Παντελής Β. Γιαννουλάκης
Ραδιοφωνική εκπομπή στο internet radio : Albedo14.com
ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
30/11/21 : ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ?
> > >
https://archive.org/details/secret-space-station-23-11-21-who-owns-the-world-the-secret-war
Παντελής Β. Γιαννουλάκης
Ραδιοφωνική εκπομπή στο internet radio : Albedo14.com
ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
30/11/21 : ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ?
> > >
https://archive.org/details/secret-space-station-23-11-21-who-owns-the-world-the-secret-war
ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ - Παντελής Β. Γιαννουλάκης
Pαδιοφωνική εκπομπή (Albedo14.com) 14 Σεπτεμβρίου 2021
Το νέο αποκαλυπτικό βιβλίο που αλλάζει την αντίληψη για τον κόσμο :
Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Audio Link >
https://archive.org/details/secret-space-station-secret-war-14-9-2021
* * * * * * *
Αποκλειστική διάθεση του νέου βιβλίου από το "Αόρατο Κολλέγιο" :
https://www.strange-egnarts.com/product/secret-war-book/
«Στον κόσμο μας διεξάγεται ένας Μυστικός Πόλεμος.
Ένας μεγάλος και διαχρονικός παγκόσμιος Μυστικός Πόλεμος.
Αυτός ο Μυστικός Πόλεμος υπήρχε από πάντοτε, παντού, σε όλα τα επίπεδα, μικροκοσμικά και μακροκοσμικά, εξωτερικά και εσωτερικά, στα προσκήνια και στα παρασκήνια, με όλους τους τρόπους.
Οι μάχες του γίνονται συνεχώς σε όλους τους τόπους, σε όλα τα πεδία, με πολλών ειδών πολεμιστές που πολεμούν σε αυτόν, για πολλούς διαπλεκόμενους λόγους ο καθένας.
Ο Μυστικός αυτός Πόλεμος είναι και υλικός και πνευματικός, και πρακτικός και θεωρητικός, και φυσικός και μεταφυσικός.
Και, στην πάροδο του χρόνου, εξελίσσεται συνεχώς.
Για αυτόν τον Μυστικό Πόλεμο δεν μιλάει ανοιχτά και ευθέως κανείς.
Ή σχεδόν κανείς, αν ο αναγνώστης μου κρίνει από αυτό το τολμηρό και παράξενο βιβλίο...»
(Παντελής Β. Γιαννουλάκης)
www.strange-egnarts.com/secret-war-book/
Στην ιστοσελίδα του Strange, θα βρείτε
και την προσφορά/έκπτωση για
παραγγελία και των δύο βιβλίων :
https://www.strange-egnarts.com/product/secret-war-books_discount-package/
Όλος ο μουσικόφιλος κόσμος της “σύγχρονης” Ελλάδας (εν έτει 2021 μ.Χ.) έχει ξεσηκωθεί, αν κρίνω από τα μηνύματα που συνεχώς δέχομαι, καθώς διαδίδεται η είδηση που σε κάνει να μην πιστεύεις στα μάτια σου :
--- «. . . . .Τέλος τα ροκ! Το Κανάλι Ένα του Πειραιά «απαγορεύει» κάθε είδους ξένη μουσική.
Την απαγόρευση κάθε είδους ξένης μουσικής αποφάσισαν οι υπεύθυνοι του σταθμού Κανάλι Ένα 90,4 του δήμου Πειραιά, σύμφωνα με την καταγγελία του ραδιοφωνικού παραγωγού Τάσου Πάλλα.
«Τραγωδία και κωμωδία μαζί!», αναφέρει o Tάσος Πάλλας σε ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και συμπληρώνει: «Το πρόβλημα, όχι μόνο για τον σταθμό, αλλά για την ίδια την ποιότητα της δημοκρατίας μας είναι, όταν η εκάστοτε (και εξ ορισμού προσωρινή) διοίκηση ενός εκ του νόμου πολυφωνικού και πολυσυλλεκτικού δημόσιου οργανισμού, θέλει να επιβάλει στους δημότες τα προσωπικά της γούστα και απόψεις».
Ο παραγωγός, ο οποίος έκανε την πρώτη εκπομπή της «Ροκ ζώνης» στις 9 Απριλίου του 1994, καταγγέλλει ότι η ιστορική ζώνη δεν υπάρχει πια επειδή «οι υπεύθυνοι του σταθμού αποφάσισαν ξαφνικά ότι η μετάδοση κάθε είδους ξένης μουσικής απαγορεύεται. ΡΟΚ ΖΩΝΗ ΤΕΛΟΣ!!!. . . . . .» (από το koutipandoras.gr) ---
!!!!!!!!!
Απορρημένος και θλιμμένος, αναλογίστηκα τον φίλο μου Δημήτρη Αντωνόπουλο, αυτήν την ιστορική μορφή για το ροκ στην Ελλάδα, που κάνει την φημισμένη ραδιοφωνική εκπομπή του στην «Ροκ Ζώνη» του Πειραιά, την πιο αξιόλογη και φημισμένη ροκ εκπομπή στην σύγχρονη Ελλάδα, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια.
