ΠΑΝΤΕΛΗΣ Β. ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ
Ο συγγραφέας Παντελής Β. Γιαννουλάκης ζει και γράφει στην Θεσσαλονίκη, και σε πολλές εναλλακτικές πραγματικότητες που εξερευνεί με την ιδιαίτερη λογοτεχνία του και τις μελέτες του. Έχει συγγράψει και δημοσιεύσει ως τώρα 35 βιβλία, και πάνω από τρεις χιλιάδες άρθρα, δοκίμια και πρωτότυπα κείμενα και διηγήματα, σε περιοδικά, έντυπα, συλλογικά έργα, ειδικές θεματικές εκδόσεις και ανθολογίες. Έχει δημιουργήσει ή συντονίσει 12 περιοδικά και έντυπα, έχει ιδρύσει 4 εκδοτικούς οίκους. Έχει κάνει σπουδές Κινηματογράφου & Σκηνοθεσίας και Ιστορίας της Τέχνης, υπήρξε δημιουργός ραδιοφωνικών εκπομπών, τηλεοπτικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ, έχει κάνει πολλές εξερευνήσεις και έρευνες στην Ελλάδα και σε αρκετά μέρη του κόσμου. Έχει κάνει μεταφράσεις έργων, υπήρξε editor πολλών ανθολογιών και επιμελητής εκδόσεων, μουσικός, περιηγητής, ξεναγός, συλλέκτης, αλληλογράφος, εισηγητής, διακεκριμένος ομιλητής με πολλές δεκάδες διαλέξεις σε μεγάλο κοινό, ειδικός γνωσιολόγος σε ποικίλα πεδία γνώσης. Είναι ο δημιουργός, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού “Strange”, δημιουργός των εκδόσεων “Αόρατο Κολλέγιο” και “Άγνωστο” (επίσης, στο παρελθόν, των εκδόσεων “Terra Nova” και “Αρχέτυπο”), και έχει εκδόσει πάνω από διακόσια βιβλία... Είναι πατέρας δύο αγοριών, και έχει καθοδηγήσει και προωθήσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ερευνητές και μελετητές. Ασχολείται ένθερμα με την Φανταστική Λογοτεχνία, την σημειολογία, την φιλοσοφία, την λογοτεχνία μυστηρίων, τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, και τα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων του.
Χρειαζόμαστε ένα παραμέρισμα της κουρτίνας, που ο συμβατικός κόσμος έχει τραβήξει μπροστά στα μάτια μας, μια νέα και μεγάλη προέκταση του οπτικού μας πεδίου, του πεδίου παρατήρησης.
Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αντίληψης και κατανόησης, και νέους τρόπους μετάδοσης των πραγμάτων που θα αντιληφθούμε και θα κατανοήσουμε.
Αυτό θα σημαίνει μια ριζική αναθεώρηση ενός μεγάλου μέρους των γνώσεων μας και των πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα.
Μια τέτοια αναθεώρηση δεν συμφέρει κανέναν από αυτούς που χειρίζονται τις λειτουργίες των καθημερινών συστημάτων, και, επιπλέον, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το μικρό, σίγουρο και ασφαλές νησί τους, για να εξερευνήσουν τα αβέβαια νερά ενός νέου και παράξενου ωκεανού...
Η πραγματικότητα είναι τελείως σχετική, κι αυτό αποδεικνύεται από το αγωνιώδες πείσμα της να μην αναιρεθεί, και από την αδυναμία της να σε τιμωρήσει μόλις την αναιρέσεις…
Ζούμε σε εποχές κατοχής και αντίστασης. Ο κόσμος επιζητά να παγιώσει τελείως την εικόνα του, και όλοι ανεξαιρέτως να υπηρετούν το τεχνητό κοσμικό είδωλο που ο κόσμος έφτιαξε για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που διαχώρισαν τον εαυτό τους από αυτόν τον κόσμο, αποσυρόμενοι στο ιδιωτικό τους σύμπαν, αντιστέκονται εστιαζόμενοι στον αέναα κρυφώς εξελισσόμενο μύθο του κόσμου, που η παγιωμένη εικόνα προσπαθεί να εξαφανίσει.
