ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΟΛΟΓΙΑ


Λένε πως έρχεται το Τέλος του Κόσμου. Ο κόσμος μας θα καταστραφεί, πάει, τέλειωσε, και προς το παρόν ζούμε στην εποχή λίγο πριν από τη Συντέλεια.
Πόσο τον αγαπώ αυτόν τον υπέροχο κόσμο μας και πόσο με στεναχωρεί η επερχόμενη πιθανή καταστροφή του! Τι φρίκη!
Είναι φριχτό που θα καταστραφούν όλα αυτά τα υπέροχα δισεκατομμύρια αυτοκίνητα και οι οδηγοί τους! Οι πανέμορφες ελληνικές πολυκατοικίες μας θα γκρεμιστούν και θα γίνουν στάχτη και δεν θα μείνει παρά η νοσταλγική ανάμνησή τους, στα μυαλά των αξιοθαύμαστων κακών ανθρώπων που θα επιζήσουν (γιατί όλοι οι φριχτοί καλοί άνθρωποι θα πεθάνουν). Τι κρίμα που θα εξαφανιστούν όλες αυτές οι καταπληκτικές μάρκες απορρυπαντικών! Και, θα μπορέσουμε άραγε να σώσουμε μερικούς πολύτιμους τόνους αρχείων και εγγράφων από την εξαίσια γραφειοκρατία μας;;
Και, αν επιβιώσω με κάποιον τρόπο, σίγουρα θα μου λείψει η τέχνη μας: τα υπέροχα σκυλάδικα, τα πολύτιμα αγάλματα των πολιτικών, τα ringtones των κινητών τηλεφώνων, τα ταλέντα του X-Factor, οι μυριάδες καλόγουστες πινακίδες των συνοικιακών καταστημάτων, η εμπνευσμένη σκηνοθεσία των τηλεοπτικών διαφημίσεων, οι συγκινητικές μελωδίες των σούπερ-μάρκετ, οι αριστουργηματικές θεατρικές επιθεωρήσεις, η κηπουρική των νησίδων στην άσφαλτο, οι ζογκλέρ στα φανάρια. Και δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς ΦΠΑ, χωρίς τα μικρά απολαυστικά γεύματα των αεροπορικών εταιριών, χωρίς αθλητικά παπούτσια, χωρίς τη Nestle, χωρίς ψαροταβέρνες και χάμπουργκερ, χωρίς ινστιτούτα αδυνατίσματος, χωρίς λεωφορεία, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς συναγερμούς αυτοκινήτων, χωρίς καρτοκινητά, χωρίς καλλυντικά, χωρίς Facebook! Χωρίς αυτά ο πολιτισμός μας θα χαθεί ανεπιστρεπτί.
Πόσο βαθιά με θλίβει που θα χάσουμε για πάντα όλες εκείνες τις αξιαγάπητες γλυκές τράπεζες! Φαντάζομαι την τραγωδία όλων των άδοξα ακυρωμένων πιστωτικών καρτών του κόσμου, την ανυπόφορη νοσταλγία για τα γκισέ που χάθηκαν, τους αγαπημένους νεκρούς διευθυντές, κι όλα τα πολύτιμα χαρτάκια με τους αριθμούς προτεραιότητας θα είναι πια άχρηστα!
