To Νέο Τεύχος του Περιοδικού STRANGE

9 comments:

ekptwtos είπε...: keep stranging Δάσκαλε...

God Bless!; 14 Οκτωβρίου 2009 στις 2:51:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: επιτέλους βγήκε!!! :-) Ο Φου Μαν Τσου θα σκάσει από το κακό του!!; 14 Οκτωβρίου 2009 στις 3:50:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: Καλημέρα,

Τα βιβλία σας megapolisomancy και ταξιδι στη μοναξια του χρονου μου αρεσαν πολύ [παλια είχα διαβασει και ενα παράξενο βιβλιο απο εσας το οποίο τοτε το είχα βρει πολύ παράξενο :) ], αυτη τη στιγμη βρεθηκα στη θέση να ασχολούμαι με τα κείμενα 'What is an author'(Foucault) και 'the death of the author'(Barthes) στο πλαισιο της αναφορας και της μετάπλασης στις τεχνες.
Θα ήθελα ειλικρηνα (αν εχετε τη διάθεση) την αποψη σας για τα κειμενα αυτα τα οποια σιγουρα σας ειναι γνωστά.[Ξέρω μαλλον χρειάζεται αρθρο για αυτα τα πραγματα αλλά ...]

Φιλικά,
V

P.S
(Δε μπορώ να πω το ονομά μου, με κυνηγαει και εμενα ο 'Foo Mann Zu'); 19 Οκτωβρίου 2009 στις 9:38:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: Καταπληκτικό τεύχος!
(Που μπορούμε να βρούμε το αρχαιοελληνικό κινητό?)
Γενικά τα τελευταία τεύχη Στραν-γη είναι το ένα καλήτερο από το άλλο.
η συλλογή με τα εξωγήινα σιμουλάκρα είναι το κάτι άλλο, θέλει συνέχεια.
Η άγνωστη αυτή κρύπτη των Ναιτών έρχεται στο φως παράληλα με τις υπόγειες στοές κάτω από την αγιά σοφιά.

Πολύ καλή και η ξεχωριστή συνοπτική μονογραφία για το 2012 που μόλις διάβασα. Μια ανάλογη θα χρειαζόταν νομίζω για τον ήλιο (μαύρο και όχι).
Να είστε καλά και να συνεχίσετε τολμηρά

Τ.; 23 Οκτωβρίου 2009 στις 4:02:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: Νασαι καλά Δάσκαλε!
Μακάρι να υπήρχαν περισσότερα άτομα με το μυαλό το δικό σας!(έχουμε πήξει στην μετριότητα της σκέψης,δεν πάει άλλο...)
Μας εμπνέεις όλους με τα κείμενά σου,συνέχισαι ακάθεκτος!
Το περιοδικό είναι φανταστικό,το παρακολουθώ απο το πρώτο τεύχος και δεν θα ξεχάσω ποτέ την εντύπωση που μου έκανε και τους δρόμους στο μυαλό μου που άνοιξε το πρώτο τεύχος όταν το είδα κρεμασμένο σενα περίπτερο στην πόλη όπου ήμουνα τότε φοιτητής!!
Εύχομαι τα καλύτερα για το μέλλον,γιατί η δουλειά σας αξίζει!; 31 Οκτωβρίου 2009 στις 7:58:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: Για τον αιώνιο εχθρό μας, (μεταξύ πολλών άλλων), τον Φου Μαν Τσου, ο Dr. Shambala έχει τοποθετηθεί πολύ ωραία:

«Με μυστικές διεργασίες –που απαιτούν μεγάλη και έντονη παρατηρητικότητα, ενδοσκόπηση και αυτοκριτική– εντόπισα και ξερίζωσα τον Φου Μαν Τσου από μέσα μου. Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να κατατροπώσω και τον Φου Μαν Τσου εκεί έξω. Εκείνος το κατάλαβε...»

(Από τα Απομνημονεύματα του Dr. Shambala, σελίδα 1.762, παράγραφος 1).

Π. Γ.; 2 Νοεμβρίου 2009 στις 5:10:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: Ανώνυμε Συνταξιδιώτη V,
ρωτάς την άποψή μου για το 'What is an Author' του Foucault, και για το "αντίπαλο δέος" τού 'The Death of the Author' του Roland Barthes, τα οποία έχω υπ' όψιν μου, και ελπίζω να το κάνεις από κάποιες συγγραφικές ανησυχίες που σε διακατέχουν, ή από φιλοσοφική άσκηση, και όχι από κάποιου είδους ψυχοκοινωνιολογικούς προβληματισμούς τους οποίους αντιπαθώ (και, γι' αυτό ακριβώς, σ' αυτήν την περίπτωση δεν θα σου είμαι και τόσο χρήσιμος).

Ο Foucault και ο Barthes είναι δύο αρκετά αξιόλογοι συγγραφείς και στοχαστές (ξέρω και χειρότερους), γενικά τις απόψεις των οποίων -παρά την εκκεντρική ιδιοσυγκρασία των ιδίων- δεν συμμερίζομαι, δυστυχώς ή ευτυχώς.
Και, παρ' όλο που συχνά φαίνεται να διαφωνούν έντονα σε κάποια θέματα (με ή χωρίς τον Derrida), για μένα είναι ίδιοι.
Είναι εκπρόσωποι μιας αναθεωρητικής σκληροπυρηνικής κοινωνικοπολιτικής κουλτούρας του γαλλικού παρελθόντος, βαθιά ορθολογιστικής και "ξύλινα" φλύαρης, που παλαιότερα δήλωνε "προοδευτική" και σήμερα είναι απόλυτα συντηρητική και απόλυτα κατεστημένη, (ακολουθώντας ίσως τη μοίρα της υποτιθέμενης "αριστερής" διανόησης), διότι, στο κάτω-κάτω, αυτές ήταν οι προθέσεις της. Ήθελαν να "αντικαταστήσουν" το κατεστημένο (όπως και έγινε) και όχι να το "ανατρέψουν". Αυτό γινόταν και γίνεται στα πλαίσια μιας "αναμόρφωσης", κατά τη λογική τους, μόνο που η διανόηση δεν χρειάζεται αναμορφωτήρια αλλά εμπνεύσεις και ευαισθησίες. (Κάνω αυτό το σχόλιο, για να υπονοήσω φευγαλέα μια δική μου άποψη περί αυτών).