Οι άνθρωποι που προσπαθούν ν’ αποδράσουν από τις υποθέσεις αυτού του απογοητευτικού κόσμου, σπιθαμή με σπιθαμή φτιάχνουν μυστικά το Παραμύθι του Κόσμου. Το διηγείται ο ένας στον άλλον ψιθυριστά κι αν κάποιος είναι χωρίς συντρόφους, το διηγείται στον εαυτό του. Υπενθυμίζει συνέχεια την ιστορία, αποστηθίζει τους χάρτες και τα σημάδια, κάνει εξάσκηση τις νύχτες όταν όλοι κοιμούνται, απαγγέλλει το ποίημα, γράφει το μήνυμα, κουρδίζει τα ρολόγια και τα βιολιά, κοιμάται με το ξίφος κάτω απ’ το μαξιλάρι -μην έρθει η ώρα και δεν είναι έτοιμος για την ηρωική έξοδο…
Κάποιος που μπορεί να κοιτάξει γύρω του με τα σωστά μάτια, θα αντικρίσει παντού ολόγυρα το Παραμύθι του Κόσμου. Είναι τόσο μεγάλο και τόσο υπέροχο, γενιές ολόκληρες συνωμοτών το έφτιαχναν, το έγνεθαν, το έπλεκαν, το έχτιζαν, το χρωμάτιζαν. Στέκει εκεί (πού;) και διηγείται την πιο παράξενη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ. Την ιστορία ενός άλλου κόσμου, κάπου πέρα, μακριά απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, κι ακόμη πιο μακριά, στα βάθη του νου και της καρδιάς μας.
Τα μηνύματα από αυτόν τον κρυφό κόσμο, αναπόφευκτα, είναι πολεμικές ανταποκρίσεις, ενός πολέμου μυστικού, ανάμεσα στους υπηρέτες της κατοχής του κόσμου και στους παρτιζάνους του Αντίκοσμου...
«Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα».
Το πιο ουσιαστικό επίτευγμα της Λογοτεχνίας μέχρι σήμερα, είναι ότι κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αυτό δεν έγινε, βέβαια, για να απορρίψει τον εαυτό της, αλλά για να δώσει μια νέα σημασία στο ατέρμονο νόημα της ζωής.
Η ζωή καθορίστηκε από τη Λογοτεχνία.
Δεκάδες αιώνες χρειάστηκαν για να μετατρέψει ο άνθρωπος τα πάντα σε Λογοτεχνία. Ζούσε καταγράφοντας τα πάντα γύρω του, όλες τις πληροφορίες, όλες τις εμπειρίες, όλες τις ανακαλύψεις, όλα τα όνειρα, όλα τα συναισθήματα, όλα τα φαινόμενα, όλες τις ιδέες, όλες τις υποθέσεις… Και τα καταχωρούσε στην αιώνια βιβλιοθήκη.
Κάποτε η ζωή ξεπερνούσε τη Λογοτεχνία. Τώρα πια η βιβλιοθήκη είναι τόσο τεράστια, που η Λογοτεχνία ξεπερνά τη ζωή.
Οτιδήποτε ζω, μέχρι και η τελευταία εμπειρία και σκέψη μου, έχει ήδη προβλεφθεί από πριν μέσα στη Λογοτεχνία. Οι επιρροές της Λογοτεχνίας πάνω στη ζωή είναι τόσο πολυσύνθετες και εξαπλωμένες σε κάθε στοιχείο με όλους τους πιθανούς τρόπους, κρύβονται τόσο καλά μέσα στην ίδια τη ζωή, που σχεδόν κανείς δεν υποπτεύεται πως η κάθε στιγμή της ζωής του έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στις σελίδες κάποιου βιβλίου, κάποτε.
Η ίδια η Λογοτεχνία άρχισε κάποτε να παρατηρεί τον εαυτό της, και ανακάλυψε μια συγκλονιστική παραδοξολογία. Αφού η ζωή και η σκέψη καθοριζόταν πλέον από τη Λογοτεχνία, τότε η κύρια αποστολή της Λογοτεχνίας, που ήταν να εξερευνήσει τη ζωή και τη σκέψη, είχε μετασχηματιστεί σε κάτι τελείως νέο και παράξενο: η Λογοτεχνία εξερευνούσε πια τη Λογοτεχνία.
Έτσι, μπορούσες πια να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή στην εξερεύνηση της λογοτεχνίας, που εξερευνεί τον εαυτό της, και να εξερευνήσεις τη ζωή σου...
Αυτό που κάνει τους συγγραφείς να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι κυρίως το γεγονός ότι οι συγγραφείς παρατηρούν πράγματα που οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν τα παρατηρούν, δεν τα προσέχουν, δεν τους δίνουν σημασία. Κι επιπλέον, οι συγγραφείς τα θυμούνται, τα καταγράφουν, συγκεντρώνουν αυτές τις αξιομνημόνευτες λεπτομερείς παρατηρήσεις τους ως οπλοστάσιο, ως θησαυροφυλάκιο λεπτομερειών, που κάπου θα χρησιμοποιηθούν κάποτε.