Και, με περιέργεια περιμένω να δω ποια θα μπορούσε να είναι η αντίδραση ανθρώπων όπως ο πρωτοπόρος βετεράνος στο μουσικό ραδιόφωνο Γιάννης Πετρίδης. Ήδη, όλοι οι μουσικόφιλοι και οι Ροκ μουσικοί και ραδιοφωνικοί παραγωγοί αυτήν την στιγμή έχουν ξεσηκωθεί.
Αυτό, όπως και αν προσπαθήσει να το δει κανείς, είναι ένα παράλογο πλήγμα για την Τέχνη, για τον κόσμο της διανόησης, για την μουσική, για την ποίηση, ένα παράλογο πλήγμα προς την νεολαία, μα και προς όλους εμάς που μεγαλώσαμε με το Ροκ, και με εκπομπές όπως το Rock Zone και την εκπομπή του Δημήτρη Αντωνόπουλου.
Είναι δηλαδή πλέον το Ροκ εδώ ένα απαγορευμένο είδος;;
Επιστρέφουμε πίσω στην αστεία αντίληψη της δεκαετίας του 1970, τότε που, όπως θυμάμαι, ο απλοϊκός Έλληνας χώριζε την μουσική σε «λαϊκή» και «ξένη» μουσική;
ΥΠΑΡΧΕΙ ΞΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ; ΔΗΛΑΔΗ, ΣΑΝ ΝΑ ΛΕΜΕ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΞΕΝΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ;
Και, έστω ακόμη κι έτσι, εκεί που θα έπρεπε να μιλήσουμε για ξένους στην Ελλάδα, και τι θα γίνει με αυτό το πρόβλημα των συνόρων μας, κάτι που όλοι Φοβούνται να το συζητήσουν καν, εμείς αντ’ αυτού ξαφνικά μιλάμε για....ξένη μουσική; Απαγορευμένη Μουσική;
«Αρκετά! Τέρμα με το Ροκ, τα κεφάλια μέσα, τα κουβαδάκια σας και στα σκυλάδικα»!...;; (Αυτό είναι;)...
Μετά την τεράστια λογοκρισία που συμβαίνει παντού, μετά την απώλεια της ελευθερίας του λόγου, τώρα θα μας απαγορεύσουν και την μουσική; Θα μας επιβάλλουν τι μουσική θα ακούμε;
...Ποιος το κάνει αυτό; Για ποιον λόγο; Πού να το καταγγείλουμε, και ποιος θα μας το εξηγήσει; Μας απαγορεύουν το Ροκ; Και...τι άλλο περιμένουμε τώρα πλέον; Να μας απαγορεύσουν και να ζωγραφίζουμε; Να μας απαγορεύσουν και την «ξένη» ποίηση;
(Άλλωστε, το Ροκ Είναι Ποίηση! Π.χ: Μιλάμε για το πρόσφατο Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Bob Dylan, ενώ ταυτόχρονα στην Σοβιετική Ελλάδα τον απαγορεύουν στα ραδιόφωνα;;...)
Πώς μεταφράζεται αυτή η –μεσαιωνικού τύπου– απαράδεκτη και παράλογη κίνηση; Τί σημαίνει; Τι υπάρχει πίσω από αυτό; Για ποιον λόγο γίνεται; Ποια είναι η ατζέντα δηλαδή;
Και, όλα τα πράγματα του κόσμου, καλά και κακά, έχουν το ξεκίνημα τους. Ξεκινάει αυτό τώρα από ένα μεγάλο ιστορικό ραδιόφωνο, και...πού θα καταλήξει; Και: Γιατί;
Δηλαδή, σε λίγο θα βγει π.χ. η ΕΡΤ και θα απαγορεύσει το...«ξένο Σινεμά»; Θα απαγορεύσουν κάποιοι και την…«ξένη ζωγραφική»;
Ή, μήπως, όταν θέλουμε να ακούσουμε –ή να παίξουμε– Ροκ, θα πρέπει να στέλνουμε SMS να μας δοθεί η άδεια;
Αυτό το πράγμα που συμβαίνει αυτήν την στιγμή στον Πειραιά (που αρχίζει από εκεί, δηλαδή), ΔΕΝ έχει ξαναγίνει πουθενά στον κόσμο σε όλη την σύγχρονη Ιστορία, σας διαβεβαιώνω.
Μόνο μία φορά έχει γίνει : στην Σοβιετική Ένωση, που απαγόρευσε το Ροκ, πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, (και ενέπνευσε τον Neil Young να τραγουδήσει το Keep On Rockin’ in the Free World, ή μετά τους Scorpions να παίξουν The Wind of Change, κ.ά.).
Δηλαδή, κάτι ανάλογο συμβαίνει τώρα εδώ στο σοβιετικό τσίρκο που έχουμε για χώρα;...
Συγχωρείστε και την ευαισθησία μου στο ζήτημα.
