Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ


Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ


Όταν δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, όταν δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε και γιατί, όταν δεν ξέρουμε ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στα πράγματα και στις περιστάσεις τους, όταν είμαστε σε απόγνωση, αυτό, πρώτα απ' όλα σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μια Κρίση Ταυτότητας.
Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε. 
Αν, στα δύσκολα, δεν ξέρεις πώς να σταθείς απέναντι στις μεγάλες δυσκολίες, τότε δεν ξέρεις πια ποιος είσαι.
Και τότε, σε αυτήν την «κρίση», θα μάθεις και εσύ και όλοι οι άλλοι συνάνθρωποί σου θα μάθουν επιτέλους ποιος είσαι και τι είσαι.

Σύμφωνα με τους -αξιότερους μας- μεγάλους φιλοσόφους, οι δύσκολες περιστάσεις είναι καλοδεχούμενες, διότι τότε ο Άνθρωπος έχει την ευκαιρία να αποδείξει την αξία του, στον εαυτό του και στους άλλους. Θα καλεστεί, δηλαδή, να αποδείξει, (σαν να λέμε, στο πεδίο της μάχης, «in the Proving Ground»), αυτό που στ' αλήθεια είναι...
Αν αποδειχθεί ότι είναι αυτός που νομίζει -ή που υποστηρίζει- ότι είναι, τότε αυτό είναι επιθυμητό. Το ίδιο και το αντίθετο. Και έτσι, οι δυσκολότερες περιστάσεις είναι καλοδεχούμενες, επειδή ακριβώς δίνουν αυτήν την μεγάλη ευκαιρία για την ανθρώπινη ύπαρξη, για την ίδια την ψυχή των ανθρώπων, για την αληθινή ποιότητα των ανθρώπων, για την Αλήθεια.

Μου αρέσει ένα παράδειγμα που σκέφτηκα : αυτό του πεσμένου αεροπλάνου.
Είμαστε όλοι επιβάτες ενός αεροπλάνου, το οποίο καταρρίπτεται κάπου στα Ιμαλάια, στη μέση του πουθενά, ναυαγοί μέσα στα χιόνια και στην απόλυτη ερημιά. Ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι καλοί, αξιοπρεπείς, μορφωμένοι, πολιτισμένοι, ευγενείς, φίλοι, αλτρουιστές, διαννοούμενοι, επιστήμονες, θρησκευόμενοι, ακέραιοι, κλπ, κλπ, αλλά και διάφοροι άλλοι όχι τόσο...καλών συστατικών επιστολών... Όλοι επιζήσαντες του αεροπορικού δυστυχήματος, στην ίδια δύσκολη θέση, στον ίδιο κίνδυνο, στη μέση του πουθενά, χωρίς πολλές προμήθειες και εφόδια και, όπως φαίνεται, χωρίς ελπίδες να μας εντοπίσει εγκαίρως κάποια βοήθεια ή δύναμη διάσωσής μας. Ο χρόνος μας, υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες όπου βρεθήκαμε, εξαντλείται. Τα εφόδια τελειώνουν, το ίδιο και οι δυνάμεις μας, οι συμβάσεις μας, οι επιλογές μας, κλπ.
Πολλά θα αρχίσουν να συμβαίνουν στο πέρασμα του χρόνου, τα περισσότερα από τα οποία είναι υπολογίσιμα και αναμενόμενα. Για παράδειγμα, φαντάζομαι, λίγο πριν την πλήρη απόγνωση, θα εμφανιστούν δύο τάσεις στο πλήθος των ναυαγών. Η μία θα λέει ότι πρέπει να καθίσουμε πάση θυσία στο αεροπλάνο, για να μας εντοπίσει η πολυπόθητη διάσωση, αν εμφανιστεί. Η άλλη θα λέει ότι πρέπει να πάρουμε τα ρίσκα μας και, αντί να καθήσουμε εκεί να πεθάνουμε, να βγούμε εκεί έξω στα βουνά να εξερευνήσουμε για να βρούμε εμείς λύσεις στη διάσωσή μας. Και άλλα πολλά ανάλογα θα συμβούν. Όλες οι επιλογές, σε οτιδήποτε συμβαίνει, θα είναι πολύ σημαντικές.
Και, αν το σκεφτεί κανείς λίγο, θα δει ότι το μόνο ουσιαστικό κριτήριο των επιλογών, είναι η ίδια η στάση που μπορεί να έχει ο καθένας απέναντι στις δυσκολίες και στα προβλήματα, δηλαδή η ίδια του η αληθινή ταυτότητα.
Τότε θα φανεί ποιος είναι και τι είναι ο καθένας.
Όταν η στάση του θα μετράει ή δεν θα μετράει.
Τι θα γίνει;;
Μόλις τελειώσουν τα τρόφιμα θα αρχίσουμε να τρώμε ανθρώπους;; Να τρώμε ο ένας τον άλλον;; Θα γίνουμε κανίβαλοι;; Αν ναι, τότε πού πήγε ο πολιτισμός μας;; Η μόρφωσή μας;; Η ακεραιότητά μας;; Η επιστήμη μας, η θρησκεία μας, οι πεποιθήσεις μας, η φιλία μας, η αξιοπρέπειά μας, και όλα τα άλλα πράγματα που θεωρούσαμε άξια και ότι μάς χαρακτηρίζουν;; Αν ναι, τότε δεν τα είχαμε στ' αλήθεια όλα αυτά, δεν ήταν όντως έτσι. Θα γίνουμε προδότες της ίδιας μας της ταυτότητας;; Θα πάψουμε ξαφνικά να την έχουμε;; Εξαρτιόταν δηλαδή από ένα πιατάκι γεύματος της αεροπορικής εταιρίας;;
Αυτά και άλλα πολλά τέτοια ζητήματα και καταστάσεις, θα μας φανερώσουν στον εαυτό μας και στους άλλους ανθρώπους.
Αυτή είναι η λεγόμενη «Ψυχεδέλεια», δηλαδή, η «φανέρωση της ψυχής».
Σε μια τέτοια δύσκολη περίσταση θα κριθεί η φιλία, η ευγένεια, η αγάπη, ο έρωτας, ο πολιτισμός, η μόρφωση, τα ιδανικά, οι ιδέες, η γενναιότητα, η ακεραιότητα, η ηθική, τα πάντα. Κυριολεκτικά τα πάντα!!
Σε τέτοιες δύσκολες και κρίσιμες περιστάσεις, φανερώνεται στ' αλήθεια ο άνθρωπος. Εκεί πλέον φαίνεται τι είσαι και ποιος είσαι. Ζώο, προδότης, δειλός, ανάξιος, ανήθικος, ή : άνθρωπος, φίλος, γενναίος, άξιος, ακέραιος, κλπ? Είσαι στ' αλήθεια γιατρός, σύζυγος, μηχανικός, καθηγητής, στρατιώτης, διαννοούμενος, φίλος, γονέας, σοφός, έξυπνος, κλπ? Τότε θα φανεί. Και στον ίδιο σου τον εαυτό και σε όλους. Τότε θα καλεστείς να το αποδείξεις.
Ποιος θα είσαι στ' αλήθεια;;     ............

