Με το Μυστήριο του πλανήτη Άρη στον "Κώδικα Μυστηρίων"

Το Σάββατο (14/12/19) γύρω τις 11.30 το βράδυ, είμαι καλεσμένος στην τηλεόραση του Astra TV στην εκπομπή του Βασίλη Μπαντίδη "Κώδικας Μυστηρίων" www.astratv.gr/live-streaming/
(Μετά από λίγο θα ανεβεί video και στο Youtube, στο ομώνυμο κανάλι της εκπομπής)

Όπου θα συζητήσουμε για το εξωγήινο Μυστήριο του Πλανήτη Άρη, με πολλές (ελπίζω) αποκαλύψεις για ζητήματα που δεν είναι ευρύτερα γνωστά, (θα προσπαθήσω και για την ανάλογη εμβαθυμένη σημειολογία, όσο γίνεται στον τηλεοπτικό χρόνο). Νομίζω ότι θα προκληθεί μια νέα σειρά εκπομπών έτσι (όπως έγινε και με τους "Χρονοταξιδιώτες", μάλλον θα συζητηθεί πολύ)
...Στην εισαγωγή, με την ευκαιρία, θα κάνουμε και μια μικρή συζήτηση για την Ιστορία του "χώρου" της έρευνας του Αγνώστου στην Ελλάδα (που, κατά την εποπτεία μου τουλάχιστον, είναι εξαιρετικά φτωχή, οπότε δεν έχει και πολλά να πει κανείς...)
Αν κάποιος ενδιαφέρεται όσο κι εγώ γι' αυτά τα ζητήματα, είναι καλεσμένος, επίσης, να μας ακούσει...



Σημείωση : 

https://www.youtube.com/watch?v=IYTmnL-9FV4

To θέμα για το Μυστήριο του Άρη (έπειτα από απαίτηση πολλών τηλεθεατών) θα το συνεχίσουμε και στην επόμενη εκπομπή του "Κώδικα Μυστηρίων", το επόμενο Σάββατο (21/12/19), όπου είμαι και πάλι καλεσμένος για να εμβαθύνουμε περισσότερο στην συζήτηση μας...

Σημείωση :

Να και η συνέχεια 
(δυστυχώς στο video δεν φαίνονται -δεν ξέρω γιατί- οι φωτογραφίες από το αρχείο μου τις οποίες προβάλλουμε κατά την συζήτηση)
>>
https://www.youtube.com/watch?v=DS6WDaR28zM

(θα καταδείξω μερικές από αυτές τις φωτογραφίες εδώ ) >>>
___________________________________________________________

ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΑΡΗ
(από το προσωπικό μου μεγάλο αρχείο)
>>

































Μπορείς να το αποκτήσεις και από εδώ :

Για συνδρομές: 

ΔΑΙΜΟΝΟΛΟΓΙΑ

Ψηλά σε ένα από τα ανώτερα επίπεδα της Κόλασης, πολύ κοντά στον δικό μας κόσμο, υπάρχει ένας  τιτάνιος και κατάμαυρος στρογγυλός πύργος, στον οποίο στεγάζεται μία σχολή για δαίμονες. Εκεί, οι νεαροί δαίμονες διδάσκονται την ανθρωπολογία.
Βετεράνοι δαίμονες από όλη την Κόλαση, επιλεγμένοι με πολύ αυστηρά κριτήρια, διδάσκουν στους δαιμονίσκους πώς να διαβάλουν τους ανθρώπους και να πολεμούν τις δυνάμεις «του Κακού» (δηλαδή του Καλού, χμ, αλλά αυτό είναι ένα φιλοσοφικό πρόβλημα που τυραννά τους φοιτητές στα αντίστοιχα δαιμονικά πανεπιστήμια). Τα μαθήματα δεν γίνονται μόνο στους χώρους της σχολής, αλλά και με εργασίες στο πεδίο (fieldwork), δηλαδή σε επισκέψεις στον κόσμο μας όπου οι μαθητές κάνουν κάποια πρακτική εξάσκηση.

Επειδή οι μικροί δαίμονες, ως ανήσυχα και οργισμένα νιάτα, όταν μπαίνουν στη σχολή πιστεύουν ότι εκεί θα μάθουν εύκολα και γρήγορα πώς να παγιδεύουν τους ανθρώπους στα πιο ακατονόμαστα αμαρτήματα και σε άγριους δαιμονισμούς, κι έπειτα θα διδαχθούν μεθόδους οργιωδών βασανιστηρίων και πώς να τους σουβλίζουν για να τους φάνε, καθώς και όλες τις συνταγές μαγειρικής και τρόπους βρασίματος στα καζάνια. . . .στην τελετή έναρξης των μαθημάτων ο Πρύτανης της σχολής κάνει την ίδια πάντα ομιλία, για να διαλύσει αυτές τις νεανικές φαντασιώσεις και να ρυθμίσει τον νού των μαθητών για το έργο των ώριμων και σοβαρών δαιμόνων.
Στην πάντοτε ίδια ομιλία του, λέει περίπου τα εξής:

«Εμείς, ως έγκριτοι ανθρωπολόγοι δαίμονες, έχουμε ως βασικό μας στόχο να μελετήσουμε τους ανθρώπους και να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε να πορευτούν στον σωστό δρόμο.
»Η επιδίωξή μας είναι να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, δηλαδή να τον αποδεχθούν με όλα του τα ελαττώματα, το ίδιο και τους συνανθρώπους τους. Να είναι εργατικοί, άρα υπομονετικοί και ανταγωνιστικοί, και άρα νομοταγείς. Να προλαμβάνουν το κακό στη ρίζα του, πριν αυτό εκδηλωθεί. Να μεριμνούν με όλες τους τις δυνάμεις για να παρέχουν ασφάλεια στον εαυτό τους και στους αγαπημένους τους. Να τους υποδείξουμε όλους τους τρόπους για να ελίσσονται σωστά μέσα από τις δυσάρεστες καταστάσεις, και όλους τους τρόπους για να επιτυγχάνουν την ευημερία τους ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες. Να είναι ορθοί και αυστηροί στην κρίση τους, να ακολουθούν το ένστικτό τους, να είναι σοβαροί και ώριμοι, προσγειωμένοι και συνετοί, να αγωνίζονται για την αυτογνωσία τους, να είναι ευγενικοί και ευπαρουσίαστοι, να αυξάνονται και να πληθύνονται…
»Αυτά, νομίζω σας δίνουν μια πρώτη ιδέα για το τι θα σας διδάξουμε εδώ και για το πώς πρέπει να εργαστείτε…»

Συνήθως σ’ αυτό το σημείο, οι έκπληκτοι δαιμονίσκοι έχουν αρχίσει τα σφυρίγματα αποδοκιμασίας, και η αίθουσα σείεται από κραυγές του είδους «κατέβα κάτω, ρε! Τι μας λέει αυτός; Είναι πράκτορας ξένων δυνάμεων. Ουουου…» κλπ.
Ο Πρύτανης, που δεν ταράζεται από τις αντιδράσεις γιατί είναι  αναμενόμενες (πάντα το ίδιο συμβαίνει), ξεροβήχει, πατάει ένα κουμπί που μεταδίδει ένα ηλεκτρικό σοκ στο κάθισμα κάθε μαθητή, το οποίο ηρεμεί αμέσως τα πνεύματα, και συνεχίζει με προσποιητό θυμό:
«Πρέπει να ξεχάσετε τις παιδικές ανοησίες, μ’ ακούτε; Εδώ θα γίνετε ανθρωπολόγοι! Τι περιμένατε; Να σας δώσουμε από μια τρίαινα και να σας στείλουμε εκεί πάνω να μας χαλάσετε το έργο αιώνων ολόκληρων; Ή μήπως προτιμάτε να γίνετε εργάτες και να σας στείλουμε στα κατώτερα πεδία της Κόλασης να ανακατεύετε καζάνια; Εδώ θα σας κάνουμε σοβαρούς δαίμονες, με μεγάλες αποδοχές και αναγνώριση…»

