Το Νέο Τεύχος του Περιοδικού STRANGE

23 comments:

Ανώνυμος είπε...: Πήρα το νέο τεύχος. Είναι πάρα πολύ καλό, το καλύτερο έντυπο που κυκλοφορεί. Άξιζε η υπομονή.
Διάβασα το άρθρο σας για τη "Μεγάλη Συνωμοσία". Ο καθένας πρέπει να το διαβάσει, είναι πολύ Must. ΗΟΤ. ΠΟΛΥ. Είναι το πιο αποκαλυπτικό γραφόμενο που έχω δει, για το τι συμβαίνει στο κόσμο αυτά τα χρόνια. Σε πολλά επίπεδα γραμμένο. Καταπληκτικό! Κατόρθωμα! Εύγε σας κ Γιαννουλάκη! [και όλο το τεύχος αντίστοιχα καλό]. Μας ανοίξατε τα μάτια. Πάντα το κάνετε. Θελω να σας συγχαρώ.
Συνεχίστε έτσι.

Zorro

υ.γ. Θα έρθω στην ομιλία σας στη Θεσσαλονίκη τη Δευτέρα - από τη Κατερίνη. Σας ευχαριστώ για τη γνώση που δίνετε.; 3 Φεβρουαρίου 2012 στις 9:46:00 π.μ. CET
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ είπε...: Ουφ! Επιτέλους...; 3 Φεβρουαρίου 2012 στις 7:52:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: Συγγνώμη για την καθυστέρηση.
Κυκλοφορεί ήδη στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Και σε λίγο και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας και για το ενδιαφέρον σας.

Π. Γ.; 4 Φεβρουαρίου 2012 στις 8:49:00 μ.μ. CET
mr.alobar είπε...: Το πήρα και εγω χθές,ειναι πολυ καλό.Ενδιαφέρον και το θέμα με την Ευρώπη.; 6 Φεβρουαρίου 2012 στις 2:00:00 μ.μ. CET
ANDRIANOS T. είπε...: Παντελη καλησπερα. πηρα το νεο τευχος και διαβασα και το κεντρικο αρθρο σου.απλα τελειο και επεξηγηματικο.
ουσιαστικα μιλαμε για ενα πολεμο μεταξυ αυτων που θελουν την καταργηση του συγχρονου κρατους και αυτων που αντιστεκονται.
οριστε ενας διαλογος ταινιας που οι περισσοτεροι εχετε δει λογικα:

Red Skull: Νομίζεις οτι φορώντας μια σημαία στο στήθος, εκπροσωπείς ένα έθνος; έχω δει το μέλλον captain. Δεν υπάρχουν έθνη σε αυτό.

Captain America: Όχι στο δικό μου μέλλον.

(σκηνή από την ταινία captain america:the first avenger).

Παντελη αυτο που θελω να ρωτησω ειναι το εξης:
ειναι πιθανο πχ η κυβερνηση των Η.Π.Α. π.χ. να επεξεργαζεται την καταργηση του κρατους και την δημιουργια μιας παγκοσμιας κυβερνησης-βελουδινης δικτατοριας, ενω ταυτοχρονα το hollywood να επιθυμει το αντιθετο; μπορει να ισχυει και το αντιστροφο, δεν εχει σημασια. απλα θελω να ρωτησω αν υπαρχει μια ενιαια γραμμη σε ενα κρατος, ή υπαρχουν πυρηνες διαφορετικοι; εννοειται οτι ισχυει και για ολα τα κρατη αυτο και για τις κυβερνησεις τους. οποτε μπορεις μου/μας λες.; 21 Φεβρουαρίου 2012 στις 5:40:00 μ.μ. CET
NENA είπε...: Καταπληκτικό το τεύχος. Ευχαριστούμε που υπάρχετε. Περιμένουμε με αγωνία το επόμενο. Καλή συνέχεια !; 22 Φεβρουαρίου 2012 στις 6:11:00 μ.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Γειά σου Παντελή !

Διάβασα το νέο υπέροχο τέυχος, θυμήθηκα και το editorial απο το τεύχος του 1999 για το τέλος του κόσμου. Νομίζω ότι το θέμα με την κρίση είναι οτι παρόλο που επιρεάζει πολλά άτομα όπως έγραφες και εσύ παλιά, το τέλος του κόσμου και το πόσο περνά κάποιος καλά είναι προσωπική του υπόθεση, κάποιοι είναι τώρα καλύτερα απο πρίν την κρίση και κάποιοι είναι στο κόσμο τους(με την καλή έννοια) και δέν τους ενδιαφέρει τι γίνεται γύρο τους γιατί τελικά όλα που διαδίδονται είναι καμουφλαρισμένες διαφημίσεις ...; 28 Φεβρουαρίου 2012 στις 11:54:00 μ.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Πολύ καλό.
Πολύ καλό.
Μπράβο.; 29 Φεβρουαρίου 2012 στις 10:56:00 π.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Πολύ ενδιαφέρον και αυτό το τεύχος, κ. Γιαννουλάκη.

Αν και στο άρθρο σας εξηγήσετε με μαεστρία τι γίνεται στον κόσμο μας, έχω μια απορία:

Ο Βουδισμός που λέει να παραδοθούμε, οι μύστες, ο Καζαντζάκης που λέει ότι δεν υπάρχει Ελπίδα, ο Λέννον στο imagine που λέει να μην υπάρχουν σύνορα για να μην υπάρχουν πόλεμοι, ο David Bohm και τόσοι άλλοι επιστήμονες που λένε ότι είμαστε Ένα, όλοι αυτοί σε σύγκριση με τους υποστηρικτές της Παγκόσμια Τάξης μιλούν για διαφορετική ισότητα, για διαφορετικό surrender, για διαφορετικό θάνατο της Ελπίδας;

Ευχαριστώ,
Ιωνάς; 1 Μαρτίου 2012 στις 1:26:00 π.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: Αγαπητοί Συνταξιδιώτες
ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας για το τεύχος του Strange

@ ANDRIANOS T. :
Ρωτάς, συνταξιδιώτη :

«Παντελη αυτο που θελω να ρωτησω ειναι το εξης:
ειναι πιθανο πχ η κυβερνηση των Η.Π.Α. π.χ. να επεξεργαζεται την καταργηση του κρατους και την δημιουργια μιας παγκοσμιας κυβερνησης-βελουδινης δικτατοριας, ενω ταυτοχρονα το hollywood να επιθυμει το αντιθετο; μπορει να ισχυει και το αντιστροφο, δεν εχει σημασια. απλα θελω να ρωτησω αν υπαρχει μια ενιαια γραμμη σε ενα κρατος, ή υπαρχουν πυρηνες διαφορετικοι; εννοειται οτι ισχυει και για ολα τα κρατη αυτο και για τις κυβερνησεις τους. οποτε μπορεις μου/μας λες....»

Το Hollywood που λες, είναι μια περιοχή του Los Angeles.
Είναι σαν να με ρωτάς αν η Κηφισιά επιθυμεί κάτι διαφορετικό από την κυβέρνηση της Ελλάδας.
Δεν υφίσταται αυτό που σκέφτεσαι.
(χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υφίσταται και αυτό που δεν σκέφτεσαι)

Αυτή η Παγκόσμια Κυβέρνηση που λες, δεν έχει άμεση σχέση με την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Οι Η.Π.Α. (που είναι μια περιοχή του πλανήτη μας) δεν επιθυμούν αυτήν την Παγκόσμια Κυβέρνηση.
Η δική τους κυβέρνηση μάλλον τους απασχολεί περισσότερο...
Η «εξωτερική πολιτική» τους είναι αυτή που προφανώς σε απασχολεί σ' αυτό, και αυτή προφανώς τους απασχολεί και αυτούς. (Ενώ π.χ. την κυβέρνηση της Ελλάδας, αν όντως υπάρχει, δεν την απασχολεί η «εξωτερική πολιτική» της, καθόλου...)

Υπάρχει όμως ένας οργανισμός, το CFR (Council on Foreign Relations) (Συμβούλιο Ξένων Σχέσεων --ή Εξωτερικών Υποθέσεων), που (μεταξύ πολλών άλλων που επίσης το κάνουν) ασχολείται με την υπόθεση της Παγκόσμιας Κυβέρνησης που σε απασχολεί...

Όχι, όπως το θέτεις, σίγουρα δεν υπάρχει «μία εννιαία γραμμή σε ένα κράτος» αλλά, ναι, όπως το θέτεις, υπάρχουν «πυρήνες διαφορετικοί».

Η «κατάργηση του κράτους», που λες, έχει ήδη συμβεί σχεδόν σε όλον τον κόσμο.
Εννοούμε εδώ, την παραδοσιακή έννοια του Κράτους.
Σε άλλα «κράτη» αυτό έχει συμβεί εδώ και πολλά χρόνια, ενώ σε άλλα έχει συμβεί πρόσφατα.

