ΠΑΝΤΕΛΗΣ Β. ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ
Ο συγγραφέας Παντελής Β. Γιαννουλάκης ζει και γράφει στην Θεσσαλονίκη, και σε πολλές εναλλακτικές πραγματικότητες που εξερευνεί με την ιδιαίτερη λογοτεχνία του και τις μελέτες του. Έχει συγγράψει και δημοσιεύσει ως τώρα 35 βιβλία, και πάνω από τρεις χιλιάδες άρθρα, δοκίμια και πρωτότυπα κείμενα και διηγήματα, σε περιοδικά, έντυπα, συλλογικά έργα, ειδικές θεματικές εκδόσεις και ανθολογίες. Έχει δημιουργήσει ή συντονίσει 12 περιοδικά και έντυπα, έχει ιδρύσει 4 εκδοτικούς οίκους. Έχει κάνει σπουδές Κινηματογράφου & Σκηνοθεσίας και Ιστορίας της Τέχνης, υπήρξε δημιουργός ραδιοφωνικών εκπομπών, τηλεοπτικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ, έχει κάνει πολλές εξερευνήσεις και έρευνες στην Ελλάδα και σε αρκετά μέρη του κόσμου. Έχει κάνει μεταφράσεις έργων, υπήρξε editor πολλών ανθολογιών και επιμελητής εκδόσεων, μουσικός, περιηγητής, ξεναγός, συλλέκτης, αλληλογράφος, εισηγητής, διακεκριμένος ομιλητής με πολλές δεκάδες διαλέξεις σε μεγάλο κοινό, ειδικός γνωσιολόγος σε ποικίλα πεδία γνώσης. Είναι ο δημιουργός, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού “Strange”, δημιουργός των εκδόσεων “Αόρατο Κολλέγιο” και “Άγνωστο” (επίσης, στο παρελθόν, των εκδόσεων “Terra Nova” και “Αρχέτυπο”), και έχει εκδόσει πάνω από διακόσια βιβλία... Είναι πατέρας δύο αγοριών, και έχει καθοδηγήσει και προωθήσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ερευνητές και μελετητές. Ασχολείται ένθερμα με την Φανταστική Λογοτεχνία, την σημειολογία, την φιλοσοφία, την λογοτεχνία μυστηρίων, τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, και τα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων του.
ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ
-
►
2022
(16)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2021
(16)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2020
(12)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2019
(13)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2018
(16)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
►
2017
(14)
- ► Δεκεμβρίου (5)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2016
(35)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (5)
- ► Φεβρουαρίου (7)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
►
2015
(23)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
►
2014
(7)
- ► Δεκεμβρίου (1)
-
►
2013
(11)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (2)
-
►
2012
(18)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2011
(10)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2010
(14)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
▼
2009
(10)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
-
►
2008
(7)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
Αγωνιζομαστε για την προεκταση της πραγματικοτητας
Χρειαζόμαστε ένα παραμέρισμα της κουρτίνας, που ο συμβατικός κόσμος έχει τραβήξει μπροστά στα μάτια μας, μια νέα και μεγάλη προέκταση του οπτικού μας πεδίου, του πεδίου παρατήρησης.
Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αντίληψης και κατανόησης, και νέους τρόπους μετάδοσης των πραγμάτων που θα αντιληφθούμε και θα κατανοήσουμε.
Αυτό θα σημαίνει μια ριζική αναθεώρηση ενός μεγάλου μέρους των γνώσεων μας και των πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα.
Μια τέτοια αναθεώρηση δεν συμφέρει κανέναν από αυτούς που χειρίζονται τις λειτουργίες των καθημερινών συστημάτων, και, επιπλέον, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το μικρό, σίγουρο και ασφαλές νησί τους, για να εξερευνήσουν τα αβέβαια νερά ενός νέου και παράξενου ωκεανού...
Η πραγματικότητα είναι τελείως σχετική, κι αυτό αποδεικνύεται από το αγωνιώδες πείσμα της να μην αναιρεθεί, και από την αδυναμία της να σε τιμωρήσει μόλις την αναιρέσεις…
Ο Κοσμος εναντια στον Μυθο του
Ζούμε σε εποχές κατοχής και αντίστασης. Ο κόσμος επιζητά να παγιώσει τελείως την εικόνα του, και όλοι ανεξαιρέτως να υπηρετούν το τεχνητό κοσμικό είδωλο που ο κόσμος έφτιαξε για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που διαχώρισαν τον εαυτό τους από αυτόν τον κόσμο, αποσυρόμενοι στο ιδιωτικό τους σύμπαν, αντιστέκονται εστιαζόμενοι στον αέναα κρυφώς εξελισσόμενο μύθο του κόσμου, που η παγιωμένη εικόνα προσπαθεί να εξαφανίσει.
Οι άνθρωποι που προσπαθούν ν’ αποδράσουν από τις υποθέσεις αυτού του απογοητευτικού κόσμου, σπιθαμή με σπιθαμή φτιάχνουν μυστικά το Παραμύθι του Κόσμου. Το διηγείται ο ένας στον άλλον ψιθυριστά κι αν κάποιος είναι χωρίς συντρόφους, το διηγείται στον εαυτό του. Υπενθυμίζει συνέχεια την ιστορία, αποστηθίζει τους χάρτες και τα σημάδια, κάνει εξάσκηση τις νύχτες όταν όλοι κοιμούνται, απαγγέλλει το ποίημα, γράφει το μήνυμα, κουρδίζει τα ρολόγια και τα βιολιά, κοιμάται με το ξίφος κάτω απ’ το μαξιλάρι -μην έρθει η ώρα και δεν είναι έτοιμος για την ηρωική έξοδο…
Κάποιος που μπορεί να κοιτάξει γύρω του με τα σωστά μάτια, θα αντικρίσει παντού ολόγυρα το Παραμύθι του Κόσμου. Είναι τόσο μεγάλο και τόσο υπέροχο, γενιές ολόκληρες συνωμοτών το έφτιαχναν, το έγνεθαν, το έπλεκαν, το έχτιζαν, το χρωμάτιζαν. Στέκει εκεί (πού;) και διηγείται την πιο παράξενη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ. Την ιστορία ενός άλλου κόσμου, κάπου πέρα, μακριά απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, κι ακόμη πιο μακριά, στα βάθη του νου και της καρδιάς μας.
