Το Νέο Τεύχος του Περιοδικού STRANGE

23 comments:

Ανώνυμος είπε...: ωραίο εξώφυλλο :); 13 Οκτωβρίου 2010 στις 6:57:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: Γιατί στις ειδήσεις μου λένε οτι αυτή η κόκκινη λασπουριά που βρέχει είναι σκόνη απο την Σαχάρα αφου η άμμος στην ερημο ειναι άσπρη....? (χαζές ερωτήσεις απο τον Νο1 Ανώνυμο)

Υ.Γ με γεια το νέο τευχος!!; 14 Οκτωβρίου 2010 στις 10:04:00 π.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: Παντέλη καλησπερα παλι.Θα ηθελα την γνώμη σου γι' αυτο το βιντεάκι

http://www.youtube.com/watch?v=5Dy_46euFgc

Μόλις αγόρασα το νέο τεύχος, καλή μου όρεξη... Ανώνυμος Νο 1, over and out..; 14 Οκτωβρίου 2010 στις 11:50:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: Ωραιότατο το νέο τεύχος !

Το αφιέρωμα αληθινά καταπληκτικό και σας αξίζουν συγχαρητήρια ... και πλούσια και ειδική ύλη

Να βλέπαμε συνέχεια του και για τη "Θεομαχία" σε επόμενο τεύχος ;

Καλή συνέχεια
δύναμη & έμπνευση

Γ.; 15 Οκτωβρίου 2010 στις 1:16:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: Επιτέλους ηρεμήσαμε, βγήκε το strange. Και μιας και περιέχει θέμα για τον αξιότιμο κύριο Keel, μπορείτε να ακούσετε και τη θεωρία του περί των Ανδρών με τα Μαύρα:
http://www.youtube.com/watch?v=Y6BI6ktTp9w
με πολύ ωραία εικονογράφηση. Μπορείτε να ακούσετε το πλήθος από κάτω αρκετές φορές να λοιδωρεί τον άνθρωπο αυτό, όπως κάνει το πλήθος συνήθως όταν δεν καταλαβαίνει τί ακούει. Αλλά ο ευγενικός κύριος Keel το αντιπαρέρχεται χωρίς κραυγές.
Ανδρέας; 20 Οκτωβρίου 2010 στις 1:19:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: Καλησπέρα Κ. Γιαννουλάκη
Με πιο τρόπο θα μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί σας για ενα θέμα που ίσως σας ενδιαφέρει.; 22 Οκτωβρίου 2010 στις 12:45:00 π.μ. CEST
ΓΣΧ είπε...: Ανωνυμία

Τι σου προσφέρει η ανωνυμία στο διαδίκτυο ? Νομίζεις ότι είσαι κρυμμένος? Νομίζεις ότιξέφυγες απ' τους Φύλακες ?
Λάθος,γνωρίζουν τα πάντα, ποιός είναι τι, τι γράφει και γιατί..
Γι' αυτό η ανωνυμία στο αντίθετο αποτέλεσμα σε οδηγεί, απ' αυτό που νομίζεις.
Όπως και νά'χει, αυτό που είναι να γίνει θα γίνει..Γι' αυτό φρόντιζε για την εξέλιξη και ενδυνάμωση σου -πνεύμα και σώμα - πάνω απ' όλα τ'άλλα,και ξέχνα τα παιδικά παιχνίδια, δεν οδηγούν πουθενά..
Κι αν κάποτε σε στριμώξει προσωπικά το σύστημα...ο μόνος που θα μπορούσε να σε βοηθήσει θα είναι ο εαυτός σου, η προσωπική σου εξέλιξη που λέγαμε..
Κανείς και τίποτ' άλλο.; 23 Οκτωβρίου 2010 στις 8:05:00 μ.μ. CEST
Unknown είπε...: Αγαπητέ κύριε Γιαννουλάκη,

‘Όσο αφορά το τεύχος 134 και το άρθρο του κ. Δημήτρη Τσουμάνη « Picatrix», μου άρεσε ιδιαίτερα η αρχή του κεφαλαίου «Η πολύχρωμη γη» (τέλος σελίδας 79). Στο τμήμα αυτό ο συγγραφέας όχι μόνο δίνει ορισμένα σωστά ιδεολογικά – αισθητικά στίγματα, για την σημασία των χρωμάτων της γης στις πόλεις, αλλά και εξηγεί για ποιον λόγο επικράτησαν ορισμένες επιλογές, όπως αυτή του λευκού χρώματος στην νησιώτικη αρχιτεκτονική: εξυπηρετεί την τουριστική εικόνα της χώρας και αντιστοιχεί σε μία εξιδανικευμένη (και μη αντικειμενική) εικόνα της Αρχαίας Ελλάδας (και ενδεχόμενα μαθαίνει τον κόσμο να σκέπτεται με στερεότυπα, όπως θα αναπτύξω στην συνέχεια).
Στο σημείο αυτό θα κάνω ορισμένες παρεμβάσεις, (στηριζόμενος εν μέρει σε αναλύσεις που άκουσα από διαλέξεις αρχιτεκτόνων. Καταρχάς είναι σωστό ότι στην ελληνική λαϊκή αρχιτεκτονική βασική σημασία έχουν τα χρώματα της γης. Αυτό οφείλεται εν μέρει και σε καθαρά πρακτικούς λόγους: π.χ. με τον τρόπο αυτό οι οικισμοί αποκτούσαν ένα φυσικό καμουφλάζ. Θα ήταν καθαρή αυτοκτονία για τα χωριά στα νησιά του Αιγαίου να έχουν το λαμπερό άσπρο χρώμα στα χρόνια που υπήρχαν πειρατές: θα τα εντόπιζαν και θα τα λεηλατούσαν αμέσως. Έρευνες έχουν αποδείξει ότι το λευκό χρώμα επικράτησε σχετικά πρόσφατα: οι κάτοικοι γνωρίζοντας ότι ο ασβέστης έχει απολυμαντικές ιδιότητες είχαν ασβεστώσει τα σπίτια τους μετά ένα κύμα επιδημιών. Στην συνέχεια, λόγω του ότι εξαλείφθηκε η πειρατεία σε συνδυασμό με αιτίες τις οποίες εν μέρει αναλύονται στο παρόν τεύχος του Strange, επικράτησε το λευκό χρώμα. Εδώ θα ήθελα να μεταφέρω την ανάλυση και σε ένα άλλο επίπεδο: υποπτεύομαι ότι η καθιέρωση επιταγών του στυλ « πρέπει όλα να είναι άσπρα γιατί η Ελλάδα είναι άσπρη», παράλληλα με τις εικόνες από τις διαφημίσεις και τα στερεότυπα τα οποία πλασάρονται από τα Μ.Μ.Ε., δεν αποσκοπούν μόνο να «αποκλείσουν» ορισμένες γκάμες χρωμάτων από την αρχιτεκτονική της Ελλάδας, αλλά και ορισμένα επίπεδα σκέψης και φαντασίας από το μυαλό των ανθρώπων(επιχειρήματα τα οποία είναι δύσκολο να αποδειχτούν).

Εκεί που θα διαφωνήσω με τον κ. Τσουμάνη είναι ότι η πολυχρωμία έχει εξαφανιστεί από τους ελληνικούς οικισμούς: Για παράδειγμα για την απάνω πόλη της Θεσσαλονίκης έχει γίνει χρωματική μελέτη, η οποία εν πολλοίς έχει εφαρμοστεί κατά την ανάπλαση της μετά τον σεισμό του 1978. (Ορισμένα παρασκηνιακά στοιχεία για την επιτυχημένη αυτή ανάπλαση, περιγράφονται μεταξύ άλλων και σε παλιότερο Strange, βλ. το καλοκαιρινό τεύχος του 2008).

