ΜΟΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ MATRIX


ΜΟΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ MATRIX


-->
Ιδού ο εαυτός μας απέναντι από ένα εννοιολογικό πρόβλημα, φαινομενικά άλυτο: Ποιος είναι το πλήθος; Αν εγώ και εσύ δεν είμαστε το πλήθος, τότε ποιος είναι το πλήθος;
(Όταν καθόμαστε και κριτικάρουμε τα κακά της ανθρωπότητας, και λέμε πως οι άνθρωποι κάνουν αυτό ή κάνουν εκείνο, οι άνθρωποι είναι έτσι ή είναι αλλιώς, γιατί ξεχνάμε πως είμαστε και εμείς άνθρωποι; Με ποιον τρόπο διαχωρίζουμε τη θέση μας; Γιατί δεν συνειδητοποιούμε ότι όταν μιλάμε για τους «ανθρώπους» ή για τον «κόσμο» εννοούμε και τον εαυτό μας;)
Ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη παραδοξολογία από την έννοια του «πλήθους». Αποτελείται από άτομα, από μονάδες, που όλες μαζί κάνουν το πλήθος, αλλά συνεχίζουν να είναι –έστω τυπικά– μονάδες. Μονάδες που δημιουργούν με τη συνεύρεση τους, με τη μαζική παρουσία τους, μια νέα ξεχωριστή οντότητα, που έχει τις δικές της ξεχωριστές παρορμήσεις και τον ολόδικο της συνειδητό και ασυνείδητο νού, ένα συλλογικό νου με μια συλλογική συνείδηση και ένα συλλογικό ασυνείδητο, ξεχωριστό από το νου του κάθε ατόμου. Πού είναι αυτός ο νους; Ποιος είναι αυτός ο νους, αν δεν είναι ο δικός μου και ο δικός σου;
Κι όμως, κανείς από αυτούς που συμμετέχουν στις πράξεις, στις κινήσεις και στις αντιδράσεις του πλήθους, της «μάζας», δεν έχει επίγνωση καμιάς από αυτές, και θεωρεί τον εαυτό του ως ανεξάρτητο άτομο που παραβρέθηκε σε μια συγκέντρωση ατόμων αλλά αυτός στάθηκε όσο μπορούσε αποστασιοποιημένος και ξεχωριστός. Το ίδιο θεωρεί και ο καθένας από όλους τους άλλους. Τότε, ποιός είναι το πλήθος;
Αν εγώ έχω γνώμη, αν εσύ έχεις πάντα τη γνώμη σου, ποιος είναι η «κοινή γνώμη»; Αν κάποιοι επιχειρούν τη «διαμόρφωση της κοινής γνώμης» –που σημαίνει ότι διατηρούν τη δική τους γνώμη και την επιβάλλουν στο κοινό– αλλά δεν διαμορφώνουν τη δική σου γνώμη ή τη δική μου γνώμη, τότε ποιανού είναι η «κοινή γνώμη»; Αν εγώ κι εσύ έχουμε την ατομική μας ξεχωριστή λογική, σε ποιον ανήκει αυτή η τόσο «κοινή λογική»;
Κι όμως, είμαστε το πλήθος, η μάζα, είμαστε ο κοινός νους, είμαστε η κοινή γνώμη, είμαστε η κοινή λογική, αλλά «εγώ δεν είμαι».
Πιστεύω πως όλη αυτή η αντιληπτική παραδοξολογία ουσιαστικά αποτελεί μία «ρωγμή» στο σύστημα διαμόρφωσης της πραγματικότητας, δηλαδή σε αυτό που τώρα τελευταία έχει γίνει συνήθεια να ονομάζουμε «Matrix». Αυτή η εννοιολογική ρωγμή ξεσκεπάζει φευγαλέα ένα καθοριστικό μέρος του παρασκηνίου της αντιληπτικής μας πραγματικότητας, αλλά τις περισσότερες φορές είμαστε τόσο υπνωτισμένοι που δεν μπορούμε ούτε να διακρίνουμε αυτή τη ρωγμή ούτε να κρυφοκοιτάξουμε μέσα από αυτήν (ενδεχομένως, ούτε καν να καταλάβουμε την επισήμανση).
Αν εγώ δεν είμαι «εμείς», κι αν «εμείς» δεν είμαστε εγώ, τότε ποιοι είμαστε «εμείς»; Όταν κάτι απευθύνεται «σε εμάς», σε ποιον ακριβώς απευθύνεται;
Και το σημαντικότερο: Πού είμαστε εμείς; Αν εγώ είμαι εγώ και είμαι εδώ, και εσύ είσαι εσύ και είσαι εκεί, τότε ποιοι είμαστε «εμείς» και πού είμαστε;
Ναι, κάποιος μπορεί, σχετικά εύκολα, να κάνει ένα μικρό βήμα έξω από το Matrix, να αποκλείσει τον εαυτό του από το πλέγμα που στήνει γύρω του το καλούπι της πραγματικότητας για να τον περικλείσει. Σε πρώτη φάση τουλάχιστον, το βήμα αυτό είναι αντιληπτικό.
Προτείνω, έστω ως πείραμα, να εκμεταλλευτεί κανείς αυτήν την αντιληπτική «ρωγμή» που παρατηρείται στο σύστημα διαμόρφωσης της κοινής πραγματικότητας. Να προσπαθήσει να πάψει για λίγο να αντιλαμβάνεται ως «εμείς». Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι όλα εκείνα τα πράγματα που στήνονται για «εμάς», που απευθύνονται σε «εμάς» και που επηρεάζουν «εμάς», θα προορίζονται πλέον για «εμένα». Αυτό σημαίνει ότι θα χρησιμοποιήσω αληθινή προσωπική κρίση για να τα ερμηνεύσω, και όχι την «κοινή» κρίση. Και τότε ένα κομμάτι της συλλογικής απάτης αναπόφευκτα θα καταρρεύσει, και το μέγεθος του κομματιού θα είναι απολύτως ανάλογο με την προσπάθεια και την εστίαση που θα αφιερώσω στο πείραμα.
Ας καταθέσω ορισμένα παραδείγματα για να γίνει καλύτερα κατανοητό αυτό, και για να υποδείξουν κάποιους τρόπους της εκτέλεσης του πειράματος: Μπορεί κανείς να ρυθμίσει την αντίληψή του ως εξής:
Τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση δεν απευθύνονται «σε εμάς», στον «κόσμο», αλλά σε εμένα προσωπικά. Ο παρουσιαστής των ειδήσεων μιλάει σε εμένα προσωπικά, σαν να επικοινωνεί μόνο μαζί μου μέσα από ένα κλειστό κύκλωμα. Μου λέει, καλημέρα φίλε, σήμερα συνέβη αυτό, αύριο θα γίνει εκείνο. Δεν κρυφοκοιτάζω τις ειδήσεις που απευθύνονται στους άλλους και που παρακολουθούν όλοι οι άλλοι. Οι ειδήσεις απευθύνονται σε εμένα προσωπικά, όπως κάποιος με καλεί στο τηλέφωνο ή μου στέλνει μία συστημένη επιστολή. Και, για παράδειγμα, αυτός ο άγνωστός μου άνθρωπος (τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικά, έστω κι αν μέχρι τώρα νόμιζα ότι τον γνωρίζω επειδή «όλοι τον γνωρίζουν»), που μιλάει σε εμένα προσωπικά, μου λέει ότι ο τάδε υπουργός σήμερα πήγε στην ανθοκομική έκθεση και μύρισε τα λουλούδια, και επαίνεσε την τοπική παραγωγή. Και, επιτέλους, για πρώτη φορά, θα του απαντήσω αυτό που θα έλεγε κάθε σκεπτόμενος και αφυπνισμένος άνθρωπος: «Και τι με νοιάζει εμένα;» Και το σημαντικότερο: «Γιατί μου το λες αυτό; Τι νόημα έχει; Ποιος είναι ο σκοπός της ενημέρωσής μου;»
Επιπλέον, όταν βλέπω δύο ή περισσότερους ανθρώπους να συζητούν σε ένα talk-show στην τηλεόραση, πρέπει να πάψω να νομίζω ότι τους κρυφοκοιτάζω κι ότι αυτοί δεν έχουν συνείδηση της παρουσίας μου. Συζητούν μόνο για μένα, το ξέρουν ότι τους ακούω και τους βλέπω, αλλά για κάποιον παράξενο λόγο δεν με κοιτάνε, προσποιούνται ότι αγνοούν την παρουσία μου, αυτά που λένε μεταξύ τους τα λένε για να τα ακούσω εγώ, στην πραγματικότητα απευθύνονται σε εμένα και όχι ο ένας στον άλλον. Τι συμβαίνει; Γιατί το κάνουν αυτό;
Τέλος, θα προσέξω επιτέλους ότι τα ανθρώπινα κεφάλια που εμφανίζονται στα λεγόμενα «τηλεοπτικά παράθυρα» (ένας παρουσιαστής στο κέντρο και γύρω του τρία-τέσσερα «παράθυρα» με καλεσμένους), κοιτούν εμένα και όχι τον παρουσιαστή, συζητούν με τον παρουσιαστή και κοιτούν εμένα, και για κάποιον ανεξήγητο λόγο εγώ νομίζω ότι κοιτούν τον παρουσιαστή και συζητούν μαζί του. Όλοι κοιτούν εμένα και μιλάνε σε εμένα προσωπικά. Ο παρουσιαστής τους ρωτάει κάτι και κοιτάει εμένα, κι όλα αυτά τα κεφαλάκια απαντούν στον παρουσιαστή αλλά κοιτούν εμένα. Απευθύνονται σε εμένα προσωπικά.
Κάποιος που έκανε μια ερωτική εξομολόγηση ΑΠΟ το τηλέφωνο, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι μόλις έκανε μία ερωτική εξομολόγηση ΣΤΟ τηλέφωνο. Κάποιος που έβρισε κάποιον ΑΠΟ το τηλέφωνο, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έβρισε ΤΟ τηλέφωνο.
Η επικοινωνία δεν είναι κοινωνία.
Κάποιος που είδε ένα όμορφο μέρος ΑΠΟ την τηλεόραση και λαχτάρησε να βρεθεί εκεί, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι το είδε ΣΤΗΝ τηλεόραση και ότι λαχταρούσε να βρεθεί μέσα στην τηλεόραση.
Οι εφημερίδες που κρέμονται στο περίπτερο, απευθύνονται σε εμένα προσωπικά και όχι στον «κόσμο», στο «κοινό» (δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, όλοι «εγώ» είμαστε). Έχουν τυπώσει ένα αντίτυπο για μένα προσωπικά και το οποίο με περιμένει να το διαβάσω. Οι μεγάλοι τίτλοι είναι γραμμένοι για μένα, κρέμονται εκεί και μου μιλούν, δεν κρυφοκοιτάζω κάτι που απευθύνεται σε κάποιους άλλους, σε εμένα προσωπικά απευθύνεται, δεν είναι τυχαίο, δεν είμαι περαστικός από εκεί, το ήξεραν ότι θα περάσω την τάδε ώρα από εκεί και τις κρέμασαν για μένα.
Οι διαφημίσεις απευθύνονται σε εμένα. Δεν λένε «πάρτε αυτό το προϊόν, τώρα!», λένε «πάρε αυτό το προϊόν, τώρα!» Με διατάζουν! Το χαμόγελο στην αφίσα χαμογελάει σ’ εμένα, είναι προσποιητό, είναι κάποιος που δεν τον γνωρίζω, δεν είμαι τυχαίος περαστικός, δεν κοίταξα τυχαία σε κάτι που υπήρχε εκεί για τους άλλους, το έστησαν εκεί για μένα προσωπικά, επειδή ξέρουν ότι περνάω από εκείνο το σημείο κάθε μέρα.
Όταν μπαίνω σε ένα μπαρ και βλέπω τους ανθρώπους που υπάρχουν εκεί μέσα, δεν περνώ απαρατήρητος, δεν «είμαστε» σε ένα μπαρ, ο καθένας από εμάς είναι σε ένα μπαρ και βρίσκεται εκεί για τους υπόλοιπους, γι’ αυτό πήγε εκεί, γι’ αυτό πήγα κι εγώ εκεί, για να δω τους άλλους και για να με δουν. Όλοι βλέπουν εμένα, για μένα είναι εκεί, και για τον καθένα από τους άλλους. Προσποιούνται ότι δεν υπάρχω, προσποιούνται ότι συζητούν και κοιτούν και κινούνται για τον γνωστό τους, ενώ ήρθαν εδώ για μένα τον άγνωστο. Γιατί ήρθαν εδώ; Γιατί δεν συναντήθηκαν στο σπίτι τους, όπου δεν θα χρειάζεται να προσποιούνται ότι οι άλλοι δεν υπάρχουν; Ήρθαν για να με παρακολουθήσουν, ήρθαν εδώ για μένα, για τον καθένα, και για κάποιον ανεξήγητο λόγο προσποιούνται ότι είναι μόνοι τους και ότι ήρθαν εδώ για να είναι μόνοι τους. Μάλιστα, το έχουν τόσο ανάγκη να το κάνουν αυτό, που πληρώνουν για το ποτό τους δεκαπλάσια τιμή απ’ ό,τι θα το πλήρωναν αν το έπιναν έξω από εκεί.
Ο τροχονόμος που στέκεται στη γωνία δεν είναι εκεί για τους άλλους, αλλά για μένα, περιμένει την παραμικρή παράβαση από εμένα για να μου δώσει κλήση, δηλαδή να με «καλέσει».
Δεν παίρνω το λεωφορείο, το λεωφορείο με παίρνει.