Τα μηνύματα από αυτόν τον κρυφό κόσμο, αναπόφευκτα, είναι πολεμικές ανταποκρίσεις, ενός πολέμου μυστικού, ανάμεσα στους υπηρέτες της κατοχής του κόσμου και στους παρτιζάνους του Αντίκοσμου...
Life is Stranger than Fiction.
«Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα».
Το πιο ουσιαστικό επίτευγμα της Λογοτεχνίας μέχρι σήμερα, είναι ότι κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αυτό δεν έγινε, βέβαια, για να απορρίψει τον εαυτό της, αλλά για να δώσει μια νέα σημασία στο ατέρμονο νόημα της ζωής.
Η ζωή καθορίστηκε από τη Λογοτεχνία.
Δεκάδες αιώνες χρειάστηκαν για να μετατρέψει ο άνθρωπος τα πάντα σε Λογοτεχνία. Ζούσε καταγράφοντας τα πάντα γύρω του, όλες τις πληροφορίες, όλες τις εμπειρίες, όλες τις ανακαλύψεις, όλα τα όνειρα, όλα τα συναισθήματα, όλα τα φαινόμενα, όλες τις ιδέες, όλες τις υποθέσεις… Και τα καταχωρούσε στην αιώνια βιβλιοθήκη.
Κάποτε η ζωή ξεπερνούσε τη Λογοτεχνία. Τώρα πια η βιβλιοθήκη είναι τόσο τεράστια, που η Λογοτεχνία ξεπερνά τη ζωή.
Οτιδήποτε ζω, μέχρι και η τελευταία εμπειρία και σκέψη μου, έχει ήδη προβλεφθεί από πριν μέσα στη Λογοτεχνία. Οι επιρροές της Λογοτεχνίας πάνω στη ζωή είναι τόσο πολυσύνθετες και εξαπλωμένες σε κάθε στοιχείο με όλους τους πιθανούς τρόπους, κρύβονται τόσο καλά μέσα στην ίδια τη ζωή, που σχεδόν κανείς δεν υποπτεύεται πως η κάθε στιγμή της ζωής του έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στις σελίδες κάποιου βιβλίου, κάποτε.
Η ίδια η Λογοτεχνία άρχισε κάποτε να παρατηρεί τον εαυτό της, και ανακάλυψε μια συγκλονιστική παραδοξολογία. Αφού η ζωή και η σκέψη καθοριζόταν πλέον από τη Λογοτεχνία, τότε η κύρια αποστολή της Λογοτεχνίας, που ήταν να εξερευνήσει τη ζωή και τη σκέψη, είχε μετασχηματιστεί σε κάτι τελείως νέο και παράξενο: η Λογοτεχνία εξερευνούσε πια τη Λογοτεχνία.
Έτσι, μπορούσες πια να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή στην εξερεύνηση της λογοτεχνίας, που εξερευνεί τον εαυτό της, και να εξερευνήσεις τη ζωή σου...
Ο Συγγραφεας ειναι ενα ιδιαιτερο ειδος ανθρωπου
Αυτό που κάνει τους συγγραφείς να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι κυρίως το γεγονός ότι οι συγγραφείς παρατηρούν πράγματα που οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν τα παρατηρούν, δεν τα προσέχουν, δεν τους δίνουν σημασία. Κι επιπλέον, οι συγγραφείς τα θυμούνται, τα καταγράφουν, συγκεντρώνουν αυτές τις αξιομνημόνευτες λεπτομερείς παρατηρήσεις τους ως οπλοστάσιο, ως θησαυροφυλάκιο λεπτομερειών, που κάπου θα χρησιμοποιηθούν κάποτε.
Ο συγγραφέας έχει πάντα ένα σημειωματάριο γενικών καταγραφών, και πολλά άλλα σημειωματάρια και σημειώσεις που σχετίζονται με τα διάφορα σχέδια του, με συνεχείς σημειώσεις που αντίστοιχα τα αφορούν, χωρίς ακόμη τα έργα να έχουν αρχίσει να γράφονται, αλλά και κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Στο γενικό σημειωματάριο, σημειώνει συνεχώς τα πάντα, οτιδήποτε ενδιαφέρον παρατηρεί γύρω του, ακούει, διαβάζει, βλέπει, μαθαίνει, εμπνέεται, ονειρεύεται, θυμάται, κλπ. Δεν αφήνει καμιά καλή και «ενδιαφέρουσα» σκέψη, ιδέα, έμπνευση, πληροφορία, σημειολογία, σύνδεση, αλληγορία, μεταφορά, απόσπασμα, παραδοξολογία, οξύμωρο, λέξη, μυστικό, παρατήρηση, επισήμανση, ανάμνηση, αφορισμό, απόφθεγμα, σύλληψη, να του ξεφύγει. Όταν οτιδήποτε από αυτά βγαίνει στον δρόμο του, το καταγράφει, για να το χρησιμοποιήσει, κάπου, κάπως, αργότερα. Είναι συλλέκτης ιδεών, σκέψεων, λέξεων, πληροφοριών, ενδιαφερόντων ζητημάτων και παρατηρήσεων. Διαθέτει μια ολόκληρη αόρατη βιβλιοθήκη από αυτά.
Ο συγγραφέας που δεν το κάνει συνειδητά και αφοσιωμένα και συνεχώς αυτό το πράγμα, που δεν παρατηρεί τις φευγαλέες λεπτομέρειες του κόσμου, δεν είναι συγγραφέας.
Αυτό, σταδιακά, του δίνει μια εποπτεία πάνω στην καθημερινή πραγματικότητα που οι άλλοι άνθρωποι ούτε που την έχουν ονειρευτεί ποτέ τους. Και, σιγά-σιγά, αρχίζει να ξεχωρίζει αμέσως το συγγραφικό ίχνος όταν εμφανίζεται οπουδήποτε για να του προσφερθεί από τη συγχρονικότητα. Μόλις παρατηρεί αυτό που πρέπει, ένα καμπανάκι χτυπάει στο κεφάλι του, κι εκείνος περισυλλέγει την παρατήρηση. Κι έπειτα την αντιμετωπίζει σαν πολύτιμη πληροφορία, σαν εύθραυστο μυστικό.
Μέσα από διεργασίες όπως αυτή και πολλές άλλες, ο συγγραφέας δεν περιμένει την έμπνευση, είναι ο Κυνηγός της Έμπνευσης, εκπαιδεύεται να την αναγνωρίζει παντού γύρω του, να την παραμονεύει και να την αρπάζει με λεπτεπίλεπτο τρόπο. Δεν είναι ποτέ απροετοίμαστος για αυτό.