Θα καταστραφούν οι αγαπημένες μας εταιρείες πετρελαίου, η ευρωπαϊκή νομισματική μας ένωση, οι γραφικές μας Βρυξέλες, θα χάσουμε το θεάρεστο έργο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, τη γνώση που μοιράζει ειλικρινά και απλόχερα η NASA, τους λατρεμένους μας πλανητάρχες, τις ωφέλειες του Echelon, το διασκεδαστικό μας χρηματιστήριο, τα δωρεάν SMS, τη λαϊκή σοφία του Google.
Τι αβάσταχτο να χάνεις όλα εκείνα που τόσο αγαπάς, και που τόσα χρόνια ζούσες ανυποψίαστος για τον επερχόμενο χαμό τους, τι οδύνη φέρνουν στον καλοκάγαθο ανθρώπινο νου όλες αυτές οι φριχτές σκέψεις που πλέον γίνονται βασανιστικές και αποτρόπαιες μεγάλες πιθανότητες! Ω, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι… Κανένα άρρωστο μυαλό δεν θα μπορούσε να φανταστεί μεγαλύτερη φρίκη, κι όμως, να που τώρα μια τέτοια φρίκη πάει να γίνει πραγματικότητα!
Τα φριχτά δάση θα πάψουν να καίγονται και θα κατακλύσουν τα πάντα, όλες οι βίλες θα χαθούν, οι κεραίες μας, τα καζίνο μας, τα χιονοδρομικά μας κέντρα, οι πισίνες των ξενοδοχείων, τα ραντάρ, το ράφτινγκ, τι φρίκη! Όλα θα γίνουν ένα απέραντο δάσος! Πόσο ξύλο! Αμέτρητοι τόνοι χαρτιού εφημερίδας που κανείς δεν θα τους παράγει, ούτε εφημερίδες θα υπάρχουν! Θα χάσουμε τις εφημερίδες μας! Τους υπέροχους οδηγούς μαγειρικής, τους οδηγούς συμπλήρωσης φορολογικών δηλώσεων, τις στήλες με τα καλλιτεχνικά κουτσομπολιά, τις προσφορές με κοινωνικές ταινίες, τα ζώδια!
Και…μόλις τώρα σκέφτηκα το χειρότερο απ’ όλα… Τρέμω και μόνο στη σκέψη του… Αν καταστραφεί ο κόσμος…θα καταστραφούν μαζί του και τα δελτία παροχής υπηρεσιών! Τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών! Ο Σύνδεσμος Κατανωλωτών! Τα Τέλη Κυκλοφορίας! Και…ω…θα τελειώσει το Τόλμη και Γοητεία!
Κλαίω από τώρα για τους δύστυχους ανθρώπους που θα επιβιώσουν μετά την καταστροφή...
Τι έχουν να δουν τα μάτια τους! Πρωτάκουστα και ανεπανάληπτα πράγματα θα γίνονται, μετά την καταστροφή: οι φίλοι θα προδίδουν τους φίλους για το συμφέρον, στην πάλη της επιβίωσης! Θα βασιλεύει η ανηθικότητα και η αδικία! Οι περισσότερες οικογένειες θα διαλυθούν! Τα παιδιά θα μεγαλώνουν χωρίς γονείς! Όλοι θα παίρνουν ναρκωτικά για να αντέξουν! Όλοι θα μαχαιρώνουν πισώπλατα ο ένας τον άλλον! Οι άνθρωποι δεν θα ξέρουν τι θα τρώνε, και θα τρώνε ό,τι να’ναι. Άνθρωποι θα πεθαίνουν αβοήθητοι. Μοναξιά! Επιδημίες! Ταραχές! Μόλυνση! Και…το ανήκουστο…δεν θα υπάρχουν χρήματα, κανείς δεν θα έχει χρήματα!