(συνεχίζεται); 6 Μαρτίου 2012 στις 4:04:00 π.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: (συνέχεια)

@ Ανώνυμος (Ιωνάς) :

Συνταξιδιώτη, αναφερόμενος στο άρθρο μου Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ στο τελευταίο τεύχος του Strange, με ρωτάς :

«Αν και στο άρθρο σας εξηγήσετε με μαεστρία τι γίνεται στον κόσμο μας, έχω μια απορία:
Ο Βουδισμός που λέει να παραδοθούμε, οι μύστες, ο Καζαντζάκης που λέει ότι δεν υπάρχει Ελπίδα, ο Λέννον στο imagine που λέει να μην υπάρχουν σύνορα για να μην υπάρχουν πόλεμοι, ο David Bohm και τόσοι άλλοι επιστήμονες που λένε ότι είμαστε Ένα, όλοι αυτοί σε σύγκριση με τους υποστηρικτές της Παγκόσμια Τάξης μιλούν για διαφορετική ισότητα, για διαφορετικό surrender, για διαφορετικό θάνατο της Ελπίδας;
Ευχαριστώ, Ιωνάς»

Ο Βουδισμός, οι μύστες, ο Καζαντζάκης , ο Λέννον, και ο David Bohm, είναι διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα.
Εσύ βρίσκεις κάτι κοινό μεταξύ τους, παραβλέποντας τις διαφορές που έχουν μεταξύ τους.
Βρίσκεις δηλαδή κάτι κοινό που έχει η σκέψη σου σε σχέση με κάτι που βρήκες σε αυτούς.
Αλλά, νομίζω ότι, παρ' όλα αυτά, καταλαβαίνω τι εννοείς.

Έτσι όπως προφανώς το εννοείς, νομίζω ότι όλα αυτοί/αυτά που αναφέρεις και οι (διαννοούμενοι) υποστηρικτές της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, σε αυτά που λες, εννοούν τα ίδια πράγματα και όχι ιδιαίτερα διαφορετικά.
Εγώ προσωπικά δεν συμφωνώ μαζί τους.

Σημείωση: Κατά τη γνώμη μου, όσο θα νομίζετε ότι η αληθινή εξουσία του κόσμου είναι απλώς κεφαλαιοκράτες και τραπεζίτες και πολυεθνικές και πολιτικάντηδες και στρατηγοί κλπ, και όχι καταπληκτικοί διαννοούμενοι, δεν θα ξέρετε τίποτε για την αληθινή εξουσία του κόσμου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, άλλωστε, συμφωνούν μαζί τους (με τους εξουσιαστές του κόσμου), διότι αυτοί είναι που τους έχουν μάθει όλα όσα ξέρουν, τα οποία και χρησιμοποιούν στο μυαλό τους για να συμφωνούν.

Σας μπερδεύει απλά το πολύπλοκο γεγονός ότι οι εξουσιαστές του κόσμου μας διαχωρίζονται μεταξύ τους (λίγο ή πολύ) από διαφορετικές (διαννοούμενες) τάσεις ή σχολές σκέψης.

Και επειδή μερικές φορές «πολεμούν» δόλια μεταξύ τους, νομίζετε ότι ο εκάστοτε αντίπαλος με αυτόν που έχετε βάλει στο μάτι, είναι εναντίον των εξουσιαστών του κόσμου....

Σας ευχαριστώ όλους για τις σκέψεις σας, και πάντα περιμένω τα σχόλια σας. που με ενδιαφέρουν πολύ.
Καλή δύναμη εύχομαι σε όλους, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.; 6 Μαρτίου 2012 στις 4:23:00 π.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: Π. Γ.; 6 Μαρτίου 2012 στις 4:23:00 π.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Σημείωση: Κατά τη γνώμη μου, όσο θα νομίζετε ότι η αληθινή εξουσία του κόσμου είναι απλώς κεφαλαιοκράτες και τραπεζίτες και πολυεθνικές και πολιτικάντηδες και στρατηγοί κλπ, και όχι καταπληκτικοί διαννοούμενοι, δεν θα ξέρετε τίποτε για την αληθινή εξουσία του κόσμου.

Η καθαρή σκέψη του Π.Γ. είναι κάτι το "παραβατικό", κάτι το παρασιτικό πάνω στο κοινό νοητικό πεδίο.

Το παράπονο μου είναι πως δεν την μοιράζεσαι μαζί μας (ποιούς εμάς?) ούτε συχνά, ούτε εκτεταμένα.

Π.Γ., πρέπει νομίζω (τα νομίσματα για τον βαρκάρη) να αποδεχτείς τον ρόλο του (ακούσιου) αρχηγού σε έναν (νοητικό) κόσμο χωρίς αρχηγούς, και να ... ... ... εσύ θα αποφασίσεις.

Εγώ εξακολουθώ να στηρίζω το Strange, παρά τις διαφωνίες μου με την πορεία του,
γιατί ο πυρήνας του εξακολουθεί να είναι ο ίδιος που μας μεγάλωσε - βιολογικά και νοητικά.

Ενδιαφέροντες καιροί, το δίχως άλλο...; 6 Μαρτίου 2012 στις 7:43:00 π.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: (συνέχεια από προηγούμενο)

Το σενάριο να προσπαθούν (κάποιες ομάδες πειρατών ή όλες μαζί),

να προ-αλλάξουν το παράδειγμα πριν αυτό αλλάξει λόγω των παραμέτρων του 2012 (συντονισμός κατά Π.Γ. και Αριβάνη),

να προλάβουν και αντιστρέψουν την επερχόμενη αλλαγή δηλαδή,

πώς το βλέπεις?

Τί είναι αυτό στο οποίο έχουν μετατρέψει την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων? - ή μήπως έχει μόνη της μετατραπεί?

Μας θέλουν ρομπότ, ή θέλουν να πάψουμε να είμαστε ρομπότ ?(το πρώτο πληθυντικό αναφέρεται στην ανθρώπινη κοινωνία), ή είμαστε ρομπότ έτσι κι αλλιώς, απλά τώρα το (ψιλο)συνειδητοποιούμε?
Αναπτύσσουμε συνείδηση? Το θέλουν αυτό? (όλοι ή κάποιοι από τους Ιστάμενους)

Cpt. Marios; 8 Μαρτίου 2012 στις 8:54:00 π.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Πολύ καλό τεύχος και εξαιρετικό το άρθρο σου Παντελή!
Θα ήθελα να βοηθήσω λίγο και γω τους φίλους σχετικά με τα πράγματα που λαμβάνουν χώρα στον κόσμο στις μέρες μας κυρίως ό,τι έχει σχέση με τα οικονομικά και θα σας προτρέψω να δείτε τα παρακάτω ντοκιμαντέρ ελπίζω με τη σύμφωνη γνώμη και του Παντελή.Δε σημαίνει βέβαια πως πρέπει να συμφωνώ πλήρως με όλα.
Έχουμε και λέμε:
Money as Debt 1,2,3 - Paul Grignon
Money Masters - Bill Still
Secret of Oz - Bill Still
Shock Doctrine - Naomi Klein
Inside Job - Charles Ferguson
Capitalism,A love story - Michael Moore
Zeitgeist 1,2,3 - Peter Joseph
The Corporation - Mark Achbar, Jennifer Abbott
Confessions of an economic hitman - Στέλιος Κούλογλου
Goldman Sachs - Κώστας Βαξεβάνης
ενώ μια ταινία που έχει πει πολλά από το 1976 είναι και το Network - Sidney Lumet(όπως και άλλες-μην αρχίσουμε τώρα-απλά σε αυτήν ο τελευταίος διάλογος μεταξύ του Howard Beale και του Arthur Jensen λέει τα πάντα!)
φυσικά όποιος έχει να προτείνει κάποιο άλλο εδώ είμαστε,αυτά είναι σύμφωνα με την εποπτεία μου τα πιο σημαντικά και κατατοπιστικά.
υγ1 Παντελή τα μεγάλα μυστικά τα γράφεις πάντα στις λεπτομέρειες,περιμένουμε περισσότερα σχόλια σου σχετικά με το θέμα!
υγ2 Το τραγούδι που μας αφιέρωσες στο blog για το νέο χρόνο είναι η απάντηση στο "Εκτός αν..." του άρθρου σου;
υγ3 Περιμένουμε με ανυπομονησία το νέο τεύχος και την ομιλία σου στην Αθήνα

Συνταξιδιώτης; 10 Μαρτίου 2012 στις 12:07:00 π.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: @ Ανώνυμος :

Λες «Η καθαρή σκέψη του Π.Γ. είναι κάτι το "παραβατικό", κάτι το παρασιτικό πάνω στο κοινό νοητικό πεδίο...»