Αν μου επιτρέπεται να το πω αυτό, είναι η άποψη μου, μα και όχι μόνο δική μου, φυσικά : Είναι και εντελώς παράλογη και άστοχη κίνηση, προφανώς κοντόφθαλμων ζαλισμένων ανθρώπων. Ο μόνος λόγος, εννοώ ο μόνος λόγος, που θα είχε κάποιος για να ακούει το Κανάλι Ένα του Πειραιά, (πέρα δηλαδή τυπικά από τους δημότες του), είναι το Rock Zone! Και, οι άνθρωποι που διευθύνουν τον Δήμο ή το Ραδιόφωνο, σταματάνε το Rock Zone και την Ροκ Μουσική, την «ξένη μουσική»; Σοβαρολογούμε; (Είναι σαν να κόβει το NBC το Saturday Night Live, που ήταν ο μόνος λόγος για να βλέπει ένας νέος άνθρωπος το NBC). (Φαντάζεστε το BBC να κόβει τον John Peel, και μαζί του όλο το Ροκ; Την ίδια εκείνη μέρα, δε θα ήταν η Αγγλία μία τριτοκοσμική χώρα, από αυτό και μόνο;...)
Πριν λίγο καιρό, άκουγα τον Δημήτρη Αντωνόπουλο να μιλάει με τον Peter Hammill μέσα από Ελληνικό κανάλι, μέσα στις δεκαετίες έχει παρελάσει από την εκπομπή του (δηλαδή, έχει παρελάσει...στον Πειραιά!) όλο το μουσικό στερέωμα του κόσμου, με συνεντεύξεις όλων των φημισμένων μουσικών του κόσμου από τον Αντωνόπουλο στο Rock Zone, που δεν θα περίμενες να ακούσεις την φωνή τους στα Ελληνικά Hertz, (πόσο μάλλον από ένα Πειραιώτικο δημοτικό κανάλι) –κι εμείς λέμε στον Αντωνόπουλο ότι είναι....«ξένος»; Ο μουσικός μας πρεσβευτής; (Γιατί, τι άλλο είναι, άνθρωποι σαν τον Αντωνόπουλο ή τον Πετρίδη;)
Είχαμε την Λογοκρισία, τώρα θα έχουμε την...Μουσικοκρισία;
Με την ευκαιρία αυτή, αναλογίζομαι τι θα ήμασταν, τι θα ήμουν, τώρα, χωρίς την Μουσική στην ζωή. Χωρίς το Ροκ’ν’ρολλ! Τού οφείλουμε τα πάντα! Άνθρωποι σαν κι εμένα, τουλάχιστον... Τουλάχιστον! Εμένα, μού δίδαξε τα πάντα. Δεν θα ήμουν τίποτε, κυριολεκτικά τίποτε, χωρίς την μουσική και τα βιβλία, αυτά μου δώσανε την ζωή μου.
Η Μουσική είναι χαρά, είναι έμπνευση, είναι το στυλ, είναι γνώση και πληροφορία, είναι καλλιέργεια, είναι αισθήματα, είναι φαντασία, είναι το μάτι μας που κοιτάει παντού στον κόσμο, είναι μηνύματα, είναι κώδικες, είναι έκφραση, είναι λόγος, ενίοτε είναι η αντίσταση, είναι η πιο προσιτή τέχνη, είναι η παρηγορία, είναι η συντροφιά της καρδιάς των ανθρώπων...
Απαγορεύουν την Μουσική;; Το Ροκ από το ραδιόφωνο;; Να πάμε να πεθάνουμε όλοι μαζί τότε, να τελειώνουμε. Τί άλλο έχουμε πια δηλαδή; Μια μουσική μάς είχε μείνει!...
Αγαπημένοι μουσικόφιλοι όλου του Ελεύθερου Κόσμου, εκεί έξω, αγαπημένοι μας μουσικοί, εσείς παντού στον θλιμμένο αυτόν τυραννισμένο κόσμο μας, ακούστε μια φωνή από την σκλαβωμένη Ελλάδα, που, όπως παλιά, έτσι και τώρα, σάς λέει: KEEP ON ROCKIN’ IN THE FREE WORLD.