Έτσι, παντού και πάντα, ο συγγραφέας καταστρατηγεί μια οικειότητα με το Παράξενο. Οι αληθινοί συγγραφείς είναι ερωτευμένοι με το Παράξενο. Είναι το παρασκήνιο του κόσμου μας.
Συμφωνώ με τον J. K. Chesterton, που γράφει:
«Το ότι υπάρχει ένας κόσμος πίσω από τον κόσμο, δεν το γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος άνθρωπος πίσω από κάθε άνθρωπο, αλλά κι αυτό ακόμη συχνά ο ίδιος ο άνθρωπος δεν το γνωρίζει. Υπάρχει ένα παρασκήνιο στα πάντα, ένα σκοτεινό παρασκήνιο, πολλές φορές πέρα από κάθε φαντασία. Στο παρασκήνιο αυτό, πίσω από την αυλαία του κόσμου, δεν πηγαίνει κανείς, εκτός από τους συγγραφείς…»
Η αληθινά μεγάλη ευχαρίστηση που αντλώ από τον κόσμο, προέρχεται από τα βιβλία. Ίσως γιατί ο ίδιος ο κόσμος είναι ένα ανεξάντλητο βιβλίο. Ίσως γιατί ο κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ακόμη ένα βιβλίο. Παραμένει ακόμη άγνωστος ο συγγραφέας του κόσμου μας. Υπάρχουν νύχτες που το μόνο που θέλω είναι να τον γνωρίσω, και να μου επιτρέψει να περιπλανηθώ στην απέραντη βιβλιοθήκη του. Έχω πολλές όμορφες ερωτήσεις να του κάνω, δίπλα από το τζάκι, πίνοντας λίγο κονιάκ…
Μια Δευτερη Ζωη
Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει, ακούει, οσμίζεται, γεύεται, πιάνει, κινείται, κλπ, και επεξεργάζεται πληροφορίες σαν να τις δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, με τη διαφορά ότι το σώμα κοιμάται και τίποτε από όλα αυτά δεν παρατηρείται να συμβαίνει σε αυτήν την πραγματικότητα...
Έχουμε έναν δεύτερο μυστηριώδη εαυτό, ο οποίος ζει κανονικά σε έναν παράλληλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων: ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν. Μια μυστηριώδης ονειρική γεωγραφία που το πανόραμά της ξανοίγεται μέσα μας. Την εξερευνούμε ασυνείδητα μέσα από αινιγματικές εμπειρίες και βιώματα που καταγράφονται από τον εγκέφαλό μας ως αληθινά, για τον οποίο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενώ ονειρευόμαστε συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά σαν να βιώνει πραγματικές καταστάσεις.
Ζούμε μέσα στα όνειρα…μια δεύτερη ζωή.
Το μάτι. Αυτό το οπτικό πεδίο συναλλαγής του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό κόσμο, το μάτι, είναι το μόνο όργανό μας που ζει από το φως ενώ το υπόλοιπο σώμα μας είναι βουτηγμένο στη λάσπη, στην ύλη. Το μάτι έχει τη μορφή του σύμπαντος. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι το περιγράφουν, η σφαίρα, η ίριδα και η κόρη: Ο εξωτερικός κύκλος του υπεργαλαξιακού κόσμου, ο εσωτερικός κύκλος του γαλαξιακού κόσμου, ο εσώτατος κύκλος του υποσελήνιου κόσμου. Κοιτώντας κανείς (με το μάτι του) το ανθρώπινο μάτι, είναι σαν να παρατηρεί το σχέδιο του Σύμπαντος. Το μαγικό σημείο όπου ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό. Τα άστρα του ουρανού εκπροσωπούνται από το άστρο του ματιού. Η ίδια η κόρη του ματιού είναι μια άβυσσος, εκεί απ’ όπου μπορεί κανείς να ατενίσει με ίλιγγο τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, αστρική στη φύση της και αόρατη. Κατοπτρισμένη πάνω στην κόρη είναι εκείνη η ανταύγεια ενός φωτεινού γαλαξία, το ίχνος του θεϊκού φωτός, το σπερματικό φως του κόσμου, του εσωτερικού κόσμου...
Όταν υπάρχει κάτι που δεν το ξέρεις
Πώς ξέρεις ότι δεν υπάρχει;
Ξέρουμε ότι πολλά από τα όνειρά μας δεν θα γίνουν αληθινά. Ίσως να μη γίνουν ποτέ αληθινά. Κι όμως, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.
Αυτό λέει πολλά, και δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται.
Έχουμε μάθει ότι τα όνειρά μας είναι σημαντικά όχι γιατί γίνονται αληθινά, αλλά γιατί μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν θα πηγαίναμε αλλιώς, και μας διδάσκουν πράγματα που ποτέ δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να μάθουμε…
Ο κόσμος που παρακολουθούμε, εκείνος ο κόσμος της καθημερινής μας πραγματικότητας, δεν είναι ο αληθινός κόσμος, είναι μία περιγραφή του.
Τα βιβλία είναι συχνά πολύ καλός τρόπος για να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.
Και τα βιβλία είναι παράθυρα.
Είναι σαν κιάλια που βλέπουν αλλού. Η αριστερή σελίδα για το αριστερό σου μάτι και η δεξιά σελίδα για το δεξί σου μάτι. Βάζεις μπροστά στο πρόσωπό σου ένα βιβλίο και αντικρίζεις το πανόραμα της ανάγνωσης. Το πεδίο της γνώσης από αλλού. Είναι μία τηλε-όραση. Βλέπεις μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλες ζωές, σε άλλα μυαλά, σε άλλους χρόνους.
Και, όταν γράφεις ένα βιβλίο, είσαι κάτι σαν οπτικός. Ρυθμίζεις έντεχνα την όραση του φίλου σου, του αναγνώστη σου, έτσι ώστε να μπορέσει να δει αλλού, να αλλάξει για λίγο την οπτική του κόσμου του και να παρακολουθήσει έναν απόκρυφο μικρόκοσμο, χαρτογραφημένο μέσα στις σελίδες…
Η Μεση Οδος
Η πεζοπορία, η οδοιπορία, η περιπλάνηση, το ταξίδι, η περιπέτεια, η περιπολία, η πρωτοπορία, η ανίχνευση, η εξερεύνηση...
