La Folie


LA FOLIE


Οι είσοδοι της νύχτας, εκείνες που οδηγούν στα πιο μυστικά μέρη, ανοίγουν και κλείνουν ανάλογα με τις φάσεις του φεγγαριού, σε τοποθεσίες που κανείς δεν θυμάται πού είναι ακριβώς, όπως εκείνα τα καταπληκτικά όνειρα που τελείως τα ξεχνάς αμέσως μόλις ξυπνήσεις.
Κάπου υπάρχει ένα στοιχειωμένο λούνα-παρκ, που τα παιχνίδια του οδηγούν σε άλλους κόσμους, αργά τη νύχτα, αν είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δεν είναι, όλοι κοιμούνται, κανείς δεν είναι ξύπνιος εκεί που δεν πρέπει. Πόσες φορές στοιχειώσαμε τα όνειρα των κοιμισμένων, τους ταξιδέψαμε στα πιο παράξενα μέρη –μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, έτσι κι αλλιώς, όταν ξυπνάνε, κανένας δεν θυμάται τίποτα.
Επισκέπτες από άλλους κόσμους τις νύχτες μεταμφιέζονται και στέκουν ανάμεσά μας, κανείς μας δεν παρατηρεί τίποτε, κι όποιος αντιλαμβάνεται κάτι, δεν μιλάει. Σε ποιον να μιλήσει και γιατί;
Αν, όπως το λέει ο Shakespeare, όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή και όλοι οι άνθρωποι ηθοποιοί, τότε υπάρχουν πολλοί ξένοι ανάμεσά μας που υποδύονται τους ανθρώπους, ή ένα σωρό οικεία ή ανοίκεια αντικείμενα που κανείς δεν προσέχει ότι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται κάποιες νύχτες.
Λένε πως «η νύχτα έχει χίλια μάτια», κι όπως λέει και το παλιό τραγούδι: «...'cause the night has a thousand eyes. And a thousand eyes can't help but see, if you are true to me. So remember when you tell those little white lies, That the night has a thousand eyes...»

Ακούω ακόμη το La Folie των Stranglers, τριάντα χρόνια μετά. («...Un autre endroit, une autre vie. Eh oui, c'est une autre histoire, Mais a qui tou raconter? Chez les ombres de la nuit?...») Διαβάζω ξανά το The Other Side του Alfred Kubin, α, και το The Dark Chamber του Leonard Cline.

Οι ήρωές μου ήτανε πάντα συγγραφείς και ποιητές, καλλιτέχνες άλλων πραγματικοτήτων, μακριά από τις καθημερινές μας, μακριά από τον κόσμο όπως τον ξέρουμε, που χάθηκαν άδοξα, και που τους θυμούνται λίγοι άνθρωποι, σαν να ήταν πρόσωπα οικεία, φίλοι μας καλοί, που παίξαμε μαζί και χαρήκαμε και λυπηθήκαμε μαζί και χαθήκαμε. Θυμάμαι τον William Hope Hodgson, αγαπημένο μου συγγραφέα του The Night Land και του The House on the BorderLand, που τραυματίστηκε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τον στείλανε σπίτι του, εκείνος έγινε καλά και, σε μια κρίση θάρρους ενάντια στη μοίρα, επέστρεψε στον πόλεμο και σκοτώθηκε στη μεγάλη επίθεση στη μάχη της Υπρ, το 1918, ήτανε μήνας Μάιος, σαν τώρα, μέσα στην άνοιξη –ή μήπως ήταν τέλη Απριλίου; Ο Hodgson, κι ο Hanns Heinz Ewers που πέθανε φτωχός και φυματικός και κυνηγημένος, η τρέλα του Gerard de Nerval, κι η σοφίτα του Apollinaire στο Παρίσι, την οποία την ξέρω όπως ξέρω το παιδικό μου δωμάτιο. O Arthur Machen και το Hill of Dreams του, Ο Λόφος των Ονείρων μας. Παιδικά πράγματα.
Μια μικρή μαύρη γραφομηχανή RemingtonStreamliner, στην οποία έγραφα για φαντάσματα, για στοιχειωμένους φωταγωγούς, μαγικά νησιά, και για τις μυστικές ταράτσες μιας γειτονιάς που δεν υπάρχει πια. Όλοι μιλάνε για τα χρήματα, (για τα λεφτά, λεφτά εδώ λεφτά εκεί, παντού για λεφτά μιλάνε), κι όλοι κλαίγονται, ή ονειρεύονται μια σύνταξη ή την πολιτική διαφάνεια, κι εγώ –κάποιο πρόβλημα θα έχω, φαίνεται– και τι δεν θα έδινα να είχα εκείνη τη χαμένη μου Streamliner, και κάτι Africa Corps μικρά στρατιωτάκια Airfix που παίζαμε με αφοσίωση όταν ήμασταν μικρά αγόρια, κι ένα λευκό πλαστικό φρούριο της Λεγεώνας των Ξένων εναντίον των Βεδουίνων, α, και τον πρώτο δίσκο των Kraftwerk στο παλιό μου βινύλιο στο παλιό σαλόνι των γονιών μου στο παλιό πικ-απ με το ραδιόφωνο με τις συχνότητες στα βραχέα. Τώρα σχεδόν απαγορεύεται να έχεις ραδιόφωνο με συχνότητες στα βραχέα κύματα. Περνάει ο καιρός και γέρασε ακόμη και ο Stephen King, οι Ramones πέθαναν όλοι νομίζω, χάθηκε ακόμη και το παλιό μας λευκό Volkswagen σε κάποια άλλη διάσταση, νομίζω το πρώτο αυτοκίνητο στο οποίο μπήκα ποτέ. Κι ευτυχώς που, όταν πήγα τελευταία φορά στη Σκωτία, στο Loch Ness ακόμη πιστεύουν οι άνθρωποι στο τέρας της λίμνης, κι άμα θέλουν οι διάφοροι εξυπνάκηδες ψευτοεπιστήμονες εδώ πέρα, να πάνε εκεί να πούνε στους Highlanders ότι δεν υπάρχει το Τέρας του Λοχ Νες και τα παρόμοια, να φάνε το ξύλο της ζωής τους! Έχουμε γίνει τόσο απογοητευτικοί, πρέπει να ταξιδέψεις μακριά για να το δεις πόσο πολύ.