Ο συγγραφέας έχει πάντα ένα σημειωματάριο γενικών καταγραφών, και πολλά άλλα σημειωματάρια και σημειώσεις που σχετίζονται με τα διάφορα σχέδια του, με συνεχείς σημειώσεις που αντίστοιχα τα αφορούν, χωρίς ακόμη τα έργα να έχουν αρχίσει να γράφονται, αλλά και κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Στο γενικό σημειωματάριο, σημειώνει συνεχώς τα πάντα, οτιδήποτε ενδιαφέρον παρατηρεί γύρω του, ακούει, διαβάζει, βλέπει, μαθαίνει, εμπνέεται, ονειρεύεται, θυμάται, κλπ. Δεν αφήνει καμιά καλή και «ενδιαφέρουσα» σκέψη, ιδέα, έμπνευση, πληροφορία, σημειολογία, σύνδεση, αλληγορία, μεταφορά, απόσπασμα, παραδοξολογία, οξύμωρο, λέξη, μυστικό, παρατήρηση, επισήμανση, ανάμνηση, αφορισμό, απόφθεγμα, σύλληψη, να του ξεφύγει. Όταν οτιδήποτε από αυτά βγαίνει στον δρόμο του, το καταγράφει, για να το χρησιμοποιήσει, κάπου, κάπως, αργότερα. Είναι συλλέκτης ιδεών, σκέψεων, λέξεων, πληροφοριών, ενδιαφερόντων ζητημάτων και παρατηρήσεων. Διαθέτει μια ολόκληρη αόρατη βιβλιοθήκη από αυτά.
Ο συγγραφέας που δεν το κάνει συνειδητά και αφοσιωμένα και συνεχώς αυτό το πράγμα, που δεν παρατηρεί τις φευγαλέες λεπτομέρειες του κόσμου, δεν είναι συγγραφέας.
Αυτό, σταδιακά, του δίνει μια εποπτεία πάνω στην καθημερινή πραγματικότητα που οι άλλοι άνθρωποι ούτε που την έχουν ονειρευτεί ποτέ τους. Και, σιγά-σιγά, αρχίζει να ξεχωρίζει αμέσως το συγγραφικό ίχνος όταν εμφανίζεται οπουδήποτε για να του προσφερθεί από τη συγχρονικότητα. Μόλις παρατηρεί αυτό που πρέπει, ένα καμπανάκι χτυπάει στο κεφάλι του, κι εκείνος περισυλλέγει την παρατήρηση. Κι έπειτα την αντιμετωπίζει σαν πολύτιμη πληροφορία, σαν εύθραυστο μυστικό.
Μέσα από διεργασίες όπως αυτή και πολλές άλλες, ο συγγραφέας δεν περιμένει την έμπνευση, είναι ο Κυνηγός της Έμπνευσης, εκπαιδεύεται να την αναγνωρίζει παντού γύρω του, να την παραμονεύει και να την αρπάζει με λεπτεπίλεπτο τρόπο. Δεν είναι ποτέ απροετοίμαστος για αυτό.
Έτσι, παντού και πάντα, ο συγγραφέας καταστρατηγεί μια οικειότητα με το Παράξενο. Οι αληθινοί συγγραφείς είναι ερωτευμένοι με το Παράξενο. Είναι το παρασκήνιο του κόσμου μας.
Συμφωνώ με τον J. K. Chesterton, που γράφει:
«Το ότι υπάρχει ένας κόσμος πίσω από τον κόσμο, δεν το γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος άνθρωπος πίσω από κάθε άνθρωπο, αλλά κι αυτό ακόμη συχνά ο ίδιος ο άνθρωπος δεν το γνωρίζει. Υπάρχει ένα παρασκήνιο στα πάντα, ένα σκοτεινό παρασκήνιο, πολλές φορές πέρα από κάθε φαντασία. Στο παρασκήνιο αυτό, πίσω από την αυλαία του κόσμου, δεν πηγαίνει κανείς, εκτός από τους συγγραφείς…»
Η αληθινά μεγάλη ευχαρίστηση που αντλώ από τον κόσμο, προέρχεται από τα βιβλία. Ίσως γιατί ο ίδιος ο κόσμος είναι ένα ανεξάντλητο βιβλίο. Ίσως γιατί ο κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ακόμη ένα βιβλίο. Παραμένει ακόμη άγνωστος ο συγγραφέας του κόσμου μας. Υπάρχουν νύχτες που το μόνο που θέλω είναι να τον γνωρίσω, και να μου επιτρέψει να περιπλανηθώ στην απέραντη βιβλιοθήκη του. Έχω πολλές όμορφες ερωτήσεις να του κάνω, δίπλα από το τζάκι, πίνοντας λίγο κονιάκ…
Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει, ακούει, οσμίζεται, γεύεται, πιάνει, κινείται, κλπ, και επεξεργάζεται πληροφορίες σαν να τις δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, με τη διαφορά ότι το σώμα κοιμάται και τίποτε από όλα αυτά δεν παρατηρείται να συμβαίνει σε αυτήν την πραγματικότητα...