Όταν διαβάζω ένα κείμενο, δεν διαβάζω τη σκέψη του συγγραφέα, αλλά σκέφτομαι, ο συγγραφέας έχει μπει παρασιτικά μέσα στο μυαλό μου και μου λέει τι να σκέφτομαι, δεν είναι οι δικές μου σκέψεις αυτές, είναι οι δικές του, ακόμη και τα περισσότερα συμπεράσματα «μου» απ’ αυτό που διαβάζω δεν είναι δικά μου, έχω καθοδηγηθεί έντεχνα από τη σκέψη του προς αυτά, αλλά εγώ τον υποτιμώ, νομίζω ότι σκέφτομαι ανεξάρτητα, δεν ξέρω ότι είναι το κείμενο φτιαγμένο έτσι ώστε να καταλήξω «εγώ» σε αυτά τα συμπεράσματα, είναι στρατήγημα, το έχει γράψει για εμένα, το έγραψε ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Το μυστικό που κατέχει δεν είναι απλώς να γράφει αλλά να χειρίζεται το μυαλό μου, δεν χειρίζεται τη γλώσσα, χειρίζεται το μυαλό μου, δεν εκφράζει μία άποψη, εκφράζει τη δική μου άποψη μόνο για μένα, η οποία όμως είναι η δική του, την υιοθετώ και έπειτα ξεχνώ ότι αυτός μου την επέβαλλε, τη θεωρώ δική μου, με καθοδήγησε, με ταύτισε, κάνει ακριβώς αυτό: αυτό είναι το «συν» στο «γραφέας», αυτό είναι το παραπάνω που κάνει από το απλώς να γράφει.
Με απλά αντιληπτικά πειράματα όπως τα παραπάνω (που δεν ήταν παρά μερικά παραδείγματα για περισσότερα πειράματα που μπορεί κανείς να επινοήσει), η συλλογική απάτη καταρρέει γύρω μου για λίγο, κάνω ένα μικρό βήμα έξω από το Matrix της κοινής πραγματικότητας, κρυφοκοιτάζω τι συμβαίνει στ’ αλήθεια, μου αποκαλύπτεται η παραίσθηση στην οποία βρίσκομαι, συνέρχομαι για λίγο από τη μαζική ύπνωση. (Αλλά πρέπει κανείς να εφαρμόσει πρακτικά, εμπειρικά, τέτοια πειράματα, για να λειτουργήσουν έτσι).
Ο κόσμος που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι στ’ αλήθεια γύρω μας, αλλά μέσα στο μυαλό μας. Η απαγορευτική πινακίδα που βλέπω στη γωνία του δρόμου, δεν είναι στ’ αλήθεια στη γωνία του δρόμου, είναι μέσα στο μυαλό μου (διότι «σημαίνει» κάτι). Οι άνθρωποι που βλέπω, δεν ζουν γύρω μου, ζουν μέσα στο μυαλό μου (και δεν ξέρω ποιοι είναι στ’ αλήθεια, εγώ ξέρω μόνο εμένα, κι αυτά που ξέρω γι’ αυτούς δεν είναι παρά πράγματα που ξέρω για μένα, μεταμφιεσμένα).
Όλα τα τοπία
δεν είναι η δική τους εικόνα
είναι το βλέμμα μου…
Δεν βλέπουν τα μάτια μας τον κόσμο. Το μυαλό μας είναι που τον βλέπει.
Και δεν τον βλέπει έτσι απλά, τον επεξεργάζεται κι έπειτα μας δίνει την εικόνα. Τον επεξεργάζεται σύμφωνα με τις τράπεζες των δεδομένων που ήδη έχει, τράπεζες που στην πλειοψηφία τους φιλοξενούν δεδομένα που κατατέθηκαν από την παραισθητική κοινωνική πραγματικότητα, η οποία είναι κατασκευασμένη, είναι τεχνητή, δεν είναι η φυσική πραγματικότητα. Δεν είναι η αληθινή πραγματικότητα. Δεν βλέπουμε τον κόσμο. Βλέπουμε μία εικόνα συνδυασμένη με ό,τι άλλο έχουμε μέσα στο κεφάλι μας, πλήρως επεξεργασμένη, η οποία τελικά συνθέτει ΕΝΑΝ κόσμο, και όχι ΤΟΝ κόσμο.
Η επιβαλλόμενη πεποίθηση ότι υπάρχει ένας «κοινός» και «αντικειμενικός» κόσμος για «όλους μας», είναι το μεγαλύτερο παραμύθι που φτιάχτηκε ποτέ. Σ’ αυτό στηρίζονται τα πάντα, με αυτό δουλεύουν τα πάντα, αυτό είναι το θεμέλιο του Matrix.
Υπάρχει ένας προσωπικός και υποκειμενικός κόσμος, μόνο για μένα, μέσα μου, και υπάρχει και ένα αχανές μυστήριο εκεί έξω.
Κανείς δεν μπορεί να «βγει» έξω από τον εαυτό του και να αντικρίσει κάτι «αντικειμενικά» (αυτή η λέξη είναι μία φάρσα), για να επικρίνει το «υποκειμενικό» σου: αυτό που στ’ αλήθεια κάνουν είναι ότι προσπαθούν να επιβάλλουν το δικό τους υποκειμενικό εις βάρος του δικού σου, δηλαδή να υιοθετήσεις το δικό τους υποκειμενικό ως «αντικειμενικό».
Και, ακόμη και όταν υπάρχει ένα κοινώς συμφωνημένο υποκειμενικό, αυτό λέγεται «σύμβαση» δεν λέγεται «αντικειμενικό». Έτσι, το σωστό είναι να λέμε ότι κάποιος είναι συμβατός με την κοινώς συμφωνημένη (ή επιβαλλόμενη) πραγματικότητα, και όχι ότι κάποιος είναι «αντικειμενικός».
Αυτό δεν είναι απλά η άποψή μου. Είναι η αλήθεια.
Όχι διότι υπάρχει μία μοναδική αλήθεια, αλλά διότι κάθε άποψη είναι η αλήθεια, αφού αλήθεια δεν είναι παρά η εκάστοτε άποψη για την αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι ζήτημα δημοκρατίας ή πλειοψηφίας. Το να έχουν πάρα πολλοί άνθρωποι μία κοινή άποψη για την αλήθεια, δεν είναι η αλήθεια, αλλά η κοινή άποψη των πολλών για την αλήθεια.
Μπορείς να ξέρεις την αλήθεια και να είσαι μόνος σου, η μοναξιά σου δεν είναι απόδειξη ότι η αλήθεια σου είναι ψέματα.
Πάντα μόνος σου είσαι απέναντι στην αλήθεια.
(Μάλιστα, όσο περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν στην ίδια αλήθεια, τόσο λιγότερο αλήθεια είναι. Και, επιπλέον, αυτό που πιστεύουν δεν είναι αλήθεια, είναι πραγματικότητα, κι αυτές είναι δύο τελείως διαφορετικές έννοιες. Οι περισσότεροι άνθρωποι μιλούν για την αλήθεια, εννοώντας την πραγματικότητα, αγνοώντας ότι η πραγματικότητα κατασκευάζεται. Είναι ανίδεοι ακόμη και για το ότι η αλήθεια δεν έχει να κάνει με τον κόσμο αλλά με το πνεύμα).
Η αλήθεια είναι πάντα μόνη της απέναντί σου.
Αόρατη.