Γέρασε και η Laurie Anderson. Την είδα στο εξώφυλλο του τελευταίου δίσκου της, Homeland, μεταμφιεσμένη σε άντρα. Γέρασε πολύ. Κάποτε ήταν πολύ ωραία γυναίκα, παράξενη, μού άρεσε. Περιπλανιέται στην Αμερική, σαν νομάδας, και ηχογραφεί τις μουσικές της, αυθόρμητα πια, από αυτοσχεδιασμούς στις συναυλίες. Μου άρεσε πολύ η Αμερική. Η California μου άρεσε πολύ, η δυτική ακτή, οι έρημοι, ο νότος.
Θυμάμαι τώρα το Big Sur μέσα στο δάσος, το Bodega Bay εκεί που γύρισε το The Birds ο HitchcockTippi Hedren πολύ παλιά κάποτε ήταν η γυναίκα των ονείρων μου), το Corona del Mar, θυμάμαι τη Santa Cruz και το Redondo Beach, είχανε κάτι από την καρδιά, κάτι From the Heart, και κάτι decadent, κάτι αόριστο, ποτέ δεν θα μπορέσω να το βάλω σε λέξεις, το ένιωσα εκεί.
Διαβάζω τις αναμνήσεις του συγγραφέα E. Hoffman Price από τις συναντήσεις του με τον Clark Ashton Smith στο Auburn, κι αργότερα στο Monterey. Ο άνθρωπος πήγε να βρει τον Emperor of Dreams. Διηγείται τα πάντα για τα ποτά που πίνανε, αλλά σχεδόν τίποτε για αυτά που συζητούσαν. Αυτό μού θύμισε όλα εκείνα τα αποσιωπητικά στην αλληλογραφία του H. P. Lovecraft από τους τόμους των Selected Letters του Arkham House, από την ευγενή «λογοκρισία» του August Derleth, (τον θυμάμαι μαυροντυμένο στο μαόνινο γραφείο του, ανάμεσα από τα βιβλία, χαμογελαστό, δίπλα στο παράξενο τζάκι, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία). Πού να βρίσκονται όλα εκείνα τα μικρά γλυπτά του Clark Ashton Smith; Ο Ε. Hoffman Price, με το παλιό του αυτοκίνητο, ταξίδεψε από τη Νέα Ορλεάνη και επισκέφτηκε τον Smith στο ερημητήριό του στην καλύβα μέσα στο δάσος, στον παλιό χρυσοθηρικό βορρά της California, μετά ταξίδεψε στο Texas και επισκέφτηκε τον Robert E. Howard (ο Howard για μένα έχει το πρόσωπο του ηθοποιού Vincent DOnofrio, από την αγαπημένη ταινία The Whole Wide World, βασισμένη στο βιβλίο που έγραψε για αυτόν –μετά τον θάνατό του– ο πρώτος του έρωτας, η κοκέτα mademoiselle Novallyne Price Ellis, την οποία στην ταινία υποδύεται η όμορφη Renee Zellweger), ω, κι ο E. Hoffman Price ταξίδεψε στο Providence και επισκέφτηκε τον H. P. Lovecraft. Ναι! Μετά, ο άνθρωπος κάποτε φιλοξένησε τον ίδιο τον Lovecraft στη Florida. (Το φαντάζεσαι; Να φιλοξενείς τον Lovecraft;) ...Απ’ αυτόν έχουμε εκείνη τη διήγηση ότι, στο σπίτι του, άφησε τον φιλοξενούμενο Lovecraft στο σαλόνι επειδή δεν νύσταζε, τον άφησε εκεί αγκαλιά με ένα γατάκι, και πήγε να κοιμηθεί. Όταν ξύπνησε το πρωί, o Lovecraft ήταν ακόμη εκεί ξύπνιος στην πολυθρόνα, και είπε στον οικοδεσπότη του ότι το γατάκι κοιμήθηκε στην αγκαλιά του και ο Lovecraft έμεινε εκεί και δεν κουνήθηκε καθόλου για να μην το ξυπνήσει.

Μέσα στη νύχτα, ζωντανεύουν οι ήρωές μας, γελούν, διηγούνται, οι εικόνες τους τρέμουν, θολώνουν, χάνονται, ήτανε καλοί άνθρωποι. Δεν θα φοβόντουσαν τίποτε απολύτως από όσα φοβάσαι σήμερα.
Η αγάπη δημιουργεί τα σύμπαντα, νικά την εντροπία. Η αγάπη, κυρίες και κύριοι, και η αλλόκοτη δημιουργική τρέλα μέσα στη νύχτα, που φτιάχνει καθεδρικούς ναούς στον άνεμο, στιχάκια που τα ακούνε μόνο οι άγγελοι, παράξενα γλυπτά και πυρετικούς πίνακες και μουσικές ανήκουστες, εκκεντρικές θεωρίες και συγκλονιστικές ανακαλύψεις, εξερευνήσεις, λογοτεχνίες και τέχνη κι αριστουργήματα που θα ξεχαστούν, όπως κι οι άνθρωποι που τα σκάρωσαν, που δεν είναι πια παρά σκιές, κι όμως μένει η μνήμη, που δεν σώζεται πουθενά –όλα τα κεφάλια θα χαθούν– αλλά υπάρχει, και θα υπάρχει μέχρι να χαθεί κι ο τελευταίος από εμάς, πέρα από τις εξόδους της νύχτας. Στο άπειρο. Εκεί που όλα δεν τελειώνουν ποτέ, και μόνο αρχίζουν...