Ακούτε γύρω σας στον κόσμο, ότι βρισκόμαστε «σε κρίση». Ότι «έχουμε κρίση». Και όλοι σάς έχουν κάνει μια πλύση εγκεφάλου (εξαιτίας της επικρατούσας κοσμοθεωρίας) ότι αυτή η κρίση είναι οικονομική, ότι είναι η μεγάλη οικονομική κρίση (δηλαδή, ότι δεν πάει καλά η οικονομία).
Κανείς σας δεν σκέφτεται ότι βρίσκεστε σε μια περίοδο στην οποία «βρίσκεστε σε κρίση», ότι δηλαδή θα κριθείτε. Ότι κρίνεται η ταυτότητά σας, η ίδια σας η ψυχή, το πνεύμα σας, ο εαυτός σας. Αυτός που πιστεύετε ότι είστε και αυτός που πιστεύουν οι άλλοι ότι είστε.
Κανείς δεν σκέφτεται ότι η «κρίση» και όλες αυτές οι δύσκολες περιστάσεις μεγαλύτερη σχέση έχουν με αυτό που εννοούμε όταν λέμε «Η Ημέρα της Κρίσεως» (όπου θα κριθεί ο καθένας για τις πράξεις και τη στάση του στη ζωή του και για τις επιλογές του), παρά με αυτό που εννοούμε όταν λέμε ότι «υπάρχει οικονομική κρίση».
Και, επίσης, όλοι νομίζουν ότι το αληθινό νόημα της «Ψυχεδέλειας» σχετίζεται με τα ναρκωτικά (αν και όπως φαίνεται όντως παρεμβάλλουν σε αυτήν και στην έκβασή της τα πάσης φύσεως ναρκωτικά), και όχι με το τι εννοεί η ελληνική κυριολεξία και η ετυμολογία της λέξης, που είναι μυστικιστικής προέλευσης.  

Καλούμαστε, με τις σάλπιγγες των δύσκολων περιστάσεων, να παρουσιαστούμε στην Ημέρα της Κρίσεως. Να αποδείξουμε ποιοι στ' αλήθεια είμαστε. Αν είμαστε.

Η στάση μας απέναντι στα περιδινούμενα πράγματα είναι αυτή που μετράει. Η ακεραιότητά μας, αληθινή ή όχι. 
Πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να κρυφτούν σε μια «συλλογική στάση». Κρύβονται πίσω από τις συλλογικότητες, κάθε είδους.
Δεν θέλουν να έχουν άμεση προσωπική στάση, φοβούνται, γιατί ξέρουν ότι δεν είναι αυτό που λένε ότι είναι.
Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, η προσωπική μας στάση είναι αυτή που μετράει. Αυτή που πρέπει να έχουμε. Η ταυτότητά μας. Το ίδιο μας το δικό μας πνεύμα. Αν το έχουμε. Αν μπορούμε να το φανερώσουμε, και να μετράει για εμάς, να μετράει και για τους άλλους : «να μετράμε»...
Μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο Άνθρωπος...έλεγαν οι φιλόσοφοι που διαβάζουμε και εκτιμούμε. Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι κάποιος «μετράει». Ότι είναι όντως αυτό που μετράει ή μετράμε ότι είναι.
Το ίδιο ισχύει και για τις «συλλογικές δύσκολες περιστάσεις». Είναι κι αυτό μια απόκρυψη της πραγματικότητας. Δεν υπάρχουν! Υπάρχουν μόνο προσωπικές δύσκολες περιστάσεις. Όπως τις βιώνει ο καθένας. Και η προσωπική στάση του καθένα απέναντι σε αυτές. Μια προσωπική στάση αντάξια του καθενός μας. Απέναντι σε αυτό που συμβαίνει στον καθένα, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, σε αυτόν τον ίδιο. Στη ζωή του.
Οι οποιεσδήποτε περιστάσεις μπορεί να είναι εφήμερες. Αλλά, είμαστε κι εμείς το ίδιο τόσο εφήμεροι όπως αυτές? Όλα αυτά αποτελούν, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, τη ζωή μας. Την προσωπική ζωή του καθενός. Ποια είναι η στάση που έχουμε, λοιπόν, απέναντι στη ζωή μας?
Μπορεί να σκέφτεστε διάφορες λογοτεχνίες, όπως τη ζωή του πλανήτη, τη ζωή της ανθρωπότητας, τη ζωή της πατρίδας, τη ζωή της ομάδας, κλπ. Αλλά η μόνη ζωή που υπάρχει, όσο σας αφορά, είναι η προσωπική σας ζωή. Και αυτά που συμβαίνουν σε αυτήν, όλα αυτά που βλέπεις, όλα αυτά στα οποία καλείσαι να έχεις μια άξια στάση απέναντί τους.
Ακόμη και σ' εναν πόλεμο, μπορεί να βομβαρδίζεται ο τόπος, αλλά η βόμβα που σε αφορά είναι αυτή που θα πέσει δίπλα σου. Δεν έχει καμία σημασία η στάση σου απέναντι «στον βομβαρδισμό», αλλά η στάση σου απέναντι σε αυτήν την συγκεκριμένη βόμβα του. Το ίδιο και για τον καθένα. Το ίδιο ακόμη και για τις βόμβες τις ίδιες. Και αυτό είναι στην πραγματικότητα «ο βομβαρδισμός».
Και, δεν υπάρχει στ' αλήθεια «Αεράμυνα». Είναι ένα σχήμα λόγου. Εσύ είσαι η «Αεράμυνα». 