Η ανάλυση του κ. Φερεσιάδη για τον βουδισμό Ζεν είναι εμπεριστατωμένη. Θα ήθελα μόνο να αναφέρω και την γιαπωνέζικη τέχνη της τοξοβολίας (ή kyudo ο δρόμος του τόξου). Πάντως αν και έθεσαν τα θεμέλια της βουδιστές μοναχοί, σήμερα δεν εξασκείται μόνο από αυτούς. Η ιστοσελίδα για το αγαπημένο μου kyudojo είναι η:

http://dojo.aikido.kyudo.free.fr/kyudo.htm

Τα δικά σας δοκίμια τα διαβάζω τώρα.

Συγχαρητήρια λοιπόν για το περιοδικό σας

Θα επικοινωνήσω σύντομα πάλι μαζί σας.

Κ.Μ.; 25 Οκτωβρίου 2010 στις 9:58:00 π.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: κύριε Γιαννουλάκη θα πάτε; Ελπιζουμε να σας δούμε εκεί. πολλά φιλιά από Αθήνα

http://derrenbrown.co.uk/tour-dates/svengali/

Πέτρος & Ρένα; 26 Οκτωβρίου 2010 στις 3:29:00 π.μ. CEST
prasino liker είπε...: H Γη Disneyland των Θεων .Σιγουρα η Γη δεν ειναι ο μονος προορισμος για τις διακοπες τους.Απειρες disneylands σε ολο το συμπαν.Καθε μια με διαφορετικα παιχνιδια.Πολλες επιλογες ,αλλα την γη την προτιμουν.Εχει κατι το διαφορετικο.Κανει την διαμονη τους ομορφη και ενδιαφερουσα.Εχει μια γευση ιδιαιτερη η ατμοσφαιρα της γης που γαργαλαει την μυτη τους.Τους συγκλονιζει η ομορφια της θαλασσας,δοκιμαζουν απο τα πεντανοστιμα φαγητα μας ,μεθανε απο τις χιλιαδες μυρωδιες ,εδω μπορουν να ερωτευτουν ,να αγαπησουν,να χαμογελασουν.Παιχνιδια που εκει που βρισκονται δυσκολευονται να τα ευχαριστηθουν.Εκει εχουν ασχολιες αρκετα εξειδικευμενες.Που xρονος για ονειρα.
Ερχονται εδω λοιπον και θα ερχονται για οσο θα υπαρξουμε η για οσο αυτοι επιλεξουν να μεινει η Γη ο τοπος των διακοπων τους.; 27 Οκτωβρίου 2010 στις 11:48:00 μ.μ. CEST
mr.alobar είπε...: καλο το αρθρο για το ζεν αν και ολο το βαρος επεσε πανω στην σχολη rinzai και λιγοτερο εως καθολου στην σχολη soto,δεν το λεω σαν παρατηρηση,απλα ασχολουμαι με αυτην την σχολη και θα περιμενα κατι περισσοτερο...anyway το τευχος ηταν παρα πολυ καλο,ειδικα το αρθρο με την disneyland των θεων.; 29 Οκτωβρίου 2010 στις 12:14:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: Κύριε Γιαννουλάκη,

σας ενημερώνω εξαρχής ότι το σχόλιο αυτό δεν έχει να κάνει με το περιοδικό αλλά με το να σας ενημερώσω για μια δημοπρασία που μάλλον θα ενδιαφέρει εσας ή κάποιον απο τους φίλους σας. Αν επισκεφτείτε τo link:

http://www.profilesinhistory.com/hollywood-auction-42-to-benefit-variety-childrens-charity.html

θα βρείτε ένα κατάλογο με 152 αντικείμενα προς δημοπράτηση απο ταινίες του hollywood όπως πχ το Back to The Future, αλλά αν κάνετε τον κόπο να κατεβάσετε τον κατάλογο σε pdf μορφή και κοιτάξετε στις σελίδες 53, τα εκθέματα με αριθμό 123 και 124 ίσως να ενδιαφερθείτε.
Αντιγράφω τους τίτλους απο τον κατάλογο:

123.Robert Chambers’ advertising artwork for The King in Yellow.

124. Complete bound copy of the first fantasy magazine ever and the birth of pulp fiction magazines, Der Orchideengarten: Phantastische Blätter [Garden of Orchids: Fantastic Pages].

Γνωρίζω την αγάπη σας για αυτά τα θέματα αυτά και ίσως σας φανούν ενδιαφέροντα.

με εκτίμηση,

Κωνσταντίνος.

ΥΓ. Καταλαβαίνω ότι ως άσχετο με το περιοδικό το σχόλιο μου δεν υπάρχει λόγος να δημοσιευθεί.; 30 Οκτωβρίου 2010 στις 12:18:00 π.μ. CEST
Δημήτρης Τσουμάνης είπε...: Προς Κωνσταντίνο, για το άρθρο Picatrix:

Δεν έγραψα πουθενά ότι η πολυχρωμία έχει εξαφανιστεί από τους ελληνικούς οικισμούς. Αντιθέτως, στην σελίδα στην οποία αναφέρεσαι (σελ.79) γράφω: «Δείγματα αυτής της πρακτικής μπορούν να βρεθούν ακόμη σε διάφορες περιοχές της χώρας κλπ.». Αυτό που «εξαφανίστηκε» ή τείνει να εξαφανιστεί είναι η Ελλάδα στην οποία «φύτρωσε» αυτή η αρχιτεκτονική («...μια Ελλάδα που υπήρχε μέχρι πρόσφατα, αλλά που σήμερα κινδυνεύει να χαθεί», στην ίδια σελίδα).

Οι λόγοι για την πολυχρωμία δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι περιορίζονται στην πρακτικότητα. Βλέπω ότι και εσύ κατανοείς ότι μόνο εν μέρει η πολυχρωμία οφείλεται σε καθαρά πρακτικούς λόγους. Φυσικά δεν αμφισβητώ το προφανές, το προφανές όμως ασκεί μια περίεργη εξουσία στο ανθρώπινο μυαλό. Αν κανείς ικανοποιείται με την εξήγηση ότι η πολυχρωμία εξαρτάται αποκλειστικά από τις πρακτικές ανάγκες, αυτομάτως αποκλείει μια διαφορετική ερμηνεία του φαινομένου. Το ίδιο ισχύει και για την απειλή των πειρατών, στην οποία έχει δοθεί υπερβολική σημασία. Η μορφή ορισμένων οικισμών υποτίθεται ότι αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας απέναντι στις επιδρομές των πειρατών –και αυτό είναι όλο. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για μια αναπαραγωγή παλαιότερων, αρχαίων προτύπων, αρχαϊκών, που ανάγονται στη σφαίρα του ιερού (ένα παράδειγμα είναι η μινωϊκή Κρήτη). Το ανθρωποκεντρικό λάθος είναι να αναζητάμε παντού και πάντα στις ανθρώπινες δραστηριότητες αιτίες και σκοπούς που έχουν την μοναδική πηγή τους στον ίδιο τον άνθρωπο. Ενώ θα έπρεπε να αναρωτηθούμε για αυτά που φαντάζουν αυτονόητα όπως: τί είδους κίνδυνος είναι ο κίνδυνος των πειρατών για μια κλειστή παραδοσιακή κοινωνία της προ-βιομηχανικής εποχής ; Ερώτημα που δεν είναι καθόλου άσχετο με το ερώτημα : ποιά είναι η σχέση τους με τη γη ; Η κατοίκηση έχει για αυτούς αποκλειστικά πρακτικό νόημα, με άλλα λόγια οι ίδιοι είναι άνθρωποι πρακτικοί ; Η τροφή, η καλλιέργεια της γης, η τιθάσευση των φυσικών δυνάμεων είναι ζήτημα επιβίωσης και μόνο ; Εν τέλει θα δούμε ότι το δίπολο φύση-άνθρωπος είναι προβληματικό. Ούτε μια βιολογία ούτε μια ψυχολογία (η ψυχολογία είναι η βιολογία της «ψυχής») και οι συγγενείς επιστήμες είναι σε θέση να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της αρχιτεκτονικής, φτάνουν μόνο μέχρι τις παρυφές και σταματούν εκεί απ’όπου πρέπει να δούμε την αρχιτεκτονική ως ολότητα, δηλαδή πέρα από το προφανές. Το πέρα από το προφανές είναι ότι η αρχιτεκτονική δεν έχει την πηγή της στην επινοητικότητα του ανθρώπου, με άλλα λόγια, η ουσία της αρχιτεκτονικής δεν είναι κάτι το αρχιτεκτονικό...