O Clark Ashton Smith

26 comments:

Unknown είπε...

οπως παντα αψογη πενα...τι θα γινει με τα παλια βιβλια?επιτελους επανεκδοσε τα Παντελη!!!

Ανώνυμος είπε...

Θυμάμαι που είχα πάει αρχές δεκαετίας του ’80 σε μία συναυλία των Kraftwerk (στην Γερμανία). Εντελώς άλλη αίσθηση από τις συναυλίες όλων των άλλων συγκροτημάτων. (Μία αφίσα τους ήταν κρεμασμένη στο φοιτητικό μου δωμάτιο).
Φυσικά την παραπάνω αίσθηση είναι εντελώς αδύνατο να την βρεις κανείς σήμερα – έχει χαθεί μαζί με αρκετούς μύθους της νεότητας μας.

Κάπου διάβασα ότι η μουσική των Kraftwerk συγκαταλέγεται ανάμεσα στους προγόνους της σύγχρονης ηλεκτρονικής «εμπορικής» μουσικής, η οποία κατά την γνώμη μου είναι άχρωμη, άγευστη και άοσμη. Τα μυστήρια των μεταλλάξεων! Που χάθηκε το συναίσθημα το οποίο έβγαινε από τη μουσική του συγκροτήματος του Duesseldorf, η οποία ακροβατούσε ανάμεσα στην ευδαιμονία και τον τρόμο για το αύριο και τις δυνατότητες της τεχνολογίας;

Κ.Μ.

Σύλλας Κών/νος είπε...

''Μια μικρή μαύρη γραφομηχανή Remington – Streamliner, στην οποία έγραφα για φαντάσματα, για στοιχειωμένους φωταγωγούς, μαγικά νησιά, και για τις μυστικές ταράτσες μιας γειτονιάς που δεν υπάρχει πια. Όλοι μιλάνε για τα χρήματα, (για τα λεφτά, λεφτά εδώ λεφτά εκεί, παντού για λεφτά μιλάνε), κι όλοι κλαίγονται, ή ονειρεύονται μια σύνταξη ή την πολιτική διαφάνεια, κι εγώ –κάποιο πρόβλημα θα έχω, φαίνεται– και τι δεν θα έδινα να είχα εκείνη τη χαμένη μου Streamliner, και κάτι Africa Corps μικρά στρατιωτάκια Airfix που παίζαμε με αφοσίωση όταν ήμασταν μικρά αγόria.''

Εκπηκτικό αυτό το σημείο του κειμένου σας κε Γιαννουλάκη. Μου δημιούργησε τόσες σκέψεις. Αυτό όμως είναι το θέμα, ο κόσμος δεν ''στοχάζεται'' πια. Έχει τόσο μεγάλη σημάσια αυτή η λέξη. Δεν υπάρχει χρόνος, εχουμε όλοι ανακατέψει τους εαυτούς μας σε ασχολίες που αφορούν το χρήμα όλη μας η σκέψη είναι εκεί δεν γίνεται αλιώς. Αν πώ σε κάποιον οτι πέρασα τις τελευταίες 2 ώρες πρωσπαθώντας να καταλάβω ένα αστείο του De Quincy θα μου απαντήσει με την αφοπλιστική φράση ''Εδω ο κόσμος χάνεται και η γριά χτενίζεται''. Πως το νικάς αυτό κε Γιαννουλακή;
Εσείς κε Γιαννουλακη είστε αρχισυντάκτης περιοδικού φανταζομαι πως αυτό και μόνο επιφέρει πολλές ευθύνες πως καταφέρνεται να παιζεται ακόμα με στρατιωτάκια; Δεν θέλω να φανώ οτι μιλάω περιπεκτικά και εγώ ακόμα παίζω με στρατιωτάκια και ονειροπολώ και κάθε φορά που κάνω μια βουτια έξω απο τον βυθό και μετά μιλάω στα υπόλοιπα ψαράκια για τις εντυπώσεις μου τοτε αμεσως γίνομαι ο ΄΄κουλτουριάρης΄΄ αυτος που αγνοει τα πραγματα που εχουν σημασια. Και πάλι ρωτώ πως το νικάς αυτό. Αυτη την μοναξιά. Δεν αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου σαν τον έξυπνο ανάμεσα στους ηλιθίους απλα σκέφτομαι οτι κάποιοι πολέμησαν για να έχω την ελέυθερία να σας μιλω για αυτά τα πράμματα. Γιατί να μην το κάνω. Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά έτσι δεν είναι;

skouset είπε...

Ω Παντελή
Παντελή Ω

Unknown είπε...

οπως παντα αψογη πενα...τι θα γινει με τα παλια σου βιβλια Παντελη?

prasino liker είπε...

