που τα λέμε, το ίδιο ίσως ισχύει και στην καθημερινή μας πραγματικότητα. Πώς ξέρεις στ’ αλήθεια ότι αυτό που βλέπεις γύρω σου είναι αυτό που νομίζεις ότι είναι; Ποτέ δεν κατάλαβα π.χ. γιατί βλέπουμε σαν οντότητα το λουλούδι και όχι τη ρίζα του, ενώ όλα όσα ξέρουμε λένε ότι η αληθινή ύπαρξη του λουλουδιού είναι κάτω από το χώμα, εννοώ ότι το λουλούδι δεν είναι παρά ένα «πλοκάμι» της ρίζας. Κρίνουμε πάντα απ’ αυτό που εμείς βλέπουμε, και κανείς ποτέ δεν θα μας πείσει για το αντίθετο. Το θέμα είναι αν βλέπουμε σωστά, ή αν τα πράγματα «φαίνονται» σωστά…
Με όλα αυτά απλά εννοώ ότι ίσως κάποια από τα πράγματα που βλέπουμε γύρω μας, να μην είναι παρά «πλοκάμια» κάποιων άλλων πραγμάτων που δεν βρίσκονται εδώ. Μπορεί να είναι προβολές από άλλού, όπως η σκιά σου είναι η προβολή του σώματός σου πάνω στον τοίχο. Ίσως ο κόσμος μας (όπως και κατά το περίεργο παράδειγμα του Πλάτωνα) να είναι ένα τέτοιος τοίχος, που κατοπτρίζει σκιές από οργανικά και ανόργανα όντα και υπάρξεις που δεν κινούνται στο δικό μας Χωρόχρονο…
Για να το πάω ακόμη πιο μακριά, ίσως εμείς οι ίδιοι να είμαστε σκιές κάποιων άλλων, εξωδιαστασιακών οντοτήτων, αδιανόητων οντοτήτων που κινούνται και περιγράφονται σε εκατό διαστάσεις, και όχι μόνο σε τρεις όπως εμείς, οι σκιές τους.
Έτσι κι αλλιώς, όταν εμείς οι άνθρωποι θα βλέπαμε τέτοια όντα, δεν θα βλέπαμε την αληθινή οντότητα, αλλά απλά εκείνο το τμήμα της που συσχετίζεται με τις διαστάσεις στις οποίες ζούμε και παρατηρούμε.
Δεν το σκέφτονται πολλοί άνθρωποι αυτό: ένα όν «από άλλη διάσταση» (π.χ. τετραδιάστατο) που θα κινείται στον κόσμο μας, δεν θα είναι αόρατο. Θα έχει τις τρεις διαστάσεις που καθιστούν ένα όν ορατό στον τρισδιάστατο κόσμο. Δεν θα είναι αόρατο, κάτι θα είναι ορατό από αυτό. Θα βλέπουμε κάτι από αυτό, που θα μπορούσε να είναι κάτι αναγνωρίσιμο από εμάς ή όχι.
Μέσα από τα παραπάνω πρίσματα, ένα «στοιχειωμένο σπίτι» ίσως είναι ένα σπίτι που φιλοξενεί μία εξωδιαστασιακή οντότητα, το μόνο που θα αντιλαμβανόμασταν εμείς θα ήταν κάποιες ενδείξεις ενός μικρού ποσοστού της δραστηριότητάς της μέσα στο σπίτι, δεν θα αντιλαμβανόμασταν την ίδια την οντότητα στην ολότητά της, ούτε όλες τις δραστηριότητές της και τα αποτελέσματά τους, παρά μόνο τα αποτελέσματα των δραστηριοτήτων της στο δικό μας πεδίο. Κι ακόμη κι αυτά τα ολίγα, θα τα κατανοούσαμε μόνο σε σχέση με τις πεποιθήσεις και τις γνώσεις μας, δηλαδή με τα δικά μας περιορισμένα κριτήρια.
Ας επιστρέψουμε για λίγο στην «Επιπεδοχώρα» και στους υποθετικούς δυσδιάστατους κατοίκους της. Πάρτε ένα κομμάτι χαρτί και ζωγραφίστε ένα ανθρωπάκι. Αν βάλετε το δάχτυλο σας μπροστά στο πρόσωπο του, θα δείτε τη σκιά του να απλώνεται πάνω του. Το ανθρωπάκι θα δει τη σκιά, αλλά δεν πρόκειται να δει το δάχτυλό σας όσο κοντά στο πρόσωπο του κι αν το βάλετε και όσο κι αν το κουνάτε επιδεικτικά, κινείται και στη διάσταση του ύψους, ένα τελείως άγνωστο πεδίο για το ίδιο. Το δάχτυλο σας ανήκει σε μιαν άλλη διάσταση, για την οποία δεν είναι ενήμερο το ανθρωπάκι αυτό. Αν διαλογιστεί πάνω στη σκιά, ενδεχομένως, αν είναι ιδιαίτερα ευφυής, ίσως μπορέσει να συλλάβει διανοητικά την ύπαρξη του δάχτυλου σας που προκαλεί τη σκιά που παρατηρεί, αλλά και πάλι δεν θα δει το δάχτυλο. Δηλαδή η κατανόηση του δαχτύλου δεν είναι απαγορευτική, η άμεση αντίληψη του είναι. Μπορείτε με το δάχτυλο σας να τρυπήσετε το ανθρωπάκι και να τού προκαλέσετε βλάβη. Το ίδιο δεν πρόκειται να καταλάβει τί ακριβώς συνέβη –παρ’ όλο που θα έχει υποστεί τη ζημιά– και θα το αποδώσει σε κάποιο άλλο συμβάν που βρίσκεται στο πεδίο κατανόησης του.
Το παραπάνω παράδειγμα γίνεται ιδιαίτερα τρομακτικό, αν το ανάγουμε στον τρισδιάστατο κόσμο μας και το «δάκτυλο» είναι μια εξωδιαστασιακή οντότητα που κινείται σε ένα πεδίο περισσότερων διαστάσεων από το δικό μας…
Επίσης, οι επαφές, από πεδίο σε πεδίο, είναι πάντα μονόδρομες, από το ανώτερο προς το κατώτερο, και όχι και το αντίστροφο. Το δυσδιάστατο γραμμικό σκίτσο πάνω στο χαρτί, υπάρχει και στον τρισδιάστατο κόσμο μας, συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτόν, αλλά όχι το αντίστροφο. Ο κάτοικος της ανώτερης διάστασης έχει αντίληψη και εμπειρία της κατώτερης, καθώς και κίνηση σ’ αυτήν, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για την κατώτερη διάσταση, ο κάτοικός της δεν έχει αντίληψη και εμπειρία της ανώτερης, ούτε κίνηση σε αυτήν. Αν αυτή η νομολογία σχέσεων συνεχίζεται με τον ίδιο τρόπο προς τις επόμενες διαστάσεις που στέκουν πέρα από τις τρεις δικές μας, θα είναι μια νομολογία καθοριστική για την αντίληψη, εμπειρία και επαφή μας με μία εξωδιαστασιακή οντότητα.
Όπως το ανθρωπάκι στην «Επιπεδοχώρα» βλέπει μια σκιά (ή μια γραμμή) και όχι το δάκτυλο, έτσι κι εμείς θα βλέπουμε κάτι άλλο και όχι την εξωδιαστασιακή οντότητα (ή δεν θα τη βλέπαμε ολόκληρη όπως είναι). Στο παράδειγμά μας, αν το φως της λάμπας που φωτίζει το χαρτί δεν είναι στην κατάλληλη θέση, ή αν το ίδιο το ανθρωπάκι δεν βρίσκεται στην κατάλληλη θέση, το ανθρωπάκι δεν θα αντιληφθεί απολύτως τίποτε, ούτε γραμμή, ούτε σκιά, ούτε δάκτυλο, όσο κοντά του και αν το πλησιάσετε. Ίσως όμως να νιώσει τη θερμότητα που εκπέμπει το δάκτυλο, ή να νιώσει τον αέρα που θα τού φυσήξετε στο πρόσωπο.
Αυτό ίσως δείχνει ότι η επαφή με μία εξωδιαστασιακή οντότητα μπορεί να μην είναι οπτική, αλλά να συμπεριλαμβάνει μία από τις άλλες αισθήσεις μας, π.χ. την όσφρηση. Επίσης δείχνει ότι μπορεί να έχει να κάνει και με τη γεωγραφία, τη θέση μας σε αυτήν, τη χρονική στιγμή, ή τις καιρικές συνθήκες, τις συνθήκες του φωτός, ένα σωρό παράγοντες που υπόκεινται σε συνεχείς αλλαγές.
Τέλος, (για να φτάσουμε στα όρια της περιορισμένης φαντασίας μας), όπως ακριβώς το ανθρωπάκι που κατοικεί σ’ αυτό το δυσδιάστατο κείμενο, αντιλαμβάνεται την εξωδιαστασιακή οντότητα «αναγνώστης» «μεταφρασμένη» σε κάτι αντιληπτό και αποδεκτό στον δυσδιάστατο κόσμο του, και μπορεί να θεωρήσει ότι συναντώντας τον αναγνώστη συνάντησε μία γραμμή, ή ένα σημείο ανάμεσα σε όλα τα άλλα δυσδιάστατα σημεία του κόσμου του, ένα σημείο που είχε λίγο παράξενη συμπεριφορά ή μία απρόβλεπτη θέση, έτσι ακριβώς αν αύριο εγώ βρεθώ μπροστά σε μία εξωδιαστασιακή οντότητα, μπορεί να θεωρήσω ότι βρέθηκα μπροστά σε έναν ακόμη άνθρωπο, σε μία καμηλοπάρδαλη, μία μύγα, ένα δέντρο, μία δίνη στο νερό, ένα τυφώνα, μία σκιά, μία ομίχλη, ένα ξωτικό, έναν ερπετοειδή εξωγήινο, ένα UFO, ή και, ακόμη πιο ακαθόριστα, σε μια μελαγχολία, μια μυρωδιά θειαφιού, ένα μικρό κρύο άνεμο, έναν ανεξήγητο θόρυβο, ένα φτάρνισμα, μία σύγχυση, ένα σεισμό, έναν πονοκέφαλο, μια ουρανοκατέβατη καταπληκτική ιδέα, μια σκέψη.
Ακόμη και τα λεγόμενα crop-circles (τα «αγρογλυφικά») που εμφανίζονται μυστηριωδώς σε διάφορα μέρη του κόσμου μας, θα μπορούσαν να είναι σημεία επαφής του κόσμου μας με παράξενες εξωδιαστασιακές οντότητες, «ίχνη από αλλού».
Ίσως ακόμη κι εκείνος ο «κόσμος των πνευμάτων», για τον οποίο μιλούν όλες οι παραδόσεις όλων των λαών του κόσμου από τη βαθιά αρχαιότητα ως σήμερα (παραδόξως χωρίς να έχουν επαφές μεταξύ τους), ίσως να είναι ένας κόσμος μιας άλλης διάστασης, κι αυτό που αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινοι λαοί ως καλά ή κακά πνεύματα, θεούς ή δαίμονες, να είναι εξωδιαστασιακές οντότητες που κατοικούν σε ένα άλλο πεδίο που συνυπάρχει με το δικό μας αλλά εμείς δεν μπορούμε ούτε να το αντιληφθούμε, ούτε να το επισκεφτούμε, ενώ οι κάτοικοί του μπορούν και να μας αντιληφθούν και να μας επισκεφτούν, αλλά και να δράσουν με ένα σωρό ανεξιχνίαστους –για εμάς– τρόπους επάνω μας και πάνω στον κόσμο μας.
Ίσως, μάλιστα, όπως εμείς θεωρούμε π.χ. ότι όλα τα σκίτσα του κόσμου ανήκουν στο δικό μας κόσμο και είναι δικά μας, να θεωρούν και εκείνα –τα όντα που στέκουν πέρα από την αντίληψή μας– ότι εμείς ανήκουμε στο δικό τους κόσμο και είμαστε δικοί τους, εμείς και ο κόσμος μας...
Γιατί να πιστεύουμε ότι είμαστε –εμείς και τα άλλα πλάσματα που παρατηρούμε– οι μόνες οντολογικές ιεραρχίες αυτο-συντηρούμενης αυτόματης τάξης σε μορφή οργανισμών, που έχουν αποκτήσει συνείδηση;
Μπορεί να υπάρχουν μορφές ζωής που δεν βασίζονται στη χημεία, στα άτομα, ή ακόμη και μορφές ζωής που δεν είναι εστιασμένες σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο Χώρο και στο Χρόνο. Είναι πιο πιθανό οι ιεραρχίες των οντοτήτων να συνεχίζουν ακόμη πιο μακριά προς τα πάνω και προς τα κάτω στις διαστάσεις, πέρα από τις διαστάσεις που εμείς αντιλαμβανόμαστε, παρά να μη συμβαίνει αυτό. Ακόμη και το ίδιο το Σύμπαν μέσα στο οποίο ζούμε, μπορεί να ειδωθεί ως μία ζωντανή οντότητα, κινούμενη και εξελισσόμενη, κι εμείς να μην είμαστε παρά απλώς μικρά τμήματα αυτής της εξέλιξης, αυτού του υπερ-οργανισμού. Το Σύμπαν μπορεί να είναι –κι αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το πιο πιθανό– μία πολυδιαστασιακή υπερ-οντότητα.
Και μπορεί να υπάρχουν άλλα τμήματα αυτής της εξελικτικής διαδικασίας, που ξεφεύγουν της περιορισμένης –και «χαμηλής», λόγω θέσης– παρατήρησης και εποπτείας μας. Είναι πιο πιθανό να συμβαίνει αυτό, παρά να μη συμβαίνει. Οι οντότητες που θα κατοικούν στους χωροχρόνους που περιγράφονται ως άλλα τμήματα της συμπαντικής εξελικτικής διαδικασίας, ή ακόμη και αυτής του ίδιου μας του κόσμου, θα είναι τελείως ξένες για τον τρόπο αντίληψης και σκέψης μας.
Το Σύμπαν είναι πάρα πολύ πιο μεγάλο και πάρα πολύ πιο παράξενο, απ’ όσο είμαστε ικανοί να φανταστούμε, και το ίδιο ισχύει και για τον μικρό κόσμο μας, (που μπορεί να μην είναι και τόσο μικρός, ιδωμένος μέσα απ’ αυτό το πρίσμα).
Ο εγκέφαλός μας δεν μπορεί να ξεπεράσει τους περιορισμούς του για να δεχθεί, χωρίς να μεταλλαχθεί ριζικά, αυτές τις διαφορές που καθιστούν ξένες αυτές τις οντότητες. Κι όμως, αν υπάρχουν, θα έχουμε συνεχώς επαφή με τέτοια όντα. Επαφές που δεν καταγράφονται πουθενά. Κι αυτό το γεγονός, αν ισχύει, από μόνο του συνιστά μία μυστική ιστορία του κόσμου και μία μυστική ιστορία των εμπειριών μας.
Ίσως οι εξωδιαστασιακές οντότητες να εμφανίζονται ως μέρη της ίδιας της συνείδησής μας, να είναι ανόργανες μορφές ζωής (ξένες προς την έννοια που αποδίδουμε στο οργανικό όν), μη-τοπικές στο χώρο, μη-μετρήσιμες στο χρόνο.
Διανοητές όπως ο Terrence McKenna και ο Timothy Leary, τις περιγράφουν ως όντα από το Υπερδιάστημα, που τις προσεγγίζουμε αντιληπτικά χρησιμοποιώντας παραισθησιογόνα μανιτάρια ή LSD, ή βλέπουμε αλληγορικές αναπαραστάσεις τους στον Κυβερνοχώρο.
Οι αποκρυφιστές αναφέρονται σε αυτές ως πνεύματα, κανάλια, egregorons, θεότητες, δαίμονες, στοιχειακά, κ.λπ.
Οι UFOλόγοι τις περιγράφουν ως εξωγήινους που κατέχουν τεχνολογίες που τους επιτρέπουν να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται ή να αλλάζουν μορφές κατά βούληση, το ίδιο και τα οχήματά τους.
Οι παραψυχολόγοι τις θεωρούν μη καταγραμμένες μορφές ενέργειας, σκεπτομορφές, αιθερικά σώματα, εκπομπές του ασυνειδήτου, φαντάσματα.
Οι λαογράφοι και οι παραδόσεις τις εξιστορούν ως ξωτικά, νεράιδες, στοιχειά, Faeries, κλπ.
Οι θρησκείες τις περιγράφουν ως αγγέλους, διαβόλους, Τζιν, Ντέβας, κ.ά.
Συγγραφείς Φανταστικής Λογοτεχνίας όπως ο Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο Άρθουρ Μάχεν ή ο Άλτζερνον Μπλάκγουντ, μέσα στις ιστορίες τους τις αντικρίζουν ως Κθούλου, Γιογκ-Σοθώθ, Γουέντιγκο, Ιτιές, κατοίκους του Λόφου των Ονείρων και ακατονόμαστες εξωκοσμικές ράτσες ή ανόργανα όντα.
Λοιπόν, η δράση εξωδιαστασιακών οντοτήτων ως πιθανή ερμηνεία για τα παράξενα φαινόμενα και όντα που καταγράφουν αμέτρητοι αντισυμβατικοί γνωσιολογικοί τομείς, θα μπορούσε να στοιχειοθετεί μία ενοποιημένη θεωρία της Μεταφυσικής και του Παράξενου.
Αν το Σύμπαν είναι μία ζωντανή υπερ-οντότητα, και εμείς είμαστε στοιχεία της ζωής της, άραγε πώς θα αναγνωρίζαμε ένα άλλο στοιχείο, ξένης και τελείως διαφορετικής μορφής από εμάς; Με ποιους παράξενους τρόπους διαπλέκονται τα στοιχεία του υπερ-οργανισμού του Σύμπαντος για να παράγουν ξεχωριστές πραγματικότητες; Και ποια είναι η θέση μας και η εξελικτική πορεία μας μέσα σε ένα τέτοιο πλέγμα σχέσεων και πραγματικοτήτων;
Αυτές θα έπρεπε να είναι οι ερωτήσεις της θρησκείας και της επιστήμης, της φιλοσοφίας και της τέχνης. Και οι απαντήσεις τους θα έπρεπε να είναι αλληλοσυνδεόμενες.
Το Σύμπαν δεν μπορεί παρά να είναι μια ζωντανή υπερ-οντότητα, πολυδιαστασιακή και πιο σύνθετη πέρα από κάθε φαντασία, και δεν μπορεί παρά να εξελίσσεται και να προεκτείνει συνεχώς τη ζωή του σε άλλες «πραγματικότητες», ακόμη και πέρα από την ίδια την έννοια της πραγματικότητας όπως την καταλαβαίνουμε. Σε άλλες εκδοχές του κόσμου μας, άλλους νόμους της φυσικής, άλλες δονήσεις, άλλα σύμπαντα, ακόμη και στις μυθολογικές πραγματικότητες του ασυνείδητου, ακόμη και πέρα από τους ασαφείς κόσμους του ονείρου.
Πολλά είναι τα μυαλά που υποστήριξαν, στην ιστορία της ανθρωπότητας, ότι μπόρεσαν να αντιληφθούν αυτές τις πραγματικότητες, είτε σε εναλλακτικές καταστάσεις συνείδησης, χρησιμοποιώντας ψυχεδελικές ουσίες ή διαλογισμό, προσευχή ή τεχνολογικές εφευρέσεις, είτε εξ υφαρπαγής, απρόβλεπτα και απερίγραπτα, είτε μέσα από τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνική ή την ποιητική έμπνευση, είτε ερχόμενοι σε επαφή με κάτι που το κατατάσσουμε στα πλαίσια της μαγείας ή της θρησκευτικής εμπειρίας.
Στην πραγματικότητα, το κάθε τι είναι μια θρησκευτική εμπειρία, διότι το κάθε τι αποτελεί ένα κομμάτι της ζωντανής υπερ-οντότητας που ονομάζουμε Σύμπαν. (Ουσιαστικά, το λέμε «Σύμπαν» –Συν-Παν– βάζοντας αυτό το Συν δίπλα στο Παν, για να καταδείξουμε τα «πάντα και κάτι παραπάνω από τα πάντα», για να δώσουμε χώρο ύπαρξης ακόμη και σε εξωδιαστασιακές ή και εξω-συμπαντικές οντότητες, όπως ο Θεός που δημιούργησε το Σύμπαν). Αλλά, η ολότητα βρίσκεται έξω από τη δυνατότητα αντίληψης και κατανόησής μας. Το ίδιο το Σύμπαν βρίσκεται πέρα από την αντίληψη των στοιχείων που το αποτελούν, πέρα από οτιδήποτε μικρότερο από το ίδιο. Και το μέγεθος υποδεικνύει απλώς μία διάσταση, και πρέπει να υπάρχουν πράγματα ακόμη και πέρα από το μέγεθος. Εξωδιαστασιακές οντότητες χωρίς μέγεθος, ακόμη και χωρίς ζωή όπως εμείς καταλαβαίνουμε τη ζωή.
Η ίδια η σκέψη μας ίσως αντιλαμβάνεται εξωδιαστασιακές οντότητες που τις ονομάζουμε ιδέες, και το εξωκοσμικό πεδίο τους να είναι εκείνος ο «κόσμος των ιδεών». Την ίδια στιγμή που ένας επισκέπτης από εκεί, γίνεται αντιληπτός ως ιδέα ή έμπνευση στο νου μας, μπορεί να ζωογονεί τον σπόρο ενός φυτού μέσα στο έδαφος του κήπου μας, και να προκαλεί ένα μικρό σεισμό στην άλλη άκρη του κόσμου, καθώς και μια παράξενη ανάμνηση από κάτι που δεν ζήσαμε, δέκα χρόνια αργότερα στο μέλλον…

49 comments:

Ανώνυμος είπε...

