ΔΑΙΜΟΝΟΛΟΓΙΑ
Ψηλά σε ένα από τα ανώτερα επίπεδα της Κόλασης, πολύ κοντά
στον δικό μας κόσμο, υπάρχει ένας
τιτάνιος και κατάμαυρος στρογγυλός πύργος, στον οποίο στεγάζεται μία
σχολή για δαίμονες. Εκεί, οι νεαροί δαίμονες διδάσκονται την ανθρωπολογία.
Βετεράνοι δαίμονες από όλη την Κόλαση, επιλεγμένοι με πολύ
αυστηρά κριτήρια, διδάσκουν στους δαιμονίσκους πώς να διαβάλουν τους ανθρώπους
και να πολεμούν τις δυνάμεις «του Κακού» (δηλαδή του Καλού, χμ, αλλά αυτό είναι
ένα φιλοσοφικό πρόβλημα που τυραννά τους φοιτητές στα αντίστοιχα δαιμονικά
πανεπιστήμια). Τα μαθήματα δεν γίνονται μόνο στους χώρους της σχολής, αλλά και
με εργασίες στο πεδίο (fieldwork), δηλαδή σε επισκέψεις στον κόσμο μας όπου οι
μαθητές κάνουν κάποια πρακτική εξάσκηση.
Επειδή οι μικροί δαίμονες, ως ανήσυχα και οργισμένα νιάτα,
όταν μπαίνουν στη σχολή πιστεύουν ότι εκεί θα μάθουν εύκολα και γρήγορα πώς να
παγιδεύουν τους ανθρώπους στα πιο ακατονόμαστα αμαρτήματα και σε άγριους
δαιμονισμούς, κι έπειτα θα διδαχθούν μεθόδους οργιωδών βασανιστηρίων και πώς να
τους σουβλίζουν για να τους φάνε, καθώς και όλες τις συνταγές μαγειρικής και
τρόπους βρασίματος στα καζάνια. . . .στην τελετή έναρξης των μαθημάτων ο Πρύτανης
της σχολής κάνει την ίδια πάντα ομιλία, για να διαλύσει αυτές τις νεανικές φαντασιώσεις
και να ρυθμίσει τον νού των μαθητών για το έργο των ώριμων και σοβαρών
δαιμόνων.
Στην πάντοτε ίδια ομιλία του, λέει περίπου τα εξής:
«Εμείς, ως έγκριτοι ανθρωπολόγοι δαίμονες, έχουμε ως βασικό
μας στόχο να μελετήσουμε τους ανθρώπους και να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε να
πορευτούν στον σωστό δρόμο.
»Η επιδίωξή μας είναι να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να
είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, δηλαδή να τον αποδεχθούν με όλα του τα
ελαττώματα, το ίδιο και τους συνανθρώπους τους. Να είναι εργατικοί, άρα
υπομονετικοί και ανταγωνιστικοί, και άρα νομοταγείς. Να προλαμβάνουν το κακό
στη ρίζα του, πριν αυτό εκδηλωθεί. Να μεριμνούν με όλες τους τις δυνάμεις για
να παρέχουν ασφάλεια στον εαυτό τους και στους αγαπημένους τους. Να τους
υποδείξουμε όλους τους τρόπους για να ελίσσονται σωστά μέσα από τις δυσάρεστες
καταστάσεις, και όλους τους τρόπους για να επιτυγχάνουν την ευημερία τους ενάντια
σε όλες τις αντιξοότητες. Να είναι ορθοί και αυστηροί στην κρίση τους, να
ακολουθούν το ένστικτό τους, να είναι σοβαροί και ώριμοι, προσγειωμένοι και
συνετοί, να αγωνίζονται για την αυτογνωσία τους, να είναι ευγενικοί και
ευπαρουσίαστοι, να αυξάνονται και να πληθύνονται…
»Αυτά, νομίζω σας δίνουν μια πρώτη ιδέα για το τι θα σας
διδάξουμε εδώ και για το πώς πρέπει να εργαστείτε…»
Συνήθως σ’ αυτό το σημείο, οι έκπληκτοι δαιμονίσκοι έχουν
αρχίσει τα σφυρίγματα αποδοκιμασίας, και η αίθουσα σείεται από κραυγές του
είδους «κατέβα κάτω, ρε! Τι μας λέει αυτός; Είναι πράκτορας ξένων δυνάμεων.