Έχω φτιάξει ένα νέο blog, όποιος θέλει ας ρίξει μια ματιά. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που μπορεί να είναι μια ιστοσελίδα, δηλαδή ένα απλό παράθυρο, με θέα, αλλά θέα περιορισμένη:
http://diploslogos.blogspot.com/; 3 Νοεμβρίου 2010 στις 6:46:00 μ.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Ανωνυμος Νο 1

Παρα πολλα μετεωρολογικα μπαλονια με ντισκομπαλες και φωτορυθμικα

http://www.youtube.com/watch?v=Ap24uQv-Ap4&feature=related; 5 Νοεμβρίου 2010 στις 12:48:00 μ.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Κύριε Γιαννουλάκη, εάν είστε μαραζωμένος απόψε ή αύριο το απόγευμα δείτε την σειρά του BBC, Jekyll - 2007, η οποία βασίζεται σε αυτήν του Robert Louis Stevenson, και μπορώ να πώ ότι είναι διασκεδαστική, ειδικά με τσάι και μπισκότα; 6 Νοεμβρίου 2010 στις 4:03:00 μ.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Το Cosmopolis Project συνεχίζεται και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;

Διαβάζοντας το blog αυτό και ξαναδιαβάζοντας το Picatrix στο τελευταίο Strange βλέπουμε παρασκήνια για το πως επηρρεάζουν οι πόλεις και οι αστικοί οικισμοί την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, και τις μάχες που γίνονται για την επικράτηση των διάφορων ιδεολογιών.

Σε ποια άλλα μέρη του διαδίκτυου υπάρχουν κλειδιά για την αποκρυπτογράφηση των γραφόμενων στο Strange (σχετικά πάντα με το Cosmopolis Project);

Πότε θα διαβάσουμε την συνέχεια του επίσημου Cosmopolis Project;; 6 Νοεμβρίου 2010 στις 6:25:00 μ.μ. CET
Αλέξης Ζ. είπε...: Κ. Γιαννουλάκη, πως φαντάζεστε τον Παντελή σε 30 χρόνια από τώρα; Αν θέλετε απαντάτε βέβαια.; 14 Νοεμβρίου 2010 στις 10:32:00 μ.μ. CET
alaniara είπε...: Παντελη για χαρα! Πως μπορω να γινω συνδρομητρια και να μου στελνεται τα τευχη Αγγλια?; 15 Νοεμβρίου 2010 στις 3:28:00 π.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Κύριε Τσουμάνη χαίρομαι που μπορούμε να σας διαβάσουμε και online.
Κύριε Γιαννουλάκη και συνεργάτες του strange, έμαθα ότι απεβίωσε ο Zacharia Sitchin πρόσφατα. Θα ήταν ωραίο ένα αφιέρωμα στα βιβλίά του στο περιοδικό κάποια φορά(αμφιλεγόμενος σίγουρα αλλά παρουσιάζουν ενδιαφέρον οι απόψείς "του" )
Ανδρέας Χ.; 17 Νοεμβρίου 2010 στις 12:16:00 μ.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Ανωνυμος νο1
τρόμος και ευγενής άμιλλα

http://www.upcominghorrormovies.com/movie/gathering; 17 Νοεμβρίου 2010 στις 5:07:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: @ Ανώνυμος - 1 :

Η «άμμος» στην έρημο (που είναι πούδρα δεν είναι άμμος -αν μιλάμε για τη Σαχάρα, κάτι που μού έχει κάνει μεγάλη εντύπωση)δεν είναι «άσπρη».

http://www.youtube.com/watch?v=5Dy_46euFgc

Το βίντεο που παραθέτεις (βλέπε κυρίως μετά το πρώτο μισό του) είναι ένα ακόμη από εκείνα που δείχνουν διάφορα παράξενα αντικείμενα ή σκιές ή σώματα (ή πως να τα πούμε αλλιώς) δίπλα στον Ήλιο. Έχουν δημιουργήσει μια μικρή νεομυθολογία (μαζί με διάφορες απόψεις, τις οποίες έχουμε διακινήσει αρκετά εμείς από το Strange)ότι πρόκειται για εξωγήινα διαστημόπλοια, μεγάλα μητρικά σκάφη, τεχνητά πλανητοειδή (του στυλ Death Star)κλπ.
Και, φυσικά, σε κάποιες των περιπτώσεων μπορεί όντως να είναι κάτι τέτοιο. Γιατί, ποια άλλη εξήγηση μπορεί να δοθεί, που να μην είναι το ίδιο speculative?

Αλλά, κατά τη γνώμη μου, η οπτική αυτή, παραβλέπει, από άγνοια ή ημιμάθεια ή και επίτηδες, το γεγονός ότι ο Ήλιος μας είναι 330.000 φορές (!) μεγαλύτερος από τη Γη.
Δηλαδή, (πάρτε μια βαθιά ανάσα και χαλαρώστε και σκεφτείτε το λίγο), χωρούν μέσα στον Ήλιο 330.000 πλανήτες Γη.
Με το παραπάνω γεγονός, διακρίνετε πλέον ίσως ότι το οποιοδήποτε από αυτά τα σώματα ή αντικείμενα φαίνονται σε αυτά τα (όλο και αυξανόμενα) videos της NASA από το Stereo κλπ, είναι τιτανίων διαστάσεων, ίσως και πέντε χιλιάδες φορές μεγαλύτερα από τον πλανήτη Γη!!...
Οπότε, αν πρόκειται για εξωγήινα διαστημόπλοια, είτε θα πρέπει να μιλάμε για ΠΟΛΛΟΥΣ εξωγήινους, είτε για τεράστιους τιτάνιους σούπερ γίγαντες εξωγήινους: προτείνω πέντε χιλιάδες εξωγήινους επιβάτες ο καθένας τους μεγάλος όσο η Γη...

@ Ανώνυμος-2 (Γ.) :

Ευχαριστούμε. Κι εμένα μου άρεσε το αφιέρωμα DisneyLand of the Gods, στο Strange, περιέχει πολλές «πόρτες» για περαιτέρω έρευνα (που ποτέ δεν χωράει σε ένα περιοδικό -αν και πάντα υπερβάλλουμε με τα πολυσέλιδα άρθρα).

Καταλαβαίνω ότι η φυσική συνέχειά του, θα μπορούσε να είναι η «θεομαχία» (όπως το έθεσες). Είναι λίγο τεχνικά δύσκολο να το επιχειρήσουμε, (λόγω πολυπλοκότητας, και ποικίλων θέσεων και απόψεων), αλλά νομίζω ότι σύντομα ίσως το προσπαθήσουμε.
Ευχαριστώ για τις ευχές, ανταποδίδω.

