ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ

Το καλοκαίρι έφυγε, μαζί με τις παράξενες εμπειρίες μας, μαζί με ένα κομμάτι του εαυτού μας που ήδη ταξιδεύει, χαμένο.

Αργά ή γρήγορα, όλα φεύγουν, όλοι φεύγουν, κανείς δεν ξέρει πού πάνε. Ούτε κανείς ξέρει από πού έρχονται. Ξέρετε, δεν είμαστε από εδώ…

Συνεχίζουν να με συγκινούν τα βιβλία. Εκεί μέσα ζουν όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, εξαφανισμένοι οι περισσότεροι. Αλλά, μάλλον, δεν είναι πια άνθρωποι, είναι κάτι άλλο. Έχουν περάσει στον κόσμο των ιδεών, έγιναν κάτι για το οποίο μπορείς να συζητήσεις σήμερα το βράδυ, μαζί με τους δικούς σου ανθρώπους, χωρίς ποτέ να ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάς ακριβώς. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό των ιδεών, έτσι τις ξεχωρίζεις από όλα τα άλλα πράγματα του κόσμου: έχουν μια αρχή, το σημείο στο οποίο ήρθαν σε επαφή μαζί σου, και δεν έχουν τέλος, οι ιδέες είναι αυτό που δεν τελειώνει όταν εσύ θα τελειώσεις.

Μπορείς να ανιχνεύσεις την ιδέα, μπορείς να συζητήσεις για μια ιδέα, διερευνώντας την πορεία της, αλλά δεν μπορείς να συζητήσεις για την ιδέα αυτήν καθ' αυτήν. Έχουν αυτό το κοινό με τους ανθρώπους: κανείς δεν ξέρει από πού ήρθαν και κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνουν, ούτε πώς...ούτε γιατί...

Οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, όταν φεύγουν, μεταμορφώνονται σε ιδέες εδώ πέρα. Όλο και πιο πολλοί από αυτούς φεύγουν, όλο και περισσότεροι από αυτούς έρχονται. Είναι ήδη εκεί. Είναι ήδη εδώ.

Άγιοι, για μένα, είναι οι άνθρωποι που αξίζουν να τους θυμόμαστε, που ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου θα χανόταν για εμάς αν τους ξεχνούσαμε, και, φυσικά, είναι οι άνθρωποι που βοηθούν τη φαντασία μας να φαντάζεται όλο και περισσότερα πράγματα, εκείνοι που μας εμπνέουν όσο κανείς άλλος, εκείνοι που μάς βοηθούν να απομακρυνόμαστε, να προεκτεινόμαστε.

Ο μόνος άξιος αγώνας είναι αυτός που γίνεται για την προέκταση της πραγματικότητας. Αυτό πιστεύω.

Κι επειδή καμιά άλλη πραγματικότητα δεν ξέρουμε πέρα από τη δική μας, είναι εκείνος ο αγώνας που γίνεται για την προέκταση του εαυτού μας. Δηλαδή την προέκταση του κόσμου (αφού ο εαυτός μας είναι ο κόσμος). Προς το Άγνωστο…

Ο κόσμος είναι ένα πολύ παράξενο μέρος, και η βίωση της πραγματικότητάς μας είναι μια διαρκής εκπαίδευση στο παράδοξο. Είναι πολύ παράδοξο που μετατρέπουμε συνέχεια το παράδοξο σε κάτι συνηθισμένο, σε κάτι οικείο, σε κάτι δικό μας, ιστορικό, αναμνηστικό, ένα σουβενίρ της πραγματικότητας.

Α, ναι...τί θα ήμασταν χωρίς τη μνήμη μας; Ό,τι θυμόμαστε είναι δικό μας. Στην ουσία, αυτό που αποκαλούμε «εαυτό μας» δεν είναι παρά οι μνήμες μας. Απ' όσο ξέρω, μονάχα η φαντασία μάς οδηγεί έξω από τις μνήμες μας, δηλαδή έξω από τον εαυτό μας, δηλαδή έξω από τον κόσμο όπως τον ξέρουμε.

