Ομιλία στην Αθήνα στις 22 Απριλίου 2012




ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ


2012 : ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ



Οι Εκδόσεις Άγνωστο
Σας Προσκαλούν στην Ομιλία
Του Συγγραφέα Παντελή Γιαννουλάκη
στην Αθήνα, στο
Χώρο Τέχνης και Πολιτισμού : 
“8 ΔΥΤΙΚΑ”
Λεωφόρος Αθηνών 387 – ΑΙΓΑΛΕΩ


(βλέπε στο:  http://8dytika.dimosbox.gr/
για περισσότερες πληροφορίες για τον χώρο και για συγκοινωνίες)



ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012
Ώρα: 7.30 μμ


ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ




Με τη χορηγία του Outer.gr

14 comments:

Ανώνυμος είπε...

EPITELOUS !!!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστούμε πολύ κ. Γιαννουλάκη που θα μας επισκεφθείτε στην Αθήνα και θα μας κάνετε την εξαιρετική τιμή να μας μιλήσετε για ένα τόσο σοβαρό θέμα!

Ανώνυμος είπε...

ΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΣΑ ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΙ ΟΣΑ ΟΙ ΚΟΚΚΟΙ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ .ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΣΟΥΙΝΜΠΕΡΝ ΠΟΥ ΑΝΕΦΕΡΕΣ ΕΧΘΕΣ; ΜΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΩΣ ΦΙΛΟΣ ΑΛΛΟ ΕΓΩ ΕΣΤΙ

Π. Β. Γ. είπε...

Ευχαριστώ όλους τους φίλους που με τίμησαν με την παρουσία τους σε αυτήν την αληθινά υπέροχη βραδιά. Εύχομαι να τα ξαναπούμε όλοι μαζί σύντομα. Καλή δύναμη σε όλους!




Algernon Swinburne:

«Είστε δυνατοί, ω βασιλιάδες, ω ισχυροί άντρες; Όχι,
Ξοδέψτε όλοι σας την ισχύ και κλέψτε ό,τι μπορείτε,
Κι όμως υπάρχει κάτι που ποτέ δεν θα σκοτώσετε, ποτέ,
Τη Σκέψη, που ούτε η φωτιά ούτε το σίδερο μπορεί να τη φοβίσει.
Η απλήγωτη κι αόρατη σκέψη που φεύγει
Ελεύθερη έξω από τον χρόνο, καθώς ο νότιος κι ο βόρειος άνεμος φυσούν,
Ελεύθερη έξω από τον χώρο, καθώς η ανατολική κι η δυτική θάλασσα κυλούν,
Κι όλα τα σκοτεινά πράγματα μπροστά της αποκτούνε λάμψη…»

Ανώνυμος είπε...

Πόσο θα 'θελα να ήμουν εκεί...όπως και στις προηγούμενες ομιλίες. Μου λείπει αυτή η οικογένεια...μου λείπει εδώ και χρόνια και υποφέρω από μοναξιά πνεύματος...

Το σώμα μου εκτός. Όμως η σκέψη μου πάντα εκεί πιστή. Πάντα ελεύθερη, απλήγωτη κι αόρατη δεν έχει τίποτα και κανένα να φοβηθεί.

Keep Walking...

Ανώνυμος είπε...

Περιεργο παλι ειπες αυτα που ηθελα να σου πω Ηλετναπ...να εισαι καλα α,και νομιζω οτι η κρισιμη μαζα πλησιαζει ειναι ετοιμος ο ανθρωπος για το εξελικτικο αλμα; τι σηματα πιανεις φωτεινε αναμεταδοτη; μια φλογιτσα φτανει για την μεγαλυτερη πυρκαγια...

free είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
free είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
free είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

θα μπορουσε καποιος να διασχισει τις αορατες πυλες του θανατου πριν πεθανει;Να τις διασχισει ζωντανος;Να χασει την προσωπικοτητα του καταλαβαινοντας βαθια οτι δεν ειναι παρα ενα φανταστικο δημιουργημα κι οτι μπορει να φτιαξει οσες θελει;Ε;Ηλετναπ μου; Σελντρεικ,η συνειδηση επι της υλης,αρμονια των αντιθεσεων,ματριξ, ολα εν και αιεν και αιεν.Κι αν καποιος μπορεσει να σπασει την πραγματικοτητα ξανα και ξανα ποιο ειναι το επομενο βημα;Ο αναγνωστικος εαυτος σου απο τη βιβλιοθηκη του συμπαντος ,σε ευχαριστω για οτι με εχεις διδαξει για οτι εχεις διαβασει για ολον σου τον αγωνα ΕΝΑΣ ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΟΝΕΙΡΟΝΑΥΤΗΣ Υ.Γ αν δεν υπηρχες θα υπηρχα;

Π. Β. Γ. είπε...