@ Ανώνυμος-3 (Ανδρέας) :

Αναφέρεσαι σε ένα απόσπασμα ομιλίας του John Keel για τους Men In Black, στο youtube.
Ο μακαρίτης John Keel (εκτός από το ότι είναι ένας από τους μεγάλους δασκάλους μας στον κόσμο του Strange)είναι ένας από τους ανθρώπους που ανακάλυψαν την αλήθεια για το τι συμβαίνει στον κόσμο, γενικά (και ειδικά με το «εξωγήινο ζήτημα»). Προσπάθησε να την περιγράψει αλλά σχεδόν κανείς δεν του έδωσε την πρέπουσα σημασία.
Αυτό απέδειξε για πολλοστή φορά ότι η μεγάλη αλήθεια, το μεγάλο μυστικό, μπορεί να ειπωθεί χωρίς να το αναγνωρίσει ή να το αξιολογήσει κανείς.
Για μένα, αυτό το γεγονός, έχει τεράστιο ενδιαφέρον.
Ευχαριστούμε για την επισήμανση.

@ Ανώνυμος - 4 :

Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου π.χ. μέσω του περιοδικού Strange και των εκδόσεων Άγνωστο, είτε τηλεφωνικώς (αν με πετύχετε εκεί) είτε στο e-mail του περιοδικού, strange@agnosto.gr, (με τη σημείωση στο θέμα: υπ' όψιν Παντελή Γιαννουλάκη).

@ Γιώργος Χατζούδης :

Συμφωνώ μαζί σου φίλε για την ανωνυμία στις επικοινωνίες και στις κριτικές στο διαδίκτυο (γιατί κατά τα άλλα είναι άκακη).
Αλλά, δεν νομίζω ότι ο κάθε νεαρός παίκτης του διαδικτύου είναι τόσο σημαντικός ώστε να ασχολείται μαζί του το «σύστημα» στις κινήσεις του, όπως το θέτεις.
Το «σύστημα» θέλει να είσαι στο δίκτυο. Δεν το ενδιαφέρει τι θα κάνεις εκεί. (Ψάξε το «σύστημα» στα χονδροειδή και γενικά πράγματα, κατά τη γνώμη μου, αν θέλεις στ' αλήθεια να το εντοπίσεις...)

(συνεχίζεται); 25 Νοεμβρίου 2010 στις 5:29:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.; 25 Νοεμβρίου 2010 στις 5:30:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: (Συνέχεια)

@ Κωνσταντίνος :

Ευχαριστώ για τα ενδιαφέροντα σχόλιά σου Συνταξιδιώτη.

@ Ανώνυμος - 5 (Πέτρος & Ρένα) :

Μακάρι να μπορούσα να είμαι εκεί. Όμως, ποτέ δεν ξέρεις...
Ανταποδίδω, ευχαριστώ.

@ prasino liker :

Λες ότι προτιμούν τη Γη... Αλλά δεν νομίζω ότι το ενδιαφέρον τους είναι τόσο τουριστικό, όπως το θέτεις.
Ξεχνάς, επίσης, ότι το σενάριο υποστηρίζει ότι κι εμείς οι ίδιοι είμαστε ένα από τα «παιχνίδια» τους σε αυτό το τιτάνιο Theme Park...
Χαίρε!

@ Mr. Alobar :

Ευχαριστούμε Συνταξιδιώτη. Θα επιστρέψουμε για το Ζεν, μας ενδιαφέρει κι εμάς πολύ.
(Την ταινία Zen την είδες?)

@ Ανώνυμος - 6 (Κωνσταντίνος) :

Ευχαριστούμε για τις επισημάνσεις σου Κωνσταντίνε.
Τον έχω υπ' όψιν μου τον κατάλογο.
(Πάντοτε με ενδιέφερε πάρα πολύ οτιδήποτε σχετικό με τον R. W. Chambers).

@ Ανώνυμος - 7 :

Ω, κι εμένα μου αρέσουν τα μετεωρολογικά μπαλόνια και οι περιπέτειές τους μέσα στις δεκαετίες σε όλον τον κόσμο...

@ Ανώνυμος - 8 :

Όπως ίσως ήδη ξέρεις, (για να μου το προτείνεις), μου αρέσει το BBC, οι παράξενες σειρές, ο Robert Louis Stevenson, το τσάι και τα μπισκότα.
Και μερικά άλλα πράγματα.
Ευχαριστώ.

@ Ανώνυμος - 9 :

Φυσικά και το Cosmopolis Project συνεχίζεται (δεν μπορώ να ξέρω τι έχει πάρει χαμπάρι ο καθένας). Οι δημοσιεύσεις είναι απλά ένα μέρος του Project.
Δυστυχώς, δεν μπορώ να σου πω πολλά από εδώ.
Θα πρέπει να περιμένεις να δημοσιεύσουμε κάτι καινούργιο για όλα αυτά.
(Συνέχεια) ελπίζω σύντομα.

@ Αλέξης Ζ. :

Πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου σε τριάντα χρόνια από σήμερα, ρωτάς;

Στο βιβλίο μου "Τα Ψάρια Δεν Ξέρουν Ότι Βρέχει", υπάρχει ένα κομμάτι με τον τίτλο "Ονειροπόλος" (σελ. 188) όπου διηγούμαι με λεπτομέρειες πώς φαντάζομαι τον Παντελή στο μέλλον...

@ Maria :

Για να γίνεις συνδρομήτρια στο Strange και να σου στέλνουμε το περιοδικό στην Αγγλία, πρέπει να επικοινωνήσεις με το Άγνωστο, στο τηλ 2310-886.480
ή π.χ. στο e-mail agnosto@otenet.gr
ή στη

ΝΕΑ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΑΣ

"ΑΓΝΩΣΤΟ"
ΓΡΑΒΙΑΣ 28 (& Βασιλίσσης Όλγας)
54645 Θεσσαλονίκη.

Σας ευχαριστώ όλους για τα ενδιαφέροντα σχόλιά σας και τις επισημάνσεις σας, που πάντα με ενδιαφέρουν πολύ και περιμένω κι άλλα όταν έχετε τον διαθέσιμο χρόνο.

Π. Γ.; 25 Νοεμβρίου 2010 στις 5:32:00 μ.μ. CET

ΠΑΝΤΕΛΗΣ Β. ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ

Ο συγγραφέας Παντελής Β. Γιαννουλάκης ζει και γράφει στην Θεσσαλονίκη, και σε πολλές εναλλακτικές πραγματικότητες που εξερευνεί με την ιδιαίτερη λογοτεχνία του και τις μελέτες του. Έχει συγγράψει και δημοσιεύσει ως τώρα 35 βιβλία, και πάνω από τρεις χιλιάδες άρθρα, δοκίμια και πρωτότυπα κείμενα και διηγήματα, σε περιοδικά, έντυπα, συλλογικά έργα, ειδικές θεματικές εκδόσεις και ανθολογίες. Έχει δημιουργήσει ή συντονίσει 12 περιοδικά και έντυπα, έχει ιδρύσει 4 εκδοτικούς οίκους. Έχει κάνει σπουδές Κινηματογράφου & Σκηνοθεσίας και Ιστορίας της Τέχνης, υπήρξε δημιουργός ραδιοφωνικών εκπομπών, τηλεοπτικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ, έχει κάνει πολλές εξερευνήσεις και έρευνες στην Ελλάδα και σε αρκετά μέρη του κόσμου. Έχει κάνει μεταφράσεις έργων, υπήρξε editor πολλών ανθολογιών και επιμελητής εκδόσεων, μουσικός, περιηγητής, ξεναγός, συλλέκτης, αλληλογράφος, εισηγητής, διακεκριμένος ομιλητής με πολλές δεκάδες διαλέξεις σε μεγάλο κοινό, ειδικός γνωσιολόγος σε ποικίλα πεδία γνώσης. Είναι ο δημιουργός, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού “Strange”, δημιουργός των εκδόσεων “Αόρατο Κολλέγιο” και “Άγνωστο” (επίσης, στο παρελθόν, των εκδόσεων “Terra Nova” και “Αρχέτυπο”), και έχει εκδόσει πάνω από διακόσια βιβλία... Είναι πατέρας δύο αγοριών, και έχει καθοδηγήσει και προωθήσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ερευνητές και μελετητές. Ασχολείται ένθερμα με την Φανταστική Λογοτεχνία, την σημειολογία, την φιλοσοφία, την λογοτεχνία μυστηρίων, τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, και τα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων του.