Όπως και όλοι εσείς, φαντάζομαι, έτσι κι εγώ, έχουμε δει πολλές φορές την τελείως επαίσχυντη στάση πολλών ανθρώπων απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε μαζί τους.
Να τη θυμάστε, να μην την ξεχνάτε, και να αποδεικνύετε στον εαυτό σας και στους δικούς σας, ότι εσείς δεν είσαστε σαν κι αυτούς.
Ας έρθουν όλες οι δυσκολίες και όλοι οι κίνδυνοι, όλες οι κρίσεις και όλες οι μάχες. Θα έρθουν! Ας έρθουν!
Να μπορείτε να πείτε : «Ήμουν κι εγώ εκεί. Ήταν μια αξιομνημόνευτη περίσταση. Και απέδειξα στον εαυτό μου και σε όποιον με παρατηρούσε, ότι είμαι στ' αλήθεια εγώ. Το απέδειξα με τη στάση μου. Και πλέον γνωρίζω ποιος είμαι...»
Και, ακόμη και αν δεν σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων, να πείτε το ίδιο. Να πείτε : «Τώρα ξέρω ποιος θα έπρεπε να είμαι, αλλά δεν είμαι. Κι ευτυχώς έχω κάποιον χρόνο που μου απομένει, για να μπορέσω να επανορθώσω, να μπορέσω να είμαι....»

Ζούσαμε, ζούμε, και θα ζούμε, σε δύσκολους καιρούς για το αληθινό ανθρώπινο πνεύμα. (Η Ιστορία μας το έχει διδάξει αυτό). Κοιτάξτε γύρω σας. Δοκιμάζεται καθημερινά.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, κάθε μέρα είναι η Ημέρα της Κρίσεως.
Η μέρα στην οποία θα κριθείς, εσύ, προσωπικά, για αυτό που στ' αλήθεια είσαι.
Αυτή είναι η μόνη αληθινή κρίση, και άλλη δεν υπάρχει.    

Μην κάθεσαι και αγναντεύεις το σκοτάδι, λέγοντας ότι τα κυρίευσε όλα, κι ότι απλά νυχτώνει...
Ποια είναι η δική σου στάση? Άναψε εσύ ο ίδιος ένα φως.
Έχεις φως? Τώρα είναι που πρέπει να το δείξεις. Άλλη σημασία δεν έχει, αυτή είναι.
Αν ανοίξεις τον διακόπτη σου και ανάψει φως, τότε θα καταλάβεις αν έχεις ή όχι. Αν το είχες ποτέ ή όχι. Και τότε θα έχει αληθινή σημασία για σένα και για τους γύρω σου.
Μπορεί να νιώσεις, πριν το κάνεις, ότι ακόμη κι έτσι θα είναι ένα μικρό φως, αδύναμο, ανίσχυρο, ή ασήμαντο. Αλλά, αν το κάνεις, σύντομα θα διαπιστώσεις ότι μπορεί να φαινόταν ασήμαντο σε εσένα, αλλά δεν είναι ασήμαντο ούτε για το Σκοτάδι, ούτε για το Φως. Ούτε και για τους γύρω σου.

Και,
όταν όλα γύρω σου ήταν στο σκοτάδι,
εσύ
ήσουν το φως. 
  
 Και αυτή ήταν η Κρίση.

14 comments:

ΠΛΗΘΩΝ είπε...

Η ασφάλεια είναι αντιστρόφως ανάλογη της ελευθερίας ,όσο η προσωπική ασφάλεια σε μια κοινωνία μεγαλώνει τόσο η ελευθέρια μειώνετε και όσο η ελευθερία αυξάνετε τόσο η προσωπική ασφάλεια μειώνετε , η μέση λύση δύσκολα βρίσκετε , και αυτά ισχύουν για το φθαρτό σώμα μας .