Τέλος πάντων, τα συγκεκριμένα κείμενα, κυρίως εστιάζονται στο επινοημένο ζήτημα τού αν πρέπει να συνδέεται το συγγραφικό κείμενο με τον συγγραφέα του ή όχι. Υποστηρίζουν πως όχι, ο καθένας τους με τον τρόπο του.
Στην αόρατη ρίζα του προβληματισμού τους, φυσικά, βρίσκεται μια αντιπαλότητα απέναντι στο individualism (στην ατομικότητα)και μια συμπαράσταση απέναντι στο collectivism (ας πούμε, στη συλλογικότητα). Που είναι χαρακτηριστική τάση, που, π.χ., άκμασε στη Σοβιετική Ένωση (ή στη Μαοϊκή Κίνα), στην οποία οι συγγραφείς έπρεπε να "αναμορφωθούν" για να γράφουν για το σύνολο (οι διανοούμενοι έπρεπε να είναι μέλη του συνόλου και όχι individuals), και άρα για συγκεκριμένα θέματα που ενδιαφέρουν το σύνολο και το κοινό ώφελος και τη φιλοσοφία του καθεστώτος. Ή, ακόμη καλύτερα, (αυτοί το έβλεπαν "ουτοπικά"), οι συγγραφείς να είναι ανώνυμοι.
Κατ' επέκταση, αν με παρακολουθείς, γι' αυτούς το συγγραφικό κείμενο ανήκει στον λαό, στην Ιστορία, στο κράτος, στους κριτικούς, στην εποχή, κλπ, κλπ, αλλά όχι στον συγγραφέα του, κάτι το οποίο θεωρούν ότι θα ήταν ατομικιστικό, αλλαζονικό, αριστοκρατικό, φασιστικό, διαφημιστικό, "ηρωικό", συσκοτιστικό ως προς την αξιολόγηση, κλπ. (Διακρίνεται και μια απέχθεια έναντι στην έννοια του "Κλασσικισμού"...)
(Τονίζω πάλι εδώ ότι το ζήτημα είναι εντέχνως επινοημένο).
Χαρακτηριστική είναι η θέση του Foucault αλλά και του Barthes, σε αυτά τα κείμενα, ότι "ο συγγραφέας είναι απλά προϊόν της εποχής του". Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι, αφού είναι αναπόφευκτο αυτό το συμπέρασμα μέσα από την κοινωνικοπολιτική ματιά που διανοούμενοι σαν και αυτούς δημιούργησαν: είμαστε αποτελέσματα της κοινωνίας, είμαστε ψυχοκοινωνικά "προϊόντα", είμαστε προεκτάσεις της πολιτικής Ιστορίας. Οι δημιουργίες μας δεν είναι δικές μας, είναι δημιουργίες "της εποχής μας". (Και εδώ έχουμε να κάνουμε με θέσεις αυτού που εμείς ονομάζουμε: "Βιοτεχνικό Ιερατείο"...το οποίο είναι μια μεγάλη συζήτηση...)
Και, μάλιστα, κατ' αυτούς είναι και υποχρεωμένοι οι δημιουργοί να είναι "εκφάνσεις της εποχής τους", ως αυτοσκοπός, διότι αν δεν είναι, είναι αδιάφοροι, ύποπτοι, ή "αναχρονιστές". (Και δεν θα μπορούσαμε να τους αναλύσουμε και κοινωνιολογικά. Όπως μάς βολεύει δηλαδή, για να ενισχύουμε το μοντέλο της κοσμοθέασής μας, το οποίο έχουμε κοινό ως στοχαστές, άσχετα αν διαφωνούμε στα επιμέρους για να υπάρχουμε κι εμείς ως individuals, κι αυτό είναι μια αντίφαση -κάπως έτσι φαίνεται να είναι το σκεπτικό τους υπογείως).

(συνέχεια στο επόμενο μήνυμα); 2 Νοεμβρίου 2009 στις 6:24:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: (συνέχεια)

Φυσικά απαιτούνται, όπως πάντα, και οι βολικές εικασίες: Π.χ., Το Oliver Twist, λένε, θα έχανε τη φήμη του και την αξία του, αν ανακαλύπταμε ότι δεν το έγραψε ο Charles Dickens, χωρίς όμως να έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο το συγγραφικό κείμενο...
Φυσικά, αυτό είναι μια virtual δικηγορίστικη υπόθεση του Foucault για να στηρίξει θεμελιακά σχεδόν το μισό κείμενο. Στην ουσία, πρόκειται για ένα κείμενο εναντίον των ηρώων, εναντίον της ιδιοφυίας, ή έτσι το καταλαβαίνω εγώ. Το "Oliver Twist του Dickens", είναι του Dickens δεν είναι το Oliver Twist τελεία. Γιατί άραγε δεν υποστηρίζουν π.χ. ότι θα χάσει την αξία του το "Κεφάλαιο" του Μαρξ αν ανακαλύπταμε ότι δεν το έχει γράψει ο Μαρξ; Διότι, θέλουν και αυτοί τους ήρωές τους, παρ' όλα αυτά. Να, λοιπόν, μια περίπτωση που δεν θα αποδέχονταν να απομονωθεί το συγγραφικό κείμενο από τον συγγραφέα του (και μπορώ να καταθέσω δεκάδες άλλες).
Και, παραδόξως, το "The Death of An Author" δεν υπονοεί ούτε κατά διάννοια τον θάνατο του συγγραφέα του κειμένου, του Barthes.