Κάποιοι θαυμαστοί άνθρωποι, που μεταμορφώθηκαν σε ιδέες, οι δικοί μας ιδιαίτεροι χαμένοι άνθρωποι, που ζουν μέσα στις μνήμες μας αλλά και πυροδοτούν τη φαντασία μας με τη ζωή και το έργο τους, μάς οδηγούν τελικά έξω από τις μνήμες μας, έξω από τον εαυτό μας, έξω από τον κόσμο, πιο πέρα, όλο και πιο πέρα, μαζί τους.

Αυτή η απόδραση από τη φυλακή του γνωστού κόσμου, τελείται μέσω μίας ατέρμονης σκυταλοδρομίας, και η σκυτάλη είναι αγνώστου προελεύσεως.

Πρέπει να αναζητούμε τους δικούς μας ανθρώπους, τους ομοίους μας, τα αδέλφια μας, για να μην είμαστε ποτέ μόνοι. Μάταια συγχρωτιζόμαστε με τους μέτριους, τους μοχθηρούς ξένους και τον ανελέητο όχλο, αναζητώντας επικοινωνία και κατανόηση, από αυτούς παίρνουμε μόνο θλίψη, μίσος και χλευασμό, δολιότητα, κακία ή αδιαφορία. (Όλα τα κακά ταξιδεύουν στον κόσμο μέσα από τους ανθρώπους, όπως και τα καλά, συχνά εν αγνοία τους). Ο αετός ποτέ δεν έχασε τόσο χρόνο και δεν κινδύνεψε τόσο πολύ, όσο τότε που αφέθηκε να συνδιαλεχθεί με τον τυφλοπόντικα, έλεγε ο ποιητής William Blake (που πριν από καιρό γιορτάσαμε τα 250 χρόνια από τη γέννησή του, κι όχι τα 180 χρόνια από τον θάνατό του). Αυτά που αναζητούμε από τους άλλους ανθρώπους, θα τα βρούμε μόνο κοντά στους ομοίους μας, στα τυραννισμένα αλλά γενναία αδέλφια μας, σ' εκείνους που ποτέ δεν θα μας προδώσουν, γιατί είμαστε το ίδιο, το ένα και το αυτό. Κι από αυτούς αντλούμε την ελπίδα, κι όλοι ζούμε μέσα στο βούρκο –όπως έλεγε ο Oscar Wilde– αλλά κάποιοι από εμάς κοιτούν προς τα άστρα. Ad Astra Per Aspera! (Προς τα Άστρα Μέσα από τις Δυσκολίες)

«Ο κόσμος είναι ένα θλιμμένο μέρος, αλλά γιατί να μη νιώθει ο ίδιος τη θλίψη του και να τη νιώθω μόνο εγώ;...» αναρωτιόταν ο J. K. Chesterton, δικαίως.
Όλα τα νιώθω μόνο εγώ, και τίποτε δεν με νιώθει στ' αλήθεια, εκτός από εκείνες τις καρδιές που νιώθουν όπως εγώ.

Αλλά υπάρχουν ορισμένα συγκλονιστικά πράγματα που μπορείς να νιώσεις κι εσύ απόψε το βράδυ, αν τα μάθεις, αν τα εξερευνήσεις, και σε περιμένουν –υπομονετικά ή καραδοκώντας, όπως το δει κανείς– για να τα νιώσεις. Έρχονται από ψηλά. Εδώ κάτω, σ’ εσένα. Να τα νιώσεις, για πρώτη φορά. Να τα νιώσεις και να γίνεις φίλος με αυτούς που τα νιώθουν, (ακόμη και με αυτούς που τα ένιωθαν και έφυγαν από κοντά μας). Να αρχίσουμε έτσι την Επαφή με κάτι έξω από εμάς, που μπορεί να γίνει δικό μας, που μπορεί να μας αλλάξει, να αλλάξει τον κόσμο.

Radio Nowhere. The Ghost Network.