Σας ευχαριστω που μου επιτρεπετε να επισκεφθω τον δικο σας σοφο κοσμο.Την δικια σας πλουσια και γεματη απο πολυχρωμες εικονες και συναισθηματα ζωη σας.Δεν φοβαστε να αφηνετε ξεκλειδωτη την ψυχη σας και αυτο σας φερνει απιστευτα δωρα.Οπως δεν ξεχνατε να αρπαζετε την ευκαιρια της ευτυχιας.Σωστα το λετε οτι εχομε γινει απογοητευτικοι.Εγω θα ελεγα στεγνοι και στυγνοι.Οπως αναφερει ο Μπορχες η εποχη μας ειναι ικανη μονο για την τραγωδια και την ελεγεια.Ο εφιαλτης ειναι αρκετα πιο ελκυστικος απο το ονειρο.
Καλο σας βραδυ

Ανώνυμος είπε...

Μα δες, μπορεί να χάσαμε τα στρατιωτάκια και το κάστρο, αλλά δες, γινήκαμε εμείς οι Βεδουΐνοι και ταξιδέψαμε σε πραγματική τεράστια Έρημο, μέσα σε θεόρατα Πλοία διασχίσαμε παράξενες Θάλασσες, επισκεφτήκαμε αρχαία Κάστρα και δες, δες, λίγο ακόμη θέλουμε και θα ταξιδέψουμε με ασημένια Αστρόπλοια στο Σύμπαν. Νομίζω πως δεν τα πάμε και τόσο άσχημα, τελικά.

Π. Β. Γ. είπε...

Αγαπητοί φίλοι που είστε στη Θεσσαλονίκη, την Τετάρτη 18 Μαϊου, ώρα 19:00, θα βρίσκομαι στο βιβλιοπωλείο ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ (στην παλιά παραλία δίπλα στην πλατεία Ελευθερίας, Λεωφ. Νίκης 3), όπου θα κάνω μία εισήγηση στην παρουσίαση του βιβλίου «Μη Ζωντανεύεις Πεθαμένους Θρύλους» (εκδ. Άγνωστο) του Χριστόφορου Παυλίδη, μαζί με τον Γιώργο Στάμκο, τον Χρήστο Ντικμπασάνη, την κ. Θεοδώρα Λειψιστινού, και τον συγγραφέα. Θα χαρώ να παρευρεθείτε.

Επίσης, αν θέλετε, το Σάββατο 21 Μαϊου στις 9.30 το πρωί, νομίζω, παίζει στο "Μακεδονία-TV" η επανάληψη της εκπομπής του Σόλωνα Αμπατζή "Απόρρητα Σενάρια" στην οποία συμμετείχα την προηγούμενη Κυριακή, περί Chemtrails, ΗΑΑRP, κλπ. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον, ρίξτε μια ματιά.

Μια από αυτές τις ημέρες, θα επανέλθω εδώ με περισσότερα δικά μου σχόλια και απαντήσεις στα δικά σας σχόλια, για τα οποία σάς ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει περίπτωσει να ανεβάσει κάποιος την εκπομπή στο youtube για να τη δούμε και εμείς που είμαστε εκτός;

Ευχαριστούμε,
Ηλίας & Αντιγόνη

maria είπε...

!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Πως βλέπεις την κοινωνικοπολιτική κατάσταση Π.Γ. ?

Τί θεωρίες έχεις για το συνεχιζόμενο στρίμωγμα?

Είμαι σίγουρος πως το έχεις αναπτύξει μέσα σου.

Παρακαλώ μοιράσου μαζί μας.

Αν εξαφανίζεσαι και εσύ ...

Π for Παντελής

cpt.marios

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=hQPbEwl-WVs

Video gia tin paroysiasi biblioy. Sas efharistoume!

mr.alobar είπε...

Αν εχει γραψει κανεις την εκπομπη ας κανει το καλο και ας την ανεβασει στο youtoube....

Ανώνυμος είπε...

Η ταινία City of Ember (2008) κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί ταινία του Φανταστικού;

Ανώνυμος είπε...

Παντελή Καλήμερα.Είμαστε στο Σύνταγμα
εδώ και κάποιες μέρες και δεν έχουμε σκοπό να φύγουμε σύντομα από εδώ.

Να έρθεις στην πλατεία να μιλήσεις στον κόσμο.Όχι πολιτικά,δεν το χρειαζόμαστε αυτό και ξερουμε πως και εσύ δεν το θέλεις.Να μιλήσεις για την πνευματικότητα,για την εσωτερικότητα,να μιλήσεις ΞΑΝΑ για τον κόσμο των ιδεών και την αξία του.Σε θέλουμε εδώ μαζί μας γιατί είσαι φίλος από τα παλιά,είσαι φίλος από τα καλά ακομα και αν δεν σε γνωριζουμε.

Καθημερινά απλός κόσμος παίρνει τον λόγο στις λαικες συνελεύσεις,θα οργανωθούν πράγματα και στα Προπύλαια και αλλού,μερικοί από εμάς κρίνουμε πως η ιστορία της Ελλάδος πρέπει να ξαναπεράσει στις δικές μας πένες.

Σε κανεναν νου ότι και αν αυτός πιστεύει ότι και αν αυτός κουβαλαει δεν περισσεύει σήμερα ένας Γιαννουλάκης.

Όπου κ αν είσαι,ότι και αν κάνεις ευχόμαστε να το κάνεις με αγάπη.Σκέψου την πρόταση,ελπίζω να σε ενδιαφέρει.

Χαιρετισμούς από το υπό κατάληψη σύνταγμα.Δεν είμαστε μόνοι,δεν είμαστε ανέστιοι,είμαστε πολλοί και έχουμε ελπίδες.

Π. Β. Γ. είπε...

Δυστυχώς δεν μπορώ να βρίσκομαι στην Αθήνα για να ανταποκριθώ στην όμορφη πρόσκλήσή σας να είμαι μαζί σας στο Σύνταγμα, για να συζητήσουμε για την πνευματικότητα που θα έπρεπε να θυμόμαστε ότι θα έπρεπε να έχουμε απέναντι στην υλιστικότητα των καταπιεστών της καθημερινότητάς μας.