Οι περισσότεροι άνθρωποι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά: Σχετίζονται με την πλοήγηση στον υλικό κόσμο.
Η τέχνη της πλοήγησης στον υλικό κόσμο είναι τόσο σημαντική όσο και η τέχνη της αναπνοής. Παραδόξως, για τους περισσότερους ανθρώπους, και οι δύο αυτές τέχνες είναι αυτοματικές συνήθειες και τίποτε παραπάνω.
Αλλά υπάρχει και η τέχνη της πλοήγησης στον πνευματικό κόσμο...
Εξασκούμε την πλοήγηση στον υλικό κόσμο χρησιμοποιώντας -διανύοντας- τις διαδρομές, και –από την άλλη– εξασκούμε την πλοήγηση στον πνευματικό κόσμο με τη φαντασία μας.
Όμως, αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο, τις διαδρομές και τη φαντασία, έχουμε ένα νέο είδος πλοήγησης. Και πρόκειται για πλοήγηση σε ένα νέο πεδίο, ούτε πραγματικό ούτε φανταστικό, σε εκείνο το συνδετικό πεδίο μεταξύ πνεύματος και ύλης, που είναι ένα κρυφό ενδιάμεσο πεδίο, μυστικό και απαγορευμένο, για το οποίο δεν συζητά κανείς...
Αυτή είναι η λεγόμενη «αόρατη πλευρά του κόσμου», και αυτήν εννοούσε ο παππούλης μου ο Τσαρλς Φορτ όταν έλεγε ότι ανακάλυψε μία «πυξίδα για τη ναυσιπλοΐα της αόρατης πλευράς του κόσμου...»
Λοιπόν, αυτή η νέα πλοήγηση σ’ αυτό το μυστικό ενδιάμεσο πεδίο, βασίζεται –στο πρώτο στάδιο εξάσκησής της– σε μία σχετικά απλή τεχνική: να κάνεις μία πλοήγηση στο υλικό πεδίο με πνευματικό τρόπο (ή, αν το προτιμάτε έτσι, στο πνευματικό πεδίο με υλικό τρόπο).
Μία περιπλάνηση στις διαδρομές του υλικού κόσμου με πνευματικό τρόπο. Πρόκειται για ένα λειτουργικό συνδυασμό της περιπλάνησης στους δρόμους και της περιπλάνησης στη φαντασία. Κι αυτό κάνει εκείνο το ενδιάμεσο πεδίο να αρχίσει να διακρίνεται αδιόρατα. (Και διακρίνεται γιατί «ανταποκρίνεται» στην περιπλάνησή σου).
Μία αφηρημένη περιπλάνηση μέσα στον τρισδιάστατο χάρτη της πόλης, αφήνοντας τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τη φαντασία, αλλά ταυτόχρονα και να παρασυρθεί από τους δρόμους. Δηλαδή, να παρασυρθεί στις διαδρομές της φαντασίας, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί από τις διαδρομές της πόλης. Να παρασυρθεί από τη ροή των συλλογισμών, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί στη ροή των δρόμων. Από τα «μονοπάτια της σκέψης» και από τα μονοπάτια του κόσμου. Να «αποπροσανατολιστεί» κάποιος από τον εαυτό του, και ταυτόχρονα να αποπροσανατολιστεί μέσα στην πόλη. Να «περι-πλανηθεί»…
Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο εσωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εξωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς κανονικά μέσα του: να τον περπατήσεις.
Αν προτιμάτε, ο εξωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εσωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς σ’ αυτόν με τη σκέψη σου.
Το ίδιο είναι, απλά εξαρτάται από την οπτική γωνία από την οποία το βλέπεις…
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης, που σε πρώτη φάση γίνεται χωρίς νόημα, ο περιπλανώμενος είναι βυθισμένος σε μια επιλεγμένη φαντασίωση, (αλλά και στους αυθόρμητους συλλογισμούς του, ακολουθώντας με τον νου του ελεύθερα τη ροή τους, παρατηρώντας πως αυτή αρχίζει να σχετίζεται με τα ερεθίσματα που λαμβάνει από ολόγυρά του), και καθώς ακολουθεί τελείως αυθόρμητες διαδρομές, σταδιακά αρχίζει να συμβαίνει το εξής:
Η περιπλάνησή του αρχίζει να αποκτά νόημα, είναι σαν να βαδίζει πάνω σε υπονοούμενα, σαν να γράφει ή να διαβάζει ένα κείμενο, τα πάντα γύρω του αποκτούν ένα ιδιόμορφο νόημα, ή ένα πλέγμα από κρυφά νοήματα, που του αποκαλύπτονται, που συνδέονται όλο και περισσότερο με τους συλλογισμούς του. Φτάνει σε ένα σημείο που αυτό το φαινόμενο γίνεται τόσο έντονο, που ο περιπλανώμενος θεωρεί ότι μπορεί να κοντρολάρει το ίδιο το τοπίο, και όχι μόνο τις σκέψεις του. Η Πλοήγηση έχει ξεκινήσει…
Για τον Πλοηγό που θα το κάνει αυτό, οι συνηθισμένοι υλικοί δρόμοι του κόσμου χάνουν κάθε συμβατική σημασία. Οι διαδρομές αποκτούν ένα τελείως διαφορετικό νόημα γι’ αυτόν, η πόλη η ίδια μεταλλάσσεται μυστικά, οι δρόμοι της οδηγούν «αλλού»…
Τί να συμβαίνει στα ερημικά μέρη της εξοχής, τη νύχτα, όταν δεν είναι κανείς εκεί για να το δει;...
Χωρις Εμενα
Ο κόσμος που ζούμε, είναι ένα πάρα πολύ παράξενο μέρος! Αλλά, εγκλωβισμένοι μέσα στις υποθέσεις της καθημερινότητάς μας, έχουμε την τάση να το ξεχνάμε αυτό ή να το αγνοούμε. Εμείς οι ίδιοι που βαδίζουμε σ’ αυτό το παράξενο μέρος, είμαστε πάρα πολύ παράξενα όντα…
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που δεν ξέρουμε για τους μηχανισμούς του κόσμου και του εαυτού μας, που φοβόμαστε να παραδεχτούμε αυτή την μεγάλη αλήθεια. Θέλουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας να είναι μικροί, συγκεκριμένοι και περιορισμένοι, για να μπορούμε να τους ελέγχουμε και να νιώθουμε ασφαλείς. Αλλά τον κόσμο και τον εαυτό μας, τους διατρέχουν δυνάμεις ανεξιχνίαστες. Βιαστήκαμε να τους δώσουμε ονόματα, περιγραφές, επιστήμες, για να μπορούμε να έχουμε έναν υποτυπώδη έλεγχο πάνω στην αχαλίνωτη πραγματικότητα. Κι όμως, τα πράγματα δεν τελειώνουν στα όρια που έχουν θέσει αυτές οι εξηγήσεις. Τα πράγματα είναι ατέλειωτα .