Εγώ απλά προσπαθώ να είναι η σκέψη μου καθαρή, άλλες φορές τα καταφέρνω άλλες φορές όχι. Συνήθως γράφω αφότου τα έχω καταφέρει, αυτό είναι όλο...
Έχω επίσης παρατηρήσει ότι όταν η σκέψη μου/μας είναι κάτι το υπερβατικό, πολλοί άλλοι το βλέπουν σαν κάτι το "παραβατικό". (Και αυτή η παρατήρηση είναι food for thought, δηλ τροφή για σκέψη...)
(Πιστεύω ότι όπως η τροφή μάς δίνεται και εμείς την τρώμε, έτσι και η σκέψη όταν μάς δίνεται, πρέπει να τη σκεφτόμαστε εμείς οι ίδιοι...)
Αυτό το «κοινό νοητικό πεδίο», εμένα με προβληματίζει περισσότερο απ' όσο ίσως νομίζεις... Εσένα?

Παρασιτικά στο νοητικό πεδίο είναι άλλα πράγματα, πολύ πιο σοβαρά, ελπίζω όχι οι ταπεινές συγγραφές μου.
(Εκτός και αν εννοείς τη διάδοση και την επιρροή και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις...)

Λες φίλε «Το παράπονο μου είναι πως δεν την μοιράζεσαι μαζί μας (ποιούς εμάς?) ούτε συχνά, ούτε εκτεταμένα...»

Ο συγγραφικός είναι ένας χρόνος εκτός συμβατικού χρόνου. Το ίδιο και ο αναγνωστικός χρόνος. (Αλλά και ο αντιληπτικός).
Εσύ μιλάς για κάτι που γράφω -ή που δεν γράφω- σήμερα, ή μέρα με την ημέρα.
Εγώ όμως έχω συγγράψει 23 βιβλία, έχω βγάλει 142 τεύχη του περιοδικού Strange επί 15 χρόνια, έχω εκδόσει εκατοντάδες βιβλία, 8 περιοδικά, δεκάδες ειδικές εκδόσεις και άλμπουμς και αφιερώματα, έχω γράψει περίπου 2.000 άρθρα και δοκίμια, αμέτρητα σημειώματα, πολλές εκπομπές, 42 δημόσιες ομιλίες σε μεγάλο κοινό, ένα φουλ blog στο net, κλπ, κλπ.

Μου φαίνεται λοιπόν (και με συγχωρείς γι' αυτό) ότι εσύ δεν τα μοιράζεσαι όλα αυτά μαζί μου, και όχι ότι εγώ δεν μοιράζομαι τη σκέψη μου μαζί σου συχνά και εκτεταμένα....

Όσο για το Strange, βλέπω ότι δεν σκέφτηκες ότι μπορεί να ακολουθούμε διαφορετικές πορείες, γι' αυτό (μέσα από την πορεία σου) να έχεις διαφωνίες με την πορεία του... (αλλά ευχαριστούμε που μάς στηρίζεις έστω και από μακριά στη διαδρομή)
Χαίρε

(συνεχίζεται); 10 Μαρτίου 2012 στις 5:09:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: @ Ανώνυμος-2 :

Ρωτάς φίλε «Το σενάριο να προσπαθούν (κάποιες ομάδες πειρατών ή όλες μαζί),να προ-αλλάξουν το παράδειγμα πριν αυτό αλλάξει λόγω των παραμέτρων του 2012 (συντονισμός κατά Π.Γ. και Αριβάνη),να προλάβουν και αντιστρέψουν την επερχόμενη αλλαγή δηλαδή,πώς το βλέπεις?...»

Δεν το βλέπω έτσι ακριβώς όπως το λες. Το "Παράδειγμα" έχει αλλάξει πολλές φορές, είτε από αυτούς είτε από τις συγκυρίες/συνθήκες είτε από "εξωτερικές παρεμβάσεις". (Και πολλές φορές αυτά τα τρία δεν είναι διακριτά μεταξύ τους, συμβαίνουν όλα μαζί).
Αλλάζει και τώρα. Πολύ.
Θα καλεστούμε (εμείς και τα παιδιά μας) να ζήσουμε σε έναν νέο κόσμο, πολύ διαφορετικό απ' ό,τι τον ξέραμε μέχρι τώρα.
Όμως, όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν και καλεστήκαμε (εμείς οι ίδιοι) να ζήσουμε αρκετές φορές στη ζωή μας σε έναν νέο κόσμο, αλλά δεν το καταλάβαμε (ίσως γιατί συνήθως γίνεται σταδιακά), ίσως έτσι και τώρα να μην το καταλάβουμε!

Είσαι σίγουρος ότι όντως παρακολουθείς τι γίνεται στον κόσμο??
Ίσως κάνεις λάθος που εμπιστεύεσαι τόσο πολύ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (δηλ τις ενημερώσεις τους).
(Και, νομίζω, εκτός των άλλων, το πιο μαζικό μέσο ενημέρωσης είναι το internet...ή μου φαίνεται?)

Αναρωτιέσαι φίλε «Τί είναι αυτό στο οποίο έχουν μετατρέψει την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων? - ή μήπως έχει μόνη της μετατραπεί? Μας θέλουν ρομπότ, ή θέλουν να πάψουμε να είμαστε ρομπότ ?(το πρώτο πληθυντικό αναφέρεται στην ανθρώπινη κοινωνία), ή είμαστε ρομπότ έτσι κι αλλιώς, απλά τώρα το (ψιλο)συνειδητοποιούμε?
Αναπτύσσουμε συνείδηση? Το θέλουν αυτό? (όλοι ή κάποιοι από τους Ιστάμενους)...»

Μεγάλη η ερώτηση, λίγος ο χώρος, λίγος ο χρόνος, λίγη η παιδεία, λίγη η κατανόηση.
(Στις περιπτώσεις των μεγάλων ερωτήσεων, αν θέλουμε να εκπέμψουμε απαντήσεις, αναγκαστικά καταφεύγουμε στους κώδικες).

Οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι. Έτσι κι αλλιώς.
Από μια οπτική, οι περισσότεροι είναι ζόμπι ή ρομπότ ή υπνωτισμένοι ή ναρκωμένοι αιχμάλωτοι ή αυτόματα κλπ.
Δεν μπορούμε ούτε εμείς (ούτε κανένας άλλος) να κάνουμε κάτι για αυτό. Μπορούν όμως αυτοί οι ίδιοι, αν από μόνοι τους τύχει και επηρεαστούν το ίδιο ισχυρά από κάτι αφυπνιστικό, όσο από τη ζομπο-ρομποτοποίηση-ύπνωση την οποία έχουν υποστεί επίσης από μόνοι τους με επιρροές.
(Ο κόσμος μας βρίθει από επιρροές όλων των ειδών. Αυτή που σε απασχολεί για τους ανθρώπους, είναι απλά η πιο διαδεδομένη και με τις πιο πολλές μορφές).

«Αυτοί» (όχι, το πρώτο πληθυντικό δεν αναφέρεται στην ανθρώπινη κοινωνία) έχουν την ίδια οπτική με εσένα. Η μάλλον, εσύ έχεις την ίδια οπτική με αυτούς (απλά είσαι ακόμη στην εισαγωγή της). Απλά δεν έχεις δύναμη και επιρροή επί αυτής. Αυτοί έχουν.

Εσύ αν είχες αυτή τη δύναμη, τι θα την έκανες απέναντι στον κόσμο?
(Σημείωση: μάλλον ο μόνος τρόπος για να την έχεις αυτή τη δύναμη, είναι τελικά να είσαι ένας από «Αυτούς»... Και μάλλον αναπόφευκτα...)

(Συμπέρασμα: ψάξε για τη δύναμη, να δεις πού βρίσκεται και τι κάνει, και όχι για την οπτική τους... Πρόσεχε απλά τη δική σου οπτική...)

Ναι, αναπτύσσουμε συνείδηση. Ναι, «Αυτοί» το θέλουν αυτό.
Το θέμα, όμως, είναι, τι είδους συνείδηση... Σκοτεινή ή Φωτεινή?