Έτσι, συνήθως κερδίζει την προσοχή τους, και συνεχίζει ανενόχλητος:
«Λοιπόν, θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ με όλα αυτά. Αυτά που είπα, ας τα πάρουμε ένα-ένα. Δώστε προσοχή: Ο σωστός δρόμος που πρέπει να πορευτούν οι άνθρωποι, οδηγεί στην Κόλαση, αλλά αυτοί δεν πρέπει να το ξέρουν αυτό, έτσι δεν είναι; Γιατί αν το ξέρουν αυτό, από πού θα πάνε; Θα πάνε από τον άλλο δρόμο, ηλίθιοι!
»Έπειτα, αν οι άνθρωποι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και αποδεχθούν τα δικά τους ελαττώματα και των άλλων, τότε έχουμε ανεπανόρθωτα ελαττωματικούς εαυτούς, που είναι η βάση για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Πρέπει να τους καθησυχάσουμε, δεν είναι κακό να έχει κανείς ελαττώματα, είναι καλό. Στο κάτω-κάτω ποιος θα το κρίνει αυτό; Εκείνος που πιστεύει ότι μπορεί να το κρίνει για τους άλλους, είναι κι εκείνος δικός μας.
»Αν οι άνθρωποι είναι εργατικοί και υπομονετικοί, θα ζούνε όλη τους την ζωή μέσα στην σκλαβιά, στην υποταγή και στην προσμονή για κάτι καλύτερο, που όμως δεν θα έρχεται ποτέ. Οπότε,  είτε θα είναι πειθήνιοι σκλάβοι μας μέσω των αφεντικών τους, που είναι δικοί μας οι περισσότεροι, είτε κάποια στιγμή θα εκραγούν, δεν θα αντέχουν άλλο, θα τα βροντήξουν όλα και θα διαπράξουν ένα σωρό ανοησίες και αμαρτήματα, κι εκεί θα παραμονεύουμε εμείς: έτοιμα πράγματα!
»Αν είναι ανταγωνιστικοί, τελικά θα πατήσουν πάνω σε πτώματα για να ανέλθουν, κι έτσι θα κατέλθουν κατευθείαν εκεί που τους θέλουμε.
»Αν προλαμβάνουν το κακό στη ρίζα του, πριν αυτό εκδηλωθεί, τότε για να το πετύχουν θα κάνουν εκείνοι το κακό, χωρίς λόγο, πριν ακόμη κοπιάσουμε εμείς για να κάνουμε οτιδήποτε!
»Για να έχουν ασφάλεια πρέπει να κάνουν πολέμους όλων των ειδών, να εμποδίσουν τους άλλους σε ό,τι κάνουν μήπως και κινδυνέψει η ασφάλειά τους, άλλωστε το ίδιο θα κάνουν και όλοι οι άλλοι. Καταλαβαίνετε;
»Για να ελίσσονται σωστά μέσα από τις δυσάρεστες καταστάσεις, πρέπει να δειλιάζουν, να λένε ψέματα, να υποκρίνονται, να πείθουν, να δολοπλοκούν, να κλέβουν, και, για να ευημερούν παρ’ όλες τις αντιξοότητες, πρέπει να είναι ισχυροί εις βάρος των άλλων, να κυνηγούν το κέρδος με κάθε τρόπο, να είναι απατεώνες, να κάνουν προδοσίες, να είναι ποταποί, βαθύτατα συμφεροντολόγοι.
»Αν είναι ορθοί και αυστηροί στην κρίση τους, δεν θα λυπούνται κανέναν, ούτε θα αγαπούν κανέναν, κι ακολουθώντας το ένστικτά τους θα γίνουν σαν τα ζώα.
»Αν είναι σοβαροί και ώριμοι, δεν θα είναι σαν τα παιδιά στα οποία ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών και άλλα τέτοια κουραφέξαλα… Αν είναι προσγειωμένοι και συνετοί, δεν θα έχουν όνειρα, σύντομα θα απογοητευθούν τελείως, θα είναι στείροι, χωρίς φαντασία και ελευθερία, δεν θα τολμούν για το άπιαστο, δεν θα είναι δημιουργικοί, θα είναι καταδικασμένοι.
»Αν αγωνίζονται πολύ για την αυτογνωσία τους, θα είναι βαθύτατα εγωιστές χωρίς να το συνειδητοποιούν, θα ασχολούνται συνέχεια με τον εαυτό τους και με τίποτε άλλο, άσε που αλαζονικά θα κάνουν και συνέχεια τους έξυπνους σε όλους τους άλλους που δεν έχουν αυτογνωσία.
»Για να είναι ευπαρουσίαστοι θα πρέπει να ασχολούνται συνέχεια με το να αρέσουν στους άλλους, φιγουρατζίδικα και ματαιόδοξα και πρόστυχα, και θα είναι προσποιητά ευγενικοί και όχι ευγενείς –και για να ακολουθήσουν το ορμέμφυτο που ορμονικά τους προστάζει να αυξάνονται και να πληθύνονται, θα έχουν συνέχεια το μυαλό τους στο σεξ και θα στεναχωριούνται συνέχεια δημιουργώντας ένα σωρό προβλήματα στον εαυτό τους και στους άλλους.
»Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα φανταστείτε από μόνοι σας. Αν τους καταφέρνουμε να κάνουν αυτού του είδους τα απλά βήματα στον σωστό δρόμο, θα δείτε ότι, στην πραγματικότητα, τα υπόλοιπα οι άνθρωποι τα κάνουν από μόνοι τους, με λίγη συμπαράσταση… Έχετε να μάθετε πολλά εδώ…»

Συνήθως έτσι περνά η πρώτη μέρα στην σχολή, και παρ’ όλο που η αντίληψή τους έχει ήδη ρυθμιστεί με τον σωστό τρόπο, άλλων το μυαλό είναι στο πότε θα σχολάσουν για να πάνε στα μπαρ της περιοχής και να πιουν αίμα και να ακούσουν λίγο Heavy Metal, και άλλων το μυαλό είναι στο πότε θα αρχίσουν την πρακτική εξάσκηση στο πεδίο, για να δουν επιτέλους λίγη δράση.
Πάντως, και οι μεν και οι δε, από την πρώτη κιόλας μέρα, έχουν αρχίσει να κοροϊδεύουν κάποιους συμμαθητές τους πού ήρθαν για σεμινάρια από τον επάνω κόσμο, πολιτικούς, δικηγόρους, οικονομολόγους, δημοσιογράφους και διαφημιστές, οι οποίοι είναι πολύ σπασίκλες, κρατούν πυρετωδώς σημειώσεις, το παίζουν καλοί μαθητές, κάνουν συνέχεια ηλίθιες ερωτήσεις στον δάσκαλο (φωνάζοντας «κύριε, κύριε…»), κουβαλούν το κολατσιό τους σε καλαθάκια από το σπίτι, και γενικά είναι εκνευριστικοί.

Σταδιακά, όλο και περισσότεροι από τους νεαρούς δαίμονες επιλέγονται να περάσουν στην παράλληλη πρακτική εξάσκηση, και, ένας-ένας, με τη συνοδεία ενός ικανού βετεράνου δαίμονα και δάσκαλου, (ο οποίος, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, απαιτεί από τον μαθητή να τον αποκαλεί «σοφέ μου γκουρού», «δάσκαλε», «κύριε λοχαγέ», «μεγαλειότατε», «πάτερ», «θείε», «σύντροφε», και σπανίως απλά «κύριε»), ανεβαίνουν στον επάνω κόσμο για εργασία πεδίου.
Η διδακτική μέθοδος που επιβάλλει η σχολή, είναι να μπαίνει σε δοκιμασία η κρίση του μαθητή απέναντι σε διάφορες καταστάσεις, κι έπειτα να διορθώνεται ή να εμπλουτίζεται από τον δάσκαλο με τις σωστές μεθόδους.
Για παράδειγμα, ο δάσκαλος μπορεί να οδηγήσει τον μαθητή σε ένα μέρος που οι άνθρωποι θεωρούν στοιχειωμένο, βάζοντάς τον να παρακολουθήσει τον τρόμο που εκδηλώνουν εκεί οι άνθρωποι.
«Λοιπόν, τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει εδώ;…» ρωτάει.
Ο δαιμονίσκος γελάει χαιρέκακα, χοροπηδάει από ανυπομονησία και απαντά: «Αν θέλετε την γνώμη μου σύντροφε, αυτό το μέρος είναι πολύ στοιχειωμένο και δαιμονικό. Βγαίνουμε όλοι εδώ φορώντας τεράστιες δαιμονικές μάσκες, τους κυνηγάμε μέχρι τα σπίτια τους ανακαλύπτοντας έτσι τις φωλιές τους, μπαίνουμε μέσα και τα κάνουμε όλα λίμπα, έπειτα τους μαγειρεύουμε και τους τρώμε σε ένα κανιβαλιστικό όργιο στην πλατεία…»
Ο δάσκαλος παίζει ειρωνικά στο στόμα του μία καραμέλα, βάζει τα χέρια στις τσέπες, σηκώνει το βλέμμα ψηλά και ρωτάει: «Μάλιστα. Και τί θα κάνεις με τα τανκς;…»
Ο μαθητής ξύνει το κεφάλι του: «Τα τανκς; Ποια τανκς;…»
«Τα τανκς που θα έρθουν για να σας εξολοθρεύσουν, ηλίθιε! Τα δελτία ειδήσεων! Τους δημοσιογράφους! Τις στρατιές από παπάδες που θα διαδηλώνουν ότι είχε δίκιο η Ιερά Εξέταση! Την ανατίναξη με μικρές πυρηνικές βόμβες όλων των στοιχειωμένων τόπων της Γης! Την ανάκριση των αιχμαλώτων! Τον εντοπισμό της Σχολής! Τις σταυροφορίες που θα εισβάλουν στην Κόλαση! Την συναδέλφωση των ανθρώπων εναντίον μας!…»
Ο μικρός ζαλίζεται καταλαβαίνοντας την γκάφα του. «Και…και…άρα…σύντροφε, τί πρέπει να κάνουμε;…»
Ο βετεράνος, περνά το χέρι του πάνω από τους ώμους του μικρού δαίμονα, βηματίζουν μαζί αργά, και με γλυκό ύφος εξηγεί:
«Τίποτα, εμείς δεν κάνουμε τίποτα τέτοιο. Όλα αυτά είναι δεισιδαιμονίες. Μας κάνουν κακό. Παίρνουμε τηλέφωνο μια ομάδα επιστημόνων για να έρθει να κάνει μετρήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα για να μετρήσουν. Ανακοινώνουν ότι όλα είναι σαχλαμάρες. Το μέρος όμως συνεχίζει να είναι στοιχειωμένο και δαιμονικό. Οι επιστήμονες επιστρέφουν στα γραφεία τους. Οι περίοικοι νιώθουν ανασφαλείς. Αμολάμε καμιά φευγαλέα σκιά, καμιά λάμψη, κανένα μικρό θόρυβο εδώ κι εκεί, κανένα βογγητό μέσα στο σκοτάδι. Κανένας δεν πλησιάζει εδώ, αλλά και κανένας δεν τους πιστεύει, κι όλοι ντρέπονται να το συζητήσουν παραέξω. Έτσι εμείς μπορούμε να χρησιμοποιούμε αυτό το μέρος ως πύλη, ως ορμητήριο, κι από εδώ να διεξάγουμε τις αποστολές μας παραέξω, ανενόχλητοι. Αόρατοι. Ανύπαρκτοι. Κατάλαβες μικρέ μου;…»
Οι μαθητές, με τέτοιες νουθεσίες, μπαίνουν στο νόημα. Αλλά έχουν πολλά να μάθουν ακόμη.