Πώς σας φάνηκε η ταινία The Happening... Από ότι έχω δει στο internet έχει λάβει γενικά αρνητικές κριτικές αλλά αξίζει να τη δει κανείς έχοντας στο νου του τα παραπάνω...

movement είπε...

Απλά , τέλειο !

Και θα μπορούσαμε να φανταστούμε τη ζωή μας , ολόκληρη τη διαδρομή μας από τη γέννηση ως το θάνατο , κάθε στιγμιότυπο αυτής , ως ένα υπέρ-διάστατο όν/σώμα . Και σ΄ αυτή τη ροή στιγμιότυπων , κάποιο άλλο ακόμη ανώτερων διαστάσεων όν , θα μπορούσε να επέμβει σε οποιοδήποτε στιγμιότυπο της δικής μας ζωής και να μεταβάλει εκείνη ακριβώς τη στιγμούλα/ες και ότι έπεται αυτής/ων ... εως το τέλος .
Μήπως μπορεί να συμβεί ;
Κάποιοι ίσως το λένε "Θεό" ... κάποιοι «Ανώτερη Δύναμη» , κάποιοι άλλοι ίσως κάπως αλλιώς . Ίσως όσοι προσεύχονται και κάνουν επικλήσεις προς κάτι ανώτερο , το "πάνω από εμάς" προσπαθούν να πετύχουν την επικοινωνία με όντα άλλων διαστάσεων και ταυτόχρονα εκείνη την επιθυμητή αλλαγή στη ζωή τους . Εκείνη τη "σκιά" του ανώτερου όντος που θα επηρεάσει τη ζωή τους προς τη κατεύθυνση που εκείνοι επιθυμούν .
Ότι κι αν είναι εκείνο το "μετά-όν" , θα μπορεί να κινείται στο χρόνο , οτιδήποτε κι αν εμείς χαρακτηρίζουμε ως χρόνο . Θα μπορεί να τον αντικρίζει ως ένα επίπεδο . Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον , όλα σε ένα επίπεδο , «τα πάντα – όλα» (είναι της μόδας) , όπως εσείς αντικρίζετε το επίπεδο του πληκτρολογίου σας αυτή τη στιγμή .
Και θα έχει τη δυνατότητα να κινείται και να επιλέγει τη μορφή της κίνησης που θέλει μέσα στο επίπεδο/διάσταση του χρόνου , όπως ακριβώς όταν εμείς κάνουμε γυμναστική .
Κάπως έτσι , αυτή τη μικρή αλλά τόσο άπιαστη σκέψη που αναλύει με το δικό του μοναδικό τρόπο ο φίλος μας Παντελής , είμαι σίγουρος πως όλοι μας ανεξαρτήτου παιδείας και πνευματικού επιπέδου την έχουμε προσεταιριστεί και έχουμε προσπαθήσει να την αγγίξουμε . Την είχαμε πάντα στην άκρη του μυαλού μας και υπήρχε εξ' αρχής μέσα μας . Γιατί όλοι μας στρέψαμε κάποια στιγμή το «βλέμμα» μας προς τα πάνω … ή προς τα μέσα .
Δεν είναι πολύ αληθινό , για να είναι φανταστικό ;

Και πέραν αυτού , έχουμε τη παραίσθηση της ύλης .
Και μόνο που αντικρίζουμε τη λέξη "ύλη" , στο μυαλό μας έρχεται ευθύς κάποιο αντικείμενο . Έτσι είναι ; ... και βέβαια όχι .
Γιατί η ύλη δεν έχει τη μορφή που φανταζόμαστε . Όταν αντιλαμβανόμαστε κάποιο υλικό αντικείμενο , ως συνήθως δια της αφής , έχουμε την παραίσθηση της ύλης . Εκείνο το υλικό αντικείμενο όμως , αποτελείται από μόρια ... και τα μόρια , από άτομα ... και τα άτομα , από κάτι άλλο που και κείνο με τη σειρά αποτελείται από ενέργεια , δηλαδή ύλη ταλαντωμένη υπό τη μορφή ενέργειας , δηλαδή η ενέργεια ταλαντωμένη δημιουργεί το αποτέλεσμα που λαμβάνουμε ως παραίσθηση της ύλης !
Δεν σας εκπλήσσει το γεγονός πως όλα τα παραπάνω τα πρεσβεύει η σύγχρονη επιστήμη , αλλά κανείς δεν παίρνει τη πρωτοβουλία να τα φωνάξει ;
Εμείς όμως νομίζουμε πως αισθανόμαστε ύλη !
Πόσο αληθινές είναι οι αισθήσεις μας ; Πόσο πραγματικό είναι το ερέθισμα που δίνουν στον εγκέφαλό μας ;
Και μη τολμήσει κανείς απο εσάς εκεί έξω (γιατί εγώ , τώρα , εδώ , αυτή τη στιγμή , είμαι στο δικό μου κόσμο) να αραδιάσει τίποτα αηδίες για μοντέλα κβαντικής Φυσικής , γιατί θα πρέπει να θυμηθεί πως πρόκειται απλά για μοντέλα , δηλαδή κατασκευές και μορφώματα που δεν έχουν καμιά σχέση με τη πραγματικότητα , όποια κι αν είναι αυτή , απλά ερμηνεύουν κάποιες συμπεριφορές της Φύσης και του "πέρα κόσμου" .

Σ’ ευχαριστούμε Παντελή που φωνάζεις αυτές τις μοναδικές σκέψεις μας .
Κι ας μην είσαι επιστήμονας !

Π. Β. Γ. είπε...

@Ανώνυμος:
Το "The Happening" του M. Night Shyamalan, μού φάνηκε εξαιρετικό.
Ναι, σαφώς σχετίζεται με τα παραπάνω...
Υπάρχουν και αρκετές άλλες καλές ταινίες που σχετίζονται με αυτά τα «παραπάνω», κατά τη γνώμη μου. Θα τις θυμηθώ, θα τις συγκεντρώσω (έστω μερικές) και μία από αυτές τις ημέρες θα τις αναφέρω σε επόμενο σχόλιο.

@movement:
Συμφωνώ πάνω-κάτω σε όσα λες.
Χαίρομαι που σε εμπνέουν αυτά που έγραψα. Κι εμένα το ίδιο.
(Υπάρχει πάντα μια άλλη διάσταση σε ένα κείμενο...)
Ναι, ευτυχώς που δεν είμαι επιστήμονας! (Θα έπρεπε να υπακούω σε τόσους νόμους, επιστημονικούς και γραφειοκρατικούς...) Απλώς ένας συγγραφέας είμαι. Γράφω γι' αυτά που με απασχολούν και γι' αυτά που μού αρέσουν. Κατά βάθος.
Νομίζω, μάλιστα, ότι μισώ την ύλη, από τότε που αντιλήφθηκα ότι με μισεί κι αυτή. Το παράξενο είναι ότι αγαπώ μερικά από τα σχήματα που παίρνει. Φτιάχνω και μερικά δικά μου με αυτήν. Δεν τής αρέσει αυτό.
Έτσι κι αλλιώς, το πνεύμα την έχει γραμμένη.
Σε πολλές μορφές, σε πολλά κείμενα.

Ευχαριστώ για τα σχόλια.

Π. Γ.

Agartha Existe είπε...

Ωραίο κείμενο Παντελή.

Στο παράδειγμα της Επιπεδοχώρας με το ανθρωπάκι φυσικά μπορούμε να σκεφτούμε και κάτι άλλο. Μπορεί το ίδιο το ανθρωπάκι να μήν έχει επίγνωση μια ανώτερης τρίτης διάστασης αλλά, παρ όλα αυτά, το ίδιο του το κορμί, η ίδια του η ύπαρξη δηλαδή, για μας εμφανίζεται και ώς τρισδιάστατο όν. Έχει, μικρό μέν, αλλά έχει ένα ελάχιστο πλάτος και εκείνο. Το πλάτος του μελανιού του δημιουργού που το έφτιαξε.

Με αυτήν την λογική θέλω να πώ ότι ίσως (και το πιστεύω αυτό ) και εμείς έχουμε προεκτάσεις (το σώμα μας, ή άλλα σώματα, ο νούς μας ή ένας εναλλακτικός νούς) σε άλλες πραγματικότητες-διαστάσεις, απλά η συνείδηση μας για κάποιο λόγο, είναι εστιασμένη (όπως και το ανθρωπάκι της επιπεδοχώρας) σε αυτόν μονάχα τον κόσμο των διαστάσεων που δύναται να αντιληφθεί και είναι εγκλωβισμένη.

Η λεγόμενη ψυχή ή το αστρικό σώμα ή και άλλα σώματα που αναφέρονται σε διάφορες παραδόσεις - θρησκείες ή στον αποκρυφισμό κτλ ίσως είναι αυτό ακριβώς το πράγμα :
Η "αφύπνιση" της συνείδησης μας σε άλλα "εξωδιαστατικά" μας "πνευματικά σώματα".
(θα σας έχει τύχει πολλές φορές να θέλετε να ξυπνήσετε αλλά δέν μπορείτε άν και έχετε συνείδηση ότι δεν κοιμάστε πια, αλλά όσο και άν προσπαθείτε να ανοίξετε τα μάτια σας ή να κουνήσετε κάποιο μέλος του κορμιού σας, δέν μπορείτε εύκολα, μιας και το σώμα σας μοιάζει να μην "υπακούει"...γιατί άραγε ; Η πιθανή εξήγηση που εγώ έχω δώσει είναι ότι εκείνη ακριβώς την στιγμή για κάποιο λόγο ξυπνήσαμε ακριβώς σε ένα τέτοιο εναλλακτικό σώμα αλλά λόγο της "αγυμνασιάς" του δέν μπορούμε να το ελέγξουμε...δέν είναι τυχαίο νομίζω άλλωστε ότι παράλληλα με αυτό το φαινόμενο πολλές φορές νιώθουμε ή βλέπουμε κοντά μας διάφορες περίεργες σκιές σαν οντότητες να μας παρακολουθούν κτλ...τεσπα...μεγάλο θέμα με πολλές σίγουρα προεκτάσεις).

Επίσης ο λεγόμενος διαλογισμός ή το "ξύπνημα" του τρίτου ματιού και της Κουνταλίνη, όπου να σημειώσω ότι βρισκόμαστε κοντά σε μια φάση χαλάρωσης παρόμοια με εκείνη του ύπνου. (μιας και ο Παντελής μίλησε για μια πιθανή ικανότητα μας σύνδεσης με αυτές της διαστάσεις μέσο του ύπνου ή και των ονείρων, τα οποία φυσικά όνειρα, δέν ξέρουμε ακόμα άν πραγματικά είναι κάτι εντελώς το φανταστικό όπως νομίζουν οι περισσότεροι, προβολές απο το μυαλό μας και το ασυνείδητο ή εμπειρίες απο εναλλακτικές πραγματικότητες εξίσου αληθινές όσο και η δική μας! Μάλλον συμβαίνει, κατά την γνώμη μου, μια σύνθεση όλων των παραπάνω ) ή τα λεγομενα peak experiances, οι εμπειρίες κορύφωσης, η τηλεπάθεια και διάφορα άλλα παράξενα φαινόμενα πιστεύω έχουν σχέση με "συνδέσεις" του εγκεφάλου μας με ανώτερες διαστάσεις.

Προσωπικά μια και αναφέρθηκε σε ένα σημείο στο κείμενο του Παντελή αυτό:
"Αφού ο Χώρος και ο Χρόνος είναι αλληλένδετοι (για εμάς δεν υπάρχει ξεχωριστά ο Χώρος και ο Χρόνος, υπάρχει μόνο «Χωρόχρονος»), τότε θα πρέπει να μπορούμε να κινηθούμε στην Τέταρτη Κατεύθυνση με το σώμα μας. Θα πρέπει π.χ. να μπορούμε να μπούμε μέσα στο όνειρο με το σώμα μας, να εξαφανιστούμε από το κρεβάτι μας και όλοι ν' αρχίσουν να μάς ψάχνουν."

Mου θύμισε μια μαρτυρία κάποιου γνωστού μου, που μου είχε εκμυστηρευτεί πριν λίγο καιρό.

Ο φίλος μου, λοιπόν, είχε μια πολύ παράξενη εμπειρία κατα την οποία ήταν σε μια πολύ ιδιαίτερη κατάσταση όπου του συνέβησαν διάφορα περίεργα και εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα έγινε εντελώς αόρατος! Ναι, είχε εξαφανιστεί (!)
Βρισκόταν μέσα σε ένα δωμάτιο στο σπίτι του και ξαφνικά έγινε εντελώς αόρατος στους συγγενείς του! Εκείνος τους έβλεπε αλλά εκείνοι τον ψάχνανε !
(συγκεκριμένα βρισκόταν στο υπνοδωμάτιο του όπου είχε χαλαρώσει αρκετά).

Ένα είναι σίγουρο:
Life is Stranger Than Fiction!

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Γιαννουλάκη, χαίρομαι που αυτοχαρακτηρίζεστε ως συγγραφέας-παρατηρώ ότι ορθά δεν χρησιμοποιήσατε ούτε τον χαρακτηρισμό του "ερευνητή". Με γνώμονα αυτό, το έργο σας μπορεί να ερμηνευτεί πολύ καλύτερα αλλά και να μην υπάρχουν παρανοήσεις από τους αναγνώστες σας. Η "αληθοφάνεια" στο συγγραφικό έργο και δει στο μυθιστόρημα προσδίδει suspense από αλλά πολλές φορές δημιουργούνται παρερμηνείες όπως για παράδειγμα συνέβη με τo έργο σας cosmopolis project

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το κείμενο μου θύμισε τον Γιώργο Μπαλάνο, που αν θυμάμαι καλά μιλούσε για κάποιες 'επιδημίες', που ξεσπούσαν κατά καιρούς.

Επίσης θα ήθελα να αναφέρω και αυτό: Αν θυμάμαι (πάλι) καλά σε τηλεοπτική εκπομπή ο κύριος Χ. Γούδης μιλώντας για τους Τούρκους κομάντος (νεκροί όλοι τους τώρα), που είχαν αποβιβαστεί στα Ίμια είχε μιλήσει για κάποιον 'Θεό της Ελλάδας'. Κάποιοι είχαν μιλήσει για αντίποινα από τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες. Έχοντας στο νου μας ότι η ΕΥΠ δεν θεωρείται από τις καλύτερες θα μπορούσε άραγε να ισχύει το σενάριο μίας εξωδιαστατικού τύπου δράσης, που είχε σαν αποτέλεσμα των θάνατο των κομάντος; Άλλωστε έχει ακουστεί νομίζω πως ο διοικητής των Τούρκων κομάντο σκοτώθηκε από μαχαιρώματα ανηλίκων. Πώς θα μπορούσε να οργανωθεί αυτό από μία υπηρεσία;

Π. Β. Γ. είπε...

@ Ν. Σ. :
Τα σκίτσα σε ένα χαρτί ως παράδειγμα ενός δυσδιάστατου κόσμου, είναι ακριβώς αυτό, ένα παράδειγμα. Το πάχος (ύψος) της μελάνης είναι αδιάφορο, απλά κολλάς στο παράδειγμα.
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι αυτή η «συνείδησή» μας, για να ξέρουμε σε ποιές διαστάσεις -ή σε τι- είναι «εστιασμένη». Συνήθως χρησιμοποιούμε τη λέξη «συνείδηση» ουσιαστικά ως κενή περιεχομένου, δεν ξέρουμε τι εννοούμε με αυτήν. Η ετυμολογία της είναι: ξέρω -συν κάτι. Αυτό το «συν» υποδεικνύει αυτά που δεν ξέρουμε, σε αυτά που ξέρουμε, και είναι, όπως καταλαβαίνετε, μια γοητευτική παραδοξολογία.
Από αυτά που αναφέρεις, κρίνω ότι τα λεγόμενα «peak experiences» (βλ. Μάζλοου) ίσως να συνδέονται με αυτό το «συν», και με το πρώτο βίωμα «αφύπνισης». Είναι μεγάλη συζήτηση...
Ο φίλος σου που λες, ή εσύ, θα πρέπει να διαβάσετε τη νουβέλα του Μιρτσέα Ελιάντε, "Το Μυστήριο του Δόκτορος Χόνιχμπέργκερ" (αν θυμάμαι καλά, στα ελληνικά από εκδ. Γαβριηλίδης, ίσως λίγο σπάνιο). Είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση. (Το έπαθα κι εγώ κάποτε...)

@ Ανώνυμος-1 :
Αγαπητέ, είμαι συγγραφέας και χωρίς να «αυτοχαρακτηριστώ».
Προς λύπη σου (αφού χαίρεσαι για το αντίθετο) έχω το δικαίωμα να δηλώνω και "ερευνητής", αν θέλω, (αν και δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι σημαίνει αυτή η λέξη: ίσως τον ντετέκτιβ; )εξαιτίας ίσως των εκατοντάδων ερευνών που έχω κάνει (;)
Είναι σεβαστό το δικαίωμά σας να "ερμηνεύετε" το έργο μου όπως θέλετε. Αναρωτηθήκατε, όμως, μήπως, εκτός από τους αναγνώστες μου, είναι δυνατόν να υπάρχουν και "παρανοήσεις" από εσάς;
Πουθενά δεν δήλωσα ότι το project του "Cosmopolis Project" είναι μυθιστόρημα.
Έχει ενδιαφέρον που θεωρείτε -όπως και άλλοι- τις προεκτάσεις πέρα από την προσωπική καθημερινή σας πραγματικότητα ως "μυθιστορηματικές", κάτι που ίσως να προκύπτει από κάποια ανασφάλεια, αλλά ίσως και να προκύπτει από κάποια ιδεολογική διαφορά με κάποιους ανθρώπους.
Από την άλλη, ίσως ταυτίζετε π.χ. μια εξερεύνηση με τον τρόπο παρουσίασής της, ή ένα γεύμα με το σερβίρισμά του, κλπ.
Κατά την -πρόχειρη εδώ- γνώμη μου, βέβαια.
Η "αληθοφάνεια" -αν καταλάβα καλά τι εννοείτε- με αφήνει τελείως αδιάφορο. (Συνήθως την επικαλούνται αυτοί που γνωρίζουν την αλήθεια, που είναι ένα σπανιότατο είδος ανθρώπου, αν υπάρχει καν, γι' αυτό και πολλοί θέλουν να το μιμούνται ή να δηλώνουν ότι το εκπροσωπούν. Είναι οι λεγόμενοι "αληθοφανείς", και προσωπικά μού είναι παρομοίως αδιάφοροι).
Συνήθως, το έργο ενός συγγραφέα ερμηνεύει τον εαυτό του μέσα στον ίδιο τον εαυτό του, δηλαδή εμπεριέχεται η βασική ερμηνεία του έργου μέσα στο έργο. Αλλά αυτό μάλλον είναι ζήτημα "ορθής" (;) ανάγνωσης.