Αλλά σκοπεύω μία από αυτές τις ημέρες, μόλις βρω λίγο χρόνο, να γράψω εδώ μερικές από τις απόψεις μου για όσα συμβαίνουν, και πώς τα νιώθω εγώ όλα αυτά, --ενώ ήδη έχω αναφερθεί στην όλη κατάσταση, με τον τρόπο μου, στο editorial του νέου τεύχους του Strange, που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες και ελπίζω να διαβάσετε, όσοι ενδιαφέρεστε.

Χαιρετίζω όλους τους φίλους μου στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων συνανθρώπων μας. Ο σκοπός της διαμαρτυρίας αυτής είναι δίκαιος, και το δίκαιο θα λάμψει, έχει πάντα τον τρόπο του να το κάνει, ακόμη κι όταν το άδικο επιστρατεύει όλους τους τρόπους του για να μη συμβεί αυτό.

Η επισήμανσή μου είναι: Ο σκοπός των συγκεντρώσεων οπως αυτών του Συντάγματος, έχει μία μόνο ευκαιρία να επιτευχθεί πανηγυρικά: να μην πάει κανένας καλοκαιρινές διακοπές, και να συνεχιστεί αυτό που συμβαίνει στο έπακρο.
Αυτοί που πρέπει να φοβηθούν, θα φοβηθούν πάρα πολύ αν συμβεί αυτό.
Αν απλά κάνουμε την εξέγερσή μας για λίγες μέρες και μετά όλοι πάνε για μπάνιο, τότε δικαιώνουμε όλους αυτούς που λένε ότι είμαστε για γέλια.
Εγώ προσωπικά αυτό βλέπω ως κρίσιμο στην όλη ιστορία με τις αγανακτισμένες συγκεντρώσεις.

Αυτοί στους οποίους εναντιώνεστε, γελάνε και περιμένουν να πάτε για διακοπές!
Ακούστε με λίγο κι εμένα, κάτι ξέρω για να σας το λέω...

Θα επανέλθω σύντομα, όπως είπα.

Π. Γ.

ANDRIANOS T. είπε...

Κύριε Γιαννουλάκη καλησπέρα. Το Σάββατο αγόρασα τον ΕΤ, λόγω της ειδική εκδοσης του, ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ, όπου είχαν ένα αφιέρωμα στην Ομάδα Ε. Πραγματικά ντροπή τους. Έκαναν μια μικρή αναφορά στον Φουράκη και φυσικά για εσάς δεν ανέφεραν το παραμικρό. Η πρόσφατη έκδοση των εκδόσεων Άγνωστο δεν θα τους άρεσε φαίνεται και δεν θα ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστική για αυτούς. Ευτυχώς που ήταν για εμάς. Εντελώς αποπροσανατολιστική προσπάθεια, έως ύποπτη, για να μην πω και τίποτα χειρότερο. Δεν ξέρω αν έπεσε στα χέρια σας. Αν μπορείτε κάνετε ένα σχόλιο.

ιωαννης είπε...

ο κοσμος ειναι καταδικασμενος δεν υπαρχει ελπιδα παρα μονο μια μεταλαξη.οχι πια συναισθηματα.ευχαριστω

Ανώνυμος είπε...

Έχετε απόλυτο δίκαιο γι' αυτό που λέτε για τις διακοπές και το κίνημα των αγανακτισμένων και μπορεί να συνδεθεί και με αυτό που γίνεται με τα δελτία ειδήσεων,δηλαδή ότι "σταματάνε" τον Αύγουστο τα άσχημα γεγονότα,λες και ο χρόνος παγώνει και μαζί και τα προβλήματά μας ;)

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Γιαννουλάκη.έχετε υπόψιν σας το παρακάτω blog;

http://morningstar-astreas.blogspot.com

Διαφημίζεται σε όλα τα blogs μεταφυσικά και μη ως προάγγελος μιας Νέας Εποχής και πολλοί είναι αυτοί που κάνουν λόγο για τον ψευδοπροφήτη...
Ένας ακόμη γραφικός καλαμπουρτζής ή ένα μεγάλος προφήτης ;
Ένα μανιφέστο που θα σώσει την ανθρωπότητα βοηθώντας την να κάνει ένα συνειδησιακό άλμα ή απλά παραληρήματα,κάποιων βαρεμένων ατόμων;
Δώστε μας τα φώτα σας,ως πιο έμπειρος και παλιά καραβάνα στον χώρο.

Πορφύριος

Π. Β. Γ. είπε...

@ Andrianos T. :

Αγαπητέ φίλε, γι' αυτό που λες περί δημοσιευμάτων από διάφορους δημοσιογράφους για το μεγάλο θέμα «Ομάδα Έψιλον», είναι ηλίου φαεινότερον :
Ο καθένας αυτά που ξέρει (ή αυτά που νομίζει ότι ξέρει), αυτά γράφει.

Όταν σας φαίνονται ελλειπή, ευκαιριακά, τυχοδιωκτικά, προβοκατόρικα, άδικα, γραφικά, αυστηρά, λίγα, μέτρια, μισαλλόδοξα, άσχετα, ανενημέρωτα, ανιστόρητα, διαστρεβλωμένα, παρεξηγήσεις, άλλα αντ' άλλων, κλπ, κλπ, κλπ, είναι διότι έτσι ακριβώς αντίστοιχα είναι αυτά που ξέρουν αυτοί που πάνε να γράψουν κάτι περί αυτών...

