Στη διάρκεια μιας μεγάλης πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν να ξεφύγουν από τη φωτιά εκτός από ένα αηδόνι, το οποίο παίρνει μια σταγόνα νερό στο ράμφος του, πετάει πάνω από τις φλόγες και τη ρίχνει στη φωτιά.
«Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την πυρκαγιά!», του λέει ένα ζώο. 
«Το ξέρω», απαντά το αηδόνι, «όμως κάνω αυτό που μου αναλογεί...»







ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ
"Τα Μυστικά της Αντίληψης"

ΑΘΗΝΑ - ΣΑΒΒΑΤΟ 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012
(ώρα 5-9 μμ)

4ωρο Σεμινάριο - στο "ΑΛΣ", Στουρνάρη 51
συμμετοχή 25 E
Πληροφορίες και Κρατήσεις : Τηλ: 210 - 52 02 393


* play video.......>->->

 -










Αυτός είναι ο Ύμνος, και όλος ο Κώδικας...
(από το Βασίλειο της Καρδιάς)
(To Τραγούδι του Don Quixote)

THE IMPOSSIBLE DREAM

To dream the Impossible Dream,
To fight the unbeatable foe,
To bear with unbearable sorrow
To run where the brave dare not go

To right the unrightable wrong.
To love, pure and chaste, from afar,
To try, when your arms are too weary,
To reach the Unreachable Star.

This is my Quest 
to follow that Star,
No matter how hopeless, 
no matter how far,
To fight for the Right
Without question or pause,
To be willing to march into Hell
For a Heavenly Cause

And I know, 
if I'll only be true
To this glorious Quest,
That my heart 
will lie peaceful and calm
When I'm laid to my rest..

And the world 
will be better for this,
That one man, 
scorned and covered with scars,
Still strove, 
with his last ounce of courage, 
and reached the Unreachable Star.
.
.
.
(Don Quixote) 

(Man of La Mancha)

.


Κυκλοφορεί στα περίπτερα & στα κεντρικά βιβλιοπωλεία. (Τιμή: 5 E)






Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ


Όταν δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, όταν δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε και γιατί, όταν δεν ξέρουμε ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στα πράγματα και στις περιστάσεις τους, όταν είμαστε σε απόγνωση, αυτό, πρώτα απ' όλα σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μια Κρίση Ταυτότητας.
Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε. 
Αν, στα δύσκολα, δεν ξέρεις πώς να σταθείς απέναντι στις μεγάλες δυσκολίες, τότε δεν ξέρεις πια ποιος είσαι.
Και τότε, σε αυτήν την «κρίση», θα μάθεις και εσύ και όλοι οι άλλοι συνάνθρωποί σου θα μάθουν επιτέλους ποιος είσαι και τι είσαι.

Σύμφωνα με τους -αξιότερους μας- μεγάλους φιλοσόφους, οι δύσκολες περιστάσεις είναι καλοδεχούμενες, διότι τότε ο Άνθρωπος έχει την ευκαιρία να αποδείξει την αξία του, στον εαυτό του και στους άλλους. Θα καλεστεί, δηλαδή, να αποδείξει, (σαν να λέμε, στο πεδίο της μάχης, «in the Proving Ground»), αυτό που στ' αλήθεια είναι...
Αν αποδειχθεί ότι είναι αυτός που νομίζει -ή που υποστηρίζει- ότι είναι, τότε αυτό είναι επιθυμητό. Το ίδιο και το αντίθετο. Και έτσι, οι δυσκολότερες περιστάσεις είναι καλοδεχούμενες, επειδή ακριβώς δίνουν αυτήν την μεγάλη ευκαιρία για την ανθρώπινη ύπαρξη, για την ίδια την ψυχή των ανθρώπων, για την αληθινή ποιότητα των ανθρώπων, για την Αλήθεια.