Αυτή τη βροχερή νύχτα, μέσα στη μοναξιά μου, καθώς γράφω, έχω δίπλα μου ένα βιβλίο κιτρινισμένο από το χρόνο, το Pensees του Blaise Pascal. Ανοίγω μια σελίδα στην τύχη και διαβάζω:
«Όταν ατενίζω μπροστά μου τον ορίζοντα με το περιορισμένο βλέμμα μου… τί αχανές διάστημα είναι αυτό μέσα στο οποίο εγώ δεν υπάρχω! Κι αν κοιτάξω πίσω μου… τί φρικτή δίνη ατέλειωτων χρόνων που εγώ δεν υπήρξα! Όταν βυθίζομαι στον κόσμο της γνώσης… τί απύθμενες θάλασσες γνώσεων που εγώ δε γνωρίζω και ίσως ούτε θα γνωρίσω ποτέ! Πόσα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς, χωρίς εμένα! Και… πόσο λίγο χώρο καταλαμβάνω εγώ σ’ αυτή την ατέρμονη άβυσσο του Χρόνου…»
Είδα το σπίτι που μένει ο Θεός.
Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Οι αληθινοί Συγγραφείς, οι εξερευνητές των ανθρώπινων ονείρων, οι πολεμιστές των ιδεών και των λέξεων, οι ονειροπόλοι που οραματίζονται νέους κόσμους στο σύμπαν μιας σελίδας, που δημιουργούν την ζωντανή φαντασία της ανθρωπότητας, οι αληθινοί Συγγραφείς, επιζητούν να μιλήσουν για το ανείπωτο, να βάλουν σε λόγια το ανήκουστο, να φωτίσουν το Άγνωστο, να διασώσουν το χαμένο, να περιγράψουν το απερίγραπτο, να διηγηθούν όλες τις ιστορίες που δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς. Η λογοτεχνία τους είναι η ίδια η οικουμενική μνήμη των περίτεχνων ονείρων του κόσμου μας, η κιβωτός της ιστορίας της ανθρώπινης θέλησης, της δραματικής προσπάθειας να προσεγγιστεί το άφταστο άστρο, της συγκλονιστικής ανθρώπινης περιπέτειας που διαρκεί όσο θα διαρκεί η καταγραφή της. Η μνήμη των βάρδων είναι η μνήμη του κόσμου. Η μνήμη των εξερευνητών είναι οι χάρτες του κόσμου.
. . . . .
Όλα τα πράγματα συνδέονται. Οι αληθινοί Συγγραφείς γνωρίζουν αυτό το μυστικό, και εφαρμόζουν την τέχνη του για να αποκαλύψουν την κρυφή δομή του κόσμου. Οι ατμόσφαιρες, τα μηνύματα, η τέχνη, οι ιστορίες, οι ιδέες, οι ήρωες, οι μνήμες, είναι αιθέρια εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να αποκαλύψουν το αραβούργημα των δικτύων που ενώνουν τα πάντα, σε ένα βαθύτερο επίπεδο που κανείς δεν παρατηρεί εκτός από τους Συγγραφείς.
Όλα τα πράγματα συνδέονται. Οι αληθινοί Συγγραφείς γνωρίζουν αυτό το μυστικό, και εφαρμόζουν την τέχνη του για να αποκαλύψουν την κρυφή δομή του κόσμου. Οι ατμόσφαιρες, τα μηνύματα, η τέχνη, οι ιστορίες, οι ιδέες, οι ήρωες, οι μνήμες, είναι αιθέρια εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να αποκαλύψουν το αραβούργημα των δικτύων που ενώνουν τα πάντα, σε ένα βαθύτερο επίπεδο που κανείς δεν παρατηρεί εκτός από τους Συγγραφείς.
. . . . .
Οι εικόνες, οι εμπνεύσεις, οι γνώσεις και οι πληροφορίες, ταξιδεύουν στον χώρο και στον χρόνο σταλμένες από τους Συγγραφείς. Είναι ο καθρέφτης του κόσμου. Του αληθινού κόσμου. Εκείνου που βρίσκεται μέσα μας. Του κόσμου της φαντασίας μας. Που δημιούργησε το Σύμπαν. Το αληθινό δικό μας Σύμπαν. Της ανθρώπινης ψυχής.
Οι εικόνες, οι εμπνεύσεις, οι γνώσεις και οι πληροφορίες, ταξιδεύουν στον χώρο και στον χρόνο σταλμένες από τους Συγγραφείς. Είναι ο καθρέφτης του κόσμου. Του αληθινού κόσμου. Εκείνου που βρίσκεται μέσα μας. Του κόσμου της φαντασίας μας. Που δημιούργησε το Σύμπαν. Το αληθινό δικό μας Σύμπαν. Της ανθρώπινης ψυχής.
V
Ο Παντελής Β. Γιαννουλάκης
εκπέμπει από τον
ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ
Copyright ©
Παντελής Β. Γιαννουλάκης
18 comments:
ante kai kana kainourio biblio...
στο τεύχος 122....το editorial και το άρθρο για τον έρωτα ΜΑΣ εχουν καταπλήξει!!!
Αννα - Στράτος
ΥΓ: Να είσαι πάντα καλά Παντελή!!!
Καλησπέρα,
Θα ήθελα να συγχαρώ το περιοδικό Strange για τα τελευταία απίστευτα τεύχη, τα οποία είναι η απάντηση σε κάτι «ψίθυρους» που ακούω τελευταία, ότι το περιοδικό strange δεν είναι όπως παλιά, ότι έχασε σε ποιότητα και διάφορα άλλα τέτοια. Νομίζω ότι τα τελευταία τεύχη είναι η απόδειξη ότι το ακριβώς αντίθετο μάλιστα συμβαίνει. Τουλάχιστον εγώ έτσι το βλέπω από την μεριά μου.
Συγχαρητήρια και πάλι, συνεχίστε έτσι! Μπράβο!