Αγωνιζομαστε για την προεκταση της πραγματικοτητας

Χρειαζόμαστε ένα παραμέρισμα της κουρτίνας, που ο συμβατικός κόσμος έχει τραβήξει μπροστά στα μάτια μας, μια νέα και μεγάλη προέκταση του οπτικού μας πεδίου, του πεδίου παρατήρησης.

Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αντίληψης και κατανόησης, και νέους τρόπους μετάδοσης των πραγμάτων που θα αντιληφθούμε και θα κατανοήσουμε.

Αυτό θα σημαίνει μια ριζική αναθεώρηση ενός μεγάλου μέρους των γνώσεων μας και των πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα.

Μια τέτοια αναθεώρηση δεν συμφέρει κανέναν από αυτούς που χειρίζονται τις λειτουργίες των καθημερινών συστημάτων, και, επιπλέον, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το μικρό, σίγουρο και ασφαλές νησί τους, για να εξερευνήσουν τα αβέβαια νερά ενός νέου και παράξενου ωκεανού...

Η πραγματικότητα είναι τελείως σχετική, κι αυτό αποδεικνύεται από το αγωνιώδες πείσμα της να μην αναιρεθεί, και από την αδυναμία της να σε τιμωρήσει μόλις την αναιρέσεις…

Ο Κοσμος εναντια στον Μυθο του

Ζούμε σε εποχές κατοχής και αντίστασης. Ο κόσμος επιζητά να παγιώσει τελείως την εικόνα του, και όλοι ανεξαιρέτως να υπηρετούν το τεχνητό κοσμικό είδωλο που ο κόσμος έφτιαξε για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που διαχώρισαν τον εαυτό τους από αυτόν τον κόσμο, αποσυρόμενοι στο ιδιωτικό τους σύμπαν, αντιστέκονται εστιαζόμενοι στον αέναα κρυφώς εξελισσόμενο μύθο του κόσμου, που η παγιωμένη εικόνα προσπαθεί να εξαφανίσει.

Οι άνθρωποι που προσπαθούν ν’ αποδράσουν από τις υποθέσεις αυτού του απογοητευτικού κόσμου, σπιθαμή με σπιθαμή φτιάχνουν μυστικά το Παραμύθι του Κόσμου. Το διηγείται ο ένας στον άλλον ψιθυριστά κι αν κάποιος είναι χωρίς συντρόφους, το διηγείται στον εαυτό του. Υπενθυμίζει συνέχεια την ιστορία, αποστηθίζει τους χάρτες και τα σημάδια, κάνει εξάσκηση τις νύχτες όταν όλοι κοιμούνται, απαγγέλλει το ποίημα, γράφει το μήνυμα, κουρδίζει τα ρολόγια και τα βιολιά, κοιμάται με το ξίφος κάτω απ’ το μαξιλάρι -μην έρθει η ώρα και δεν είναι έτοιμος για την ηρωική έξοδο…

Κάποιος που μπορεί να κοιτάξει γύρω του με τα σωστά μάτια, θα αντικρίσει παντού ολόγυρα το Παραμύθι του Κόσμου. Είναι τόσο μεγάλο και τόσο υπέροχο, γενιές ολόκληρες συνωμοτών το έφτιαχναν, το έγνεθαν, το έπλεκαν, το έχτιζαν, το χρωμάτιζαν. Στέκει εκεί (πού;) και διηγείται την πιο παράξενη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ. Την ιστορία ενός άλλου κόσμου, κάπου πέρα, μακριά απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, κι ακόμη πιο μακριά, στα βάθη του νου και της καρδιάς μας.

Τα μηνύματα από αυτόν τον κρυφό κόσμο, αναπόφευκτα, είναι πολεμικές ανταποκρίσεις, ενός πολέμου μυστικού, ανάμεσα στους υπηρέτες της κατοχής του κόσμου και στους παρτιζάνους του Αντίκοσμου...

Life is Stranger than Fiction.

«Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα».

Το πιο ουσιαστικό επίτευγμα της Λογοτεχνίας μέχρι σήμερα, είναι ότι κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αυτό δεν έγινε, βέβαια, για να απορρίψει τον εαυτό της, αλλά για να δώσει μια νέα σημασία στο ατέρμονο νόημα της ζωής.

Η ζωή καθορίστηκε από τη Λογοτεχνία.

Δεκάδες αιώνες χρειάστηκαν για να μετατρέψει ο άνθρωπος τα πάντα σε Λογοτεχνία. Ζούσε καταγράφοντας τα πάντα γύρω του, όλες τις πληροφορίες, όλες τις εμπειρίες, όλες τις ανακαλύψεις, όλα τα όνειρα, όλα τα συναισθήματα, όλα τα φαινόμενα, όλες τις ιδέες, όλες τις υποθέσεις… Και τα καταχωρούσε στην αιώνια βιβλιοθήκη.

Κάποτε η ζωή ξεπερνούσε τη Λογοτεχνία. Τώρα πια η βιβλιοθήκη είναι τόσο τεράστια, που η Λογοτεχνία ξεπερνά τη ζωή.

Οτιδήποτε ζω, μέχρι και η τελευταία εμπειρία και σκέψη μου, έχει ήδη προβλεφθεί από πριν μέσα στη Λογοτεχνία. Οι επιρροές της Λογοτεχνίας πάνω στη ζωή είναι τόσο πολυσύνθετες και εξαπλωμένες σε κάθε στοιχείο με όλους τους πιθανούς τρόπους, κρύβονται τόσο καλά μέσα στην ίδια τη ζωή, που σχεδόν κανείς δεν υποπτεύεται πως η κάθε στιγμή της ζωής του έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στις σελίδες κάποιου βιβλίου, κάποτε.

Η ίδια η Λογοτεχνία άρχισε κάποτε να παρατηρεί τον εαυτό της, και ανακάλυψε μια συγκλονιστική παραδοξολογία. Αφού η ζωή και η σκέψη καθοριζόταν πλέον από τη Λογοτεχνία, τότε η κύρια αποστολή της Λογοτεχνίας, που ήταν να εξερευνήσει τη ζωή και τη σκέψη, είχε μετασχηματιστεί σε κάτι τελείως νέο και παράξενο: η Λογοτεχνία εξερευνούσε πια τη Λογοτεχνία.

Έτσι, μπορούσες πια να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή στην εξερεύνηση της λογοτεχνίας, που εξερευνεί τον εαυτό της, και να εξερευνήσεις τη ζωή σου...

Ο Συγγραφεας ειναι ενα ιδιαιτερο ειδος ανθρωπου

Αυτό που κάνει τους συγγραφείς να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι κυρίως το γεγονός ότι οι συγγραφείς παρατηρούν πράγματα που οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν τα παρατηρούν, δεν τα προσέχουν, δεν τους δίνουν σημασία. Κι επιπλέον, οι συγγραφείς τα θυμούνται, τα καταγράφουν, συγκεντρώνουν αυτές τις αξιομνημόνευτες λεπτομερείς παρατηρήσεις τους ως οπλοστάσιο, ως θησαυροφυλάκιο λεπτομερειών, που κάπου θα χρησιμοποιηθούν κάποτε.