Μου αρέσει ένα παράδειγμα που σκέφτηκα : αυτό του πεσμένου αεροπλάνου.
Είμαστε όλοι επιβάτες ενός αεροπλάνου, το οποίο καταρρίπτεται κάπου στα Ιμαλάια, στη μέση του πουθενά, ναυαγοί μέσα στα χιόνια και στην απόλυτη ερημιά. Ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι καλοί, αξιοπρεπείς, μορφωμένοι, πολιτισμένοι, ευγενείς, φίλοι, αλτρουιστές, διαννοούμενοι, επιστήμονες, θρησκευόμενοι, ακέραιοι, κλπ, κλπ, αλλά και διάφοροι άλλοι όχι τόσο...καλών συστατικών επιστολών... Όλοι επιζήσαντες του αεροπορικού δυστυχήματος, στην ίδια δύσκολη θέση, στον ίδιο κίνδυνο, στη μέση του πουθενά, χωρίς πολλές προμήθειες και εφόδια και, όπως φαίνεται, χωρίς ελπίδες να μας εντοπίσει εγκαίρως κάποια βοήθεια ή δύναμη διάσωσής μας. Ο χρόνος μας, υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες όπου βρεθήκαμε, εξαντλείται. Τα εφόδια τελειώνουν, το ίδιο και οι δυνάμεις μας, οι συμβάσεις μας, οι επιλογές μας, κλπ.
Πολλά θα αρχίσουν να συμβαίνουν στο πέρασμα του χρόνου, τα περισσότερα από τα οποία είναι υπολογίσιμα και αναμενόμενα. Για παράδειγμα, φαντάζομαι, λίγο πριν την πλήρη απόγνωση, θα εμφανιστούν δύο τάσεις στο πλήθος των ναυαγών. Η μία θα λέει ότι πρέπει να καθίσουμε πάση θυσία στο αεροπλάνο, για να μας εντοπίσει η πολυπόθητη διάσωση, αν εμφανιστεί. Η άλλη θα λέει ότι πρέπει να πάρουμε τα ρίσκα μας και, αντί να καθήσουμε εκεί να πεθάνουμε, να βγούμε εκεί έξω στα βουνά να εξερευνήσουμε για να βρούμε εμείς λύσεις στη διάσωσή μας. Και άλλα πολλά ανάλογα θα συμβούν. Όλες οι επιλογές, σε οτιδήποτε συμβαίνει, θα είναι πολύ σημαντικές.
Και, αν το σκεφτεί κανείς λίγο, θα δει ότι το μόνο ουσιαστικό κριτήριο των επιλογών, είναι η ίδια η στάση που μπορεί να έχει ο καθένας απέναντι στις δυσκολίες και στα προβλήματα, δηλαδή η ίδια του η αληθινή ταυτότητα.
Τότε θα φανεί ποιος είναι και τι είναι ο καθένας.
Όταν η στάση του θα μετράει ή δεν θα μετράει.
Τι θα γίνει;;
Μόλις τελειώσουν τα τρόφιμα θα αρχίσουμε να τρώμε ανθρώπους;; Να τρώμε ο ένας τον άλλον;; Θα γίνουμε κανίβαλοι;; Αν ναι, τότε πού πήγε ο πολιτισμός μας;; Η μόρφωσή μας;; Η ακεραιότητά μας;; Η επιστήμη μας, η θρησκεία μας, οι πεποιθήσεις μας, η φιλία μας, η αξιοπρέπειά μας, και όλα τα άλλα πράγματα που θεωρούσαμε άξια και ότι μάς χαρακτηρίζουν;; Αν ναι, τότε δεν τα είχαμε στ' αλήθεια όλα αυτά, δεν ήταν όντως έτσι. Θα γίνουμε προδότες της ίδιας μας της ταυτότητας;; Θα πάψουμε ξαφνικά να την έχουμε;; Εξαρτιόταν δηλαδή από ένα πιατάκι γεύματος της αεροπορικής εταιρίας;;
Αυτά και άλλα πολλά τέτοια ζητήματα και καταστάσεις, θα μας φανερώσουν στον εαυτό μας και στους άλλους ανθρώπους.
Αυτή είναι η λεγόμενη «Ψυχεδέλεια», δηλαδή, η «φανέρωση της ψυχής».
Σε μια τέτοια δύσκολη περίσταση θα κριθεί η φιλία, η ευγένεια, η αγάπη, ο έρωτας, ο πολιτισμός, η μόρφωση, τα ιδανικά, οι ιδέες, η γενναιότητα, η ακεραιότητα, η ηθική, τα πάντα. Κυριολεκτικά τα πάντα!!
Σε τέτοιες δύσκολες και κρίσιμες περιστάσεις, φανερώνεται στ' αλήθεια ο άνθρωπος. Εκεί πλέον φαίνεται τι είσαι και ποιος είσαι. Ζώο, προδότης, δειλός, ανάξιος, ανήθικος, ή : άνθρωπος, φίλος, γενναίος, άξιος, ακέραιος, κλπ? Είσαι στ' αλήθεια γιατρός, σύζυγος, μηχανικός, καθηγητής, στρατιώτης, διαννοούμενος, φίλος, γονέας, σοφός, έξυπνος, κλπ? Τότε θα φανεί. Και στον ίδιο σου τον εαυτό και σε όλους. Τότε θα καλεστείς να το αποδείξεις.
Ποιος θα είσαι στ' αλήθεια;;     ............

Ακούτε γύρω σας στον κόσμο, ότι βρισκόμαστε «σε κρίση». Ότι «έχουμε κρίση». Και όλοι σάς έχουν κάνει μια πλύση εγκεφάλου (εξαιτίας της επικρατούσας κοσμοθεωρίας) ότι αυτή η κρίση είναι οικονομική, ότι είναι η μεγάλη οικονομική κρίση (δηλαδή, ότι δεν πάει καλά η οικονομία).
Κανείς σας δεν σκέφτεται ότι βρίσκεστε σε μια περίοδο στην οποία «βρίσκεστε σε κρίση», ότι δηλαδή θα κριθείτε. Ότι κρίνεται η ταυτότητά σας, η ίδια σας η ψυχή, το πνεύμα σας, ο εαυτός σας. Αυτός που πιστεύετε ότι είστε και αυτός που πιστεύουν οι άλλοι ότι είστε.
Κανείς δεν σκέφτεται ότι η «κρίση» και όλες αυτές οι δύσκολες περιστάσεις μεγαλύτερη σχέση έχουν με αυτό που εννοούμε όταν λέμε «Η Ημέρα της Κρίσεως» (όπου θα κριθεί ο καθένας για τις πράξεις και τη στάση του στη ζωή του και για τις επιλογές του), παρά με αυτό που εννοούμε όταν λέμε ότι «υπάρχει οικονομική κρίση».
Και, επίσης, όλοι νομίζουν ότι το αληθινό νόημα της «Ψυχεδέλειας» σχετίζεται με τα ναρκωτικά (αν και όπως φαίνεται όντως παρεμβάλλουν σε αυτήν και στην έκβασή της τα πάσης φύσεως ναρκωτικά), και όχι με το τι εννοεί η ελληνική κυριολεξία και η ετυμολογία της λέξης, που είναι μυστικιστικής προέλευσης.  

Καλούμαστε, με τις σάλπιγγες των δύσκολων περιστάσεων, να παρουσιαστούμε στην Ημέρα της Κρίσεως. Να αποδείξουμε ποιοι στ' αλήθεια είμαστε. Αν είμαστε.