Και, συνάμα, διότι συχνά ανάλογες είναι και οι εκάστοτε -παρασκηνιακές- προθέσεις τους, (που είναι πολύ συζητήσιμες...) ή ακόμη και οι -ίσως κατευθυνόμενες ή στρατευμένες σε κάποιον σκοπό- πεποιθήσεις τους...

(Επίσης, πάντοτε πρέπει να κοιτάει κανείς ποιος είναι αυτός που γράφει, ποια είναι η πρότερη δράση του και από πού προέρχεται και πού κατέληξε, και τι να του ήρθε και το γράφει, γιατί, και φυσικά πού το γράφει)

Το πρόβλημα πάντα σε αυτά, είναι ότι εκείνοι που ξέρουν καλύτερα απ' όλους, δεν γράφουν τίποτε.



@ Ιωάννης :

Αγαπητέ, λες: «ο κοσμος ειναι καταδικασμενος δεν υπαρχει ελπιδα παρα μονο μια μεταλαξη.οχι πια συναισθηματα.ευχαριστω...»

Αναρωτιέμαι πώς ΑΚΡΙΒΩΣ διαμόρφωσες αυτήν την άποψη;

Τη διαμόρφωσες επειδή κάποιοι σού εκπέμπουν, με πολλούς τρόπους, ότι ο κόσμος είναι καταδικασμένος, ότι δεν υπάρχει ελπίδα, κλπ.
Ακόμη κι αν αυτό είναι απλά προϊόν απογοήτευσης... (Αναρωτήθηκες ποτέ τι ακριβώς είναι αυτή η περιβόητη «απογοήτευση»;)
Μάλιστα, αν «μεταλλαχθείς» «χωρίς καθόλου πια συναισθήματα», τότε, κατά τη γνώμη μου, θα είσαι ακριβώς όπως σε θέλουν.
Σκέψου το λίγο, αν θέλεις.

Λοιπόν, παιδιά...
Ο κόσμος δεν είναι καταδικασμένος!
Κάποιοι πολεμούν να τον καταδικάσουν. (Γλυτώνουν πολύ κόπο αν σε πείσουν ότι το έχουν ήδη κάνει...)
Υπάρχει πολύ μεγάλος πόλεμος!
Μην πιστεύετε ό,τι σας λένε! Λένε ψέματα!
Στην απέναντι γραμμή της μάχης είναι η Ελπίδα!
Που πολεμάει υπέρ του κόσμου! Για τη Σωτηρία του Κόσμου!
Κάθε Στιγμή!
Ελπίδα υπάρχει και θα υπάρχει!
Κρέμεται πάντα από μια κλωστή, πάντα!
Η Ελπίδα κινεί τα σύμπαντα, είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων!
(Ενώ πάντα κρέμεται από μια κλωστίτσα!)
Όσο μας αφορά, ξεκινάει από την Καρδιά μας!
Πώς είναι η Καρδιά σου; Τι έχεις εκεί; Αυτό είσαι! Αυτό είναι ο κόσμος! (Κι αυτή είναι η πιστολιά σου στον μεγάλο πόλεμο).

Και τα συναισθήματα είναι το πιο σημαντικό πράγμα του κόσμου. Αλλιώς δεν θα είχε καμιά σημασία το αν είναι καταδικασμένος.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σημασίες;
Αυτές που αγαπάμε!

Αυτοί που δεν τις αγαπούν, δεν αγαπούν και εμάς τους ίδιους.

Μπορούμε όμως να τους μιλήσουμε για τα πράγματα που αγαπάμε, για εμάς και για τον κόσμο και για τους αγαπημένους μας. Η αγάπη είναι μεταδοτική, όπως και το μίσος και ο φόβος και ο βήχας και το χασμουρητό.
Διαλέξτε τι θα μεταδίδετε.

Κανέναν «προφήτη» να μην ακούτε!
Να ακούτε την καρδιά σας.
Ανοίξτε τα αυτιά σας όμως, πρώτα.
Και Follow Your Heart!




Χαίρετε όλοι σας, θα επανέλθω.



Π. Γ.

Ανώνυμος είπε...

Παντελή σε ευχαριστούμε.

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.
Δεν φοβόμαστε τίποτα ...
Είμαστε λίγοι ή πολλοί. Δεν έχει σημασία. Η φλόγα στην καρδιά μας ζει. Υπάρχουν ακόμη αντιστασιακοί, πράκτορες του Μυστικού Βασιλείου.

Δεν θα παραδώσουμε τα όπλα. Δεν θα προδώσουμε ότι πραγματικά είμαστε.
Αν είναι να πέσουμε, ας πέσουμε μαχόμενοι.

ekptwtos είπε...