ΠΑΡΑΝΟΗΤΙΚΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΙΣ
ΑΟΡΑΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ
Α' Μέρος
Παντελής Β. Γιαννουλάκης
Φεβρουάριος 2021
ΠΑΝΤΕΛΗΣ Β. ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ
Ο συγγραφέας Παντελής Β. Γιαννουλάκης ζει και γράφει στην Θεσσαλονίκη, και σε πολλές εναλλακτικές πραγματικότητες που εξερευνεί με την ιδιαίτερη λογοτεχνία του και τις μελέτες του. Έχει συγγράψει και δημοσιεύσει ως τώρα 35 βιβλία, και πάνω από τρεις χιλιάδες άρθρα, δοκίμια και πρωτότυπα κείμενα και διηγήματα, σε περιοδικά, έντυπα, συλλογικά έργα, ειδικές θεματικές εκδόσεις και ανθολογίες. Έχει δημιουργήσει ή συντονίσει 12 περιοδικά και έντυπα, έχει ιδρύσει 4 εκδοτικούς οίκους. Έχει κάνει σπουδές Κινηματογράφου & Σκηνοθεσίας και Ιστορίας της Τέχνης, υπήρξε δημιουργός ραδιοφωνικών εκπομπών, τηλεοπτικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ, έχει κάνει πολλές εξερευνήσεις και έρευνες στην Ελλάδα και σε αρκετά μέρη του κόσμου. Έχει κάνει μεταφράσεις έργων, υπήρξε editor πολλών ανθολογιών και επιμελητής εκδόσεων, μουσικός, περιηγητής, ξεναγός, συλλέκτης, αλληλογράφος, εισηγητής, διακεκριμένος ομιλητής με πολλές δεκάδες διαλέξεις σε μεγάλο κοινό, ειδικός γνωσιολόγος σε ποικίλα πεδία γνώσης. Είναι ο δημιουργός, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού “Strange”, δημιουργός των εκδόσεων “Αόρατο Κολλέγιο” και “Άγνωστο” (επίσης, στο παρελθόν, των εκδόσεων “Terra Nova” και “Αρχέτυπο”), και έχει εκδόσει πάνω από διακόσια βιβλία... Είναι πατέρας δύο αγοριών, και έχει καθοδηγήσει και προωθήσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ερευνητές και μελετητές. Ασχολείται ένθερμα με την Φανταστική Λογοτεχνία, την σημειολογία, την φιλοσοφία, την λογοτεχνία μυστηρίων, τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, και τα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων του.
Χρειαζόμαστε ένα παραμέρισμα της κουρτίνας, που ο συμβατικός κόσμος έχει τραβήξει μπροστά στα μάτια μας, μια νέα και μεγάλη προέκταση του οπτικού μας πεδίου, του πεδίου παρατήρησης.
Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αντίληψης και κατανόησης, και νέους τρόπους μετάδοσης των πραγμάτων που θα αντιληφθούμε και θα κατανοήσουμε.
Αυτό θα σημαίνει μια ριζική αναθεώρηση ενός μεγάλου μέρους των γνώσεων μας και των πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα.
Μια τέτοια αναθεώρηση δεν συμφέρει κανέναν από αυτούς που χειρίζονται τις λειτουργίες των καθημερινών συστημάτων, και, επιπλέον, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το μικρό, σίγουρο και ασφαλές νησί τους, για να εξερευνήσουν τα αβέβαια νερά ενός νέου και παράξενου ωκεανού...
Η πραγματικότητα είναι τελείως σχετική, κι αυτό αποδεικνύεται από το αγωνιώδες πείσμα της να μην αναιρεθεί, και από την αδυναμία της να σε τιμωρήσει μόλις την αναιρέσεις…
Ζούμε σε εποχές κατοχής και αντίστασης. Ο κόσμος επιζητά να παγιώσει τελείως την εικόνα του, και όλοι ανεξαιρέτως να υπηρετούν το τεχνητό κοσμικό είδωλο που ο κόσμος έφτιαξε για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που διαχώρισαν τον εαυτό τους από αυτόν τον κόσμο, αποσυρόμενοι στο ιδιωτικό τους σύμπαν, αντιστέκονται εστιαζόμενοι στον αέναα κρυφώς εξελισσόμενο μύθο του κόσμου, που η παγιωμένη εικόνα προσπαθεί να εξαφανίσει.
Οι άνθρωποι που προσπαθούν ν’ αποδράσουν από τις υποθέσεις αυτού του απογοητευτικού κόσμου, σπιθαμή με σπιθαμή φτιάχνουν μυστικά το Παραμύθι του Κόσμου. Το διηγείται ο ένας στον άλλον ψιθυριστά κι αν κάποιος είναι χωρίς συντρόφους, το διηγείται στον εαυτό του. Υπενθυμίζει συνέχεια την ιστορία, αποστηθίζει τους χάρτες και τα σημάδια, κάνει εξάσκηση τις νύχτες όταν όλοι κοιμούνται, απαγγέλλει το ποίημα, γράφει το μήνυμα, κουρδίζει τα ρολόγια και τα βιολιά, κοιμάται με το ξίφος κάτω απ’ το μαξιλάρι -μην έρθει η ώρα και δεν είναι έτοιμος για την ηρωική έξοδο…
Κάποιος που μπορεί να κοιτάξει γύρω του με τα σωστά μάτια, θα αντικρίσει παντού ολόγυρα το Παραμύθι του Κόσμου. Είναι τόσο μεγάλο και τόσο υπέροχο, γενιές ολόκληρες συνωμοτών το έφτιαχναν, το έγνεθαν, το έπλεκαν, το έχτιζαν, το χρωμάτιζαν. Στέκει εκεί (πού;) και διηγείται την πιο παράξενη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ. Την ιστορία ενός άλλου κόσμου, κάπου πέρα, μακριά απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, κι ακόμη πιο μακριά, στα βάθη του νου και της καρδιάς μας.
Τα μηνύματα από αυτόν τον κρυφό κόσμο, αναπόφευκτα, είναι πολεμικές ανταποκρίσεις, ενός πολέμου μυστικού, ανάμεσα στους υπηρέτες της κατοχής του κόσμου και στους παρτιζάνους του Αντίκοσμου...
«Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα».