Ας πούμε, μερικοί μαθητές οδηγούνται μπροστά σε δύο ανθρώπους που διαφωνούν πολύ έντονα, και μάλλον είναι έτοιμοι να μαλώσουν άγρια. Οι δαιμονίσκοι καλούνται να προτείνουν με ποια στρατηγική θα επέμβουν για το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ο πιο άγριος και βιαστικός προτείνει: «Κύριε λοχαγέ, τους κάνω να αρχίσουν να έχουν παραισθήσεις, ο ένας βλέπει στο πρόσωπο του άλλου ό,τι μισεί περισσότερο στη ζωή του. Οι λέξεις του άλλου έχουν όλο και περισσότερο προσβλητικό νόημα. Τον πιο δεκτικό, τον τρελαίνω απότομα. Βγάζει ένα μαχαίρι και σφάζει τον άλλον! Τον κόβει φέτες ουρλιάζοντας…»
Ο δάσκαλος του ρίχνει μία σφαλιάρα και γελάει: «Α, ναι; Και έρχονται οι ειδικές δυνάμεις, τον σκοτώνουν ή τον κλείνουν για πάντα στη φυλακή, κι έτσι έχουμε χάσει δύο ανθρώπους! Ο ένας τελικά θα μετανοήσει στην φυλακή, κι ο άλλος θα πάει αμέσως στο Καθαρτήριο κι έπειτα στον Παράδεισο…» «Άλλος!», καλεί τους υπόλοιπους.  
Ο επόμενος μαθητής, κάνοντας τον πιο έξυπνο, προτείνει: «Κύριε Λοχαγέ, είναι απλό. Διαλέγω τον πιο μαλθακό και τον κάνω να σκεφτεί πόσο πολύ δίκιο έχει και πόσο μεγάλο άδικο έχει ο άλλος. Τον κάνω να νιώσει πολύ αδικημένος. Αυτό του θυμίζει και άλλες αδικίες που έχει υποστεί. Αρχίζει να λυπάται τον εαυτό του. Έτσι τον φέρνω σε μειονεκτική θέση. Ο άλλος αμέσως φαντάζει ισχυρότερος. Αρχίζει να φοβάται ότι αν αναμετρηθεί κι άλλο μαζί του θα ηττηθεί, είναι πιο δυνατός, σε πλεονεκτική θέση, γι’ αυτό και είναι τόσο έκδηλα άδικος και δεν τον νοιάζει για την αδικία που διαπράττει. Έτσι τελικά ο άλλος τον κατατροπώνει. Τώρα είναι ένα ανθρώπινο ράκος, δεν θα συγχωρήσει τον εαυτό του και θα βασανίζεται. Έτσι, έχουμε έναν εγωιστή άνθρωπο, αλαζονικό και κακό, που βλάπτει με την αδικία του την ψυχή κάποιου, και έχουμε και έναν άνθρωπο ηττημένο, βασανισμένο, που τελικά θα αρχίσει να πιστεύει ότι όλος ο κόσμος είναι κακός και είναι εναντίον του…»
Ο δάσκαλος τον χτυπά στον ώμο συγκαταβατικά, και καγχάζει:
«Από το τίποτα, κάτι είναι κι αυτό, για αρχάριους. Αφελές και δακρύβρεχτο!
»Αλλά δεν θα εξελιχθεί όπως νομίζεις, με τις ευαισθησίες στο τέλος λειτουργείς προς όφελος του Εχθρού. Στην πραγματικότητα, αν το χειρίζεσαι μ’ αυτόν τον τρόπο, συχνά τους βγαίνει κάπως έτσι: Ο πιο ευαίσθητος θα νιώσει άσχημα για την άσχημη κατάσταση που δημιουργείται με τον καβγά, η οποία του θυμίζει ανεπιθύμητα πράγματα, αυτό θα ενεργοποιήσει κάποια ψυχολογική άμυνα, θα θελήσει να προσπεράσει τον καβγά, να τον ακυρώσει, θα ζητήσει αυτός συγγνώμη για να τον σταματήσει, φοβούμενος να μη φτάσει στο επίπεδο του εξευτελισμού. Ο άλλος θα ικανοποιήσει τον εγωισμό του προς στιγμήν, αλλά η συγγνώμη θα τον ηρεμήσει, θα πάψει να λειτουργεί με αντιπαλότητα, τελικά θα νιώσει άσχημα που συμπεριφέρθηκε έτσι, ίσως να δει και την αδικία του, και αργότερα θα ζητήσει κι εκείνος συγγνώμη. Τελικά θα φιλιόσουν, και δεν θα τρέχει τίποτε. Τους χάσαμε και τους δύο…» «Άλλος!»
Οι υπόλοιποι σιωπούν, φοβούμενοι ότι η επόμενη γκάφα θα είναι δική τους.
Ο βετεράνος μεταδίδει την πείρα του στους νεαρούς:
«Πρέπει να κάνετε και τους δύο να σκεφτούν το συμφέρον τους. Να σκεφτούν τι έχουν να χάσουν με αυτόν τον καβγά. Να στείλετε σκέψεις στον καθένα τους, ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να κανονίσουν τον άλλο. Έτσι, να χαμηλώσουν σιγά-σιγά τους τόνους και ο καβγάς να σταματήσει. Ο καθένας πρέπει να σκεφτεί: θα σου δείξω εγώ, άτιμε. Αν γίνεται να δώσουν ψεύτικα και διπλωματικά τα χέρια, ακόμη καλύτερα. Και, από εκείνη την στιγμή, ο ένας να δολοπλοκεί για να την φέρει πισώπλατα στον άλλον, δημιουργώντας ένα σωρό άσχημες καταστάσεις, υπόγεια, συνωμοτικά. Θα τους παρακολουθείτε στενά και θα τους βοηθάτε. Αν γίνεται, μάλιστα, όλα αυτά να ζημιώσουν και άλλους ανθρώπους, να δημιουργήσουν αντιζηλίες, αξεδιάλυτες παρεξηγήσεις, να φέρουν κόμπλεξ στην επιφάνεια, να δημιουργηθούν αλυσιδωτές αντιδράσεις, τέτοια πράγματα, καταλαβαίνετε τώρα τι εννοώ, έτσι δεν είναι παιδιά μου;…»