Πώς θα γίνει να αποφευχθούν αυτές οι ανήκουστες συνέπειες της καταστροφής; Είναι αναπόφευκτες, η άτυχη ανθρωπότητα που θα απομείνει, αν απομείνει, θα βιώσει τέτοια ανομολόγητα πράγματα…

Μετα την καταστροφή, όπου όλα θα χαθούν, το φαντάζομαι, οι άνθρωποι δεν θα ξέρουν τίποτε, θα βασιλεύει η άγνοια, και όλοι θα λένε ότι τα ξέρουν όλα, θα κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλον ότι είναι σοφοί! Θα βασιλεύει η ανοησία, οι περισσότεροι άνθρωποι θα είναι ανόητοι, αμαθείς, κομπλεξικοί, μισαλλόδοξοι, τυφλοί. Μετα την καταστροφή, οι άνθρωποι που θα μείνουν θα χάσουν τις αξίες τους, την ειλικρίνειά τους, την ευγένειά τους, την ανωτερότητά τους, και όλοι θα είναι μικροπρεπείς, στερημένοι, αγενείς, ανάξιοι, ξεδιάντροποι, υποκριτές! Μοιάζει απίστευτο, αλλά αυτό θα γίνει! Θα ακμάσει το εμπόριο όπλων! Θα γίνονται πόλεμοι για τις πηγές ενέργειας! Και οι άνθρωποι δεν θα έχουν πατρίδα! Και θα πάψουν και να ταξιδεύουν σε όλον τον κόσμο! Θα χάσουν τη μεγάλη και ειλικρινή πίστη τους στον Θεό, θα δαιμονοποιηθούν, θα πάψουν να είναι καλοί και γεναιόδωροι, θα σταματήσουν να βοηθούν ο ένας τον άλλον, θα πάψουν να εξερευνούν, και…ω…δεν θα μαθαίνουν καινούργια πράγματα! Όλα αυτά τα φριχτά πράγματα θα γίνουν, και άλλα πάρα πολλά, ακόμη πιο απίστευτα, μετά την καταστροφή, για τους άτυχους που θα επιβιώσουν…
Αν καταστραφούν τα σπίτια μας, θα χάσουμε τους καναπέδες μας, τις τηλεοράσεις μας, τα ποπ-κορν, τα υγρά καθαρισμού τζαμιών, τα αποσμητικά, τις ηλεκτρικές σκούπες, τις τοστιέρες μας! Θα χάσουμε τα κομπιούτερ μας!!!
Και το χειρότερο; Λοιπόν, τι φρίκη, δεν θα έχει πια καμιά αξία ο Μαρξισμός μας, ο Μοντερνισμός μας, η Ψυχανάλυση, η Στατιστική, ο Ορθολογισμός μας, η Κοινωνιολογία μας, η Επιστημολογία μας, η Εμπειρογνωμοσύνη μας, οι γραβάτες μας, και η υπέροχη Δημοκρατία μας! Και…δεν θα έχουμε πια δικηγόρους! Θα χάσουμε τους δικηγόρους μας!

Έρχεται η συντέλεια του κόσμου. Έρχεται. Είναι σχεδόν εδώ. Θα καταστραφούν οι χιλιάδες μάρκες παντελονιών, οι πολυβιταμίνες, τα τζιπ, οι ρετσίνες, τα απορροφητικά χαρτιά κουζίνας, οι εισπρακτικές εταιρείες, η Ποπ, το msn, οι τσιχλόφουσκες, τα Πόκεμον, τα όργανα γυμναστικής, τα διαφημιστικά μας έντυπα, τα γιώτ μας, τα ντοκιμαντέρ με ζώα, οι πολυαγαπημένες μας ασφαλιστικές εταιρείες! Θα χαθούν και οι συντάξεις του δημοσίου! Θα καταστραφεί το γκαζόν, η κοινωνική δικαιοσύνη, το ψωμί ολικής αλέσεως, θα καταστραφούν τα γυάλινα κλουβιά με τα σκυλάκια στις βιτρίνες, οι τηλεπαρουσιάστριες, οι εταιρικοί ουρανοξύστες, τα σεσουάρ, τα φανάρια κυκλοφορίας, τα παρκόμετρα και τα πάρκινγκ, οι επιχορηγήσεις, τα δελτία τύπου, οι κρέπες, τα αντηλιακά με υψηλό δείκτη προστασίας, τα θεατρικά του Τσέχωφ, η ανακύκλωση, τα ψητά κοτόπουλα, τα πανηγύρια, τα λιοντάρια, τα πορσελάνινα φλυτζάνια, οι ψευδοροφές, τα αυτόματα ασανσέρ, τα καλοπιστικά φυτά εσωτερικών χώρων, τα ντουλάπια της κουζίνας!