@ Ανώνυμος 1 :

Κι εγώ θα ήθελα να ήμουν εκεί όπου μπορεί ο καθένας, και όχι απλά εκεί όπου μπορώ εγώ.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε μια πνευματική οικογένεια, που, όπως το πνεύμα έτσι κι εμείς, δεν γνωρίζουμε σύνορα και περιορισμούς και χρόνους και τοποθεσίες.
Η σκέψη μας είναι μαζί σου φίλε, κι εμείς νιώθουμε τη μοναξιά που νιώθεις, δεν είσαι μόνος σου, δεν τη νιώθεις μόνος σου, δεν τη νιώθεις μόνο εσύ. Άρα, δεν είμαστε στ' αλήθεια μόνοι μας.
Ακόμη και αυτό το μηνυματάκι σου, όπως και αυτό το δικό μου, με τον τρόπο του, κινεί τα σύμπαντα. Μετράει. Και σ' ευχαριστώ που το γράφεις και δεν είσαι σιωπηλός.
Να μη φοβάσαι τίποτε.
Ad Astra Per Aspera!
Keep Walking...


@ Ανώνυμος 2 :

Συνταξιδιώτη, λες ότι «μια φλογίτσα φτάνει για τη μεγαλύτερη πυρκαγιά». Και θες να σου πω «τι σήματα πιάνω»...
Με όλη μου την καρδιά συνέγραψα το σήμα που εγώ πιάνω, (αντίστοιχο με την ατάκα σου), στο editorial του προηγούμενου Strange (τεύχος 141) υπό τον τίτλο «ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΦΩΣ»
Αυτό είναι το Μήνυμα.
Κατάλαβέ το βαθύτερα, και διάδοσέ το εκεί που πρέπει να διαδοθεί.
Keep the Flame.



(συνεχίζεται)

Π. Β. Γ. είπε...

@ Κωνσταντίνος :


Χα χα, ο «διάσημος» που λες (που δεν είμαι εγώ) αισθάνεται κι αυτός σαν μικρό παιδί, άρα νιώθουμε κάτι κοινό!
Μόνο που εγώ θέτω όλες τις ερωτήσεις που μπορώ να θέσω, και δεν χαμογελάω απλώς αμήχανα. (Και, αν το έκανα, να είσαι σίγουρος ότι θα ήταν ένα πάρα πολύ μεγάλο χαμόγελο...)
Αν διάβασες τα βιβλία μου τόσο καλά όσο θέλω να λέω εγώ ότι τα έγραψα, τότε εσύ είσαι ο εκπληκτικός φίλε, όχι εγώ που, όπως και να το κάνουμε, είναι μέρος της δουλειάς μου να φαίνομαι λίγο «εκπληκτικός» (δηλαδή να προκαλώ την έκπληξη, με την καλή έννοια).
Σου επιστώ την προσοχή σε αυτό το -συχνά κακοπαρουσιασμένο- γεγονός : ό,τι καταλαβαίνεις είναι δικό σου, όχι δικό μου ή οποιουδήποτε άλλου.
Όταν βλέπεις κάπου τη διάνοια ή τον βαθύ συλλογισμό, είναι η δική σου διάνοια και ο δικός σου βαθύς συλλογισμός που τα βλέπει.
Βλέπουν τον εαυτό τους...
Οι συγγραφείς, απλώς, συχνά λειτουργούν ως καθρέφτες των αναγνωστών τους (και αυτό το μυστικό το ξέρω καλά και από την καλή και από την κακή πλευρά του!).
Τι παράξενο, ενώ η αρχική πρόθεση των συγγραφέων είναι η συγγραφή τους να λειτουργήσει ως καθρέφτης του εαυτού τους!
Σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα προσπαθώ να χωνέψω αυτήν την αλλόκοτη αλχημεία.
Φαίνεται ότι τελικά με έχει χωνέψει αυτή...