Ένας σεβάσμιος γέροντας δάσκαλος, στέκεται μαζί με τον δαιμονικό του μαθητή μέσα σε μια βιβλιοθήκη. Αόρατοι, παρακολουθούν έναν άνθρωπο. Ο δαίμονας σκύβει και ψιθυρίζει στον νεαρό:
«Βλέπεις εκείνον εκεί που διαβάζει εκείνο το βιβλίο; Μόλις γυρίσει την επόμενη σελίδα, θα διαβάσει μία παράγραφο η οποία θα τον εμπνεύσει πολύ, μια ιδέα θα του έρθει στον νού, μια φωτεινή αποκάλυψη. Αυτό θα τον οδηγήσει σε μία έρευνα, στην οποία θα ανακαλύψει πράγματα τόσο σημαντικά, θα δημιουργήσει έργο που θα φέρει μεγάλες αλλαγές στην ανθρωπότητα. Ανεπιθύμητες αλλαγές. Δεν πρέπει να διαβάσει την επόμενη σελίδα! Γρήγορα, πες μου, τί θα κάνεις;…»
Ο νεαρός προσπαθεί να μην πανικοβληθεί. Πλησιάζει λίγο τον άνθρωπο και ρίχνει μια ματιά σ’ αυτό που διαβάζει.
«Ω, σοφέ μου γκουρού! Η ανικανότητά μου θα προσπαθήσει να κάνει το εξής: Με κάποιες λέξεις απ’ αυτό που διαβάζει αυτήν τη στιγμή, πριν γυρίσει τνη σελίδα, θα του θυμίσω κάποια παλιά του μελέτη, θα τον κάνω να πιστέψει ότι βρήκε κάποιο στοιχείο που είχε παραβλέψει. Θα τον κάνω να σηκωθεί και να ψάξει για κάποιο άλλο βιβλίο, για να επιβεβαιώσει αυτήν του την σκέψη. Θα τον κάνω να διαβάσει οτιδήποτε άλλο, μέχρι να κλείσει η βιβλιοθήκη. Έπειτα θα φέρω κάποιον άλλο να δανειστεί το επίμαχο βιβλίο…» 
Ο γέροντας χαμογελάει με πικρία και μιλάει σφυριχτά, με φωνή σαν του φιδιού:
«Αχ όχι, ανόητε νεαρέ  μου, όχι… Το θέμα είναι να μην διαβάζουν βιβλία! Εκείνη η αποκαλυπτική γι’ αυτόν παράγραφος, δεν είναι στ’ αλήθεια σ’ εκείνη την σελίδα. Είναι ο Εχθρός που την βάζει εκεί. Θα του την βάλει σε ένα άλλο βιβλίο, κι έπειτα σε ένα άλλο, μέχρι να τα καταφέρει. Εδώ, οι μάχες γίνονται από στιγμή σε στιγμή.
»Λοιπόν, πρέπει να του στείλουμε αμέσως την σκέψη: Μου φαίνεται ότι πεινάω. Διάβασα πολύ σήμερα. Δεν πάω να φάω κανένα σάντουιτς;…
Έτσι, θα κερδίσουμε χρόνο. Ας φύγει από εδώ και έπειτα θα δούμε τι θα κάνουμε. Θα πάει σπίτι να δει λίγο τηλεόραση. Κερδίσαμε μία μάχη. Έπειτα βλέπουμε. Βλέποντας και κάνοντας… 
Σιγά-σιγά…»




(c) Παντελής Β. Γιαννουλάκης







Παντελής Β. Γιαννουλάκης : Νέο βιβλίο : 
"Εγχειρίδιο Απόδρασης από την Καθημερινή Πραγματικότητα"

Η ανατροπή της πραγματικότητας, και το μεγαλύτερο μυστικό του κόσμου: η (ευ)πλαστη πραγματικότητα.
Όλα ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο, εσύ μέσα σ’ εσένα, ο Παντελής μέσα στον Παντελή, το καλειδοσκόπιο των εαυτών μας.
Πώς να ξεκλειδώνουμε κλειδωμένες σκέψεις. Ονειρικοί διαρρήκτες.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συναισθάνονται πως είναι φυλακισμένοι μέσα σ’ ένα γυάλινο μπουκάλι, (ίσως να είναι δυνατόν να σπάσει).
Το μυστικό λεξικό της απόδρασης, η λογο-τεχνία του Escapism.
Τί συμβαίνει στον Κοινό Κόσμο; Τι κάνουν; Μάθε τα μυστικά τους...
Ένα μήνυμα από Αλλού, Αποκάλυψη Τώρα, και η επιστροφή στον χαμένο παράδεισο. Πλοήγηση, πώς να κάνεις ένα βήμα έξω από το Matrix. One Step Beyond… Πολύ παράξενα παιχνίδια.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου, και πώς λύνεται; Το Παράξενο, η Ευτυχία, η Φαντασία, η Ελευθερία, η ζωή του νοήματος. Υπάρχει κάπου και ένας Σύλλογος της Ελπίδας. Μπορείς να γίνεις Θεωρός;
Τί κάνουν οι Παράξενοι Ταξιδιώτες; Καθοδηγήσου στο Άγνωστο με έναν Πειραματικό Τουρισμό. Όταν ταξιδεύεις, πράγματα συμβαίνουν...
Μήπως μπορείς να γίνεις ο Άνθρωπος-Ζάρι; Υπάρχει και το παράγγελμα «Λεωφόρους Μη Βαδίζειν». Βγες έξω από εσένα!
Προσέγγιση στο μονοπάτι του πολεμιστή: κάνοντας μη-πράξεις.
Η ανέλπιστη καταστροφολογία, η συχνότητα Σούμαν, ο εγκέφαλος σου, τα μηνύματα εκεί έξω, οι περιπέτειες της συνείδησης, ο αποσυντονισμός της ρουτίνας. Απαγορευμένος Ιδεαλισμός. Και μια Ψυχογεωγραφία.
Τα μυστήρια των πόλεων: Η μεταφυσική της πόλης, η Αστυμαγεία μου, και η ανάγκη για απόδραση σε άλλες αστικές πραγματικότητες.
Ταξίδια στο δωμάτιο μου, και ένα χρονολόγιο θαυμάτων. Οδηγίες προς Δραπέτες. Μην το πεις πουθενά. Οι τοίχοι δεν έχουν αυτιά...
Η Μαγική Λίστα που μπορείς να φτιάξεις και να μεταλλάξεις την καθημερινότητά σου καθοριστικά. Ποιος είσαι; Τί συμβαίνει εδώ πέρα;
...Όλα αυτά, στιγμές των σελίδων μέσα σε ένα “Εγχειρίδιο Απόδρασης Από Την Καθημερινή Πραγματικότητα”. Ένα βιβλίο που σε αναζητεί...
.
.
* * * * * * * * * * * * *
Συλλεκτική έκδοση σε περιορισμένα αντίτυπα, από το Αόρατο Κολλέγιο.
Για Παραγγελίες :
Ή επικοινώνησε στο email :
info@AoratoKollegio.com





ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Υπάρχουν άνθρωποι που ταξιδεύουν μακριά, και νοσταλγούν το σπίτι τους, την πατρίδα τους που άφησαν πίσω. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που ταξιδεύουν μακριά ακριβώς από μία ακατανίκητη νοσταλγία, αναζητώντας το σπίτι τους, την πατρίδα τους.
Είχα συναντήσει αυτό το γνωμικό, που γενικώς πιστεύεται ότι είναι κάποιου ανώνυμου, αλλά κάποιοι ειδικοί το αποδίδουν στον Nanpo Shomyo, ιδρυτή της σχολής Rinzai του Ιαπωνικού Ζen, ενώ κάποιοι άλλοι το αποδίδουν στον Άγιο Αμβρόσιο : «Δεν έχει σημασία πόσα μίλια έχεις ταξιδέψει προς την λάθος κατεύθυνση, πάντα έχεις την ευκαιρία να γυρίσεις προς τα πίσω, προς την σωστή...»

Όταν ήμουν νεαρός, άκουγα την λέξη Νοσταλγία και σκεφτόμουν τον Οδυσσέα να κλαίει αντικρύζοντας την Ιθάκη, κάτι που είχα διαβάσει στην Οδύσσεια.
Σήμερα, στο άκουσμα της ίδιας λέξης, σκέφτομαι τον Θερβάντες, χωρίς χέρι, μονόχειρα (είχε χάσει το χέρι του στην Ελλάδα, στην Ναυμαχία της Ναυπάκτου), που ξέφυγε από την φυλακή του στο Αλγέρι, και στις 24 Οκτωβρίου του 1580 τα χαράματα, έφτασε στα Ισπανικά τα χώματα, στην Ντένια, νοτίως της Βαλένθια, κλαίγοντας, όπως ο ίδιος γράφει : «Από την μεγαλύτερη απ’ τις χαρές : Να φτάσει κανείς, ύστερα από μακρόχρονη σκλαβιά μαρτυρική, σώος στην πατρίδα του. Γιατί δεν είναι στον κόσμο μεγαλύτερη Ευτυχία για τον άνθρωπο, από το ν’ αποκτά την χαμένη του λευτεριά, και να επιστρέφει στην χαμένη του πατρίδα...»
Αλλά θυμάμαι και ένα μοτέλ νυχτερινό στην Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνια, που φιλοξένησε λίγες ώρες από τα νιάτα μου, και που στην μικρή τηλεόραση του είδα έναν γέρο Μεξικανό συγγραφέα, τον Βίκτορ Βιλασενιόρ, να κλαίει, και να λέει για την μοίρα του ανθρώπου, πως « η πατρίδα ολονών μας είναι τόσο μακριά, κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται...»