Ο άνθρωπος είναι ένα σύμπαν από μόνος του. Και ο συγγραφέας, αν είναι καλός συγγραφέας, είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, και ένα ιδιαίτερο σύμπαν από μόνος του, το οποίο μάλιστα δέχεται και επισκέπτες, και ακόμη και το οικειοποιούνται πολλά από τα άλλα σύμπαντα. Φυσικά και είναι ενωμένο το συγγραφικό κείμενο με τον συγγραφέα, όπως είναι και η μουσική με τον μουσικό, η ζωγραφική με τον ζωγράφο, η ταινία με τον σκηνοθέτη, το μήνυμα με τον αποστολέα.
Και οι διανοούμενοι δεν είναι "προϊόντα της εποχής τους". Η εποχή τους είναι προϊόν των διανοούμενων! (Μπορούμε να επιχειρηματολογούμε επί μέρες υπέρ αυτού).
Όπως και η εποχή αυτών των κυρίων, είναι προϊόν δικό τους.
Όχι δικό μας. Και προσπαθούν, με τέτοια κείμενα, να μάς πείσουν για το αντίθετο.
Ευτυχώς που δεν είναι όλα τα πράγματα ζήτημα κοινωνιολογικής ανάλυσης, γι' αυτό άλλωστε και δεν είναι ούτε στο ελάχιστο σημαντικές οι κρίσεις τους για τη συγγραφική, για την κατανόησή της και για την εξέλιξή της. Και γι' αυτό και δεν μπορείς να καταλήξεις από κανένα δρόμο στα κείμενα αυτά, έχοντας συγγραφικές ανησυχίες ή θέλοντας να μελετήσεις την ιστορία της λογοτεχνίας. Καταλήγεις σε αυτά από πολύ συγκεκριμένης χροιάς κοινωνιολογικούς χώρους, και έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον μόνο για αυτούς, για να λένε ότι είναι ολοκληρωμένο το βιοτεχνικό μοντέλο τους και έχει αναλύσει ακόμη και αυτό το ζήτημα (και για να κάνουν και τον δικό τους "φουτουρισμό", ως προς το σε τι θα εξελιχθεί η συγκεκριμένη ιδιότητα στο μέλλον, δηλαδή σε τι θέλουν αυτοί να εξελιχθεί).

Αυτή είναι, με δύο λόγια, η άποψή μου, αγαπητέ Συνταξιδιώτη.
Ελπίζω κάπου να σού φάνηκε χρήσιμη στον προβληματισμό σου.

Ευχαριστώ εκ καρδίας όλους τους φίλους για τις θερμές σκέψεις τους.

Π. Γ.; 2 Νοεμβρίου 2009 στις 6:25:00 μ.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Ευχαριστώ πολύ για τον κόπο και χρόνο που αφιερώσατε να μου πείτε την άποψη σας, όχι δεν ρώτησα από κάποιου είδους ψυχοκοινωνιολογικούς προβληματισμούς (ούτε εμένα μου αρέσουν),δεν κατέληξα σε αυτά ακριβώς έχοντας συγγραφικές ανησυχίες αλλά μελετώντας και ερευνώντας τις τέχνες (μαζί όμως και την συγγραφική) ως μέσο έκφρασης, αυτά τα κείμενα αναφέρονται σε ακαδημαϊκές εργασίες παντού, οπότε δυστυχώς καταλήγεις σε αυτά ακόμα και αν δεν θα ήθελες να καταλήξεις – αναφέρονται π.χ. σε κείμενα μαζί με απόψεις από συγγραφείς σαν τον McLuhan οπότε μπαίνεις στην παγίδα :) . Αναφέρεστε σε κείμενα σας συχνά στη συγγραφική και στους συγγραφείς και ήθελα την άποψη ενός συγγραφέα τα κείμενα του οποίου μου αρέσουν γιατί αν ρωτήσεις έναν ακαδημαϊκό θα πει αυτά που λέει το μάθημα …

Φιλικά,
V; 19 Νοεμβρίου 2009 στις 11:12:00 μ.μ. CET

ΠΑΝΤΕΛΗΣ Β. ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ

Ο συγγραφέας Παντελής Β. Γιαννουλάκης ζει και γράφει στην Θεσσαλονίκη, και σε πολλές εναλλακτικές πραγματικότητες που εξερευνεί με την ιδιαίτερη λογοτεχνία του και τις μελέτες του. Έχει συγγράψει και δημοσιεύσει ως τώρα 35 βιβλία, και πάνω από τρεις χιλιάδες άρθρα, δοκίμια και πρωτότυπα κείμενα και διηγήματα, σε περιοδικά, έντυπα, συλλογικά έργα, ειδικές θεματικές εκδόσεις και ανθολογίες. Έχει δημιουργήσει ή συντονίσει 12 περιοδικά και έντυπα, έχει ιδρύσει 4 εκδοτικούς οίκους. Έχει κάνει σπουδές Κινηματογράφου & Σκηνοθεσίας και Ιστορίας της Τέχνης, υπήρξε δημιουργός ραδιοφωνικών εκπομπών, τηλεοπτικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ, έχει κάνει πολλές εξερευνήσεις και έρευνες στην Ελλάδα και σε αρκετά μέρη του κόσμου. Έχει κάνει μεταφράσεις έργων, υπήρξε editor πολλών ανθολογιών και επιμελητής εκδόσεων, μουσικός, περιηγητής, ξεναγός, συλλέκτης, αλληλογράφος, εισηγητής, διακεκριμένος ομιλητής με πολλές δεκάδες διαλέξεις σε μεγάλο κοινό, ειδικός γνωσιολόγος σε ποικίλα πεδία γνώσης. Είναι ο δημιουργός, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού “Strange”, δημιουργός των εκδόσεων “Αόρατο Κολλέγιο” και “Άγνωστο” (επίσης, στο παρελθόν, των εκδόσεων “Terra Nova” και “Αρχέτυπο”), και έχει εκδόσει πάνω από διακόσια βιβλία... Είναι πατέρας δύο αγοριών, και έχει καθοδηγήσει και προωθήσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ερευνητές και μελετητές. Ασχολείται ένθερμα με την Φανταστική Λογοτεχνία, την σημειολογία, την φιλοσοφία, την λογοτεχνία μυστηρίων, τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, και τα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων του.