Το πιο ουσιαστικό επίτευγμα της Λογοτεχνίας μέχρι σήμερα, είναι ότι κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αυτό δεν έγινε, βέβαια, για να απορρίψει τον εαυτό της, αλλά για να δώσει μια νέα σημασία στο ατέρμονο νόημα της ζωής.
Η ζωή καθορίστηκε από τη Λογοτεχνία.
Δεκάδες αιώνες χρειάστηκαν για να μετατρέψει ο άνθρωπος τα πάντα σε Λογοτεχνία. Ζούσε καταγράφοντας τα πάντα γύρω του, όλες τις πληροφορίες, όλες τις εμπειρίες, όλες τις ανακαλύψεις, όλα τα όνειρα, όλα τα συναισθήματα, όλα τα φαινόμενα, όλες τις ιδέες, όλες τις υποθέσεις… Και τα καταχωρούσε στην αιώνια βιβλιοθήκη.
Κάποτε η ζωή ξεπερνούσε τη Λογοτεχνία. Τώρα πια η βιβλιοθήκη είναι τόσο τεράστια, που η Λογοτεχνία ξεπερνά τη ζωή.
Οτιδήποτε ζω, μέχρι και η τελευταία εμπειρία και σκέψη μου, έχει ήδη προβλεφθεί από πριν μέσα στη Λογοτεχνία. Οι επιρροές της Λογοτεχνίας πάνω στη ζωή είναι τόσο πολυσύνθετες και εξαπλωμένες σε κάθε στοιχείο με όλους τους πιθανούς τρόπους, κρύβονται τόσο καλά μέσα στην ίδια τη ζωή, που σχεδόν κανείς δεν υποπτεύεται πως η κάθε στιγμή της ζωής του έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στις σελίδες κάποιου βιβλίου, κάποτε.
Η ίδια η Λογοτεχνία άρχισε κάποτε να παρατηρεί τον εαυτό της, και ανακάλυψε μια συγκλονιστική παραδοξολογία. Αφού η ζωή και η σκέψη καθοριζόταν πλέον από τη Λογοτεχνία, τότε η κύρια αποστολή της Λογοτεχνίας, που ήταν να εξερευνήσει τη ζωή και τη σκέψη, είχε μετασχηματιστεί σε κάτι τελείως νέο και παράξενο: η Λογοτεχνία εξερευνούσε πια τη Λογοτεχνία.
Έτσι, μπορούσες πια να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή στην εξερεύνηση της λογοτεχνίας, που εξερευνεί τον εαυτό της, και να εξερευνήσεις τη ζωή σου...
Αυτό που κάνει τους συγγραφείς να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι κυρίως το γεγονός ότι οι συγγραφείς παρατηρούν πράγματα που οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν τα παρατηρούν, δεν τα προσέχουν, δεν τους δίνουν σημασία. Κι επιπλέον, οι συγγραφείς τα θυμούνται, τα καταγράφουν, συγκεντρώνουν αυτές τις αξιομνημόνευτες λεπτομερείς παρατηρήσεις τους ως οπλοστάσιο, ως θησαυροφυλάκιο λεπτομερειών, που κάπου θα χρησιμοποιηθούν κάποτε.
Ο συγγραφέας έχει πάντα ένα σημειωματάριο γενικών καταγραφών, και πολλά άλλα σημειωματάρια και σημειώσεις που σχετίζονται με τα διάφορα σχέδια του, με συνεχείς σημειώσεις που αντίστοιχα τα αφορούν, χωρίς ακόμη τα έργα να έχουν αρχίσει να γράφονται, αλλά και κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Στο γενικό σημειωματάριο, σημειώνει συνεχώς τα πάντα, οτιδήποτε ενδιαφέρον παρατηρεί γύρω του, ακούει, διαβάζει, βλέπει, μαθαίνει, εμπνέεται, ονειρεύεται, θυμάται, κλπ. Δεν αφήνει καμιά καλή και «ενδιαφέρουσα» σκέψη, ιδέα, έμπνευση, πληροφορία, σημειολογία, σύνδεση, αλληγορία, μεταφορά, απόσπασμα, παραδοξολογία, οξύμωρο, λέξη, μυστικό, παρατήρηση, επισήμανση, ανάμνηση, αφορισμό, απόφθεγμα, σύλληψη, να του ξεφύγει. Όταν οτιδήποτε από αυτά βγαίνει στον δρόμο του, το καταγράφει, για να το χρησιμοποιήσει, κάπου, κάπως, αργότερα. Είναι συλλέκτης ιδεών, σκέψεων, λέξεων, πληροφοριών, ενδιαφερόντων ζητημάτων και παρατηρήσεων. Διαθέτει μια ολόκληρη αόρατη βιβλιοθήκη από αυτά.
Ο συγγραφέας που δεν το κάνει συνειδητά και αφοσιωμένα και συνεχώς αυτό το πράγμα, που δεν παρατηρεί τις φευγαλέες λεπτομέρειες του κόσμου, δεν είναι συγγραφέας.