May The Force Be With You

(συνεχίζεται); 10 Μαρτίου 2012 στις 5:34:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: @ Ανώνυμος - 3 (Συνταξιδιώτης) :

Συνταξιδιώτη, ευχαριστούμε για τα ντοκιμαντέρς που προτείνεις, είναι όλα ενδιαφέροντα.
Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, δεν θα έπρεπε να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία σε όλα τα δημοσιογραφικά ντοκιμαντέρς (εννοώ δημοσιογραφικής ή δημοσιογραφικά καταγγελιακής πρόθεσης). Εγώ έχω πάντα την αγωνία να εντοπίσω τις αντίστοιχες κινήσεις της αληθινής Αντίστασης. Και της πηγής της (το Radio Nowhere ή Ghost Network).
Απαιτείται μια εξειδικευμένη διάκριση και παρατηρητικότητα και έμπνευση για τον εντοπισμό τους (όταν δεν είμαστε τυχεροί να τις εντοπίζουμε επειδή ο πομπός τους είναι ήδη διακριμμένος από εμάς -ή από άλλους πομπούς αντίστοιχα- ότι σχετίζεται με αυτήν).
Εγώ προσωπικά δεν διακρίνω καμία τέτοια συγγένεια σε αυτά που προτείνεις Συνταξιδιώτη, (παρ' όλο που είναι χρήσιμα και ενδιαφέροντα), εκτός 100% από την ταινία Network στην οποία εμπνευσμένα (καιεπηρεασμένα -από «εκπομπές») αναφέρεσαι (και φυσικά και στον διάλογο που αναφέρεις).
Σχετικώς με αυτά που προτείνεις και το είδος τους, εγώ έχω εντοπίσει-παρατηρήσει ότι μια ανάλογη τέτοια «κίνηση της Αντίστασης» (ή, τέλος πάντων, επηρεασμένη από αυτήν, αν όχι άμεση) σε αυτόν τον χώρο των ντοκιμαντέρς πρόσφατα, είναι το ντοκιμαντέρ με τον τίτλο "Thrive". Είναι αρκετά αξιόπιστο και "to the point", με πολλά σημεία που θέλουν προσοχή και έχουν προεκτάσεις.

«Το τραγούδι που μας αφιέρωσες στο blog για το νέο χρόνο είναι η απάντηση στο "Εκτός αν..." του άρθρου σου;...»

Ωραία η σκέψη σου.
Ναι.

«Περιμένουμε με ανυπομονησία το νέο τεύχος και την ομιλία σου στην Αθήνα...»

Νέο τεύχος Strange και ομιλία μου στην Αθήνα, είναι καθ' οδόν, έρχονται σύντομα.

Ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σας και τα σχόλιά σας που κάνετε εδώ, και που μου δίνετε την πρόφαση να κάνω τα δικά μου.
Να είστε όλοι καλά, και σε εγγρήγορση.

Π. Γ.; 10 Μαρτίου 2012 στις 5:54:00 μ.μ. CET
ad astra είπε...: Π.Γ. said:¨
"Εσύ αν είχες αυτή τη δύναμη, τι θα την έκανες απέναντι στον κόσμο?
...
Ναι, αναπτύσσουμε συνείδηση. Ναι, «Αυτοί» το θέλουν αυτό.
Το θέμα, όμως, είναι, τι είδους συνείδηση... Σκοτεινή ή Φωτεινή?"

Πόσες προεκτάσεις μπορούν να χωρούν σε λίγες λέξεις?

Γίνομαι κουραστικός , αλλά ευχαριστώ - αυτή είναι η επιτομή της υπερβατικής/παραβατικής/παρασιτικής σκέψης.

Σκέφτομαι κάποιες φορές οτι ο Π.Γ. μπορεί να είναι ο "εκπρόσωπος" μια ομάδας, αλλά αμέσως μετά θυμάμαι τον πρόλογο του "Αλήθεια για τους Αρχαίους Έλληνες Φιλοσοφους" ...

Μόνος σου στο Γκόθαμ ...

Μεγαλειώδες και μοναχικό
ή
sympathy for the devil.

Πάω να φάω μερικές σκέψεις (no kidding); 12 Μαρτίου 2012 στις 8:46:00 π.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Ευχαριστώ Παντελή για την άμεση απάντηση σου.Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς.Απλά θεώρησα καλό και χρήσιμο να μοιραστώ τα ντοκυμαντέρ αυτά γιατί πιστεύω πως δείχνουν το αντιληπτό κομμάτι του "σπηλαίου του Πλάτωνος" που δυστυχώς ούτε αυτό είναι γνωστό στον πολύ κόσμο.Είδα και το Thrive,μου άρεσε πολύ και κατάλαβα τα σημεία που λες.Από το δεύτερο κομμάτι του και μετά μπορούμε νομίζω να θεωρήσουμε τα ντοκυμαντέρ που πρότεινα σαν επεξήγηση καθώς σε 2 και κάτι ώρες δε μπορείς να τα αναπτύξεις όλα πλήρως(εννοώ πχ τον τρόπο και τα άτομα που εμπλέκονται ή τουλάχιστον ένα μέρος από αυτά).
Με την ευκαιρία επειδή ήταν παρών στο Thrive θα ήθελα να σε ρωτήσω τη γνώμη σου,την οποία εκτιμώ πολύ, για τον David Icke αλλά και για τον Alex Jones(prison planet).Νιώθω πολύ τυχερός που είμαι στους περίπου 20.000 ανθρώπους που ασχολούμαι με αυτά τα "απαγορευμένα" θέματα και το πρώτο περιοδικό που έπεσε στα χέρια μου ήταν το Strange.
Να αφιερώσω και γω ένα τραγούδι στους συνταξιδιώτες:
Iron Maiden-Out of the Silent Planet
http://www.youtube.com/watch?v=WbSxzqA8QrA

Συνταξιδιώτης; 14 Μαρτίου 2012 στις 9:43:00 μ.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Επειδή κάποιος ρώτησε για το Χόλιγουντ, εδώ θα πάρει κάποιες απαντήσεις

http://www.youtube.com/playlist?list=PL45EF85E6FB53DDBB&feature=mh_lolz

V; 21 Μαρτίου 2012 στις 7:35:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: @ Συνταξιδιώτης :

Φίλε, ο David Icke μού είναι συμπαθής. To ίδιο και ο Alex Jones. Επειδή γνωρίζω καλά τις πηγές των επιρροών τους (ή, έστω, μού είναι φανερές), σε αρκετά συμφωνώ μαζί τους επειδή συμφωνώ με τις πηγές από όπου έχουν επηρεαστεί. Αλλά δεν νομίζω ότι (σε αυτά τα αρκετά που εγώ συμφωνώ) τα χειρίζονται τόσο καλά όσο θα έπρεπε...
O David Icke κατά καιρούς κάνει μερικές καλές αναλύσεις (και μου αρέσει η τολμηρότητά του), αλλά μού φαίνεται ότι τις κάνει σαν για να ανταποκριθεί στον ρόλο του, που οι αναγνώστες του δηλαδή τού έχουν δώσει (ή τα media), και αυτό μάλλον δεν μου αρέσει. Επιστρέφει συνέχεια στα ίδια, που σημαίνει ότι δεν έχει μπει ακόμη βαθύτερα στις προεκτάσεις των πραγμάτων που υποστηρίζει. Και, όταν, σίγουρα, ανακαλύπτει ότι ορισμένα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς όπως τα έχει πει, δεν τα ανασκευάζει για να μην ακυρώσει σημεία του συγγραφικού του έργου, κάτι που μου φαίνεται πέραν του δέοντος «επαγγελματικό», και είναι οξύμωρη η εικόνα ενός επαγγελματία συνωμοσιολόγου...
Δηλαδή, θα τον προτιμούσα περισσότερο λόγιο και λιγότερο «επαγγελματία». Δεν είναι.

Το ίδιο ισχύει και για τον Alex Jones, είναι επαγγελματίας συνωμοσιολόγος. Το ξέρει ότι αυτό είναι άκομψο, και γι' αυτό εδώ και μερικά χρόνια προσπαθεί να ενδυθεί τον ρόλο του «εναλλακτικού» ή «καταγγέλοντα» δημοσιογράφου. Τα καταφέρνει αρκετά καλά σε αυτό. Είναι σώουμαν, όπως οφείλουν να είναι σήμερα οι δημοσιογράφοι.
Εγώ στη θέση σου, όμως, δεν θα τον εμπιστευόμουν και τόσο πολύ, όσο το καλεί ο τολμηρός ρόλος του.

Κοίταξε, αυτοί οι τύποι είναι στην επιφάνεια του underground. Κάποιος που πάει να σκάψει λίγο, πέφτει πάνω σε αυτούς (και μερικούς άλλους). Ενώ έχει κι άλλο πιο κάτω, πιο βαθιά. Καλό είναι να τους ακούσεις, αλλά να μην μείνεις σε αυτούς. Θέλει λίγο σκάψιμο παραπάνω, ας το πούμε έτσι.

Είναι το ίδιο, περίπου, όπως όταν κάποιος πάει να ασχοληθεί με τη φανταστική λογοτεχνία, πρώτα πέφτει πάνω στον Stephen King, στον Tolkien, κ.ά.. Είναι πολύ καλοί, δεν λέω, αλλά δεν είναι οι πατέρες του στυλ τους. Ένα ολόκληρο σύμπαν συγγραφέων και έργων βρίσκεται από πίσω τους. Απλώς αυτοί είναι οι πιο δημοφιλείς που προωθούν οι εταιρείες και τα δίκτυα σήμερα.
Το ίδιο ισχύει και για πιο ειδικά πράγματα, όπως αυτά που καταπιάνονται ο Icke και ο Jones.