-->

25 comments:

Unknown είπε...

Απλά συγχαρητήρια , αυτό δεν ήταν συν γραφή αλλά ζω γραφική.

και κάτι για σένα , που μου ήρθε μόλις διάβασα το κείμενο (πίνακα)

Unknown είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=_b9rwSvzcbA

συγνώμη , ξέχασα να βάλω το σύνδεσμο

giorgos είπε...

Γεια σου συν-ταξιδιωτη.Το θεμα του ματριξ ειναι κατι το οποιο και εμενα απασχολει εντονα.Με βοηθησες παρα πολυ με το γραπτο σου και εχω μερικες αποριες επ αυτου.1)Οτι βλεπω και αντιλαμβανομαι ειναι μεσα στο νου μου?Που ειναι αυτος ο νους,μεσα στο κεφαλι μου ως υλικο η κατι αλλο?2)Εμεις-Εγω υπαρχουμε υλικα η η πραγματικοτητα ει ναι κατι αυλο και εμεις νομιζουμε χειροπιαστο?3)Τα αστερια,οι πλανητες,η γη,εμεις υπαρχουμε η ειναι κατι αλλο που οι ασθησεις μας δεν αντιλαμβανονται?4)Ολα ειναι ενεργεια η αυτο που σκεφτομαι ειναι κατι αλλο ποεχει μπει στο νου μου(βολαδορες-ερπετοειδη)και βλεπω κατι που αυτο -τα θελουν?Τι θα γινει το 2012 θα δουμε την αληθεια πισω απο το πεπλο η θα πεσουμε σε αλλη παγιδα δικη τους-διασταση τους?Εγω τα ρωτω ολα αυτα η Αυτοι.Δεν ξερω.Ελπιζω καποτε να μαθουμε...Να εισαι καλα.

obsidian conspiracy είπε...

καλημερα παντελη. τελικα το 2012 θα ανοιξουν καποιες πυλες, θα μεταβληθει η ενεργειακη υποσταση μας; θα ειναι κατι θετικο η αρνητικο οτι γινει οπως αναρωτιεται και ο φιλος giorgos?

Agartha Existe είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
prasino liker είπε...

Kε Γιαννουλακη,
Δεν ξεχναμε οτι ειμαστε και εμεις ανθρωποι ,απλα ναι ,διαχωριζουμε την θεση μας.Θελουμε και το πιστευουμε οτι ειμαστε διαφορετικοι απο το πληθος.Ετσι μας το εχουν περασει καθ ολη την πορεια της ζωης μας. Αυτοεκτιμηση και παντα οτι ειμαστε μοναδικοι.Διαφορετικοι απο ολους.Οχι ενα με το πληθος.Ισως ο κοσμος των ονειρων μας να μας οδηγει στο πληθος,εκει που η κοινη γνωμη ,η κοινη λογικη ειναι υπαρκτη.Εκει να μπορουμε να βρισκουμε τηνν απαντηση στο ποιοι ειμαστε εμεις και που ειμαστε.Μας αρεσει που οι παρουσιαστες στην τηλεοραση απευθυνονται σε μας.Σημαντικο να κοιταζουν στα ματια μονο εμας.Να μεταφερουν τις ειδησεις και οτι αλλο ειναιαποκλειστικα για το ατομο μας.Μας προσεξε και μας δινει καποια σημασια και αξια εστω μεσα απο το γυαλι.Με ξεχωριζει απο το πληθος αφου κοιταζει μονο εμενα.Ισως η αποψη μου να εχει καποια αληθεια .Μια απο λες τις αληθειες που θα κατασκευασουν μια απολες τις πραγματικοτητες.

skouset είπε...

Αλήθεια=ότι δεν το παίρνει η λήθη, το άληθο
Δηλαδή ότι είναι αληθινό δεν χάνεται, δεν ξεχνιέται

Πλάτωνας, περί ονομάτων ή Κρατύλος

Ανώνυμος είπε...

Η κάθε άποψη είναι η αλήθεια, η κάθε πράξη όμως? Συμφωνώ ότι ο κάθε άνθρωπος ζεί στο δικό του κόσμο όμως μόνο πνευματικά-νοητικά. Πιστεύω ότι υπάρχει και ο κόσμος απο τη στιγμή που μπορώ να πάρω ένα μαχαίρι και να σκοτώσω τον διπλανό μου αυτό δεν είναι απόδειξη ότι ζούμε σε ένα ίδιο κόσμο? Είχα διαβάσει ένα άρθρο σου για την ελευθερία που έλεγες ότι δεν την έχουμε λόγω νόμων, ορίων, κοινωνίας, κράτους, ανθρώπινης ανοησίας κ.τ.λ. εκεί έχω την αίσθηση ότι αποδεχόσουν τον αντικειμενικό κόσμο, αλλιώς θα μπορόυσε ο καθένας να ισχυριστεί ότι στον κόσμο του είναι ελεύθερος..
Εκτός βέβαια αν στο άρθρο matrix μιλάς αποκλειστικά για τον πνευματικό κόσμο.

Έχεις πολύ ενδιαφέρον blog.

Π. Β. Γ. είπε...

Χαίρετε όλοι σας Συνταξιδιώτες μου

@ Smell :

Κι όμως, έχω καταλήξει ότι η καλύτερη συν-γραφή είναι η καλύτερη πλην-γραφή. Το προσπαθώ.

Πολύ ωραίο το κομμάτι αυτό (Αν Θα Μπορούσα τον Κόσμο να Άλλαζα), είναι από τα πολύ λίγα τελευταία ελληνικά που μού αρέσουν (και το μήνυμα).
Σου αφιερώνω κι εγώ (και σ' όλους τους φίλους) το Hold On του Tom Waits, σε αυτό το εξαιρετικό video:
http://www.youtube.com/watch?v=WPnOEiehONQ

Κι αυτό είναι το μήνυμα που εγώ σας στέλνω: Hold On...

Επίσης, να και ακόμη μια αφιέρωση από αλλού, για να πάρετε μια γεύση από κάτι μακρινό:
Junior Brown - Freeborn Man
http://www.youtube.com/watch?v=yojUpMPt2vk
«Ι'm Not A Number, I'm A FreeBorn Man!...

(αλλά και: I'm the Highway Patrol επίσης τού Junior Brown, τον οποίο αγαπάμε εγώ και ο David Lynch.
http://www.youtube.com/watch?v=x_wLVCLPx0M )

@ Losties :

Τελείωσε και η κωδική τηλεοπτική σειρά "Lost", που ήταν αριστουργηματική από κάθε άποψη, με ένα αινιγματικό και εξίσου αριστουργηματικό ανοιχτό φινάλε, πολύ πιο μεταφυσικό απ' ό,τι ελπίζαμε --και, έπειτα από αρκετό προβληματισμό, τελικά μού άρεσε πολύ.