Αγωνιζομαστε για την προεκταση της πραγματικοτητας

Χρειαζόμαστε ένα παραμέρισμα της κουρτίνας, που ο συμβατικός κόσμος έχει τραβήξει μπροστά στα μάτια μας, μια νέα και μεγάλη προέκταση του οπτικού μας πεδίου, του πεδίου παρατήρησης.

Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αντίληψης και κατανόησης, και νέους τρόπους μετάδοσης των πραγμάτων που θα αντιληφθούμε και θα κατανοήσουμε.

Αυτό θα σημαίνει μια ριζική αναθεώρηση ενός μεγάλου μέρους των γνώσεων μας και των πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα.

Μια τέτοια αναθεώρηση δεν συμφέρει κανέναν από αυτούς που χειρίζονται τις λειτουργίες των καθημερινών συστημάτων, και, επιπλέον, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το μικρό, σίγουρο και ασφαλές νησί τους, για να εξερευνήσουν τα αβέβαια νερά ενός νέου και παράξενου ωκεανού...

Η πραγματικότητα είναι τελείως σχετική, κι αυτό αποδεικνύεται από το αγωνιώδες πείσμα της να μην αναιρεθεί, και από την αδυναμία της να σε τιμωρήσει μόλις την αναιρέσεις…

Ο Κοσμος εναντια στον Μυθο του

Ζούμε σε εποχές κατοχής και αντίστασης. Ο κόσμος επιζητά να παγιώσει τελείως την εικόνα του, και όλοι ανεξαιρέτως να υπηρετούν το τεχνητό κοσμικό είδωλο που ο κόσμος έφτιαξε για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που διαχώρισαν τον εαυτό τους από αυτόν τον κόσμο, αποσυρόμενοι στο ιδιωτικό τους σύμπαν, αντιστέκονται εστιαζόμενοι στον αέναα κρυφώς εξελισσόμενο μύθο του κόσμου, που η παγιωμένη εικόνα προσπαθεί να εξαφανίσει.

Οι άνθρωποι που προσπαθούν ν’ αποδράσουν από τις υποθέσεις αυτού του απογοητευτικού κόσμου, σπιθαμή με σπιθαμή φτιάχνουν μυστικά το Παραμύθι του Κόσμου. Το διηγείται ο ένας στον άλλον ψιθυριστά κι αν κάποιος είναι χωρίς συντρόφους, το διηγείται στον εαυτό του. Υπενθυμίζει συνέχεια την ιστορία, αποστηθίζει τους χάρτες και τα σημάδια, κάνει εξάσκηση τις νύχτες όταν όλοι κοιμούνται, απαγγέλλει το ποίημα, γράφει το μήνυμα, κουρδίζει τα ρολόγια και τα βιολιά, κοιμάται με το ξίφος κάτω απ’ το μαξιλάρι -μην έρθει η ώρα και δεν είναι έτοιμος για την ηρωική έξοδο…

Κάποιος που μπορεί να κοιτάξει γύρω του με τα σωστά μάτια, θα αντικρίσει παντού ολόγυρα το Παραμύθι του Κόσμου. Είναι τόσο μεγάλο και τόσο υπέροχο, γενιές ολόκληρες συνωμοτών το έφτιαχναν, το έγνεθαν, το έπλεκαν, το έχτιζαν, το χρωμάτιζαν. Στέκει εκεί (πού;) και διηγείται την πιο παράξενη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ. Την ιστορία ενός άλλου κόσμου, κάπου πέρα, μακριά απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, κι ακόμη πιο μακριά, στα βάθη του νου και της καρδιάς μας.

Τα μηνύματα από αυτόν τον κρυφό κόσμο, αναπόφευκτα, είναι πολεμικές ανταποκρίσεις, ενός πολέμου μυστικού, ανάμεσα στους υπηρέτες της κατοχής του κόσμου και στους παρτιζάνους του Αντίκοσμου...

Life is Stranger than Fiction.

«Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα».

Το πιο ουσιαστικό επίτευγμα της Λογοτεχνίας μέχρι σήμερα, είναι ότι κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αυτό δεν έγινε, βέβαια, για να απορρίψει τον εαυτό της, αλλά για να δώσει μια νέα σημασία στο ατέρμονο νόημα της ζωής.

Η ζωή καθορίστηκε από τη Λογοτεχνία.

Δεκάδες αιώνες χρειάστηκαν για να μετατρέψει ο άνθρωπος τα πάντα σε Λογοτεχνία. Ζούσε καταγράφοντας τα πάντα γύρω του, όλες τις πληροφορίες, όλες τις εμπειρίες, όλες τις ανακαλύψεις, όλα τα όνειρα, όλα τα συναισθήματα, όλα τα φαινόμενα, όλες τις ιδέες, όλες τις υποθέσεις… Και τα καταχωρούσε στην αιώνια βιβλιοθήκη.

Κάποτε η ζωή ξεπερνούσε τη Λογοτεχνία. Τώρα πια η βιβλιοθήκη είναι τόσο τεράστια, που η Λογοτεχνία ξεπερνά τη ζωή.

Οτιδήποτε ζω, μέχρι και η τελευταία εμπειρία και σκέψη μου, έχει ήδη προβλεφθεί από πριν μέσα στη Λογοτεχνία. Οι επιρροές της Λογοτεχνίας πάνω στη ζωή είναι τόσο πολυσύνθετες και εξαπλωμένες σε κάθε στοιχείο με όλους τους πιθανούς τρόπους, κρύβονται τόσο καλά μέσα στην ίδια τη ζωή, που σχεδόν κανείς δεν υποπτεύεται πως η κάθε στιγμή της ζωής του έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στις σελίδες κάποιου βιβλίου, κάποτε.

Η ίδια η Λογοτεχνία άρχισε κάποτε να παρατηρεί τον εαυτό της, και ανακάλυψε μια συγκλονιστική παραδοξολογία. Αφού η ζωή και η σκέψη καθοριζόταν πλέον από τη Λογοτεχνία, τότε η κύρια αποστολή της Λογοτεχνίας, που ήταν να εξερευνήσει τη ζωή και τη σκέψη, είχε μετασχηματιστεί σε κάτι τελείως νέο και παράξενο: η Λογοτεχνία εξερευνούσε πια τη Λογοτεχνία.