Μόνο στην φιλοσοφία δηλαδή στο ελεύθερο μυαλό δηλαδή στην ελεύθερη ψυχή , τα πράγματα αντιστρέφονται και όσο μεγαλύτερη ελευθερία έχεις τόσο και μεγαλύτερη ασφάλεια έχεις για την ψυχή σου ότι θα είναι δική σου και ανεξάρτητη ,

μόνο όταν φτάσεις σε επίπεδο μηδενικού φόβου για τον θάνατο για να αμυνθείς σε κάποιον που θέλει την ψυχή σου, αλλά χωρίς καθόλου επιθυμία για τερματισμό της (αυτοκτονία ) τότε φαίνετε ότι είσαι πιο κοντά στο εγώ της ψυχής σου από το εγώ του σώματος , , μόνο τότε υπάρχει δημιουργία μιας αληθινής ύπαρξης , και δημιουργείτε το εγώ σε επίπεδο ψυχής.

Φιλοσοφω
http://filosofv.blogspot.com/

ΕΛΛΗΝ ΟΝΟΜΑ
http://ellhnonoma.blogspot.com/

ΕΛΛΗΝ ΖΩΗ
http://ellhn-zwh.blogspot.com/

Ο παικτης.τυχερα παιχνιδια και οχι μονο.
http://paikths.blogspot.com/

φωτογραφιες ζωης
http://fwtografieszwhs.blogspot.com/

Ο θετικός ο αρνητικός και Ο ουδέτερος
http://uet-arn-oud.blogspot.com/

Μανος είπε...

Γεια σου Παντελη
Δεν ξερω αν με θυμασαι, ημουν και 'γω στην ομιλια σου στην Αθηνα οπου ειχαμε και μια συντομη κουβεντουλα στο "καπνιστηριο".
Σου ζητω συγνωμη που δεν βρηκα το θαρρος να σου κανω την ερωτηση που ηθελα εξ' αρχης μιας και θα σου εδινα το εναυσμα να αναπτυξεις λιγο περισσοτερο το Θεμα σου.....(Θα το κανω εν μερει τωρα).
Ο λογος ειναι οτι ειμαι λιγο εσωστρεφης και δυσκολα εκδηλωνω τις σκεψεις μου ποσο μαλλον για ενα τοσο σημαντικο θεμα (ελπιζω να με συγχωρησεις). Η αληθεια ειναι οτι μαζι σου θα μπορουσα να αναπτυξω οποιαδηποτε συζητηση λογω οτι σε "γνωριζω" μεσα απο τα γραπτα σου πολλα χρονια και μπορω να πω οτι σε θεωρω το πιο σημαντικο μεντορα μου. Για ολα αυτα τα χρονια που με συντροφευες και με καθοδηγουσες με τα γραπτα σου, σου οφειλω ενα μεγαλο Ευχαριστω!
Θυμαμαι οτι ανεφερες στην ομιλια σου και το παραπανω θεμα (Η Ημερα Της Κρισεως) και τωρα ειναι ευκαιρια να σου κανω μερικες ερωτησεις πανω σε αυτο....
1)Πιστευεις οτι οι ψυχες κρινονται-τιμωρουνται δηλαδη πιστευεις οτι εδω βρισκομαστε για να κριθουμε η για να βρουμε τροπο να απελευθερωθουμε (archons,matrix,πλανητης φυλακη)?
2)Δινεις εμφαση πολυ στο "εγω","προσωπικη σταση", "να αποδειξουμε", "να μετραμε...."
Τι νομιζεις οτι ειναι πραγματικο το "εγω" η το "εμεις"?
Τι εχει πραγματικη σημασια? Να αναδειξουμε το "εγω μας" η να το πολεμησουμε?
3)Λες πολυ σωστα οτι και το απειροελαχιστο φως διωχνει το σκοταδι.
Αλλα τι ειναι χειροτερο να γνωριζεις λιγα και να μην λες τιποτα η να γνωριζεις πολλα και να λες λιγα?
Μαλλον φτανουν αυτες οι ερωτησεις για τωρα.
Θελω να ξερεις Παντελη μου οτι ηταν μεγαλη μου χαρα που σε ειδα απο κοντα και σου υποσχομαι οτι οταν ξαναερθεις θα ειμαι εκει....
Καλη εξερευνηση Συνταξιδιωτη!

Π. Β. Γ. είπε...

@ Ηλίας Τ. :

Ευχαριστώ Συνταξιδιώτη για το φιλοσοφημένο σου σχόλιο.
Λες για την ασφάλεια και την ελευθερία. Εγώ πάντα σκεφτόμουν ότι το πρόβλημα είναι, όπως φαίνεται, η ελευθερία έναντι της αγάπης. Μια δύσκολη φιλοσοφική συζήτηση. Μακάρι κάποτε να μπορούσαμε να την κάνουμε.
Χαίρε.


@ Μάνος :

Ναι σε θυμάμαι φίλε. Μη στεναχωριέσαι, είναι τόσα πολλά που θα έπρεπε να μπορούσαμε να λέγαμε, τόσα πολλά, λίγα πάνω λίγα κάτω δεν έχουν διαφορά.
Είναι παρήγορο για μένα να έχω φίλους με τους οποίους μας χωρίζει απόσταση στον χώρο και στον χρόνο, που παρ' όλα αυτά νιώθουν φίλοι μου (με τον χαρακτηρισμό «μέντορας» προφανώς χαριτολογείς), και που κάνουμε «παρέα» με τρόπους καθαρά πνευματικούς. Οπότε, κατά κάποιο τρόπο, κι εσύ με συντρόφευες όλα αυτά τα χρόνια, όπως λες, και σ' ευχαριστώ κι εγώ.