Τι τιτάνια και τρομερότατη τραγωδία, λένε ότι ο κόσμος θα καταστραφεί, αυτός ο ανώτερος και αξιοθαύμαστος καλός κόσμος μας, αυτός ο κόσμος που τον αγαπώ τόσο πολύ, και που φοβάμαι τόσο πολύ μήπως τον χάσω, αυτός ο πολύτιμος καλός κόσμος θα καταστραφεί. Θα χαθεί κι η καταπληκτική ζωή μας, η μοναδική ιδιαιτερότητά μας, η υπέροχή μας καθημερινότητα, οι καταπληκτικές μας γνώσεις, η σοφία μας, οι ανεπανάληπτες περιπέτειές μας, οι υπέροχοι έρωτές μας, οι τεράστιες περιουσίες μας, η μεγάλη ευτυχία μας, η απίστευτη καλοσύνη μας, η αρμονία μας, ο παράδεισός μας. Όλα θα τελειώσουν!

Από την άλλη, ίσως, ω…ίσως, όλα αυτά να είναι απλώς μια καταστροφολογία! Φήμες, διαδόσεις, φανταστικά σενάρια, μια καταστροφολογία που διαδίδεται ανήθικα και ψεύτικα, διαβλητικά. Γιατί όχι; Έχει ξαναγίνει πολλές φορές στο παρελθόν. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τι ποταπό, αναρωτιέμαι ποια κακά και άρρωστα φαντασιόπληκτα μυαλά διαδίδουν μια τέτοια καταστροφολογία. Τώρα που το σκέφτομαι, θα ψάξω να βρω καμιά διάψευση…




Έφυγε ο Γιάννης Φουράκης


Σήμερα Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου, στις 7.00' μμ, απεβίωσε ο συγγραφέας Ιωάννης Φουράκης.

Η θλίψη μας είναι πολύ μεγάλη για την μεγάλη απώλεια του σημαντικού αυτού διανοητή, που υπήρξε υποδειγματικός φίλος, δάσκαλος, πατέρας, και ένας άνθρωπος ιδιαίτερης σοφίας και έμπνευσης, πολυμάθειας και καλοσύνης.

Αιωνία του η μνήμη.


Ο Γιάννης Φουράκης έφυγε αδίκως πρόωρα, σε ηλικία 73 ετών, κι ενώ είχε ακόμη έργο να παρουσιάσει, είχε ενέργεια και θέληση και πολλά νέα σχέδια, καθώς και πολλούς ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν και στους οποίους ήθελε να προσφέρει περισσότερα.
Άφησε πίσω του τον άξιο γιό του Τάλω και την αγαπημένη του σύζυγο Μάρω, πολλούς καλούς φίλους και συγγενείς, συνεργάτες, συνταξιδιώτες και πολλούς νεαρούς μαθητές.
Όποιος τον γνώριζε προσωπικά τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε, το ίδιο και οι χιλιάδες αναγνώστες του και θερμοί θαυμαστές του στην Ελλάδα και στον κόσμο.

Υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο ενώ έγραφε στο γραφείο του για τη μοίρα της Ελλάδας, και έδωσε τη μεγάλη μάχη για τη ζωή του επί ενάμισι μήνα σε τέσσερα νοσοκομεία, όπου γίναμε μάρτυρες θαυμάτων ξανά και ξανά, σαν κάτι να προσπαθούσε να τον βοηθήσει και να τον κρατήσει στη ζωή, αλλά στο τέλος ο ταλαιπωρημένος οργανισμός του δεν άντεξε και οδηγήθηκε στην απελευθέρωση και στο τελευταίο ταξίδι πέρα από την πύλη...