Έτσι, μπορούσες πια να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή στην εξερεύνηση της λογοτεχνίας, που εξερευνεί τον εαυτό της, και να εξερευνήσεις τη ζωή σου...

Ο Συγγραφεας ειναι ενα ιδιαιτερο ειδος ανθρωπου

Αυτό που κάνει τους συγγραφείς να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι κυρίως το γεγονός ότι οι συγγραφείς παρατηρούν πράγματα που οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν τα παρατηρούν, δεν τα προσέχουν, δεν τους δίνουν σημασία. Κι επιπλέον, οι συγγραφείς τα θυμούνται, τα καταγράφουν, συγκεντρώνουν αυτές τις αξιομνημόνευτες λεπτομερείς παρατηρήσεις τους ως οπλοστάσιο, ως θησαυροφυλάκιο λεπτομερειών, που κάπου θα χρησιμοποιηθούν κάποτε.

Ο συγγραφέας έχει πάντα ένα σημειωματάριο γενικών καταγραφών, και πολλά άλλα σημειωματάρια και σημειώσεις που σχετίζονται με τα διάφορα σχέδια του, με συνεχείς σημειώσεις που αντίστοιχα τα αφορούν, χωρίς ακόμη τα έργα να έχουν αρχίσει να γράφονται, αλλά και κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Στο γενικό σημειωματάριο, σημειώνει συνεχώς τα πάντα, οτιδήποτε ενδιαφέρον παρατηρεί γύρω του, ακούει, διαβάζει, βλέπει, μαθαίνει, εμπνέεται, ονειρεύεται, θυμάται, κλπ. Δεν αφήνει καμιά καλή και «ενδιαφέρουσα» σκέψη, ιδέα, έμπνευση, πληροφορία, σημειολογία, σύνδεση, αλληγορία, μεταφορά, απόσπασμα, παραδοξολογία, οξύμωρο, λέξη, μυστικό, παρατήρηση, επισήμανση, ανάμνηση, αφορισμό, απόφθεγμα, σύλληψη, να του ξεφύγει. Όταν οτιδήποτε από αυτά βγαίνει στον δρόμο του, το καταγράφει, για να το χρησιμοποιήσει, κάπου, κάπως, αργότερα. Είναι συλλέκτης ιδεών, σκέψεων, λέξεων, πληροφοριών, ενδιαφερόντων ζητημάτων και παρατηρήσεων. Διαθέτει μια ολόκληρη αόρατη βιβλιοθήκη από αυτά.

Ο συγγραφέας που δεν το κάνει συνειδητά και αφοσιωμένα και συνεχώς αυτό το πράγμα, που δεν παρατηρεί τις φευγαλέες λεπτομέρειες του κόσμου, δεν είναι συγγραφέας.

Αυτό, σταδιακά, του δίνει μια εποπτεία πάνω στην καθημερινή πραγματικότητα που οι άλλοι άνθρωποι ούτε που την έχουν ονειρευτεί ποτέ τους. Και, σιγά-σιγά, αρχίζει να ξεχωρίζει αμέσως το συγγραφικό ίχνος όταν εμφανίζεται οπουδήποτε για να του προσφερθεί από τη συγχρονικότητα. Μόλις παρατηρεί αυτό που πρέπει, ένα καμπανάκι χτυπάει στο κεφάλι του, κι εκείνος περισυλλέγει την παρατήρηση. Κι έπειτα την αντιμετωπίζει σαν πολύτιμη πληροφορία, σαν εύθραυστο μυστικό.

Μέσα από διεργασίες όπως αυτή και πολλές άλλες, ο συγγραφέας δεν περιμένει την έμπνευση, είναι ο Κυνηγός της Έμπνευσης, εκπαιδεύεται να την αναγνωρίζει παντού γύρω του, να την παραμονεύει και να την αρπάζει με λεπτεπίλεπτο τρόπο. Δεν είναι ποτέ απροετοίμαστος για αυτό.

Έτσι, παντού και πάντα, ο συγγραφέας καταστρατηγεί μια οικειότητα με το Παράξενο. Οι αληθινοί συγγραφείς είναι ερωτευμένοι με το Παράξενο. Είναι το παρασκήνιο του κόσμου μας.

Συμφωνώ με τον J. K. Chesterton, που γράφει:

«Το ότι υπάρχει ένας κόσμος πίσω από τον κόσμο, δεν το γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος άνθρωπος πίσω από κάθε άνθρωπο, αλλά κι αυτό ακόμη συχνά ο ίδιος ο άνθρωπος δεν το γνωρίζει. Υπάρχει ένα παρασκήνιο στα πάντα, ένα σκοτεινό παρασκήνιο, πολλές φορές πέρα από κάθε φαντασία. Στο παρασκήνιο αυτό, πίσω από την αυλαία του κόσμου, δεν πηγαίνει κανείς, εκτός από τους συγγραφείς…»

Η αληθινά μεγάλη ευχαρίστηση που αντλώ από τον κόσμο, προέρχεται από τα βιβλία. Ίσως γιατί ο ίδιος ο κόσμος είναι ένα ανεξάντλητο βιβλίο. Ίσως γιατί ο κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ακόμη ένα βιβλίο. Παραμένει ακόμη άγνωστος ο συγγραφέας του κόσμου μας. Υπάρχουν νύχτες που το μόνο που θέλω είναι να τον γνωρίσω, και να μου επιτρέψει να περιπλανηθώ στην απέραντη βιβλιοθήκη του. Έχω πολλές όμορφες ερωτήσεις να του κάνω, δίπλα από το τζάκι, πίνοντας λίγο κονιάκ…

Μια Δευτερη Ζωη

Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει, ακούει, οσμίζεται, γεύεται, πιάνει, κινείται, κλπ, και επεξεργάζεται πληροφορίες σαν να τις δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, με τη διαφορά ότι το σώμα κοιμάται και τίποτε από όλα αυτά δεν παρατηρείται να συμβαίνει σε αυτήν την πραγματικότητα...

