Το Νέο Τεύχος του Περιοδικού STRANGE


3 comments:

Anwrimos είπε...

Δάκρυσα με το editorial από το καινούριο τεύχος. Δυστυχώς οι Έλληνες δεν έχουν τόσο ανάγκη συνωμοσιών για να καταστραφούν, γιατί βγάζουμε κ μόνοι μας μια χαρά τα μάτια μας, ο διχασμός είναι το εθνικό μας σπορ.

Κάτι ακόμα βιβλία έχουν σταματήσει να βγαίνουν, ο Εκδοτικός Άγνωστο έκλεισε. Γιατί τα βρίσκω παντού εξαντλημένα. :(

Φαίνεται ότι η κρίση ήρθε να αποτελειώσει τον πονεμενο ήδη χώρο του μεταφυσικού στην Ελλάδα, ας "φάμε" δελτία των 8 και εφημερίδες επιπέδου Ελέυθερη Ώρα, δυστυχώς αυτά μας αξίζουν. Αν γράφατε κ εσείς αρλούμπες όπως για φτηνιάρικες συνωμοσίες μασώνων κατά της Ελλάδος και τσιπάκια Αντιχρίστου, θα βγάζατε πολλά λεφτά. όμως φαίνεται πως η ηθική σας δε σας το επιτρέπει

Π. Β. Γ. είπε...

@Anwrimos :

Τα δάκρυα είναι καλό πράγμα, σημαίνει είμαστε ευαίσθητοι (ευ-αίσθητοι, με καλή αίσθηση).
Βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας χωρίς ανάγκη συνομωσιών όπως λες, ας το ονομάσουμε λοιπόν "οφθαλμολογική συνωμοσία". Έχει διάφορα στάδια: πρώτα βλέπεις αυτό που κάποιοι θέλουν να βλέπεις, μετά δεν ξέρεις τι βλέπεις, μετά δεν βλέπεις τίποτε, μετά βγάζεις μόνος σου τα μάτια σου, μετά βγάζεις τα μάτια του άλλου. Αυτό ίσως σημαίνει ότι είμαστε στο τελικό στάδιο, οπότε, υπομονή...
Έτσι κι αλλιώς, χρειαζόμαστε νέα μάτια.
Το Άγνωστο δεν "κλείνει", είναι εκεί πέρα, στο Άγνωστο. (Κάνει επισκέψεις εδώ, έρχεται και φεύγει, ή κάνουμε εξερεύνηση προς τα εκεί).
Τα βιβλία, ως γνωστόν, είναι ανεξάντλητα.
Η συγκεκριμένη εκδοτική δραστηριότητα, κάνει ένα στρατηγικό διάλειμμα, λόγω των κάκιστων συνθηκών και περιστάσεων, και, μόλις ξεπεραστούν, θα επιστρέψει δρυμύτερη.
Αλλά, τον τελευταίο καιρό, βγάζουμε κάποια ειδικά και πολύ ενδιαφέροντα βιβλία σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα, όλο και πιο πολλούς τίτλους σιγά-σιγά. Μπορείς να ενημερώνεσαι για αυτά π.χ. στο περιοδικό Strange.
Κάθε "χώρος" στην Ελλάδα είναι "πονεμένος" (πλην φαγητού και διασκέδασης), εδώ που τα λέμε. Ο "χώρος" του "Μεταφυσικού", που λες, δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα μεγάλος, και την αντίληψη του την έχουν ανάλογα οι άνθρωποι που "μπαίνουν" και "βγαίνουν" από αυτόν. Είναι η παλιά καλή κβαντική έρώτηση: "Όταν βγαίνεις από το δωμάτιο, το δωμάτιο συνεχίζει να υπάρχει χωρίς εσένα να το παρατηρείς?".
Η παρατήρηση των περισσότερων ανθρώπων (εξαιτίας πλύσης εγκεφάλου) έχει περι-οριστεί στην κρατική λογιστική, και στο πρόβλημα της επιβίωσης. Δεν παρατηρούν τίποτε άλλο (αν εξαιρέσεις τα ορμέμφυτα, που είναι default).
Μεγάλες (και μικρές) συνωμοσίες υπάρχουν, πολλών ειδών. Ο καθένας μιλάει ή ακούει, αυτά που ο καθένας καταλαβαίνει. Κάποιοι άνθρωποι, αυτά καταλαβαίνουν, γι' αυτά μιλάνε, γι' αυτά διαβάζουν. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό, αφού είναι αναπόφευκτο. Η δική μου γνώμη είναι να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τι κάνουν οι πολλοί και γιατί, και τα λάθη τους, και να αγωνιστούμε να αυξήσουμε τη δική μας προσωπική κατανόηση. Και, γιατί όχι, τελικά να τους κατανοήσουμε ακόμη κι αυτούς.

(Το γεγονός που αναφέρεις, δυστυχώς, δεν είναι θέμα ηθικής ή επιτροπής, απλά εγώ κάνω αυτό που μου αρέσει, επειδή το αγαπώ και με ενδιαφέρει στ' αλήθεια, και αναπόφευκτα υπάρχουν και πράγματα που δεν μου αρέσουν και δεν με ενδιαφέρουν στ' αλήθεια. Αν ασχολείσαι με κάτι συνέχεια, και όλοι οι στόχοι σου έχουν να κάνουν κυρίως με αυτό, απλά ζεις με αυτό, και από αυτό. Δεν είναι μόνο η εργασία μου, είναι η ζωή μου, θέλω δε θέλω. Οπότε, συνεχίζω να κάνω αυτό που μου αρέσει, αυτό που αγαπώ, και ζω μαζί του και από αυτό, όπως μπορώ).

Είμαι αισιόδοξος, και θέλω να σε ενθαρρύνω να είσαι κι εσύ. Οι απογοητεύσεις μας είναι εμπνευστικές, είναι το δράμα της ζωής, μέρος του νοήματος της. Αν είμαστε στ' αλήθεια αυτό που νιώθουμε ότι είμαστε, θα τα καταφέρουμε.
Αρκεί να μη χάσουμε τον εαυτό μας. (Το σημάδι ότι τον χάνουμε, είναι όταν αρχίζουμε να νιώθουμε ότι είναι όλα μάταια). Κατά βάθος εννοώ: Αν είμαστε καλοί, τότε τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Αν είμαστε στον καλό δρόμο, ο δρόμος δεν είναι στατικός και σύντομα προχωράει σύμφωνα με τη φύση του.

Εδώ εκφράζω την προσωπική μου γνώμη, ίσως αν κάποιος τη βρει χρήσιμη μπορεί να τη συμπεριλάβει στο σκεπτικό του.
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
Π. Γ.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε "Ανωριμε", είμαστε δύο τελικά, εκείνοι οι οποίοι έκλαψα. Ίσως τα δικά μου δάκρυα να ήταν λίγο πιο πικρά, διότι το αρθρο το διάβασα στα 33000 πόδια, πετώντας πάνω από τον Ατλαντικό. Αν το διάβαζα καθώς περίμενα για την επιβίβαση, ίσως και να το σκαγα και να μην έφευγα ποτέ ξανά από τα πατρώα χώματα. Κυριε Γιαννουλάκη, κακώς γράψατε αυτό το άρθρο τώρα, απο δω και μπρος τί άραγε θα μπορούσατε να γράψετε για να το ξεπεράσετε ή τουλάχιστον να ισοφαρίσετε το ύψος που φτάσατε σε αυτό το editorial?