Μεγάλος και συγκινητικός παρασκηνιακός αγώνας έγινε για να σωθεί η ζωή του Γιάννη, σε πολλές επείγουσες περιστάσεις και υπό δύσκολες συνθήκες επί εβδομάδες, από καλούς φίλους, καθηγητές που τον αγαπούσαν, καλούς γιατρούς και επιστήμονες, σεμνούς σημαντικούς ανθρώπους και μεγάλους παράγοντες της χώρας, και ανιδιοτελείς ανθρώπους που προσπάθησαν να τον βοηθήσουν ο καθένας με τις δυνάμεις του. Η οικογένεια του και οι φίλοι του, τούς ευχαριστούμε για την αγγελική βοήθειά τους και για το αληθινό ενδιαφέρον τους για έναν αξιόλογο δάσκαλο και υπέροχο άνθρωπο, που η μόνη του περιουσία ήταν και είναι η ειλικρινή αγάπη των ανθρώπων στο πρόσωπό του, το «πυραιθέριο όραμα», τα βιβλία και η γνώση.

Τους τελευταίους μήνες είχε ξεκινήσει να γράφει την αυτοβιογραφία του, με τον τίτλο "Ευλογημένη Φτώχεια", (ένα συγκινητικό μέρος της οποίας διαβάσαμε μια νύχτα μαζί και μού έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση). Κι, επίσης, λίγες μέρες πριν το μοιραίο επεισόδιο, αποφάσισε να γράψει ένα νέο βιβλίο για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, για τη σύνδεσή της με αντίστοιχες καταστάσεις του παρελθόντος (ο Γιάννης πίστευε -και αποδείκνυε- ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται), και για τα συμπεράσματά του για το μέλλον των Ελλήνων.
Ήταν τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός του για αυτό το νέο του έργο, που μέσα σε τέσσερις ημέρες είχε γράψει πάνω από εβδομήντα σελίδες, ξενυχτώντας ασταμάτητα στο γραφείο του μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, χωρίς ιδιαίτερη ξεκούραση, φαγητό και ανάπαυλα.
Κι έτσι, τα χαράματα της τέταρτης ημέρας, την ώρα που ακόμη έγραφε, κυριολεκτικά κατέρρευσε στο πάτωμα του γραφείου του χάνοντας τις αισθήσεις του, χτυπημένος από το εγκεφαλικό επεισόδιο, (σαν κάτι να ήθελε να τον εμποδίσει να συνεχίσει, όπως το βλέπω εγώ), όπου και τον ανακάλυψε ένας φίλος του επισκέπτης αρκετές ώρες αργότερα και ειδοποιήθηκαν οι δικοί του και κάλεσαν το ασθενοφόρο. Έπεσε, δηλαδή, στο πεδίο της συγγραφικής μάχης, εμπνευσμένος και ενθουσιώδης μέχρι το τέλος.


Και ξεκίνησε η μάχη για τη ζωή του, με μια μεγάλη περιπέτεια στα νοσοκομεία, κατά την οποία, από ένα σημείο κι έπειτα, το ζωντανό ακόμη πνεύμα του επικοινωνούσε μαζί μας με ανεπαίσθητα νοήματα και χειρονομίες, δίνοντάς μας ελπίδα και αισιοδοξία για τη ζωή ακόμη και μέχρι την τελευταία στιγμή... Στο τέλος έφυγε βιαστικά, σαν να είχε αργήσει στο κάλεσμα από αλλού, διακριτικά, ευγενής όπως πάντα.

Η οικογένειά του και οι φίλοι του και οι αναγνώστες του, τον αποχαιρετούμε σε μια σεμνή τελετή κηδείας στην Αθήνα, το μεσημέρι της Παρασκευής 3 Δεκεμβρίου, στις τρεις, στον ναό της Αγ. Παρασκευής, στην Αγ. Παρασκευή (και στο κοιμητήριο της Αγ. Παρασκευής). Εγώ πιστεύω ότι ο φίλος μου ο Γιάννης δεν θα είναι εκεί (παρά μόνο το σώμα του), και μάλλον προτιμότερο θα ήταν να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε την πορεία του από το αστεροσκοπείο...