Ο συγγραφέας έχει πάντα ένα σημειωματάριο γενικών καταγραφών, και πολλά άλλα σημειωματάρια και σημειώσεις που σχετίζονται με τα διάφορα σχέδια του, με συνεχείς σημειώσεις που αντίστοιχα τα αφορούν, χωρίς ακόμη τα έργα να έχουν αρχίσει να γράφονται, αλλά και κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Στο γενικό σημειωματάριο, σημειώνει συνεχώς τα πάντα, οτιδήποτε ενδιαφέρον παρατηρεί γύρω του, ακούει, διαβάζει, βλέπει, μαθαίνει, εμπνέεται, ονειρεύεται, θυμάται, κλπ. Δεν αφήνει καμιά καλή και «ενδιαφέρουσα» σκέψη, ιδέα, έμπνευση, πληροφορία, σημειολογία, σύνδεση, αλληγορία, μεταφορά, απόσπασμα, παραδοξολογία, οξύμωρο, λέξη, μυστικό, παρατήρηση, επισήμανση, ανάμνηση, αφορισμό, απόφθεγμα, σύλληψη, να του ξεφύγει. Όταν οτιδήποτε από αυτά βγαίνει στον δρόμο του, το καταγράφει, για να το χρησιμοποιήσει, κάπου, κάπως, αργότερα. Είναι συλλέκτης ιδεών, σκέψεων, λέξεων, πληροφοριών, ενδιαφερόντων ζητημάτων και παρατηρήσεων. Διαθέτει μια ολόκληρη αόρατη βιβλιοθήκη από αυτά.

Ο συγγραφέας που δεν το κάνει συνειδητά και αφοσιωμένα και συνεχώς αυτό το πράγμα, που δεν παρατηρεί τις φευγαλέες λεπτομέρειες του κόσμου, δεν είναι συγγραφέας.

Αυτό, σταδιακά, του δίνει μια εποπτεία πάνω στην καθημερινή πραγματικότητα που οι άλλοι άνθρωποι ούτε που την έχουν ονειρευτεί ποτέ τους. Και, σιγά-σιγά, αρχίζει να ξεχωρίζει αμέσως το συγγραφικό ίχνος όταν εμφανίζεται οπουδήποτε για να του προσφερθεί από τη συγχρονικότητα. Μόλις παρατηρεί αυτό που πρέπει, ένα καμπανάκι χτυπάει στο κεφάλι του, κι εκείνος περισυλλέγει την παρατήρηση. Κι έπειτα την αντιμετωπίζει σαν πολύτιμη πληροφορία, σαν εύθραυστο μυστικό.

Μέσα από διεργασίες όπως αυτή και πολλές άλλες, ο συγγραφέας δεν περιμένει την έμπνευση, είναι ο Κυνηγός της Έμπνευσης, εκπαιδεύεται να την αναγνωρίζει παντού γύρω του, να την παραμονεύει και να την αρπάζει με λεπτεπίλεπτο τρόπο. Δεν είναι ποτέ απροετοίμαστος για αυτό.

Έτσι, παντού και πάντα, ο συγγραφέας καταστρατηγεί μια οικειότητα με το Παράξενο. Οι αληθινοί συγγραφείς είναι ερωτευμένοι με το Παράξενο. Είναι το παρασκήνιο του κόσμου μας.

Συμφωνώ με τον J. K. Chesterton, που γράφει:

«Το ότι υπάρχει ένας κόσμος πίσω από τον κόσμο, δεν το γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος άνθρωπος πίσω από κάθε άνθρωπο, αλλά κι αυτό ακόμη συχνά ο ίδιος ο άνθρωπος δεν το γνωρίζει. Υπάρχει ένα παρασκήνιο στα πάντα, ένα σκοτεινό παρασκήνιο, πολλές φορές πέρα από κάθε φαντασία. Στο παρασκήνιο αυτό, πίσω από την αυλαία του κόσμου, δεν πηγαίνει κανείς, εκτός από τους συγγραφείς…»

Η αληθινά μεγάλη ευχαρίστηση που αντλώ από τον κόσμο, προέρχεται από τα βιβλία. Ίσως γιατί ο ίδιος ο κόσμος είναι ένα ανεξάντλητο βιβλίο. Ίσως γιατί ο κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ακόμη ένα βιβλίο. Παραμένει ακόμη άγνωστος ο συγγραφέας του κόσμου μας. Υπάρχουν νύχτες που το μόνο που θέλω είναι να τον γνωρίσω, και να μου επιτρέψει να περιπλανηθώ στην απέραντη βιβλιοθήκη του. Έχω πολλές όμορφες ερωτήσεις να του κάνω, δίπλα από το τζάκι, πίνοντας λίγο κονιάκ…

Μια Δευτερη Ζωη

Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει, ακούει, οσμίζεται, γεύεται, πιάνει, κινείται, κλπ, και επεξεργάζεται πληροφορίες σαν να τις δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, με τη διαφορά ότι το σώμα κοιμάται και τίποτε από όλα αυτά δεν παρατηρείται να συμβαίνει σε αυτήν την πραγματικότητα...

Έχουμε έναν δεύτερο μυστηριώδη εαυτό, ο οποίος ζει κανονικά σε έναν παράλληλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων: ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν. Μια μυστηριώδης ονειρική γεωγραφία που το πανόραμά της ξανοίγεται μέσα μας. Την εξερευνούμε ασυνείδητα μέσα από αινιγματικές εμπειρίες και βιώματα που καταγράφονται από τον εγκέφαλό μας ως αληθινά, για τον οποίο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενώ ονειρευόμαστε συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά σαν να βιώνει πραγματικές καταστάσεις.

Ζούμε μέσα στα όνειρα…μια δεύτερη ζωή.

Το μάτι. Αυτό το οπτικό πεδίο συναλλαγής του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό κόσμο, το μάτι, είναι το μόνο όργανό μας που ζει από το φως ενώ το υπόλοιπο σώμα μας είναι βουτηγμένο στη λάσπη, στην ύλη. Το μάτι έχει τη μορφή του σύμπαντος. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι το περιγράφουν, η σφαίρα, η ίριδα και η κόρη: Ο εξωτερικός κύκλος του υπεργαλαξιακού κόσμου, ο εσωτερικός κύκλος του γαλαξιακού κόσμου, ο εσώτατος κύκλος του υποσελήνιου κόσμου. Κοιτώντας κανείς (με το μάτι του) το ανθρώπινο μάτι, είναι σαν να παρατηρεί το σχέδιο του Σύμπαντος. Το μαγικό σημείο όπου ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό. Τα άστρα του ουρανού εκπροσωπούνται από το άστρο του ματιού. Η ίδια η κόρη του ματιού είναι μια άβυσσος, εκεί απ’ όπου μπορεί κανείς να ατενίσει με ίλιγγο τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, αστρική στη φύση της και αόρατη. Κατοπτρισμένη πάνω στην κόρη είναι εκείνη η ανταύγεια ενός φωτεινού γαλαξία, το ίχνος του θεϊκού φωτός, το σπερματικό φως του κόσμου, του εσωτερικού κόσμου...

Ξέρουμε ότι πολλά από τα όνειρά μας δεν θα γίνουν αληθινά. Ίσως να μη γίνουν ποτέ αληθινά. Κι όμως, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.

Αυτό λέει πολλά, και δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται.

Έχουμε μάθει ότι τα όνειρά μας είναι σημαντικά όχι γιατί γίνονται αληθινά, αλλά γιατί μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν θα πηγαίναμε αλλιώς, και μας διδάσκουν πράγματα που ποτέ δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να μάθουμε…

Ο κόσμος που παρακολουθούμε, εκείνος ο κόσμος της καθημερινής μας πραγματικότητας, δεν είναι ο αληθινός κόσμος, είναι μία περιγραφή του.