Και, αφού παραπάνω βλέπαμε μουσικά videos μακρινών καλλιτεχνών που μου αρέσουν:
Να κι ένα μήνυμα από μένα προς τους Losties ήρωες του φινάλε στον παράδεισο και προς όλους τους ενημερωμένους Lost fans:

Where The Soul of Man Never Dies
http://www.youtube.com/watch?v=rSc1205qlX8

Π. Γ.

Π. Β. Γ. είπε...

@ giorgos :
Γειά σου Συνταξιδιώτη μας Γιώργο.
Ναι, όλους μάς απασχολεί το Matrix. Όχι μόνον εσύ, αλλά κι εγώ έχω μερικές απορίες επί του γραπτού μου... Πάντα ελπίζω ότι ισχύει: δεν έχει σημασία να ξέρουμε όλες τις απαντήσεις, αλλά να κατανοήσουμε τις ερωτήσεις.
Μου ρωτας τη γνώμη μου λέγοντας:
«1)Οτι βλεπω και αντιλαμβανομαι ειναι μεσα στο νου μου?Που ειναι αυτος ο νους,μεσα στο κεφαλι μου ως υλικο η κατι αλλο? ...»
Ναι, δυστυχώς φίλε, ό,τι βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι (τα πάντα κι ακόμη περισσότερα από τα πάντα) είναι μόνο μέσα στον νου σου. Ο κόσμος είναι ο νους σου, (ο νους σου είναι ο κόσμος). (όχι ο κόσμος που λένε οι άλλοι: αλλά ο κόσμος που λες εσύ). (Άλλοι δεν υπάρχουν: όλοι είστε εσύ). (Εγώ). (Οι άλλοι είναι μία φήμη: «The Others»: ή ένα μυστήριο --όπως προτιμάτε).
Ο νους δεν είναι απλά μέσα στο κεφάλι σου, διότι ξεπερνά το κεφάλι σου σε περιεχόμενα. Κατά τη γνώμη μου το κεφάλι σου συνδέεται με όλα (με κάποια ή με πολλά από) τα άλλα κεφάλια, και με ένα μεγάλο κεφάλι κάπου αλλού, έναν υπερ-Νου.
(Είναι εύκολο να το διαπιστώσει κάποιος αυτό, ο καθένας μπορεί σχετικά εύκολα με λίγα πειρά-ματα και λίγη πείρα, αλλά πρέπει να ασχοληθούμε λίγο, συνήθως οι περισσότεροι δεν το κάνουν, επειδή είναι απλά ηλίθιοι, ή αλαζόνες που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και τα έχουν καταλάβει όλα, ή, έστω, απλά τεμπέληδες).

Με ρωτάς επίσης για τη γνώμη μου:
«2)Εμεις-Εγω υπαρχουμε υλικα η η πραγματικοτητα ειναι κατι αυλο και εμεις νομιζουμε χειροπιαστο?...»
Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι απλή όσο και σύνθετη: Και τα δύο. Είμαστε και ύλη και πνεύμα. Προσοχή: Ό,τι ξέρουμε, όμως, είναι πνεύμα.
(Σηκώνει μεγάλη συζήτηση αυτό, δυστυχώς, και οι άνθρωποι βαριούνται τις μεγάλες συζητήσεις Να την κάνουμε, κάποτε).
Και επιμένεις:
«3)Τα αστερια,οι πλανητες,η γη,εμεις, υπαρχουμε, η ειναι κατι αλλο που οι ασθησεις μας δεν αντιλαμβανονται?...»
Λοιπόν, (χαχα!), (δεν μπορώ να μην υποκύψω στον πειρασμό) : Όχι, σόρρυ, είναι κάτι άλλο που οι αισθήσεις μας δεν αντιλαμβάνονται...
Είναι βέβαιο αυτό...

«...4)Ολα ειναι ενεργεια η αυτο που σκεφτομαι ειναι κατι αλλο που εχει μπει στο νου μου(βολαδορες-ερπετοειδη)και βλεπω κατι που αυτο - αυτοί, θελουν? Τι θα γινει το 2012 θα δουμε την αληθεια πισω απο το πεπλο η θα πεσουμε σε αλλη παγιδα δικη τους-διασταση τους? Εγω τα ρωτω ολα αυτα η Αυτοι? Δεν ξερω.Ελπιζω καποτε να μαθουμε...»

Λοιπόν, τι είναι ενέργεια;
Τι είναι «αυτό που σκέφτεσαι»; Πώς το κάνεις;
Πώς μπορεί «να μπει κάτι μέσα στον νου σου»; (θεωρητικά ή κυριολεκτικά)
Τι είπαμε ότι είναι οι Voladores?
Πώς γίνεται εφικτό να βλέπεις κάτι που κάποιος άλλος θέλει;
Τι είναι το 2012;
Τι είναι η Αλήθεια;
Τι σημαίνει «πίσω από το πέπλο»; Ποιο πέπλο; Από πού προέρχεται αυτή η έκφραση;
Τι είναι διάσταση;
Εσύ είσαι εσύ ή είσαι αυτοί; Ποιοί;

Λοιπόν, φίλε, για αυτά που με ρωτάς, αυτές παραπάνω, είναι σημαντικότατες ερωτήσεις. Θα πρέπει να τις απαντήσεις, για να ξέρεις τουλάχιστον για ποια πράγματα ακριβώς με ρωτάς!
Το παράξενο είναι ότι, αν απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις που σου δίνω, θα έχεις αυτόματα και τις απαντήσεις στις ερωτήσεις σου, αν μετά τις ξαναδιαβάσεις.

Τι ωραία που το λες: Κι εγώ ελπίζω κάποτε να μάθουμε...

Π. Γ.

Π. Β. Γ. είπε...

@ Obsidian Conspiracy :

Καλημέρα Συνταξιδιώτη. Ρωτάς: «Τελικα το 2012 θα ανοιξουν καποιες πυλες, θα μεταβληθει η ενεργειακη υποσταση μας; θα ειναι κατι θετικο η αρνητικο, ο,τι γινει, οπως αναρωτιεται και ο φιλος giorgos?...»

