ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ



-->
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ
Θέλησα να γράψω αυτές τις σελίδες επειδή αγανάκτησα και κουράστηκα ν’ ακούω κάθε μέρα όλων των ειδών τους επαΐοντες να εξηγούν απλόχερα τα ανεξήγητα, να υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει στ’ αλήθεια πεδίο μελέτης και έρευνας των παράξενων και ανεξήγητων φαινομένων και ζητημάτων, να δίνουν σε αυτές τις τάσεις όποια ερμηνεία τους βολεύει, να μας χλευάζουν που ασχολούμαστε ειλικρινά με όλα αυτά, ή στην καλύτερη περίπτωση να μας θεωρούν εμάς τους ίδιους «παράξενα φαινόμενα» ανεξήγητα ή εξηγήσιμα.
Συχνά λέμε ότι τα λεγόμενα «ανεξήγητα φαινόμενα» δεν θα έπρεπε να αποκαλούνται έτσι, αλλά θα έπρεπε να τα λέμε «σκοπίμως μη εξηγημένα φαινόμενα», για να κάνουμε αυτομάτως και την ανάλογη καταγγελία. Παρ’ όλο που γνωρίζω σε βάθος τι εννοεί και πόσο δίκιο έχει, αυτή η ατάκα, υπενθυμίζω συχνά στον εαυτό μου ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα καταλάβαιναν τι εννοεί , γι’ αυτό και θέλω εδώ να πω κάτι παραπάνω απ’ αυτό.
Οι εναλλακτικές ερμηνείες για τα λεγόμενα «παράξενα και ανεξήγητα φαινόμενα» όπως και οι προβληματισμοί για την ύπαρξη εξωγήινων, για το Παράξενο, για τις εναλλακτικές πραγματικότητες, για την παραψυχολογία, για τις εναλλακτικές καταστάσεις συνείδησης, για τα κοσμολογικά μυστήρια και τη σημειολογία τους, για τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, για τον μυστκισμό, την εναλλακτική Ιστορία, τις άγνωστες δυνάμεις του ανθρώπου, κλπ, εντάσσονται κανονικότατα στο πεδίο της φιλοσοφίας και της ατέρμονης εξερεύνησης του Αγνώστου από τα ικανά μέλη της ανθρωπότητας, και αποτελούν ένα μέρος από τα μεγάλα Μυστήρια του Σύμπαντος, του κόσμου μας και του εαυτού μας, για τα οποία θα έπρεπε να διαλογίζεται κάθε ορθά σκεπτόμενος και ευφυής άνθρωπος, και να τα εξερευνεί με όλες του τις μικρές δυνάμεις.
Επιπλέον, όλα αυτά είναι πανανθρώπινα και διαχρονικά ζητήματα, κι έτσι, η ενασχόληση με όλα αυτά και με τις –κυριολεκτικά άπειρες– προεκτάσεις τους, δεν είναι χαρακτηριστικό μιας συγκεκριμένης εθνικότητας ανθρώπων, ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι, ούτε ποικίλουν ιδιαίτερα οι προβληματισμοί αυτοί από εθνότητα σε εθνότητα ή από χρόνο σε χρόνο, και επίσης δεν είναι ζήτημα αποκλειστικά σύγχρονο ούτε τοπικό. Ήταν από πάντοτε εδώ, παντού, σε όλους.
Κατά τη γνώμη μου, ο κάθε άνθρωπος είναι και πρέπει να νιώθει πολίτης του κόσμου, «Κοσμοπολίτης», και να ερευνά τα μυστήρια του κόσμου στον οποίον βρέθηκε, να ερευνά ο ίδιος προσωπικά και να παίρνει μονάχα ερεθίσματα γι’ αυτό από τη μόρφωσή του, τη συνεχή ενημέρωσή του, και τη θέαση της ίδιας του της εξελικτικής νοητικής πορείας. Και επειδή η λέξη «Κόσμος», πρωταρχικά στα ελληνικά σημαίνει το «έναστρο διάστημα» (που στέκει σαν «κόσμημα» ψηλά στον ουρανό), δηλαδή το αχανές Σύμπαν, η λέξη «Κοσμοπολίτης» σημαίνει πολίτης του Σύμπαντος, δηλαδή ενεργό μέλος της Πολιτείας του Σύμπαντος.
Για παράδειγμα, πώς θα μπορούσε ο πολίτης του Σύμπαντος να μην είναι ανοιχτός στις «θεωρίες» που αφορούν την ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών ή τις ενδεχόμενες επισκέψεις από αυτούς στον κόσμο μας; Μα, ναι, πως θα μπορούσε να μην είναι; Αφού και ο ίδιος ανήκει σε έναν «εξωγήινο πολιτισμό» σε σχέση με τους Κοσμοπολίτες που ζουν στους άπειρους άλλους κόσμους της αχανούς Πολιτείας του Σύμπαντος. Και αυτό δεν είναι απλά «θεωρίες», αφού έχει υπολογιστεί από σοφούς ανθρώπους ότι μόνο στο άμεσα παρατηρήσιμο από 'μας μικρό κομμάτι του γνωστού Σύμπαντος, στον γαλαξία μας, πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον ένα εκατομμύριο εξωγήινοι πολιτισμοί. Ακόμη και αν οι υπολογισμοί αυτοί είναι λανθασμένοι, τότε είναι βέβαιο ότι τουλάχιστον αριθμούν πολλές χιλιάδες μόνο στον γαλαξία μας. Και, επιπλέον, αν κάποιος πίστευε το αντίθετο θα ήταν απλώς παράλογο ή ύποπτη επιβολή σκέψης. Είναι επίσης παράλογο να πιστεύει κανείς ότι όλοι αυτοί οι πολιτισμοί θα «κάθονται στ’ αυγά τους» και δεν θα ταξιδεύουν για να εξερευνήσουν το σύμπαν, με όλους τους –γνωστούς σε εμάς ή άγνωστους– τρόπους. Και, κατά τη γνώμη μου, είναι επίσης παράλογο να πιστεύει κανείς ότι αν ήρθαν, έρχονται ή θα έρθουν εδώ, θα του έδιναν προσωπική ή επίσημη αναφορά ή θα τους ζητούσε λογαριασμό για το πώς θα πρέπει να κινούνται, π.χ. κρυφά ή φανερά. Και δεν συζητώ καν για τις ανυπολόγιστες προθέσεις τους, τις πιθανές επεμβάσεις τους, τη φυσιολογία τους, κλπ. Και όλο αυτό χωρίς να βάλουμε στη συζήτηση τους παράλληλους κόσμους, τις άλλες διαστάσεις, τις εναλλακτικές πραγματικότητες, κλπ, κλπ.