@Ανώνυμος-2:
Εμένα αυτό το κείμενο μού θύμισε τον Algernon Blackwood. Αλλά, δεν καταλαβαίνω τι σχέση μπορεί να έχει με τις επιδημίες που ξεσπούν κατά καιρούς;
Επίσης, δεν καταλαβαίνω τι σχέση μπορεί να έχει με τα Ίμια, τους κομμάντος που αναφέρετε, την ΕΥΠ;
Αν θέλετε, ίσως να μπορείτε να πείτε δυο λόγια παραπάνω για να μού γίνει κατανοητό;



Ευχαριστώ για τα σχόλια, θα επιστρέψω για τις ταινίες που υποσχέθηκα.

Π. Γ.

Ανώνυμος είπε...

Ανέφερα τις επιδημίες ως ένα παράδειγμα για το πως θα μπορούσαμε να αντιλαμβανόμαστε εμείς σαν άνθρωποι την δράση μίας αρνητικής εξωδιαστατικής οντότητας, όπως και με τη σκιά ή και με την ταινία Happening, που αναφέρεται πιο πάνω. Δεν θυμάμαι καλά αλλά κάτι τέτοιο δεν είχε γράψει και ο Γ.Μπαλάνος;

Όσο για τα Ίμια απλώς μου ήρθε σαν ιδέα-σενάριο όταν διάβασα το κείμενο. Δεν υποστηρίζω ότι ισχύει. Σκέφτηκα το εξής: ότι ο θυμός ή η αδικία σαν συναίσθημα, που απλώθηκε στον ελλαδικό χώρο με αφορμή τα γεγονότα στα Ίμια κατά κάποιον τρόπο υλοποιήθηκε ή τράβηξε την προσοχή μίας οντότητας (ελληνικό θεό σε αυτήν την περίπτωση) έξω από το δικό μας πεδίο. Οι θάνατοι των κομμάντο είτε επήλθαν από πτώση ελικοπτέρου είτε από μαχαίρωμα από ανήλικο σε κάποιο καβγά δρόμου κάποια άλλη στιγμή ήταν το ανθρώπινο ορατό αποτέλεσμα μίας εξωδιαστατικής αντίδρασης. Έτσι ήρθε Νέμεσις με τρόπο, που καμία ανθρώπινη υπηρεσία θα μπορούσε να προβλέψει. Όπως είπα, απλά σενάριο, που σκέφτηκα από ένα μικρό τμήμα από το κείμενό σας και από το σχόλιο του κυρίου Χ.Γούδη. Και τώρα που το σκέφτομαι, σε μία ιστορία του Fritz Leiber, που είχε παρουσιάσει η TERRA NOVA (Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ), ο Θάνατος δεν παρουσιάζεται σαν μία οντότητα, που όταν επέλεγε το θύμα του οι κάτοικοι της Lankhmar το έβλεπαν σαν κάποιον, που γλίστραγε από μία σκεπή ή κάποιον, που σκοτωνόταν σε μάχη;

Παναγιώτης είπε...

Παντελή, η Λέσχη Μπίλντενμπεργκ θα συνεδριάσει σε μια εβδομάδα από τώρα στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις αλλά και πριν μερικά χρόνια ξαναήλθαν στη Χώρα μας. Γιατί άραγε επέλεξαν ξανά την Ελλάδα ως τόπο συνεδρίασης? Ποιός ξέρει τι σκοτεινό σχέδιο υπάρχει ή βρίσκεται σε εξέλιξη εις βάρος της Πατρίδας μας...

Agartha Existe είπε...

Παντελής :

<<...Δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι αυτή η «συνείδησή» μας, για να ξέρουμε σε ποιές διαστάσεις -ή σε τι- είναι «εστιασμένη». Συνήθως χρησιμοποιούμε τη λέξη «συνείδηση» ουσιαστικά ως κενή περιεχομένου, δεν ξέρουμε τι εννοούμε με αυτήν. Η ετυμολογία της είναι: ξέρω -συν κάτι. Αυτό το «συν» υποδεικνύει αυτά που δεν ξέρουμε, σε αυτά που ξέρουμε, και είναι, όπως καταλαβαίνετε, μια γοητευτική παραδοξολογία.
Από αυτά που αναφέρεις, κρίνω ότι τα λεγόμενα «peak experiences» (βλ. Μάζλοου) ίσως να συνδέονται με αυτό το «συν», και με το πρώτο βίωμα «αφύπνισης». Είναι μεγάλη συζήτηση...
Ο φίλος σου που λες, ή εσύ, θα πρέπει να διαβάσετε τη νουβέλα του Μιρτσέα Ελιάντε, "Το Μυστήριο του Δόκτορος Χόνιχμπέργκερ" (αν θυμάμαι καλά, στα ελληνικά από εκδ. Γαβριηλίδης, ίσως λίγο σπάνιο). Είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση. (Το έπαθα κι εγώ κάποτε...)...>>

Παντελή σωστά λές ότι το παράδειγμα είναι το παράδειγμα. Δεν αναφέρθηκα όμως στο συγκεκριμένο δικό σου ακριβώς παράδειγμα απλά το χρησιμοποίησα για να καταδείξω μιαν άλλη πιθανότητα-οπτική με ένα δικό μου παράδειγμα χρησιμοποιώντας και το δικό σου.

Για μένα η συνείδηση αποτελεί και είναι ενός είδους καθρέφτη. Ένός καθρέφτη που όπου τον στρέφουμε, αυτό αναπαριστά, αυτό αντανακλά και προβάλετε στην συνέχεια σάν από κινηματογραφικές κάμερες ή τηλεοπτικό πλατό μέσο των κάμερων και των τηλεοράσεων ώς πραγματικότητα σε εμάς(Ο Γουίλιαμ Μπάροουζ έλεγε, άν θυμάμαι καλά και ένα επαναστατικό σύνθημα σε σχέση ίσως με όλα αυτά : "Εισβάλετε στο Πλατό της πραγματικότητας" ).
Απλά, αυτός ο καθρέφτης είναι εστιασμένος μονάχα σε συγκεκριμένες πραγματικότητες-παλμοδονήσεις (κυρίως λόγο κακής νοο-τροπίας και άγνοιας, κάτι που που οι βουδιστές ονομάζουν Αβίντια, του πραγματικού μας Εαυτού ή της πραγματικής πραγματικότητας (!) ή των Άπειρων δυνατοτήτων μας) όταν λοιπόν έχουμε κάποιες εναλλακτικές εμπειρίες πέρα απο τις καθημερινές και συνηθισμένες, αυτό που συμβαίνει πιστεύω με απλά λόγια είναι ότι: Η καθρεφτοσυνείδηση μας στρέφεται πρός κάποια άλλη κατεύθυνση ή μεγαλώνει η επιφάνεια της και έτσι αντανακλά νέα δεδομένα και νέες εμπειρίες και καταστάσεις μιας απώτερης πραγματικότητας που μας περιβάλει αλλά δεν την αντιλαμβανόμαστε.
Νομίζω ότι σκοπός του ανθρώπου (άν υπάρχει κάποιος σκοπός τελικά) είναι να μεγαλώσει αυτήν την επιφάνεια του καθρέφτη του/ συνείδηση ώστε να μπορεί να συμπεριλάβει περισσότερους κόσμους και όχι μονάχα αποσπασματικά ένα κομμάτι της "Πραγματικής Πραγματικότητας", ώστε στην συνέχεια να πάψει να αντανακλά περιοριστικά το Άπειρο Όλον. Να σταματήσει να προβάλει δηλαδή στον εαυτό του έναν ψευδαισθησιακό κόσμο, ένα "matrix" κατασκευασμένο απο την ίδια μας την συνείδηση/καθρέφτη μας ώστε τελικά αφού δημιουργηθούν δύο άπειρες "παράλληλες" επιφάνειες ένας του Πραγματικου κόσμου και ένας του Καθρεφτοκόσμου (θυμήθηκα συνειρμικά τώρα και το βιβλίο του Λιούς Κάρολ "Μες στον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί" όπου η πρωταγωνίστρια ζει τις πιο παράξενες περιπέτειες σε μια ανεστραμμένη πραγματικότητα. ...χμ...) να ενωθούν μεταξύ τους. Να ενωθούμε με το Όλον ή λεγόμενο Θεό (άν θέλετε).
Αυτή είναι η άποψη-κοσμοθεωρία μου, μέχρι στιγμής, πολύ χονδρικά και απλοϊκά, που φυσικά την διαπραγματεύομαι κάθε στιγμή και προσπαθώ να θέτω υπό συζήτηση ή αμφισβήτηση με κάθε ευκαιρία και δέν αποτελούν κάποιο απολιθωμένο εσωτερικό δόγμα μέσα μου.

Θα ήθελα πάντως να αναφερθείς λίγο περισσότερο και στην δική σου άποψη Παντελή για την συνείδηση και αυτά που αναφέρεις παρακάτω.
Με ενδιαφέρει πολύ, άν αυτό είναι εύκολο.

Θα μπορούσες επίσης Παντελή να αναφέρεις περισσότερες λεπτομέρειές απο αυτήν σου την εμπειρία "αορατότητας" ; Είχες μήπως παράλληλα κάποια χαρακτηριστικά όπου θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν κάποιου είδους "θρησκευτική"(με μια ευρύτερη έννοια το εννοώ) χροιά ; Το κορμί σου το ένιωθες κανονικά ή ένιωθες να έχει "καταληφθεί" ή να το "ελέγχει" κάτι άλλο ;

Ευχαριστώ.

Another one είπε...

'Εχω δημιουργήσει ένα account στο gmail, όπου έστειλα την τελευταία ομιλία του κ. Γιαννουλάκη. Όσοι θέλουν να κατεβάσουν την ομιλία, μπορούν να κάνουν login στο http://mail.google.com/ με
username: kosmosparaksenou
password: proedrikos

Credits to the original uploader

-----------

Κάποια πράγματα τα οποία σχετίζονται με τα προηγούμενα σχόλια:

Στην ομιλία του για το Παράξενο, ο κύριος Γιαννουλάκης αναφέρθηκε ότι στην ανακάλυψη του τάφου του tutankhamun βρέθηκε μέλι, το οποίο ήταν φρέσκο. Και έτσι γνωρίζουμε πως υπάρχει τροφή που δεν χαλά ποτέ. Παραδόξως, αυτή η πληροφορία, υπάρχει ξεκάρφωτη σε κείμενο - με διάφορα άλλα facts χωρίς βέβαια να υποστηρίζεται το κάθε fact - το οποίο κυκλοφόρησε σε μορφή αλυσιδωτού e-mail, λίγες ημέρες μετά την ομιλία του κ. Γιαννουλάκη. Αυτό μου θυμίζει την ομιλία του κ. Γιαννουλάκη με θέμα τη Νεομυθολογία του 21ου αιώνα, όπου πολλές υπηρεσίες δημιουργούν τέτοια e-mails, ανέκδοτα, sms κλπ με αφετηρία ένα σημείο της Ελλάδας, και παρατηρούν τη ροή, την εξέλιξη και την κατάληξη του μηνύματος αυτού, βγάζοντας ένα σωρό συμπεράσματα, που εμείς φυσικά δεν θα μάθουμε ποτέ.

Τώρα, όσον αφορά το ποιος δοκίμασε πρώτος το μέλι χωρίς να φοβηθεί ή πώς γνώριζε ότι το μέλι ήταν φρέσκο, φαντάζομαι το εξής: Το μέλι που έχουμε όλοι στο σπίτι μας, όταν το πιάσει η υγρασία, ζακχαρώνει. Εμείς το πετάμε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι χαλασμένο. Οι ιδανικές συνθήκες συντήρησης του μελιού είναι μακριά απο υγρασία και φως. Μέσα στον τάφο, λογικά θα υπήρχε υγρασία αλλά και απουσία φωτός, όμως η συσκευασία των κοφίνων θα πρέπει να ήταν άψογη, αφού δεν εισχώρησε υγρασία στο μέλι.

Υπάρχουν - θεωρητικά - άπειρες ποικιλίες/γεύσεις μελιού: Για παράδειγμα, ένα μελίσσι μπορεί να αφεθεί κοντά σε εκτάρια με πορτοκαλιές. Το νέκταρ από τους ανθούς της πορτοκαλιάς θα δώσει στο μέλι γεύση πορτοκαλιού. Υπάρχουν χιλιάδες άνθη, και ο συνδυασμός των, μας δίνει κυριολεκτικά αμέτρητες ποικιλίες μελιού. Πού είναι το μέλι από τον τάφο του tutankhamun; Τι γεύση είχε; Από τι καλλιέργειες ανθέων οι μέλισσες πήραν το νέκταρ;

Στην μια από τις δυο πτήσεις της για γονιμοποίηση (η άλλη είναι για σμηνουργία) έξω από το μελίσσι, η βασίλισσα δεν πετά οπουδήποτε: Υπάρχουν συγκεκριμένα γεωγραφικά σημεία, κομβικά σημεία, στα οποία μόνο εκεί γονιμοποιείται. Υπάρχουν - κυρίως στην Γαλλία - ειδικοί που παρακολουθούν αυτές τις μυστικές πτήσεις και δημιουργούν χάρτες, χαρτογραφούν τα σημεία γονιμοποίησης, και έτσι έχουμε χάρτες γονιμοποίησης, χάρτες που δείχνουν σημεία με παράξενες ιδιότητες που προσελκύουν κάτι το βασιλικό. Επίσης, αυτοί οι ειδικοί, παρακολουθούν τις βασίλισσες με την καλύτερη διοίκηση στο μελίσσι, και δημιουργούν γενεαλογικά δένδρα, επεμβαίνοντας με αυτόν τον τρόπο στην εξέλιξη του είδους.

Σε κάποιο τεύχος του Strange, αναφέρθηκε ότι οι κεραίες κινητών τηλεφώνων εμποδίζουν τις αναγνωριστικές πτήσεις των μελισσών. Αυτή η εκδοχή δόθηκε από την αμερικάνικη κυβέρνηση ως εξήγηση του φαινομένου γνωστό σαν colony collapse disorder (CCD). Κατα τη γνώμη μου αυτές οι δηλώσεις είναι ψέμματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των φαρμακευτικών καρτέλ στην Αμερική. Οι Αμερικανοί, χρησιμοποιούν αντιβιοτικά στα πάντα. Μόλις ο οργανισμός αφομοιώσει το αντιβιοτικό του δίνουν άλλο αντιβιοτικό για να αντιμετωπίσουν κάτι άλλο. Με το να είναι όλα τα άνθη εμπλουτισμένα με ένα σωρό ψεκάσματα επηρεάζει την μέλισσα και κατα συνέπεια το μελίσσι. Για να γλιτώσουν λοιπόν οι φαρμακοβιομηχανίες την απαγόρευση των προιόντων τους, απλά πέταξαν την δικαιολογία ότι είναι οι κεραίες των κινητών. Στην Ευρώπη, είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα, διότι υπάρχουν πιο αυστηροί νόμοι.

Η Αμερική εισάγει μέλισσες για την γονιμοποίση των καλλιεργειών της. Αυτές οι μέλισσες μετά το πέρας της εργασίας τους, κάτι παθαίνουν. Εάν αφήσουμε ένα μελίσσι στην καρδιά της Νέας Υόρκης, θα καταρεύσει. Δεν θα καταφέρει να επιβιώσει. Για κάποιους λόγους - τα φάρμακα και το καυσαέριο είναι απλά ένας απο αυτούς τους λόγους - οι μέλισσες πεθαίνουν. Το φαινόμενο του CCD (το οποίο και παρουσιάζεται στη ταινία The happening) είναι ένα μυστήριο. Μια μέλισσα, μόνη της, ως μονάδα, δεν μπορεί να επιβιώσει. Η κοινωνία των μελισσών - το συλλογικό ασυνείδητό τους - για κάποιους λόγους δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί με το συλλογικό ασυνείδητο των ανθρώπων. Αυτόν τον καιρό, τώρα, η κοινωνία ενός οργανισμού εξαφανίζεται.

Υπάρχει ένα documentary του PBS που παρουσιάζει και γνωστοποιεί στο αμερικάνικο κοινό το φαινόμενο του CCD, με τίτλο Silence of the Bees.

Από το ίδιο κανάλι, μπορεί κάποιος να δει και ένα documentary με τίτλο Secrets of the Mind, όπου ο Dr Ramachandran δείχνει διάφορες παράξενες περιπτώσεις με ανθρώπους που απλά έβλεπαν διαφορετικά τον κόσμο γύρω τους.

Θα ήθελα να ρωτήσω τον κ Γιαννουλάκη κάποια πράγματα:

Τι γίνεται με το τεύχος 120 του Strange; Γιατί καθυστέρησε η κυκλοφορία του;

Πότε θα κυκλοφορήσει το βιβλίο σας "Μόνος Αλλού"; Γιατί οι εκδόσεις Άγνωστο αραίωσαν τις εκδόσεις βιβλίων;

Με όλα όσα μας υποσχεθήκατε κύριε Γιαννουλάκη ότι θα δημοσιεύσετε γιατί δεν το κάνετε; (είτε μικρές έρευνες, είτε βιβλία - για παράδειγμα ένα δεύτερο τόμο Megapolisomancy, εάν ο κ. Fort συναντήθηκε με τον Lovecraft, για το αόρατο βουνό, κλπ)

Έχοντας ακούσει σε audio μορφή την τελευταία ομιλία σας, θα σας πρότεινα να εκδόσετε audio books και να τα διανέμετε με το περιοδικό Strange. Η τιμή θα ανέβει ελάχιστα επάνω και έτσι με αυτό τον τρόπο θα μπορέσετε να συνθέσετε και μια συλλογή από ήχους, τους οποίους φαντάζομαι θα θέλατε να συνοδεύουν κάθε βιβλίο σας.

Σας ευχαριστούμε για το έργο σας, το οποίο είναι τιτάνιας σημασίας και αξίας. Απλά σας υπενθυμίζω ότι έχει μεγαλώσει το χρέος σας απέναντι στους αναγνώστες σας.

Με εκτίμιση,

Μ.Ν

Ανώνυμος είπε...

Η "έρευνα" είναι ένας πολύ συγκεκριμένος όρος και εμπεριέχει συγκεκριμένους μηχανισμούς. Εξαρτάται βέβαια και πως τον χρησιμοποιεί ο καθένας. Η μελέτη της φανταστικής λογοτεχνίας και των λαϊκών δοξασιών -κατά την ταπεινή μου άποψη- δεν αποτελούν αξιόπιστα στοιχεία ή τεκμήρια για να βασιστούν φοβερές θεωρίες ικανές να ανατρέψουν την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο(πχ Κούφια Γη).
Πέρα από την όποια επιστημονική έρευνα (πχ γεωλογία, φυσική κλπ) που καταρίπτει τέτοιους ισχυρισμούς υπάρχει βέβαια και η επιτόπια (πχ σπηλαιολογία).
Σχεδόν σε όλα τα χωριά υπάρχουν μύθοι, λαϊκές δοξασίες. Είναι η ανάγκη του ανθρώπου να φτιάχνει/πιστεύει μύθους, η οποία έχει εξηγηθεί επαρκώς από την ψυχολογία, τίποτα το περίεργο.
Όσο για το "cosmopolis project" νόμιζα ότι σχετίζεται άμεσα με το megapolisomancy ένα άλλο σας έργο στου οποίου τον πρόλογο δηλώνετε σαφώς ότι πρόκεται για μυθιστόρημα.
Εκτός αν υπάρχει κάποια παρανόηση εδώ!
Πάντως ο de castries είναι μυθιστορηματικό πρόσωπο, δημιούργημα του Leiber!