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την ευγένειά σου και για τα καλά σου λόγια, είναι πολύ ενθαρρυντικά για μένα.
Όλοι οι άνθρωποι, εδώ που είμαστε, θέλουν μια ενθάρρυνση.
Ελπίζω να σου έδωσα κι εγώ μία, με τον τρόπο μου, εκείνη τη νύχτα της ομιλίας μου.

Οι «φλασιές» σου σε σχέση με τον χώρο και την ομιλία, ίσως έχουν να κάνουν με την αληθινή (και πολύ παράξενη) φύση του Χρόνου, που δεν είναι στ' αλήθεια τόσο γραμμικός όσο νομίζουμε εξαιτίας του προγραμματισμού μας.
Και, μερικές φορές, συμβαίνουν ορισμένα πράγματα, που μας βγάζουν, για λίγο, από τον προγραμματισμό μας, και ρίχνουμε μια ματιά στο αληθινό παρασκήνιο της πραγματικότητάς (μας).
Α, Magic Moments, όπως λέει και το παλιό τραγούδι...


(συνεχίζεται)

Π. Β. Γ. είπε...

(συνέχεια)

Μου άρεσε πάρα πολύ το όνειρό σου! Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο όνειρο, και, κατά την άποψή μου, θα πρέπει να του δώσεις πολύ ιδιαίτερη σημασία.
Δεν είναι ένα συνηθισμένο όνειρο. Είναι ένα από εκείνα «τα άλλα», που...δεν είναι συνηθισμένα...

Ιδιαίτερα δίνω σημασία, σε πολλά επίπεδα, (ακόμη και στο λογοτεχνικό), σε αυτό το σημείο της διήγησής σου :

«Το επόμενο που θυμάμαι μετά ήταν να βρίσκομαι στην μεγάλη βεράντα του σπιτιού (στο χωριό πάντα) και να κρατάω από τα χέρια τα κάγγελα και να κοιτάω πάνω τον ουρανό. Όμως δεν έβλεπα σύννεφα στο συγκεκριμένο σημείο που κοίταζα. Έβλεπα έναν άλλον κόσμο, δηλαδή σαν να κοιτούσα κάτω αλλά κοιτούσα προς τα πάνω. Ο κόσμος αυτός μου έφερε τρομακτική ευορία, ήταν κάτι το μαγευτικό. Εκστατικά χρώματα και ήχοι πουλιών, τρεχούμενων νερών και εκστατικών μελωδιών, δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο εκπληκτικά ήταν. Όμως αυτός ο κόσμος με τραβούσε εκεί σαν αν ήμουν δεμένος με σκοινή. Εγώ φοβόμουν να αφαιθώ, ήξερα ότι δεν είμαι έτοιμος ακόμα και θα μου ξαναδωθεί ευκαιρία και στο μέλλον για να πάω εκεί. Ένα από τα παράξενα ήταν πως εκείνη την ώρα που κρατιόμουν σφιχτά από τα κάγγελα είχα παράλληλα την συνείδηση πως είμαι στο κρεβάτι μου και κοιμάμαι μόνο που είχα και τις δύο συνειδήσεις ταυτόχρονα...»

Ναι, κι εγώ αναρωτιέμαι ΠΟΥ μπορεί να είναι αυτά τα μέρη. Η «Ονειρική Γεωγραφία» όπως την έχω ονομάσει εγώ.
Σίγουρα μπορείς να μάθεις περισσότερα, σταδιακά, αν κάνεις αυτό που κάνει και η συμβατική γεωγραφία : χάρτες...

Μπορείς, επίσης, να ρίξεις μια ματιά στο διήγημά μου, ΟΝΕΙΡΟΝΑΥΤΗΣ, που περιέχεται στη συλλογή διηγημάτων μου με τίτλο "Ιστορίες Που Δεν Διηγήθηκε Ποτέ Κανείς". (Βιβλίο που δυστυχώς είναι εξαντλημένο, αλλά, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα ήθελα να μπορούσα σύντομα να το επανεκδόσω. Ίσως τα καταφέρω).
(Ναι, να το κάνεις αυτό, μόλις είναι εφικτό για σένα ή για μένα).

Θυμάμαι τώρα μια ατάκα που έχω γράψει (εξ ιδίας πείρας) στο βιβλίο μου "Ονειροπόλος" :

«Τα όνειρα δεν είναι τα πάντα. Αλλά είναι το πρώτο βήμα για τα πάντα...»