Δηλώνω απερίφραστα σε όλους τους μικρόμυαλους –και, κατ’ επέκταση, στενόμυαλους– ανθρώπους εκεί έξω (αν και δεν το θεωρώ πιθανό να διαβάζουν αυτές τις σελίδες): Κυρίες και κύριοι, το Σύμπαν (το Συν-Παν, δηλαδή τα Πάντα και Κάτι παραπάνω από τα πάντα), είναι τόσο τιτάνια αχανές και τεράστιο, τόσο άπειρο και αιώνιο, που έχει αρκετό χώρο και χρόνο ώστε να δικαιώσει όλες τις υποθέσεις που μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος ή εξωανθρώπινος νους. Σας προκαλώ να δοκιμάσετε να φανταστείτε το πιο τρελό, παράλογο και υπερβολικό πράγμα που θα μπορούσατε ποτέ σας να φανταστείτε, κι έπειτα σας προκαλώ να αναλογιστείτε ότι το Σύμπαν έχει τόσο άπειρο χώρο και χρόνο ώστε αυτό που φανταστήκατε να συμβαίνει κάπου, κάπως, κάποτε, μέσα σ’ αυτό το τιτάνια άγνωστο Σύμπαν μας (και πιθανώς σε άπειρα πολλά άλλα παράλληλα σύμπαντα). Η λογική σας, οι νόμοι σας, οι αντιλήψεις σας, οι σπουδαιότητές σας, οι βεβαιότητές σας, είναι απελπιστικά τοπικές, μικρές, στενές, αμελητέες.
Όσο για τον κόσμο μας, είναι απλά Παράξενος. Όποιος σας λέει ότι δεν είναι, τότε αυτός είναι απλά ηλίθιος, κάτι που δεν είναι καθόλου παράξενο, αφού το είδος του αφθονεί γύρω μας.
Κι επειδή η λέξη «κόσμος» κατέληξε να σημαίνει τον πλανήτη μας ή την ίδια την ανθρωπότητα (όπως όταν λέμε «πολύς κόσμος»), αυτό –κατά τη, λογοτεχνική αδεία, γνώμη μου– έγινε επειδή οι ίδιοι οι άνθρωποι μπορούν να νοηθούν ως Κόσμοι, κάθε άνθρωπος και ένα έναστρο διάστημα, εφ’ όσον «ό,τι είναι πάνω είναι και κάτω».
Έτσι, εκτός από ταξιδιώτες του εξώτερου διαστήματος (είτε στα ταξίδια μας ανά τον «κόσμο», είτε στα διαστημικά μας ταξίδια, είτε διότι οι μακρινοί πρόγονοι ή τα γονίδιά μας ταξίδεψαν από το διάστημα για να έρθουν εδώ), εκτός από αυτά, είμαστε και ταξιδιώτες του εσωτερικού διαστήματος, «inner-spacemen», εξερευνούμε τον εαυτό μας για να γνωρίσουμε το Σύμπαν, αφού στην πραγματικότητα ποτέ δεν βλέπουμε το ίδιο το Σύμπαν αλλά αντιλαμβανόμαστε μόνο το μάτι μας να βλέπει το Σύμπαν, δεν ξέρουμε το Σύμπαν, ξέρουμε τις αισθήσεις μας για το Σύμπαν, κι ό,τι άλλο καταλάβουμε γι’ αυτό, είναι επίσης μέσα μας… Όλα τα «παράξενα ανεξήγητα φαινόμενα» είναι η σύνθεση της υπέροχης, παράξενης και ανεξήγητης ζωής μας, που φοβόμαστε να την εξηγήσουμε ακόμη και στον εαυτό μας, ενώ βαθιά μέσα μας ξέρουμε τι συμβαίνει… Ναι, ξέρουμε τι συμβαίνει! Θυμηθείτε το επιτέλους!
Εμείς που ασχολούμαστε ένθερμα με τα Μυστήρια του Κόσμου, γνωρίζουμε ότι το μόνο αληθινά μεγάλο και σημαντικό ζήτημα είναι η ίδια η φύση της πραγματικότητας, και οι άπειρες δυνατότητες χειρισμού της και κατανόησής της.
Και σας διαβεβαιώ ότι τα λεγόμενα «παράξενα και ανεξήγητα φαινόμενα» είναι ένας πολύ γενικός όρος για να μπορεί να συζητηθεί σοβαρά, αφού χρησιμοποιείται από ανθρώπους που και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι ακριβώς εννοούν με τον όρο αυτόν, και άρα ποτέ δεν θα μπορέσουν να απαντήσουν σε τίποτε σχετικά με αυτά, αφού δεν ξέρουν καν για ποιο πράγμα ρωτάνε.
Έτσι, ακόμη και απλά, αν οποιοδήποτε φαινόμενο που «δεν εξηγείται» είναι ένα «ανεξήγητο φαινόμενο», τότε μέσα στα φαινόμενα αυτά πρέπει να εντάξουμε την ίδια τη ζωή (μπορείτε να δώσετε έναν ορισμό για τη ζωή και να την εξηγήσετε;), την ίδια τη λειτουργία του εγκεφάλου μας που προσπαθεί να εξηγήσει τη ζωή και ό,τι άλλο, τη φαντασία μας, τα όνειρά μας, τη γεύση της σοκολάτας (που όλοι ξέρουμε ότι είναι «γλυκιά», αλλά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τι ακριβώς εννοούμε με αυτό), τις «συμπτώσεις» τις οποίες βιώνουμε σχεδόν καθημερινά, τον Χρόνο, τις ανεξήγητες αποδημίες των γενιών των πεταλούδων στα ίδια μέρη, τα τηλεπαθητικά φαινόμενα που έχουμε όλοι μας παρατηρήσει με κάποιους δικούς μας ανθρώπους, κλπ, και άπειρα άλλα.
Ο πατέρας του εναλλακτικού στοχασμού του 20ου αιώνα, ο Τσαρλς Φορτ, έλεγε: «Τα πράγματα δεν είναι αυτό που φαίνονται. Τελικά, αν η εμφάνιση και η ουσία ήταν το ίδιο πράγμα, δεν θα υπήρχε καμιά απολύτως ανάγκη επιστήμης...»
Πραγματικά, αν οι θεωρήσεις που μας επιβάλλει η κοινή λογική για το Σύμπαν ήταν σωστές, τότε η επιστήμη θα είχε λύσει όλα τα μυστήρια του Σύμπαντος εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο κεντρικός σκοπός της επιστήμης είναι να «ξεφλουδίσει» το «περιτύλιγμα» των πραγμάτων (το φαινόμενο) και να αποκαλύψει αυτό που κρύβεται από κάτω, τη βαθύτερη φύση τους (την ουσία). (Τέλος πάντων, αυτό στα ελληνικά λέγεται «εξουσία»). Ένας ορθά σκεπτόμενος άνθρωπος θα μπορούσε να θέσει ως κεντρικό μότο κάθε επιστήμης το εξής: «Τα πράγματα δεν είναι αυτό που φαίνονται». Τελικά, αν η εμφάνιση και η ουσία ήταν το ίδιο πράγμα, δεν θα υπήρχε καμιά απολύτως ανάγκη επιστήμης, ο Τσαρλς Φορτ έχει απόλυτο δίκιο.