Ουουου…» κλπ.
Ο Πρύτανης, που δεν ταράζεται από τις αντιδράσεις γιατί
είναι αναμενόμενες (πάντα το ίδιο
συμβαίνει), ξεροβήχει, πατάει ένα κουμπί που μεταδίδει ένα ηλεκτρικό σοκ στο
κάθισμα κάθε μαθητή, το οποίο ηρεμεί αμέσως τα πνεύματα, και συνεχίζει με
προσποιητό θυμό:
«Πρέπει να ξεχάσετε τις παιδικές ανοησίες, μ’ ακούτε; Εδώ θα
γίνετε ανθρωπολόγοι! Τι περιμένατε; Να σας δώσουμε από μια τρίαινα και να σας
στείλουμε εκεί πάνω να μας χαλάσετε το έργο αιώνων ολόκληρων; Ή μήπως προτιμάτε
να γίνετε εργάτες και να σας στείλουμε στα κατώτερα πεδία της Κόλασης να
ανακατεύετε καζάνια; Εδώ θα σας κάνουμε σοβαρούς δαίμονες, με μεγάλες αποδοχές
και αναγνώριση…»
Έτσι, συνήθως κερδίζει την προσοχή τους, και συνεχίζει
ανενόχλητος:
«Λοιπόν, θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ με όλα αυτά. Αυτά που
είπα, ας τα πάρουμε ένα-ένα. Δώστε προσοχή: Ο σωστός δρόμος που πρέπει να
πορευτούν οι άνθρωποι, οδηγεί στην Κόλαση, αλλά αυτοί δεν πρέπει να το ξέρουν
αυτό, έτσι δεν είναι; Γιατί αν το ξέρουν αυτό, από πού θα πάνε; Θα πάνε από τον
άλλο δρόμο, ηλίθιοι!
»Έπειτα, αν οι άνθρωποι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους
και αποδεχθούν τα δικά τους ελαττώματα και των άλλων, τότε έχουμε ανεπανόρθωτα
ελαττωματικούς εαυτούς, που είναι η βάση για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε.
Πρέπει να τους καθησυχάσουμε, δεν είναι κακό να έχει κανείς ελαττώματα, είναι
καλό. Στο κάτω-κάτω ποιος θα το κρίνει αυτό; Εκείνος που πιστεύει ότι μπορεί να
το κρίνει για τους άλλους, είναι κι εκείνος δικός μας.
»Αν οι άνθρωποι είναι εργατικοί και υπομονετικοί, θα ζούνε
όλη τους την ζωή μέσα στην σκλαβιά, στην υποταγή και στην προσμονή για κάτι
καλύτερο, που όμως δεν θα έρχεται ποτέ. Οπότε,
είτε θα είναι πειθήνιοι σκλάβοι μας μέσω των αφεντικών τους, που είναι
δικοί μας οι περισσότεροι, είτε κάποια στιγμή θα εκραγούν, δεν θα αντέχουν
άλλο, θα τα βροντήξουν όλα και θα διαπράξουν ένα σωρό ανοησίες και αμαρτήματα,
κι εκεί θα παραμονεύουμε εμείς: έτοιμα πράγματα!
»Αν είναι ανταγωνιστικοί, τελικά θα πατήσουν πάνω σε πτώματα
για να ανέλθουν, κι έτσι θα κατέλθουν κατευθείαν εκεί που τους θέλουμε.
»Αν προλαμβάνουν το κακό στη ρίζα του, πριν αυτό εκδηλωθεί,
τότε για να το πετύχουν θα κάνουν εκείνοι το κακό, χωρίς λόγο, πριν ακόμη
κοπιάσουμε εμείς για να κάνουμε οτιδήποτε!