Ανώνυμος είπε...

Γεια σας, σχετικά με την αραίωση των βιβλίων των εκδόσεων Άγνωστο η δικιά μου άποψη είναι ότι δεν θα πρέπει να πιέζουμε τους συγγραφείς (ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους που δεν λειτουργούν σαν μηχανή του κιμά)...Σας είχα γράψει κ παλιότερα για την ιδέα ενός νέου περιοδικού. Δεν ξέρω αν τα λάβατε υπόψιν σας αλλά θα ήθελα να πω ακόμα ότι χρειάζεται 1 περιοδικό, που θα έχει την ατμόσφαιρα ενός σημειώματος, που αφήνει κάποιος στο κελί ενός μελλοντικού δραπέτη...Επίσης τα εξώφυλλα δεν χρειάζεται να είναι όλα έγχρωμα...Πολλά από αυτά, που βάζετε είναι μεν ωραία αλλά θυμίζουν περιοδικό για video games...Θα μπορούσατε που και που να χρησιμοποιούσατε εικόνες σαν αυτές, που συνοδεύουν τα κεφάλαια στο Κρυφός Κόσμος...Επίσης πολλά 'συλλογικά' βιβλία ίσως θα ήταν πιο ταιριαστό αν εκδίδονταν ‘ξανά’ να ήταν σε μορφή εικονογραφημένου album...Ακόμα συμφωνώ με τον Michael με πιθανά audio συνοδευτικά...Ευχαριστώ για το χρόνο σας...

Unknown είπε...

Kαλησπέρα στους φίλους του παράξενου.Κε Γιανουλάκη ομολογουμένως στο τελευταίο strange ήταν άκρως ενδιαφέρουσες οι αναφορές περιστατικών ufo, ένα θέμα που ίσως οι περισσότεροι από εμάς απλά έχουμε ακούσει σε διάφορες στιγμές της ζωής μας και ίσως επιπόλαια.Θα διαφωνήσω με τον φίλο περί video games μιας και οι περισσότερες από τις εικόνες του περιοδικού είναι ιδιαίτερες και ιδίως εικόνες που έχουν κάτι ας πούμε -να μου επιτραπεί ο όρος -γαλαξιακή ποίηση και με παραπέμπει σε συγκροτήματα όπως οι ozric tentacles η gong, αλλά και σε μουσικές που είναι ηχόχρώματα.Aς πούμε βλέπουμε μια ποίηση στην κίνηση των νευρώνων -κατόπτρων ΚΑΙ ασκεί μια επιρρόη γοητείας η τηλεπάθεια μέσω των παράδοξων εικόνων και στην ουσία είναι αυτόματα τέχνη.KΑΛΗ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ..

Π. Β. Γ. είπε...

@Ανώνυμος-1:
Γίνατε περισσότερο κατανοητός, ευχαριστώ.
Ναι -γιατί όχι;- θα μπορούσαν αυτά που αναφέρετε να προέρχονται από τη δράση εξωδιαστασιακών οντοτήτων, όπως, άλλωστε, και οτιδήποτε άλλο.
(Τώρα, σαν να θυμάμαι, αν και αόριστα, νομίζω ο Θ. Βέμπος έχει γράψει κάτι παράξενο περί επιδημιών και των στατιστικών τους, κλπ).
Ωραίο το σενάριό σας.
Μερικές φορές η πραγματικότητα συναγωνίζεται τα πιο απίθανα σενάρια. Life is stranger than Fiction!...

@Παναγιώτης:
Ναι, ξέρω για τις συνευρέσεις της Μπίλντερμπεργκ στην Ελλάδα. Δυστυχώς, όμως, δεν γνωρίζω τα σκοτεινά σχέδια αυτών των ανθρώπων. Φαίνεται όμως ότι τα συνδυάζουν με τις διακοπές τους...

@ Ν. Σ. :
Εντάξει, Συνταξιδιώτη, κατανοητό αυτό που λες για το παράδειγμα του παραδείγματος.
Αυτά που λες για τον καθρέφτη, ή τις κάμερες και το τηλεοπτικό πλατό, σαφώς και ακριβώς σχετίζονται με τον εγκέφαλό μας, ο οποίος μάς προβάλει "σε βίντεο" την πραγματικότητα (σ' εμάς, χμ, δηλαδή στον εαυτό του) αφού πρώτα έχει "κρυφίως" επεξεργαστεί τη λήψη. Μάλιστα, στην όραση και στην αντίληψη μας, κλπ, υπάρχει μία χρονοκαθυστέρηση (σε σχέση με τα συμβάντα εκεί έξω).
Όμως, αν θέλουμε να μιλήσουμε για τη "συνείδηση", θα πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι είναι συνείδηση, διότι δεν το ξέρουμε. Αλλιώς, πάντα μιλάμε για κάτι άλλο.
Επίσης, θα πρέπει να ξέρουμε τι εννοούμε ακριβώς όταν λέμε "πραγματικότητα", το οποίο είναι και μια ατέρμονη συζήτηση...
Θα σου πρότεινα να μελετήσεις έστω λίγο το έργο του φιλόσοφου George Berkeley, (π.χ. το Principles of Human Knowledge), ο οποίος δίνει μάλλον τις καλύτερες απαντήσεις σε ερωτήματα σαν κι αυτά (αφού είναι και ο πρώτος που τα έθεσε εμπεριστατωμένα), με τις περισσότερες αναλύσεις του οποίου συμφωνώ και επαυξάνω. Μιλάμε, βέβαια, για τον Ιδεαλισμό (σχολή σκέψης που εμένα με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό φιλοσοφικά).
Για την αορατότητα έχω γράψει πολλά κείμενα. Για την "εμπειρία" μου αυτή, έχω γράψει σε ένα editorial του περιοδικού Strange (όχι, δεν ήταν κάτι "θρησκευτικό" ούτε βρισκόμουν "υπό κατάληψη"). Απλά -παραδόξως ή όχι- οι γύρω μου δεν μού έδιναν καμία απολύτως σημασία και έτσι ένιωθα αόρατος, ήμουν αόρατος.

@Μιchael:
Συνταξιδιώτη, ευχαριστούμε πολύ για τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες περί μελισσών.
DAT ROSA MEL APIBUS

Ωραία η παρατήρησή σου από την ομιλία μου περί Νεομυθολογίας, και η σχετική σύνδεση με αυτό που εντόπισες με αυτά τα e-mails που άρχισαν να παίζουν με αυτό που είπα στην τελευταία ομιλία μου . Είδες τι συμβαίνει στον κόσμο;...

Για αυτά που είπα από τον Dr. V. S. Ramachandran, στην τελευταία ομιλία μου: το σημαντικότατο έργο του στο οποίο αναφερόμουν είναι το Phantoms in the Brain (στα ελληνικά, "Φαντάσματα στον Εγκέφαλο", εκδόσεις Πανεπιστημίου Κρήτης). Πρόκειται για τον μεγαλύτερο ειδικό της εποχής μας για την έρευνα του εγκεφάλου, και για το μάλλον σπουδαιότερο έργο για το θέμα.

Η κυκλοφορία του Strange 120 καθυστέρησε λίγο γιατί έτσι ήθελε...
Αλλά, νά που είναι εδώ (μαζί με εξωγήινους!).

Το "Μόνος Αλλού" είναι ένα πολύ παράξενο και ιδιόμορφο μυθιστόρημα το οποίο συγγράφω ακόμη, (πολλές φορές η συγγραφή ενός έργου απαιτεί πολύ καιρό για να ολοκληρωθεί), και όταν το τελειώσω ευχαρίστως να το διαβάσεις. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

Στις εκδόσεις "Άγνωστο" ετοιμάζουμε μερικά βιβλία εδώ και αρκετό καιρό, τα οποία δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί, κι έτσι ο "ρυθμός" τα περιμένει και έριξε λίγο την ταχύτητά του. (Αλλά έχουμε εκδόσει δύο όμορφα άλμπουμς πρόσφατα). Επιπλέον, κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα και αναγκαστικά κάποια από αυτά πηγαίνουν λίγο πίσω μερικές φορές, ενώ συχνά συναντούμε και εμπόδια όλων των ειδών που επίσης μάς καθυστερούν -αλλά δεν μάς πτοούν.
Συμμερίζομαι την ανυπομονησία σου, είναι αμοιβαία.
Το ίδιο ισχύει και για τα θέματα που αναφέρεις (που λες ότι έχω υποσχεθεί -χωρίς να αναφέρεις τις υποσχέσεις που έχω εκπληρώσει), αλλά και μερικές φορές αλλάζουν οι προτεραιότητες, από διάφορες συγκυρίες. Είναι κάπου καθ' οδόν.
Δεν ξεχνώ τις υποσχέσεις μου (αυτές με ξεχνούν, αλλά τους -με- υπενθυμίζω).

Ωραία η ιδέα για τα audio books, είναι πάνω στο τραπέζι εδώ και καιρό, είναι λίγο δύσκολο αλλά κάποια στιγμή θα το προσπαθήσουμε.
Ελπίζω σύντομα.

Έχεις δίκιο, όσο περισσότερα κάνω τόσο μεγαλώνει το χρέος μου, όπως λες, (χμ, χωρίς να ξέρεις πόσο δίκιο έχεις).
Τώρα, όταν λες ότι το ταπεινό έργο μου είναι "τιτάνιας" σημασίας, δεν πιστεύω να εννοείς ότι έχω σχέση με τους Τιτάνες (γιατί στον πόλεμο εγώ είμαι με το μέρος του Δία).
Ευχαριστώ εκ καρδίας για την εκτίμηση.

@Ανώνυμος-Ανώνυμος:

Είναι απόλυτα σεβαστές οι προτιμήσεις σας, αλλά -δυστυχώς ή ευτυχώς- εγώ δεν συμμερίζομαι τις διαφαινόμενες δογματικές/σκεπτικιστικές/"ορθολογιστικές" απόψεις σας.

Δεν έχω δηλώσει ποτέ μου "ερευνητής", παρ' όλο που -όπως είπα- έχω κάνει πολλές έρευνες πολλών ειδών, (όπως και πολλές μελέτες, και πολλές εξερευνήσεις), διότι μού φαίνεται αστείος τίτλος, δεν καταλαβαίνω τι εννοεί, τι σημαίνει όταν λέμε ότι κάποιος είναι "ερευνητής" (αν εξαιρέσει κανείς τους ερευνητές επιστήμονες σε ένα εργαστήριο πειραμάτων, και τους ντετέκτιβς. Πώς αλλιώς στοιχειοθετεί αυτό συγκεκριμένη απασχόληση;).
Πέρα από τον τίτλο ιδιότητας, μιλώντας απλά περί ερευνών, υπάρχουν πολλών ειδών έρευνες, εκτός από τις γεωλογικές ή της φυσικής κλπ (τις οποίες, ας τις ονομάσουμε επιστημονικές). Π.χ. αν εξαφανιστεί ένας φίλος σας και εσείς κάνετε μία έρευνα για να τον ανακαλύψετε, αυτή η έρευνα πώς ονομάζεται, φιλική;
Αν ερευνάτε -για- μαγικές συνταγές; Μαγική;
Αν η έρευνα περιέχει συγκεκριμένους μηχανισμούς, όπως λέτε, μήπως είναι μια μηχανιστική έρευνα;
Και, σε αυτά που λέτε διακρίνω ότι μπερδεύετε ίσως την έρευνα, την εξερεύνηση (όπως το σπορ της "σπηλαιοεξερεύνησης" και όχι σπηλαιο-λογίας) και τη μελέτη, μεταξύ τους. Εξ ιδίας πείρας, μού φαίνεται ότι είναι τρεις διαφορετικές δραστηριότητες, αν και έχουν μερικά κοινά.

Επιπλέον, υπάρχουν και έρευνες πάνω σε ζητήματα που ίσως εσείς δεν τα αποδέχεστε ως ζητήματα, ή και δεν τα γνωρίζετε, (και γι' αυτό δεν θα τις δεχόσασταν ως έρευνες; Ω, μα, φανείτε λίγο γεναιόδωρος!)

Η εικόνα που έχετε (το "έχουμε" είναι υπερβολή, διότι μάλλον δεν μάς ρωτήσατε όλους) για τον κόσμο, ανατρέπεται από τα μάτια, από τα οποία και εξαρτάται, και δεν ανατρέπεται ποτέ αν την κοιτάτε τόσο έμμονα και επίμονα.
Όμως, δεν υπάρχει λόγος για τόσο άγχος, δεν πρόκειται να σας την πάρει την εικόνα κανείς με το ζόρι.

Μιας και το αναφέρετε:
Για το γοητευτικό ζήτημα της "Κούφιας Γης" και των μυστηρίων που σχετίζονται με το υπόγειο κλπ, στα πλαίσια της συγγραφής των δύο σχετικών βιβλίων μου (και όχι μόνο), γύρισα πολλά μέρη της Ελλάδος και του εξωτερικού, συγκέντρωσα άπειρα στοιχεία και κυριολεκτικά χιλιάδες φωτογραφίες, μίλησα με πολλούς ανθρώπους, κλπ, κλπ, κλπ, ασχολήθηκα πάρα πολύ, συγκέντρωσα πρωτότυπο υλικό ίσως για δέκα ή είκοσι πολυσέλιδα βιβλία, με πολλά ενδιαφέροντα συμπεράσματα μου, κλπ, κλπ, >>>>>>> με σκοπό την παρουσίαση ενός πανοράματος μυστηρίων, και όχι τη διατύπωση μιας "ανατρεπτικής" θεωρίας μου
(κάτι που είναι ηλίου φαεινότερον για έναν καλό και έξυπνο άνθρωπο που θα μπει στον κόπο να διαβάσει αυτά που τελικά δημοσίευσα, τα οποία, ως θέμα, αργότερα γελοιοποιήθηκαν από άτσαλους ή επιτηδευμένους μιμητές μου ή όλων των ειδών τους απατεώνες και γραφικούς τύπους, κατά τη γνώμη μου). Στην έρευνά μου αυτήν (και την εξερεύνηση), συνδύασα και τη μελέτη, και μεταξύ άλλων στη μελέτη μου συμπεριέλαβα "και" τη φανταστική λογοτεχνία "και" τις λαϊκές δοξασίες, και πολλά άλλα. Νομίζω ότι τα δύο βιβλία μου ("Κούφια Γη", και, "Είσοδος στην Κούφια Γη") μιλούν από μόνα τους, και λένε αυτό που έχουν να πουν. Αν κάποιος δεν το καταλαβαίνει, λυπάμαι πολύ, γιατί εγώ θα το ήθελα, κι έκανα ότι μπορούσα για αυτό. (Και, μπορεί, τελικά, απλώς να μην απευθύνομαι σε αυτόν. Άλλωστε, σε κάτι αντίστοιχο φαντάζομαι ότι ίσως κι αυτός δεν θα απευθυνόταν σε εμένα).

Λέτε ότι «Είναι η ανάγκη του ανθρώπου να φτιάχνει/πιστεύει μύθους, η οποία έχει εξηγηθεί επαρκώς από την ψυχολογία, τίποτα το περίεργο».
Κατ' αρχήν, υπάρχουν πολλά "περίεργα" που παραβλέπετε (το ίδιο και η "ψυχο-λογία").
Κατά δεύτερον, απ' όσα ξέρω, η Ψυχολογία δεν έχει εξηγήσει επαρκώς τον εαυτό της...

Κατά τρίτον, επιτρέψτε μου να σάς υπενθυμίσω ότι, είναι και η ανάγκη του ανθρώπου να φτιάχνει νόμους και να εφευρίσκει εξηγήσεις και να δημιουργεί παγιωμένες βεβαιότητες, για να μην τρομάζει από το Άγνωστο, να μη φοβάται, να νιώθει ασφαλής, να μη διακυβεύεται η εξουσία του, ο έλεγχος, το κύρος του, το "σύστημα" (εδώ νομίζω αρμόζουν τα περί "μηχανισμών"), οι χρηστικότητες και πρακτικότητες, να νιώθει ότι πατάει κάπου σταθερά και βολικά, κλπ, κλπ, ελπίζω να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω (είναι κι αυτό γνωστό από την Ψυχολογία -την άλλη...)

Για το Megapolisomancy:
Ναι, πρόκειται για μυθιστόρημα, όπως δηλώνεται στον πρόλογο (από τον οποίο παραβλέπετε επιτηδευμένα τα υπόλοιπα που λέει, αν τον διαβάσατε.
Αλλά νομίζω ότι, όπως φαίνεται, έχετε πάρα πολύ περιορισμένη οπτική του μυθιστορήματος, άρα δεν είστε ιδιαίτερα βιβλιόφιλος (κάτι που, φυσικά, δεν έχει όρια, οπότε είναι και σχετικό). Υπάρχει εκείνο το είδος του μυθιστορήματος το οποίο χρησιμοποιεί πολλά "αληθινά" στοιχεία και όχι αποκλειστικά "φανταστικά" (μια διάκριση που, άλλωστε, σηκώνει μεγάλη συζήτηση ανάμεσα σε διανοούμενους ανθρώπους), και, ας πούμε, συνδυάζει την έρευνα και τη μελέτη με το μυθιστόρημα, σε ένα εννιαίο σχήμα, (εξαιρώντας και τις μελέτες και τις έρευνες που έχουν παρουσιαστεί -για διάφορους λόγους- επιτηδευμένα ως μυθιστόρημα, για τις οποίες υπάρχουν άπειρα παραδείγματα), με την τελική μορφή μυθιστορήματος. Ελπίζω να μην καταλήξω να κουράσω το google σας αναφέροντας συγγραφείς π.χ. όπως ο Ουμπέρτο Έκο, ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ο Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον, ο Ιούλιος Βερν, ο Κόλιν Γουίλσον, ο Γουίλιαμ Μπάρροουζ, ο Τζ. Μπάλαρντ, κ.ά., κ.ά., απλά θεωρώ ότι τους έχετε κάπως υπ' όψιν σας (και άρα ίσως μπορείτε να διακρίνετε το είδος μυθιστορήματος στο οποίο αναφέρομαι -δεν μπορεί να μην ξεφυλλίσατε, ή να μάθατε, κάποτε π.χ. για το "Εκκρεμές του Φουκώ", του Έκο).
Επίσης, στη μυθιστοριογραφία, υπάρχει "συγκαλυμμένο" και ένα μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται "Μυστικισμός", ένα άλλο που σχετίζεται με το Occult, υπάρχουν τα αλληγορικά έργα, τα ιστορικά μυθιστορήματα (όχι μόνο περί αρχαιότητας ή περί πολέμων, π.χ. τι θα λέγατε για ένα μυθιστόρημα που συντίθεται με την ιστορία των εντόμων;), υπάρχουν τόσα πολλά μεγάλα κεφάλαια στη μυθιστοριογραφία.
Αν θέλετε τόσο πολύ να το συζητήσουμε (αν και εγώ είμαι αυτός που πολυλογώ, επειδή βρήκα την πρόφαση), θα πρέπει να διευρύνετε λίγο την οπτική σας περί μυθιστορήματος.
Χωρίς να χρειαστεί να μπούμε στο ζήτημα ότι...στην ουσία οι καλοί συγγραφείς δεν διηγούνται φανταστικές ιστορίες, λένε πάντα την αλήθεια, ή να μπούμε στο ζήτημα ότι...οι μελέτες είναι λογοτεχνία και η λογοτεχνία είναι μελέτες, (και έρευνες, και εξερευνήσεις, αντιστοίχως).
Τέλος πάντων...