Τώρα, τα πράγματα που δεν φαίνονται, μπορεί να μην φαίνονται, αλλά κανονικότατα λειτουργούν και αλληλεπιδρούν μέσα στον κόσμο όπως και τα πράγματα που φαίνονται, και η δράση τους και η αλληλεπίδρασή τους με τα πάντα, είναι πολύ λογικό να προκαλεί «παράξενα κι ανεξήγητα φαινόμενα», δηλαδή να προκαλεί παράδοξα φαινόμενα που δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε, όχι επειδή είναι από τη φύση τους ανεξήγητα αλλά επειδή εμείς δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε, στην παρούσα εξελικτική φάση μας (την προσωπική, φυσικά).
Δεν μπορούμε παρά με τόλμη και όραμα να ελπίζουμε ότι ακόμη και αυτά που είναι τώρα για εμάς «ανεξήγητα φαινόμενα», θα τα εξηγήσουμε κάποτε (ξεκινώντας από τώρα). Για να το επιτύχουμε αυτό όμως, πρέπει να εξερευνούμε, να αξιολογούμε τις γνώσεις μας και να τις επεκτείνουμε, να συνδέουμε γνώσεις που φαίνονται ασύνδετες μεταξύ τους, να σημειολογούμε, να φιλοσοφούμε, να πειραματιζόμαστε, να λειτουργούμε δημιουργικά με τη φαντασία μας, να είμαστε ελεύθεροι να συζητάμε ανοιχτά τις παράξενες απόψεις μας και τα συμπεράσματά μας, να είμαστε λόγιοι, να είμαστε ανοιχτοί και να μην απορρίπτουμε τίποτε χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Αυτό, για έναν ευφυή άνθρωπο, απλά σημαίνει να επεκτείνουμε συνεχώς τη λογική μας προς το παράλογο, με μια τολμηρή εξερευνητική αποστολή με σκοπό να το «λογικοποιήσουμε», να δημιουργήσουμε «αποικίες» εκεί, να προεκτείνουμε τελικά προς τα εκεί τον «πολιτισμό» μας. Δηλαδή να γινόμαστε όλο και πιο συνειδητοί Κοσμοπολίτες, Πολίτες του Σύμπαντος, σε ένα Σύμπαν που το κατακτάμε με τον νου μας όλο και περισσότερο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη περιπέτεια, γι' αυτό ζούμε! Αλλιώς είμαστε απλά ανθρωπάκια!
Τέλος, αυτό που μετράει είναι τελικά να εξηγήσω εγώ ο ίδιος τα «παράξενα κι ανεξήγητα φαινόμενα», και όχι να τα εξηγήσουν κάποια αφηρημένα επιβεβλημένα σχήματα όπως η «ανθρωπότητα» ή η «επιστήμη», διότι και τις υπάρχουσες εξηγήσεις κάποιων «εξηγήσιμων φαινομένων» από ομάδες ανθρώπων, έτσι κι αλλιώς η πλειοψηφία της ανθρωπότητας δεν τις παρακολουθεί και δεν τις κατανοεί, δέχεται απλώς μία επιβολή απλοϊκών ερμηνευτικών προτύπων σκέψης για αυτά, (άσε που οι περισσότερες ερμηνείες είναι ακόμη κι αυτές συχνά λάθος, αναχρονιστικές, ανεπαρκείς πλέον, ή ακόμη –σε πολλές περιπτώσεις– και προϊόντα συνωμοσίας).
Αν εγώ επιτέλους εξηγήσω τα «ανεξήγητα φαινόμενα», έστω και μόνο στον εαυτό μου και σε κανέναν άλλον, ικανοποιητικά, αυτό αρκεί, και δεν θα υπάρχουν ανεξήγητα για μένα, μέχρι βέβαια να εντοπίσω –λόγω αυξημένης πλέον εποπτείας– τα επόμενα «παράξενα φαινόμενα». Ούτε χρειάζεται να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν για τις εξηγήσεις σου, ούτε είναι απαραίτητο σώνει και καλά να συμβαδίζουν με όλων των άλλων λες και είναι θέμα τροχαίας. Η ανθρωπότητα δεν εξελίσσεται ομοιόμορφα, ούτε συντονισμένα. Δεν είμαστε οι πρώτοι, ούτε οι καλύτεροι, ούτε σήμερα ούτε χθες.
Οι άνθρωποι ουσιαστικά επιλέγουν ποια φαινόμενα θα θεωρούν ανεξήγητα και ποια όχι, τι είναι παράξενο και τι δεν είναι, ή το επιλέγουν άλλοι γι’ αυτούς... Η ελεύθερη εξερεύνηση των ζητημάτων αυτών σταδιακά –ή τελείως απότομα– προεκτείνει την πραγματικότητα. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να προεκταθεί η πραγματικότητα: θέλουν να παραμείνει όπως την εποπτεύουν, για να την ελέγχουν. Η πραγματικότητα μας ελέγχεται απόλυτα, και οι κάθε είδους ελεγκτές της δεν θέλουν να προεκταθεί χωρίς την άδειά τους γιατί θα χάσουν τον έλεγχο!
Σε κάθε περίπτωση, πίσω από αυτά που γράφω εδώ, ξεπροβάλλει μία μεγάλη επισήμανση ή υπενθύμιση: ο κόσμος δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Ίσως κάποιος να θέλει να επιμείνει ότι αυτό δεν ισχύει για τον κόσμο, και ότι οι ελεγκτές του κόσμου μας τα έχουν ανακαλύψει όλα, τα έχουν ερμηνεύσει όλα, τα κουμαντάρουν όλα, τα ξέρουν όλα. Έτσι, λένε ότι ο κόσμος είναι αυτό που φαίνεται, ή αυτό που θέλουν αυτοί να φαίνεται. Ίσως, αλλά είναι βέβαιο πως η αντίθετη διαπίστωση ισχύει για τη γνώση. Η γνώση του κόσμου δεν είναι αυτό που φαίνεται. Επεκτείνεται συνεχώς μέσα από τον καθένα μας που είναι διατεθειμένος να υπερβεί τον συνηθισμένο εαυτό του και τη στενή παιδεία του, για να εξερευνήσει την υπερβατική γνώση του κόσμου, το Παράξενο του κόσμου, και άρα τον ίδιο τον κόσμο, και επειδή εμείς είμαστε ο κόσμος, τον ίδιο τον εαυτό μας. Εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Σε ένα τέτοιο ατέρμονο ταξίδι εξερεύνησης και λογιότητας, προσωπικά –απογοητευμένος από τη γενιά μου– έχω εναποθέσει όλες τις ελπίδες μου στη νέα γενιά, στους όλο και πιο σοφούς αλλά λιγοστούς εκείνους νέους που παίρνουν τη σκυτάλη σιγά-σιγά κάθε μέρα. Σας εύχομαι να περιπλανηθείτε όσο πιο μακριά γίνεται και να στείλετε πίσω την ανταπόκρισή σας –πιο θαυμαστή απ’ οτιδήποτε φαντάστηκαν ποτέ οι ελεγκτές μας– και ολόψυχα σάς εύχομαι να τα καταφέρετε όπου εμείς αποτυγχάνουμε… Γι’ αυτό και μόνο, όλα αυτά αξίζουν τον κόπο…
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ

14 comments:

Ανώνυμος είπε...

ΤΑ ΕΙΠΕΣ ΟΛΑ!!!
ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ, ΚΑΤΑΛΑΒΕ!
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!

Nicotine είπε...

Μήπως η ανάγκη να εξ-ερευνήσουμε το άγνωστο πηγάζει απο την αδυναμία μας να κατανοήσουμε τον υπαρκτό (γνωστό) κόσμο;
Δηλαδή, επιστημονικά είναι δύσκολο να αποδείξεις ακόμα και το πιο απλό πραγμα, επίσης η καινοτομία στην επιστήμη είναι κατι που πλέον προϋποθέτει χρόνια δουλείας σπουδών , μελετών και επιμονής μεσα σε ένα πλαίσιο προσγειωμένης καταπιεστικής πεζότητας. Η εύκολη λύση να μεγαλουργήσεις πνευματικά είναι να ακυρώσεις όλους τους νόμους της λογικής και να ονειροπολήσεις.
Επίσης δεν ξέρω τι είναι καλύτερο, να γνωρίσεις το 1/1000 όλου του κόσμου ή ένα μόνο μέρος αυτού πολύ καλά που θα αποτελεί το 1/1000 του κόσμου; Να γνωρίζεις 1000 άτομα ή να ξέρεις 10 άτομα πολύ καλά; Αυτό που θέλω να πω, με όλο το σεβασμό, είναι ότι καλό θα ήταν να κάνουμέ τα ανοίγματα "όσο μας παίρνει", το να καλείτε τον κόσμο να πιστέψει σε εξωγήινες πραγματικότητες ειναι θεμιτό, αλλά όχι ότι όσοι δεν πιστεύουν είναι στενόμυαλοι. Ο καθένας βρίσκει το δικό του κομμάτι τρέλας για τους άλλους, αλλουνού η τρέλα είναι η θρησκεία, για άλλον οι σαρκικές απολαύσεις, τα χρήματα, η ποίηση, η εγκληματικότητα,κτλ.
Και τέλος, όλοι, μα όλοι, θεωρούν τον εαυτό τους επαναστάτη και αιρετικό σε κάποιον τομέα, όλοι!

Με σεβασμό και εκτίμηση
Ηρακλής Χ

Lucky είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο, από αυτα που τα νοιώθεις στο στομάχι.
Είδα τον "Κυνόδοντα" χθες (το χεις δει?) και μετά διαβασά το κείμενο. Βρίσκω πως η ταίνια κάνει ένα εξαιρετικό σχολιο για την φύση της πραγματικότητας, για την εξουσία, τους εξουσιαζόμενους (και όχι μόνο) και νομίζω πως έχει σχέση με όσα γράφεις.
Θα ήθελα την αποψή σου για την ταινία.

Π. Β. Γ. είπε...

@ Ανώνυμος:

Όλα δεν λέγονται ποτέ.
Κατάλαβε όμως κανείς;
Ευχαριστώ.

@ aougaros:

Φαίνεται να διαχωρίζεις το άγνωστο από τον γνωστό κόσμο, ονομάζοντάς τα "ανύπαρκτο" και "υπαρκτό" αντίστοιχα. Φαίνεται, λοιπόν, να κάνεις μία αντιληπτική παράλειψη ή αντιληπτικό ολίσθημα. Ο κόσμος περιέχει και το γνωστό και το άγνωστο, εξίσου υπαρκτά.
Η δική μας γνώση (και πρόθεση) είναι που διαχωρίζεται, σε υπαρκτή και ανύπαρκτη, γνωστή και άγνωστη, συμβατική και αντισυμβατική, μαύρη και άσπρη, κλπ, κλπ.

Φαίνεται να σε απασχολεί η Επιστήμη παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου. Είναι ένα εργαλείο όχι μία πανάκεια, και απλώς μεθοδολογικά, ούτε όλες οι γνώσεις είναι -ή θα έπρεπε να είναι- "επιστημονικές".

Η γνώμη μου είναι ότι δεν πρέπει να «ακυρώσεις όλους τους νόμους της λογικής» όπως λες «και να ονειροπολήσεις» (λες και υπάρχει κάποιος νόμος που απαγορεύει την ονειροπόληση!) Αλλά να επεκτείνεις την λογική. Μας ενδιαφέρει η προέκταση της πραγματικότητας, όχι σώνει και καλά η ακύρωσή της. (Μία προέκτασή της, βέβαια, ίσως να ακύρωνε τον Έλεγχο της Πραγματικότητας, όχι την ίδια την πραγματικότητα, κάτι που για πάρα πολλούς ανθρώπους δεν είναι θεμιτό, για πάρα πολλούς λόγους).