Είναι μεγάλα τα ζητήματα που μου θέτεις ως ερωτήσεις, με την ευκαιρία που βρήκες. Για να απαντηθούν σωστά, όπως θα το ήθελα, θα απαιτούσαν, ας πούμε, ένα βιβλίο το καθένα. Χαίρομαι που θεωρείς ότι θα μπορούσα να γράψω αυτά τα βιβλία και άρα ότι έχω αυτές τις απαντήσεις. Με κάνεις να πιστεύω κι εγώ ότι ίσως τις έχω, γιατί στην πραγματικότητα κι εγώ απλά τα ψάχνω αυτά τα ζητήματα. Τι να σου γράψω τώρα εδώ; Θα προσπαθήσω να το κάνω σύντομα και περιεκτικά, όπως απαιτείται από την περίσταση.
Λοιπόν...

(συνεχίζεται)

Π. Β. Γ. είπε...

(συνέχεια)

(Αυτά τα ζητήματα, μεταξύ πολλών άλλων, τα έχω θίξει με τον τρόπο μου στο βιβλίο μου "Ονειροπόλος", εκδ. Άγνωστο).

Ρωτάς:
1)Πιστευεις οτι οι ψυχες κρινονται-τιμωρουνται δηλαδη πιστευεις οτι εδω βρισκομαστε για να κριθουμε η για να βρουμε τροπο να απελευθερωθουμε (archons,matrix,πλανητης φυλακη)?

Για μένα δεν έχει τόση σημασία τι πιστεύω εγώ για τις ψυχές, αλλά τι πίστευαν πολλοί μεγάλοι σοφοί, δάσκαλοι, φιλόσοφοι, μύστες, μυστικιστές, στοχαστές, από την βαθιά αρχαιότητα μέχρι σήμερα, τους οποίους εμπιστεύομαι. (Αναφέρομαι, ας το πούμε έτσι, στους προγόνους των γνώσεών μας και των εμπνεύσεών μας).
Αυτοί μάς δίδαξαν να πιστεύουμε στην ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής, και στο ότι αυτή η ψυχή κρίνεται από κάποιες ανώτερες δυνάμεις με τις οποίες βρίσκεται σε συγγένεια.
Κρινόμαστε για τις πράξεις μας, τη στάση μας, και για το βαθμό της καλής ψυχικής μας εξέλιξης.


Δεν νομίζω ότι βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε για έναν μόνο λόγο.

Επίσης, φαίνεται ότι, παρ' όλα αυτά, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με φυλακή, με πολλούς τρόπους και για πολλούς λόγους.
(Archons, Matrix, κλπ, έχουν να κάνουν με τη Γνωστική Κοσμοθέαση).
(Το λεγόμενο «Σπήλαιο του Πλάτωνα» είναι επίσης μια καλή παραβολή, όπως και η ανάλογη ροδοσταυρική παραβολή που υπάρχει στις σελίδες των "Χημικών Γάμων του Κρίστιαν Ρόζενκρόιτς". Και φυσικά η ιστορία με τη «Μαύρη Σιδερένια Φυλακή» σύμφωνα με την πεποίθηση του Φίλιπ Κ. Ντικ) (κλπ)

Διαφαίνεται ότι έχουμε δύο τρόπους λύτρωσης. Μία που προκύπτει ακολουθώντας ακέραια και με αρετή τους νόμους του μηχανισμού, ας το πούμε έτσι, πηγαίνοντας δηλαδή με το ρεύμα των θετικών δυνάμεων, και μία που προκύπτει από κάποια δική μας γενναία δράση απελευθέρωσης ή απόδρασης.
Αυτά στη μυστική παράδοση θα τα συναντήσεις ως «μονοπάτι της υπηρεσίας» (ιπποτικό) και ως «μονοπάτι του πολεμιστή» (πειρατικό). Και τα δύο, στην αυθεντική τους μορφή, είναι πολύ σεβαστά. Είναι μεγάλο θέμα.

Εγώ πιστεύω ότι αρκεί να είμαστε καλοί άνθρωποι, ενάρετοι, καλοί στοχαστές, καλοί εξερευνητές.
Δηλαδή, σαν να λέμε, είμαι με τους Προσκόπους!...

Επίσης, είμαι λάτρης της περιπέτειας.
Η μεγαλύτερη περιπέτεια ενός ανθρώπου είναι να γνωρίσει την ψυχή του, και μετά μέσα από αυτήν να γνωρίσει την ψυχή του κόσμου.



(συνεχίζεται)

Π. Β. Γ. είπε...

(συνέχεια)

Ρωτάς:
2)Δινεις εμφαση πολυ στο "εγω","προσωπικη σταση", "να αποδειξουμε", "να μετραμε...."
Τι νομιζεις οτι ειναι πραγματικο το "εγω" η το "εμεις"?
Τι εχει πραγματικη σημασια? Να αναδειξουμε το "εγω μας" η να το πολεμησουμε?

Φίλε, αυτά είναι απλά λέξεις.
Πρέπει να μπορείς να βλέπεις πέρα από τις λέξεις, στην αναζήτηση νοήματος.

Όσο σε αφορά, υπάρχει μόνο το Εγώ.
Το Εμείς, όπως το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, είναι λογοτεχνία.
Το αληθινό Εμείς δεν εννοεί κάποια συλλογικότητα με την έννοια της κοινωνίας ή του κοπαδιού. Το Εμείς εννοεί την Αγάπη.
Το Εγώ καλείται να αγαπήσει τους άλλους. Και το Όλον.
Προέρχεται από το Όλον και επιστρέφει στο Όλον.