Όσο για το (μυστηριώδες και πολύ παράξενο, ε;) "Cosmopolis Project", είναι ένα project που προκύπτει από την ερευνητική πτυχή του βιβλίου μου "Megapolisomancy" (δηλαδή, από τότε μέχρι σήμερα το έχω ψάξει περισσότερο), το οποίο project πηγάζει από πραγματικές έρευνες, εξερευνήσεις, και μελέτες, και ανθρώπους, απλά στην παρουσίασή του, για διάφορους λόγους, μέχρις στιγμής, χρησιμοποιεί και fiction και σε αρκετά σημεία τη λογοτεχνική άδεια ή την καλλιτεχνική αισθητική.
Δεν είναι θεμιτό, από εμένα και τον Νίκο Φερεσιάδη, να είναι ξέχωρα αυτά...απλώς επειδή δεν είναι ξέχωρα.
Και, φυσικά, δεν απευθύνεται σε όλη την υφήλιο. Ίσως για εσάς να είναι "από άλλο ανέκδοτο", ή εσείς να είστε. (Δηλαδή, αν διαφωνείτε, χαίρομαι πολύ γι' αυτό, είναι και θεμιτό και αναμενόμενο, απευθύνεται σε αυτούς που συμφωνούν).

Πάντως ο Αμπντούλ Αλχαζρέντ είναι "μυθιστορηματικό" πρόσωπο, δημιούργημα του H. P. Lovecraft. (Μην μπερδευτείτε επειδή τον χρησιμοποιούν τρεις χιλιάδες άλλοι συγγραφείς).
(Τελικά, το Necronomicon υπάρχει ή δεν υπάρχει;...)

Πολλά είπα. Ευχαριστώ για την ανοχή σας, και για την...πρόφαση.


@Ανώνυμος-2:

Οι συγγραφείς σάς ευχαριστούν θερμά που καταθέτετε την άποψη ότι δεν θα πρέπει να τους πιέζουν.
(Κι ελπίζω και οι αναγνώστες τους να μη λειτουργούν σαν μηχανή του κιμά).
Δυστυχώς, δεν θυμάμαι την ιδέα ενός περιοδικού που λέτε ότι μού γράψατε παλαιότερα (ίσως γιατί μού γράφουν πολλές ιδέες, ίσως γιατί δεν την γράψατε σ' εμένα, ή ίσως εγώ να μην είμαι τώρα ο ίδιος που ήμουν τότε).
Αλλά...«1 περιοδικό, που θα έχει την ατμόσφαιρα ενός σημειώματος, που αφήνει κάποιος στο κελί ενός μελλοντικού δραπέτη...», είναι κάτι που με ενθουσιάζει ως ιδέα!!(αλλά...ένα ολόκληρο περιοδικό με πολλά τεύχη; Είναι κομματάκι δύσκολο στην υλοποίησή του κάτι τέτοιο, αν είναι και εφικτό). Πώς το φαντάζεστε, λεπτομερώς;

Λέτε ότι «τα εξώφυλλα δεν χρειάζεται να είναι όλα έγχρωμα...Πολλά από αυτά, που βάζετε είναι μεν ωραία αλλά θυμίζουν περιοδικό για video games...»
Μα, τα περιοδικά δεν είναι video games? Τι είναι; (video=λατινικά="βλέπω" - games="παιχνίδια". Βλέπω Παιχνίδια).

Λέτε να χρησιμοποιούμε στα εξώφυλλα των περιοδικών «εικόνες σαν αυτές, που συνοδεύουν τα κεφάλαια στο "Κρυφός Κόσμος"» (το βιβλίο μου). Συμφωνώ μαζί σας! Αλλά, αν το κάναμε αυτό, θα διάβαζαν τα περιοδικά όσοι έχουν διαβάσει το "Κρυφός Κόσμος"!
Είναι, βέβαια, τρεις αυτοί, αλλά εμείς θέλουμε να τα διαβάζουν δέκα...
(Για να μην πηγαίνει τελείως χαμένος ο πολύς κόπος μας).

(Αστειεύομαι)
(Δεν πηγαίνει χαμένος: έρχεται)

Αυτό που προτείνετε με τα εικονογραφημένα άλμπουμς, το κάνουμε ήδη στις εκδόσεις "Άγνωστο". (Βλέπε, το "Ξωτικά", και το "Βρυκόλακες", και άλλα που, χμ...έρχονται).

Μα, με το Audio που λέτε, θα είναι και "Audio Games"
(Audio=λατινικά=audire="ακούω". Ακούω Παιχνίδια)

Κι εγώ ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Και όλους σας για τα σχόλια που μπήκατε (ή βγήκατε) στον κόπο να γράψετε.


Π. Γ.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό, που σας είχα προτείνει πάνω κάτω είναι τη συγκέντρωση της μηνιαίας προσπάθειας, που εκπέμπετε 'εκεί έξω' σε ένα έντυπο...ένα τεύχος με την τελευταία ανταπόκριση του πληρώματος του COSMOPOLIS PROJECT, με μία πρόταση από τον κόσμο της YOGA και μία 2σέλιδη εξερεύνηση της μυστικής γεωγραφίας στο τέλος...και στο ενδιάμεσο μία παρέμβαση από τον Ά.Αριβάνη ή τον Χ.Γούδη...και όλα αυτά με πιο απλό layout, κείμενα σε μορφή ξεθωριασμένων σημειώσεων...να μοιάζει με χαμένο ημερολόγιο...κάτι πιο 'ταξιδιάρικο' χωρίς να χάνει την ουσία του όμως...Ίσως ένα τέτοιο έντυπο θα σας έδινε το χώρο και τον χρόνο να ρίξετε το μεγαλύτερο μέρος της προσπάθειας στα βιβλία....Και επειδή τα βιβλία θέλουν χρόνο τα άλμπουμ, που εκδίδετε τώρα αποτελούν καλή ιδέα για πιο 'ολοκληρωμένα' κείμενα (πιο ολοκληρωμένα σε σχέση με τα κείμενα του εντύπου, που αναφέρομαι)...

Παρακολουθώ το strange από το τεύχος 4 (αυτό με τον λύκο έξω) και το νιώθω περισσότερο σαν φίλο πια και όχι σαν ανάγνωσμα...Νιώθω πως έχει δώσει τη μάχη του και κατά καποιον τρόπο την έχει κερδίσει...Παρόλα αυτά όμως μου φαίνεται πως η καθημερινότητα γύρω παγώνει περισσότερο...Ίσως για αυτό να χρειάζεται κάτι πιο ευέλικτο, έναν συνεργό, που ξέρει γρήγορα κόλπα για μία (έστω προσωρινή) δραπέτευση...ένα stranger ίσως (το θυμάστε;)...

Τέλος πάντων, έτσι νιώθω, ίσως για άλλους να μην ισχύει κάτι τέτοιο και εσείς ξέρετε καλύτερα μάλλον για το τι πρέπει και το τι μπορεί να γίνει...

Και πάλι ευχαριστώ...

Siokas είπε...

Καταπληκτικό και αυτό το άρθρο!!!
Ευχαριστουμε πολύ κύριε Γιαννουλακη που μας προσφέρετε τόσα αρθρα, βιβλια, περιοδικα ... ... ... ...
Είμαι ένας θαυμαστής σας απο Θεσσαλονικη. Σας γνωρισα απο το Στραν-γη το οποίο το διαβαζω ανελειπως τα τελευταια 5 χρονια. Θα ηθελα ομως παρα πολυ να σας δω καποια στιγμή απο κοντα ίσως σε καποια ομιλία. Καποια στιγμή σκέφτηκα να ερθω στο γραφειο σας να σας δω εστω και για 5 λεπτα αλλα το θεωρισα εντελως αγενες να ερθω απροσκλητος στον προσωπικο σας χορο, γιαυτο θα ηθελα παρα πολυ αν μπορειτε να ενημερωσετε ποτε θα κανερτε την επομενη σας ομιλια (ή διάλεξη;) στην πολη μας.
Αν καποια στηγμή εχετε λίγο χρονο μπορειτε να επισκευτείτε και το δικό μου μπλογκ το οποίο -εννοείτε- είναι πλήρως εμπνευσμενο απο δικά σας αρθρα καθως και των υπολοιπων συνταχτων του . Θα χαιρομουν πολυ αν με αφηνατε και καποια σχόλια για να το κανω καλύτερο.

Σεβαστε Συνταξιδιώτη Παντελη σας ευχαριστω πάρα πολυ που μοιράζεστε μαζί μας αυτα τα καταπληκτικά έργα.
ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΣΤΡΑ...ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ, ΟΝΕΙΡΙΚΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ...

Ανώνυμος είπε...

κε Γιαννουλάκη και φίλοι γεια σας.

Λοιπόν, το ιστολόγιο σας είναι υπέροχο.Πάμπολες απόψεις και θεματικές , διαφωνίες και τελικά ίσως όλα καταλήγουν σε βιβλία..για τον μυστικό κόσμο των βιβλίων κανείς δεν μας ανέφερε τίποτα όταν είμασταν μικροί.Μ΄ αρέσει και εκτιμώ το γεγονός ότι έχετε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση και είστε κάτι σαν αόρατος συγγραφέας που προεκτείνει την ύπαρξη και την απεραντοσύνη του αγνώστου όπου κανένα μοντέλο επιστήμης ή ρηχός ορθολογισμός δεν μπορεί να προσεγγίσει αλλά και να κατανοήσει.Και βεβαίως το γεγονός ότι σας αρέσει πιο πολύ απ΄ όλους τους ανθρώπους να είστε ο Μπωντλαίρ, ε τι να πώ πια..!νοιώθω κάποια βράδια ανοίγοντας τα άνθη σε κάποια σονέτα να ταξιδεύω σε σελίδες, να έχουμε κάποιες φευγαλέες κουβέντες, να βρισκόμαστε όλοι και να σπάμε τα δεσμά της λογικής.Ειλικρινά, θα ήταν ευχής έργον συγγραφείς σαν κι εσάς, να γίνει το έργο τους ευρύτερα γνωστό και σε άλλες χώρες.Και είναι σίγουρο ότι σε άλλες χώρες θα εκτιμήσουν.'Αλλωστε και εσείς κάπου αναφέρετε ότι τα πιο ωραία πράγματα ξεκίνησαν από ονειροπόλους..ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.. καθώς όλοι αυτοί οι μεγάλοι ονειροπόλοι και εξερευνητές του αγνώστου είχαν μια φευγαλέα ματιά, πατήσαν σε χώρες που δεν έχουν χαρτογραφηθεί και μας άφησαν σημάδια και μνήμες.Αυτοί οι άνθρωποι είναι παντού γιατί μπορούν να πάνε παντού γιατί είναι ονειροπόλοι.

BugoTheCat είπε...

Ευχαριστώ michael για την ομιλία. Την άκουσα χθες το βράδυ πριν κοιμηθώ και την απόλαυσα. Μου αρέσει πολύ ο φιλοσοφικός στοχασμός του Παντελή σε πολλά από τα άρθρα του και τις ομιλίες του (Τον είχα πετύχει μια στη Θεσσαλονίκη, αλήθεια γιατί οι περισσότερες γίνονται στην Αθήνα (ενώ αν δεν κάνω λάθος οι βασικοί συντελεστές του strange κατοικούν στη Θεσσαλονίκη). Περισσότερη ανταπόκριση; Περισσότερο κοινό; Κάποιοι άλλοι σοβαρότεροι λόγοι;), η εμβάθυνση όχι απλώς στα φαινόμενα αλλά στο τι εννούμε με τις λέξεις που χρησιμοποιούμε (παράξενο, διαφορετικό, κοινό, νορμάλ, κλπ) και τι σύγχηση δημιουργείται με τις λέξεις αυτές, γενικώς μου αρέσει αυτή η εμβάθυνση στις έννοιες και τις παρεξηγήσεις που μπορεί να μας δημιουργούν. Ίσως να μην παίζει τόσο σημαντικό ρόλο το αν θα βρούμε εξωγήϊνους ή οντότητες όσο το να καταλάβουμε τι είναι αυτό που τελικά ψάχνουμε, γιατί το κάνουμε, ποιές είναι οι παρορμήσεις μας, κλπ.

Επίσης άσχετο, εκτιμώ πολύ τον κύριο Γουδή (και από τα άρθρα του που διαβάζω σε περιοδικά και από το κύρος του σαν αστρονόμος) αλλά αυτό που είπε στην εκπομπή του Χαρδαβέλλα με εξέπληξε ίσως λίγο αρνητικά. Αναρρωτιέμαι πως το εξέφρασε; Θεοκρατικά; Εθνικιστικά; Ή απλώς ήταν μια θεωρία που δεν θέλει να την συνδέσει με κάποια ιδεολογία αλλά απλώς παρατήρησε ένα φαινόμενο που κατά τη γνώμη του συνδέεται με μια θεϊκή δικαιοσύνη; Αυτό το πως υπάρχει ένας θεός των ελλήνων που εκδικήθηκε ήταν... κάπως.

Ανώνυμος είπε...

Επιπλέον πιστεύω ότι το έργο σας, όπως θέλετε να το πείτε έρευνα, εικόνες και κυρίως Συγγραφή -ούτοσι άλλως και οι ορισμοί κάποιες φορές ειναι περιοριστικοί- μπορεί και έχει ανταπόκριση σε ανθρώπους και καλλιτέχνες είτε εικαστικούς, μουσικούς κτλ που εξετάζουν εναλλακτικές πραγματικότητες, άνθρωποι που κινούνται σε άλλες σφαίρες ύπαρξης και εμπνέονται από γεγονότα, στιγμές παρόμοιες ή κάτι ανάλογο όπως γίνεται στην ιστορία sfnix και εν τέλει κάνουν την ζωή τους πιο όμορφη. Kαι η έρευνα έτσι όπως την καταθέσατε προηγουμένως καλύπτει πτυχές, λεπτομέρειες
που ο αντικειμενικός επιστήμονας ενδεχομένως δεν θα τις λάβει υπόψη του.
Τώρα αναφορικά με την ψυχολογία, από εμπειρεία δικού μου προσώπου σε πανεπιστήμιο ελληνικό που συμμετέχει σε έρευνα να καταθέσω ότι υπάρχει ποσοτικοποίήση των συμπερασμάτων, στατιστική και ότι άλλο σημαίνει αυτό.Δεν είναι κάτι άγνωστο βέβαια αυτό, απλά υπάρχει μεθεδολογία συγκεκριμένη και τα αποτελέσματα-συμπεράσματα μιας έρευνας πχ για τα θετικά συναισθήματα από τις κοινωνικές μας σχέσεις λαμβάνουν υπόψη τους σοβαρά τα αντίστοιχα άλλων ερευνών που έχουν διεξαχθεί.Θέλω να καταλήξω στο γεγονός ότι διαφαίνεται μια λογική στην παρουσίαση συμπερασμάτων όχι ακριβώς μαγειρεμένη αλλά τουλάχιστον συνυφασμένη με τις ως τώρα τάσεις των προηγούμενων ερευνών.Οπώτε η αντικειμενική έρευνα δεν είναι και τόσο αντικειμενική μήπως;Ίσως αυτά τα εργαλεία να είναι χρήσιμα σε ένα βαθμό για μια έρευνα αλλά από την άλλη αποτελούν μια εκλογίκευση συμπερασμάτων καθώς η ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να μετρηθεί με συναρτήσεις και κατανομές.Αυτό δεν λαμβάνεται υπόψη.
Ένας εναλλακτικός επιστήμονας - ερευνητής αν θέλετε- που ακόμη κι αν χρησιμοποιεί τεχνικές και τέτοια μεθεδολογικά εργαλεία- ίσως να υπηρετεί την επιστήμη όχι στείρα γιατί ειναι και ψυχολόγος και καλλιτέχνης και ιστορικός και συλλέκτης πινάκων ζωγραφικής και δεν κλείνεται στα καλούπια της ουδέτερης επιστήμης(Δηλαδή η επιστήμη για την επιστήμη) αλλά την διευρύνει βάσει και άλλων αντιλήψεων και προφανώς υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι πολύπλευροι και πάνω απ΄όλα εξωδιαστασιακοί.

Ανώνυμος είπε...

Παντελή ήθελα να σε ρωτήσω αν έχεις χρόνο για το COSMOPOLIS PROJECT:

Αν πίσω από τον Δόκτορα κρύβεται κάποιος special guest star και τι είναι αυτό που κάνουν ακριβώς οι Παρανοητικές Οντότητες;

Ανώνυμος είπε...

Κάπου στο 'Οι Ιτιές' γράφει:

'Υπάρχουν κάποια πράγματα ολόγυρά μας, δεν αμφιβάλλω γι'αυτό, με τάσεις προς την αταξία και την αποσύνθεση και που αποβλέπουν στην καταστροφή, τη δική μας καταστροφή...'

Θα μπόρουσαν κρούσματα μεγάλης βίας, που παρατηρούνται κατά καιρούς να οφείλονται σε τέτοιες καταστάσεις; Και για να θυμηθώ κάτι πριν 5 χρόνια περίπου; Ήταν τυχαία όλα αυτά τα 'ευχάριστα' γεγονότα, που διαμόρφωσαν ένα 'γιορτινό' κλίμα πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας;

Ανώνυμος είπε...

Πού είναι οι ταινίες, οεο;

Π. Β. Γ. είπε...

OK, OK, ιδού μερικές ταινίες που θυμήθηκα, οι οποίες σχετίζονται με κάποιο τρόπο με το θέμα μας, τις οποίες προτείνω να δείτε αν δεν τις έχετε δει...
(Όταν θυμηθώ κι άλλες, θα τις παραθέσω σε άλλο σχόλιο εδώ)

>>>

STALKER (Andrei Tarkovski, 1979)
DARK CITY (Alex Proyas, 1998)
THE 13th FLOOR (Josef Rusnak, 1999)
SLAUGHTERHOUSE FIVE (G. Roy Hill, 1972)
ALTERED STATES (Ken Russel, 1980)
COMMUNION (Philippe Mora, 1989)
BRAIN DEAD (Adam Simon, 1990)
MOTHMAN PROPHECIES (Mark Pellington, 2002)
BLUEBERRY (Jan Kounen, 2004)
D' AUTRES MONDES (Jan Kounen, 2004)
SHADOW BUILDER (Jamie Dixon, 1998)
THE BEYOND (Albert Zenox, 1998)
MAN IN THE 5th DIMENSION (Dick Ross, 1964)
FROM BEYOND (Stuart Gordon, 1986)
THE MIST (Frank Darabont, 2007)
IT (Tommy Lee Wallace, 1990)
THE LANGOLIERS (Tom Holland, 1995)
THE 4th DIMENSION (Tom Mattera, 2006)
EVENT HORIZON (Paul W. Anderson, 1997)
INCREDIBLE VOYAGE TO ANOTHER DIMENSION (M. S. Lawless, 2008)
DONNIE DARKO (Richard Kelly, 2001)
KRAFTVERK 3714 (Markus Widegren, 2005)
INLAND EMPIRE (David Lynch, 2006)
FLATLAND (Ladd Ehlinger Jr, 2007)
THE ENTITY (Sidney Furie, 1981)

Θα επανέλθω σύντομα και για άλλα σχόλια στα σχόλιά σας.
Ευχαριστώ

Π. Γ.

prasino liker είπε...

Κε Γιαννουλακη ενα κειμενο υπεροχο που πρεπει να το διαβασω αρκετες φορες για να μπορω να εχω αποψη.Παντα με πολυ ενδιαφερον σας διαβαζω.Μετα αρχιζουν τα ερωτηματικα και φυσικα οι ανναθεωρησεις στην καθημερινοτητα μας.
Σας αφιερωνω αυτο.
//Δεν ξερουμε την λογικη του συμπαντος,ξερουμε ομως οτι η καθαρη σκεψη και οι ορθες πραξεις βοηθουν στην λειτουργια του που δεν προκειται να μας αποκαλυφθει ποτε//Απο την //Προσευχη του Μπορχες//
Καλη σας μερα.