Παντελή κράτα γερά τα πανιά, όπου να 'ναι φθάνουμε στην «πατρίδα».
Υγ 1. Βάλτε ακόμα περισσότερο Τσουμάνη! Ο Δημήτρης είναι πραγματικά από «αλλού»!
Υγ 2. Ιδέα για άρθρο σε επόμενο τεύχος: Παντελή, υπάρχει περίπτωση σε κάποιο απο τα επόμενα τεύχη να δούμε κάποιο άρθρο-παρουσίαση του έργου και της ζωής του σκηνοθέτη Wim Wenders και τών ταινιών του ή επίσης κάτι και για την Ελληνίδα Αντουαννέτα Αγγελίδη (ίσως και κάποια συνέντευξη, γιατί όχι;);
θα με ενδιέφερε πολύ καθώς επίσης πιστεύω το ίδιο ενδιαφέρον θα ήταν και σε όσους αναγνώστες του strange γνωρίζουν το έργο αυτών των σκηνοθετών (που δέν είναι φυσικά μόνο σκηνοθέτες), αλλά παράλληλα και ακόμα αυτοί που δέν τους γνωρίζουν να πάρουν μια μικρή γεύση. Πιστεύω ότι είναι δύο πολύ ξεχωριστές περιπτώσεις δημιουργών και καλλιτεχνών και φυσικά αρκετά strange, ώστε το περιοδικό αξίζει να αφιερώσει λίγο απο τον ιδιαίτερο χώρο και χρόνο του.
Hi, what happend to the cosmopolis project ?
Χαιρετώ θείε Παντελή.
στο προηγούμενο τεύχος το editorial και το άρθρο για τον έρωτα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ!!!!
Ευχαριστούμε Παντελή!!!
Αννα - Στράτος
Επέτρεψέ μου να σου ευχηθώ Χρόνια Καλά για την ονομαστική σου εορτή, σήμερα, σύμφωνα με το παλαιό εορτολόγιο.
Πάντα εμπνευσμένα και εμπνευστικά τα editorial, είναι ένα ραντεβού που προσμένω να συμβεί.
Στον πόλεμο που συλαμβάνουν οι, περιορισμένες, αισθήσεις μας να εξελίσεται* ενδεχομένως και να είναι μία ψευδαίσθηση η συμμετοχή δύο μερών. Ενδεχομένως η υποψία μάχης να 'φαίνεται', αγωνιζόμενη με κάθε μέσο, αντιπαρατειθόμενη... και μόνο.
Η αμφισβήτιση του αισθήματος, της αίσθησης, έρχεται από μόνη της να αντιπαρατεθεί.
Δεν μένει παρά να σταθούμε καλά, γερά και με σεβασμό σε ότι συμβαίνει τριγύρω μας για να μας αποκαλυφθεί.
το ευχάριστο είναι ότι είδα το strange εδώ στην γειτονιά μου στην ακαδημία πλάτωνος ένα και μοναδικό τεύχος..!γενικά η διανομή πρέπει να τα πηγαίνει καλά γιατί το έχω βρεί σε μέρη που δεν το φαντάζεται ο αναγνώστης και σε μια απρόσιτη περιοχή ας πούμε.
συν τοις άλλοις μου θυμίζει την ατάκα του παντελή με το τι κρύβουν ή τι συμβαίνει τις νύχτες σε απρόσιτες ακατοίκητες περιοχές, τι μυστικά κρύβουν ή τι διαλόγοι εξελίσσονται στα βάθη της νύχτας ανάμεσα σε φύλλα δέντρων και τον άνεμο, με τα στοιχεία και τα στοιχειά της φύσης και του αγνώστου.Πιστεύω πνευματικά όλες αυτές οι υπάρξεις της νύχτας με μια ποιητική σύμπνοια αγκαλιάζουν το strange και το αγαπάνε σαν μια κρυφή προέκταση των εαυτών τους.
σίγουρα κάποιος φίλος αναγνώστης σε κάποιο ξέφωτο θα ξεφύλλιζε strange.
and in my mind as i was floatin far above the clouds
some children laugh id fall for certain for thinkin that id last forever..
κύριε γιαννουλάκη βγάζουμε χάρτες και ξεκινάμε..χτες ένας φίλος μου είπε για ενα φημισμένο bar που επισκέφτηκε στην Βαρκελώνη στο οποίο σύχναζε τόσο o Μπωντλαίρ όσο και ο Όσκαρ Ουάιλντ το οποίο έχει μείνει ανέπαφο από τότε χωρίς να έχει υποστεί ανακαινίσεις.Υπάρχει μια αίσθηση από άλλη εποχή και είναι σαν να βλέπεις εικόνες από την εποχή του μεγάλου ποιητή.
καλό απόγευμα
Όλα τα τελευταία τεύχη του STRANGE και ειδικά τα δύο τελευταία 122 & 123 : είναι καταπληκτικά!
Εύχομαι έτσι πάντα.
Σα συνταξιδιώτης σας στέλνω τα συγχαρητήρια μου για το εξαιρετικό και ποικίλο έργο σας και να εχετε θάρρος υγεία και δύναμη να το συνεχίσετε και να τα χιλιάσετε.
Σας ευχαριστώ για όλα όσα γράφετε, είναι μια καλή παρέα για όλους μας και πολύ καλή γνώση και αίσθηση.
Με εκτίμηση
Νίκος Αποστόλης
Σήμερα πήρα στα χέρια μου το νέο τευχος...Τη μηνιαία μας ανάσα...Να περιμενουμε κατι για τη Μυστική Θεσσαλονικη στο άμεσο μέλλον;
Σε μια Strange ζωη που εχομε ,μονο Strange αναγνωσματα μας ταιριαζουν!!!!Να ειστε παντα καλα λοιπον που φροντιζεται για την Strange ενημερωση μας.
Αυτό το καλοκαίρι έκανα πολλά ταξίδια με την πολυθρόνα μου, που μόλις προσγειώθηκε. Εύχομαι σε όλους καλό φθινόπωρο! (Που κανείς δεν ξέρει πια πότε αρχίζει και πότε τελειώνει: έρχεται απροειδοποίητα, και κρατάει είτε δέκα μέρες είτε πέντε μήνες). Μόλις με βρει λίγος ελεύθερος χρόνος (και ελεύθερη έμπνευση) θα γράψω νέα κείμενα εδώ στο blog μου. Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας, συγνώμη που καθυστέρησα για λίγες απαντήσεις:
@ Ανώνυμος-1:
Αυτή την εποχή στις εκδόσεις Άγνωστο ετοιμάζουμε πέντε καινούρια βιβλία, που θα κυκλοφορήσουν ελπίζω πολύ σύντομα. Έκπληξη...