»Για να έχουν ασφάλεια πρέπει να κάνουν πολέμους όλων των
ειδών, να εμποδίσουν τους άλλους σε ό,τι κάνουν μήπως και κινδυνέψει η ασφάλειά
τους, άλλωστε το ίδιο θα κάνουν και όλοι οι άλλοι. Καταλαβαίνετε;
»Για να ελίσσονται σωστά μέσα από τις δυσάρεστες
καταστάσεις, πρέπει να δειλιάζουν, να λένε ψέματα, να υποκρίνονται, να πείθουν,
να δολοπλοκούν, να κλέβουν, και, για να ευημερούν παρ’ όλες τις αντιξοότητες,
πρέπει να είναι ισχυροί εις βάρος των άλλων, να κυνηγούν το κέρδος με κάθε
τρόπο, να είναι απατεώνες, να κάνουν προδοσίες, να είναι ποταποί, βαθύτατα
συμφεροντολόγοι.
»Αν είναι ορθοί και αυστηροί στην κρίση τους, δεν θα
λυπούνται κανέναν, ούτε θα αγαπούν κανέναν, κι ακολουθώντας το ένστικτά τους θα
γίνουν σαν τα ζώα.
»Αν είναι σοβαροί και ώριμοι, δεν θα είναι σαν τα παιδιά στα
οποία ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών και άλλα τέτοια κουραφέξαλα… Αν είναι
προσγειωμένοι και συνετοί, δεν θα έχουν όνειρα, σύντομα θα απογοητευθούν
τελείως, θα είναι στείροι, χωρίς φαντασία και ελευθερία, δεν θα τολμούν για το
άπιαστο, δεν θα είναι δημιουργικοί, θα είναι καταδικασμένοι.
»Αν αγωνίζονται πολύ για την αυτογνωσία τους, θα είναι
βαθύτατα εγωιστές χωρίς να το συνειδητοποιούν, θα ασχολούνται συνέχεια με τον
εαυτό τους και με τίποτε άλλο, άσε που αλαζονικά θα κάνουν και συνέχεια τους
έξυπνους σε όλους τους άλλους που δεν έχουν αυτογνωσία.
»Για να είναι ευπαρουσίαστοι θα πρέπει να ασχολούνται
συνέχεια με το να αρέσουν στους άλλους, φιγουρατζίδικα και ματαιόδοξα και
πρόστυχα, και θα είναι προσποιητά ευγενικοί και όχι ευγενείς –και για να
ακολουθήσουν το ορμέμφυτο που ορμονικά τους προστάζει να αυξάνονται και να
πληθύνονται, θα έχουν συνέχεια το μυαλό τους στο σεξ και θα στεναχωριούνται
συνέχεια δημιουργώντας ένα σωρό προβλήματα στον εαυτό τους και στους άλλους.
»Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα φανταστείτε από μόνοι σας. Αν
τους καταφέρνουμε να κάνουν αυτού του είδους τα απλά βήματα στον σωστό δρόμο,
θα δείτε ότι, στην πραγματικότητα, τα υπόλοιπα οι άνθρωποι τα κάνουν από μόνοι
τους, με λίγη συμπαράσταση… Έχετε να μάθετε πολλά εδώ…»
Συνήθως έτσι περνά η πρώτη μέρα στην σχολή, και παρ’ όλο που
η αντίληψή τους έχει ήδη ρυθμιστεί με τον σωστό τρόπο, άλλων το μυαλό είναι στο
πότε θα σχολάσουν για να πάνε στα μπαρ της περιοχής και να πιουν αίμα και να
ακούσουν λίγο Heavy Metal, και άλλων το μυαλό είναι στο πότε θα αρχίσουν την
πρακτική εξάσκηση στο πεδίο, για να δουν επιτέλους λίγη δράση.