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να σας ρωτήσω για το πείραμα της Φιλαδέλφειας. Είχε παρουσιαστεί κάποτε στο strange και νομίζω πως ανάμεσα σε άλλα σενάρια είχε γραφτεί και για το ενδεχόμενο το όλο πείραμα να είχε σαν αποτέλεσμα κάποιο είδος 'κατοχής'. Θα μπορούσατε να γράψετε κάτι για την αποκρυφιστική (αν υπάρχει) πλευρά του θέματος. Ευχαριστώ

Π. Β. Γ. είπε...

Αγαπητοί Συνταξιδιώτες, απαντώ με τη σειρά στα σχόλιά σας (όπως έχουν μετά την αντίστοιχη τελευταία μεγάλη απάντησή μου)

@Ανώνυμος-1:

Ναι, τώρα θυμήθηκα αυτό που είχατε προτείνει, είσαστε αυτός που τα θέλει «όλα σε ένα».
Πολλές φορές στη ζωή τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλουμε, γι' αυτό άλλωστε και μάς δίνεται η ευκαιρία να τα κάνουμε εμείς οι ίδιοι όπως τα θέλουμε, αν τα θέλουμε τόσο πολύ. (Και καταλήγουμε να μην ζητάμε απλά από τη ζωή να τα κάνει αυτή όπως τα θέλουμε, ή να τα ζητάμε από τους εκάστοτε "εκπροσώπους" της).
Μια αντίστοιχη ιδέα με τη δική σας είχα κάποτε κι εγώ, κι έφτιαξα το Strange, που δεν υπήρχε, ή δεν υπήρχε όπως θα το ήθελα εγώ. Και τώρα υπάρχει. Όπως το θέλω εγώ.

Τα περιοδικά (τα καλά, τουλάχιστον)έχουν ένα concept. Όταν το concept αυτό είναι ειδικό, είναι ειδικά περιοδικά. Όταν το concept αυτό είναι σύνθετο και ιδιαίτερο, είναι περιοδικά που διαγράφουν τη δική τους πορεία και αφήνουν εποχή, κατά κάποιο τρόπο, και, φυσικά, επηρεάζουν πολλά άλλα πράγματα (και βέβαια και πολλά περιοδικά).
Επειδή τα ειδικά έντυπα απευθύνονται σε ένα ειδικό "σμήνος" αναγνωστών, είναι θεματικά, δηλ. συγκεκριμένης θεματολογίας.
Κι εμένα θα μου άρεσε π.χ. ένα περιοδικό για αυτοκίνητα, που να έχει και μοτοσυκλέτες, που να έχει και ελικόπτερα, και χόβερκραφτ, και τανκς, και διαστημόπλοια, και άλογα ιππασίας, σταθμάρχες τραίνων, ταχυδρομικά γραμματόσημα, κλπ. Θα άρεσε ίσως και σε άλλους δέκα σαν κι εμένα. Οι υπόλοιποι θα μπερδεύονταν λίγο (έως πολύ), δεν θα το "έπιαναν". Ήδη το Strange είναι κάτι ανάλογο (και με το παραπάνω παράδειγμα, και με αυτό που προτείνετε), γι' αυτό και ήδη πολλοί δεν το καταλαβαίνουν ή συχνά το παρεξηγούν, ή το νομίζουν για κάτι άλλο. (Είναι ένα περιοδικό αφιερωμένο στο Παράξενο, ένα παράξενο περιοδικό).
Επιτρέψτε στον κόσμο να έχει την ποικιλία του, σε αυτήν ανήκουν και τα πολλά διαφορετικά περιοδικά, που το καθένα εστιάζεται στην ειδική θεματολογία που ενδιαφέρεται να εκπέμψει σε αυτούς που τους ενδιαφέρει αναλόγως.
Μου φαίνεται, παρ' όλη την ποιητική σας έμπνευση, ότι θέλετε να "ξεμπερδεύετε" με την ποικιλία του κόσμου (ή του σύμπαντος) που σας ενδιαφέρει, με το να την παίρνετε σε συγκεντρωτικό και περιληπτικό πακέτο. Η δική μου σκέψη είναι ότι θα πρέπει ίσως να ασχολείστε λιγότερο με το internet, το οποίο ίσως σας έχει επηρεάσει με τις μεθοδολογίες του, ή να ασχοληθείτε περισσότερο με την Τέχνη, που μοιάζει να σάς ενδιαφέρει περισσότερο από το Παράξενο ή απλά από την Τέχνη του Παράξενου.
Όσο για το ιδιαίτερο layout που χρησιμοποιούμε, δεν είναι απλά διακόσμηση όπως είναι ίσως αναμενόμενο, αλλά κάτι που συμμετέχει δυναμικά και συμπληρωματικά σε αυτό που θέλουμε να παρουσιάσουμε, είναι δηλαδή ένα σώμα με τα κείμενα και λέει πράγματα μαζί τους. Η αφαιρετικότητα σε αυτό, θα αφαιρούσε και κάτι από αυτό που θέλουμε να πούμε.

Όσο για την πραγματικότητα γύρω που παγώνει περισσότερο, όπως λέτε, επιτρέψτε μου να επισημάνω το γεγονός ότι η πραγματικότητα δεν είναι κάτι συγκεκριμένο για να παγώνει ή να λιώνει, σε αντίθεση με εμάς που -ίσως με τις συγκυρίες- παγώνουμε και γι' αυτό βλέπουμε μια παγωμένη "πραγματικότητα" γύρω μας, κι υπάρχουν φορές που παγώνουμε τόσο πολύ που δεν επαρκεί ένα περιοδικό για να μάς ξεπαγώσει. Άλλωστε, ένα περιοδικό σαν το Strange, δείχνει τον δρόμο ή τις πύλες προς τη "φωτιά", δεν είναι η "φωτιά" (πώς θα μπορούσε να είναι;), είναι ας πούμε ο χάρτης της απόδρασης (ή οι ανταποκρίσεις από διάφορες αποδράσεις), δεν είναι η απόδραση. Αν εμείς, από την νέα παγωνιά μας, δεν κινούμαστε πια τόσο ένθερμα στον δρόμο, προς τις πύλες, όπως παλιά, είναι λίγο άκομψο να ζητήσουμε από τον δρόμο να γίνει πιο ευέλικτος, ή από τον χάρτη να μας ανοίξει το τούνελ που αμελούμε να ανοίξουμε.
....Αυτές είναι κάποιες δικές μου σκέψεις πάνω στις δικές σας σκέψεις, για τις οποίες σάς ευχαριστώ και θα τις θυμάμαι.

Π. Β. Γ. είπε...

@Siokas:

Εγώ σάς ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας.
Μια ομιλία μου στη Θεσσαλονίκη κι εγώ θα την ήθελα πάρα πολύ το συντομότερο δυνατόν, και όταν αυτό γίνει εφικτό θα ενημερωθείτε από εδώ ή από τα περιοδικά ή π.χ. από τη...θεία πρόνοια (ας ονομάσουμε έτσι τη Συγχρονικότητα, για να την εκτιμήσουμε περισσότερο).

Μόλις είδα το blog σας, που είναι ωραίο, αν και μπορείτε σίγουρα να το εμπλουτίσετε κι άλλο, ανάλογα με τον χρόνο σας, φυσικά. Μου άρεσε η φωτογραφία στο προφίλ σας, μού θυμίζει φωτογραφίες Σουρεαλιστών ή Ντανταϊστών καλλιτεχνών του μακρινού πια παρελθόντος. (Θυμάμαι τώρα τον, αγαπητό σε μένα, Marcel Duchamp).
Παρ' όλο που λέτε ότι «είναι πλήρως εμπνευσμένο» απο δικά μου άρθρα, εγώ πρέπει να σας πώ ότι διαφωνώ μαζί σας ως προς τους Αόρατους, εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν και εντοπίζω τη "δράση" τους. Και επίσης διαφωνώ με τον διαχωρισμό που κάνετε ανάμεσα στη «φανταστική» και «αληθινή» «πραγματικότητα», αν και μάλλον συμφωνώ με την πρόθεση με την οποία φαίνεται να τον κάνετε. Ωραία η ατάκα περί Ιστο-συνανθρώπων (spidermen;).

Ad Astra, λοιπόν... Προς τα εκεί αν οδεύετε ίσως κάποτε να συναντηθούμε.

@Ανώνυμος-2:

Το ιστολόγιο μου σάς ευχαριστεί θερμά.
Μου αρέσει το Παράδοξο. Και η ατάκα που χρησιμοποιήσατε για να με χαρακτηρίσετε, ότι είμαι «κάτι σαν αόρατος συγγραφέας που προεκτείνει την ύπαρξη και την απεραντοσύνη του αγνώστου...» («που κανένα μοντέλο ή ρηχός ορθολογισμός δεν μπορεί να προσεγγίσει αλλά και να κατανοήσει»), είναι το λιγότερο παράδοξη (και προφανώς υπερβολική). Και τρομακτική, όταν χρησιμοποιείτε το «κάτι σαν» (που με ενθουσιάζει -τον Λαβκραφτικό εαυτό μου).
Μα, δεν είμαι ο Γιογκ Σοθώθ, ένας απλός άνθρωπος είμαι κι εγώ (που λέει ο λόγος).
Ναι, ο Μπωντλαίρ είναι από τους αγαπημένους μου ανθρώπους, τον οποίο καταλαβαίνω πολύ καλά, και τον ίδιο και τη δυστυχία του.
(Θυμάμαι τώρα έναν στίχο του, περίπου σε μετάφραση Σημηριώτη: «Εσύ που τα κόκκαλα απαλύνεις τού μεθυσμένου που άλογα τη νύχτα τον πατήσαν...» Για να το αναφέρει, πρέπει όντως να τού συνέβη, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, τι εννοώ όταν λέω για τη δυστυχία του).

Όταν λέτε ότι «νοιώθω κάποια βράδια ανοίγοντας τα άνθη [σημ: την ποιητική συλλογή του Μπωντλαίρ, τα "Άνθη του Κακού"] σε κάποια σονέτα να ταξιδεύω σε σελίδες, να έχουμε κάποιες φευγαλέες κουβέντες, να βρισκόμαστε όλοι και να σπάμε τα δεσμά της λογικής...», νομίζω ότι κάνετε ένα καίριο σχόλιο για το Πνεύμα.
Το Πνεύμα είναι αυτό που είμαστε, και αυτό είναι αυτό που μοιραζόμαστε, και αυτό σου μιλάει μέσα από τον Μπωντλαίρ, ο οποίος έχει γίνει χώμα πλέον.
Για τους Ονειροπόλους ό,τι θα είχα να σου πω, το έχω γράψει στο βιβλίο μου "Ονειροπόλος", και αφού τους συμμερίζεσαι, στο αφιερώνω.


@Optimus:

Χαίρομαι που σου αρέσει ο φιλοσοφικός στοχασμός, γενικότερα.
Να μην τον παρακολουθείς απλά, να τον κάνεις και εσύ.
Οι συντάκτες του Strange μοιράζονται ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Στην Αθήνα, φυσικά, λόγω περισσότερου πληθυσμού (ελπίζω) βρίσκονται πολλοί περισσότεροι αναγνώστες μας απ' ό,τι στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, για τις ομιλίες μου, στη Θεσσαλονίκη είναι αρκετά δυσκολότερο να βρεις τον κατάλληλο διαθέσιμο και προσιτό χώρο για ομιλίες (ο πιο εύκολος είναι τα βιβλιοπωλεία, αλλά δεν μου αρέσουν ως χώρος ομιλίας). Ελπίζω να οργανωθεί μια ομιλία μου στη Θεσσαλονίκη το συντομότερο.
Λες για τις λέξεις και τα νοήματα. Γενικά, Συνταξιδιώτη, κάτι κρύβεται πίσω από τις λέξεις: εμείς. Είμαστε αυτό που εννοούνε. Ή, αν προτιμάς, είναι αυτό που εννοούμε. Και πολλές φορές δεν είμαστε ή δεν είναι αυτό που εννοούμε. (Λοιπόν, στοχάσου το).

Σχολιάζεις για τον κ. Χρίστο Γούδη και για την ατάκα του σ' εκείνη την εκπομπή περί του «Θεού της Ελλάδας» (που εκδικήθηκε τους Τούρκους κομμάντος των Ιμίων που πέθαναν όλοι). Είναι εξαιρετικός χιουμορίστας.
Οπότε, το θέμα δεν είναι πώς το εξέφρασε, αλλά πώς το κατάλαβες εσύ.
(Από την άλλη, δεν το βρίσκω σε τίποτε ενοχλητικό να υπάρχει ένας Θεός της Ελλάδας. Ίσως βέβαια το "συλλογικό ασυνείδητο" να σού πήγαινε καλύτερα;)
Εις το επανιδείν...

Π. Β. Γ. είπε...

@Ανώνυμος-3:

Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που λέτε.
Επιφυλάσσομαι ως προς την αντικειμενική ύπαρξη της έννοιας του αντικειμενικού.
Πιστεύω -είναι ολοφάνερο- ότι το "αντικειμενικό" είναι...υποκειμενικό.
Παραδόξως, το υποκειμενικό δεν είναι "αντικειμενικό".
Έτσι, εύκολο είναι να καταλήξουμε ότι αν δεν υπάρχει κάτι από τα δύο, αυτό είναι το "αντικειμενικό".

Η ψυχολογία είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από ψυχολογία, δηλαδή εκτός από λογιότητα περί ψυχής. Οι θιασώτες της δεν πιστεύουν καν στην ύπαρξή της.
Νομίζω ότι απλά είναι ένας νόμιμος τρόπος για να πειραματίζεται με τους ανθρώπους η φιλοσοφία.
Όταν δεν υποκρίνεται την κοινωνιολογία ή την ιατρική των ψυχοσωματικών επιδράσεων και επιρροών.

Οι πολλές σχολές της ψυχολογίας δίνουν μια ποικιλία που είναι ψυχαγωγική.

Οι "εξωδιαστασιακοί άνθρωποι", όπως το θέτετε, μέσω εμού σάς ευχαριστούν για το σχόλιό σας.

@Ανώνυμος-4:

Με ρωτάτε, από το Cosmopolis Project:
«Αν πίσω από τον Δόκτορα κρύβεται κάποιος special guest star και τι είναι αυτό που κάνουν ακριβώς οι Παρανοητικές Οντότητες;...»

"Πίσω από" τον Δόκτορα, κρύβεται...ο Δόκτορας! Και είναι ο special guest star του Cosmopolis Project. Σύντομα θα τον έχουμε πάλι, ελπίζω (δεν τελειώσαμε μαζί του).
Οι Παρανοητικές Οντότητες είναι...μεγάλη ιστορία, αλλά με δυο πρόχειρα λόγια: ας πούμε, είναι η ενεργειακή χλωρίδα και πανίδα της μεγαλούπολης. Φαντάσου μια αόρατη μέδουσα που έρχεται και κολλάει επάνω σου και σε "στοιχειώνει". Ας πούμε, «σού βάζει ιδέες». Ή στοιχειώνει διάφορα μέρη, ή και δημιουργούνται από διάφορα μέρη της πόλης. Κάποιος θα έλεγε ότι είναι ταυτόσημες με τις Σκεπτομορφές ή τα Φαντάσματα, αλλά αυτό δεν είναι ακριβές. Αν ήταν, δεν θα ήταν...μεγάλη ιστορία.
Σε παραπέμπω στα σχετικά κείμενα, τα οποία θα γνωρίσουν και νέες προεκτάσεις.

Π. Β. Γ. είπε...

@Ανώνυμος-5:

Υπονόησα ήδη, σε προηγούμενη απάντησή μου, τον Algernon Blackwood, σε σχέση με το εν λόγω κείμενό μου, και φυσικά εννοούσα το The Willows (Οι Ιτιές) και όχι μόνο.

Ρωτάτε αν «Θα μπόρουσαν κρούσματα μεγάλης βίας, που παρατηρούνται κατά καιρούς να οφείλονται σε τέτοιες καταστάσεις;»
Για τη βία σε προσωπικό επίπεδο, ναι, θα το θεωρούσα πολύ πιθανό. Σε συλλογικό επίπεδο, δεν είμαι σίγουρος, μάλλον δεν το θεωρώ και τόσο πιθανό, (αν δεν θεωρήσω ότι η συλλογική βία ξεκινά σε προσωπικό επίπεδο και εξαπλώνεται στο επόμενο προσωπικό επίπεδο κ.ο.κ.)
Η συλλογική βία μοιάζει να γεννιέται από μια συλλογική οντότητα, που είναι εξίσου παράδοξη με μια εξωδιαστασιακή οντότητα, αλλά το ότι και οι δύο είναι κάτι «ξένο», δεν τις ταυτίζει σώνει και καλά.
Το ίδιο ισχύει και για τα ευχάριστα γεγονότα, μάλλον.


@Prasino Liker:

Κι εγώ με ενδιαφέρον σε διαβάζω να με διαβάζεις.

Η καθημερινότητα αναθεωρείται εύκολα. Εμείς δεν αναθεωρούμαστε.

Εξαιρετικές αυτές οι γραμμές του Μπόρχες, ευχαριστώ πολύ που τις επισημαίνεις εδώ.
Πάντα Καλημέρα.

@Ανώνυμος-6:

Αγαπητέ φίλε, παρά τις διαδεδομένες πεποιθήσεις σχετικώς, δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς ήταν το λεγόμενο "Πείραμα της Φιλαδέλφειας". Το τονίζω αυτό, δεν ξέρουμε περί τίνος επρόκειτο. Οπότε, μπορούμε ατέρμονα να κάνουμε σενάρια, και μάλιστα έχω να προτείνω μερικά πολύ πιο παράξενα από την «κατοχή», όπως το έθεσες.
Εγώ θα πρότεινα, παρ' όλα αυτά, σε αυτό το δημοφιλές μυστήριο, όπως και σε άλλα ανάλογα, να κάνουμε ένα reset, και να τα πιάσουμε από την αρχή. Εννοώ από το πώς ξεκίνησαν. Είναι πολύ πιο πιθανό να τα κατανοήσουμε καλύτερα και πιο σωστά έτσι.
Για παράδειγμα, ο πρώτος που έγραψε εμπεριστατωμένα για το "Πείραμα της Φιλαδέλφειας" ήταν ο Charles Berlitz. Και πριν από αυτόν, ο Morris K. Jessup και ο Vincent Gaddis.
Προτείνω να επιστρέψουμε σε αυτούς και να το ξαναπιάσουμε από εκεί, όπως και για άλλα θέματα.
Έτσι, παρακολουθούμε το ζήτημα στη γέννησή του, και όχι στο τέλος της αμφιλεγόμενης εξέλιξής του.
Και αντί να εισχωρούμε τυχαία μέσα στην αλυσίδα της εξέλιξής του, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι γίνεται, το εξελίσσουμε εμείς ως μελέτη, αρχίζοντας από εκεί που άρχισε.
Και τότε...καταλαβαίνουμε, αργά ή γρήγορα, λέω εγώ.
Είναι καλή συμβουλή αυτή, γενικώς, νομίζω.
Και, αν δεν κάνω λάθος, όπως το θέτεις, υπάρχει μια «αποκρυφιστική πλευρά» σε κάθε τι...


Σας ευχαριστώ όλους για τα ενδιαφέροντα σχόλιά σας.
Θα επανέλθω.

Π. Γ.

Siokas είπε...

Κυριε Γιαννουλακη, σας ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας (που διαβασατε το μπλογκ μου). Ηθελα να διωρθώσω ενα λαθος που εκανα-και φυσικα το βρηκατε κατ'ευθείαν- εκει που λεω οτι ειναι εμνευσμενο απο εσας εήθελα να πω οτι εσεις με δώσατε το έναυσμα (με ξυπνήσατε) μεσα απο τα δικα σας αρθρα για να αναπτυξω δικες μου θεωρίες με τα δικά μου πιστεύω. Αυτο που ηθελα να πω ηταν οτι εσείς ξυπνησατε τις σκέψεις μου και πολυ πιθανως αρκετων αλλων.