(Hint: Ανάμεσά τους και μία νέα αναθεωρημένη έκδοση του βιβλίου μου "Ιστορίες Που Δεν Διηγήθηκε Ποτέ Κανείς", με επιπλέον αρκετές νέες ιστορίες ...που δεν τις είχα διηγηθεί στις προηγούμενες εκδόσεις).
@ gipsy:
Ευχαριστώ, κι εσείς να είστε πάντα καλά! Λέτε ότι το editorial και το άρθρο για τα Μυστήρια του Έρωτα σάς έχουν καταπλήξει, μα, κι εγώ κατάπληκτος τα έγραψα...
@Urpgrund :
Λοιπόν, νόμιζα ότι γράφεις λάθος το Urgrund (έτσι ονομάζει τον Θεό ο Jacob Boehme)αλλά τελικά ανακάλυψα ότι Urpgrund είναι ένα death metal συγκρότημα (ή μήπως αυτοί το γράφουν λάθος;)
Μου αρέσει η έκφραση "απίστευτα τεύχη" που χρησιμοποιείς, που σημαίνει είτε ότι κανείς δεν τα πιστεύει, είτε ότι κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχουν...
Για την προτροπή σου: κρατάω τόσο γερά τα πανιά που κοντεύω να τα σχίσω!
Περισσότερος Τσουμάνης έρχεται (αν θέλει κι ο Τσουμάνης να έρθει, βέβαια).
Δυστυχώς δεν μου αρέσει καθόλου ο Wim Wenders (κατά τη γνώμη μου, έχει κάνει μόνο μια ωραία μισή ταινία: το "Der Himmel Uber Berlin" -το πρώτο μισό. Αν και ίσως αδικώ την ταινία "Paris Texas" -αλλά δεν φταίω εγώ που έπρεπε να είναι μικρού μήκους και την έκανε πιο μεγάλη). Προτιμώ κατά πολύ τον καταπληκτικό Werner Herzog, στον οποίο θα είναι αφιερωμένο το φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, και θα παραστεί και ο ίδιος και θα κάνει και σεμινάριο (στο οποίο πρέπει να συμμετέχουμε, νομίζω).
Η Αντουανέττα Αγγελίδη είναι πραγματικά πολύ καλή (κι αν σε διαβάζει ο Δημήτρης Τσουμάνης που λέγαμε, ίσως έρθει με αυτήν).
@ Ανώνυμος-2:
Το "Cosmopolis Project" θα επιστρέψει στο Strange (έπειτα από πέντε αποτυχημένες απόπειρες)ελπίζω σύντομα, αν καταφέρει σύντομα να ξεπεράσει τα προβλήματά του. Μας την πέσανε, βλέπεις...αλλά θα τα καταφέρουμε...
συνέχεια > >
@ Τhe Manager:
Α, σε χαιρετώ κι εγώ!
@ Iωάννης:
Χρόνια πολλά Ιωάννη, σύμφωνα με το ακόμη παλαιότερο εορτολόγιο, σήμερα είναι η δική σου γιορτή. Δυστυχώς το γνωρίζουν μονάχα δέκα άνθρωποι στον κόσμο (ευτυχώς είμαι ένας από αυτούς).
Καλά τα λες, ("...Στον πόλεμο που συλαμβάνουν οι, περιορισμένες, αισθήσεις μας να εξελίσεται ενδεχομένως και να είναι μία ψευδαίσθηση η συμμετοχή δύο μερών...") αλλά είμαι υποχρεωμένος να σε ενημερώσω για ένα πρόβλημα: αυτός ο πόλεμος δεν είναι ψευδαίσθηση, η ψευδαίσθηση είναι πόλεμος (όπλο)... Δυστυχώς :-)
Όμως: Στώμεν Καλώς...
@ Ανώνυμος-3:
Λες για το Strange, "το έχω βρεί σε μέρη που δεν το φαντάζεται ο αναγνώστης", και καταλαβαίνεις ότι αυτό εξάπτει τη φαντασία του αναγνώστη, και τη δική μου!
Αν και θα μου άρεσε να το βλέπαμε ότι "μας βρίσκει" και όχι ότι "το βρίσκουμε". Οπότε, θα σε διόρθωνα ως εξής (για να εξάπτει ακόμη περισσότερο): "με έχει βρει σε μέρη που δεν φαντάζεται ο αναγνώστης"...
Λοιπόν, κι εγώ στη Λισσαβώνα έχω πάει σ' εκείνο το καφέ στο οποίο έπαιζε σκάκι ο Φερνάντο Πεσόα με τον Άλιστερ Κρόουλυ...
@ Ανώνυμος-4:
Κι εγώ σας ευχαριστώ που σάς ευχαριστούν αυτά που γράφω. Είναι όντως μια καλή παρέα για όλους μας.
@ Ophensive:
Λες ότι πήρες στα χέρια σου ("σε πήρε", είπαμε ότι θα το λέμε) το νέο τεύχος, κι ότι είναι η μηνιαία σου ανάσα. Φίλε, αν αναπνέεις μόνο μια φορά τον μήνα, θέλω συνέντευξη!!
Υπάρχει μια ιδέα για (ακόμη μία) Μυστική Θεσσαλονίκη σε κάποιο από τα επόμενα τεύχη του "Μυστική Ελλάδα" (είναι καταδικασμένο να ταιριάζει εκεί, όπως και φαίνεται)
@ Prasino Liker:
Ω, ναι, η ζωή μας είναι πολύ Strange. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το ξέρουν όλοι, και μάς την κάνουν δύσκολη. Είναι τόσο Strange, που θα 'πρεπε να είχαν παραιτηθεί. Σε αυτό στοχεύει -μεταξύ άλλων- και η Strange ενημέρωση...
Εις το επανιδείν
Π. Γ.
«Λοιπόν, νόμιζα ότι γράφεις λάθος το Urgrund (έτσι ονομάζει τον Θεό ο Jacob Boehme)αλλά τελικά ανακάλυψα ότι Urpgrund είναι ένα death metal συγκρότημα (ή μήπως αυτοί το γράφουν λάθος;)».