Πάντως, και οι μεν και οι δε, από την πρώτη κιόλας μέρα,
έχουν αρχίσει να κοροϊδεύουν κάποιους συμμαθητές τους πού ήρθαν για σεμινάρια
από τον επάνω κόσμο, πολιτικούς, δικηγόρους, οικονομολόγους, δημοσιογράφους και
διαφημιστές, οι οποίοι είναι πολύ σπασίκλες, κρατούν πυρετωδώς σημειώσεις, το
παίζουν καλοί μαθητές, κάνουν συνέχεια ηλίθιες ερωτήσεις στον δάσκαλο
(φωνάζοντας «κύριε, κύριε…»), κουβαλούν το κολατσιό τους σε καλαθάκια από το
σπίτι, και γενικά είναι εκνευριστικοί.
Σταδιακά, όλο και περισσότεροι από τους νεαρούς δαίμονες
επιλέγονται να περάσουν στην παράλληλη πρακτική εξάσκηση, και, ένας-ένας, με τη
συνοδεία ενός ικανού βετεράνου δαίμονα και δάσκαλου, (ο οποίος, ανάλογα με την
ιδιοσυγκρασία του, απαιτεί από τον μαθητή να τον αποκαλεί «σοφέ μου γκουρού»,
«δάσκαλε», «κύριε λοχαγέ», «μεγαλειότατε», «πάτερ», «θείε», «σύντροφε», και
σπανίως απλά «κύριε»), ανεβαίνουν στον επάνω κόσμο για εργασία πεδίου.
Η διδακτική μέθοδος που επιβάλλει η σχολή, είναι να μπαίνει
σε δοκιμασία η κρίση του μαθητή απέναντι σε διάφορες καταστάσεις, κι έπειτα να
διορθώνεται ή να εμπλουτίζεται από τον δάσκαλο με τις σωστές μεθόδους.
Για παράδειγμα, ο δάσκαλος μπορεί να οδηγήσει τον μαθητή σε
ένα μέρος που οι άνθρωποι θεωρούν στοιχειωμένο, βάζοντάς τον να παρακολουθήσει
τον τρόμο που εκδηλώνουν εκεί οι άνθρωποι.
«Λοιπόν, τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει εδώ;…» ρωτάει.
Ο δαιμονίσκος γελάει χαιρέκακα, χοροπηδάει από ανυπομονησία
και απαντά: «Αν θέλετε την γνώμη μου σύντροφε, αυτό το μέρος είναι πολύ
στοιχειωμένο και δαιμονικό. Βγαίνουμε όλοι εδώ φορώντας τεράστιες δαιμονικές
μάσκες, τους κυνηγάμε μέχρι τα σπίτια τους ανακαλύπτοντας έτσι τις φωλιές τους,
μπαίνουμε μέσα και τα κάνουμε όλα λίμπα, έπειτα τους μαγειρεύουμε και τους
τρώμε σε ένα κανιβαλιστικό όργιο στην πλατεία…»
Ο δάσκαλος παίζει ειρωνικά στο στόμα του μία καραμέλα, βάζει
τα χέρια στις τσέπες, σηκώνει το βλέμμα ψηλά και ρωτάει: «Μάλιστα. Και τί θα
κάνεις με τα τανκς;…»
Ο μαθητής ξύνει το κεφάλι του: «Τα τανκς; Ποια τανκς;…»
«Τα τανκς που θα έρθουν για να σας εξολοθρεύσουν, ηλίθιε! Τα
δελτία ειδήσεων! Τους δημοσιογράφους! Τις στρατιές από παπάδες που θα
διαδηλώνουν ότι είχε δίκιο η Ιερά Εξέταση! Την ανατίναξη με μικρές πυρηνικές
βόμβες όλων των στοιχειωμένων τόπων της Γης! Την ανάκριση των αιχμαλώτων! Τον
εντοπισμό της Σχολής! Τις σταυροφορίες που θα εισβάλουν στην Κόλαση! Την
συναδέλφωση των ανθρώπων εναντίον μας!…»
Ο μικρός ζαλίζεται καταλαβαίνοντας την γκάφα του.