Λες ότι δεν ξέρεις τι είναι καλύτερο. Να γνωρίζεις το τάδε κλάσμα του κόσμου (και άλλα που δεν κατάλαβα,1.000 άτομα ή 10, κλπ;
Εγώ ξέρω τι είναι καλύτερο. Να γνωρίζεις όλον τον κόσμο με όλες τις λεπτομέρειες. Όλα τα άτομα.
Αυτό είναι το καλύτερο.
Ακόμη κι αν δεν μπορείς, κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς προς αυτήν την κατεύθυνση.
Λες «όσο μάς παίρνει», διαφωνώ, θα πεθάνουμε (ημερομηνία λήξεως άγνωστη): καθόλου «δεν μάς παίρνει». Ό,τι κάνουμε το κάνουμε εδώ και τώρα με όλες μας τις δυνάμεις κι ακόμη παραπάνω, όλο και πιο πέρα. Και δίνουμε και παράδειγμα και κάλεσμα στους άλλους να κάνουν το ίδιο, για την ανθρωπότητα.

Λες «...το να καλείτε τον κόσμο να πιστέψει σε εξωγήινες πραγματικότητες ειναι θεμιτό, αλλά όχι ότι όσοι δεν πιστεύουν είναι στενόμυαλοι...»
Πότε το έκανα αυτό; Έχεις μια δική σου εντύπωση, βλέπω, για το τί κάνω και για ποιο πράγμα καλώ τον κόσμο.
(Και τί θα γίνει αν ο κόσμος πιστέψει σε «εξωγήινες πραγματικότητες»; Σιγά τ' αυγά! Αφού δεν ξέρει καν τι σημαίνει «εξωγήινο» και τι σημαίνει «πραγματικότητα»... Για ποιο πράγμα μιλάμε δηλαδή; )
Και η "στενομυαλιά" δεν είναι θέμα πίστης, αλλά αντίληψης, παιδείας, χρόνου, ιδεολογίας, και προσεγγίσεων.
Και για να είναι κάποιος στενόμυαλος, προϋποθέτει ότι κατ' αρχάς έχει μυαλό, έστω και λίγο.

Λες «Ο καθένας βρίσκει το δικό του κομμάτι τρέλας για τους άλλους, αλλουνού η τρέλα είναι η θρησκεία, για άλλον οι σαρκικές απολαύσεις, τα χρήματα, η ποίηση, η εγκληματικότητα...»
Ξέχασες να συμπεριλάβεις ότι για αλλον είναι η Επιστήμη.
Επίσης, λες, «όλοι, μα όλοι, θεωρούν τον εαυτό τους επαναστάτη και αιρετικό σε κάποιον τομέα, όλοι!».
(Νομίζω ότι αυτό θα προϋπέθετε να γνωρίζουν πρώτα καλά αυτόν τον κάποιον τομέα...)
Εγώ, αντίθετα, νόμιζα ότι όλοι θεωρούν τον εαυτό τους προσωπικό ιδιοκτήτη του όποιου τομέα...

Η «ανάγκη μας να εξερευνήσουμε το άγνωστο», όπως το θέτεις στην αρχή του μηνύματός σου, κατά τη γνώμη μου: λέγεται «Ζωή». (Αν, βέβαια, η εξέλιξη είναι ταυτόσημη με τη ζωή).
Η ανάγκη μας να εμποδίσουμε τους άλλους να εξερευνήσουν το άγνωστο, αν έχω κάποιο δίκιο: λέγεται «θάνατος».

Το να είμαστε από θέση ενάντια στον Θάνατο, το βλέπω απόλυτα φυσιολογικό και υγικές, και είναι μάταιο και ίσως και ανθυγιεινό και αφύσικο να διαμαρτυρόμαστε ενάντια σε μια τέτοια εναντίωση.

Αυτές ηταν οι οι δικές μου σκέψεις, ευχαριστώ.

Π. Β. Γ. είπε...

(συνέχεια)

@ Lucky:

Ναι, ωραία και παράξενη ταινία ο "Κυνόδοντας", δεν την έχω δει, αλλά έχω δει μεγάλα αποσπάσματά της, και μού φάνηκε εξαιρετική (για τα "γούστα" μου). (The Turn of the Screw?). Θα φροντίσω να την αποκτήσω μόλις και αν εμφανιστεί σε DVD (δεν την έχω βρει).

(Αναρωτιέμαι αν αυτοί που τη δημιούργησαν διαβάζουν βιβλία κλπ. Το τι διαβάζει κανείς, θα έπρεπε να είναι το πρώτο πράγμα που μας απασχολεί σε σχέση με τους δημιουργούς, διότι έτσι κάνουμε σωστή χαρτογράφηση της πορείας των ιδεών, και ανιχνεύουμε τις τάσεις, τις σχολές, τις προθέσεις, κλπ. Εγώ είμαι από αυτούς που γράφουν βιβλία, και ίσως γι' αυτό να μου αρέσει να παρακολουθώ λεπτομερώς την πορεία των ιδεών μέσα σε όλα τα έργα...)

Μια πολύ καλή και εξαιρετική ταινία που έχω δει τελευταία είναι το "INK" του Jamin Winans.


Π. Γ.

prasino liker είπε...

Kε Γιαννουλακη γιατι νιωθετε απογοητευση αν καποιοι απο τους συνταξιδευτες μας δεν θελουν να μεγαλωσουν τον οριζοντα τους;Γιατι να θελετε να τους ενταξετε στους Κοσμοπολιτες;Mπορουν να αντεξουν αυτο το διαφορετικο που ανατρεπει την καθημερινοτητα;Eξαλλου προτρεχει και ο εγωισμος.Δεν μοιραζεσαι το Συμπαν ετσι ευκολα με αλλους.Ακομα και εκει ολα δικα μας.Εθελοτυφλουμε και το ξερουμε.Κυριαρχοι της ζωης των ψευδαισθησεων.Προσπαθουμε να οδηγησουμε το παραλογο στην λογικη και οχι αντιθετα οπως λετε.Ειμαστε τελικα παραξενα φαινομενα και δεν πειραζει αν δεν μπορουμε να εξηγησουμε την γευση της σοκολατας .Μετα απο τετοιο κειμενο ας χτυπησουμε μια τεραστια με αρκετο αμυγδαλακι.
Καλο σας βραδυ.

mr.alobar είπε...