Αυτό, σταδιακά, του δίνει μια εποπτεία πάνω στην καθημερινή πραγματικότητα που οι άλλοι άνθρωποι ούτε που την έχουν ονειρευτεί ποτέ τους. Και, σιγά-σιγά, αρχίζει να ξεχωρίζει αμέσως το συγγραφικό ίχνος όταν εμφανίζεται οπουδήποτε για να του προσφερθεί από τη συγχρονικότητα. Μόλις παρατηρεί αυτό που πρέπει, ένα καμπανάκι χτυπάει στο κεφάλι του, κι εκείνος περισυλλέγει την παρατήρηση. Κι έπειτα την αντιμετωπίζει σαν πολύτιμη πληροφορία, σαν εύθραυστο μυστικό.
Μέσα από διεργασίες όπως αυτή και πολλές άλλες, ο συγγραφέας δεν περιμένει την έμπνευση, είναι ο Κυνηγός της Έμπνευσης, εκπαιδεύεται να την αναγνωρίζει παντού γύρω του, να την παραμονεύει και να την αρπάζει με λεπτεπίλεπτο τρόπο. Δεν είναι ποτέ απροετοίμαστος για αυτό.
Έτσι, παντού και πάντα, ο συγγραφέας καταστρατηγεί μια οικειότητα με το Παράξενο. Οι αληθινοί συγγραφείς είναι ερωτευμένοι με το Παράξενο. Είναι το παρασκήνιο του κόσμου μας.
Συμφωνώ με τον J. K. Chesterton, που γράφει:
«Το ότι υπάρχει ένας κόσμος πίσω από τον κόσμο, δεν το γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος άνθρωπος πίσω από κάθε άνθρωπο, αλλά κι αυτό ακόμη συχνά ο ίδιος ο άνθρωπος δεν το γνωρίζει. Υπάρχει ένα παρασκήνιο στα πάντα, ένα σκοτεινό παρασκήνιο, πολλές φορές πέρα από κάθε φαντασία. Στο παρασκήνιο αυτό, πίσω από την αυλαία του κόσμου, δεν πηγαίνει κανείς, εκτός από τους συγγραφείς…»
Η αληθινά μεγάλη ευχαρίστηση που αντλώ από τον κόσμο, προέρχεται από τα βιβλία. Ίσως γιατί ο ίδιος ο κόσμος είναι ένα ανεξάντλητο βιβλίο. Ίσως γιατί ο κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ακόμη ένα βιβλίο. Παραμένει ακόμη άγνωστος ο συγγραφέας του κόσμου μας. Υπάρχουν νύχτες που το μόνο που θέλω είναι να τον γνωρίσω, και να μου επιτρέψει να περιπλανηθώ στην απέραντη βιβλιοθήκη του. Έχω πολλές όμορφες ερωτήσεις να του κάνω, δίπλα από το τζάκι, πίνοντας λίγο κονιάκ…
Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει, ακούει, οσμίζεται, γεύεται, πιάνει, κινείται, κλπ, και επεξεργάζεται πληροφορίες σαν να τις δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, με τη διαφορά ότι το σώμα κοιμάται και τίποτε από όλα αυτά δεν παρατηρείται να συμβαίνει σε αυτήν την πραγματικότητα...
Έχουμε έναν δεύτερο μυστηριώδη εαυτό, ο οποίος ζει κανονικά σε έναν παράλληλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων: ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν. Μια μυστηριώδης ονειρική γεωγραφία που το πανόραμά της ξανοίγεται μέσα μας. Την εξερευνούμε ασυνείδητα μέσα από αινιγματικές εμπειρίες και βιώματα που καταγράφονται από τον εγκέφαλό μας ως αληθινά, για τον οποίο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενώ ονειρευόμαστε συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά σαν να βιώνει πραγματικές καταστάσεις.
Ζούμε μέσα στα όνειρα…μια δεύτερη ζωή.
Το μάτι. Αυτό το οπτικό πεδίο συναλλαγής του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό κόσμο, το μάτι, είναι το μόνο όργανό μας που ζει από το φως ενώ το υπόλοιπο σώμα μας είναι βουτηγμένο στη λάσπη, στην ύλη. Το μάτι έχει τη μορφή του σύμπαντος. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι το περιγράφουν, η σφαίρα, η ίριδα και η κόρη: Ο εξωτερικός κύκλος του υπεργαλαξιακού κόσμου, ο εσωτερικός κύκλος του γαλαξιακού κόσμου, ο εσώτατος κύκλος του υποσελήνιου κόσμου. Κοιτώντας κανείς (με το μάτι του) το ανθρώπινο μάτι, είναι σαν να παρατηρεί το σχέδιο του Σύμπαντος. Το μαγικό σημείο όπου ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό. Τα άστρα του ουρανού εκπροσωπούνται από το άστρο του ματιού. Η ίδια η κόρη του ματιού είναι μια άβυσσος, εκεί απ’ όπου μπορεί κανείς να ατενίσει με ίλιγγο τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, αστρική στη φύση της και αόρατη. Κατοπτρισμένη πάνω στην κόρη είναι εκείνη η ανταύγεια ενός φωτεινού γαλαξία, το ίχνος του θεϊκού φωτός, το σπερματικό φως του κόσμου, του εσωτερικού κόσμου...