Σωστή η παρατήρηση σου, όχι δεν αναφέρεται το nickname μου σε κάποιο death metal συγκρότημα, εκ παραδρομής το έγραψα λάθος. Πρώτη φορά διάβασα για αυτή την "ονομασία" του Θεού σε ένα βιβλίο του Philip K. Dick, μου άρεσε και την υιοθέτησα. Και αυτή είναι η μικρή ταπεινή ιστορία του nickname μου…
«Μου αρέσει η έκφραση "απίστευτα τεύχη" που χρησιμοποιείς, που σημαίνει είτε ότι κανείς δεν τα πιστεύει, είτε ότι κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχουν...»
Θα αρχίσω να το πιστεύω αυτό το τελευταίο σιγά σιγά….
«Δυστυχώς δεν μου αρέσει καθόλου ο Wim Wenders (κατά τη γνώμη μου, έχει κάνει μόνο μια ωραία μισή ταινία: το "Der Himmel Uber Berlin" -το πρώτο μισό. Αν και ίσως αδικώ την ταινία "Paris Texas" -αλλά δεν φταίω εγώ που έπρεπε να είναι μικρού μήκους και την έκανε πιο μεγάλη). Προτιμώ κατά πολύ τον καταπληκτικό Werner Herzog, στον οποίο θα είναι αφιερωμένο το φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, και θα παραστεί και ο ίδιος και θα κάνει και σεμινάριο (στο οποίο πρέπει να συμμετέχουμε, νομίζω).»
Δέν σου αρέσει καθόλου; Περίεργο, νόμιζα ότι θα σου άρεσε αρκετά. Προσωπικά προτιμώ το Wings Of Desire. Το θεωρώ καταπληκτικό έργο, χωρίς βέβαια να μπορώ να πώ ότι έχω καταλάβει απόλυτα τι θέλει να πεί ο «ποιητής»! Με τον Werner Herzog δεν έχω ασχοληθεί αλλά μιάς και τον ανέφερες θα τον έχω υπόψιν μου.
«Η Αντουανέττα Αγγελίδη είναι πραγματικά πολύ καλή (κι αν σε διαβάζει ο Δημήτρης Τσουμάνης που λέγαμε, ίσως έρθει με αυτήν)».
Tι σχέση έχει η Αντουανέτα Αγγελίδη με τον Δημήτρη Τσουμάνη; Εννοείς να «έρθει» με κάποιο άρθρο για αυτήν; Αυτό εννοείς; Ή να έρθει μαζί της στο Φεστιβάλ κινηματογράφου ;
Ω, ναι, είχε ένα πάθος ο Dick με τον Jacob Boehme (γράφει γι' αυτόν και για το Urgrund πάρα πολλά στο "Exegesis" του)...
"Der Himmel Uber Berlin" (Ο Ουρανός Πάνω από το Βερολίνο) είναι ο αυθεντικός γερμανικός τίτλος του "Wings of Desire" (στην Ελλάδα: "Τα Φτερά του Έρωτα")
Αυτός ο τύπος γυρνάει ταινίες μέχρι τη μέση, και μετά βαριέται να τις τελειώσει...
Ο Δημήτρης είναι "ερωτευμένος" με την Αγγελίδη, γι' αυτό και είναι πολύ πιθανό να επιστρέψει (να έρθει) με ένα άρθρο για αυτήν, αν τα διαβάσει αυτά εδώ που λέμε...
Τώρα, αν φτάσει στο σημείο να έρθει μαζί της στο φεστιβάλ κινηματογράφου...νομίζω ότι θα χαρεί πάρα πολύ (η Αγγελίδη).
Χαίρε!
Π.Γ.
Κύριε Γιαννουλάκη, μπορείτε να μας πείτε πότε θα παρουσιάσετε τη μελέτη σας για το τελευταίο βιβλίο του Καστανέντα; Είπατε ότι γράψατε το βιβλίο για λογαριασμό κάποιου αμερικάνικου εκδοτικού οίκου και ότι θα το εκδίδατε και στα ελληνικά.
Το ίδιο ισχύει και για τις μελέτες του κ. Μηνά Μαδεντζίδη.
@ Michael:
Συνταξιδιώτη, έχεις καλή μνήμη...
Η μελέτη μου (όχι για το τελευταίο βιβλίο του, δυστυχώς γράφτηκε πριν απ' αυτό) για το Μυστήριο του Κάρλος Καστανέντα, είναι γραμμένη στα αγγλικά, πριν από αρκετά χρόνια, και όταν κάποτε βρω τον απαιτούμενο χρόνο (πότε;) να τη μεταφράσω στα ελληνικά, θα εκδοθεί το βιβλίο στην Ελλάδα, ελπίζω, αν ενδιαφέρεται πια κανείς μέχρι τότε. Ζητώ συγγνώμη για την τόσο μεγάλη καθυστέρηση...
Ο συγχωρεμένος φίλος Μηνάς Μαδεντζίδης, που ήταν μεγάλος ερευνητής του ανθρώπινου εγκεφάλου και εξαιρετικός καθηγητής και φυσιολόγος, μού έχει αφήσει κάποιες μελέτες του (όχι όλες, αγνοώ που βρίσκονται οι υπόλοιπες) για ειδικά ζητήματα και θέματα που σχετίζονται με τον εγκέφαλο. Δυστυχώς, πρόκειται για επιστημονικά συγγράμματα, (χαρακτηριστικά αναφέρω ένα για τους Κερκοφόρους Πυρήνες του Εγκεφάλου), πολύ εξειδικευμένα και δύσκολα για τον μέσο αναγνώστη, γι' αυτό και έχω διστάσει μέχρι σήμερα να τα δημοσιεύσω, φοβούμενος ότι δεν υπάρχει αναγνωστικό κοινό γι' αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα.
Επειδή, όμως, (εκτός από τις δύο συνεντεύξεις μας), έχω αρκετές ηχογραφημένες συζητήσεις μας, που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, ίσως κάποια στιγμή να τις απομαγνητοφωνήσω και να τις επιμεληθώ, και αυτό θα μπορούσε να αποτελεί ένα ενδιαφέρον βιβλίο, στο οποίο θα μπορούσαν να προστεθούν ως ειδικά παραρτήματα οι εν λόγω μελέτες του Μηνά. Θα δούμε...
Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου, και για την υπενθύμιση.
Π. Γ.
παντελη ποτε θα βγει το cosmopolis project αλμπουμ 2 τι εγεινε?????????
Δημοσίευση σχολίου