Έχουμε έναν δεύτερο μυστηριώδη εαυτό, ο οποίος ζει κανονικά σε έναν παράλληλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων: ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν. Μια μυστηριώδης ονειρική γεωγραφία που το πανόραμά της ξανοίγεται μέσα μας. Την εξερευνούμε ασυνείδητα μέσα από αινιγματικές εμπειρίες και βιώματα που καταγράφονται από τον εγκέφαλό μας ως αληθινά, για τον οποίο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενώ ονειρευόμαστε συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά σαν να βιώνει πραγματικές καταστάσεις.
Ζούμε μέσα στα όνειρα…μια δεύτερη ζωή.
Το μάτι. Αυτό το οπτικό πεδίο συναλλαγής του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό κόσμο, το μάτι, είναι το μόνο όργανό μας που ζει από το φως ενώ το υπόλοιπο σώμα μας είναι βουτηγμένο στη λάσπη, στην ύλη. Το μάτι έχει τη μορφή του σύμπαντος. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι το περιγράφουν, η σφαίρα, η ίριδα και η κόρη: Ο εξωτερικός κύκλος του υπεργαλαξιακού κόσμου, ο εσωτερικός κύκλος του γαλαξιακού κόσμου, ο εσώτατος κύκλος του υποσελήνιου κόσμου. Κοιτώντας κανείς (με το μάτι του) το ανθρώπινο μάτι, είναι σαν να παρατηρεί το σχέδιο του Σύμπαντος. Το μαγικό σημείο όπου ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό. Τα άστρα του ουρανού εκπροσωπούνται από το άστρο του ματιού. Η ίδια η κόρη του ματιού είναι μια άβυσσος, εκεί απ’ όπου μπορεί κανείς να ατενίσει με ίλιγγο τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, αστρική στη φύση της και αόρατη. Κατοπτρισμένη πάνω στην κόρη είναι εκείνη η ανταύγεια ενός φωτεινού γαλαξία, το ίχνος του θεϊκού φωτός, το σπερματικό φως του κόσμου, του εσωτερικού κόσμου...
Όταν υπάρχει κάτι που δεν το ξέρεις
Πώς ξέρεις ότι δεν υπάρχει;
Ξέρουμε ότι πολλά από τα όνειρά μας δεν θα γίνουν αληθινά. Ίσως να μη γίνουν ποτέ αληθινά. Κι όμως, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.
Αυτό λέει πολλά, και δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται.
Έχουμε μάθει ότι τα όνειρά μας είναι σημαντικά όχι γιατί γίνονται αληθινά, αλλά γιατί μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν θα πηγαίναμε αλλιώς, και μας διδάσκουν πράγματα που ποτέ δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να μάθουμε…
Ο κόσμος που παρακολουθούμε, εκείνος ο κόσμος της καθημερινής μας πραγματικότητας, δεν είναι ο αληθινός κόσμος, είναι μία περιγραφή του.
Τα βιβλία είναι συχνά πολύ καλός τρόπος για να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.
Και τα βιβλία είναι παράθυρα.
Είναι σαν κιάλια που βλέπουν αλλού. Η αριστερή σελίδα για το αριστερό σου μάτι και η δεξιά σελίδα για το δεξί σου μάτι. Βάζεις μπροστά στο πρόσωπό σου ένα βιβλίο και αντικρίζεις το πανόραμα της ανάγνωσης. Το πεδίο της γνώσης από αλλού. Είναι μία τηλε-όραση. Βλέπεις μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλες ζωές, σε άλλα μυαλά, σε άλλους χρόνους.