Αν τους δώσεις την ιδιαίτερη σημασία που τους αξίζει, ποιος ξέρει πού μπορούν να σε οδηγήσουν...

Να είσαι πάντα καλά και εμπνευσμένος, και να επικοινωνείς όποτε θέλεις, Συνταξιδιώτη μου. Χαίρε.




(συνεχίζεται)

Π. Β. Γ. είπε...

@ Ένας Ανώνυμος Ονειροναύτης :



«θα μπορουσε καποιος να διασχισει τις αορατες πυλες του θανατου πριν πεθανει;Να τις διασχισει ζωντανος;»

Θυμήθηκα τώρα εκείνη την επιγραφή που είχαμε ανακαλύψει μαζί με τον συγχωρεμένο τον Δημήτρη Κούγκουλο :

«Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις»


Συμπληρώνεις :
«...Να χασει την προσωπικοτητα του καταλαβαινοντας βαθια οτι δεν ειναι παρα ενα φανταστικο δημιουργημα κι οτι μπορει να φτιαξει οσες θελει;Ε;Ηλετναπ μου;...»

Ο ςηλετναΠ (Παντελής) έχει να σου πει να σου πει αυτό :

Δεν χρειάζεται να χάσεις την προσωπικότητά σου.
(Πρέπει να έχεις προσωπικότητα, πρώτα, για να τη χάσεις. Δική σου προσωπικότητα...)
Απλά να αποκτήσεις για πρώτη φορά προσωπικότητα, και σαν Ήρωας να τη θυσιάσεις Τελικά για πιο σημαντικά πράγματα από την μικρή σου προσωπικότητα.

Για να φτιάξουμε οτιδήποτε, πρέπει πρώτα να γίνουμε Δημιουργοί, από δημιουργήματα που είμαστε.

Αλλά, γιατί να φτιάξεις οτιδήποτε, αν δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείς να φτιάξεις;

Εμείς οι ίδιοι είμαστε το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να φτιάξουμε.
Και, αν το κάνουμε, είναι μεγάλη η ανακάλυψη πιο σημαντικών πραγμάτων από το πιο σημαντικό πράγμα που φτιάξαμε.
Και, άρα, μεγάλη η θυσία που απαιτείται.
Και μεγάλη η σημασία.

Συμπέρασμά μου: Αν ξέρεις τη μεγάλη σημασία, δεν έχει σημασία ποιος δημιουργεί τι.

«...Κι αν καποιος μπορεσει να σπασει την πραγματικοτητα ξανα και ξανα ποιο ειναι το επομενο βημα;...»

Φίλε, αν κάποιος σπάσει την πραγματικότητα «ξανά και ξανά», δεν θα έχει κανένα έδαφος πια για να βαδίσει κανένα βήμα...

Αυτός είναι ο λόγος που κάποτε ο Αρχιμήδης (ανακαλύπτοντας τους Μοχλούς, υποτίθεται...) είπε τη θρυλική φράση :
ΔΩΣ ΜΟΙ ΠΑ ΣΤΩ ΚΑΙ ΤΑΝ ΓΑΝ ΚΙΝΑΣΩ
(δηλαδή : Τώρα, δώσε μου μέρος να σταθώ και ακόμη και τη Γη μπορώ να κινήσω...)

Δεν υπάρχει μέρος να σταθούμε, φίλε.
Παρά μόνο ένα : Η Καρδιά.

Σ' εκείνη την ελληνική ιστορική συγγραφή ενός Βρετανού, του εξαίσιου Arthur Weigall, o Μέγας Αλέξανδρος, όταν τον πρόδωσαν οι φίλοι του στην Άκρη του Κόσμου, είπε τη θρυλική ατάκα, δείχνοντας με τα χέρια του τον ορίζοντα, τις κατακτήσεις του :

«It is not the Land, that must be conquered! But the Hearts of Men...»

(Δεν είναι η Γη, που πρέπει να κατακτηθεί, αλλά οι Καρδιές των Ανθρώπων).


Σε ευχαριστώ που, όπως λες, έχω έναν (τουλάχιστον;) αναγνωστικό εαυτό στη βιβλιοθήκη του σύμπαντος.
Είναι μια πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη, και θα πρέπει να είναι ένας πολύ μεγάλος εαυτός, φίλε.

Αν δεν υπήρχαμε, πάλι θα Υπήρχε.







Σας ευχαριστώ όλους για τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλιά σας. Εις το επανιδείν...


Π. Γ.