«Και…και…άρα…σύντροφε, τί πρέπει να κάνουμε;…»
Ο βετεράνος, περνά το χέρι του πάνω από τους ώμους του
μικρού δαίμονα, βηματίζουν μαζί αργά, και με γλυκό ύφος εξηγεί:
«Τίποτα, εμείς δεν κάνουμε τίποτα τέτοιο. Όλα αυτά είναι
δεισιδαιμονίες. Μας κάνουν κακό. Παίρνουμε τηλέφωνο μια ομάδα επιστημόνων για
να έρθει να κάνει μετρήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα για να μετρήσουν. Ανακοινώνουν
ότι όλα είναι σαχλαμάρες. Το μέρος όμως συνεχίζει να είναι στοιχειωμένο και
δαιμονικό. Οι επιστήμονες επιστρέφουν στα γραφεία τους. Οι περίοικοι νιώθουν
ανασφαλείς. Αμολάμε καμιά φευγαλέα σκιά, καμιά λάμψη, κανένα μικρό θόρυβο εδώ
κι εκεί, κανένα βογγητό μέσα στο σκοτάδι. Κανένας δεν πλησιάζει εδώ, αλλά και
κανένας δεν τους πιστεύει, κι όλοι ντρέπονται να το συζητήσουν παραέξω. Έτσι
εμείς μπορούμε να χρησιμοποιούμε αυτό το μέρος ως πύλη, ως ορμητήριο, κι από
εδώ να διεξάγουμε τις αποστολές μας παραέξω, ανενόχλητοι. Αόρατοι. Ανύπαρκτοι.
Κατάλαβες μικρέ μου;…»
Οι μαθητές, με τέτοιες νουθεσίες, μπαίνουν στο νόημα. Αλλά
έχουν πολλά να μάθουν ακόμη.
Ας πούμε, μερικοί μαθητές οδηγούνται μπροστά σε δύο
ανθρώπους που διαφωνούν πολύ έντονα, και μάλλον είναι έτοιμοι να μαλώσουν
άγρια. Οι δαιμονίσκοι καλούνται να προτείνουν με ποια στρατηγική θα επέμβουν
για το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ο πιο άγριος και βιαστικός προτείνει: «Κύριε λοχαγέ, τους
κάνω να αρχίσουν να έχουν παραισθήσεις, ο ένας βλέπει στο πρόσωπο του άλλου
ό,τι μισεί περισσότερο στη ζωή του. Οι λέξεις του άλλου έχουν όλο και
περισσότερο προσβλητικό νόημα. Τον πιο δεκτικό, τον τρελαίνω απότομα. Βγάζει
ένα μαχαίρι και σφάζει τον άλλον! Τον κόβει φέτες ουρλιάζοντας…»
Ο δάσκαλος του ρίχνει μία σφαλιάρα και γελάει: «Α, ναι; Και
έρχονται οι ειδικές δυνάμεις, τον σκοτώνουν ή τον κλείνουν για πάντα στη
φυλακή, κι έτσι έχουμε χάσει δύο ανθρώπους! Ο ένας τελικά θα μετανοήσει στην
φυλακή, κι ο άλλος θα πάει αμέσως στο Καθαρτήριο κι έπειτα στον Παράδεισο…»
«Άλλος!», καλεί τους υπόλοιπους.