Ο Γιάννης Φουράκης με τίμησε με την επιστήθια φιλία του επί 17 χρόνια, και υπήρξα αμέτρητες φορές αυτόπτης μάρτυρας της μεγάλης καλοσύνης του, της σοφίας του, των ερευνών και μελετών του, των πολύ ιδιαίτερων γνωριμιών του και επαφών του, των διαισθήσεών και διοράσεών του, και ενός πλήθους παράδοξων περιστατικών στα οποία πρωταγωνιστούσε σαν ήρωας παράξενων μυθιστορημάτων, αποδεικνύοντας ότι η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα...
Υπήρξε συμπονετικός δάσκαλός μου, συνταξιδιώτης και συνεργάτης μου, ακόμη και κουμπάρος μου, ενώ πολλές φορές στη ζωή μου λειτούργησε σαν δεύτερος πατέρας μου, καλός σύμβουλος, πομπός μεγάλης έμπνευσης, αινιγματικής πληροφόρησης, εκκεντρικών θεωριών και συνταρακτικών ανακαλύψεων.
Όπως είναι γνωστό, ο Γιάννης Φουράκης μού έχει παραχωρήσει μια πληθώρα συναρπαστικών συνεντεύξεων που έχουν συζητηθεί πάρα πολύ μέσα στα χρόνια και έχουν προκαλέσει πολλές αλυσιδωτές αντιδράσεις, ενώ δεν είναι λίγες οι δημοσιεύσεις που κάναμε μαζί πάνω σε ένα σωρό ενδιαφέροντα ζητήματα, με αξιόλογα κείμενά του, που πάντα λειτουργούσαν συνοδευτικά των πολύ ιδιαίτερων βιβλίων του. Ήταν ένας πάρα πολύ τολμηρός, άφοβος, αλλά και ευγενής και γενναιόδωρος άνθρωπος.
Παντού και πάντα δήλωνε «Αιθεροβάμων», και αληθινά θύμιζε τον αγαπημένο μου ήρωα, τον Δον Κιχώτη. Τον γνωρίζω πολύ καλά, ήταν και είναι ένας αυθεντικός οραματιστής και ένας μεγάλος ονειροπόλος.


Αν και πολλοί άνθρωποι τον γνωρίζουν ως έναν ικανό συνωμοσιολόγο (ίσως τον πιο φημισμένο Έλληνα συνωμοσιολόγο και τολμηρό αναλυτή απαγορευμένων θεμάτων), ο Γιάννης Φουράκης ήταν ένας πολύ διαβασμένος και βαθύτατος γνώστης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, με απαράμιλλες εξειδικευμένες μελέτες και συγκρητιστική εποπτεία επί όλων των ειδικών θεμάτων που είχαν να κάνουν με την αρχαία Ελλάδα, με τα έργα των αρχαίων φιλοσόφων και συγγραφέων, με τον αρχαίο μυστικισμό, την ελληνική μυθολογία (ο μεγαλύτερος γνώστης της μυθολογίας, που εγώ ξέρω), όπως και με την αρχαία και τη νεότερη Ιστορία της Ελλάδας.
Αλλά είχε ασχοληθεί ακόμη και με ασυνήθιστα πεδία γνώσης, όπως η φυσιογνωμική, η αστροθεολογία, η μυθολογική γλωσσολογία, οι αρχαίες θρησκείες, η οιωνοσκοπία, η σημειολογία, κ.ά.. Ενώ το φόρτε του ήταν πάντα η παρατηρητική και εμπνευσμένη παρακολούθηση της επικαιρότητας και των παρασκηνίων της.
Στη ζωή του είχε μια μεγάλη και περιπετειώδη καριέρα στη δημοσιογραφία, στην πολιτική κριτική, στις γεωπολιτικές αναλύσεις, στις ιστορικές έρευνες, ενώ γνώριζε κυριολεκτικά χιλιάδες αξιόλογους ανθρώπους και πολλές σημαντικές προσωπικότητες.
Είχε μια μεγάλη και ενθουσιώδη αγάπη για την Ελλάδα και τους Έλληνες και τον ιδιόρρυθμο ελληνικό πολιτισμό, όπως και για την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη (γεννήθηκε στα Χανιά).
Αγαπούσε πολύ τη νεολαία και οι νέοι που τον γνώριζαν τον αγαπούσαν εξίσου πολύ. «Η μόνη μας ελπίδα είναι οι νέοι άνθρωποι, δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλον», μού έλεγε και μου ξαναέλεγε. Μακάρι, κάπως, να τον δικαιώσουν.