Η στάση μας απέναντι στα περιδινούμενα πράγματα είναι αυτή που μετράει. Η ακεραιότητά μας, αληθινή ή όχι. 
Πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να κρυφτούν σε μια «συλλογική στάση». Κρύβονται πίσω από τις συλλογικότητες, κάθε είδους.
Δεν θέλουν να έχουν άμεση προσωπική στάση, φοβούνται, γιατί ξέρουν ότι δεν είναι αυτό που λένε ότι είναι.
Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, η προσωπική μας στάση είναι αυτή που μετράει. Αυτή που πρέπει να έχουμε. Η ταυτότητά μας. Το ίδιο μας το δικό μας πνεύμα. Αν το έχουμε. Αν μπορούμε να το φανερώσουμε, και να μετράει για εμάς, να μετράει και για τους άλλους : «να μετράμε»...
Μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο Άνθρωπος...έλεγαν οι φιλόσοφοι που διαβάζουμε και εκτιμούμε. Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι κάποιος «μετράει». Ότι είναι όντως αυτό που μετράει ή μετράμε ότι είναι.
Το ίδιο ισχύει και για τις «συλλογικές δύσκολες περιστάσεις». Είναι κι αυτό μια απόκρυψη της πραγματικότητας. Δεν υπάρχουν! Υπάρχουν μόνο προσωπικές δύσκολες περιστάσεις. Όπως τις βιώνει ο καθένας. Και η προσωπική στάση του καθένα απέναντι σε αυτές. Μια προσωπική στάση αντάξια του καθενός μας. Απέναντι σε αυτό που συμβαίνει στον καθένα, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, σε αυτόν τον ίδιο. Στη ζωή του.
Οι οποιεσδήποτε περιστάσεις μπορεί να είναι εφήμερες. Αλλά, είμαστε κι εμείς το ίδιο τόσο εφήμεροι όπως αυτές? Όλα αυτά αποτελούν, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, τη ζωή μας. Την προσωπική ζωή του καθενός. Ποια είναι η στάση που έχουμε, λοιπόν, απέναντι στη ζωή μας?
Μπορεί να σκέφτεστε διάφορες λογοτεχνίες, όπως τη ζωή του πλανήτη, τη ζωή της ανθρωπότητας, τη ζωή της πατρίδας, τη ζωή της ομάδας, κλπ. Αλλά η μόνη ζωή που υπάρχει, όσο σας αφορά, είναι η προσωπική σας ζωή. Και αυτά που συμβαίνουν σε αυτήν, όλα αυτά που βλέπεις, όλα αυτά στα οποία καλείσαι να έχεις μια άξια στάση απέναντί τους.
Ακόμη και σ' εναν πόλεμο, μπορεί να βομβαρδίζεται ο τόπος, αλλά η βόμβα που σε αφορά είναι αυτή που θα πέσει δίπλα σου. Δεν έχει καμία σημασία η στάση σου απέναντι «στον βομβαρδισμό», αλλά η στάση σου απέναντι σε αυτήν την συγκεκριμένη βόμβα του. Το ίδιο και για τον καθένα. Το ίδιο ακόμη και για τις βόμβες τις ίδιες. Και αυτό είναι στην πραγματικότητα «ο βομβαρδισμός».
Και, δεν υπάρχει στ' αλήθεια «Αεράμυνα». Είναι ένα σχήμα λόγου. Εσύ είσαι η «Αεράμυνα». 

Όπως και όλοι εσείς, φαντάζομαι, έτσι κι εγώ, έχουμε δει πολλές φορές την τελείως επαίσχυντη στάση πολλών ανθρώπων απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε μαζί τους.
Να τη θυμάστε, να μην την ξεχνάτε, και να αποδεικνύετε στον εαυτό σας και στους δικούς σας, ότι εσείς δεν είσαστε σαν κι αυτούς.
Ας έρθουν όλες οι δυσκολίες και όλοι οι κίνδυνοι, όλες οι κρίσεις και όλες οι μάχες. Θα έρθουν! Ας έρθουν!
Να μπορείτε να πείτε : «Ήμουν κι εγώ εκεί. Ήταν μια αξιομνημόνευτη περίσταση. Και απέδειξα στον εαυτό μου και σε όποιον με παρατηρούσε, ότι είμαι στ' αλήθεια εγώ. Το απέδειξα με τη στάση μου. Και πλέον γνωρίζω ποιος είμαι...»
Και, ακόμη και αν δεν σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων, να πείτε το ίδιο. Να πείτε : «Τώρα ξέρω ποιος θα έπρεπε να είμαι, αλλά δεν είμαι. Κι ευτυχώς έχω κάποιον χρόνο που μου απομένει, για να μπορέσω να επανορθώσω, να μπορέσω να είμαι....»

Ζούσαμε, ζούμε, και θα ζούμε, σε δύσκολους καιρούς για το αληθινό ανθρώπινο πνεύμα. (Η Ιστορία μας το έχει διδάξει αυτό). Κοιτάξτε γύρω σας. Δοκιμάζεται καθημερινά.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, κάθε μέρα είναι η Ημέρα της Κρίσεως.
Η μέρα στην οποία θα κριθείς, εσύ, προσωπικά, για αυτό που στ' αλήθεια είσαι.
Αυτή είναι η μόνη αληθινή κρίση, και άλλη δεν υπάρχει.    

Μην κάθεσαι και αγναντεύεις το σκοτάδι, λέγοντας ότι τα κυρίευσε όλα, κι ότι απλά νυχτώνει...
Ποια είναι η δική σου στάση? Άναψε εσύ ο ίδιος ένα φως.
Έχεις φως? Τώρα είναι που πρέπει να το δείξεις. Άλλη σημασία δεν έχει, αυτή είναι.
Αν ανοίξεις τον διακόπτη σου και ανάψει φως, τότε θα καταλάβεις αν έχεις ή όχι. Αν το είχες ποτέ ή όχι. Και τότε θα έχει αληθινή σημασία για σένα και για τους γύρω σου.
Μπορεί να νιώσεις, πριν το κάνεις, ότι ακόμη κι έτσι θα είναι ένα μικρό φως, αδύναμο, ανίσχυρο, ή ασήμαντο. Αλλά, αν το κάνεις, σύντομα θα διαπιστώσεις ότι μπορεί να φαινόταν ασήμαντο σε εσένα, αλλά δεν είναι ασήμαντο ούτε για το Σκοτάδι, ούτε για το Φως. Ούτε και για τους γύρω σου.

Και,
όταν όλα γύρω σου ήταν στο σκοτάδι,
εσύ
ήσουν το φως. 
  
 Και αυτή ήταν η Κρίση.




ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ


2012 : ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ



Οι Εκδόσεις Άγνωστο
Σας Προσκαλούν στην Ομιλία
Του Συγγραφέα Παντελή Γιαννουλάκη
στην Αθήνα, στο
Χώρο Τέχνης και Πολιτισμού : 
“8 ΔΥΤΙΚΑ”
Λεωφόρος Αθηνών 387 – ΑΙΓΑΛΕΩ


(βλέπε στο:  http://8dytika.dimosbox.gr/
για περισσότερες πληροφορίες για τον χώρο και για συγκοινωνίες)



ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012
Ώρα: 7.30 μμ


ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ




Με τη χορηγία του Outer.gr



ΕΝΑ ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ UFO

Ένα σμήνος από UFOs περιπολεί τον νυχτερινό ουρανό. Είναι πέντε υπέρλαμπρα φωτεινά δισκοειδή σκάφη, που πετούν αθόρυβα σε τριγωνικό σχηματισμό. Σε κάποιες στιγμές επιχειρούν μανούβρες που μοιάζουν απίστευτες, και γενικά κάνουν τα πιο παράξενα πράγματα: στέκουν ακίνητα στον ουρανό, αναπτύσσουν απότομα ιλιγγιώδη ταχύτητα, σταματούν απότομα, εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται, κλπ.
Από όλο αυτό το νυχτερινό σώου κανείς δεν βλέπει τίποτε: οι άνθρωποι κοιμούνται, είναι κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους, περπατούν στους δρόμους με το κεφάλι σκυμμένο στο πεζοδρόμιο ή στις βιτρίνες. 

Κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτά τα παράξενα ιπτάμενα αντικείμενα. Γι' αυτό λέγονται «U.F.Os» (Unidentified Flying Objects, Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα, τον όρο τον έχει δώσει η αεροπορία και οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας). Είναι παντού, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο τα έχουν δει, έχουν φωτογραφηθεί, κινηματογραφηθεί, αναλυθεί, μελετηθεί, βιβλιοθήκες ολόκληρες έχουν γραφτεί για το θέμα, χωρίς ικανοποιητικό αποτέλεσμα ή τελικά συμπεράσματα. Υπάρχουν απειράριθμες ιστορίες για συναντήσεις με τους επιβάτες τους, και για τα απίστευτα πράγματα που μπορούν να σου κάνουν. 

Αναπόφευκτα, υπάρχουν πολλές θεωρίες και πεποιθήσεις για αυτό το αληθινό και επίμονο φαινόμενο. Τις αναλογίζομαι τώρα για να τις κατηγοριοποιήσω, αλλά τελικά βλέπω ότι κατά βάθος χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: 
σε αυτά που λένε οι περισσότεροι επιστήμονες κάθε είδους, και το συντηρητικό κατεστημένο, 
και σε αυτά που λένε οι UFOλόγοι, οι συγγραφείς, οι μελετητές, και όσοι έχουν ασχοληθεί επισταμένα με το φαινόμενο. 
Και μόλις τώρα συνειδητοποιώ κάτι παράξενο: όλες αυτές οι θεωρίες δεν έχουν ποτέ παρουσιαστεί όλες, έστω σαν τίτλοι, σε μια εποπτική λίστα. 
Ωραία. 
Θα φτιάξω αυτή τη λίστα εγώ τώρα εδώ. 

Λοιπόν… Ας αρχίσουμε με τις θεωρίες και τις ειδικές γνώμες που έχουν παρουσιάσει πολλοί επιστήμονες και το συντηρητικό κατεστημένο. Έχουμε και λέμε:

1)      Είναι αέρια βάλτων.
2)      Είναι ο πλανήτης Αφροδίτη.
3)      Είναι παραισθήσεις του μάρτυρα.
4)      Είναι μαζική παραίσθηση του πλήθους.
5)      Είναι ψέματα.
6)      Είναι μετεωρολογικά μπαλόνια.
7)      Είναι δορυφόρος.
8)      Είναι επιβατικά αεροπλάνα.
9)      Είναι σφαιρικοί κεραυνοί.
10)  Είναι μετεωρίτες.
11)  Είναι ατμοσφαιρικές διακυμάνσεις.
12)  Είναι ημι-υλοποιημένες προβολές του ατομικού ή συλλογικού ασυνειδήτου.
13)  Είναι προβολείς τσίρκων ή σώου.
14)  Είναι οφθαλμολογικό πρόβλημα.

Αυτά είναι. 
Και τώρα ας συνεχίσουμε με τις θεωρίες και τις ειδικές γνώμες που έχουν παρουσιάσει όσοι έχουν –με τη μία ή την άλλη ιδιότητα– ασχοληθεί με το φαινόμενο. Έχουμε και λέμε:

1)      Είναι εξωγήινοι που επισκέπτονται τον πλανήτη μας από τον πλανήτη τους.
2)      Είναι εξωγήινοι που έρχονται από βάσεις τους στη Σελήνη.
3)      Είναι εξωγήινοι που έρχονται από βάσεις τους στον Άρη.
4)      Είναι εξωγήινοι που διατηρούν κρυφές βάσεις εδώ στη Γη.
5)      Είναι εξωγήινοι που ήταν από πάντα –από την αρχαιότητα ή την προϊστορία– στον πλανήτη μας.
6)      Είναι εσω-γήινοι με τα σκάφη τους που εξέρχονται από την Κούφια Γη.
7)      Είναι εξωγήινοι με τα σκάφη τους που εξέρχονται από την Κούφια Γη.
8)      Είναι εξωγήινοι –ή εσω-γήινοι– που συνεργάζονται με τις μεγάλες κυβερνήσεις και χρησιμοποιούν υπόγειες βάσεις ή βάσεις σε ερήμους κλπ.
9)      Είναι τεχνολογία και υβρίδια που έχουν προκύψει από τη μυστική συνεργασία γήινων και εξωγήινων (ή εσω-γήινων).
10)  Είναι γήινη μυστική υπερ-τεχνολογία, ή πειράματα των μεγάλων δυνάμεων.
11)  Είναι Ναζί, που έρχονται από τις μυστικές βάσεις τους στην Ανταρκτική.
12)  Είναι η Ομάδα Έψιλον (ή η Ομάδα Α, Β, Γ, κλπ, ή τεχνολογία μιας οποιασδήποτε μυστικής συνωμοτικής ομάδας).
13)  Είναι σκάφη όντων που έρχονται από άλλες διαστάσεις, ή παράλληλους κόσμους ή εναλλακτικές πραγματικότητες.
14)  Είναι όντα από άλλες διαστάσεις, παράλληλους κόσμους ή πραγματικότητες.
15)  Είναι χρονοταξιδιώτες (που έρχονται από το μέλλον, ή, χμ, από το παρελθόν).
16)  Είναι αρχαίοι Έλληνες (ή αρχαίοι Άτλαντες, Λεμούριοι, Βυζαντινοί, Αιγύπτιοι, Ινδιάνοι, αρχαίοι Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, κλπ), που υπάρχουν μυστικά ακόμη στον κόσμο μας, ή επιστρέφουν από τους πλανήτες που κάποτε αποίκησαν.
17)  Είναι οι αρχαίοι θεοί του κόσμου μας, που είχαν φύγει και που επιτέλους επιστρέφουν, όπως το είχαν υποσχεθεί.
18)  Είναι δαίμονες, ή τεχνολογία των Εκπεσόντων Αγγέλων που κυβερνούν κρυφά τον κόσμο μας.
19)  Είναι άγγελοι, στόλοι των στρατευμάτων του Θεού, σημάδια της Αποκάλυψης, της επικείμενης «Δευτέρας Παρουσίας», κλπ.
20)  Είναι οι «Φύλακες» του κόσμου μας (ή διάφορα άλλα περίτεχνα μυστικιστικά πράγματα, που δεν μπορούν να αναλυθούν εύκολα εδώ).
21)  Είναι μάγοι και μάγισσες.
22)  Είναι άγνωστα σε εμάς όντα, ζώα ή γενικά πλάσματα, ή ακόμη και ζωντανοί σχηματισμοί ενέργειας, που ζουν στον ουρανό μας.
23)   Είναι ξωτικά…
24)  Είναι οράματα, προβολές από άλλους κόσμους, φαντασμαγορίες, κλπ.
25)  Είναι κάποιο σύστημα παρακολούθησης, τεχνολογικό ή υπερφυσικό (;)
26)  Είναι υπερ-τεχνολογία που έχουν αφήσει πίσω τους οι αρχαίοι (ή πανάρχαιοι) πρόγονοι, την οποία έχουν ανακαλύψει και εκμεταλλεύονται κάποιοι.
27)  Είναι υπερ-τεχνολογία που έχουν αφήσει πίσω τους εξωγήινοι, εσω-γήινοι, αρχαίοι θεοί, κλπ, κλπ, που οι ίδιοι δεν είναι πια εδώ, την οποία έχουν ανακαλύψει και εκμεταλλεύονται κάποιοι.
28)  Είναι υπερ-ήρωες (π.χ. ο Σούπερμαν ή ο Μπάτμαν).