Νοσταλγία. Νόστος: εκ του νέομαι, που σημαίνει επιστρέφω / επανέρχομαι, ή και, ρέω προς τα πίσω, προς την πηγή. Άρα, Νοσταλγία είναι ο πόνος της επιστροφής ή ο πόνος για την επιστροφή. (Και άραγε, ποιος είναι  ά-νοστος;; )
Νοσταλγία, (στην σύγχρονη εποχή: αντιδάνειο από τα Γαλλικά, Nostalgie, που το πήραν από τα αρχαία Ελληνικά), είναι σύνθεση από το αρχαιοελληνικό «Νόστος» που σημαίνει «Επιστροφή (στην Πατρίδα)» Είναι η Επιστροφή στην Πατρίδα, πολύ συγκεκριμένα. Και, Άλγος είναι ο πόνος. Νοσταλγία : Δηλαδή, ο πόνος που νιώθει κάποιος από την επιθυμία του για την επιστροφή στην Πατρίδα του. Δηλαδή, είναι το πολύ συγκινητικό και συγκλονιστικό συναίσθημα που νιώθουν οι Εξόριστοι, ή οι ταξιδιώτες σε μακρινά μέρη.
Στον 17ο αιώνα (από όπου επέστρεψε η λέξη στο προσκήνιο), η λέξη Nostalgia επιστημονικά περιέγραφε κάτι που το θεωρούσαν ψυχικό νόσημα, που θεωρούνταν τόσο επικίνδυνο που μπορούσε να προκαλέσει ακόμη και θάνατο... Παρατηρούσαν ψυχικά προβλήματα και βαριά μελαγχολία, σε ανθρώπους που από ανάγκη ή επιβολή ζούσαν μακριά από την Πατρίδα τους (ταξιδιώτες, υπηρέτες, μισθοφόρους, ναύτες, αιχμαλώτους, πρόσφυγες, κλπ). Από την ανησυχία τους μήπως δεν τα καταφέρουν να επιστρέψουν στην Πατρίδα τους! –Εξ ου και στα Αγγλικά, από αυτά, Homesickness, και Γερμανικά Heimweh σπίτι και πόνος-θλίψη– ή Γαλλικά Mal du Pays. Όλα ως «αρρώστια».
Αργότερα η λέξη συνδέθηκε με φάσεις που προκαλούν έντονη επιθυμία επιστροφής στην Πατρίδα, (μνήμες, τραγούδια που ανακαλούν μνήμες, εξ ου και «νοσταλγικό τραγούδι», εικόνες, κλπ), και, φυσικά, κατέληξε να αποτελεί βασικό στοιχείο του Ρομαντισμού. Και από αυτόν προέκυψε (στρεβλώς σταδιακά, από το ευρύ κοινό) η πεζή σημασία της που συχνά εννοείται σήμερα : νοσταλγία για παλιές εποχές, για καταστάσεις του παρελθόντος, κλπ.

Ο «Νόστιμος», είναι κυριολεκτικά ο «σχετικός με την Επιστροφή στην Πατρίδα». (δηλαδή πχ ένα πλοίο που παίρνεις για να επιστρέψεις στην πατρίδα, είναι..νόστιμο!)
Υπάρχει και μία σημασία της λέξης στην Ελληνιστική εποχή, που σήμαινε «θρεπτικός» ή «γόνιμος», και δημιουργικός ή παραγωγικός. Και την λέγανε συνήθως για τα φυτά. Και έφτασε σταδιακά να σημαίνει «χυμώδης», και τελικά «εύγευστος», και συνδέθηκε με το φαγητό. (Παράδοξο πράγμα...)
Αλλά, τι όμορφο, ο Όμηρος έχει μία φράση : «Νόστιμον Ήμαρ». Για την ημέρα της επιστροφής στην Πατρίδα. (Επίσης, «Νόστον Εταίρων», για την επιστροφή των συντρόφων) Και μάλιστα αυτά λέγονται στους πρώτους στίχους της Οδύσσειας! Άλλωστε, η Οδύσσεια είναι ακριβώς : το Έπος του Νόστου! Του αγώνα δηλαδή για την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη.
...Από τότε, μάλιστα, τόσο αρχαία, από τον Όμηρο, έχω εντοπίσει ότι υπάρχει πρώιμα και μία «γευστική» σημασία του Νόστιμος, όπου λέγεται έτσι και η Γλυκύτητα, λόγω της γλυκύτητας της Ομηρικής Επιστροφής. Μεταφορικά δηλαδή. Το σχολιάζει μάλιστα ο  λόγιος Επίσκοπος Θεσσαλονίκης Ευστάθιος (χίλια εκατό και κάτι, μ.Χ.) «....Και Νόστον δε την Ηδύτητα, δια το ηδύ του Ομηρικού Νόστου...» Αλλά και στο Λεξικό Σούδα (900 μΧ): «...Ουδέν γαρ γλύκιον ής πατρίδος, καθ’ Όμηρον. Εκ δε του κατά την συνήθειαν νόστου και νόστιμον, το ηδύ...»
Νόστιμος, δηλαδή, γλυκός όσο και η επιστροφή στην Πατρίδα. Έχω εντοπίσει μάλιστα, ότι η ίδια η έννοια «γλυκύτητα», το γλυκό που λέμε, έχει ξεκινήσει στην γλώσσα μας για να περιγράψει συναίσθημα, όχι γεύση. Ένα γλυκό συναίσθημα, ή μία μεταφορά. Και πολύ αργότερα κατέληξε περί γεύσης. Είναι αρχικά, δηλαδή, μία Ατμόσφαιρα...
Ο «Άνοστος», είναι αυτός που δεν επιστρέφει εκεί από όπου προήλθε... Μάλιστα, προς το τέλος της Οδύσσειας, όταν μάχεται ο Οδυσσέας μαζί με τον Τηλέμαχο (αυτόν που μάχεται από μακριά, τον...τοξότη) εναντίον των Μνηστήρων, λέει ότι πέσανε πάνω στους μνηστήρες με τέτοιο μένος που θα τους φόνευαν όλους, και λέει, και θα τους έκαναν «ανόστους» (δηλαδή θα τους έκαναν χωρίς επιστροφή στα σπίτια τους, άρα νεκρούς, ...αλλά δες πώς το λέει!) «αν δεν παρενέβαινε η Αθηνά»...
Σχετικώς με το Νόστος, επίσης, σχηματίζεται νεωτερικώς και το «Παλινόστηση», (Πάλιν Νόστος), από το Παλίνοστος, που σημαίνει Επάνοδος. Εξ ου και «παλινοστώ», επιστρέφω πάλι στον τόπο μου, επίσης και οι «παλινοστούντες».......