1.αουγκαρε οταν εχεις αδυναμια να καταλαβεις κατι,ειναι για εσενα αγνωστο,αρα καταληγεις να ερευνας παλι το αγνωστο.
2.ποιος ειναι ο υπαρκτος κομσμος;ο κοσμος των περιορισμενων αισθησεων του ανθρωπου;.
3.Επιστημονικα δεν ειναι δυσκολο να αποδειξεις κατι απλο.Απο την εποχη της αρχαιας Ελλαδας οι ανθρωποι το εκαναν αυτο με πενιχρα μεσα.
4.καινοτομιες στην επιστημη γινονται καθε μερα αλλα τις πιο σημαντικες τις κρατανε κρυφες για λογους που θελουν πολυ αναλυση.
5.δεν υπαρχει ευκολη λυση για να μεγαλουργησεις πνευματικα
6.1000 ατομα,υπαρχει μεγαλυτερη πιθανοτητα να βρω κατι αξιολογο.
7.οι εξωγηινες πραγματικοτητες υπαρχουν ητε πιστευεις ητε οχι.Μην ακους κανενα,ψαχτο μονος σου.Ψαχτο ομως,μην βαριεσε.
8.δεν ειναι ολες οι τρελες το ιδιο,καποιες πανε τους ανθρωπους μπροστα και καποιες πισω.
9.δεν θεωρω τον εαυτο μου αιρετικο και επαναστατη,μακαρι να ημουνα.

mr.alobar είπε...

και κατι αλλο με αφορμη την εμφανιση του Π.Γ στις Πυλες,δεν ξερω να υπαρχει παρομοια εκπομπη στο ραδιο(F.M).Αν ξερει κανεις ας μου πει.Περιτο να πω οτι το καλυτερο θα ηταν να ειχε μια εκπομπη απο μονος του ο Π.Γ,αλλα πως θα την ακουγαμε εμεις στην Αθηνα;

Nicotine είπε...

Καταρχήν ευχαριστώ κύριε Γιαννουλάκη για την δημοσίευση του προηγούμενου σχολίου και για την απάντησή σας.

προς mr.alobar
Θα απαντήσω σύντομα και επιγραμματικά σε καθε σκέλος του σχολίου σου.
1. Σ΄αυτό συμφωνώ, πολύ ωραία το έθεσες.
2.ποιος ειναι ο υπαρκτος κομσμος;ο κοσμος των περιορισμενων αισθησεων του ανθρωπου;.
Δηλαδή μου λες να ερευνήσουμε έναν κόσμο που δεν θα μπορουμε καν να αντιληφθούμε; Ακόμα και τους υπερήχους ή τις υπεριώδης ακτινοβολίες μέσω των μηχανημάτων τις φέρνουμε σε κατάσταση που μπορούμε να αντιληφθούμε, δεν θα ακούσουμε η δεν θα δούμε ποτέ κάτι απο αυτά στην πραγματική τους μορφή, μόνο προσεγγίσεις. Με ποια βεβαιότητα μπορεί να πει κανείς οτι κατέχει μια γνώση πέραν των αισθήσεων του;
3.Επιστημονικα δεν ειναι δυσκολο να αποδειξεις κατι απλο.Απο την εποχη της αρχαιας Ελλαδας οι ανθρωποι το εκαναν αυτο με πενιχρα μεσα.
Έχεις δίκιο άλλα το θέμα είναι να αντιληφθείς κάτι που χρίζει απόδειξης, ποιος μέσος άνθρωπος σήμερα αν δεν υπήρχε η γνώση του σύμπαντος, έστω και στον μηδαμινό βαθμό που ακόμα βρίσκεται, ποιος θα σκεφτόταν να μετρήσει την περίμετρο τις γης όπως ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος; Πρέπει να καταλάβουμε ότι και η σύλληψη μια θεωρίας είναι δυσκολότερη και από την ίδια την απόδειξη.
4 Συμφωνώ
5 Για το σύνολο ναι, άλλα για τον εαυτό μας, για να πειστούμε ότι "μεγαλουργούμε πνευματικά" υπάρχουν, όπως οι θρησκείες, και οτιδήποτε έχει κανόνες και οδηγίες. Προσοχή δεν λέω ότι ισχύει για όλους, άπλα σκέψου σαν παράδειγμα πόσοι διάσημοι ασπάζονται μια θρησκεία, και νομίζουν ότι "μεγαλουργούν πνευματικά" ενώ στην πραγματικότητα ζουν στη χλιδή, αυτό ισχύει για πολλούς με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό.
6.1000 ατομα,υπαρχει μεγαλυτερη πιθανοτητα να βρω κατι αξιόλογο.
Λοιπόν φέρνω παραδείγματα για να γίνω πιο κατανοητός (ή για να γίνω κατανοητός) Τι θα ήταν καλύτερα, να ξέρεις 500 τίτλους βιβλίων; ή να έχεις έχεις διαβάσει 20; Φαντάσου το καλοκαίρι ξέρεις τις γεύσεις 50 παγωτών αλλά επιμένεις σε 3-4. Ζεις σε μια πόλη που την έχεις γυρίσει όλη άλλα επιμένεις να γοητεύεσαι απο 4-5 σημεία. τι κάνεις; πας σ αυτά τα σημεία η συνεχίζεις να γυρνάς με χλιαρά αισθήματα στην πόλη; Και φυσικά θα γνωρίζεις καινούρια μέρη και καινούριους ανθρώπους και καινούριες ιδέες. Ψάξε και ασχολήσου με κάτι έντονα, αυτό θέλω να πω. Απ όσες πληροφορίες παίρνουμε ανανεώνουμε την γκάμα των ενδιαφερόντων μας, να μην μείνουμε μόνο στην πληροφορία, αν δεις κατι που σε ενδιαφέρει, ψαξε, μάθε, κατέκτησε το.
7.οι εξωγηινες πραγματικοτητες υπαρχουν είτε πιστευεις είτε οχι.Μην ακους κανενα,ψαχτο μονος σου.Ψαχτο ομως,μην βαριεσε.
Δεν μπορώ να πω πως δεν υπάρχουν, απλά δεν με ενδιαφέρει το θέμα.
8.δεν ειναι ολες οι τρελες το ιδιο,καποιες πανε τους ανθρωπους μπροστα και καποιες πισω.
Εδώ είναι το μέγα λάθος, όλες οι τρέλες πανε τον κόσμο μπροστά, όπου υπάρχει δίπολο και σύγκρουση τόσο υπάρχει και παραγωγικότητα. όπου υπάρχει χαλαρότητα και καλοπέραση υπάρχει σταθερότητα. Για καθετί που εσύ θεωρείς καλό υπάρχει και το αντίθετό του που το αναγκάζει να προχωράει μπροστά.
9.δεν θεωρω τον εαυτο μου αιρετικο και επαναστατη,μακαρι να ημουνα.
Δεν χρειάζεται να σε αναγνωρίσουν οι άλλοι σαν επαναστάτη, και μια που γράφουμε και ανώνυμα μπορώ και να περιαυτολογήσω. Το ότι δεν έχω τηλεόραση, χρησιμοποιώ μέσα μαζικής μεταφοράς κ.α. δεν είναι δείγμα διαφοροποιήσης απο το σύνολο; δεν το λέω για να πίσω τους άλλους για το τι είμαι, άλλα για να σου δώσω να καταλάβεις οτι ο καθένας φέρνει στα δικά του όρια το τι είναι επαναστάτης και αιρετικός και το ενστερνίζεται, άλλος για την μουσική, άλλος για την οικολογική του συνείδηση, κτλ. Είναι πολύ εύκολο να πείσει κανείς τον εαυτό του οτι είναι επαναστάτης, αλλά δύσκολο να πείσει τους άλλους, που αν κάποιος ήταν πραγματικός δεν θα ειχε ανάγκη να το κάνει.