Αυτά είναι. Δεν νομίζω να έχω ξεχάσει κάτι.  

Λοιπόν, τί είναι τα UFO; 
Τώρα μπορείτε να παίξετε κάνοντας συνδυασμούς. 
Συνδυάστε τις θεωρίες μεταξύ τους, σε δικές σας εμπνευσμένες συνθέσεις, για το τι είναι τα UFO.  

Παράδειγμα: 
Είναι μετεωρολογικά μπαλόνια των Εκπεσόντων Αγγέλων που κυβερνούν  τον κόσμο μας. 
Είναι αέρια βάλτων της Ομάδας Έψιλον. 
Είναι επιβατικά αεροπλάνα μαγισσών. 
Είναι γήινη μυστική υπερ-τεχνολογία που κάνει προβολές από άλλους κόσμους. 
Είναι χρονοταξιδιώτες δαίμονες που έρχονται από τις βάσεις τους στην Κούφια Γη του Άρη. 
Είναι οι Φύλακες του κόσμου μας που μας προκαλούν οφθαλμολογικό πρόβλημα.
Είναι ξωτικά Ναζί που κουμαντάρουν τον πλανήτη Αφροδίτη στον ουρανό προκαλώντας φαντασμαγορίες. 
Είναι αρχαίοι Έλληνες εξωγήινοι που διατηρούν κρυφές βάσεις εδώ στη Γη και είναι προβολές από το τσίρκο τους. 
Είναι σφαιρικοί κεραυνοί που είναι πειράματα των μεγάλων δυνάμεων από άλλες διαστάσεις. 
Είναι αέρια βάλτων των υπερ-ηρώων του συλλογικού ασυνείδητου. 
 κλπ, κλπ, κλπ. 

Καλή Διασκέδαση!









ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


 2012 : ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
  
ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟ
Σας Προσκαλούν στην Ομιλία
του Συγγραφέα Παντελή Γιαννουλάκη
στη Θεσσαλονίκη, στο
ΒΑΦΟΠΟΥΛΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

(Γ. Βαφοπούλου 3)
(στο Ντεπώ, κάθετος στην οδό Παπανδρέου [τέως Ανθέων], 
περίπου απέναντι από το παλιό εργοστάσιο Αλατίνι)
(Στον 4ο όροφο του Βαφοπούλειου)

ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2012
Ώρα: 8:00 μμ


Τον Ομιλητή θα Προλογίσει
ο Συγγραφέας Γιώργος Στάμκος

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
 
 
 When The Ship Comes In


Oh the time will come up
When the winds will stop
And the breeze will cease to be a'breathin'
Like the stillness in the wind
Before the hurricane begins
The hour when the ship comes in

And the sea will split
And the ship will hit
And the sands of the shoreline will be a'shakin'
And the tide will sound
And the waves will pound
And the morning will be breakin'

Oh the fishes will laugh
As they swim out of the path
And the seagulls will be a'smilin'
And the rocks on the sand
Will proudly stand
The hour that the ship comes in

And the words that I used
For to get the ship confused
Will not be understood as they're spoken
For the chains of the sea
Will be busted in the night
And be buried at the bottom of the ocean

A song will lift,
As the main-sail shifts
And the boat drifts out to the shoreline
And the sun will respect
Every face on the deck
The hour that the ship comes in

And the sands will roll
Out a carpet of gold
For your weary toes to be a'touchin'
And the ship's wise men
Will remind you once again
That the whole wide world is watchin'

Oh the foes will rise
With the sleep still in their eyes
And they'll jerk from their beds and think they're dreamin'
And they'll pinch themselves and squeal
And they'll know that it's for real
The hour that the ship comes in

And they'll raise their hands
Sayin' "We'll meet all your demands"
And we'll shout from the bow "Your days are numbered"
And like the pharaoh's tribe
They'll be drowned in the tide
Like Goliath they'll be conquered
 
 
 
 
 
 http://gozie.com/video/3WKYN531S78W/clancy-brothersbob-dylan-when-the-ship-comes-in
 
 
 http://www.youtube.com/watch?v=IefKgPLAIkU
 
 
 