Δεδομένου, μυστικιστικώς, ότι μπορεί να θεωρηθεί ως πνευματική πατρίδα μας, (δηλαδή καταγωγή του πνεύματος μας) ο Ουρανός, (Η Βασιλεία των Ουρανών – The Kingdom of Heaven), αυτός ο πόνος για την επιστροφή στην Πατρίδα, γίνεται ο πόνος για την επιστροφή στον Παράδεισο.
Βέβαια, Παράδεισος είναι ένας τόπος «παρά τή Δύση», προς δυσμάς δηλαδή, εξ ου και The Western Lands, ο τόπος των νεκρών ή των ψυχών κατά τους αρχαίους Αιγυπτίους (αλλά βλεπε πχ και το ομώνυμο βιβλίο του William S. Burroughs) , εξ ου και τα Ηλύσια Πεδία των αρχαίων Ελλήνων (εκεί που πηγαίνει ο Ήλιος όταν δύει –όταν εδώ είναι Νύχτα, δηλαδή...Δυτικά). (Και σκέφτομαι ότι αυτό δίνει και μία μεταφορική έννοια στο Far West, στην παλιά Αμερική). Δηλαδή ο Παράδεισος είναι δυτικά. Δεν είναι κάτι στον...ουρανό, αλλά έμεινε να το εννοούμε έτσι, προς αντικατάσταση της Βασιλείας των Ουρανών (αυτό το Ουράνιο Βασίλειο είναι η αληθινή πίστη, όχι ότι πηγαίνουμε στον «Παράδεισο» ως ψυχές, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι που το λένε έτσι). Ταυτίστηκε, φυσικά, με τον πόνο από τον Χαμένο Παράδεισο των πρωτόπλαστων (και των απογόνων), που εξορίστηκαν...«Ανατολικά της Εδέμ» (East of Eden), και άρα συμπεραίνουμε ότι το μέρος είναι προς τα Δυτικά («παράδεισος», παρά την δύσιν).
Οι εξόριστοι Πρωτόπλαστοι ένιωθαν δηλαδή την Νοσταλγία για τον Παράδεισο, την «Πατρίδα» (την Χώρα του Πατέρα μας), και επιθυμούσαν τον Νόστο, την Επιστροφή στον Παράδεισο, και τελικά το ίδιο και όλοι εμείς... Κάπου προς την Δύση. Η «Εσπερία» δηλαδή (βλ και Νήσος των Εσπερίδων, ή και Νήσος των Μακάρων –όπου ο Πλάτων λέει ότι φυσούν πάντα «γλυκείς άνεμοι»--- ή το Fair Isle of Saint Brendan, γιατί όχι και η Ατλαντίδα, κ.ά.), αλλά μου αρέσει που στα λατινικά η Ελπίδα είναι Esperanza, κάτι που την ταυτίζει γλωσσολογικά με την Εσπέρα, δηλαδή με την Δύση.  ...Και όλα αυτά είναι σαφώς σχετιζόμενα με την Ουτοπία, τον μη-τόπο,  (Ου-τοπία, όχι τόπος, ο τόπος που δεν υπάρχει, ή ο τόπος που δεν μπορείς να τον βρεις).
Κατά την γνώμη μου, βλέπε και την Citande Encantada, την Μαγεμένη Πολιτεία στον Αμαζόνιο που την βλέπεις στον ορίζοντα αλλά όσο και να προσπαθείς δεν μπορείς να την πλησιάσεις είναι πάντα απόμακρη στην διαδρομή –βλέπε όπως πχ και το Ουράνιο Τόξο, αλλά βλέπε και το φαινόμενο Fata Morgana—και μάλιστα αναζητώντας αυτήν την πολιτεία χάθηκε στον Αμαζόνιο ο θρυλικός Συνταγματάρχης Φώσετ. Αλλά βλέπε και ένα περιστατικό με τον Μωυσή, που οδηγεί τον λαό του στην έρημο για να βρουν την Γη της Επαγγελίας (την Γη της Υπόσχεσης, The Promised Land), την γη που τους υποσχέθηκε ο Γιαχβέ, και που είναι γραφτό να μην φτάσει εκεί ο ίδιος ο Μωυσής, ο οδηγός τους, και το αινιγματικό περιστατικό είναι ότι ψηλά από έναν λόφο βλέπει ο Μωυσής πέρα την Γη της Επαγγελίας, αλλά όσο και αν προσπαθεί δεν μπορεί να την πλησιάσει...

Κατ’ επέκταση, πρέπει να έχει κανείς μυστικιστικώς υπ’ όψιν του, ότι το Κόλασις, στα Ελληνικά σημαίνει «Αποκοπή» (Κολλάτω σημαίνει αποκόπτω ή κόβω, και μετά εξελίσσεται σε «κολάζω» –δηλαδή σε εμπνέω αρνητικά ώστε να αποκοπείς από κάτι)...
Και να σημειώσω ότι, ο Διάβολος, είναι αυτός που διαβάλλει, που σε διαβάλλει δηλαδή ή διαβάλλει κάτι σε εσένα, δηλαδή συκοφαντεί με δόλια επιχειρήματα, με σκοπό να σε αποχωρίσει από κάποιον ή από κάτι, (π.χ. βλέπε και τον Όφη προς την Εύα, προφανώς). Αυτός δηλαδή που «σου βάζει λόγια», που σου ψιθυρίζει στο αυτί.... Και ο Κολασμός, έτσι...μα και οι Κολασμένοι, οι αποκομμένοι, δηλαδή οι Εξόριστοι από κάπου.... (Το όνομα Σατανάς που επίσης χρησιμοποιείται, είναι από το Εβραϊκό Σεϊτάν, που σημαίνει Ο Ενάντιος, Ο Αντίπαλος, Ο Εχθρός.)
Επομένως, η Κόλαση είναι ένας τόπος που είναι αποκομμένος –από τον Ουρανό. Γι’ αυτό και παραδοσιακά τοποθετείται υπογείως, στην Κούφια Γη, προορισμός που είναι  η πιο κρυφή από το φως και πιο μεγάλη απόσταση από τον ουρανό στον κόσμο μας, φυσικά κατ’ αντιστοιχία με τον αρχαιότερο «Κάτω Κόσμο» ή Άδη.  Ή ένας τόπος στον οποίο συντελείται κάποια αποκοπή : δηλαδή, όταν είσαι εκεί σε αποκόπτουν ή αποκόβεσαι από κάτι. Σαν την φυλακή δηλαδή, ας πούμε. Κάτι που σου στερεί την ίδια την δυνατότητα του Νόστου, (της επιστροφής στην Πατρίδα), ως τοποθεσία ή ώς κατάσταση στην οποία περιέρχεσαι εκεί. Απόλυτος περιορισμός ως προς την σχέση σου με κάτι άλλο. Εξορία. Απομόνωση, καραντίνα. ...Όποιος είναι στην Κόλαση, δηλαδή, είναι Άνοστος. (Και νεκρός).
Και, φυσικά, υποτίθεται, αυτοί που νοσούν από την μεγαλύτερη Νοσταλγία, είναι οι Κολασμένοι. Στην Κόλαση. Μάλιστα, πολύ ωραία καταδεικνύονται όλα αυτά, στo Inferno (Κόλαση) του Dante, στην Θεία Κωμωδία. Ένα με βαθιά νοήματα αριστουργηματικό έργο που όλοι οι ψαγμένοι άνθρωποι πρέπει να διαβάσουν κάποτε. Επίσης, πολύ ωραία καταδεικνύονται όλα αυτά, σε ένα από τα καταπληκτικότερα ποιητικά έργα που έχουν γραφτεί ποτέ, στο Paradise Lost του Milton (Ο Χαμένος Παράδεισος), που είναι πολύ σημαντικό έργο.
Με συγκινούσε πάντα το γεγονός ότι ο Milton (ως άλλος Όμηρος, 1604–1674) ήταν τυφλός γέροντας όταν συνέθεσε το Paradise Lost, μην μπορώντας να γράψει, ζώντας ολομόναχος, αποστήθιζε από μνήμης στροφές ολόκληρες, και περίμενε να τον επισκεφτεί κάποιος ώστε να του απαγγείλει τους στίχους και ο επισκέπτης να τους γράψει. Κι έτσι, σταδιακά, λόγω φιλοξενίας, γράφτηκε το Paradise Lost...
Νομίζω, μάλιστα, ότι στο επίσης εξαίσιο έργο του, Samson Agonistes (Σαμψών Αγωνιστής – ο Milton γνώριζε την σχέση του Αγώνος με την Αγωνία), ο Milton ταυτίζεται με τον Σαμψών, όπως διαφαίνεται στο θρυλικό τρίστιχο το οποίο με συγκινεί ιδιαιτέρως : «Eyeless in Gaza, At the Mill, With Slaves» (Αόματος στην Γάζα, Δεμένος στον Μύλο, Μαζί με Σκλάβους), όπου περιγράφει με τρεις φράσεις την απόλυτη Κόλαση : Φαντάσου, δηλαδή, να είσαι τυφλός, να είσαι στην Γάζα (την χειρότερη περιοχή κατά την Μεσανατολική αρχαιότητα), να είσαι αιχμάλωτος, να σε έχουν αλυσσοδεμένο σε έναν τροχό να γυρνάς τον Μύλο, σκλάβο μαζί με σκλάβους. (Μιλάμε για τον πάτο του κολασμένου πηγαδιού, πιο κάτω δεν έχει δηλαδή, είσαι απόλυτα καταραμένος και καταδικασμένος).
Εμπνευσμένος από αυτήν την φράση, ο Aldous Huxley, όταν τυφλώθηκε από το πολύ διάβασμα, αποφάσισε να αυτοθεραπευτεί με κάποιες δικής του επινόησης τεχνικές, και αναζήτησε νότια ξηρά κλίματα, βρέθηκε στην Γάζα, όπου και τα κατάφερε και βρήκε το φως του, και συνέγραψε όλη την εμπειρία του σε ένα βιβλίο με τον τίτλο Eyeless in Gaza (απ’ όπου πήρε τελικά και το όνομά του ένα παλιό αγαπημένο μου avant-garde μουσικό συγκρότημα, οι Eyeless in Gaza).
Κοντά στην Γάζα, άλλωστε, (και γι’ αυτό θεωρούνταν χείριστη περιοχή –που είναι και μέχρι σήμερα, και μάλιστα «αποκομμένη» ως «Λωρίδα»), ήταν ο παραδοσιακός Μεσοποτάμιος Τόπος των Νεκρών, ένας τοπικός Άδης. Αυτός ο Κάτω Κόσμος της Μεσοποταμίας στην περιοχή εκείνη, έγινε η «Χώρα Χωρίς Επιστροφή» (Kurnugia),  (το κλασσικό Land of Not Return των ποιητών, αργότερα), δηλαδή η Χώρα Χωρίς Νόστο (όπου φυσικά μπορείς να νιώσεις ως ψυχή την ύστατη Νοσταλγία).
Η Χώρα των Νεκρών, απ’ όπου προέρχονται τα «περιπλανώμενα φαντάσματα», αρχετυπικά περιγράφεται –με βαθύτατα ανησυχητικό και εφιαλτικό τρόπο– σαν μια μελαγχολική σκοτεινή Μητρόπολη στα βάθη της Γης. Εκεί, οι νεκροί κατοικούν μαζί με τα τέρατα του Κάτω Κόσμου ως σκλάβοι. Οι Μεσοποτάμιοι νεκροί μεταμορφώνονταν σε αποτρόπαια σκιώδη όντα που λέγονταν Edim, και αν είχαν πεθάνει μακριά από το σπίτι τους και την πατρίδα τους, ή αν δεν είχαν ταφεί με τις σωστές τελετές, δεν τους επιτρέπονταν η είσοδος στη Νεκρόπολη. Αυτό εκεί είναι ένα μέρος με το όνομα «Gehinnom» ή «Gehena» (η Κόλαση). Αλλά, αυτή η εφιαλτική προέκταση του κόσμου πήρε το όνομά της από την κοιλάδα του Hinnom (κατά το Γη Χινόμ), που βρίσκεται έξω από την Ιερουσαλήμ, προς την Γάζα. (Λίγο πιο πέρα και η «Δυτική Όχθη»). Στα αρχαία χρόνια η κοιλάδα αυτή ήταν το σκηνικό ανθρωποθυσιών μικρών παιδιών στον Χαναανίτη θεό Μολώχ, και αργότερα έγινε ο σκουπιδότοπος των γύρω πόλεων, εκεί όπου καίγονταν τα σκουπίδια και τα ψοφίμια...
Αφού αναφέρθηκα στην τυφλότητα του Milton, να μην ξεχάσω εδώ να αναφέρω το επίσης εξαίσιο έργο του, When I Consider How My Light is Spent (Όταν Συλλογίζομαι Πώς Ξοδεύτηκε το Φως μου), εκείνο το Φως που σπαταλούμε όλοι μας επί ματαίω σε ανόητες υποθέσεις, αντί να το χρησιμοποιήσουμε ελκυστικώς για να βρούμε την πηγή του και έτσι να μπορέσουμε να επιτύχουμε τον Νόστο, την επιστροφή στην αληθινή μας πατρίδα, του πνεύματός μας.