Κάποτε ήμασταν στο δημοτικό. Αλλά μετά πήγαμε και στο γυμνάσιο ή το λύκειο, και αρκετοί από εμάς και στο πανεπιστήμιο. Δεν μείναμε στο αλφαβητάρι, αλλά δεν μείναμε και σε όσα μας δίδαξαν αυτές οι σχολές της κοινωνίας. Πήγαμε πιο πέρα, και ίσως και πολύ πιο πέρα, και καλούμαστε να πάμε ακόμη πιο πέρα.

Και έπειτα να προεκτείνουμε και να μεταδώσουμε αυτά που ανακαλύψαμε ακόμη πιο πέρα.

Πάρε ό,τι μπορείς, από παντού, για να αυξηθούν οι ευκαιρίες να σου ανοιχθούν οι πόρτες για πολύ παρακάτω...
Και, πρόσεχε να μην χαθείς, γι' αυτό να ξέρεις πάντα πού (και πώς) βαδίζεις, και κυρίως: γιατί...

Π. Γ.; 25 Απριλίου 2012 στις 10:30:00 π.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: Ευχαριστώ και πάλι Παντελή για την απάντηση σου.Ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα.Προσωπικά δεν τους πολυάκουγα καθώς τους θεωρούσα πιο "mainstream" -όπως είπες στην επιφάνεια του underground- άσχετα αν δεν έχω διαβάσει και πολύ άλλους που θα ήθελα περισσότερο(μιλώ πάντα για ξένους και κυρίως για αυτούς που κατά καιρούς αναφέρετε στο Strange ή αλλού που εμπιστεύομαι) αλλά επειδή τον τελευταίο καιρό όπως είπες και στην ομιλία ο περισσότερος κόσμος αρχίζει και ψάχνεται τους πετυχαίνω συνέχεια σε sites,blogs,forums,περιοδικά και εφημερίδες και κυρίως από φίλους που μου λένε "έλα να δεις τι λέει αυτός ο τύπος".Τουλάχιστον δεν είναι σαν τους τηλεβιβλιοπώλες στην Ελλάδα που δεν ξέρουμε και τι ρόλο παίζουν τελικά αν και μερικά μυαλά ακόμη και αυτοί μπορεί να τα βοηθήσουν να ψαχτούν λίγο παραπάνω.Τι να πω,ευχαριστώ και πάλι!
Υγ Διαφορετική η φετινή ομιλία από τις προηγούμενες αλλά εξίσου δυνατή και εμπνευστική

Συνταξιδιώτης; 26 Απριλίου 2012 στις 4:33:00 μ.μ. CEST

ΠΑΝΤΕΛΗΣ Β. ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ

Ο συγγραφέας Παντελής Β. Γιαννουλάκης ζει και γράφει στην Θεσσαλονίκη, και σε πολλές εναλλακτικές πραγματικότητες που εξερευνεί με την ιδιαίτερη λογοτεχνία του και τις μελέτες του. Έχει συγγράψει και δημοσιεύσει ως τώρα 35 βιβλία, και πάνω από τρεις χιλιάδες άρθρα, δοκίμια και πρωτότυπα κείμενα και διηγήματα, σε περιοδικά, έντυπα, συλλογικά έργα, ειδικές θεματικές εκδόσεις και ανθολογίες. Έχει δημιουργήσει ή συντονίσει 12 περιοδικά και έντυπα, έχει ιδρύσει 4 εκδοτικούς οίκους. Έχει κάνει σπουδές Κινηματογράφου & Σκηνοθεσίας και Ιστορίας της Τέχνης, υπήρξε δημιουργός ραδιοφωνικών εκπομπών, τηλεοπτικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ, έχει κάνει πολλές εξερευνήσεις και έρευνες στην Ελλάδα και σε αρκετά μέρη του κόσμου. Έχει κάνει μεταφράσεις έργων, υπήρξε editor πολλών ανθολογιών και επιμελητής εκδόσεων, μουσικός, περιηγητής, ξεναγός, συλλέκτης, αλληλογράφος, εισηγητής, διακεκριμένος ομιλητής με πολλές δεκάδες διαλέξεις σε μεγάλο κοινό, ειδικός γνωσιολόγος σε ποικίλα πεδία γνώσης. Είναι ο δημιουργός, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού “Strange”, δημιουργός των εκδόσεων “Αόρατο Κολλέγιο” και “Άγνωστο” (επίσης, στο παρελθόν, των εκδόσεων “Terra Nova” και “Αρχέτυπο”), και έχει εκδόσει πάνω από διακόσια βιβλία... Είναι πατέρας δύο αγοριών, και έχει καθοδηγήσει και προωθήσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ερευνητές και μελετητές. Ασχολείται ένθερμα με την Φανταστική Λογοτεχνία, την σημειολογία, την φιλοσοφία, την λογοτεχνία μυστηρίων, τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, και τα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων του.

Αγωνιζομαστε για την προεκταση της πραγματικοτητας

Χρειαζόμαστε ένα παραμέρισμα της κουρτίνας, που ο συμβατικός κόσμος έχει τραβήξει μπροστά στα μάτια μας, μια νέα και μεγάλη προέκταση του οπτικού μας πεδίου, του πεδίου παρατήρησης.

Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αντίληψης και κατανόησης, και νέους τρόπους μετάδοσης των πραγμάτων που θα αντιληφθούμε και θα κατανοήσουμε.

Αυτό θα σημαίνει μια ριζική αναθεώρηση ενός μεγάλου μέρους των γνώσεων μας και των πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα.

Μια τέτοια αναθεώρηση δεν συμφέρει κανέναν από αυτούς που χειρίζονται τις λειτουργίες των καθημερινών συστημάτων, και, επιπλέον, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το μικρό, σίγουρο και ασφαλές νησί τους, για να εξερευνήσουν τα αβέβαια νερά ενός νέου και παράξενου ωκεανού...

Η πραγματικότητα είναι τελείως σχετική, κι αυτό αποδεικνύεται από το αγωνιώδες πείσμα της να μην αναιρεθεί, και από την αδυναμία της να σε τιμωρήσει μόλις την αναιρέσεις…

Ο Κοσμος εναντια στον Μυθο του

Ζούμε σε εποχές κατοχής και αντίστασης. Ο κόσμος επιζητά να παγιώσει τελείως την εικόνα του, και όλοι ανεξαιρέτως να υπηρετούν το τεχνητό κοσμικό είδωλο που ο κόσμος έφτιαξε για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που διαχώρισαν τον εαυτό τους από αυτόν τον κόσμο, αποσυρόμενοι στο ιδιωτικό τους σύμπαν, αντιστέκονται εστιαζόμενοι στον αέναα κρυφώς εξελισσόμενο μύθο του κόσμου, που η παγιωμένη εικόνα προσπαθεί να εξαφανίσει.

Οι άνθρωποι που προσπαθούν ν’ αποδράσουν από τις υποθέσεις αυτού του απογοητευτικού κόσμου, σπιθαμή με σπιθαμή φτιάχνουν μυστικά το Παραμύθι του Κόσμου. Το διηγείται ο ένας στον άλλον ψιθυριστά κι αν κάποιος είναι χωρίς συντρόφους, το διηγείται στον εαυτό του. Υπενθυμίζει συνέχεια την ιστορία, αποστηθίζει τους χάρτες και τα σημάδια, κάνει εξάσκηση τις νύχτες όταν όλοι κοιμούνται, απαγγέλλει το ποίημα, γράφει το μήνυμα, κουρδίζει τα ρολόγια και τα βιολιά, κοιμάται με το ξίφος κάτω απ’ το μαξιλάρι -μην έρθει η ώρα και δεν είναι έτοιμος για την ηρωική έξοδο…

Κάποιος που μπορεί να κοιτάξει γύρω του με τα σωστά μάτια, θα αντικρίσει παντού ολόγυρα το Παραμύθι του Κόσμου. Είναι τόσο μεγάλο και τόσο υπέροχο, γενιές ολόκληρες συνωμοτών το έφτιαχναν, το έγνεθαν, το έπλεκαν, το έχτιζαν, το χρωμάτιζαν. Στέκει εκεί (πού;) και διηγείται την πιο παράξενη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ. Την ιστορία ενός άλλου κόσμου, κάπου πέρα, μακριά απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, κι ακόμη πιο μακριά, στα βάθη του νου και της καρδιάς μας.

Τα μηνύματα από αυτόν τον κρυφό κόσμο, αναπόφευκτα, είναι πολεμικές ανταποκρίσεις, ενός πολέμου μυστικού, ανάμεσα στους υπηρέτες της κατοχής του κόσμου και στους παρτιζάνους του Αντίκοσμου...