YOUR DAYS ARE NUMBERED 
 





ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ

Το καλοκαίρι έφυγε, μαζί με τις παράξενες εμπειρίες μας, μαζί με ένα κομμάτι του εαυτού μας που ήδη ταξιδεύει, χαμένο.
Αργά ή γρήγορα, όλα φεύγουν, όλοι φεύγουν, κανείς δεν ξέρει πού πάνε. Ούτε κανείς ξέρει από πού έρχονται. Ξέρετε, δεν είμαστε από εδώ…
Συνεχίζουν να με συγκινούν τα βιβλία. Εκεί μέσα ζουν όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, εξαφανισμένοι οι περισσότεροι. Αλλά, μάλλον, δεν είναι πια άνθρωποι, είναι κάτι άλλο. Έχουν περάσει στον κόσμο των ιδεών, έγιναν κάτι για το οποίο μπορείς να συζητήσεις σήμερα το βράδυ, μαζί με τους δικούς σου ανθρώπους, χωρίς ποτέ να ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάς ακριβώς. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό των ιδεών, έτσι τις ξεχωρίζεις από όλα τα άλλα πράγματα του κόσμου: έχουν μια αρχή, το σημείο στο οποίο ήρθαν σε επαφή μαζί σου, και δεν έχουν τέλος, οι ιδέες είναι αυτό που δεν τελειώνει όταν εσύ θα τελειώσεις.
Μπορείς να ανιχνεύσεις την ιδέα, μπορείς να συζητήσεις για μια ιδέα, διερευνώντας την πορεία της, αλλά δεν μπορείς να συζητήσεις για την ιδέα αυτήν καθ' αυτήν. Έχουν αυτό το κοινό με τους ανθρώπους: κανείς δεν ξέρει από πού ήρθαν και κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνουν, ούτε πώς...ούτε γιατί...
Οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, όταν φεύγουν, μεταμορφώνονται σε ιδέες εδώ πέρα. Όλο και πιο πολλοί από αυτούς φεύγουν, όλο και περισσότεροι από αυτούς έρχονται. Είναι ήδη εκεί. Είναι ήδη εδώ.

Άγιοι, για μένα, είναι οι άνθρωποι που αξίζουν να τους θυμόμαστε, που ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου θα χανόταν για εμάς αν τους ξεχνούσαμε, και, φυσικά, είναι οι άνθρωποι που βοηθούν τη φαντασία μας να φαντάζεται όλο και περισσότερα πράγματα, εκείνοι που μας εμπνέουν όσο κανείς άλλος, εκείνοι που μάς βοηθούν να απομακρυνόμαστε, να προεκτεινόμαστε.
Ο μόνος άξιος αγώνας είναι αυτός που γίνεται για την προέκταση της πραγματικότητας. Αυτό πιστεύω.
Κι επειδή καμιά άλλη πραγματικότητα δεν ξέρουμε πέρα από τη δική μας, είναι εκείνος ο αγώνας που γίνεται για την προέκταση του εαυτού μας. Δηλαδή την προέκταση του κόσμου (αφού ο εαυτός μας είναι ο κόσμος). Προς το Άγνωστο…
Ο κόσμος είναι ένα πολύ παράξενο μέρος, και η βίωση της πραγματικότητάς μας είναι μια διαρκής εκπαίδευση στο παράδοξο. Είναι πολύ παράδοξο που μετατρέπουμε συνέχεια το παράδοξο σε κάτι συνηθισμένο, σε κάτι οικείο, σε κάτι δικό μας, ιστορικό, αναμνηστικό, ένα σουβενίρ της πραγματικότητας.
Α, ναι...τί θα ήμασταν χωρίς τη μνήμη μας; Ό,τι θυμόμαστε είναι δικό μας. Στην ουσία, αυτό που αποκαλούμε «εαυτό μας» δεν είναι παρά οι μνήμες μας. Απ' όσο ξέρω, μονάχα η φαντασία μάς οδηγεί έξω από τις μνήμες μας, δηλαδή έξω από τον εαυτό μας, δηλαδή έξω από τον κόσμο όπως τον ξέρουμε.
Κάποιοι θαυμαστοί άνθρωποι, που μεταμορφώθηκαν σε ιδέες, οι δικοί μας ιδιαίτεροι χαμένοι άνθρωποι, που ζουν μέσα στις μνήμες μας αλλά και πυροδοτούν τη φαντασία μας με τη ζωή και το έργο τους, μάς οδηγούν τελικά έξω από τις μνήμες μας, έξω από τον εαυτό μας, έξω από τον κόσμο, πιο πέρα, όλο και πιο πέρα, μαζί τους.
Αυτή η απόδραση από τη φυλακή του γνωστού κόσμου, τελείται μέσω μίας ατέρμονης σκυταλοδρομίας, και η σκυτάλη είναι αγνώστου προελεύσεως.

Πρέπει να αναζητούμε τους δικούς μας ανθρώπους, τους ομοίους μας, τα αδέλφια μας, για να μην είμαστε ποτέ μόνοι. Μάταια συγχρωτιζόμαστε με τους μέτριους, τους μοχθηρούς ξένους και τον ανελέητο όχλο, αναζητώντας επικοινωνία και κατανόηση, από αυτούς παίρνουμε μόνο θλίψη, μίσος και χλευασμό, δολιότητα, κακία ή αδιαφορία. (Όλα τα κακά ταξιδεύουν στον κόσμο μέσα από τους ανθρώπους, όπως και τα καλά, συχνά εν αγνοία τους). Ο αετός ποτέ δεν έχασε τόσο χρόνο και δεν κινδύνεψε τόσο πολύ, όσο τότε που αφέθηκε να συνδιαλεχθεί με τον τυφλοπόντικα, έλεγε ο ποιητής William Blake (που πριν από καιρό γιορτάσαμε τα 250 χρόνια από τη γέννησή του, κι όχι τα 180 χρόνια από τον θάνατό του). Αυτά που αναζητούμε από τους άλλους ανθρώπους, θα τα βρούμε μόνο κοντά στους ομοίους μας, στα τυραννισμένα αλλά γενναία αδέλφια μας, σ' εκείνους που ποτέ δεν θα μας προδώσουν, γιατί είμαστε το ίδιο, το ένα και το αυτό. Κι από αυτούς αντλούμε την ελπίδα, κι όλοι ζούμε μέσα στο βούρκο –όπως έλεγε ο Oscar Wilde– αλλά κάποιοι από εμάς κοιτούν προς τα άστρα. Ad Astra Per Aspera! (Προς τα Άστρα Μέσα από τις Δυσκολίες)
«Ο κόσμος είναι ένα θλιμμένο μέρος, αλλά γιατί να μη νιώθει ο ίδιος τη θλίψη του και να τη νιώθω μόνο εγώ;...» αναρωτιόταν ο J. K. Chesterton, δικαίως.
Όλα τα νιώθω μόνο εγώ, και τίποτε δεν με νιώθει στ' αλήθεια, εκτός από εκείνες τις καρδιές που νιώθουν όπως εγώ.
Αλλά υπάρχουν ορισμένα συγκλονιστικά πράγματα που μπορείς να νιώσεις κι εσύ απόψε το βράδυ, αν τα μάθεις, αν τα εξερευνήσεις, και σε περιμένουν –υπομονετικά ή καραδοκώντας, όπως το δει κανείς– για να τα νιώσεις. Έρχονται από ψηλά. Εδώ κάτω, σ’ εσένα. Να τα νιώσεις, για πρώτη φορά. Να τα νιώσεις και να γίνεις φίλος με αυτούς που τα νιώθουν, (ακόμη και με αυτούς που τα ένιωθαν και έφυγαν από κοντά μας). Να αρχίσουμε έτσι την Επαφή με κάτι έξω από εμάς, που μπορεί να γίνει δικό μας, που μπορεί να μας αλλάξει, να αλλάξει τον κόσμο.
Radio Nowhere. The Ghost Network.