Είναι η γλώσσα της πραγματικότητας που έχουμε μάθει. Γύρω μας μιλιούνται πολλές άλλες γλώσσες, πολλές άλλες εκδοχές και περιγραφές, αλλά εμείς λαμβάνουμε, επεξεργαζόμαστε και καταλαβαίνουμε μόνο τη γλώσσα που εμείς έχουμε μάθει. Η πραγματικότητα που ξέρουμε, όποια κι αν είναι αυτή, είναι το προϊόν αυτής της συνειδησιακής περιγραφής, αυτής της «γλώσσας», καθώς και των επιβεβλημένων τεχνητών νόμων της.

Έξω από αυτήν την περιγραφή και καταγραφή, ο αληθινός κόσμος είναι κρυφός.

Αν ο κόσμος αποτελούταν απλά από εικόνες, όλες οι υπόλοιπες αναρίθμητες εικόνες θα ήταν έξω από την εικόνα που εμείς βλέπουμε.

Κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα δεν είναι στο γεγονός ότι βλέπουμε μονάχα ένα απειροελάχιστα μικρό κομμάτι της μεγάλης εικόνας του κόσμου. Το πρόβλημα είναι στο γεγονός ότι νομίζουμε πως, αυτό το απειροελάχιστα μικρό κομμάτι που βλέπουμε και καταλαβαίνουμε, είναι η μεγάλη εικόνα.

Αναπόφευκτα, αυτό το πρόβλημα –που είναι απλό στη ρίζα του– μας αποτρέπει από το να αναζητήσουμε τη μεγάλη εικόνα, και από το να κατανοήσουμε την ίδια μας τη θέση μέσα σε αυτήν.

Δεν θα ήταν και τόσο τολμηρό αν έλεγα ότι, ο εαυτός μας είναι απόλυτο δημιούργημα της εικόνας που έχουμε για τον κόσμο. Δηλαδή, είναι ένας μικρός εαυτός.

Κατ' επέκταση, αυτός ο μικρός εαυτός, έχει μικρή γνώση, μικρή κατανόηση, μικρή έμπνευση, μικρές δυνατότητες, μικρές προεκτάσεις, μικρές πιθανότητες, μικρή νοημοσύνη, και μεγάλη μικροπρέπεια.

Και, έχω παρατηρήσει πως, όταν μεγαλώνει η εικόνα του κόσμου που βλέπουμε και κατανοούμε, μεγαλώνει και ο εαυτός, εμπλουτίζεται, αποκτά μεγαλύτερη ελευθερία (ελευθερία πνεύματος, τουλάχιστον), τα πάντα αυξάνονται για αυτόν.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο κόσμος, τελικά, είναι ο χάρτης του.

Όταν μεγαλώνει ο χάρτης, μεγαλώνει ο κόσμος.

Όταν ο χάρτης είναι μικρός και περιορισμένος, ο αληθινός κόσμος είναι κρυφός.

Ο κόσμος δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Είναι πολύ μα πολύ περισσότερα πράγματα από αυτό που φαίνεται ότι είναι...ό,τι κι αν σου φαίνεται...

Τα βιβλία είναι συχνά πολύ καλός τρόπος για να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.

Και τα βιβλία είναι παράθυρα.

Είναι σαν κιάλια που βλέπουν αλλού. Η αριστερή σελίδα για το αριστερό σου μάτι και η δεξιά σελίδα για το δεξί σου μάτι. Βάζεις μπροστά στο πρόσωπό σου ένα βιβλίο και αντικρίζεις το πανόραμα της ανάγνωσης. Το πεδίο της γνώσης από αλλού. Είναι μία τηλε-όραση. Βλέπεις μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλες ζωές, σε άλλα μυαλά, σε άλλους χρόνους.

Και, όταν γράφεις ένα βιβλίο, είσαι κάτι σαν οπτικός. Ρυθμίζεις έντεχνα την όραση του φίλου σου, του αναγνώστη σου, έτσι ώστε να μπορέσει να δει αλλού, να αλλάξει για λίγο την οπτική του κόσμου του και να παρακολουθήσει έναν απόκρυφο μικρόκοσμο, χαρτογραφημένο μέσα στις σελίδες…

Η Μεση Οδος

Η πεζοπορία, η οδοιπορία, η περιπλάνηση, το ταξίδι, η περιπέτεια, η περιπολία, η πρωτοπορία, η ανίχνευση, η εξερεύνηση...

Οι περισσότεροι άνθρωποι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά: Σχετίζονται με την πλοήγηση στον υλικό κόσμο.

Η τέχνη της πλοήγησης στον υλικό κόσμο είναι τόσο σημαντική όσο και η τέχνη της αναπνοής. Παραδόξως, για τους περισσότερους ανθρώπους, και οι δύο αυτές τέχνες είναι αυτοματικές συνήθειες και τίποτε παραπάνω.

Αλλά υπάρχει και η τέχνη της πλοήγησης στον πνευματικό κόσμο...

Εξασκούμε την πλοήγηση στον υλικό κόσμο χρησιμοποιώντας -διανύοντας- τις διαδρομές, και –από την άλλη– εξασκούμε την πλοήγηση στον πνευματικό κόσμο με τη φαντασία μας.

Όμως, αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο, τις διαδρομές και τη φαντασία, έχουμε ένα νέο είδος πλοήγησης. Και πρόκειται για πλοήγηση σε ένα νέο πεδίο, ούτε πραγματικό ούτε φανταστικό, σε εκείνο το συνδετικό πεδίο μεταξύ πνεύματος και ύλης, που είναι ένα κρυφό ενδιάμεσο πεδίο, μυστικό και απαγορευμένο, για το οποίο δεν συζητά κανείς...

Αυτή είναι η λεγόμενη «αόρατη πλευρά του κόσμου», και αυτήν εννοούσε ο παππούλης μου ο Τσαρλς Φορτ όταν έλεγε ότι ανακάλυψε μία «πυξίδα για τη ναυσιπλοΐα της αόρατης πλευράς του κόσμου...»

Λοιπόν, αυτή η νέα πλοήγηση σ’ αυτό το μυστικό ενδιάμεσο πεδίο, βασίζεται –στο πρώτο στάδιο εξάσκησής της– σε μία σχετικά απλή τεχνική: να κάνεις μία πλοήγηση στο υλικό πεδίο με πνευματικό τρόπο (ή, αν το προτιμάτε έτσι, στο πνευματικό πεδίο με υλικό τρόπο).

Μία περιπλάνηση στις διαδρομές του υλικού κόσμου με πνευματικό τρόπο. Πρόκειται για ένα λειτουργικό συνδυασμό της περιπλάνησης στους δρόμους και της περιπλάνησης στη φαντασία. Κι αυτό κάνει εκείνο το ενδιάμεσο πεδίο να αρχίσει να διακρίνεται αδιόρατα. (Και διακρίνεται γιατί «ανταποκρίνεται» στην περιπλάνησή σου).

Μία αφηρημένη περιπλάνηση μέσα στον τρισδιάστατο χάρτη της πόλης, αφήνοντας τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τη φαντασία, αλλά ταυτόχρονα και να παρασυρθεί από τους δρόμους. Δηλαδή, να παρασυρθεί στις διαδρομές της φαντασίας, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί από τις διαδρομές της πόλης. Να παρασυρθεί από τη ροή των συλλογισμών, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί στη ροή των δρόμων. Από τα «μονοπάτια της σκέψης» και από τα μονοπάτια του κόσμου. Να «αποπροσανατολιστεί» κάποιος από τον εαυτό του, και ταυτόχρονα να αποπροσανατολιστεί μέσα στην πόλη. Να «περι-πλανηθεί»…

Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο εσωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εξωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς κανονικά μέσα του: να τον περπατήσεις.