Life is Stranger than Fiction.

«Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα».

Το πιο ουσιαστικό επίτευγμα της Λογοτεχνίας μέχρι σήμερα, είναι ότι κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αυτό δεν έγινε, βέβαια, για να απορρίψει τον εαυτό της, αλλά για να δώσει μια νέα σημασία στο ατέρμονο νόημα της ζωής.

Η ζωή καθορίστηκε από τη Λογοτεχνία.

Δεκάδες αιώνες χρειάστηκαν για να μετατρέψει ο άνθρωπος τα πάντα σε Λογοτεχνία. Ζούσε καταγράφοντας τα πάντα γύρω του, όλες τις πληροφορίες, όλες τις εμπειρίες, όλες τις ανακαλύψεις, όλα τα όνειρα, όλα τα συναισθήματα, όλα τα φαινόμενα, όλες τις ιδέες, όλες τις υποθέσεις… Και τα καταχωρούσε στην αιώνια βιβλιοθήκη.

Κάποτε η ζωή ξεπερνούσε τη Λογοτεχνία. Τώρα πια η βιβλιοθήκη είναι τόσο τεράστια, που η Λογοτεχνία ξεπερνά τη ζωή.

Οτιδήποτε ζω, μέχρι και η τελευταία εμπειρία και σκέψη μου, έχει ήδη προβλεφθεί από πριν μέσα στη Λογοτεχνία. Οι επιρροές της Λογοτεχνίας πάνω στη ζωή είναι τόσο πολυσύνθετες και εξαπλωμένες σε κάθε στοιχείο με όλους τους πιθανούς τρόπους, κρύβονται τόσο καλά μέσα στην ίδια τη ζωή, που σχεδόν κανείς δεν υποπτεύεται πως η κάθε στιγμή της ζωής του έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στις σελίδες κάποιου βιβλίου, κάποτε.

Η ίδια η Λογοτεχνία άρχισε κάποτε να παρατηρεί τον εαυτό της, και ανακάλυψε μια συγκλονιστική παραδοξολογία. Αφού η ζωή και η σκέψη καθοριζόταν πλέον από τη Λογοτεχνία, τότε η κύρια αποστολή της Λογοτεχνίας, που ήταν να εξερευνήσει τη ζωή και τη σκέψη, είχε μετασχηματιστεί σε κάτι τελείως νέο και παράξενο: η Λογοτεχνία εξερευνούσε πια τη Λογοτεχνία.

Έτσι, μπορούσες πια να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή στην εξερεύνηση της λογοτεχνίας, που εξερευνεί τον εαυτό της, και να εξερευνήσεις τη ζωή σου...

Ο Συγγραφεας ειναι ενα ιδιαιτερο ειδος ανθρωπου

Αυτό που κάνει τους συγγραφείς να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι κυρίως το γεγονός ότι οι συγγραφείς παρατηρούν πράγματα που οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν τα παρατηρούν, δεν τα προσέχουν, δεν τους δίνουν σημασία. Κι επιπλέον, οι συγγραφείς τα θυμούνται, τα καταγράφουν, συγκεντρώνουν αυτές τις αξιομνημόνευτες λεπτομερείς παρατηρήσεις τους ως οπλοστάσιο, ως θησαυροφυλάκιο λεπτομερειών, που κάπου θα χρησιμοποιηθούν κάποτε.

Ο συγγραφέας έχει πάντα ένα σημειωματάριο γενικών καταγραφών, και πολλά άλλα σημειωματάρια και σημειώσεις που σχετίζονται με τα διάφορα σχέδια του, με συνεχείς σημειώσεις που αντίστοιχα τα αφορούν, χωρίς ακόμη τα έργα να έχουν αρχίσει να γράφονται, αλλά και κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Στο γενικό σημειωματάριο, σημειώνει συνεχώς τα πάντα, οτιδήποτε ενδιαφέρον παρατηρεί γύρω του, ακούει, διαβάζει, βλέπει, μαθαίνει, εμπνέεται, ονειρεύεται, θυμάται, κλπ. Δεν αφήνει καμιά καλή και «ενδιαφέρουσα» σκέψη, ιδέα, έμπνευση, πληροφορία, σημειολογία, σύνδεση, αλληγορία, μεταφορά, απόσπασμα, παραδοξολογία, οξύμωρο, λέξη, μυστικό, παρατήρηση, επισήμανση, ανάμνηση, αφορισμό, απόφθεγμα, σύλληψη, να του ξεφύγει. Όταν οτιδήποτε από αυτά βγαίνει στον δρόμο του, το καταγράφει, για να το χρησιμοποιήσει, κάπου, κάπως, αργότερα. Είναι συλλέκτης ιδεών, σκέψεων, λέξεων, πληροφοριών, ενδιαφερόντων ζητημάτων και παρατηρήσεων. Διαθέτει μια ολόκληρη αόρατη βιβλιοθήκη από αυτά.

Ο συγγραφέας που δεν το κάνει συνειδητά και αφοσιωμένα και συνεχώς αυτό το πράγμα, που δεν παρατηρεί τις φευγαλέες λεπτομέρειες του κόσμου, δεν είναι συγγραφέας.

Αυτό, σταδιακά, του δίνει μια εποπτεία πάνω στην καθημερινή πραγματικότητα που οι άλλοι άνθρωποι ούτε που την έχουν ονειρευτεί ποτέ τους. Και, σιγά-σιγά, αρχίζει να ξεχωρίζει αμέσως το συγγραφικό ίχνος όταν εμφανίζεται οπουδήποτε για να του προσφερθεί από τη συγχρονικότητα. Μόλις παρατηρεί αυτό που πρέπει, ένα καμπανάκι χτυπάει στο κεφάλι του, κι εκείνος περισυλλέγει την παρατήρηση. Κι έπειτα την αντιμετωπίζει σαν πολύτιμη πληροφορία, σαν εύθραυστο μυστικό.

Μέσα από διεργασίες όπως αυτή και πολλές άλλες, ο συγγραφέας δεν περιμένει την έμπνευση, είναι ο Κυνηγός της Έμπνευσης, εκπαιδεύεται να την αναγνωρίζει παντού γύρω του, να την παραμονεύει και να την αρπάζει με λεπτεπίλεπτο τρόπο. Δεν είναι ποτέ απροετοίμαστος για αυτό.

Έτσι, παντού και πάντα, ο συγγραφέας καταστρατηγεί μια οικειότητα με το Παράξενο. Οι αληθινοί συγγραφείς είναι ερωτευμένοι με το Παράξενο. Είναι το παρασκήνιο του κόσμου μας.

Συμφωνώ με τον J. K. Chesterton, που γράφει:

«Το ότι υπάρχει ένας κόσμος πίσω από τον κόσμο, δεν το γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος άνθρωπος πίσω από κάθε άνθρωπο, αλλά κι αυτό ακόμη συχνά ο ίδιος ο άνθρωπος δεν το γνωρίζει. Υπάρχει ένα παρασκήνιο στα πάντα, ένα σκοτεινό παρασκήνιο, πολλές φορές πέρα από κάθε φαντασία. Στο παρασκήνιο αυτό, πίσω από την αυλαία του κόσμου, δεν πηγαίνει κανείς, εκτός από τους συγγραφείς…»

Η αληθινά μεγάλη ευχαρίστηση που αντλώ από τον κόσμο, προέρχεται από τα βιβλία. Ίσως γιατί ο ίδιος ο κόσμος είναι ένα ανεξάντλητο βιβλίο. Ίσως γιατί ο κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ακόμη ένα βιβλίο. Παραμένει ακόμη άγνωστος ο συγγραφέας του κόσμου μας. Υπάρχουν νύχτες που το μόνο που θέλω είναι να τον γνωρίσω, και να μου επιτρέψει να περιπλανηθώ στην απέραντη βιβλιοθήκη του. Έχω πολλές όμορφες ερωτήσεις να του κάνω, δίπλα από το τζάκι, πίνοντας λίγο κονιάκ…

Μια Δευτερη Ζωη

Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει, ακούει, οσμίζεται, γεύεται, πιάνει, κινείται, κλπ, και επεξεργάζεται πληροφορίες σαν να τις δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, με τη διαφορά ότι το σώμα κοιμάται και τίποτε από όλα αυτά δεν παρατηρείται να συμβαίνει σε αυτήν την πραγματικότητα...

Έχουμε έναν δεύτερο μυστηριώδη εαυτό, ο οποίος ζει κανονικά σε έναν παράλληλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων: ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν. Μια μυστηριώδης ονειρική γεωγραφία που το πανόραμά της ξανοίγεται μέσα μας. Την εξερευνούμε ασυνείδητα μέσα από αινιγματικές εμπειρίες και βιώματα που καταγράφονται από τον εγκέφαλό μας ως αληθινά, για τον οποίο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενώ ονειρευόμαστε συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά σαν να βιώνει πραγματικές καταστάσεις.