Ο επόμενος μαθητής, κάνοντας τον πιο έξυπνο, προτείνει:
«Κύριε Λοχαγέ, είναι απλό. Διαλέγω τον πιο μαλθακό και τον κάνω να σκεφτεί πόσο
πολύ δίκιο έχει και πόσο μεγάλο άδικο έχει ο άλλος. Τον κάνω να νιώσει πολύ
αδικημένος. Αυτό του θυμίζει και άλλες αδικίες που έχει υποστεί. Αρχίζει να
λυπάται τον εαυτό του. Έτσι τον φέρνω σε μειονεκτική θέση. Ο άλλος αμέσως
φαντάζει ισχυρότερος. Αρχίζει να φοβάται ότι αν αναμετρηθεί κι άλλο μαζί του θα
ηττηθεί, είναι πιο δυνατός, σε πλεονεκτική θέση, γι’ αυτό και είναι τόσο έκδηλα
άδικος και δεν τον νοιάζει για την αδικία που διαπράττει. Έτσι τελικά ο άλλος
τον κατατροπώνει. Τώρα είναι ένα ανθρώπινο ράκος, δεν θα συγχωρήσει τον εαυτό
του και θα βασανίζεται. Έτσι, έχουμε έναν εγωιστή άνθρωπο, αλαζονικό και κακό,
που βλάπτει με την αδικία του την ψυχή κάποιου, και έχουμε και έναν άνθρωπο
ηττημένο, βασανισμένο, που τελικά θα αρχίσει να πιστεύει ότι όλος ο κόσμος
είναι κακός και είναι εναντίον του…»
Ο δάσκαλος τον χτυπά στον ώμο συγκαταβατικά, και καγχάζει:
«Από το τίποτα, κάτι είναι κι αυτό, για αρχάριους. Αφελές
και δακρύβρεχτο!
»Αλλά δεν θα εξελιχθεί όπως νομίζεις, με τις ευαισθησίες στο
τέλος λειτουργείς προς όφελος του Εχθρού. Στην πραγματικότητα, αν το χειρίζεσαι
μ’ αυτόν τον τρόπο, συχνά τους βγαίνει κάπως έτσι: Ο πιο ευαίσθητος θα νιώσει
άσχημα για την άσχημη κατάσταση που δημιουργείται με τον καβγά, η οποία του
θυμίζει ανεπιθύμητα πράγματα, αυτό θα ενεργοποιήσει κάποια ψυχολογική άμυνα, θα
θελήσει να προσπεράσει τον καβγά, να τον ακυρώσει, θα ζητήσει αυτός συγγνώμη
για να τον σταματήσει, φοβούμενος να μη φτάσει στο επίπεδο του εξευτελισμού. Ο
άλλος θα ικανοποιήσει τον εγωισμό του προς στιγμήν, αλλά η συγγνώμη θα τον
ηρεμήσει, θα πάψει να λειτουργεί με αντιπαλότητα, τελικά θα νιώσει άσχημα που
συμπεριφέρθηκε έτσι, ίσως να δει και την αδικία του, και αργότερα θα ζητήσει κι
εκείνος συγγνώμη. Τελικά θα φιλιόσουν, και δεν θα τρέχει τίποτε. Τους χάσαμε
και τους δύο…» «Άλλος!»
Οι υπόλοιποι σιωπούν, φοβούμενοι ότι η επόμενη γκάφα θα
είναι δική τους.
Ο βετεράνος μεταδίδει την πείρα του στους νεαρούς:
«Πρέπει να κάνετε και τους δύο να σκεφτούν το συμφέρον τους.