LA FOLIE


Οι είσοδοι της νύχτας, εκείνες που οδηγούν στα πιο μυστικά μέρη, ανοίγουν και κλείνουν ανάλογα με τις φάσεις του φεγγαριού, σε τοποθεσίες που κανείς δεν θυμάται πού είναι ακριβώς, όπως εκείνα τα καταπληκτικά όνειρα που τελείως τα ξεχνάς αμέσως μόλις ξυπνήσεις.
Κάπου υπάρχει ένα στοιχειωμένο λούνα-παρκ, που τα παιχνίδια του οδηγούν σε άλλους κόσμους, αργά τη νύχτα, αν είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δεν είναι, όλοι κοιμούνται, κανείς δεν είναι ξύπνιος εκεί που δεν πρέπει. Πόσες φορές στοιχειώσαμε τα όνειρα των κοιμισμένων, τους ταξιδέψαμε στα πιο παράξενα μέρη –μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, έτσι κι αλλιώς, όταν ξυπνάνε, κανένας δεν θυμάται τίποτα.
Επισκέπτες από άλλους κόσμους τις νύχτες μεταμφιέζονται και στέκουν ανάμεσά μας, κανείς μας δεν παρατηρεί τίποτε, κι όποιος αντιλαμβάνεται κάτι, δεν μιλάει. Σε ποιον να μιλήσει και γιατί;
Αν, όπως το λέει ο Shakespeare, όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή και όλοι οι άνθρωποι ηθοποιοί, τότε υπάρχουν πολλοί ξένοι ανάμεσά μας που υποδύονται τους ανθρώπους, ή ένα σωρό οικεία ή ανοίκεια αντικείμενα που κανείς δεν προσέχει ότι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται κάποιες νύχτες.
Λένε πως «η νύχτα έχει χίλια μάτια», κι όπως λέει και το παλιό τραγούδι: «...'cause the night has a thousand eyes. And a thousand eyes can't help but see, if you are true to me. So remember when you tell those little white lies, That the night has a thousand eyes...»

Ακούω ακόμη το La Folie των Stranglers, τριάντα χρόνια μετά. («...Un autre endroit, une autre vie. Eh oui, c'est une autre histoire, Mais a qui tou raconter? Chez les ombres de la nuit?...») Διαβάζω ξανά το The Other Side του Alfred Kubin, α, και το The Dark Chamber του Leonard Cline.

Οι ήρωές μου ήτανε πάντα συγγραφείς και ποιητές, καλλιτέχνες άλλων πραγματικοτήτων, μακριά από τις καθημερινές μας, μακριά από τον κόσμο όπως τον ξέρουμε, που χάθηκαν άδοξα, και που τους θυμούνται λίγοι άνθρωποι, σαν να ήταν πρόσωπα οικεία, φίλοι μας καλοί, που παίξαμε μαζί και χαρήκαμε και λυπηθήκαμε μαζί και χαθήκαμε. Θυμάμαι τον William Hope Hodgson, αγαπημένο μου συγγραφέα του The Night Land και του The House on the BorderLand, που τραυματίστηκε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τον στείλανε σπίτι του, εκείνος έγινε καλά και, σε μια κρίση θάρρους ενάντια στη μοίρα, επέστρεψε στον πόλεμο και σκοτώθηκε στη μεγάλη επίθεση στη μάχη της Υπρ, το 1918, ήτανε μήνας Μάιος, σαν τώρα, μέσα στην άνοιξη –ή μήπως ήταν τέλη Απριλίου; Ο Hodgson, κι ο Hanns Heinz Ewers που πέθανε φτωχός και φυματικός και κυνηγημένος, η τρέλα του Gerard de Nerval, κι η σοφίτα του Apollinaire στο Παρίσι, την οποία την ξέρω όπως ξέρω το παιδικό μου δωμάτιο. O Arthur Machen και το Hill of Dreams του, Ο Λόφος των Ονείρων μας. Παιδικά πράγματα.
Μια μικρή μαύρη γραφομηχανή RemingtonStreamliner, στην οποία έγραφα για φαντάσματα, για στοιχειωμένους φωταγωγούς, μαγικά νησιά, και για τις μυστικές ταράτσες μιας γειτονιάς που δεν υπάρχει πια. Όλοι μιλάνε για τα χρήματα, (για τα λεφτά, λεφτά εδώ λεφτά εκεί, παντού για λεφτά μιλάνε), κι όλοι κλαίγονται, ή ονειρεύονται μια σύνταξη ή την πολιτική διαφάνεια, κι εγώ –κάποιο πρόβλημα θα έχω, φαίνεται– και τι δεν θα έδινα να είχα εκείνη τη χαμένη μου Streamliner, και κάτι Africa Corps μικρά στρατιωτάκια Airfix που παίζαμε με αφοσίωση όταν ήμασταν μικρά αγόρια, κι ένα λευκό πλαστικό φρούριο της Λεγεώνας των Ξένων εναντίον των Βεδουίνων, α, και τον πρώτο δίσκο των Kraftwerk στο παλιό μου βινύλιο στο παλιό σαλόνι των γονιών μου στο παλιό πικ-απ με το ραδιόφωνο με τις συχνότητες στα βραχέα. Τώρα σχεδόν απαγορεύεται να έχεις ραδιόφωνο με συχνότητες στα βραχέα κύματα. Περνάει ο καιρός και γέρασε ακόμη και ο Stephen King, οι Ramones πέθαναν όλοι νομίζω, χάθηκε ακόμη και το παλιό μας λευκό Volkswagen σε κάποια άλλη διάσταση, νομίζω το πρώτο αυτοκίνητο στο οποίο μπήκα ποτέ. Κι ευτυχώς που, όταν πήγα τελευταία φορά στη Σκωτία, στο Loch Ness ακόμη πιστεύουν οι άνθρωποι στο τέρας της λίμνης, κι άμα θέλουν οι διάφοροι εξυπνάκηδες ψευτοεπιστήμονες εδώ πέρα, να πάνε εκεί να πούνε στους Highlanders ότι δεν υπάρχει το Τέρας του Λοχ Νες και τα παρόμοια, να φάνε το ξύλο της ζωής τους! Έχουμε γίνει τόσο απογοητευτικοί, πρέπει να ταξιδέψεις μακριά για να το δεις πόσο πολύ.