Όταν υπάρχει κάτι που δεν το ξέρεις
Πώς ξέρεις ότι δεν υπάρχει;
Ξέρουμε ότι πολλά από τα όνειρά μας δεν θα γίνουν αληθινά. Ίσως να μη γίνουν ποτέ αληθινά. Κι όμως, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.
Αυτό λέει πολλά, και δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται.
Έχουμε μάθει ότι τα όνειρά μας είναι σημαντικά όχι γιατί γίνονται αληθινά, αλλά γιατί μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν θα πηγαίναμε αλλιώς, και μας διδάσκουν πράγματα που ποτέ δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να μάθουμε…
Ο κόσμος που παρακολουθούμε, εκείνος ο κόσμος της καθημερινής μας πραγματικότητας, δεν είναι ο αληθινός κόσμος, είναι μία περιγραφή του.
Τα βιβλία είναι συχνά πολύ καλός τρόπος για να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.
Και τα βιβλία είναι παράθυρα.
Είναι σαν κιάλια που βλέπουν αλλού. Η αριστερή σελίδα για το αριστερό σου μάτι και η δεξιά σελίδα για το δεξί σου μάτι. Βάζεις μπροστά στο πρόσωπό σου ένα βιβλίο και αντικρίζεις το πανόραμα της ανάγνωσης. Το πεδίο της γνώσης από αλλού. Είναι μία τηλε-όραση. Βλέπεις μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλες ζωές, σε άλλα μυαλά, σε άλλους χρόνους.
Και, όταν γράφεις ένα βιβλίο, είσαι κάτι σαν οπτικός. Ρυθμίζεις έντεχνα την όραση του φίλου σου, του αναγνώστη σου, έτσι ώστε να μπορέσει να δει αλλού, να αλλάξει για λίγο την οπτική του κόσμου του και να παρακολουθήσει έναν απόκρυφο μικρόκοσμο, χαρτογραφημένο μέσα στις σελίδες…
Η πεζοπορία, η οδοιπορία, η περιπλάνηση, το ταξίδι, η περιπέτεια, η περιπολία, η πρωτοπορία, η ανίχνευση, η εξερεύνηση...
Οι περισσότεροι άνθρωποι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά: Σχετίζονται με την πλοήγηση στον υλικό κόσμο.
Η τέχνη της πλοήγησης στον υλικό κόσμο είναι τόσο σημαντική όσο και η τέχνη της αναπνοής. Παραδόξως, για τους περισσότερους ανθρώπους, και οι δύο αυτές τέχνες είναι αυτοματικές συνήθειες και τίποτε παραπάνω.
Αλλά υπάρχει και η τέχνη της πλοήγησης στον πνευματικό κόσμο...
Εξασκούμε την πλοήγηση στον υλικό κόσμο χρησιμοποιώντας -διανύοντας- τις διαδρομές, και –από την άλλη– εξασκούμε την πλοήγηση στον πνευματικό κόσμο με τη φαντασία μας.
Όμως, αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο, τις διαδρομές και τη φαντασία, έχουμε ένα νέο είδος πλοήγησης. Και πρόκειται για πλοήγηση σε ένα νέο πεδίο, ούτε πραγματικό ούτε φανταστικό, σε εκείνο το συνδετικό πεδίο μεταξύ πνεύματος και ύλης, που είναι ένα κρυφό ενδιάμεσο πεδίο, μυστικό και απαγορευμένο, για το οποίο δεν συζητά κανείς...
Αυτή είναι η λεγόμενη «αόρατη πλευρά του κόσμου», και αυτήν εννοούσε ο παππούλης μου ο Τσαρλς Φορτ όταν έλεγε ότι ανακάλυψε μία «πυξίδα για τη ναυσιπλοΐα της αόρατης πλευράς του κόσμου...»
Λοιπόν, αυτή η νέα πλοήγηση σ’ αυτό το μυστικό ενδιάμεσο πεδίο, βασίζεται –στο πρώτο στάδιο εξάσκησής της– σε μία σχετικά απλή τεχνική: να κάνεις μία πλοήγηση στο υλικό πεδίο με πνευματικό τρόπο (ή, αν το προτιμάτε έτσι, στο πνευματικό πεδίο με υλικό τρόπο).
Μία περιπλάνηση στις διαδρομές του υλικού κόσμου με πνευματικό τρόπο. Πρόκειται για ένα λειτουργικό συνδυασμό της περιπλάνησης στους δρόμους και της περιπλάνησης στη φαντασία. Κι αυτό κάνει εκείνο το ενδιάμεσο πεδίο να αρχίσει να διακρίνεται αδιόρατα. (Και διακρίνεται γιατί «ανταποκρίνεται» στην περιπλάνησή σου).