Να σκεφτούν τι έχουν να χάσουν με αυτόν τον καβγά. Να στείλετε σκέψεις στον
καθένα τους, ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να κανονίσουν τον άλλο. Έτσι, να
χαμηλώσουν σιγά-σιγά τους τόνους και ο καβγάς να σταματήσει. Ο καθένας πρέπει
να σκεφτεί: θα σου δείξω εγώ, άτιμε. Αν γίνεται να δώσουν ψεύτικα και
διπλωματικά τα χέρια, ακόμη καλύτερα. Και, από εκείνη την στιγμή, ο ένας να
δολοπλοκεί για να την φέρει πισώπλατα στον άλλον, δημιουργώντας ένα σωρό άσχημες
καταστάσεις, υπόγεια, συνωμοτικά. Θα τους παρακολουθείτε στενά και θα τους
βοηθάτε. Αν γίνεται, μάλιστα, όλα αυτά να ζημιώσουν και άλλους ανθρώπους, να
δημιουργήσουν αντιζηλίες, αξεδιάλυτες παρεξηγήσεις, να φέρουν κόμπλεξ στην
επιφάνεια, να δημιουργηθούν αλυσιδωτές αντιδράσεις, τέτοια πράγματα,
καταλαβαίνετε τώρα τι εννοώ, έτσι δεν είναι παιδιά μου;…»
Ένας σεβάσμιος γέροντας δάσκαλος, στέκεται μαζί με τον
δαιμονικό του μαθητή μέσα σε μια βιβλιοθήκη. Αόρατοι, παρακολουθούν έναν
άνθρωπο. Ο δαίμονας σκύβει και ψιθυρίζει στον νεαρό:
«Βλέπεις εκείνον εκεί που διαβάζει εκείνο το βιβλίο; Μόλις
γυρίσει την επόμενη σελίδα, θα διαβάσει μία παράγραφο η οποία θα τον εμπνεύσει
πολύ, μια ιδέα θα του έρθει στον νού, μια φωτεινή αποκάλυψη. Αυτό θα τον
οδηγήσει σε μία έρευνα, στην οποία θα ανακαλύψει πράγματα τόσο σημαντικά, θα
δημιουργήσει έργο που θα φέρει μεγάλες αλλαγές στην ανθρωπότητα. Ανεπιθύμητες
αλλαγές. Δεν πρέπει να διαβάσει την επόμενη σελίδα! Γρήγορα, πες μου, τί θα
κάνεις;…»
Ο νεαρός προσπαθεί να μην πανικοβληθεί. Πλησιάζει λίγο τον
άνθρωπο και ρίχνει μια ματιά σ’ αυτό που διαβάζει.
«Ω, σοφέ μου γκουρού! Η ανικανότητά μου θα προσπαθήσει να
κάνει το εξής: Με κάποιες λέξεις απ’ αυτό που διαβάζει αυτήν τη στιγμή, πριν
γυρίσει τνη σελίδα, θα του θυμίσω κάποια παλιά του μελέτη, θα τον κάνω να
πιστέψει ότι βρήκε κάποιο στοιχείο που είχε παραβλέψει. Θα τον κάνω να σηκωθεί
και να ψάξει για κάποιο άλλο βιβλίο, για να επιβεβαιώσει αυτήν του την σκέψη.
Θα τον κάνω να διαβάσει οτιδήποτε άλλο, μέχρι να κλείσει η βιβλιοθήκη. Έπειτα
θα φέρω κάποιον άλλο να δανειστεί το επίμαχο βιβλίο…»
Ο γέροντας χαμογελάει με πικρία και μιλάει σφυριχτά, με φωνή
σαν του φιδιού:
«Αχ όχι, ανόητε νεαρέ
μου, όχι… Το θέμα είναι να μην διαβάζουν βιβλία! Εκείνη η αποκαλυπτική
γι’ αυτόν παράγραφος, δεν είναι στ’ αλήθεια σ’ εκείνη την σελίδα. Είναι ο
Εχθρός που την βάζει εκεί. Θα του την βάλει σε ένα άλλο βιβλίο, κι έπειτα σε
ένα άλλο, μέχρι να τα καταφέρει. Εδώ, οι μάχες γίνονται από στιγμή σε στιγμή.
»Λοιπόν, πρέπει να του στείλουμε αμέσως την σκέψη: Μου
φαίνεται ότι πεινάω. Διάβασα πολύ σήμερα. Δεν πάω να φάω κανένα σάντουιτς;…
Έτσι, θα κερδίσουμε χρόνο. Ας φύγει από εδώ και έπειτα θα
δούμε τι θα κάνουμε. Θα πάει σπίτι να δει λίγο τηλεόραση. Κερδίσαμε μία μάχη.
Έπειτα βλέπουμε. Βλέποντας και κάνοντας…
Σιγά-σιγά…»
(c) Παντελής Β. Γιαννουλάκης