Και, όταν γράφεις ένα βιβλίο, είσαι κάτι σαν οπτικός. Ρυθμίζεις έντεχνα την όραση του φίλου σου, του αναγνώστη σου, έτσι ώστε να μπορέσει να δει αλλού, να αλλάξει για λίγο την οπτική του κόσμου του και να παρακολουθήσει έναν απόκρυφο μικρόκοσμο, χαρτογραφημένο μέσα στις σελίδες…
Η πεζοπορία, η οδοιπορία, η περιπλάνηση, το ταξίδι, η περιπέτεια, η περιπολία, η πρωτοπορία, η ανίχνευση, η εξερεύνηση...
Οι περισσότεροι άνθρωποι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά: Σχετίζονται με την πλοήγηση στον υλικό κόσμο.
Η τέχνη της πλοήγησης στον υλικό κόσμο είναι τόσο σημαντική όσο και η τέχνη της αναπνοής. Παραδόξως, για τους περισσότερους ανθρώπους, και οι δύο αυτές τέχνες είναι αυτοματικές συνήθειες και τίποτε παραπάνω.
Αλλά υπάρχει και η τέχνη της πλοήγησης στον πνευματικό κόσμο...
Εξασκούμε την πλοήγηση στον υλικό κόσμο χρησιμοποιώντας -διανύοντας- τις διαδρομές, και –από την άλλη– εξασκούμε την πλοήγηση στον πνευματικό κόσμο με τη φαντασία μας.
Όμως, αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο, τις διαδρομές και τη φαντασία, έχουμε ένα νέο είδος πλοήγησης. Και πρόκειται για πλοήγηση σε ένα νέο πεδίο, ούτε πραγματικό ούτε φανταστικό, σε εκείνο το συνδετικό πεδίο μεταξύ πνεύματος και ύλης, που είναι ένα κρυφό ενδιάμεσο πεδίο, μυστικό και απαγορευμένο, για το οποίο δεν συζητά κανείς...
Αυτή είναι η λεγόμενη «αόρατη πλευρά του κόσμου», και αυτήν εννοούσε ο παππούλης μου ο Τσαρλς Φορτ όταν έλεγε ότι ανακάλυψε μία «πυξίδα για τη ναυσιπλοΐα της αόρατης πλευράς του κόσμου...»
Λοιπόν, αυτή η νέα πλοήγηση σ’ αυτό το μυστικό ενδιάμεσο πεδίο, βασίζεται –στο πρώτο στάδιο εξάσκησής της– σε μία σχετικά απλή τεχνική: να κάνεις μία πλοήγηση στο υλικό πεδίο με πνευματικό τρόπο (ή, αν το προτιμάτε έτσι, στο πνευματικό πεδίο με υλικό τρόπο).
Μία περιπλάνηση στις διαδρομές του υλικού κόσμου με πνευματικό τρόπο. Πρόκειται για ένα λειτουργικό συνδυασμό της περιπλάνησης στους δρόμους και της περιπλάνησης στη φαντασία. Κι αυτό κάνει εκείνο το ενδιάμεσο πεδίο να αρχίσει να διακρίνεται αδιόρατα. (Και διακρίνεται γιατί «ανταποκρίνεται» στην περιπλάνησή σου).
Μία αφηρημένη περιπλάνηση μέσα στον τρισδιάστατο χάρτη της πόλης, αφήνοντας τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τη φαντασία, αλλά ταυτόχρονα και να παρασυρθεί από τους δρόμους. Δηλαδή, να παρασυρθεί στις διαδρομές της φαντασίας, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί από τις διαδρομές της πόλης. Να παρασυρθεί από τη ροή των συλλογισμών, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί στη ροή των δρόμων. Από τα «μονοπάτια της σκέψης» και από τα μονοπάτια του κόσμου. Να «αποπροσανατολιστεί» κάποιος από τον εαυτό του, και ταυτόχρονα να αποπροσανατολιστεί μέσα στην πόλη. Να «περι-πλανηθεί»…
Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο εσωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εξωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς κανονικά μέσα του: να τον περπατήσεις.
Αν προτιμάτε, ο εξωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εσωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς σ’ αυτόν με τη σκέψη σου.