Οι Τρεις Σωματοφύλακες (που ήταν Τέσσερις) έλεγαν : «Ένας για Όλους και Όλοι για Έναν».
Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος εισήγαγε τη φράση «Ό,τι Είναι Πάνω Είναι και Κάτω».
O Βιργίλιος : «Ab Uno Disce Omnes».

«Τι εχει πραγματικη σημασια? Να αναδειξουμε το "εγω μας" η να το πολεμησουμε?» με ρωτάς.

Προς τι το δίλημμα;
Να πολεμήσουμε το Εγώ μας όπως έχει, και να αναδείξουμε μέσα από αυτήν την μάχη το ανώτερο Εγώ μας.

Πολλοί άνθρωποι συζητούν γι' αυτά τα πράγματα, πολύ μπερδεμένοι.
Μπερδεύουν το Εγώ, με τον λεγόμενο «Εγωισμό», και αναφέρονται στο Εγώ σαν να αναφέρονται στον «Εγωισμό», ταυτόσημα, λανθασμένα.
Από την άλλη, υπάρχει η βουδιστική θεώρηση των πραγμάτων που θέλει, στην ασκητική της, να εξαφανίσει τελείως το Εγώ, για την κατάκτηση της Νιρβάνα.
Μέσα στο γενικό μπέρδεμα, πολλοί ταυτίζουν το Εγώ με τον «Εγωισμό» και με την πεποίθηση για την εξαφάνιση του Εγώ των Βουδιστών.

Όταν λέμε «Εγώ» (μια λέξη απλώς) εννοούμε Εσένα. Αυτό που είσαι. Την προσωπικότητά σου. Την ύπαρξή σου. Την ταυτότητά σου.
Το να καταστρέψεις το Εγώ, κυριολεκτικά, σημαίνει κάποιου είδους αυτοκτονία. Εγώ δεν συμφωνώ με αυτό το αφελές και παραπλανητικό πράγμα.

Έχω καταλάβει ότι υπάρχουν δύο τρόποι ένωσης του Εγώ με το Όλον.
Ή να χάσεις το Εγώ και άρα να μπορείς να είσαι οτιδήποτε, τα πάντα, να χάσεις τόσα πολλά που να γίνεις τα πάντα.
Ή να μεγαλώσεις το Εγώ τόσο πολύ ώστε να συμπεριλαμβάνει τα πάντα, να γίνεις εσύ τα πάντα, να είσαι τα πάντα.
Παραδοσιακά, αυτά είναι επίσης δύο μονοπάτια, εξίσου πολύ σεβαστά.

Προσωρινά, εγώ πιστεύω στην καλλιέργεια του Εγώ, στην εκπαίδευση και εξοπλισμό του,
και στην προετοιμασία της σύγκρουσης με τον σκοτεινό εαυτό μας, δηλαδή την τελική μονομαχία μαζί με τον «Ένοικο στο Κατώφλι».
Και στην πορεία πέρα από τον εαυτό όπως τον ξέρουμε, με έναν αναβαθμισμένο φωτεινό εαυτό, προς το Άγνωστο (ή προς το Όλον?) .
(Ίσως αυτό να ταυτίζεται με τον «Υπεράνθρωπο» του Νίτσε, ο οποίος ήταν μια πολύ συμπαθής τραγική φιγούρα).
Γνώθι Σαυτόν.

Ρωτάς :
3)Λες πολυ σωστα οτι και το απειροελαχιστο φως διωχνει το σκοταδι.
Αλλα τι ειναι χειροτερο να γνωριζεις λιγα και να μην λες τιποτα η να γνωριζεις πολλα και να λες λιγα?

Για μένα δεν υπάρχει τέτοιο θέμα, και όλα τα συναφή.
Αυτά έχουν προκύψει από τις μεγάλες ταλαιπωρίες των ανθρώπων που γνωρίζουν και μιλάνε. Σαν από πικρία λένε ότι όποιος γνωρίζει δεν πρέπει να μιλάει, και όποιος μιλάει σημαίνει ότι δεν γνωρίζει (γιατί δεν πλήρωσε ακριβά τη γνώση του από την κακία των ανθρώπων, για να το βουλώσει).

Το σωστό είναι, όποιος γνωρίζει να μιλάει, για να μεταδίδεται η γνώση (ε, ας προσέχει και λίγο πού και πώς τη μεταδίδει), και όποιος δεν γνωρίζει επίσης να μιλάει (για να μην καρφώνονται πολύ αυτοί που γνωρίζουν και επίσης μιλάνε) για να έχει την ευκαιρία να φαίνεται ότι δεν γνωρίζει και έτσι κάποιος να τον λυπηθεί και να του μάθει.

Δεν υπάρχει κανένα κακό ούτε στη γνώση, ούτε στην επικοινωνία.

Είμαι θαυμαστής της θρυλικής εξίσωσης του Θωμά του Ακινάτη :

Αγάπη = Κατανόηση
Κατανόηση = Γνώση
Γνώση = Ελευθερία

Ήταν και για μένα χαρά μου που τα είπαμε, φίλε.
Καλές Εξερευνήσεις.


Π. Γ.

.

mr.alobar είπε...

Λοιπόν ο παραπάνω διάλογος μου έδωσε λίγο φώς.
Ασχολούμαι χρόνια με την φιλοσοφία του βουδισμού Ζέν και πάντα είχα πρόβλημα με την θεωρία της εξαφάνισης του Εγω.Για το Ζεν δεν υπάρχει κάτι να εξαφανίσεις αφου δεν υπάρχει καν το Εγώ και για να μην μπλέκει με πολλές θεωρίες σου λέει οτι αυτο το καταλαβαίνεις μόνο με την άσκηση (ζαζεν)...
Το θέμα είναι οτι όσο περνάει ο καιρός και κάνω την προσωπική μου,μικρη, αναζήτηση σε αυτά τα θέματα συγκλίνω ολοένα και πιο πολύ σε αυτο που λέει ο Π.Γ δλδ προς μια Γνωστική Κοσμοθέαση.

mr.alobar είπε...