Γνωρίζω τη New Age φιλολογία περί αυτών που ρωτάς, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω και πολύ καλά τι εννοεί. Όπως και αν το δει κανείς, η «ενεργειακή υπόστασή» μας μεταβάλλεται συνεχώς. «Πύλες», εφόσον υπάρχουν, ανοιγοκλείνουν συνεχώς. Επίσης, συνεχώς συμβαίνουν αρνητικά και θετικά πράγματα και για τον κόσμο όπως τον καταλαβαίνουμε και για τον εαυτό μας.
Τα ίδια θα γίνουν και το 2012, όπως και τώρα γίνονται.
Καταλαβαίνω ότι ίσως ρωτάς, αν θα γίνουν σε μεγαλύτερη κλίμακα, ένταση κλπ, το 2012. Και αν αυτό θα είναι καλό ή κακό για εμάς.
Νομίζω, τελικά, ότι κάτι θα γίνει το 2012, αφού όλη η ανθρωπότητα πλέον θέλει να γίνει κάτι τόσο πολύ.
Ένα είναι σίγουρο, κατά τη γνώμη μου: Αυτό που θα γίνει: Αν θα είναι πολύ θετικό, θα μάς επιτεθεί η αρνητική πλευρά εξαιτίας του. Αν θα είναι πολύ αρνητικό, θα μάς «επιτεθεί» η θετική πλευρά εξαιτίας του.
Υπάρχει πόλεμος...
Άρα, είναι μάλλον καλύτερα για εμάς, να είναι κάτι πολύ αρνητικό αυτό που θα γίνει...
(Η θετική πλευρά δεν φαίνεται να νοιάζεται τόσο πολύ για εμάς --δεν είμαστε και τόσο καλοί-- όσο «νοιάζεται» η αρνητική για εμάς. Άρα, να κάτι που θα την κάνει να νοιαστεί περισσότερο...αλλά κι εμάς θα μας κάνει να νοιαστούμε, επίσης)
Χαίρε

Π. Γ.

Π. Β. Γ. είπε...

@ Agartha Existe :

Δεν συμφωνώ ότι οι λέξεις και οι έννοιες είναι «φάρσες». Η λέξη και η έννοια «αντικειμενικό», όπως και όλες οι λέξεις-έννοιες, είναι ένα εργαλείο: το οποίο, κατά τη γνώμη μου, χρησιμοποιείται από κακούς ανθρώπους που επιζητούν εξουσία και δύναμη επί των άλλων ανθρώπων και επί του κόσμου όπως τον ξέρουμε.
Η λέξη «υποκειμενικό» τούς χαλάει την πιάτσα.
Διότι πρέπει να εξηγήσει κανείς τι είναι αυτό το τόσο φημισμένο «αντικειμενικό», και ότι δεν είναι το δικό του «υποκειμενικό» που θέλει να το επιβάλλει στους άλλους με αυτό το φτηνό (αλλά τόσο δραστικό) κόλπο.
«Ό,τι σου λέω τρεις φορές είναι αλήθεια...» λέει το μαγικό μότο που κυβερνά αυτή τη στιγμή την ανθρωπότητα, κατά τη γνώμη μου.

Κατά τα άλλα, συμφωνώ, μέσες-άκρες, (αν και τα λες λίγο περίπλοκα --όχι πως δεν είναι δηλαδή...)
Χαίρε
ex uno disce omnes

Π. Β. Γ. είπε...

@ Prasino Liker :

Χαίρομαι που είσαι κι εσύ άνθρωπος και που διαχωρίζεις τη θέση σου μαζί μου. Δεν ξέρω, όμως, αν οι υπόλοιποι είναι άνθρωποι, ή, (για να είμαστε ευγενείς) αν τελικά εμείς είμαστε άνθρωποι.
Θα το ανακαλύψουμε, ελπίζω, το συντομότερο.
(Hallo Tango Papa, διαχωρίσαμε τη θέση μας και αναμένουμε ενημέρωση για περαιτέρω ενέργειες, over...)
Γειά σου Συνταξιδιώτισσα

@ Skouset :

Ναι, αλήθεια είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε όταν δεν υπάρχει η λήθη.
Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι αλήθεια είναι να μην ξεχνάμε.
Αλλά μάλλον Αλήθεια είναι η φάση κατά την οποία ξαφνικά θυμόμαστε (ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ) τι συμβαίνει, ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, πού πάμε, κλπ. Μετά, οδηγούμαστε βαθύτερα προς την Αλήθεια.
Μυστικιστικά, όλα αυτά, βέβαια...
(Δεν έχουν άλλη σημασία έξω από τον μυστικισμό από τον οποίο προέρχονται, ο οποίος ίσως στη ρίζα του είναι νεοπλατωνικός. Μεγάλο θέμα για μεγάλη συζήτηση, επίσης).
Χαίρε

@ Ανώνυμος 1 :

Ίσως μπερδεύεις λίγο, (όπως προέβλεψα στο σχετικό μου κείμενο, προς το τέλος), την «πραγματικότητα» (δηλαδή την «πρακτικότητα», που προκύπτει από τις πράξεις --δηλαδή το προϊόν της πράξης: το πράγμα, σε αντίθεση με το προϊόν της πνοής: το πνεύμα, και το προϊόν της φαντασίας: το φάντασμα, κλπ)με την Αλήθεια. Η «πραγματικότητα», είναι η λεγόμενη «κατάσταση των πραγμάτων», δηλαδή το δυναμικό πεδίο που έχουν δημιουργήσει οι πράξεις και τα προϊόντα τους: τα πράγματα.
Η Αλήθεια είναι μια τελείως άλλη (και πολύ μεγάλη) ιστορία...
Τέλος πάντων, την πραγματικότητα επίσης εμείς την αντιλαμβανόμαστε, και δεν υπάρχει έξω από τον νου μας όπως την αντιλαμβανόμαστε (όπως και αν την αντιλαμβανόμαστε). Είναι απλό.
Εκτός και αν είσαι από αυτούς που έχουν την ιερατική αποκάλυψη του «αντικειμενικού» (έστω δηλαδή μπορείς και βγαίνεις έξω από το σώμα σου ή τον νου σου). Αλλά κι αυτό σηκώνει μεγάλη συζήτηση για να είναι «έγκυρο» (και τι σημαίνει αυτό; Το κύρος τι σχέση έχει με όλα αυτά, και τι σημαίνει; )

Το ότι μπορείς να πάρεις ένα μαχαίρι και να σκοτώσεις τον διπλανό σου, κατά τη γνώμη μου, πρώτα απ' όλα σημαίνει ότι για κάποιον σοβαρό λόγο διάλεξες άσχημο παράδειγμα. Κατά δεύτερο λόγο, σημαίνει ότι στέρησες από κάποιον το δικαίωμα να αντιλαμβάνεται όπως αυτός μπορεί και θέλει την πραγματικότητα και όλα τα άλλα. Η δυνατότητά σου αυτή δεν έχει μεγάλη σχέση με την αντίληψη του κόσμου, και δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις.
Το ότι θα συμφωνήσουμε ότι αυτός «πέθανε», είναι γιατί συμφωνούμε ότι αυτή η λέξη ταιριάζει με την παράξενη κατάσταση στην οποία περιήλθε, είναι μια επικοινωνιακή σύμβαση. Το θέμα είναι τι γίνεται πίσω από τις επικοινωνιακές μας συμβάσεις, αν υπάρχει και κάτι από πίσω δηλαδή, και δεν είναι μόνες τους εκεί μπροστά...