Ζούμε μέσα στα όνειρα…μια δεύτερη ζωή.

Το μάτι. Αυτό το οπτικό πεδίο συναλλαγής του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό κόσμο, το μάτι, είναι το μόνο όργανό μας που ζει από το φως ενώ το υπόλοιπο σώμα μας είναι βουτηγμένο στη λάσπη, στην ύλη. Το μάτι έχει τη μορφή του σύμπαντος. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι το περιγράφουν, η σφαίρα, η ίριδα και η κόρη: Ο εξωτερικός κύκλος του υπεργαλαξιακού κόσμου, ο εσωτερικός κύκλος του γαλαξιακού κόσμου, ο εσώτατος κύκλος του υποσελήνιου κόσμου. Κοιτώντας κανείς (με το μάτι του) το ανθρώπινο μάτι, είναι σαν να παρατηρεί το σχέδιο του Σύμπαντος. Το μαγικό σημείο όπου ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό. Τα άστρα του ουρανού εκπροσωπούνται από το άστρο του ματιού. Η ίδια η κόρη του ματιού είναι μια άβυσσος, εκεί απ’ όπου μπορεί κανείς να ατενίσει με ίλιγγο τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, αστρική στη φύση της και αόρατη. Κατοπτρισμένη πάνω στην κόρη είναι εκείνη η ανταύγεια ενός φωτεινού γαλαξία, το ίχνος του θεϊκού φωτός, το σπερματικό φως του κόσμου, του εσωτερικού κόσμου...

Ξέρουμε ότι πολλά από τα όνειρά μας δεν θα γίνουν αληθινά. Ίσως να μη γίνουν ποτέ αληθινά. Κι όμως, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.

Αυτό λέει πολλά, και δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται.

Έχουμε μάθει ότι τα όνειρά μας είναι σημαντικά όχι γιατί γίνονται αληθινά, αλλά γιατί μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν θα πηγαίναμε αλλιώς, και μας διδάσκουν πράγματα που ποτέ δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να μάθουμε…

Ο κόσμος που παρακολουθούμε, εκείνος ο κόσμος της καθημερινής μας πραγματικότητας, δεν είναι ο αληθινός κόσμος, είναι μία περιγραφή του.

Είναι η γλώσσα της πραγματικότητας που έχουμε μάθει. Γύρω μας μιλιούνται πολλές άλλες γλώσσες, πολλές άλλες εκδοχές και περιγραφές, αλλά εμείς λαμβάνουμε, επεξεργαζόμαστε και καταλαβαίνουμε μόνο τη γλώσσα που εμείς έχουμε μάθει. Η πραγματικότητα που ξέρουμε, όποια κι αν είναι αυτή, είναι το προϊόν αυτής της συνειδησιακής περιγραφής, αυτής της «γλώσσας», καθώς και των επιβεβλημένων τεχνητών νόμων της.

Έξω από αυτήν την περιγραφή και καταγραφή, ο αληθινός κόσμος είναι κρυφός.

Αν ο κόσμος αποτελούταν απλά από εικόνες, όλες οι υπόλοιπες αναρίθμητες εικόνες θα ήταν έξω από την εικόνα που εμείς βλέπουμε.

Κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα δεν είναι στο γεγονός ότι βλέπουμε μονάχα ένα απειροελάχιστα μικρό κομμάτι της μεγάλης εικόνας του κόσμου. Το πρόβλημα είναι στο γεγονός ότι νομίζουμε πως, αυτό το απειροελάχιστα μικρό κομμάτι που βλέπουμε και καταλαβαίνουμε, είναι η μεγάλη εικόνα.

Αναπόφευκτα, αυτό το πρόβλημα –που είναι απλό στη ρίζα του– μας αποτρέπει από το να αναζητήσουμε τη μεγάλη εικόνα, και από το να κατανοήσουμε την ίδια μας τη θέση μέσα σε αυτήν.

Δεν θα ήταν και τόσο τολμηρό αν έλεγα ότι, ο εαυτός μας είναι απόλυτο δημιούργημα της εικόνας που έχουμε για τον κόσμο. Δηλαδή, είναι ένας μικρός εαυτός.

Κατ' επέκταση, αυτός ο μικρός εαυτός, έχει μικρή γνώση, μικρή κατανόηση, μικρή έμπνευση, μικρές δυνατότητες, μικρές προεκτάσεις, μικρές πιθανότητες, μικρή νοημοσύνη, και μεγάλη μικροπρέπεια.

Και, έχω παρατηρήσει πως, όταν μεγαλώνει η εικόνα του κόσμου που βλέπουμε και κατανοούμε, μεγαλώνει και ο εαυτός, εμπλουτίζεται, αποκτά μεγαλύτερη ελευθερία (ελευθερία πνεύματος, τουλάχιστον), τα πάντα αυξάνονται για αυτόν.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο κόσμος, τελικά, είναι ο χάρτης του.

Όταν μεγαλώνει ο χάρτης, μεγαλώνει ο κόσμος.

Όταν ο χάρτης είναι μικρός και περιορισμένος, ο αληθινός κόσμος είναι κρυφός.

Ο κόσμος δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Είναι πολύ μα πολύ περισσότερα πράγματα από αυτό που φαίνεται ότι είναι...ό,τι κι αν σου φαίνεται...

Τα βιβλία είναι συχνά πολύ καλός τρόπος για να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.

Και τα βιβλία είναι παράθυρα.

Είναι σαν κιάλια που βλέπουν αλλού. Η αριστερή σελίδα για το αριστερό σου μάτι και η δεξιά σελίδα για το δεξί σου μάτι. Βάζεις μπροστά στο πρόσωπό σου ένα βιβλίο και αντικρίζεις το πανόραμα της ανάγνωσης. Το πεδίο της γνώσης από αλλού. Είναι μία τηλε-όραση. Βλέπεις μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλες ζωές, σε άλλα μυαλά, σε άλλους χρόνους.

Και, όταν γράφεις ένα βιβλίο, είσαι κάτι σαν οπτικός. Ρυθμίζεις έντεχνα την όραση του φίλου σου, του αναγνώστη σου, έτσι ώστε να μπορέσει να δει αλλού, να αλλάξει για λίγο την οπτική του κόσμου του και να παρακολουθήσει έναν απόκρυφο μικρόκοσμο, χαρτογραφημένο μέσα στις σελίδες…

Η Μεση Οδος

Η πεζοπορία, η οδοιπορία, η περιπλάνηση, το ταξίδι, η περιπέτεια, η περιπολία, η πρωτοπορία, η ανίχνευση, η εξερεύνηση...

Οι περισσότεροι άνθρωποι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά: Σχετίζονται με την πλοήγηση στον υλικό κόσμο.

Η τέχνη της πλοήγησης στον υλικό κόσμο είναι τόσο σημαντική όσο και η τέχνη της αναπνοής. Παραδόξως, για τους περισσότερους ανθρώπους, και οι δύο αυτές τέχνες είναι αυτοματικές συνήθειες και τίποτε παραπάνω.

Αλλά υπάρχει και η τέχνη της πλοήγησης στον πνευματικό κόσμο...

Εξασκούμε την πλοήγηση στον υλικό κόσμο χρησιμοποιώντας -διανύοντας- τις διαδρομές, και –από την άλλη– εξασκούμε την πλοήγηση στον πνευματικό κόσμο με τη φαντασία μας.

Όμως, αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο, τις διαδρομές και τη φαντασία, έχουμε ένα νέο είδος πλοήγησης. Και πρόκειται για πλοήγηση σε ένα νέο πεδίο, ούτε πραγματικό ούτε φανταστικό, σε εκείνο το συνδετικό πεδίο μεταξύ πνεύματος και ύλης, που είναι ένα κρυφό ενδιάμεσο πεδίο, μυστικό και απαγορευμένο, για το οποίο δεν συζητά κανείς...

Αυτή είναι η λεγόμενη «αόρατη πλευρά του κόσμου», και αυτήν εννοούσε ο παππούλης μου ο Τσαρλς Φορτ όταν έλεγε ότι ανακάλυψε μία «πυξίδα για τη ναυσιπλοΐα της αόρατης πλευράς του κόσμου...»

Λοιπόν, αυτή η νέα πλοήγηση σ’ αυτό το μυστικό ενδιάμεσο πεδίο, βασίζεται –στο πρώτο στάδιο εξάσκησής της– σε μία σχετικά απλή τεχνική: να κάνεις μία πλοήγηση στο υλικό πεδίο με πνευματικό τρόπο (ή, αν το προτιμάτε έτσι, στο πνευματικό πεδίο με υλικό τρόπο).