Έχουμε έναν δεύτερο μυστηριώδη εαυτό, ο οποίος ζει κανονικά σε έναν παράλληλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων: ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν. Μια μυστηριώδης ονειρική γεωγραφία που το πανόραμά της ξανοίγεται μέσα μας. Την εξερευνούμε ασυνείδητα μέσα από αινιγματικές εμπειρίες και βιώματα που καταγράφονται από τον εγκέφαλό μας ως αληθινά, για τον οποίο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενώ ονειρευόμαστε συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά σαν να βιώνει πραγματικές καταστάσεις.

Ζούμε μέσα στα όνειρα…μια δεύτερη ζωή.

Το μάτι. Αυτό το οπτικό πεδίο συναλλαγής του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό κόσμο, το μάτι, είναι το μόνο όργανό μας που ζει από το φως ενώ το υπόλοιπο σώμα μας είναι βουτηγμένο στη λάσπη, στην ύλη. Το μάτι έχει τη μορφή του σύμπαντος. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι το περιγράφουν, η σφαίρα, η ίριδα και η κόρη: Ο εξωτερικός κύκλος του υπεργαλαξιακού κόσμου, ο εσωτερικός κύκλος του γαλαξιακού κόσμου, ο εσώτατος κύκλος του υποσελήνιου κόσμου. Κοιτώντας κανείς (με το μάτι του) το ανθρώπινο μάτι, είναι σαν να παρατηρεί το σχέδιο του Σύμπαντος. Το μαγικό σημείο όπου ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό. Τα άστρα του ουρανού εκπροσωπούνται από το άστρο του ματιού. Η ίδια η κόρη του ματιού είναι μια άβυσσος, εκεί απ’ όπου μπορεί κανείς να ατενίσει με ίλιγγο τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, αστρική στη φύση της και αόρατη. Κατοπτρισμένη πάνω στην κόρη είναι εκείνη η ανταύγεια ενός φωτεινού γαλαξία, το ίχνος του θεϊκού φωτός, το σπερματικό φως του κόσμου, του εσωτερικού κόσμου...

Ξέρουμε ότι πολλά από τα όνειρά μας δεν θα γίνουν αληθινά. Ίσως να μη γίνουν ποτέ αληθινά. Κι όμως, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.

Αυτό λέει πολλά, και δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται.

Έχουμε μάθει ότι τα όνειρά μας είναι σημαντικά όχι γιατί γίνονται αληθινά, αλλά γιατί μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν θα πηγαίναμε αλλιώς, και μας διδάσκουν πράγματα που ποτέ δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να μάθουμε…

Ο κόσμος που παρακολουθούμε, εκείνος ο κόσμος της καθημερινής μας πραγματικότητας, δεν είναι ο αληθινός κόσμος, είναι μία περιγραφή του.

Είναι η γλώσσα της πραγματικότητας που έχουμε μάθει. Γύρω μας μιλιούνται πολλές άλλες γλώσσες, πολλές άλλες εκδοχές και περιγραφές, αλλά εμείς λαμβάνουμε, επεξεργαζόμαστε και καταλαβαίνουμε μόνο τη γλώσσα που εμείς έχουμε μάθει. Η πραγματικότητα που ξέρουμε, όποια κι αν είναι αυτή, είναι το προϊόν αυτής της συνειδησιακής περιγραφής, αυτής της «γλώσσας», καθώς και των επιβεβλημένων τεχνητών νόμων της.

Έξω από αυτήν την περιγραφή και καταγραφή, ο αληθινός κόσμος είναι κρυφός.

Αν ο κόσμος αποτελούταν απλά από εικόνες, όλες οι υπόλοιπες αναρίθμητες εικόνες θα ήταν έξω από την εικόνα που εμείς βλέπουμε.

Κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα δεν είναι στο γεγονός ότι βλέπουμε μονάχα ένα απειροελάχιστα μικρό κομμάτι της μεγάλης εικόνας του κόσμου. Το πρόβλημα είναι στο γεγονός ότι νομίζουμε πως, αυτό το απειροελάχιστα μικρό κομμάτι που βλέπουμε και καταλαβαίνουμε, είναι η μεγάλη εικόνα.

Αναπόφευκτα, αυτό το πρόβλημα –που είναι απλό στη ρίζα του– μας αποτρέπει από το να αναζητήσουμε τη μεγάλη εικόνα, και από το να κατανοήσουμε την ίδια μας τη θέση μέσα σε αυτήν.

Δεν θα ήταν και τόσο τολμηρό αν έλεγα ότι, ο εαυτός μας είναι απόλυτο δημιούργημα της εικόνας που έχουμε για τον κόσμο. Δηλαδή, είναι ένας μικρός εαυτός.

Κατ' επέκταση, αυτός ο μικρός εαυτός, έχει μικρή γνώση, μικρή κατανόηση, μικρή έμπνευση, μικρές δυνατότητες, μικρές προεκτάσεις, μικρές πιθανότητες, μικρή νοημοσύνη, και μεγάλη μικροπρέπεια.

Και, έχω παρατηρήσει πως, όταν μεγαλώνει η εικόνα του κόσμου που βλέπουμε και κατανοούμε, μεγαλώνει και ο εαυτός, εμπλουτίζεται, αποκτά μεγαλύτερη ελευθερία (ελευθερία πνεύματος, τουλάχιστον), τα πάντα αυξάνονται για αυτόν.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο κόσμος, τελικά, είναι ο χάρτης του.

Όταν μεγαλώνει ο χάρτης, μεγαλώνει ο κόσμος.

Όταν ο χάρτης είναι μικρός και περιορισμένος, ο αληθινός κόσμος είναι κρυφός.

Ο κόσμος δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Είναι πολύ μα πολύ περισσότερα πράγματα από αυτό που φαίνεται ότι είναι...ό,τι κι αν σου φαίνεται...

Τα βιβλία είναι συχνά πολύ καλός τρόπος για να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.