Αν προτιμάτε, ο εξωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εσωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς σ’ αυτόν με τη σκέψη σου.

Το ίδιο είναι, απλά εξαρτάται από την οπτική γωνία από την οποία το βλέπεις…

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης, που σε πρώτη φάση γίνεται χωρίς νόημα, ο περιπλανώμενος είναι βυθισμένος σε μια επιλεγμένη φαντασίωση, (αλλά και στους αυθόρμητους συλλογισμούς του, ακολουθώντας με τον νου του ελεύθερα τη ροή τους, παρατηρώντας πως αυτή αρχίζει να σχετίζεται με τα ερεθίσματα που λαμβάνει από ολόγυρά του), και καθώς ακολουθεί τελείως αυθόρμητες διαδρομές, σταδιακά αρχίζει να συμβαίνει το εξής:

Η περιπλάνησή του αρχίζει να αποκτά νόημα, είναι σαν να βαδίζει πάνω σε υπονοούμενα, σαν να γράφει ή να διαβάζει ένα κείμενο, τα πάντα γύρω του αποκτούν ένα ιδιόμορφο νόημα, ή ένα πλέγμα από κρυφά νοήματα, που του αποκαλύπτονται, που συνδέονται όλο και περισσότερο με τους συλλογισμούς του. Φτάνει σε ένα σημείο που αυτό το φαινόμενο γίνεται τόσο έντονο, που ο περιπλανώμενος θεωρεί ότι μπορεί να κοντρολάρει το ίδιο το τοπίο, και όχι μόνο τις σκέψεις του. Η Πλοήγηση έχει ξεκινήσει…

Για τον Πλοηγό που θα το κάνει αυτό, οι συνηθισμένοι υλικοί δρόμοι του κόσμου χάνουν κάθε συμβατική σημασία. Οι διαδρομές αποκτούν ένα τελείως διαφορετικό νόημα γι’ αυτόν, η πόλη η ίδια μεταλλάσσεται μυστικά, οι δρόμοι της οδηγούν «αλλού»…

Χωρις Εμενα

Ο κόσμος που ζούμε, είναι ένα πάρα πολύ παράξενο μέρος! Αλλά, εγκλωβισμένοι μέσα στις υποθέσεις της καθημερινότητάς μας, έχουμε την τάση να το ξεχνάμε αυτό ή να το αγνοούμε. Εμείς οι ίδιοι που βαδίζουμε σ’ αυτό το παράξενο μέρος, είμαστε πάρα πολύ παράξενα όντα…
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που δεν ξέρουμε για τους μηχανισμούς του κόσμου και του εαυτού μας, που φοβόμαστε να παραδεχτούμε αυτή την μεγάλη αλήθεια. Θέλουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας να είναι μικροί, συγκεκριμένοι και περιορισμένοι, για να μπορούμε να τους ελέγχουμε και να νιώθουμε ασφαλείς. Αλλά τον κόσμο και τον εαυτό μας, τους διατρέχουν δυνάμεις ανεξιχνίαστες. Βιαστήκαμε να τους δώσουμε ονόματα, περιγραφές, επιστήμες, για να μπορούμε να έχουμε έναν υποτυπώδη έλεγχο πάνω στην αχαλίνωτη πραγματικότητα. Κι όμως, τα πράγματα δεν τελειώνουν στα όρια που έχουν θέσει αυτές οι εξηγήσεις. Τα πράγματα είναι ατέλειωτα .
Αυτή τη βροχερή νύχτα, μέσα στη μοναξιά μου, καθώς γράφω, έχω δίπλα μου ένα βιβλίο κιτρινισμένο από το χρόνο, το Pensees του Blaise Pascal. Ανοίγω μια σελίδα στην τύχη και διαβάζω:
«Όταν ατενίζω μπροστά μου τον ορίζοντα με το περιορισμένο βλέμμα μου… τί αχανές διάστημα είναι αυτό μέσα στο οποίο εγώ δεν υπάρχω! Κι αν κοιτάξω πίσω μου… τί φρικτή δίνη ατέλειωτων χρόνων που εγώ δεν υπήρξα! Όταν βυθίζομαι στον κόσμο της γνώσης… τί απύθμενες θάλασσες γνώσεων που εγώ δε γνωρίζω και ίσως ούτε θα γνωρίσω ποτέ! Πόσα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς, χωρίς εμένα! Και… πόσο λίγο χώρο καταλαμβάνω εγώ σ’ αυτή την ατέρμονη άβυσσο του Χρόνου…»

Είδα το σπίτι που μένει ο Θεός.
Ταξίδευα με το τραίνο και το είδα να περνά μέσα στη νύχτα.
Είχε φως στο παράθυρο, και μια μικρή αυλή.
Καθόταν εκεί και διάβαζε, ανάμεσα στα βιβλία του, και σήκωσε το βλέμμα του, και κοίταξε από το παράθυρο το τραίνο μου να περνά μέσα στη νύχτα.
Ήμουν μόνος μου στο βαγόνι, και μου χαμογέλασε…

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Οι αληθινοί Συγγραφείς, οι εξερευνητές των ανθρώπινων ονείρων, οι πολεμιστές των ιδεών και των λέξεων, οι ονειροπόλοι που οραματίζονται νέους κόσμους στο σύμπαν μιας σελίδας, που δημιουργούν την ζωντανή φαντασία της ανθρωπότητας, οι αληθινοί Συγγραφείς, επιζητούν να μιλήσουν για το ανείπωτο, να βάλουν σε λόγια το ανήκουστο, να φωτίσουν το Άγνωστο, να διασώσουν το χαμένο, να περιγράψουν το απερίγραπτο, να διηγηθούν όλες τις ιστορίες που δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς. Η λογοτεχνία τους είναι η ίδια η οικουμενική μνήμη των περίτεχνων ονείρων του κόσμου μας, η κιβωτός της ιστορίας της ανθρώπινης θέλησης, της δραματικής προσπάθειας να προσεγγιστεί το άφταστο άστρο, της συγκλονιστικής ανθρώπινης περιπέτειας που διαρκεί όσο θα διαρκεί η καταγραφή της. Η μνήμη των βάρδων είναι η μνήμη του κόσμου. Η μνήμη των εξερευνητών είναι οι χάρτες του κόσμου.

. . . . .
Όλα τα πράγματα συνδέονται. Οι αληθινοί Συγγραφείς γνωρίζουν αυτό το μυστικό, και εφαρμόζουν την τέχνη του για να αποκαλύψουν την κρυφή δομή του κόσμου. Οι ατμόσφαιρες, τα μηνύματα, η τέχνη, οι ιστορίες, οι ιδέες, οι ήρωες, οι μνήμες, είναι αιθέρια εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να αποκαλύψουν το αραβούργημα των δικτύων που ενώνουν τα πάντα, σε ένα βαθύτερο επίπεδο που κανείς δεν παρατηρεί εκτός από τους Συγγραφείς.

. . . . .
Οι εικόνες, οι εμπνεύσεις, οι γνώσεις και οι πληροφορίες, ταξιδεύουν στον χώρο και στον χρόνο σταλμένες από τους Συγγραφείς. Είναι ο καθρέφτης του κόσμου. Του αληθινού κόσμου. Εκείνου που βρίσκεται μέσα μας. Του κόσμου της φαντασίας μας. Που δημιούργησε το Σύμπαν. Το αληθινό δικό μας Σύμπαν. Της ανθρώπινης ψυχής.