Κ.Γιαννουλάκη,για μια ακόμη φορά εκφράσατε αυτό ακριβώς που νιώθουμε όλοι εμείς που ασχολούμαστε με το Παράξενο,με τα μυστήρια και με όλα αυτά τα ιδιαίτερα και εμπνευσμένα θέματα που μάθαμε απο εσάς..
Πράγματι,αν ταξιδέψεις πολύ μακριά μπορείς να αντιληφθείς πόσο απογοητευτικοί γίναμε..
Στους ξωτικολόφους της Ιρλανδίας υπάρχουν φράχτες και ιδιωτικές περιοχές,δε σου επιτρέπεται η πρόσβαση πιά,η περιοχή ανήκει σε κάποιον αγοραστή που πλήρωσε χρήματα πολλά για να του ανήκουν οι λόφοι,τα δέντρα,οι λιμνούλες...άραγε και τα ξωτικά,οι νάνοι και οι νεράιδες είναι μέσα στο συμβόλαιο;σε ποιόν ανήκουν όλα αυτά;
Αν πάς στην Αμερική,στο Γκράντ Κάνυον βλέπεις στην άκρη του γκρεμού,εξέδρες για τους τουρίστες,ναί,ψηλά στο φαρράγι,ανάμεσα στα βράχια,εκεί που κάποτε ανάβανε φωτιές μέσα στη νύχτα οι Ινδιάνοι και
ουρλιάζαν πεινασμένα τα κογιότ..
Χάνονται πολλά απο αυτά τα μέρη που ποθήσαμε και μαζί τους χάνονται και οι ατμόσφαιρες τις οποίες διαβάζαμε στα βιβλία,τις ακούγαμε στα παλιά τραγούδια,γράψαμε κάποτε για αυτές κι εμείς οι ίδιοι..
Και μέσα σε όλα αυτά γερνούν και χάνονται σπουδαία πνεύματα που φωτίζαν με τα έργα τους τις ζωές μας,που μας καθοδηγούσαν,φάροι πνευματικοί που σβήσαν ξαφνικά σε μια στιγμή..
Ποιός θα αντικαταστήσει έναν Ρ.Α.ΓΟΥΊΛΣΟΝ,έναν Ιωάννη Φουράκη;
Λιγοστεύουμε..δυστηχώς λιγοστεύουμε,κάθε μέρα χάνονται οι ονειροπόλοι κι ο πόλεμος συνεχίζεται το ίδιο βάρβαρος κι ανελέητος και οι περισσότεροι άνθρωποι συνεχίζουν να κοιμούνται,όρθιοι,με μάτια
ανοιχτά,κι όμως κοιμούνται.
Πόσο πολύ μας γοήτευε να παίζουμε με μικρά στρατιωτάκια,να γράφουμε ποίηση και ιστορίες παράξενες,εκκεντρικές,να διηγούμαστε σε παρέες όσα δε διηγήθηκε ποτέ κανείς,να κρατούμε ζωντανές τις αναμνήσεις μας στο πέρασμα των εποχών..κι όμως..όσο τρελά φάνταζαν κάποτε όλα αυτά στους πολλούς,άλλο τόσο κι ακόμα περισσότερο φαντάζουν σήμερα.
Ποιός θα ασχοληθεί με την φιλοσοφία,με την μυστική ιστορία των ιδεών,με τον ατόφιο σουρρεαλισμό;Στις τέχνες βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια και κυρίως εδώ στην Ελλάδα η κατάσταση είναι απογοητευτική.
Όλοι επιδιώκουν να ικανοποιήσουν το εγώ τους,να προβάλλουν τις δήθεν ιδιαίτερες γνώσεις τους,μέσα στα βιβλία που γράφουν,στα τραγούδια,παντού διαχέεται ένας αθεράπευτος εγωισμός,πού είναι εκείνα τα
υπέροχα έργα των βάρδων που είχαν πανανθρώπινο χαρακτήρα,η ανατρεπτική τέχνη των ντανταιστών,τί χρειάζεται για να γίνει μια πραγματική επανάσταση,μεταμόρφωση,αλλαγή,πέστετο όπως θέλετε στις τέχνες
και τα γράμματα;γιατί όταν πάω σε μια βιβλιοθήκη βρίσκω ένα βιβλίο μόνο του Π.Γιαννουλάκη,ένα του Γ.Μπαλάνου και χιλιάδες βιβλία του τύπου ΄΄όχι πια σέξ,μόνο φίλοι΄΄;γιατί όταν πάω σε ένα βιβλιοπωλείο και ζητάω το Άλεφ του Μπόρχες με κοιτούν με ανοιχτό το στόμα και φεύγω με άδεια χέρια;γιατί ξανά και ξανά οι ασυμβίβαστοι και οι ιδεολόγοι ζούν στο περιθώριο,απομονώνονται και καταλήγουν γραφικοί,τραγικά
μοναχικοί;

ekptwtos είπε...

Τα μηνύματα απο το Ράδιο Πουθενά πνίγονται μέσα στον θόρυβο των διαφημίσεων,των κομπρεσέρ,των άστοχων και άκαιρων διαδηλώσεων,όσο κι αν προσπαθείς να ακούσεις ΄΄τα πνευματικά αδέλφια σου΄΄,να βρείς
τους δικούς σου ανθρώπους που ξέρεις πως σε καταλαβαίνουν σχεδόν πάντα καταλήγεις μόνος,μόνος και περιγελασμένος απο τα τρέντυ,μεταμοντέρνα,λάιφστάιλ δίποδα..
Κι ο κόσμος με τα μυστήριά του και με όλες τις ομορφιές του είναι εκεί έξω,συνεχίζει να εξελίσσεται κι εγώ ο ονειροπόλος συνεχίζω να νιώθω απών,εξόριστος,σαν να έχω χάσει το δρόμο,δεν ανήκω εδώ και η ζωή μου περνάει,χάνονται τα νιάτα μου,οι μέρες και οι νύχτες μου,όλες οι στιγμές μου,χάνονται,καταλαβαίνετε τί σας λέω;
Αυτή η υπαρξιακή αγωνία,ο πυρετός που δε λέει να σταματήσει και γύρω μας οι άλλοι άνθρωποι,χαρούμενοι,γελαστοί,με τις ζωές τους,τις οικογένειές τους,συμβιβασμένοι με την κοινωνία,συμβιβασμένοι σε όλα...
Μα πώς;πώς για όνομα του θεού μπορούν και αγνοούν όλα τα καταπληκτικά φαινόμενα που συνυπάρχουν μαζί τους στον κόσμο αυτό;τα μυστήρια,τα βαθύτερα νοήματα,τις εμπνεύσεις που οδηγούν στην υπέρβαση
του εαυτού,την εύπλαστη πραγματικότητα την οποία αποδέχονται έτσι όπως τη βλέπουν,αδιαμαρτύρητα,χωρίς την παραμικρή σκέψη;
Γιατί ένας ονειροπόλος να είναι μόνος;με ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι,με χαρτιά γεμάτα ατίθασες ιδέες και παρόλαυτα μόνος..πάντα μόνος..
Ποιός ο ρόλος της ελπίδας μέσα σε μια τέτοια ζωή;
Αν ξοδέψω όλα τα χρόνια μου στην αναζήτηση του παράξενου,αν διευρύνω το πνεύμα μου,τις γνώσεις μου,την αντίληψή μου περί πραγματικότητας,όλα αυτά θα με ανταμείψουν;θα αρχίσω να μην νιώθω
μόνος;μήπως βυθιστώ πιο βαθιά στην μελαγχολία,στη μοναξιά και τελικά θα σβήσω μόνος,έτσι ακριβώς όπως έζησα μια ολάκερη ζωή;
Τί αξία έχει αυτό το τίμημα που πληρώνουμε σαν ονειροπόλοι;
Ναί,συμφωνώ,κινούμε τον κόσμο,γεννούμαι την ελπίδα,μεταδίδουμε φώς μα όταν γεράσουμε κι ασπρίσουν τα μαλλιά μας ποιός θα μας θυμάται;θα μας λυπηθεί η ελπίδα,αυτός ο αόρατος κόσμος των ιδεών που
΄΄θέλει να μεταδωθεί μέσα απο εμένα κι απο εσένα΄΄;
Θα αξίζει κάτι αυτή η ΄΄ευλογημένη φτώχεια΄΄ μας;