Στο άρθρο μου για την Ελευθερία, που αναφέρεις, αποδέχομαι τον κόσμο (όχι τον «αντικειμενικό», που δεν ξέρω τι είναι αυτό), όπως μού τον έμαθαν, και δεν βλέπω πουθενά καμία ελευθερία, εκτός και αν θέλω να την δώ...
Μπορω να σου αποδείξω (κάποια φορά που θα έχουμε τον χωρόχρονο) ότι κανείς στον κόσμο του, παραδόξως, δεν είναι ελεύθερος (ή ελάχιστοι). Πόσο μάλλον στον «έξω κόσμο» (όπως ονομάζουμε το Matrix στο οποίο ζούμε μια δεύτερη ζωή εκεί «πέρα»).
Στο καινούργιο τεύχος του Strange (131), υπάρχει ένα άρθρο μου για τα Προβλήματα των Ανθρώπων και τις Λύσεις τους (!!!), όπως το βλέπω εγώ, κι εκεί έχω ένα κομμάτι με τον τίτλο "Το Αντιληπτικό Πρόβλημα" που νομίζω ότι, για μένα, απαντά αρκετά καλά στις εδώ απορίες σου: ρίξε του μια ματιά.
Ευχαριστώ, χαίρε άγνωστε φίλε.



....
Ευχαριστώ όλους για τα σχόλια
και αναμένω νεότερά σας με ενδιαφέρον.
Πάντα έχουμε πολλά να πούμε, συγχωρήστε με που ποτέ δεν έχουμε αρκετό χώρο ή αρκετό χρόνο.
ARS LONGA, VITA BREVIS

Ο Δρόμος είναι μεγάλος
Εύχομαι ειλικρινά καλή πορεία σε όλους.
Εννοώ σε όλους.

Π. Γ.



This Old Road :

http://www.youtube.com/watch?v=k7h2oHmMjzg

Agartha Existe είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Agartha Existe είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Π. Β. Γ. είπε...

@ Agartha Existe :

Ναι, ωραία τα λες, συνταξιδιώτη, αν και σού είπα ότι είναι περίπλοκο έτσι όπως το θέτεις. Γιατί να είναι;

Δώσε, όμως, λίγο προσοχή σε κάτι, αν θέλεις :
Το να παίρνεις ένα επιχείρημα και να το αντιστρέφεις μέσα στον εαυτό του και έπειτα να το αντιστρέφεις ξανά μέσα στον εαυτό του, ταυτόχρονα παίζοντας λίγο με τις λέξεις, δεν είναι παρά ένα τρικ, δεν σημαίνει τίποτε.
Το ξαναλέω: δεν σημαίνει τίποτε ουσιαστικό. (Στην καλύτερη περίπτωση είναι ένα είδος δύστροπης μαιευτικής μεθόδου μέσω γρίφων).
Εντάξει, το ξέρω πως εγώ -περίπου- το έχω ανακαλύψει και ότι έχω παίξει συχνά με αυτό, αλλά εγώ το κάνω ως ευφυολόγημα, ή σαν ιδιόμορφο χιούμορ, ειλικρινά, δεν επιχειρηματολογώ σοβαρά με αυτό το τρικ, ας πούμε, είναι για ομορφιά, ούτε πιστεύω κάτι ιδιαίτερο σε σχέση με αυτό (π.χ. σε μια ιδεολογία αντιστραμμένη μέσα στις ιδεολογίες, ή σε μια ιδέα αντίστροφη μέσα στις ιδέες που αλληλοαναιρούνται προς χάριν «ελευθεριότητας» ή κάτι παρόμοιο).

Έχω, λοιπόν, παρατηρήσει, ότι (πάντα κατά τη γνώμη μου)έχεις κολλήσει λίγο με τη λεγόμενη «Παραδοξολογία», στην οποία είναι φανερό ότι βρίσκεις κάτι ιδεολογικό το οποίο όμως δεν υπάρχει εκεί. Δηλαδή σε στρεψόδικα επιχειρήματα που παραδοξολογούν καθώς αντιστρέφονται μέσα στον εαυτό τους. Π.χ. μια ιδέα που αυτοαναιρείται και εξισώνεται με την αντίθετή της, ένας πόλεμος μέσα στον πόλεμο μέσα στον πόλεμο για τον πόλεμο, μια παράταξη που «μοιάζει» να είναι αυτό που είναι ενώ στην ουσία είναι η αντίθετη παράταξη που και όμως κι αυτή δεν υπάρχει (εξαιτίας του επινοημένου γενικευμένου χάους ίσως; ) και που αυτό ξαφνικά δημιουργεί «άποψη»: ότι τίποτε δεν είναι αυτό που είναι, ενώ είναι το αντίθετό του, που όμως δεν είναι το αντίθετό του, αλλά το υποδύεται για «να μάς τη φέρει». Και ότι, και καλά, εμείς πρέπει να λειτουργούμε απαλλαγμένοι από αυτό με ένα σουρεαλιστικό Ζεν τρόπο, αόριστο και χαοτικό.
Ανακαλύπτουμε συνεχώς, δηλαδή, «παγίδες» μέσα στα νοήματα, που έχουν το αντίθετο νόημα, και υποτίθεται ότι αυτό γίνεται κάλεσμα να ξεφύγουμε από αυτήν την «παγίδα» με το...να μην έχει νόημα το νόημα;
Καταλαβαίνεις ίσως, ότι, κυριολεκτικά, εδώ μιλάμε λίγο σοφιστικώς περίπλοκα για την...ανοησία...
Αυτό δεν είναι ο μεγάλος μυστικός πόλεμος του κόσμου μας, (διότι μοιάζει να αναζητάς τις ιδιομορφίες του). Είναι απλά μια «σοφιστεία», ένα τρικ. Δανείζεται κάποια αίγλη, ίσως, από το γεγονός του ότι ξέρουμε ότι μερικές φορές παίζεται ένα παιχνίδι μεταμφιέσεων, ως commando attacks.

Η συμβουλή μου είναι να μην μπαίνεις στον κόπο να παίζεις αυτό το παιχνίδι με την Ιστορία των Ιδεών και με τα νοήματά της, που τα μετατρέπεις σε καλειδοσκόπιο μέσα στον εαυτό τους στρεψόδικα, τελικά «παραδοξολογώντας» (κυριολεκτικά το εννοώ) διότι δεν οδηγεί πουθενά, αλλά να αναζητήσεις τις λεπτομέρειες της Ιστορίας των Ιδεών, για να διακρίνεις στ' αλήθεια τον παγκόσμιο πόλεμο των ιδεών που φαίνεται να σε ενδιαφέρει τόσο πολύ...

Οι ιδέες είναι αυτό που είναι, δηλαδή αυτό που μεταδίδουν, αυτό που σημαίνουν. Μπορεί να είναι αυτό αρκετά «ανοιχτό», αλλά στις φάσεις αυτού του πολέμου δεν είναι τόσο «ανοιχτό» ώστε να καταλήγει τόσο αυτόματα στο αντίθετό τους.