Μία αφηρημένη περιπλάνηση μέσα στον τρισδιάστατο χάρτη της πόλης, αφήνοντας τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τη φαντασία, αλλά ταυτόχρονα και να παρασυρθεί από τους δρόμους. Δηλαδή, να παρασυρθεί στις διαδρομές της φαντασίας, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί από τις διαδρομές της πόλης. Να παρασυρθεί από τη ροή των συλλογισμών, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί στη ροή των δρόμων. Από τα «μονοπάτια της σκέψης» και από τα μονοπάτια του κόσμου. Να «αποπροσανατολιστεί» κάποιος από τον εαυτό του, και ταυτόχρονα να αποπροσανατολιστεί μέσα στην πόλη. Να «περι-πλανηθεί»…
Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο εσωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εξωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς κανονικά μέσα του: να τον περπατήσεις.
Αν προτιμάτε, ο εξωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εσωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς σ’ αυτόν με τη σκέψη σου.
Το ίδιο είναι, απλά εξαρτάται από την οπτική γωνία από την οποία το βλέπεις…
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης, που σε πρώτη φάση γίνεται χωρίς νόημα, ο περιπλανώμενος είναι βυθισμένος σε μια επιλεγμένη φαντασίωση, (αλλά και στους αυθόρμητους συλλογισμούς του, ακολουθώντας με τον νου του ελεύθερα τη ροή τους, παρατηρώντας πως αυτή αρχίζει να σχετίζεται με τα ερεθίσματα που λαμβάνει από ολόγυρά του), και καθώς ακολουθεί τελείως αυθόρμητες διαδρομές, σταδιακά αρχίζει να συμβαίνει το εξής:
Η περιπλάνησή του αρχίζει να αποκτά νόημα, είναι σαν να βαδίζει πάνω σε υπονοούμενα, σαν να γράφει ή να διαβάζει ένα κείμενο, τα πάντα γύρω του αποκτούν ένα ιδιόμορφο νόημα, ή ένα πλέγμα από κρυφά νοήματα, που του αποκαλύπτονται, που συνδέονται όλο και περισσότερο με τους συλλογισμούς του. Φτάνει σε ένα σημείο που αυτό το φαινόμενο γίνεται τόσο έντονο, που ο περιπλανώμενος θεωρεί ότι μπορεί να κοντρολάρει το ίδιο το τοπίο, και όχι μόνο τις σκέψεις του. Η Πλοήγηση έχει ξεκινήσει…
Για τον Πλοηγό που θα το κάνει αυτό, οι συνηθισμένοι υλικοί δρόμοι του κόσμου χάνουν κάθε συμβατική σημασία. Οι διαδρομές αποκτούν ένα τελείως διαφορετικό νόημα γι’ αυτόν, η πόλη η ίδια μεταλλάσσεται μυστικά, οι δρόμοι της οδηγούν «αλλού»…
Ο κόσμος που ζούμε, είναι ένα πάρα πολύ παράξενο μέρος! Αλλά, εγκλωβισμένοι μέσα στις υποθέσεις της καθημερινότητάς μας, έχουμε την τάση να το ξεχνάμε αυτό ή να το αγνοούμε. Εμείς οι ίδιοι που βαδίζουμε σ’ αυτό το παράξενο μέρος, είμαστε πάρα πολύ παράξενα όντα…
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που δεν ξέρουμε για τους μηχανισμούς του κόσμου και του εαυτού μας, που φοβόμαστε να παραδεχτούμε αυτή την μεγάλη αλήθεια. Θέλουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας να είναι μικροί, συγκεκριμένοι και περιορισμένοι, για να μπορούμε να τους ελέγχουμε και να νιώθουμε ασφαλείς. Αλλά τον κόσμο και τον εαυτό μας, τους διατρέχουν δυνάμεις ανεξιχνίαστες. Βιαστήκαμε να τους δώσουμε ονόματα, περιγραφές, επιστήμες, για να μπορούμε να έχουμε έναν υποτυπώδη έλεγχο πάνω στην αχαλίνωτη πραγματικότητα. Κι όμως, τα πράγματα δεν τελειώνουν στα όρια που έχουν θέσει αυτές οι εξηγήσεις. Τα πράγματα είναι ατέλειωτα .
Αυτή τη βροχερή νύχτα, μέσα στη μοναξιά μου, καθώς γράφω, έχω δίπλα μου ένα βιβλίο κιτρινισμένο από το χρόνο, το Pensees του Blaise Pascal. Ανοίγω μια σελίδα στην τύχη και διαβάζω:
«Όταν ατενίζω μπροστά μου τον ορίζοντα με το περιορισμένο βλέμμα μου… τί αχανές διάστημα είναι αυτό μέσα στο οποίο εγώ δεν υπάρχω! Κι αν κοιτάξω πίσω μου… τί φρικτή δίνη ατέλειωτων χρόνων που εγώ δεν υπήρξα! Όταν βυθίζομαι στον κόσμο της γνώσης… τί απύθμενες θάλασσες γνώσεων που εγώ δε γνωρίζω και ίσως ούτε θα γνωρίσω ποτέ! Πόσα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς, χωρίς εμένα! Και… πόσο λίγο χώρο καταλαμβάνω εγώ σ’ αυτή την ατέρμονη άβυσσο του Χρόνου…»
Είδα το σπίτι που μένει ο Θεός.
ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