(Ο Γιάννης Φουράκης κι εγώ μαζί με τον φίλο μας αστροφυσικό καθηγητή Χρήστο Γούδη)


Τι παράξενο, σήμερα που έφυγε ο Γιάννης από τον κόσμο, ανακοινώθηκε στα δελτία ειδήσεων όλου του κόσμου, κάτι που εδώ και λίγο καιρό ξέραμε και περιμέναμε, ότι η NASA αύριο "πρόκειται να κάνει μια επίσημη ανακοίνωση για την ανακάλυψη εξωγήινης ζωής"! (...άσχετα, τελικά, με το τι ανακοίνωσαν, παραδόξως...)
Πρόκειται για την αρχή πολύ μεγάλων και συγκλονιστικών γεγονότων για την ανθρωπότητα, κατά τη γνώμη μου, πολλά έχουν να ακολουθήσουν...
Είναι κρίμα που δεν θα έχουμε δίπλα μας τον Φουράκη για να τα συζητήσουμε όλα αυτά όπως πάντα. Τα περιμέναμε μαζί.
Τώρα, αυτός έχει περάσει πλέον από την πλευρά των μυστηρίων...

[Θέλω να γράψω πολλά για τον Γιάννη Φουράκη αλλά η θλίψη μου δεν με αφήνει αυτή τη στιγμή να πω όσα θέλω, και το ίδιο ισχύει και για άλλους φίλους του που θέλουν να γράψουν για αυτόν, έχω πολλές μνήμες κατά νου, ενώ έχω στα χέρια μου και αρκετά αδημοσίευτα κείμενά του και μερικές σημαντικές ανέκδοτες συνεντεύξεις του και σημειώσεις του, και σίγουρα πολλά σημαντικά μηνύματα θα προκύψουν: θα ετοιμάσουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα για το έργο του, για τα τελευταία σχέδια και οράματά του, και για τη μνήμη του, στο επόμενο τεύχος (136) του περιοδικού Strange. Σας παραπέμπω εκεί, λοιπόν, ελπίζω, για περισσότερα)...]


Για την ξαφνική απώλειά του Γιάννη Φουράκη από τον κόσμο μας, θρηνεί η «Ομάδα Έψιλον», τα «παιδιά του 1983», οι μεγάλοι Έλληνες μύστες, οι ανώτεροι εξωγήινοι επόπτες μας, ο απόκρυφος ήλιος, οι μυστικές φυλές, οι αρχαίοι θεοί της Ελλάδας, οι ήρωες, οι αρχαίοι συγγραφείς, οι Δελφοί, ο Ταϋγετος, η Έφεσος, η Κρήτη, η Θεσσαλονίκη, ο Όλυμπος, το Άγιο Όρος, η Ιρλανδία, το Αιγαίο πέλαγος, ο Σείριος, ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας, η μεγάλη Ελλάδα των αιθέρων, το Βασίλειο των Ουρανών.

Η μεγάλη του ψυχή ταξιδεύει για το άστρο από το οποίο προήλθε (όπως πάντα ήθελε).
Τον αποχαιρετούμε σηκώνοντας το χέρι ψηλά προς την έναστρη νύχτα.




«Εμείς που παντού την Περιπέτεια αναζητούμε
Δεν είμαστε οι εχθροί σας.
Να σας χαρίσουμε θέλουμε
αδιάβατες μυστικές περιοχές
όπου το μυστήριο σαν άνθος μαγικό φυτρώνει
για κείνον που θέλει να το δρέψει.
Τον οίκτο σας
για εμάς που πολεμούμε
στα σύνορα του απεριόριστου και του μελλοντικού...»

(Απολλιναίρ)


Παντελής Γιαννουλάκης