Η σαφής διάκριση είναι το κλειδί του παιχνιδιού, και όσο μακρύτερα πηγαίνουμε από τη σαφήνεια της διάκρισης, τόσο μακρύτερα πηγαίνουμε από τον σοβαρότατο σκοπό του «παιχνιδιού» (που δεν είναι παιχνίδι στ' αλήθεια, απλά έτσι το λέμε, για να καταδείξουμε τους «παίκτες»), ο οποίος σκοπός έχει ιδιαίτερο νόημα για την κατάσταση των πραγμάτων και για τις ψυχές και τους νόες των ανθρώπων, καθώς και για την (μυστική ή όχι) ιστορία της Γνώσης.

Προσπάθησε να βγάλεις μια άκρη με τα παραπάνω, αν θέλεις, ως προς το τι ακριβώς εννοούν, ως αντάλλαγμα που κι εμείς προσπαθούμε να βγάλουμε μια άκρη από αυτά που αυθόρμητα γράφεις κατά την αναζήτησή σου του νοήματος μέσα στο νόημα.

Χαίρε
Π. Γ.

Agartha Existe είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Agartha Existe είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Agartha Existe είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Argy57 είπε...

Κύριε Γιαννουλάκη,
Το άρθρο σας είναι πολύ εύστοχο και με εκφράζει απόλυτα, διότι εμπεριέχει σκέψεις ,όπως
"Ο κόσμος που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι στ’ αλήθεια γύρω μας, αλλά μέσα στο μυαλό μας"
και "Η αλήθεια είναι πάντα μόνη της απέναντί σου. Αόρατη."
Θεωρώ δε, ότι είναι ένα ανάχωμα άμυνας και αντίστασης,στις καταιγιστικές επιθέσεις που δεχόμαστε ως άτομα, για την "συλλογική ευθύνη", που προσπαθούν να μας επιρρίψουν,και τις ενοχές που θέλουν να μας κάνουν να αισθανθούμε, για τις δυσάρεστες καταστάσεις που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα...
Σε σχέση δε, με την "αλήθεια" υπάρχει ένα τραγούδι ενός νέου συγκροτήματος(Φata Morganana-Band) που λέει πολλά...

http://www.youtube.com/watch?v=Qy49Dt4HqOI

Καλό βράδυ!
Αργυρώ

Π. Β. Γ. είπε...

@ Agartha Existe :

Προς τι το παραλήρημα; Και η επιθετικότητα;
Σού είπα απλά τη γνώμη μου για κάτι που παρατήρησα αρκετές φορές στα γραφόμενά σου προς σ' εμένα, με ευγένεια και φιλικότητα, δεν σε «κατηγόρησα» για κάτι (γιατί να το κάνω άλλωστε; ) (και σου είπα και ότι αυτό που κάνεις περίπου εγώ το «ανακάλυψα», δηλαδή το κάνω κι εγώ αλλά όχι όπως νομίζεις)
, και σου έδωσα και μία φιλική («συγγραφική» ή «φιλοσοφική») συμβουλή ως μεγαλύτερος, ας πούμε...
Και τί έγινε;...
(Φαντάζομαι, δεν θα ανέχτηκες να υπήρξες ποτέ σου μαθητής, ε; )

Συμμαζέψου λίγο, σε παρακαλώ.
Προφανέστατα, δεν έπρεπε να μπω στον κόπο να σού γράψω κάτι για τα γραφόμενά σου (όποιος γράφει, εκτείθεται, ως γνωστόν, κι εγώ δεν φταίω γι' αυτό), κάποιο πρόβλημα προφανώς υπάρχει εδώ, οπότε και γι' αυτό ζητώ συγγνώμη που ασχολήθηκα λίγο.
Είναι πολύ μοναχικό να μην ακούς κανέναν. Και ιδιαίτερα για ενδιαφέροντα πράγματα. Λυπάμαι.

@ argy57 :

Καλοσύνη σου Αργυρώ, ευχαριστώ.
Πολύ ωραία το λες ότι προσπαθούν (ποιοί;) να μάς επιρρίψουν μια «συλλογική ευθύνη».
Μέσα σε εποχές κατοχής, ανθίζουν οι εποχές αντίστασης.


CrackDown (Cabaret Voltaire)
http://www.youtube.com/watch?v=8awXGkgW1vI

Π. Γ.

Ανώνυμος είπε...

Εδώ αποκαλύπτεται το μυστικό:
http://www.youtube.com/watch?v=EOrG1r3S6ZA

:)

Mentat είπε...

Agartha, μόλις γέμισες μία σελίδα ενός blog με μία απίστευτη και επιθετική "επιχειρηματολογία" προσπαθώντας να υπερασπίσεις και να δικαιολογήσεις έναν αντίστοιχα απίστευτο και επιθετικό Εγωισμό.

Ο Παντελής αφιέρωσε ένα τμήμα του χωροχρόνου του επισημαίνοντας κάποιες προσωπικές του παρατηρήσεις επάνω στα γραφόμενα σου και εσύ αντί να το σεβαστείς τον ειρωνεύεσαι και από πάνω.

Ο Σωκράτης έλεγε πως θεωρεί τον εαυτό του τον πιο σοφό όλων επειδή θεωρούσε πως "δεν γνωρίζει τίποτα" και αυτό γιατί το να παραδεχτείς την άγνοια σου σημαίνει πως απευθείας γνωρίζεις κάτι (είτε από την ίδια την αναγνώριση της άγνοιας σου, είτε από αυτό το οποίο θα μάθεις αργότερα μέσω των προσωπικών εμπειριών σου), οπότε κάνεις ένα βήμα εμπρός προς τη Γνώση.
Δεν εννοώ πως δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τίποτα, αλλά πως δεν είμαστε σε θέση να παραδεχτούμε πως δεν γνωρίζουμε τα πάντα!
Δεν μπορείς να γεμίσεις ένα ήδη "γεμάτο" ποτήρι.

Οπότε είναι σημαντικό να αφιερώνουμε λίγο χρόνο αναλογιζόμενοι τις παρατηρήσεις άλλων ανθρώπων όταν αυτές μας αφορούν, γιατί κάποιες φορές ίσως και να έχουν δίκιο.

Όντως είναι αρκετά μοναχικό, Παντελή.

Π. Β. Γ. είπε...

@ Mentat :

Ωραίος ο Σωκράτης...
Μη στεναχωριέσαι, ο Agartha είναι κάπως φίλος, θα το ξανασκεφτεί.
...Όντως μοναχικά όλα αυτά.

@ Ανώνυμος :)

Όχι και τόσο («Hay no Banda» -Silenzio).
Κυρίως εδώ είναι το μυστικό που αποκαλύπτεται:

http://www.youtube.com/watch?v=va1t6a0zCkQ&feature=fvw

Ναι

Π. Γ.

Basstard είπε...

πωπω ρε φιλε πως γραφεις ετσι...κλαιω που δε μπορω να τα εκφρασω τοσο καλα αυτα στους φιλους μου. δεν ειμαι καν διαβασμενος φιλε συγνωμη...απλα με τη φαντασια μου φανταζομαι αυτα που διαβασα εδω...και χαμογελαω απο ικανοποιηση που υπαρχουν καποιοι τυποι εκει εξω που ξερουν...