Να πω κάτι και για το 3.
όποιος γνωρίζει να μιλάει, για να μεταδίδεται η γνώση αλλα σίγουρα να προσέχει σε ποιους μιλάει.
Π.Γ να περιμένουμε κάποιο καινούριο βιβλιό σου;

ΠΛΗΘΩΝ είπε...

Πάρα πολύ ενδιαφέρων σχολιασμός , πριν γράψω για το Εγώ να αναφέρω τι είναι για μένα Θεός , δεν είναι Θεός (Ολον ) οι θεοί όλων των θρησκειών , φαίνετε ξεκάθαρα ότι ήταν πλάσματα ασύλληπτα πιο εξελιγμένα από τον άνθρωπο και δικαιολογημένα αναφέρονται σαν θεοί αλλά είναι εμφανές ότι δεν είναι το Όλον , γιατί το Όλον δεν διαχωρίζει πιστούς με άπιστους καλούς με κακούς γιατί είναι το ίδιο σύνολο ( δηλαδή αν μεταφορικά το σώμα μου είναι το Όλον δεν γίνετε να στρέφω ας πούμε το αριστερό μου χέρι (ισραηλίτες εναντίον του δεξιού μου χεριού ( αιγύπτιοι ) ενώ είναι φυσιολογικό να το κάνω αν είμαι ένα υπερφυσικό όν σε σχέση με τους ανθρώπους και για κάποιο λόγο προτιμώ τους ισραηλίτες αλλά είμαι και εγώ μέρος του Όλον ,

τώρα αν με λένε Γιαχβέ , Αλλάχ , Βούδα ή Δία , ή δεν υπήρξα ποτέ ή ήμουν χιλιάδες σκαλοπάτια ανώτερος από τον άνθρωπο και με λένε θεό αλλά μέχρι το Όλον έχει μεγάλη απόσταση για να γίνω ο θεός . ,

το Όλον είναι στην ουσία το Εμείς που πολύ σωστά αναφέρεις , το σημαντικό είναι να μπορέσουμε να διακρίνουμε το εγώ της ψυχής μας ως κομμάτι του Εμείς που είναι ο Θεός (Όλον ) δηλαδή η μαγική συνύπαρξη του Εγώ με το εμείς , κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός και να υπάρξει ύπαρξη μόνο με το Εγώ ή μόνο ως μέρος του εμείς χωρίς το εγώ , το ένα ή το άλλο όταν είναι μόνο του είναι ανυπαρξία .

Χαίρομε που συναντώ ανθρώπους σαν και εσένα που με εμπνέουν να πάω παρακάτω .

Τα blog μου
Φιλοσοφω
http://filosofv.blogspot.com/

ΕΛΛΗΝ ΟΝΟΜΑ
http://ellhnonoma.blogspot.com/

ΕΛΛΗΝ ΖΩΗ
http://ellhn-zwh.blogspot.com/

Ο παικτης.τυχερα παιχνιδια και οχι μονο.
http://paikths.blogspot.com/

φωτογραφιες ζωης
http://fwtografieszwhs.blogspot.com/

Ιωάννης είπε...

κάποτε σε κάποιο forum σου είχα ζητήσει , κόντρα στο ρεύμα , αποδείξεις/στοιχεία για την ύπαρξη του Ιησού Χριστού. Έκτοτε υπήρξαν διάφορα άρθρα στο Strage , φτωχά κατά την άποψή μου για το κύμα αμφισβήτησης που υπάρχει.

Αυτό το άρθρο το εισπράττω ως την απόδειξη/στοιχείο που ζητούσα τότε , ευχαριστώ.

Ο/Η Π. Γ. είπε... (στο άρθρο για το οποίο αναφερόμαστε)

Να μπορείτε να πείτε : «Ήμουν κι εγώ εκεί. Ήταν μια αξιομνημόνευτη περίσταση. Και απέδειξα στον εαυτό μου και σε όποιον με παρατηρούσε, ότι είμαι στ' αλήθεια εγώ. Το απέδειξα με τη στάση μου. Και πλέον γνωρίζω ποιος είμαι...»
Και, ακόμη και αν δεν σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων, να πείτε το ίδιο. Να πείτε : «Τώρα ξέρω ποιος θα έπρεπε να είμαι, αλλά δεν είμαι. Κι ευτυχώς έχω κάποιον χρόνο που μου απομένει, για να μπορέσω να επανορθώσω, να μπορέσω να είμαι....»


----------


Υ.Γ.


Ο/Η ΗΛΙΑΣ Τ. (ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ) είπε...

το σημαντικό είναι να μπορέσουμε να διακρίνουμε το εγώ της ψυχής μας ως κομμάτι του Εμείς που είναι ο Θεός (Όλον ) δηλαδή η μαγική συνύπαρξη του Εγώ με το εμείς ,

Ο/Η Π. Γ. είπε... (στο άρθρο για το οποίο αναφερόμαστε)

Αν αποδειχθεί ότι είναι αυτός που νομίζει -ή που υποστηρίζει- ότι είναι, τότε αυτό είναι επιθυμητό. Το ίδιο και το αντίθετο.

Κ.Δ είπε...