Και τα βιβλία είναι παράθυρα.

Είναι σαν κιάλια που βλέπουν αλλού. Η αριστερή σελίδα για το αριστερό σου μάτι και η δεξιά σελίδα για το δεξί σου μάτι. Βάζεις μπροστά στο πρόσωπό σου ένα βιβλίο και αντικρίζεις το πανόραμα της ανάγνωσης. Το πεδίο της γνώσης από αλλού. Είναι μία τηλε-όραση. Βλέπεις μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλες ζωές, σε άλλα μυαλά, σε άλλους χρόνους.

Και, όταν γράφεις ένα βιβλίο, είσαι κάτι σαν οπτικός. Ρυθμίζεις έντεχνα την όραση του φίλου σου, του αναγνώστη σου, έτσι ώστε να μπορέσει να δει αλλού, να αλλάξει για λίγο την οπτική του κόσμου του και να παρακολουθήσει έναν απόκρυφο μικρόκοσμο, χαρτογραφημένο μέσα στις σελίδες…

Η Μεση Οδος

Η πεζοπορία, η οδοιπορία, η περιπλάνηση, το ταξίδι, η περιπέτεια, η περιπολία, η πρωτοπορία, η ανίχνευση, η εξερεύνηση...

Οι περισσότεροι άνθρωποι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά: Σχετίζονται με την πλοήγηση στον υλικό κόσμο.

Η τέχνη της πλοήγησης στον υλικό κόσμο είναι τόσο σημαντική όσο και η τέχνη της αναπνοής. Παραδόξως, για τους περισσότερους ανθρώπους, και οι δύο αυτές τέχνες είναι αυτοματικές συνήθειες και τίποτε παραπάνω.

Αλλά υπάρχει και η τέχνη της πλοήγησης στον πνευματικό κόσμο...

Εξασκούμε την πλοήγηση στον υλικό κόσμο χρησιμοποιώντας -διανύοντας- τις διαδρομές, και –από την άλλη– εξασκούμε την πλοήγηση στον πνευματικό κόσμο με τη φαντασία μας.

Όμως, αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο, τις διαδρομές και τη φαντασία, έχουμε ένα νέο είδος πλοήγησης. Και πρόκειται για πλοήγηση σε ένα νέο πεδίο, ούτε πραγματικό ούτε φανταστικό, σε εκείνο το συνδετικό πεδίο μεταξύ πνεύματος και ύλης, που είναι ένα κρυφό ενδιάμεσο πεδίο, μυστικό και απαγορευμένο, για το οποίο δεν συζητά κανείς...

Αυτή είναι η λεγόμενη «αόρατη πλευρά του κόσμου», και αυτήν εννοούσε ο παππούλης μου ο Τσαρλς Φορτ όταν έλεγε ότι ανακάλυψε μία «πυξίδα για τη ναυσιπλοΐα της αόρατης πλευράς του κόσμου...»

Λοιπόν, αυτή η νέα πλοήγηση σ’ αυτό το μυστικό ενδιάμεσο πεδίο, βασίζεται –στο πρώτο στάδιο εξάσκησής της– σε μία σχετικά απλή τεχνική: να κάνεις μία πλοήγηση στο υλικό πεδίο με πνευματικό τρόπο (ή, αν το προτιμάτε έτσι, στο πνευματικό πεδίο με υλικό τρόπο).

Μία περιπλάνηση στις διαδρομές του υλικού κόσμου με πνευματικό τρόπο. Πρόκειται για ένα λειτουργικό συνδυασμό της περιπλάνησης στους δρόμους και της περιπλάνησης στη φαντασία. Κι αυτό κάνει εκείνο το ενδιάμεσο πεδίο να αρχίσει να διακρίνεται αδιόρατα. (Και διακρίνεται γιατί «ανταποκρίνεται» στην περιπλάνησή σου).

Μία αφηρημένη περιπλάνηση μέσα στον τρισδιάστατο χάρτη της πόλης, αφήνοντας τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τη φαντασία, αλλά ταυτόχρονα και να παρασυρθεί από τους δρόμους. Δηλαδή, να παρασυρθεί στις διαδρομές της φαντασίας, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί από τις διαδρομές της πόλης. Να παρασυρθεί από τη ροή των συλλογισμών, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί στη ροή των δρόμων. Από τα «μονοπάτια της σκέψης» και από τα μονοπάτια του κόσμου. Να «αποπροσανατολιστεί» κάποιος από τον εαυτό του, και ταυτόχρονα να αποπροσανατολιστεί μέσα στην πόλη. Να «περι-πλανηθεί»…

Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο εσωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εξωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς κανονικά μέσα του: να τον περπατήσεις.

Αν προτιμάτε, ο εξωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εσωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς σ’ αυτόν με τη σκέψη σου.

Το ίδιο είναι, απλά εξαρτάται από την οπτική γωνία από την οποία το βλέπεις…

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης, που σε πρώτη φάση γίνεται χωρίς νόημα, ο περιπλανώμενος είναι βυθισμένος σε μια επιλεγμένη φαντασίωση, (αλλά και στους αυθόρμητους συλλογισμούς του, ακολουθώντας με τον νου του ελεύθερα τη ροή τους, παρατηρώντας πως αυτή αρχίζει να σχετίζεται με τα ερεθίσματα που λαμβάνει από ολόγυρά του), και καθώς ακολουθεί τελείως αυθόρμητες διαδρομές, σταδιακά αρχίζει να συμβαίνει το εξής:

Η περιπλάνησή του αρχίζει να αποκτά νόημα, είναι σαν να βαδίζει πάνω σε υπονοούμενα, σαν να γράφει ή να διαβάζει ένα κείμενο, τα πάντα γύρω του αποκτούν ένα ιδιόμορφο νόημα, ή ένα πλέγμα από κρυφά νοήματα, που του αποκαλύπτονται, που συνδέονται όλο και περισσότερο με τους συλλογισμούς του. Φτάνει σε ένα σημείο που αυτό το φαινόμενο γίνεται τόσο έντονο, που ο περιπλανώμενος θεωρεί ότι μπορεί να κοντρολάρει το ίδιο το τοπίο, και όχι μόνο τις σκέψεις του. Η Πλοήγηση έχει ξεκινήσει…