Γέρασε και η Laurie Anderson. Την είδα στο εξώφυλλο του τελευταίου δίσκου της, Homeland, μεταμφιεσμένη σε άντρα. Γέρασε πολύ. Κάποτε ήταν πολύ ωραία γυναίκα, παράξενη, μού άρεσε. Περιπλανιέται στην Αμερική, σαν νομάδας, και ηχογραφεί τις μουσικές της, αυθόρμητα πια, από αυτοσχεδιασμούς στις συναυλίες. Μου άρεσε πολύ η Αμερική. Η California μου άρεσε πολύ, η δυτική ακτή, οι έρημοι, ο νότος.
Θυμάμαι τώρα το Big Sur μέσα στο δάσος, το Bodega Bay εκεί που γύρισε το The Birds ο HitchcockTippi Hedren πολύ παλιά κάποτε ήταν η γυναίκα των ονείρων μου), το Corona del Mar, θυμάμαι τη Santa Cruz και το Redondo Beach, είχανε κάτι από την καρδιά, κάτι From the Heart, και κάτι decadent, κάτι αόριστο, ποτέ δεν θα μπορέσω να το βάλω σε λέξεις, το ένιωσα εκεί.
Διαβάζω τις αναμνήσεις του συγγραφέα E. Hoffman Price από τις συναντήσεις του με τον Clark Ashton Smith στο Auburn, κι αργότερα στο Monterey. Ο άνθρωπος πήγε να βρει τον Emperor of Dreams. Διηγείται τα πάντα για τα ποτά που πίνανε, αλλά σχεδόν τίποτε για αυτά που συζητούσαν. Αυτό μού θύμισε όλα εκείνα τα αποσιωπητικά στην αλληλογραφία του H. P. Lovecraft από τους τόμους των Selected Letters του Arkham House, από την ευγενή «λογοκρισία» του August Derleth, (τον θυμάμαι μαυροντυμένο στο μαόνινο γραφείο του, ανάμεσα από τα βιβλία, χαμογελαστό, δίπλα στο παράξενο τζάκι, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία). Πού να βρίσκονται όλα εκείνα τα μικρά γλυπτά του Clark Ashton Smith; Ο Ε. Hoffman Price, με το παλιό του αυτοκίνητο, ταξίδεψε από τη Νέα Ορλεάνη και επισκέφτηκε τον Smith στο ερημητήριό του στην καλύβα μέσα στο δάσος, στον παλιό χρυσοθηρικό βορρά της California, μετά ταξίδεψε στο Texas και επισκέφτηκε τον Robert E. Howard (ο Howard για μένα έχει το πρόσωπο του ηθοποιού Vincent DOnofrio, από την αγαπημένη ταινία The Whole Wide World, βασισμένη στο βιβλίο που έγραψε για αυτόν –μετά τον θάνατό του– ο πρώτος του έρωτας, η κοκέτα mademoiselle Novallyne Price Ellis, την οποία στην ταινία υποδύεται η όμορφη Renee Zellweger), ω, κι ο E. Hoffman Price ταξίδεψε στο Providence και επισκέφτηκε τον H. P. Lovecraft. Ναι! Μετά, ο άνθρωπος κάποτε φιλοξένησε τον ίδιο τον Lovecraft στη Florida. (Το φαντάζεσαι; Να φιλοξενείς τον Lovecraft;) ...Απ’ αυτόν έχουμε εκείνη τη διήγηση ότι, στο σπίτι του, άφησε τον φιλοξενούμενο Lovecraft στο σαλόνι επειδή δεν νύσταζε, τον άφησε εκεί αγκαλιά με ένα γατάκι, και πήγε να κοιμηθεί. Όταν ξύπνησε το πρωί, o Lovecraft ήταν ακόμη εκεί ξύπνιος στην πολυθρόνα, και είπε στον οικοδεσπότη του ότι το γατάκι κοιμήθηκε στην αγκαλιά του και ο Lovecraft έμεινε εκεί και δεν κουνήθηκε καθόλου για να μην το ξυπνήσει.

Μέσα στη νύχτα, ζωντανεύουν οι ήρωές μας, γελούν, διηγούνται, οι εικόνες τους τρέμουν, θολώνουν, χάνονται, ήτανε καλοί άνθρωποι. Δεν θα φοβόντουσαν τίποτε απολύτως από όσα φοβάσαι σήμερα.
Η αγάπη δημιουργεί τα σύμπαντα, νικά την εντροπία. Η αγάπη, κυρίες και κύριοι, και η αλλόκοτη δημιουργική τρέλα μέσα στη νύχτα, που φτιάχνει καθεδρικούς ναούς στον άνεμο, στιχάκια που τα ακούνε μόνο οι άγγελοι, παράξενα γλυπτά και πυρετικούς πίνακες και μουσικές ανήκουστες, εκκεντρικές θεωρίες και συγκλονιστικές ανακαλύψεις, εξερευνήσεις, λογοτεχνίες και τέχνη κι αριστουργήματα που θα ξεχαστούν, όπως κι οι άνθρωποι που τα σκάρωσαν, που δεν είναι πια παρά σκιές, κι όμως μένει η μνήμη, που δεν σώζεται πουθενά –όλα τα κεφάλια θα χαθούν– αλλά υπάρχει, και θα υπάρχει μέχρι να χαθεί κι ο τελευταίος από εμάς, πέρα από τις εξόδους της νύχτας. Στο άπειρο. Εκεί που όλα δεν τελειώνουν ποτέ, και μόνο αρχίζουν...


O Clark Ashton Smith