"Έχω καταλάβει ότι υπάρχουν δύο τρόποι ένωσης του Εγώ με το Όλον."

...είναι το ίδιο πράγμα Παντελή...

http://kinisiideon.blogspot.gr/2012/06/metamorphosis-of-prima-donna.html

http://kinisiideon.blogspot.gr/2012/04/m-t-r-i-x.html

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο κείμενο, μιλάει στη καρδιά.

Ανώνυμος είπε...

Κ.Παντελή θα μπορούσατε να μας παραπέμψετε σε μια ενδεικτική βιβλιογραφία για το «μονοπάτι της υπηρεσίας» (ιπποτικό) καθώς στο στο πλήθος της μυστικής παράδοσης μπορεί να χαθούμε μα πριν χαθούμε ας πούμε πως πάμε κάπου συγκεκριμένα για αρχή? :-)

Π. Β. Γ. είπε...

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας, Συνταξιδιώτες. Πάντα με ενδιαφέρουν πολύ (και, φαντάζομαι, πολλούς άλλους).

@ last Ανώνυμος :

Με ρωτάτε:
"...θα μπορούσατε να μας παραπέμψετε σε μια ενδεικτική βιβλιογραφία για το «μονοπάτι της υπηρεσίας» (ιπποτικό) καθώς στο στο πλήθος της μυστικής παράδοσης μπορεί να χαθούμε μα πριν χαθούμε ας πούμε πως πάμε κάπου συγκεκριμένα για αρχή?..."

Επιτρέψτε μου τον, συνειδητό από πλευράς μου, χειρισμό της αίτησής σας :
Όπως έχω πει, είμαι λάτρης της περιπέτειας. Το να ανακαλύψεις αυτήν την βιβλιογραφία, είναι μια πολύ ωραία περιπέτεια. Κατά την οποία, εφόσον ενδιαφέρεσαι όντως στ' αλήθεια, θα ανακαλύψεις τα πάντα περί αυτού που ζητάς.
Δεν το θεωρώ πρέπων να σου στερήσω αυτήν την περιπέτεια με υποδείξεις.
Do it Yourself. (Αξίζει τον κόπο. Και ο κόπος δίνει τις σημασίες για τους άξιους).
Δες το σαν να πρόκειται να λύσεις ένα σημαντικό μεγάλο μυστήριο. Έχει σασπένς! Και έχει νόημα!
Και, έτσι, φυσικά, λύνεις αυτό που σου αρμόζει να λύσεις, αυτό που σου αξίζει.

Αναφέρθηκες, άλλωστε, στη «μυστική παράδοση». Αν αυτή είχε διαθέσιμες πληροφορίες στο ίντερνετ, δεν θα ήταν η «μυστική» παράδοση που λες, έτσι δεν είναι;
Δέχεται πάντα τους καλεσμένους της μόνο, και καλεσμένοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται πολύ. Και, έτσι, ξεχωρίζουν από τους άλλους, και, έτσι, είναι καλεσμένοι.
Οπότε, δεν είναι σωστό να σου στερήσω εγώ την πρόσκληση με υποδείξεις, δηλαδή να σου δώσω τη δική μου.
Άλλωστε, την έχω ήδη δώσει σε πολλά γραπτά μου (π.χ. σου προτείνω να διαβάσεις με αυτήν την πρόθεση σου το "Ονειροπόλος" μου, εκδ. Άγνωστο).

Αυτοί που χάνονται στο «πλήθος της μυστικής παράδοσης», όπως λες, δεν πάνε κάπου συγκεκριμένα για αρχή, όπως ακριβώς λες. Εσύ, όπως λες, θέλεις να πας. Οπότε;...

Πιστεύω ότι, δεν έχει σημασία να ξέρουμε τις σωστές απαντήσεις. Σημασία έχει να ξέρουμε τις σωστές ερωτήσεις.

Αν, κατά την περιπέτειά σου, έχεις συγκεκριμένες ερωτήσεις, είμαι στη διάθεσή σου.
Καλή δύναμη φίλε.


Π. Γ.

Ανώνυμος είπε...

last ανώνυμος
Kατάλαβα.
Μετά την ερώτηση που σας έθεσα γύρευα μόνος μου την απάντηση-πιο εύκολα φαίνεται ρωτάμε κάποιον που σεβόμαστε παρά τον εαυτό μας- και η αλήθεια είναι πως σοκαρίστηκα όταν αυτό που είμαι, αυτό που κάνω έχει όνομα, έχει μια παράδοση χρόνων , έχει δύναμη πάνω στο ...γίγνεσθαι του είναι μας.
Γιαυτό ζήτησα βιαστικά-ο χρόνος,φοβάμαι, μας πιέζει πάντα- τις απαντήσεις ερωτήσεων που δεν είχαν γεννήθει ακόμα.Το πιο όμορφο απαύγμασμα απο τις απαντήσεις μας(..) είναι η κατανόηση πως οι δρόμοι που βαδίζω έχουν μεν καρδιά μα εκείνος ο δρόμος που έψαχνα πιο παθιασμένα είμαι εγώ!Τι περίεργο, δρόμος αυτοδημιούργητος και εξελισσόμενος πάνω σε δρόμους, αιωνόβιους ξεχασμένους ιπποτικούς.
Σε ευχαριστώ που δεν έδωσες την απάντηση που περίμενα.
Θέλω ως ανταπόδωση να σου πω κάτι, υπάρχει ελπίδα!Κι αυτό στο λέει κάποιος δικαιωματικά ελπιδοφόρος, ένας νέος.
Υγεία και χαρά!