Αυτή η απόλυτη Νοσταλγία, παραδοσιακώς, έχει φυσικά προκύψει από την Πτώση μας από τα ουράνια πεδία, ταυτιζόμενη σαφώς με την Πτώση του Εωσφόρου, (ως Paradise Lost, και ιδού και ο χαιρετισμός αυτού του πρώτου νεοφερμένου και άρχοντα της Κολάσεως-Αποκοπής, κατά τον Milton αριστουργηματικά : «Farewell Happy Fields, Where Joy Forever Dwells. Heil Horrors, Heil Infernal World, And Thou, Profoundest Hell, Receive Thy New Possessor. Better to Reign in Hell, Than Serve in Heaven...»)
Και, τελικά, επίσης παραδοσιακώς, και αυτός ο Αρχάγγελος Εωσφόρος, και ο καθένας από εμάς προ Σωτηρίας, αλληγορικώς γινόμαστε το «Απολωλός Πρόβατο» (κατά άλλους και «μαύρο πρόβατο» –αλληγορημένο επίσης και στην «Παραβολή του Ασώτου»). Η φράση υποτίθεται ότι εννοεί τον «Παραστρατημένο» Άνθρωπο (και Άγγελο), που παρεκκλίνει από τον ορθό δρόμο (Stray Away) και χάνεται, αλλά μπορεί πάντοτε να γυρίσει κατεύθυνση και να επιστρέψει στον σωστό δρόμο.
(Ενίοτε το Απολωλός σημαίνει και τον χαζούλη ή ανόητο, βλέπε και που εξελίχθηκε να ονομάζουμε κάποιον τέτοιον, «λωλό»). Η λέξη Απολωλός είναι μετοχή του αρχαίου Ελληνικού ρήματος Απόλλυμαι : χάνομαι, (ή και αποκόβομαι από τους δικούς μου), απολύομαι, σκοτώνομαι ή εξαιρούμαι ή λιποτακτώ από το στράτευμα, κ.ά.. Η Απολωλυία, το Απολωλός. Η Απώλεια.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Έκπτωτος Αρχάγγελος ονομάζεται και Απολλύων, ο «Άγγελος της Αβύσσου» (βλέπε και στην Αποκάλυψη), αποκαλούμενος και Αβαδδών (που ενώ αυτό υποτίθεται ότι προκύπτει από το Εβραϊκό Abaddon, ή Avadon, από την ρηματική ρίζα Abad, «Απόλλυμι», που αποδίδεται ως Απώλεια, αλλά στα Ελληνικά σημαίνει «Καταστρέφω». Φυσικά έχει ενδιαφέρον το Αγγλικό Abandon, που μου φαίνεται σχετικό, το οποίο σημαίνει «Εγκαταλείπω»). Το Απολλύων έχει από πολλούς ταυτιστεί με το Απόλλων, μάλλον κακώς, αλλά και πάλι από την άλλη είναι φανερή η σχέση του θεού του Φωτός με τον «Εωσφόρο», αυτόν που φέρει το Φως, ή την Αυγή (Έως) (γεγονός βέβαια που μας φέρνει στον νου τον Πρωινό Αστέρα, δηλαδή την Αφροδίτη, το πιο λαμπρό άστρο, που όμως είναι και ο Αυγερινός και ο Εσπερινός δηλαδή η Πούλια, δηλ το πρώτο άστρο που βγαίνει όταν νυχτώνει και το τελευταίο που φεύγει όταν ξημερώνει).
Τέλος πάντων, πιο σωστά, Απολλύων/Αβαδδών («Ο Καταστροφέας», ή ο «Εξολοθρευτής Άγγελος» κατά τους Τέκτονες, ή έστω, αν προτιμάτε, ο Σίβα) πιο σωστά αποδίδεται ως ο Τόπος του Ολέθρου, της Καταστροφής (δηλαδή είναι προσωποποίηση της «Κόλασης», και της Αβύσσου: Άβυσσος: Άβυδος. Αλλά είναι και μία μυστικιστική πόλη της αρχαίας Αιγύπτου). (Βλέπε και «το σάλπισμα του Πέμπτου Αγγέλου που ανοίγει το Φρέαρ της Αβύσσου», στην Αποκάλυψη).  
«Και εγένετο Πόλεμος εν τω Ουρανώ», και κατά την μάχη των Αγγέλων κατακρημνίστηκαν οι Επαναστάτες Άγγελοι, στην Άβυσσο, Έκπτωτοι, το ένα-τρίτο των Αγγέλων. Και, στην άκρη του γκρεμού ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ισσορόπησε και συγκράτησε τα υπόλοιπα αγγελικά τάγματα, αγναντεύει την Άβυσσο, αναφωνώντας «στεκόμαστε καλά!» : «Στώμεν Καλώς, Στώμεν Μετά Φόβου» (από αυτό και το Stand And Fight, αυθεντικώς Stand and Fright).  (Και, κατά Νίτσε : Αγναντεύοντας την Άβυσσο, και η Άβυσσος αγναντεύει εσένα).
Η ίδια ρομφαία που χτύπησε τον Εωσφόρο, στήνεται στην πύλη του Παραδείσου για να «αποκόψει» τους Πρωτόπλαστους Εξόριστους, σύμφωνα με την γνωστή διήγηση, και κατά την Πτώση του Ανθρώπου. Κι ακολουθεί αυτή η πορεία της απομάκρυνσης, κι αυτή η Απώλεια είναι η αρχή της μεγάλης Νοσταλγίας. Την οποία νιώθουμε αιώνια, αναζητώντας την δική μας Ιθάκη, διαισθανόμενοι την γλυκύτητά της στον άνεμο –ώσπου, μέσα από μεγάλες δύσκολίες, να Ανα-Στηθούμε (Ανάσταση, Άνω Στάση), να επιστρέψουμε ξανά, Ad Astra Per Aspera…


ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ




Θέλησα να γράψω και να παρουσιάσω αυτήν την μικρή διεισδυτική μελέτη (η συγγραφή της οποίας κυρίως οφείλεται στους ανά τους καιρούς μελετητές της Ελληνικής φιλοσοφίας και όχι σε εμένα αποκλειστικά) επιδιώκοντας να επικεντρωθώ –και να επικεντρώσω την προσοχή του αναγνώστη μου– σε ορισμένα ζητήματα σχετικά με το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, όπως εκπορεύτηκε αποκλειστικά από τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους, τα οποία έχουν υποστεί πολλές και μεγάλες παρεξηγήσεις.
Αλλά και επιδιώκοντας να διηγηθώ, λίγο καλύτερα απ’ όσο έχει επιχειρηθεί μέχρι τώρα, τις αληθινά παράξενες ιστορίες των φιλοσόφων, οι οποίοι συχνά συνάντησαν μεγάλα εμπόδια στο έργο τους και στην σύγκρουσή τους με το αρχαίο κατεστημένο και το αρχαίο ιερατείο και την πολιτεία, και στην ζωή τους σε μια κοινωνία που είχε ελάχιστη κατανόηση για την φιλοσοφία και για τους ιδιαίτερους ανθρώπους που αναζητούσαν την αλήθεια. Γεγονός θαυμαστό όταν αναλογιστεί κανείς τους μεγάλους θριάμβους που αυτοί οι λιγοστοί προσέφεραν στο διαχρονικό ανθρώπινο πνεύμα.

Όλοι ανεξαιρέτως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν πάρα πολύ παράξενοι άνθρωποι, τελείως ασυνήθιστοι τύποι, εκκεντρικοί, πολυσχιδείς και πολυμαθείς, ιδιότροποι, παρεξηγημένες μεγαλοφυΐες, απόλυτα πρωτοποριακοί και μεγάλοι επαναστάτες με τον τρόπο τους, στην θεωρία ή στην πράξη.
Αν κυκλοφορούσαν σήμερα ανάμεσα μας, όλοι θα τους θεωρούσαν είτε τρελούς, είτε γραφικούς, είτε μυστηριώδεις, είτε επικίνδυνους αιρετικούς, είτε ανατρεπτικούς, είτε τελείως ακατανόητους τύπους, μάγους, μυστικιστές, τρελούς επιστήμονες, εξωφρενικούς εκκεντρικούς διανοούμενους, υπερβάλλοντες σχολαστικούς δασκάλους, ή ευφάνταστους συγγραφείς, ονειροπαρμένους και τελείως φευγάτους καλλιτέχνες. Κανένας δεν θα τους παραδεχόταν αν ήταν σύγχρονοί μας, όπως τους παραδέχονται τώρα που είναι αρχαίοι και κλασικοί.

Πίστευαν σε πολύ παράξενα πράγματα, είχαν τελείως παράδοξες ιδέες, συνήθως απαράδεκτες για την εποχή τους (συχνά και για την δική μας), οι περισσότεροι ήταν κοσμοπολίτες, εξόριστοι ή αυτοεξόριστοι, περιηγητές, παράξενοι διανοητές.  Ήταν εναντίον της κοινωνίας στην μορφή που ξέρουμε, της λαϊκής θρησκείας, των λαϊκών και των δημοφιλών πεποιθήσεων, πίστευαν σε ουτοπίες και σε δικής τους επινόησης κοινωνικά, πολιτικά και φιλοσοφικά συστήματα, και στην αρετή και την αριστεία. Ήταν αληθινοί άνθρωποι, ενώ οι περισσότεροι γύρω τους ήταν μάλλον ανθρωπάρια. Αποτελούν μέχρι σήμερα μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση, από τότε μέχρι σήμερα όχι δικαιωμένο.
Δεν συνέθεσαν το έργο τους βάσει κάποιου επίσημου Ελληνικού “πολιτισμού” (civilization, έννοια που εισήγαγε η Γαλλική επανάσταση) ή επηρεασμένοι από το εξαιρετικά ετερόκλητο κύριο σώμα του, αλλά από προσωπική έμπνευση και έρευνα και εξερεύνηση, εκκεντρισμό, αμφισβήτηση και περιέργεια, φιλομάθεια, ατομικό στοχασμό και μαθητεία μόνο δίπλα σε προγενέστερους ομοίους τους.

Στις σελίδες αυτές διηγούμαι τις παράξενες περιπέτειες τους, τις ιδέες τους, τα βάσανα που τράβηξαν, τις αγωνίες και τις πίκρες, τις διώξεις, τις καταδίκες, τις δυσκολίες που συνάντησαν και τον πόλεμο που υπέστησαν, τις παραξενιές τους, τις πρωτοποριακές θέσεις τους, τα όνειρά τους, και την ιδιαιτερότητά τους. Πράγματα που βλέπω ότι είναι άγνωστα για τους περισσότερους ανθρώπους, και που δεν τα συζητάει κανείς…
Μελετώντας και ερευνώντας τους αρχαίους φιλόσοφους μέσα στα χρόνια, ένιωσα τον μικρό συγγραφικό πόθο να κάνω κάτι για να μην χαθεί εντελώς η μνήμη του βίου τους και της θαυμάσιας ιδιαιτερότητάς τους. Αλλά και ως παρηγορία για τα δικά μας βάσανα, που αυτοί οι αξιότεροι μας είχαν περισσότερα… Το έκανα έτσι ώστε να μπορεί να διαβαστεί από τον καθένα, ακόμη και από ένα φιλομαθές παιδί (σαν κι εμένα). 

Απ’ όσο ξέρουμε, η Ελληνική φιλοσοφία δεν υπήρχε πριν το 600 π.Χ. και τελείωσε ανεπιστρεπτί γύρω στον 4ο αιώνα μ.Χ. (αναμιγμένη με τη Ρωμαϊκή φιλοσοφία).
Αυτά ήταν τα χίλια χρόνια της Φιλοσοφίας.
Τα πάντα έχουν ειπωθεί από το 600 π.Χ. ως το 400 μ.Χ., χίλια χρόνια φιλοσοφίας ήταν αρκετά για την ανθρωπότητα.
Τελικά η ανθρωπότητα απέρριψε όλες ανεξαιρέτως τις προτάσεις των φιλοσόφων. Γι’ αυτό και δεν έχουν γίνει ακόμη όλοι οι άνθρωποι σοφοί, και ο σοφός άνθρωπος συνεχίζει να είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο.

Παντελής Β. Γιαννουλάκης
“Η Αλήθεια για τους Αρχαίους Έλληνες Φιλόσοφους”





To πολυσυζητημένο βιβλίο “Η Αλήθεια Για Τους Αρχαίους Έλληνες Φιλόσοφους”, εξαντλημένο και δυσεύρετο επί χρόνια, είναι και πάλι διαθέσιμο σε ιδιαίτερη ανανεωμένη έκδοση, σε περιορισμένα αντίτυπα κατ’ αποκλειστικότητα από το
“ΑΟΡΑΤΟ ΚΟΛΛΕΓΙΟ”. 

ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΕΤΕ :
• άμεσα online στο website του Strange 

• Ή στο email του Αόρατου Κολλεγίου :
info@AoratoKollegio.com

◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆
Nέο Βιβλίο, από το Αόρατο Κολλέγιο :

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
(Παντελής Β. Γιαννουλάκης)
Περιορισμένα Αντίτυπα, Κατά Παραγγελία

◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆ ◆

...για ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ :
άμεσα οn line στο website του Strange :
strange-egnarts.com/books/escape-manual-book/

Ή στο email του Αόρατου Κολλεγίου :
InvisibleCollege.publ@gmail.com

"Αρχαία Μυστήρια" - "Το Παρασκήνιο του Κόσμου" (...)
__________________

Σάββατο 2 Μαρτίου 2019, είμαι καλεσμένος στο Astra TV, 
στην τηλεοπτική εκπομπή "Κώδικας Μυστηρίων", 
μαζί με τον Γιώργο Καρποδίνη, σε τρίωρη αποκαλυπτική συζήτηση.

(κλικ στον σύνδεσμο: για το κείμενο & video)
>>>>>
γράφει ο Παντελής Β. Γιαννουλάκης