Τέλος θα ήθελα να προτείνω το βιβλίο του Ιταλο Καλβίνο Οι Αόρατες Πόλεις.

Ευχαριστώ

Another one είπε...

Κύριε Γιαννουλάκη,

Μπορείτε να μας πείτε ποιες Ελληνικές εκδόσεις έχουν μεταφράσει και επιμελήθηκαν καλύτερα το έργο του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα;

BugoTheCat είπε...

..κάτι ακόμα γιατί με έκοψε και σταματώ εδώ.

Ένα συγκεκριμένος μονόλογος από μια αγαπημένη μου ταινία ( waking life, σχετικά με όνειρα και διάφορες φιλοσοφικές αναζητήσεις) σχετίζεται με αυτό το ερώτημα:

When you think of it, almost all human behaviour and activity is essentially no different from animal behaviour. The most advanced technologies and craftsmanship bring us at best up to the super-chimpanzee level. Actually, the gap between Plato or Nietzsche and the average human is greater than between that chimpanzee and the average human. The realm of the real spirit, the true artist, the saint, the great philosopher, is rarely achieved. Why so few? Why is world history and evolution not stories of progress but an endless and futile addition of zeros? No greater values have been developed. Hell, the Greeks 3000 years ago were just as advanced as we are. What are the barriers that keep people from reaching anywhere near their real potential? The answer to that can be found in another question, and that's this: "Which is the most universal human characteristic: Fear or laziness?"

BugoTheCat είπε...

Μου αρέσει πολύ να αναλογίζομαι αυτήν την ιστορία για το πως το νόημα της λέξης "κόσμος" κατέβηκε από τα ουράνια στις καθημερινές ανθρώπινες υποθέσεις. Μου θυμίζει αντίστοιχες σκέψεις σχετικά με την λέξη "reality" (συγκεκριμένα σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον κείμενο http://deoxy.org/evasion/1.htm )

Υπάρχει κάτι που προσπαθώ να καταλάβω αλλά δεν μπορώ ακόμα. Αυτό συνοψίζεται στις παρακάτω σκέψεις:

Από τη μια το να ασχολείσαι με αυτά τα παράξενα πράγματα είναι νομίζω κάτι έμφυτο και φυσικό. Όταν μια νέα ζωή γεννιέται τα πάντα φαίνονται καινούρια, παράξενα, θαυμαστά. Ένα από τα πρώτα μεγάλα θαυμαστά πράγματα που βλέπει μια νέα ζωή είναι τα αστέρια, ο κόσμος πάνω από το κεφάλι μας. Έτσι εξηγείται και όλο αυτό το δέος και ο θαυμασμός (και η πόρωση θα έλεγα) με την ιδέα των εξωγήϊνων κόσμων και τον πλασμάτων.

Από την άλλη υπάρχει ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο πως με το που αρχίζεις να θαυμάζεις όλα αυτά τα πράγματα και να ασχολείσαι μανιωδώς σε κοιτάνε όλοι παράξενα. Και για κάποιο λόγο οι περισσότεροι ανθρώποι θέλουν να ασχολούνται απλώς με τις καθημερινές κοινότυπες υποθέσεις και είναι κάπως εχθρικοί απένταντι στην τάση κάποιων λίγων που επιθυμούν να τα ψάξουν ολά αυτά. Και αυτή η τάση δεν έχει μόνο να κάνει με το παραφυσικό αλλά και με άλλες δραστηριότητες που ο κόσμος θεωρεί ότι ξεφεύγουν από το "φυσιολογικό" (όπως το αντιλαμβάνονται σε κάθε τόπο και εποχή). Το να είσαι ο "καμμένος" επιστήμονας ας πούμε ή ξέρω εγώ να αφιερώνεις τη ζωή σου στην τέχνη ή στην λογοτεχνία ή δεν ξέρω και εγώ σε τι αντί να ακολουθείς την διαδρομή που προτείνουν οι περισσότεροι για κάποιο λόγο προκαλεί.

Δεν ξέρω γιατί. Γιατί το να μην είσαι "νορμάλ" (και λυπάμαι που χρησιμοποιώ αυτήν την λέξη γιατί δεν νομίζω πως υφίσταται, αλλά την βάζω σε εισαγωγικά για να δείξω πως δεν την εννοώ), να έχεις παράξενα χόμπυ προκαλεί τόσο πολύ την αντίδραση του κόσμου; Ειδικά παράξενα χόμπυ που δεν βλάπτουν και τους γύρω σου, δεν πειράζουν κανένα. Πολλές φορές προσπαθώ να το απαντήσω με διάφορους τρόπους, είτε πράγματα που ακούω γενικώς (π.χ. ζήλια, μισαλοδοξία, κλπ) είτε άλλα που σκέφτομαι (νομίζω πως ο καθένας μας έχει έναν μικρόκοσμο από προσωπικά πιστεύω που επίσης σχηματίζουν την προσωπικότητα τους (ή κάπως σχετίζονται οι ιδέες που αγαπούν και αυτές που μισούν με αυτήν και το εγώ τους δηλαδή), και το να βλέπουν κάποιοι τρίτους που ασχολούνται με κάτι εξωπραγματικό που δεν ταιριάζει με τα πιστεύω τους, κλονίζουν την προσωπικότητα τους)

Το άλλο που με ενδιαφέρει είναι πια είναι αυτά τα στοιχεία, οι συγκυρίες, οι διαφορές (εγκεφαλικές; ψυχολογικές; προσωπικές; κατι άλλο;), τα κίνητρα, κλπ. που κάνουν ορισμένους ανθρώπους να ακολουθούν αυτες τις περίεργες διαδρομές, αλλά πολλούς περισσότερους να τις αποφεύγουν και να ακολουθούν τον σίγουρο δρόμο. Ίσως βέβαια αυτή είναι μια απόπειρα να απαντήσω σε κάτι προσωπικό, γιατί γεννήθηκα η εξελίχθηκα έτσι ώστε να ακολουθήσω το δικό μου δύσκολο δρόμο; Γιατί να μην είμουν και εγώ "νορμάλ" σαν τους άλλους να ησυχάζαμε :P

Btw, δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους, δεν θεωρώ ότι αυτοί που κοιτάνε περισσότερο την καθημερινή τους ζωή κάνουν κάποιο λάθος ή ότι η δικιά μας πορεία είναι καλύτερη. Έχω ξεφύγει από όλα αυτά και προσπαθώ να συνεχίσω στη δικιά μου πορεία. Σέβομαι κάθε πορεία. Απλώς όλη αυτή η τάση με έχει βάλει σε σκέψεις για το τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά.