Για τον Πλοηγό που θα το κάνει αυτό, οι συνηθισμένοι υλικοί δρόμοι του κόσμου χάνουν κάθε συμβατική σημασία. Οι διαδρομές αποκτούν ένα τελείως διαφορετικό νόημα γι’ αυτόν, η πόλη η ίδια μεταλλάσσεται μυστικά, οι δρόμοι της οδηγούν «αλλού»…

Χωρις Εμενα

Ο κόσμος που ζούμε, είναι ένα πάρα πολύ παράξενο μέρος! Αλλά, εγκλωβισμένοι μέσα στις υποθέσεις της καθημερινότητάς μας, έχουμε την τάση να το ξεχνάμε αυτό ή να το αγνοούμε. Εμείς οι ίδιοι που βαδίζουμε σ’ αυτό το παράξενο μέρος, είμαστε πάρα πολύ παράξενα όντα…
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που δεν ξέρουμε για τους μηχανισμούς του κόσμου και του εαυτού μας, που φοβόμαστε να παραδεχτούμε αυτή την μεγάλη αλήθεια. Θέλουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας να είναι μικροί, συγκεκριμένοι και περιορισμένοι, για να μπορούμε να τους ελέγχουμε και να νιώθουμε ασφαλείς. Αλλά τον κόσμο και τον εαυτό μας, τους διατρέχουν δυνάμεις ανεξιχνίαστες. Βιαστήκαμε να τους δώσουμε ονόματα, περιγραφές, επιστήμες, για να μπορούμε να έχουμε έναν υποτυπώδη έλεγχο πάνω στην αχαλίνωτη πραγματικότητα. Κι όμως, τα πράγματα δεν τελειώνουν στα όρια που έχουν θέσει αυτές οι εξηγήσεις. Τα πράγματα είναι ατέλειωτα .
Αυτή τη βροχερή νύχτα, μέσα στη μοναξιά μου, καθώς γράφω, έχω δίπλα μου ένα βιβλίο κιτρινισμένο από το χρόνο, το Pensees του Blaise Pascal. Ανοίγω μια σελίδα στην τύχη και διαβάζω:
«Όταν ατενίζω μπροστά μου τον ορίζοντα με το περιορισμένο βλέμμα μου… τί αχανές διάστημα είναι αυτό μέσα στο οποίο εγώ δεν υπάρχω! Κι αν κοιτάξω πίσω μου… τί φρικτή δίνη ατέλειωτων χρόνων που εγώ δεν υπήρξα! Όταν βυθίζομαι στον κόσμο της γνώσης… τί απύθμενες θάλασσες γνώσεων που εγώ δε γνωρίζω και ίσως ούτε θα γνωρίσω ποτέ! Πόσα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς, χωρίς εμένα! Και… πόσο λίγο χώρο καταλαμβάνω εγώ σ’ αυτή την ατέρμονη άβυσσο του Χρόνου…»

Είδα το σπίτι που μένει ο Θεός.
Ταξίδευα με το τραίνο και το είδα να περνά μέσα στη νύχτα.
Είχε φως στο παράθυρο, και μια μικρή αυλή.
Καθόταν εκεί και διάβαζε, ανάμεσα στα βιβλία του, και σήκωσε το βλέμμα του, και κοίταξε από το παράθυρο το τραίνο μου να περνά μέσα στη νύχτα.
Ήμουν μόνος μου στο βαγόνι, και μου χαμογέλασε…

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Οι αληθινοί Συγγραφείς, οι εξερευνητές των ανθρώπινων ονείρων, οι πολεμιστές των ιδεών και των λέξεων, οι ονειροπόλοι που οραματίζονται νέους κόσμους στο σύμπαν μιας σελίδας, που δημιουργούν την ζωντανή φαντασία της ανθρωπότητας, οι αληθινοί Συγγραφείς, επιζητούν να μιλήσουν για το ανείπωτο, να βάλουν σε λόγια το ανήκουστο, να φωτίσουν το Άγνωστο, να διασώσουν το χαμένο, να περιγράψουν το απερίγραπτο, να διηγηθούν όλες τις ιστορίες που δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς. Η λογοτεχνία τους είναι η ίδια η οικουμενική μνήμη των περίτεχνων ονείρων του κόσμου μας, η κιβωτός της ιστορίας της ανθρώπινης θέλησης, της δραματικής προσπάθειας να προσεγγιστεί το άφταστο άστρο, της συγκλονιστικής ανθρώπινης περιπέτειας που διαρκεί όσο θα διαρκεί η καταγραφή της. Η μνήμη των βάρδων είναι η μνήμη του κόσμου. Η μνήμη των εξερευνητών είναι οι χάρτες του κόσμου.

. . . . .
Όλα τα πράγματα συνδέονται. Οι αληθινοί Συγγραφείς γνωρίζουν αυτό το μυστικό, και εφαρμόζουν την τέχνη του για να αποκαλύψουν την κρυφή δομή του κόσμου. Οι ατμόσφαιρες, τα μηνύματα, η τέχνη, οι ιστορίες, οι ιδέες, οι ήρωες, οι μνήμες, είναι αιθέρια εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να αποκαλύψουν το αραβούργημα των δικτύων που ενώνουν τα πάντα, σε ένα βαθύτερο επίπεδο που κανείς δεν παρατηρεί εκτός από τους Συγγραφείς.

. . . . .
Οι εικόνες, οι εμπνεύσεις, οι γνώσεις και οι πληροφορίες, ταξιδεύουν στον χώρο και στον χρόνο σταλμένες από τους Συγγραφείς. Είναι ο καθρέφτης του κόσμου. Του αληθινού κόσμου. Εκείνου που βρίσκεται μέσα μας. Του κόσμου της φαντασίας μας. Που δημιούργησε το Σύμπαν. Το αληθινό δικό μας Σύμπαν. Της ανθρώπινης ψυχής.