ekptwtos είπε...

Μέσα απο αυτές τις σκέψεις θυμήθηκα και εκείνον τον άνθρωπο που έφυγε πάνω στο βουνό και ζούσε μαζί με τα βιβλία του σε μια καλύβα προσπαθώντας να ανακαλύψει το μυστικό νόημα του κόσμου,ο ΄΄άνθρωπος που δεν υπήρξε΄΄.
Μήπως τελικά είχε δίκιο;
Μήπως Εδώ υπάρχει μόνο το γλυκό;κι όλα τα άλλα,τα μεγάλα νοήματα,οι φλογερές εμπνεύσεις είναι για μετά,για το ταξίδι στην άλλη πλευρά,εκεί δηλαδή απο όπου έρχονται τα μηνύματα αυτά;
Μήπως το γλυκό,η γεύση του,το βίωμα της δοκιμής του είναι το μόνο νόημα που υπάρχει,ίσως κι ο μόνος κόσμος που υπάρχει κι όσο περισσότερο το δοκιμάζεις,τόσο πιο πολύ το γνωρίζεις,μαθαίνοντας
ταυτόχρονα την αξία του αλλά και την όποια αξία του εαυτού σου κι αυτό οδηγεί στην όποια έμπνευση,υπέρβαση,ολοκλήρωση;
Αν υπάρχει μόνο το γλυκό τότε γιατί να μείνω εδώ και να διαβάζω,να γράφω,να υπερασπίζομαι ιδεολογίες,να υπηρετώ την λεγεώνα των ονειροπόλων;
Γιατί να μην κερδίσω χρήματα και να αγοράσω ότι θέλω,να έχω όσες γυναίκες,όποτε τις θέλω;
Γιατί να μην εκμεταλλευτώ ανθρώπους,καταστάσεις για να έχω όσο πιο πολλά μπορώ έτσι ώστε να γευτώ κάθε μπουκιά του γλυκού που μου προσφέρεται;
Γιατί να ζήσω μόνος και να πεθάνω μόνος ενώ θα μπορώ να γλεντώ νύχτα μέρα αδιαφορώντας για κάθε ανώτερο ιδανικό και αξία,πληρώνοντας ή πουλώντας την κάθε συντροφιά που θέλω εγώ ανάλογα με τις
ανάγκες και τις προτιμήσεις μου;
Κι αν θελήσω να τα έχω όλα μαζί,τις ιδεολογίες,τα μυστήρια,τις πνευματικές αναζητήσεις αλλά και την νοστιμιά του γλυκού υπάρχει διαθέσιμος χρόνος για όλα αυτά μαζί;κι αν όχι τότε τί κάνω εγώ με το
υπέροχο,πεντανόστιμο γλυκό;
Μήπως τελικά ο ΄΄άνθρωπος που δεν υπήρξε΄΄ είχε δίκιο;
Μήπως τελικά υπάρχει μόνο το γλυκό κι εγώ κάθομαι εδώ μονάχος να ονειρεύομαι το ανύπαρκτο;
Αλλά νά...είναι κάτι στιγμές σαν κι αυτή που μες την καρδιά της απόγνωσης,κάτι έρχεται απο μακριά,απο πού;δε ξέρω,κάτι σαν κάλεσμα,κάτι σαν ανεμωδία,αυτό το ΄΄Midnight Special΄΄ κι όλα γύρω αλλάζουν τόσο ξαφνικά...κι όλα γύρω αλλάζουν τόσο ξαφνικά...

Β.Σ. είπε...

ο Καρούζος με ένα ποτήρι ούζο φώναζε την λέξη ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΣ - και η καθαρίστρια στο σπίτι του τον

ρωτόυσε ΄΄Πάθατε κάτι κύριε Νίκο;΄΄
και εκείνος χαμογελούσε και της έλεγε
΄΄Τίποτα. . .Τίποτα...΄΄


http://www.youtube.com/watch?v=S8eRDkiwGMM&feature=related


τα σέβη μου, κύριε Γιαννουλάκη.