Περιμενω με ανυπομονησία να μας ενημερωσετε για καποια ομιλία σας

Σας ευχαριστω και παλι.

Ανώνυμος είπε...

βεβαίως κε Γιαννουλάκη για την δυστυχία του Μπωντλαίρ..και επειδή η τέχνη του ήταν ασύλληπτη τόσο με θέματα που θίγει όσο και από το γεγονός ότι έχουν μια απίστευτη μελωδία όλα αυτά που υπαινίσσεται καταθέτει και ποιεί..τον κάνουν μοναδικό και ίσως ο ίδιος ο άνθρωπος είναι ποίηση από μόνος του.
για την δυστυχία που αναφέρετε ο Charles την νοιώθει γιατί ήδη και στην εισαγωγή της συλλογής με το ποιήμα στον αναγνώστη βλέπει ότι ο καρπός της βαθιάς αδιαφορίας είναι η ανία το πιο άγριο από όλα τα θηρία και το βρίσκουμε σε όλες τις εποχές.
είναι και ο φίλος μας ο Μπωντλαίρ εξωδιαστασιακός γιατί έψαχνε μέσα από την έννοια του ωραίου αδιάφορο από κόλαση ή παράδεισο να απαλύνει την δυστυχία τη μέτρια καθημερινότητα που ισχύει.
πιστεύω ότι τέτοιοι άνθρωποι τη βιώναν αυτή γιατί απλά δεν ήταν μόνο στην εποχή τους ήταν και πέρα από την εποχή τους και θίξαν θέματα που θα μας απασχολούν εις τους αιώνες.

και έχοντας μια πνευματική συγγένεια με τον Ποε(η άλλη μεγάλη εκπροσώπηση της ποίησης από την αντίπερα όχθη εννοώντας την Αμερική για να μη παρερμηνευτώ) σας αναφέρω τη σημαντική διαπίστωση του dypen στο ΄κλεμμένο γράμμα΄ όπου νιώθω ότι αναδύεται η άποψη ότι ο ποιητής-αν το πάμε πιο μακρυά ο καλλιτέχνης, ο εξωδιαστασιακός κοκ- βλέπει και πιο ΄μακρυά΄ και εγγύτερα ή αν θέλετε ΄διαχέεται΄ στον χώρο έναντι ενός ανθρώπου με συγκεκριμένες ενδεχομένως -πολύ καλές στο αντικείμενό του γνώσεις-και στην ιστορία εκπροσωπείται από ένα αστυνομικό διάσημο αλάθητο.
και έτσι την λύση την δίνει ο ντυπεν που βρίσκει το κλεμμένο γράμμα γιατί εξωδιαστασιακά μπαίνει στην ψυχολογία του ύποπτου γιατί είναι και μαθηματικός αλλά και ποιητής ο τελευταίος(το άτομο που έχει κλέψει το γράμμα).ο διάσημος αστυνομικός δεν δίνει τη λύση γιατί οι τεχνικές του δεν καλύπτουν την ποιητική μαστοριά του υπόπτου που αντιλήφτηκε ο εξωδιαστασιακός ντυπέν.

κε γιαννουλάκη ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

...αν μη τι άλλο ένα κοίταγμα στα τροχιακά θα έλυνε απορίες σχετικά με την κίνηση

όπως τα ηλεκτρόνια ''κινούνται'' σε τροχιές...με διαστήματα ανάμεσά τους...και σε απόσταση από τον πυρήνα έτσι και εμείς

πρώτα χαράζονται οι διάδρομοι κίνησης...και μετά έπεται η κίνησις

για αυτό άλλωστε....υπάρχει το διάστημα...στο διάστημα

αν μαζεύαμε όλη την ύλη του σύμπαντος...σε μία σφαίρα το όλον μεγεθός της θα ήταν απίστευτα μικρό

και η βαρύτητά της απίστευτα μεγάλη

μεγάλη και δύσκολη ιστορία η κατανοήση του διαστήματος

και η επιτρεπτή ή μη κίνηση στους δακτυλίους και τις σπείρες αυτού

πάντως αυτές είναι οι κινήσεις 6+1

δεν έχει άλλες, είτε πας μέσω διαστήματος, είτε μέσω τούνελ διαστήματος

και κάθε κίνηση έχει άλλο ''χρόνο''...

όπως και κάθε ''άλμα'' στον καθρέπτη

Rook είπε...

Κύριε Γιαννουλάκη θα ήθελα να με συγχωρέσετε γα την παρακάτω ερώτηση επειδή ξέρω πως είναι λίγο ξεκάρφωτη με τη θεματολογία σας αλλά είναι κάτι που με τρώει με αφορμή κιόλας ένα κείμενο του κυρίου Χ. Γούδη στο infognomonpolitics.blogspot.com του Σάββα Καλεντερίδη:

Μήπως έχετε συζητήσει καθόλου με τους κυρίους Α. Αριβάνη και Χ. Γούδη σχετικά με την επέκταση του Ισλάμ; Πιστεύουν ότι υπάρχει τρόπος αντιμετώπισής του; Εσείς τι γνώμη έχετε; Σας απασχολεί καθόλου ότι όποιες ελάχιστες ανθρώπινες ελευθερίες έχουμε τώρα θα πάνε στράφι; Με αυτά που βλέπω να συμβαίνουν σε Ελλάδα και Ευρώπη έχω απελπιστεί. Αν σας περισσεύει λίγος χρόνος να μου απαντήσετε θα σας ήμουν υπόχρεος.

Ευχαριστώ.

Υ.Γ. Δεν σας κάνω αυτήν την ερώτηση επειδή τώρα παίχτηκε το θέμα από κάποιους δημοσιογράφους. Απλά έχω μία απέχθεια προς το Ισλάμ και σε κάθε απόλυτο δόγμα είτε είναι θρησκευτικό είτε είναι καταναλωτικό είτε οτιδήποτε και ανησυχώ μήπως ο κόσμος στο μέλλον καταντήσει να γίνει ισλαμικός και αντί να κοιτάει τα άστρα να προσκυνάει το χώμα (χωρίς καμιά ελπίδα ανάκαμψης αυτή τη φορά).

Lucky είπε...

Κι ο Johann Zollner πίστευε ακριβώς το ίδιο, πως πολλά ανεξήγητα φαινόμενα θα μπορούσαν να εξηγηθούν μέσο της τέταρτης διάστασης. Στο βιβλίο του Transcendental Physics (1882) αναφέρεται σε πειράματα που είχε κάνει με κάποιον αμφιλεγόμενο Henry Slade, τα οποία αποδείκνυαν τις απόψεις του. Αλλά η αδυναμία του Slade να επαναλάβει τα πειράματα μπροστά σε τρίτους είχε σαν αποτέλεσμα να μην τους πάρει κανείς στα σοβαρά.

Π. Β. Γ. είπε...

@Ανώνυμος:

Για τον Μπωντλαίρ, προς αναγνώστες έχει γράψει ένα κωδικό ποίημα, (μέσω Radio Nowhere), «Τους στίχους αυτούς σου δίνω...»
...ρίξε του μια ματιά...

Γι' αυτό που λες για τον Poe, ότι «ο Ντυπεν που βρίσκει το κλεμμένο γράμμα γιατί εξωδιαστασιακά μπαίνει στην ψυχολογία του ύποπτου», πρόκειται για το λεγόμενο «Element of Crime», οπότε ρίξε και μια εμπνευσμένη ματιά στην ομώνυμη ταινία του Lars Von Trier...
Ευχαριστώ για τα ωραία σχόλια.

@Ανώνυμος2:

Αγαπητέ, αυτά που λέτε, ωραία τα λέτε, αλλά θα ήθελα να μού τα ξαναπείτε λίγο ακόμη πιο ξεκάθαρα, διότι δεν ξέρω αν εννοείτε αυτά που κατανοώ.
(Και,δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός...)
Σας υποδεικνύω ότι με ενδιαφέρουν απίστευτα πολύ, δύο "τροχιακές" φράσεις σας:

«...πρώτα χαράζονται οι διάδρομοι κίνησης...και μετά έπεται η κίνησις...για αυτό άλλωστε....υπάρχει το διάστημα...»

«...και κάθε κίνηση έχει άλλο ''χρόνο''...»

Όπως ίσως καταλαβαίνετε, θα σάς ήμουν ευγνώμων για περισσότερα επ' αυτών...


Π. Γ.

Π. Β. Γ. είπε...

@Rook :

Ναι, έχω συζητήσει το ζήτημα με τον κ. Αριβάνη και με τον κ. Γούδη, και με άλλους αξιόλογους ανθρώπους, εκτενώς.
Ναι, οι συγκεκριμένοι που αναφέρετε, πιστεύουν ότι υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης, που είναι, δυστυχώς, «τρόπος αντι-μετώπισης», δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε...
Αλλά, επειδή μιλάτε για «όποιες ελάχιστες ανθρώπινες ελευθερίες», εγώ δεν βλέπω καμία τέτοια ολόγυρά μου, παρά μόνο μια αμυδρή επίφασή τους, οπότε και δεν συμμερίζομαι τον φόβο σας ότι διακυβεύεται αυτό που δεν υφίσταται.
Οι λόγοι απελπισίας σας θα έπρεπε να είναι τόσοι πολλοί, που μού φαίνεται φερέλπιδο που βρίσκετε να απελπιστείτε μόνο από αυτόν τον λόγο...
Με ρωτάτε τη γνώμη μου για το Ισλάμ και για την «επέκτασή» του.
Θα προσπαθήσω να σας την πω με δύο λόγια: Δεν μού αρέσουν οι γενικεύσεις, διότι κρίνω ότι είναι επινοήσεις, συχνά όχι όσο εμπνευσμένες θα έπρεπε να είναι οι γενικεύσεις.
Αυτό που ονομάζετε «Islam» δεν είναι ένα εννιαίο πράγμα. Αποτελείται από πολλές τάσεις, πολλές σέχτες, πολλά κινήματα, πολλές πεποιθήσεις, ιδέες, ιστορίες, κλπ.
Όπως και με άλλα πράγματα, έτσι κι εδώ, υπάρχει μία τάση με την οποία συμπαθώ, και μια τάση με την οποία διαφωνώ. Αυτή η τελευταία τάση είναι ελπίζω αυτή που σάς φοβίζει, αλλά πιστέψτε με ότι βρίσκεται υπό έλεγχο από τον «δυτικό παράγοντα», και δεν ξέρω αν αυτό σάς καθησυχάζει ή σάς τρομάζει.
Θα πρέπει, επίσης, να σας πώ ότι προσωπικά δεν είμαι εναντίον της θρησκευτικότητας, αντιθέτως μάλιστα, και βλέπω με συμπάθεια την ιδιόμορφη θρησκευτικότητα που χαρακτηρίζει ένα κομμάτι του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά δεν συμφωνώ με τις κοινωνικο-πολιτικές θέσεις και επιδιώξεις του «Ισλάμ», ίσως διότι δεν ασχολούμαι με τα κοινωνικο-πολιτικά πράγματα...
Πρέπει, επίσης, να σάς υπενθυμίσω ότι οι «όποιες ελάχιστες ανθρώπινες ελευθερίες» περνάνε και από την ελευθερία της θρησκείας, της θρησκευτικότητας, την οποία απολαμβάνουν οι Χριστιανοί (κι ακόμη πιο πολύ οι Ορθόδοξοι) αρκετά σε αρκετές μουσουλμανικές χώρες (η Τουρκία δεν είναι μία από αυτές), κάτι που ίσως οφείλουμε να ανταποδώσουμε, δεν ξέρω...
Ανησυχείτε μήπως «...ο κόσμος στο μέλλον καταντήσει να γίνει ισλαμικός και, αντί να κοιτάει τα άστρα, να προσκυνάει το χώμα...» και πρέπει να σας ενημερώσω ότι το κοίταγμα προς τα άστρα, στη νεώτερη Ιστορία, το ξεκίνησαν οι Άραβες. Απ' όσο ξέρω, οι δυτικοί σήμερα προσκυνούν το χρήμα, και δεν θα με πείραζε να τους δω να προσκυνούν το χώμα, σαν αλλαγή. Το χώμα και άστρα, συνδέονται κατά κάποιον τρόπο, οπότε και το κοίταγμα προς τα άστρα ίσως να ακολουθεί...
Κατά τη γνώμη, μου κάνετε λάθος που περιμένετε ευκαιρία συλλογικής «ανάκαμψης» της ανθρωπότητας. Η μόνη πιθανή «ανάκαμψη», όπως το βλέπω εγώ, είναι η προσωπική. Η συλλογική ίσως -όπως είναι ίσως φυσικό- να ακολουθεί...
Τέλος πάντων, είναι ένα στοίχημα αυτό, και δεν νομίζω ότι το Ισλάμ παίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο σε αυτό, αν δεν είναι θετικός (σε σχέση με κάποιες δυνάμεις που μου φαίνεται ότι ακόμη δρουν εκεί θετικά)...
Όσο για τη λαθρομετανάστευση, πιστεύω ότι είναι καλό κατ' αρχάς να τη δούμε σαν μια ανθρώπινη τραγωδία (αναξιοπαθούντες άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και πάνε «στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα»), αλλά τελικά έχουμε το πρόβλημα ότι είμαστε κι εμείς τραγικοί, σε τραγική θέση. Κι εμείς δεν είμαστε «τόπος χλοερός» ή «γη επαγγελίας» για εμάς τους ίδιους, πόσο μάλλον για αυτούς τους κακόμοιρους. Είμαστε Wasteland.
Λένε ότι το δέντρο ξεραίνεται από τα κλαδιά, και ακολουθούν οι ρίζες. Εμείς εδώ στην Ελλαδίτσα έχουμε γίνει το κλαδί ενός δέντρου με πολλά κλαδιά, ενός δέντρου που δεν μού μοιάζει για καλό, οπότε το ότι ξεραθήκαμε μού φαίνεται ελπιδοφόρο για την τελική ξήρανση της ρίζας. Μετά, βλέπουμε...
Η φιλικότατη συμβουλή μου είναι να προσπαθείτε, όσο μπορείτε, να καλλιεργείτε τις συμπάθειές σας, όχι τις αντιπάθειές σας...
Ευχαριστώ για την επικοινωνία.


Π. Γ.

Π. Β. Γ. είπε...

@Lucky:

Συνταξιδιώτη, χαίρομαι πολύ που αναφέρεις την περίπτωση του καθηγητή της Λειψίας, Johann Zollner, οι έρευνες και οι μελέτες του οποίου σαφώς σχετίζονται άμεσα με αυτά που συζητάμε εδώ. Έχω ασχοληθεί εκτεταμένα με την περίπτωση, που πολεμήθηκε λυσσαλέα από το Βιοτεχνικό Ιερατείο.
Το έργο του, "Transcendental Physics", συνεχίζει να είναι λίγο «απαγορευμένο» μέχρι σήμερα. Ήταν σπάνιο, και θυμάμαι όταν το ανακάλυψα στην κατοχή του Kessinger, είδα κι έπαθα για να μού δώσει ένα αντίγραφο, και θυμάμαι δίσταζε να το βγάλει (για διάφορους λόγους που δεν είναι επί του παρόντος), αλλά νομίζω τελικά το έβγαλε, κι έτσι πλέον μπορεί να το βρει κανείς αν ψάξει...

Όμως, δεν είναι έτσι ακριβώς όπως τα λες...
Ο ίδιος ο Zollner ήταν ευηπόληπτος καθηγητής της Φυσικής στο πανεπιστήμιο της Λειψίας, και τα πειράματα με τον Slade τα επανέλαβε πολλές φορές, παρουσία δεκάδων άλλων πολύ γνωστών καθηγητών και επιστημόνων, ανάμεσά τους, τώρα θυμάμαι, ήταν και ο μεγάλος φυσικός Gustave Theodore Fechner, ο οποίος μάλιστα έγραψε πολλά για την περίπτωση.
Απλά, αργότερα, επειδή όλα αυτά προκάλεσαν πολύ μεγάλη αναταραχή στην τότε αρτηριοσκληρωμένη «επιστημονική κοινότητα» (που δεν διέφερε και σε πολλά από τη σημερινή), ακριβώς επειδή τα επικύρωναν τόσοι καθηγητές και επιστήμονες, αναμίχθηκαν στην ιστορία κάποιες «επιτροπές», (ας πούμε κάτι αντίστοιχο με τους σημερινούς sκeptic ιεροεξεταστές του CSICOP), οι οποίες τελικά ακύρωσαν τις έρευνες και τα συμπεράσματα, «επανέφεραν στην τάξη» τους συγκεκριμένους επιστήμονες και καθηγητές, αμαύρωσαν τη φήμη και την καριέρα του Zollner, ο οποίος έπεσε σε κατάθλιψη ο άνθρωπος, και ανάγκασαν μέχρι και τον Fechner (ο οποίος φοβήθηκε για τη φήμη του) να αναθεωρήσει γραπτώς. Κατάπτυστα πράγματα!
Ήταν μάχες ενός μεγαλύτερου παγκόσμιου μυστικού πολέμου, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα, σε όλα τα μέτωπα.

Ο μεγάλος αστροφυσικός Schiaparelli (αυτός που ανακάλυψε τα «κανάλια του Άρη») είναι γνωστο ότι έχει γράψει ένα γράμμα στον πρωτοπόρο αστρονόμο και στοχαστή Camille Flammarion, για τα πειράματα του Zollner και τη θεωρία του, λέγοντας μεταξύ άλλων:
«Είναι ιδιοφυέστατο και πολύ πιο πιθανό απ' ό,τι μπορείς να φανταστείς. Σύμφωνα με αυτήν την καταπληκτική θεωρία, τα φαινόμενα των διαμέσων (μέντιουμ) μπορούν να χάσουν τον μυστικιστικό χαρακτήρα τους και να περάσουν επιτέλους στο πεδίο της Φυσικής και της Φυσιολογίας! Καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί θα σημάνει την ώρα για μια πολύ σημαντική προέκταση των επιστημών, προέκταση τόσο μεγάλη που φαντάζομαι ότι ο συγγραφέας της θα άξιζε γι' αυτό να τοποθετηθεί δίπλα στον Γαλιλαίο και στον Νεύτωνα...»

Τα πειράματα δεν έληξαν ούτε με τον Slade ούτε με την επέμβαση των «επιτροπών», όπως νομίζεις.
Ο Βαρώνος Von Hoffman, έπεισε τον θρυλικό και διάσημο -και με κάποιο άμεμπτο κύρος- Βρετανό διάμεσο, Sir William Eglinton, να συνεργαστεί με τον Ζollner σε πολλά νέα πειράματα και έρευνες (νομίζω πάνω από 20), τα οποία στέφθηκαν από απόλυτη επιτυχία, ενισχύοντας ακόμη πιο πολύ τη θεωρία του πράγματος.
Έπειτα, ο μεγάλος καθηγητής William Edward Weber πρότεινε στον Zollner να προεκτείνει τις έρευνες, για λόγους στατιστικής επάρκειας, και με άλλα διάμεσα. Κι έτσι η εργασία συνεχίστηκε με τη συνεργασία της εξίσου θρυλικής μαντάμ Elizabeth D'Esperanse, επίσης επιτυχώς.
Και όλα αυτά οδήγησαν σε πολύ περισσότερα συμπεράσματα (τα οποία παρακολουθούσαν από κοντά και πολλοί φιλόσοφοι, κυρίως διότι σχετίζονταν άμεσα με το Theory of Space του Kant).

(Συνεχίζεται) >>>

Π. Β. Γ. είπε...