Μία περιπλάνηση στις διαδρομές του υλικού κόσμου με πνευματικό τρόπο. Πρόκειται για ένα λειτουργικό συνδυασμό της περιπλάνησης στους δρόμους και της περιπλάνησης στη φαντασία. Κι αυτό κάνει εκείνο το ενδιάμεσο πεδίο να αρχίσει να διακρίνεται αδιόρατα. (Και διακρίνεται γιατί «ανταποκρίνεται» στην περιπλάνησή σου).

Μία αφηρημένη περιπλάνηση μέσα στον τρισδιάστατο χάρτη της πόλης, αφήνοντας τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τη φαντασία, αλλά ταυτόχρονα και να παρασυρθεί από τους δρόμους. Δηλαδή, να παρασυρθεί στις διαδρομές της φαντασίας, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί από τις διαδρομές της πόλης. Να παρασυρθεί από τη ροή των συλλογισμών, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί στη ροή των δρόμων. Από τα «μονοπάτια της σκέψης» και από τα μονοπάτια του κόσμου. Να «αποπροσανατολιστεί» κάποιος από τον εαυτό του, και ταυτόχρονα να αποπροσανατολιστεί μέσα στην πόλη. Να «περι-πλανηθεί»…

Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο εσωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εξωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς κανονικά μέσα του: να τον περπατήσεις.

Αν προτιμάτε, ο εξωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εσωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς σ’ αυτόν με τη σκέψη σου.

Το ίδιο είναι, απλά εξαρτάται από την οπτική γωνία από την οποία το βλέπεις…

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης, που σε πρώτη φάση γίνεται χωρίς νόημα, ο περιπλανώμενος είναι βυθισμένος σε μια επιλεγμένη φαντασίωση, (αλλά και στους αυθόρμητους συλλογισμούς του, ακολουθώντας με τον νου του ελεύθερα τη ροή τους, παρατηρώντας πως αυτή αρχίζει να σχετίζεται με τα ερεθίσματα που λαμβάνει από ολόγυρά του), και καθώς ακολουθεί τελείως αυθόρμητες διαδρομές, σταδιακά αρχίζει να συμβαίνει το εξής:

Η περιπλάνησή του αρχίζει να αποκτά νόημα, είναι σαν να βαδίζει πάνω σε υπονοούμενα, σαν να γράφει ή να διαβάζει ένα κείμενο, τα πάντα γύρω του αποκτούν ένα ιδιόμορφο νόημα, ή ένα πλέγμα από κρυφά νοήματα, που του αποκαλύπτονται, που συνδέονται όλο και περισσότερο με τους συλλογισμούς του. Φτάνει σε ένα σημείο που αυτό το φαινόμενο γίνεται τόσο έντονο, που ο περιπλανώμενος θεωρεί ότι μπορεί να κοντρολάρει το ίδιο το τοπίο, και όχι μόνο τις σκέψεις του. Η Πλοήγηση έχει ξεκινήσει…

Για τον Πλοηγό που θα το κάνει αυτό, οι συνηθισμένοι υλικοί δρόμοι του κόσμου χάνουν κάθε συμβατική σημασία. Οι διαδρομές αποκτούν ένα τελείως διαφορετικό νόημα γι’ αυτόν, η πόλη η ίδια μεταλλάσσεται μυστικά, οι δρόμοι της οδηγούν «αλλού»…

Χωρις Εμενα

Ο κόσμος που ζούμε, είναι ένα πάρα πολύ παράξενο μέρος! Αλλά, εγκλωβισμένοι μέσα στις υποθέσεις της καθημερινότητάς μας, έχουμε την τάση να το ξεχνάμε αυτό ή να το αγνοούμε. Εμείς οι ίδιοι που βαδίζουμε σ’ αυτό το παράξενο μέρος, είμαστε πάρα πολύ παράξενα όντα…
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που δεν ξέρουμε για τους μηχανισμούς του κόσμου και του εαυτού μας, που φοβόμαστε να παραδεχτούμε αυτή την μεγάλη αλήθεια. Θέλουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας να είναι μικροί, συγκεκριμένοι και περιορισμένοι, για να μπορούμε να τους ελέγχουμε και να νιώθουμε ασφαλείς. Αλλά τον κόσμο και τον εαυτό μας, τους διατρέχουν δυνάμεις ανεξιχνίαστες. Βιαστήκαμε να τους δώσουμε ονόματα, περιγραφές, επιστήμες, για να μπορούμε να έχουμε έναν υποτυπώδη έλεγχο πάνω στην αχαλίνωτη πραγματικότητα. Κι όμως, τα πράγματα δεν τελειώνουν στα όρια που έχουν θέσει αυτές οι εξηγήσεις. Τα πράγματα είναι ατέλειωτα .
Αυτή τη βροχερή νύχτα, μέσα στη μοναξιά μου, καθώς γράφω, έχω δίπλα μου ένα βιβλίο κιτρινισμένο από το χρόνο, το Pensees του Blaise Pascal. Ανοίγω μια σελίδα στην τύχη και διαβάζω:
«Όταν ατενίζω μπροστά μου τον ορίζοντα με το περιορισμένο βλέμμα μου… τί αχανές διάστημα είναι αυτό μέσα στο οποίο εγώ δεν υπάρχω! Κι αν κοιτάξω πίσω μου… τί φρικτή δίνη ατέλειωτων χρόνων που εγώ δεν υπήρξα! Όταν βυθίζομαι στον κόσμο της γνώσης… τί απύθμενες θάλασσες γνώσεων που εγώ δε γνωρίζω και ίσως ούτε θα γνωρίσω ποτέ! Πόσα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς, χωρίς εμένα! Και… πόσο λίγο χώρο καταλαμβάνω εγώ σ’ αυτή την ατέρμονη άβυσσο του Χρόνου…»

Είδα το σπίτι που μένει ο Θεός.
Ταξίδευα με το τραίνο και το είδα να περνά μέσα στη νύχτα.
Είχε φως στο παράθυρο, και μια μικρή αυλή.
Καθόταν εκεί και διάβαζε, ανάμεσα στα βιβλία του, και σήκωσε το βλέμμα του, και κοίταξε από το παράθυρο το τραίνο μου να περνά μέσα στη νύχτα.
Ήμουν μόνος μου στο βαγόνι, και μου χαμογέλασε…

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Οι αληθινοί Συγγραφείς, οι εξερευνητές των ανθρώπινων ονείρων, οι πολεμιστές των ιδεών και των λέξεων, οι ονειροπόλοι που οραματίζονται νέους κόσμους στο σύμπαν μιας σελίδας, που δημιουργούν την ζωντανή φαντασία της ανθρωπότητας, οι αληθινοί Συγγραφείς, επιζητούν να μιλήσουν για το ανείπωτο, να βάλουν σε λόγια το ανήκουστο, να φωτίσουν το Άγνωστο, να διασώσουν το χαμένο, να περιγράψουν το απερίγραπτο, να διηγηθούν όλες τις ιστορίες που δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς. Η λογοτεχνία τους είναι η ίδια η οικουμενική μνήμη των περίτεχνων ονείρων του κόσμου μας, η κιβωτός της ιστορίας της ανθρώπινης θέλησης, της δραματικής προσπάθειας να προσεγγιστεί το άφταστο άστρο, της συγκλονιστικής ανθρώπινης περιπέτειας που διαρκεί όσο θα διαρκεί η καταγραφή της. Η μνήμη των βάρδων είναι η μνήμη του κόσμου. Η μνήμη των εξερευνητών είναι οι χάρτες του κόσμου.

. . . . .
Όλα τα πράγματα συνδέονται. Οι αληθινοί Συγγραφείς γνωρίζουν αυτό το μυστικό, και εφαρμόζουν την τέχνη του για να αποκαλύψουν την κρυφή δομή του κόσμου. Οι ατμόσφαιρες, τα μηνύματα, η τέχνη, οι ιστορίες, οι ιδέες, οι ήρωες, οι μνήμες, είναι αιθέρια εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να αποκαλύψουν το αραβούργημα των δικτύων που ενώνουν τα πάντα, σε ένα βαθύτερο επίπεδο που κανείς δεν παρατηρεί εκτός από τους Συγγραφείς.

. . . . .
Οι εικόνες, οι εμπνεύσεις, οι γνώσεις και οι πληροφορίες, ταξιδεύουν στον χώρο και στον χρόνο σταλμένες από τους Συγγραφείς. Είναι ο καθρέφτης του κόσμου. Του αληθινού κόσμου. Εκείνου που βρίσκεται μέσα μας. Του κόσμου της φαντασίας μας. Που δημιούργησε το Σύμπαν. Το αληθινό δικό μας Σύμπαν. Της ανθρώπινης ψυχής.