Ariox είπε...

Καταρχάς καλησπέρα
Έχω μόνο μια απορία
Πώς γίνετε να ξεπεράσουμε αυτό το κενό που έχουμε μέσα μας ? αυτό το κενό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι όλα είναι ματαία ότι ότι και αν κάνουμε δεν έχει λόγο δεν έχει σκοπό.
Θυμάμαι ένα απόσπασμα από βιβλίο της κούφιας γης (δεν θυμάμαι αν είναι από την κούφια γη η από την είσοδο στην κούφια γη) όπου αναφέρετε ότι έχουμε τόσα κλειδιά αλλά πόρτες δεν βρήκαμε
Που είναι οι πόρτες? Έχουμε αποκτήσει τόσες γνώσεις αλλά το μόνο που έχουμε κερδίσει είναι η μελαγχολία της γνώσεις ότι κάποιες από αυτές δεν θα τις χρησιμοποιήσουμε ποτέ. Τι νόημα έχει η γνώση χωρίς την πράξη? Τι νόημα έχει να ξέρεις που βρίσκετε η Κανταθ χωρίς να αντικρίσεις ποτέ το όμορφο δειλινό της ? αυτό μόνο θέλω να μάθω. Πως θα ολοκληρώσουμε αυτό το κενό μέσα μας αν γίνετε. Η γενιά μας είναι δύσκολη και σπάνια ανά-ζητα πράγματα (1986) αλλά εμείς που το κάνουμε γιατί να ζούμε σαν τον Jack? Τι πρέπει να κάνουμε για να ξεφιγουμε? γινεται να ξεφύγουμε?
Κλείνοντας με μια «επανάσταση ενάντια στην Μούσα»
Γιατί μου το δείχνεις?
Τι θέλεις από έμενα?
Πώς να αποκριθώ?
Τι να κάνω?
Γιατί με κανείς για λίγο τόσο ευτυχισμένο για να γίνω μετά τόσο δυστυχισμένος?

Π. Β. Γ. είπε...

@Michael:

Άγνωστε φίλε, με ρωτάς «ποιες Ελληνικές εκδόσεις έχουν μεταφράσει και επιμελήθηκαν καλύτερα το έργο του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα;»
Κατά τη γνώμη μου, σου απαντώ: Καμία.
Τα πιο καταπληκτικά πράγματα λέγονται στα αρχαία κείμενα, αλλά επειδή δεν τα κατανοούμε, λόγω του ότι άλλαξε η γλώσσα μας και τα νοήματά της, αλλά και λόγω αρχαίου μυστικισμού τον οποίον δεν αντιλαμβανόμαστε λόγω υλισμού και «ακαδημαϊσμού» και άγνοιας, τα παρεξηγούμε, και τα μεταφράζουμε άστοχα, πρόχειρα, διαστρεβλωμένα, ανέμπνευστα, με αποτέλεσμα συχνότατα να μην αποδίδουμε το αληθινό νόημα του πράγματος που γράφει ο σοφός αρχαίος συγγραφέας. Λυπάμαι πολύ γι' αυτό, είναι ζήτημα που άπτεται στον καθένα μας να το επιλύσει από μόνος του.

@Optimus:

Συνταξιδιώτη, ρίξε μια ματιά στο editorial μου στο τελευταίο τεύχος του Strange (130, Απριλίου). Είναι πολύ απλό το ζήτημα που τόσο σε απασχολεί, συμβαίνει αυτό που περιγράφω.

@Ariox:
Όσο σε όλα αυτά που λες δεν θα βάζεις τον παρονομαστή ότι η συνείδησή μας βρίσκεται σε μυστηριώδη σύνδεση με όλες τις άλλες συνειδήσεις, και με το συλλογικό ασυνείδητο, και όλοι μας βρισκόμαστε επίσης σε άμεση σύνδεση με μία Κεντρική Κοσμική Συνείδηση από την οποία προερχόμαστε ως εξερευνητές και στην οποία καταλήγουμε ως εξελιγμένες συνειδήσεις, όσο δεν θα βάζεις αυτόν τον παρονομαστή σε αυτά που πολύ ωραία λες, δεν θα βρίσκεις νόημα σε τίποτε.

Αγωνιζόμαστε, με μεγάλο προσωπικό αγώνα ο καθένας μας, συνειδητά ή ασυνείδητα, να υπερβούμε τον εαυτό μας, να προεκτείνουμε την πραγματικότητα του κόσμου μας, να εξελιχθούμε και να γίνουμε κάτι πολύ ανώτερο από αυτό που είμαστε, και να αποκτήσουμε την «πνευματικότητα» (παράλληλο της «πραγματικότητας») που απαιτείται για να κατανοήσουμε το νόημα της ζωής και των πάντων.
Κάποιοι από εμάς θα τα καταφέρουν, και ελπίζω ότι θα βοηθήσουν τους υπόλοιπους από εμάς προς αυτόν τον σκοπό, όπως το έχουν κάνει άλλοι πριν από εμάς εδώ.

Επίσης, σε παρακαλώ, να θυμάσαι ότι η μελαγχολία της Γνώσης είναι ίσως καλύτερη από τη χαρά της Άγνοιας.
Μακάριοι είναι μόνο «οι πτωχοί τω πνεύματι», κατά τη γνωστή ρήση.
Καλούμαστε να επιστρέψουμε σε αυτήν την παιδική χαρά, αλλά μαζί με τη γνώση.
Είναι πολύ ωραία και ιδιοφυέστατη πρόκληση.
Ας το προσπαθήσουμε στ' αλήθεια -τι καλύτερο έχουμε να κάνουμε μέσα στη δυστυχία μας;



Σας ευχαριστώ για τα μηνύματά σας

Π. Γ.