Ο Zollner (τον οποίο ήδη είχαν στιγματίσει ως «τρελό») ικανοποιήθηκε πολύ και ενθαρρύνθηκε με όλα αυτά τα νέα αποτελέσματα και ξεκίνησε να συγγράφει ένα νέο βιβλίο για τις εμπειρίες του αυτές και τα συμπεράσματά του...
Αλλά, δυστυχώς, πέθανε πριν προλάβει να το ολοκληρώσει.
Κανείς δεν γνωρίζει τι απέγιναν τα χειρόγραφα...

Είναι μεγάλη ιστορία όλα αυτά, και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, κι επειδή συνδέεται με ένα σωρό άλλα σημαντικά πράγματα, μού έδωσες την ιδέα για τη συγγραφή ενός εμπεριστατωμένου άρθρου σχετικά, το οποίο θα παρουσιάσω ελπίζω σύντομα.
Μού έκανε εντύπωση που γνώριζες την περίπτωση, κι έριξα μια ματιά στο blog σου, (Οι Εξομολογήσεις μιας Χρυσής Μετριότητας), και πρέπει να σου πω ότι βρήκα τα κείμενά σου εκεί, εξαιρετικά, και εμπνευσμένα, εύγε! Δεν νομίζω ότι είναι μέτρια...αλλά ξέρω γιατί τα χαρακτηρίζεις έτσι...

Ευχαριστώ για την υπενθύμηση και για την επικοινωνία.

Π. Γ.

Rook είπε...

Έχετε δίκιο. Μάλλον ήμουν θυμωμένος όταν έγραφα την ερώτησή μου για την επέκταση του Ισλάμ και ξεχνώντας κάποια πράγματα μάλλον ήταν λάθος ο τρόπος που τη διατύπωσα. Έχοντας διαβάσει βιβλία σας ξέρω πως δεν θέλετε να χρονοτριβείτε για τέτοια θέματα οπότε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σας.

Υ.Γ. Υπάρχει ένα ωραίο επεισόδιο στο Southpark για τη λαθρομετανάστευση:
www.southparkstudios.com/episodes/103883

Επίσης: «τρόπος αντι-μετώπισης»;

PC HANDS είπε...

Παντελή καλημέρα.

Διαβάζοντας το άρθρο του Strange για το 2012 θα ήθελα να ρωτήσω κι εσένα για την άποψή σου. Η ερώτηση δεν έχει να κάνει αν θεωρείς πως το 2012 θα επέλθει κάποια καταστροφή.

Η ερώτηση είναι αν θεωρείς πως ο σύγχρονος πολιτισμός έχει σίγουρα ημερομηνία λήξεως.

Έχουμε ξεπεράσει το σημείο δίχως επιστροφή; Είτε έρθει είτε όχι μια ηλιακή καταιγίδα, η ανθρωπότητα θα έρθει αντιμέτωπη με τα χειρότερα;

Πρόσφατα είδα και το ντοκιμαντέρ Flow- For Love of Water και ομολογώ πως δε γνώριζα το τι συμβαίνει με τις εταιρίες εμφιαλωμένων νερών... Μάλιστα έμεινα έκπληκτος όταν είδα πως η Nestle , η οποία πρωταγωνιστεί αρνητικά στο ντοκιμαντέρ, εκμεταλλεύεται πηγές και στην Ελλάδα. Οι πολυεθνικές εταιρίες που ασχολούνται με το νερό επενδύουν τεράστια ποσά στην κατασκευή φραγμάτων και υποδομών ύδρευσης σε διάφορες χώρες, τη στιγμή που θα έλεγε κανείς πως κάτι τέτοιο είναι ανόητο μιας και σε πολλές χώρες δεν υπάρχει άμεση ανάγκη για κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού.

Δείτε το ντοκιμαντέρ και θα μάθετε πράγματα που δεν θα πιστεύατε ότι ισχύουν.

Παντελή τι θα έλεγες και για ένα άρθρο σχετικό με την περίπτωση αυτή;

Ανώνυμος είπε...

Φίλε και συνταξιδιώτη Παντελή βρήκα μία είδηση σήμερα που επιβεβαιώνει το άρθρο σας "ΌΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ" δημοσιευμένο στο Strange 108. Συγκεκριμένα, η Microsoft (!!) επιβεβαίωσε ότι όλοι μας απέχουμε 6 βήματα από οποιοδήποτε άνθρωπο στη Γη. Παραθέτω το link : http://www.sciencenews.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=257&Itemid=59

Τελικά, είναι όντως πολύ μικρός ο κόσμος μας... Θα ήθελα να σας ρωτήσω, πόσα βήματα πιστεύετε ότι μπορεί να απέχουμε από έναν εξωγήινο ;!;;

Σας ευχαριστώ που συνεχίζετε μέσα τα άρθρα σας και τα βιβλία σας, να καταδεικνύετε μυστήρια ξεχασμένα και παράξενες θεωρίες... Η θεωρία των 6 βημάτων πρωτοεμφανίστηκε το 1967, εγώ (και πιστεύω κι άλλοι πολλοί) έμαθα γι' αυτήν όταν την γράψατε στο Strange 108. Ένα χρόνο μετά έρχεται η Microsoft και επιβεβαιώνει την θεωρία. Σύμπτωση ;; Μπα...Δεν νομίζω.

Στην υλιστική κοινωνία που ζούμε, όπου η πλειοψηφία πιστεύει ότι η επιστήμη μπόρει να αντικαταστήσει τις αιώνιες ιδέες, η πίστη στο μυστήριο και στο παράξενο έχει χαθεί για αρκετούς (ακόμη και από πρώην λάτρεις). Αλλά από ότι φαίνεται όχι μόνο δεν υπάρχουν μυστήρια και παράξενα στην δική μας χωροχρονική διάσταση αλλά γεννιούνται καθημερινώς καινούρια, και αυτά του παρελθόντος επιστρέφουν για να μας στοιχειώσουν...

Συνέχισε την καλή δουλειά, συνταξιδιώτη Παντελή, να εμπνέεσαι πάντα για να μας εμπνέεις !

Χαιρετισμούς από την Κύπρο,
Κώστας Λ.

ΥΓ: Συγγνώμη αν έγινα φλύαρος στο μήνυμα, αλλά χαίρομαι όταν το Παράξενο επιβεβαιώνεται με το χειρότερο τρόπο για τους επικριτές του (και τον τελευταίο καιρό γίνεται όλο και πιο συχνά)!!

Lucky είπε...

Είχα διαβάσει για τον Zollner, όπως και για την Επιπεδοχώρα του Abbot, σε ένα βιβλίο μαθηματικών. Είχε μια αναφορά δυο σελίδων στον Zollner και τα πειράματα του με τον Slade, παρουσίαζε κι ένα πείραμα με ένα δακτυλίδι όπου ο Slade το πέρναγε στο πόδι ενός τραπεζιού, υπονοώντας πως το κατάφερνε με μια κίνηση προς την τέταρτη διάσταση. Το κείμενο τελείωνε με την “εξήγηση” πως ο Zollner είχε εξαπατηθεί από τον Slade. Πολύ βολικό. Ψάχνοντας στο internet, αφού διάβασα πρώτα το σχόλιο σας, με χαρά διαπίστωσα, όντως, πως δεν τελείωνε εκεί η ιστορία. Περιμένω το σχετικό άρ8ρο.

http://books.google.gr/books?id=0PfwkaDJ2dgC&dq=Transcendental+Physics&printsec=frontcover&source=bl&ots=L_rgxvgj7L&sig=QnxmfWyw934Or8yICavs4NfBSNk&hl=el&ei=7fpDSq6eGpGi_AaIlPSkAQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=3

Στο παραπάνω link μπορεί κανείς να διαβάσει το “Transcendental Physics”.

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση και για τα ευγενικά σας λόγια.

Ανώνυμος είπε...

...χεχεχε !!!

νομίζω ότι νοείτε, αν και είναι φοβερή η κατανόηση της διανοίξεως...γιατί αναγκαστικά θα δείτε και στο ''βάθος'' της αόρνου...στους μεταλλουργούς του κράτους της Θέμιδος, κάτω και από τα υπόγεια εργαστήρια της Λήμνου

Αυτό ή αυτή...- προφανώς σφαίρα με ουρά - που ανοίγει τον διάδρομο, κινείται μεν, αλλά ανοίγει τον διάδρομο δε...πρωτίστως, αφού αλλάξει ρώτα κάμποσες φορές ελέω ημερών και νυχτών Του Θεού

αφού ανοίξει ο διάδρομος δε, τότε άλλο αυτό ή αυτή αλλά και το ίδιο κινούνται επ΄αυτού, χωρίς τριβές τρόπο τινά, αλλά σε προκαθορισμένη τροχιά...και όπως σε κάθε όχημα που κινείται...υπάρχει πάντα η πιθανότητα σύγκρουσης (πολλές φορές δε λέμε...λαϊκιστί όταν καταστρέφουμε κάτι ότι το παντρέψαμε. Αλλο η βίαιος γάμος και άλλο ο αρμονικός)

μετά από αυτό, το δε πρώτο άλλο ή άλλη ή το δεύτερο, ανοίγει άλλον διάδρομο, άλλης πολικότητας...ας πούμε έναν διάδρομο κάθετο, προκειμένου η αρχική σταύρωση να γίνει εσταύρωση και ακολούθως εσφαίρωση, διότι υπάρχει πάντα επανάληψη (έστω και με άλλη πολικότητα) της αρχικής κίνησης

μεταξύ δε των 2 αυτών, υπάρχουν τα αυτά που τα συνδέουν

περιττό να πούμε δε ότι τα 2 αυτά...στην πορεία διάνοιξης και κίνησης...''αλλάζουν'' περιεχόμενο και περιβάλλουσα ατμόσφαιρα, ελέω διαχύσεων, εκροών και συγκρούσεων

...εξ' ου και το πρόβλημα του σάπιου εγωισμού που έχει κληρονομηθεί κατά την διάρκεια της εξελικτικής αυτής πορείας

(ρίχτε και μιά ματιά στο αυτό και στα αυτά του τέλους ή αρχής ενός κομποσκοινίου ή αναρωτηθείτε γιατί οι 2 φέρουσες είναι 2...μία μικρή και μιά μεγάλη με τον δράκοντα ανάμεσά τους)

το διάστημα...είναι το ''κενό'' μεταξύ δακτυλίων και ακτινών των δακτυλίων...αφού ολοκληρωθεί η διάνοιξις δε...φωτίζονται οι διάδρομοι...αλλά η νύχτα των διαστημάτων παραμένει

περισσότερα...πάντα άνωθεν

ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ είπε...

Είμαι παιδί 31 χρονών. Γεννήθηκα απ' τις σελίδες του Λάβκραφτ, του Μάχεν , του Αρναούτογλου , του Πόε, του Λωτρεαμόν, του Ρεμπώ ...μεγάλωσα ονειροναύτης στην χώρα που μου έδωσαν να κατοικήσω , μια ολόκληρη ετεροτοπία, οι τότε Ανιχνεύσεις, μετά το strange... και το ανυπέρβλητο βιβλίο αστυμαγείας και ονειρικής παράλληλης ζωής, άναρχης και διάτρητης, το Megapolisomancy. Την χώρα ετούτη οποία όργωσα και μεγάλωσα περνώντας τον Ρουβίκωνα προς τη μεριά της δημιουργίας. Ριψοκίνδυνο πέρασμα από κάθε πλευρά. Έγινα συγγραφέας βιβλίων υβριδικών θεματικά. Αλληγορίες με συμβολισμούς . Ως βετεράνος "φίλος" λοιπόν , χεχε, επιτρέψτε μου να κοινοποιήσω τη διεύθυνση του μπλοκ μου, αφού ξέρω πως το έδαφος είναι φιλόξενο για έναν ευαίσθητο και ονειροπόλο ή ονειροπαρμένο γραφιά :
http://fotisthalassinos.blogspot.com

I salute you ancient ocean comte Pantelis.

Π. Β. Γ. είπε...

@Rook:

Ναι, μού αρέσει πολύ το SouthPark.
«Αντι-μετώπιση», κατά το «αντιμετωπίζω», πολεμώ εναντίον μετώπου δηλαδή, κατά μέτωπον...
Ευχαριστώ για την κατανόηση, κι εγώ σάς κατανοώ...

Π. Γ.

@PC-HANDS:

Συνταξιδιώτη, με ρωτάς αν θεωρώ «πως ο σύγχρονος πολιτισμός έχει σίγουρα ημερομηνία λήξεως».
Κατά τη γνώμη μου, ο σύγχρονος πολιτισμός έχει ήδη λήξει, βρισκόμαστε ήδη μετά τον επίλογό του, απλά περιμένουμε τον επόμενο, αν υπάρξει.
Έχω δει κι εγώ το ντοκιμαντέρ που αναφέρεις για το νερό, και είναι εξαιρετικό αν και ανησυχητικό.
Ήδη το ερευνούμε και κάτι θα παρουσιάσουμε για αυτό το ζήτημα. Υπάρχουν πολλές λύσεις, αλλά δεν είναι κανείς διατεθημένος να τις εφαρμόσει, προς το παρόν.

Η ανθρωπότητα βρίσκεται εδώ και καιρό αντιμέτωπη με τα χειρότερα, τα οποία όλο και χειροτερεύουν, και, η ζωή μού έχει διδάξει ότι τα χειρότερα μπορούν να χειροτερεύουν συνεχώς, όλο και πιο πολύ, αλλά κάποια στιγμή είναι καταδικασμένα να καλυτερεύσουν, όλο και πιο πολύ.
Ο άνθρωπος προσαρμόζεται στα πάντα, (αναλογίσου ότι είναι ήδη θαύμα που ζούμε μέσα σε αυτές τις πόλεις - σε σχέση με το πώς ζούσαν οι άνθρωποι αγνά στην αρχαιότητα), και, ό,τι και να γίνει, θα προσαρμοστεί και θα συνεχίσει να ζει, αν δεν κινδυνεύσουμε σοβαρά: α) από το διάστημα, β)από μεγάλες πλανητικές ανακατατάξεις, γ) από πυρηνικούς πολέμους.
Ας είμαστε αισιόδοξοι, εγώ νομίζω ότι μέσα από συγκλονιστικές δυσκολίες και απώλειες, θα τα καταφέρουμε...

Π. Γ.


@Ανώνυμος1:

Συνταξιδιώτη, ρωτάς: «πόσα βήματα πιστεύετε ότι μπορεί να απέχουμε από έναν εξωγήινο ;!;;»
Σου απαντώ: 6

Ευχαριστώ για την παρατηρητικότητά σου. Χαιρετισμούς στην όμορφη Κύπρο.

Π. Γ.


@Lucky:

Ευχαριστούμε για το link του "Transcendental Physics". Είπα ήδη ότι το έβγαλε ο Κessinger και ότι μπορεί να το βρει κανείς αν ψάξει.

Χαίρε
Π. Γ.

@Ανώνυμος2:

Σας ευχαριστώ που γράψατε περισσότερα, μού είναι πολύ χρήσιμα.

Βλέπω ότι προσπερνάτε λίγο βιαστικά ένα σημαντικό ζήτημα που θίξατε, το οποίο μάς ταλαιπωρεί δεόντως:
«...περιττό να πούμε δε ότι τα 2 αυτά...στην πορεία διάνοιξης και κίνησης...''αλλάζουν'' περιεχόμενο και περιβάλλουσα ατμόσφαιρα, ελέω διαχύσεων, εκροών και συγκρούσεων...»
Αλλάζουν τα ίδια στην πορεία διάνοιξης, ή κάτι τα αλλάζει το οποίο τα διαβάλλει;

Άνωθεν...μεγάλη η θλίψις.

Π. Γ.


@Φώτης-Θαλασσινός:

Χαίρομαι που είσαι παιδί ακόμη και που γεννήθηκες από τις σελίδες που γεννήθηκες. Έχει πολλές άλλες πιο πέρα...
Οι ονειροπόλοι γραφιάδες σε χαιρετούν.
Salute

Π. Γ.

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητηρια για την παρουσιαση σας!Πρόσφατα είδα την ταινία "The Happening".Ειναι εκπληκτικό τι συμβαινει και τι αντιλαμβανομαστε εμεις.Αυτο που μου ερχεται αυτοματα στο νου.."12 Διότι τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον· τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην"( επιστολη προς ΚΟΡΙΝΘΙΟΥς Α)
pef.

Ανώνυμος είπε...

Είναι όλη η ''μηχανιστική'' της δημιουργίας...το ''προσπερνώ(ο)ν'' φίλτατε
και μερικά πράγματα...απλά αποκαλύπονται

δεν λέγονται...ούτε σχολιάζονται

αν ο νους σου πάρει άνωθεν την αποκάλυψη...τότε βλέπεις ότι
δεν αλλάζουν από μόνες τους οι σφαίρες...αλλά προφανώς από ''Εκείνο'' που ανακλάται στην επιφάνεια τους, από ''Εκείνο'' που απορροφάται και μεταλλάσεται εντός της επιφανείας τους...και ''αυτό'' που απλά περιβάλλει μέρος ή όλη την επιφάνεια χωρίς ''πάρε-δώσε''

συμπηκνωμένη ύλη...οι φέρουσες άλλωστε

επίσης σημαντικό ρόλο παίζει το ''περιβάλλον'' στο οποίο γίνονται τα πάρε-δώσε

άλλο π.χ. το ''βόρειο'' το ολολαμπές και ψυχρό για το δικό μας επίπεδο κατανόησης...και άλλο το ''νότιο''...δίκην βωμού και κρατήρος που καίει

δεν είναι τυχαίο ας πούμε...που ο Σεράφ-προστάτης της Oracle...είναι ''κινέζος'', ούτε που οι κινέζοι είναι κίτρινοι και μιλιούνια, κυριολεκτικά στην γαστέρα της....μεγάλης φέρουσας mother ράσιας, έχοντας αυτά τα χαοτικά ιδεογράμματα που κολλάνε στην λογική του outer space (σε αντίθεση με το inner space εντός της φέρουσας...λιγότερο χαοτικό τρόπο τινά σε σχέση με το προηγούμενο που πιθανότατα ακολουθεί την ίδια μηχανιστική λογική διάνοιξης εντός της) και όντως

χαρακτηριστικό παράδειγμα του μη ερωτικού ''πάρε-δώσε''

επίσης άκρως ενδιαφέρον είναι ότι...τα ''περιβλήματα'' στο τέλος...της ανακύκλωσης

είναι...-oracle-seraph-satya-Nio

δηλαδίς...όταν ο smith καταπίνει τον Nio...αυτός είναι το τελευταίο ''περίβλημα-σώμα''

ακολουθεί η satya...ως τελευταία των μοϊκανών...και μετά ο προστάτης της βέβαια...αιώνιος θα λέγαμε

η κάρτα 23 με την γυνή ενδεδυμένη τον ήλιο...στην κεφαλή αλά άγαλμα ελευθερίας ή απλά βόρειο στέφανο

δεν είναι παρά η ''σφαίρα'' satya...λέμε τώρα μετά την τελική κατάποση και ακολούθως ''ξέβρασμα''

τέσπα...καλό καλοκαίριον

ps-...όπου θλίψις και χαρά

Ανώνυμος είπε...

"Να ξυπνάς μέσα στο όνειρο, στο οποίο ονειρεύεσαι ότι ξυπνάς μέσα στο όνειρο, που ονειρεύεσαι ότι ξυπνάς μέσα στο όνειρο"

Πραγματικα εναν τετοιο συνοιρμο εκανα καθε μερα σχεδον οταν ημουν μικρη, πολυ μικρη!! Φοβομουν να το πω καπου δευτερη φορα, γιατι την πρωτη η φιλη μου με σχολιασε ασχημα. Εγω γελασα τοτε και συμφωνησα λεγοντας ενα "χαχαχαχαχα οτι να ναι Νανσυ!!!" αλλα πραγματικα λυπαμαι που μετα απο 15 χρονια εχω ξεχασει να σκεφτομαι ετσι. .. ;)