Το ίδιο είναι, απλά εξαρτάται από την οπτική γωνία από την οποία το βλέπεις…
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης, που σε πρώτη φάση γίνεται χωρίς νόημα, ο περιπλανώμενος είναι βυθισμένος σε μια επιλεγμένη φαντασίωση, (αλλά και στους αυθόρμητους συλλογισμούς του, ακολουθώντας με τον νου του ελεύθερα τη ροή τους, παρατηρώντας πως αυτή αρχίζει να σχετίζεται με τα ερεθίσματα που λαμβάνει από ολόγυρά του), και καθώς ακολουθεί τελείως αυθόρμητες διαδρομές, σταδιακά αρχίζει να συμβαίνει το εξής:
Η περιπλάνησή του αρχίζει να αποκτά νόημα, είναι σαν να βαδίζει πάνω σε υπονοούμενα, σαν να γράφει ή να διαβάζει ένα κείμενο, τα πάντα γύρω του αποκτούν ένα ιδιόμορφο νόημα, ή ένα πλέγμα από κρυφά νοήματα, που του αποκαλύπτονται, που συνδέονται όλο και περισσότερο με τους συλλογισμούς του. Φτάνει σε ένα σημείο που αυτό το φαινόμενο γίνεται τόσο έντονο, που ο περιπλανώμενος θεωρεί ότι μπορεί να κοντρολάρει το ίδιο το τοπίο, και όχι μόνο τις σκέψεις του. Η Πλοήγηση έχει ξεκινήσει…
Για τον Πλοηγό που θα το κάνει αυτό, οι συνηθισμένοι υλικοί δρόμοι του κόσμου χάνουν κάθε συμβατική σημασία. Οι διαδρομές αποκτούν ένα τελείως διαφορετικό νόημα γι’ αυτόν, η πόλη η ίδια μεταλλάσσεται μυστικά, οι δρόμοι της οδηγούν «αλλού»…
Ο κόσμος που ζούμε, είναι ένα πάρα πολύ παράξενο μέρος! Αλλά, εγκλωβισμένοι μέσα στις υποθέσεις της καθημερινότητάς μας, έχουμε την τάση να το ξεχνάμε αυτό ή να το αγνοούμε. Εμείς οι ίδιοι που βαδίζουμε σ’ αυτό το παράξενο μέρος, είμαστε πάρα πολύ παράξενα όντα…
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που δεν ξέρουμε για τους μηχανισμούς του κόσμου και του εαυτού μας, που φοβόμαστε να παραδεχτούμε αυτή την μεγάλη αλήθεια. Θέλουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας να είναι μικροί, συγκεκριμένοι και περιορισμένοι, για να μπορούμε να τους ελέγχουμε και να νιώθουμε ασφαλείς. Αλλά τον κόσμο και τον εαυτό μας, τους διατρέχουν δυνάμεις ανεξιχνίαστες. Βιαστήκαμε να τους δώσουμε ονόματα, περιγραφές, επιστήμες, για να μπορούμε να έχουμε έναν υποτυπώδη έλεγχο πάνω στην αχαλίνωτη πραγματικότητα. Κι όμως, τα πράγματα δεν τελειώνουν στα όρια που έχουν θέσει αυτές οι εξηγήσεις. Τα πράγματα είναι ατέλειωτα .
Αυτή τη βροχερή νύχτα, μέσα στη μοναξιά μου, καθώς γράφω, έχω δίπλα μου ένα βιβλίο κιτρινισμένο από το χρόνο, το Pensees του Blaise Pascal. Ανοίγω μια σελίδα στην τύχη και διαβάζω:
«Όταν ατενίζω μπροστά μου τον ορίζοντα με το περιορισμένο βλέμμα μου… τί αχανές διάστημα είναι αυτό μέσα στο οποίο εγώ δεν υπάρχω! Κι αν κοιτάξω πίσω μου… τί φρικτή δίνη ατέλειωτων χρόνων που εγώ δεν υπήρξα! Όταν βυθίζομαι στον κόσμο της γνώσης… τί απύθμενες θάλασσες γνώσεων που εγώ δε γνωρίζω και ίσως ούτε θα γνωρίσω ποτέ! Πόσα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς, χωρίς εμένα! Και… πόσο λίγο χώρο καταλαμβάνω εγώ σ’ αυτή την ατέρμονη άβυσσο του Χρόνου…»
Είδα το σπίτι που μένει ο Θεός.
ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ
19 comments:
Τέτοια εξώφυλλα θέλω !
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ!!
ΜΠΡΑΒΟ STRANGERS. ΤΡΕΧΩ ΝΑ ΤΟ ΒΡΩ ΚΑΙ ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΤΙΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ
Ανιχνευτής Χ
Άλλη μία έντυπη βόμβα, μεγατόνων δημιουργικής ισχύος, μας περιμένει εκεί έξω...
Επιτέλους νέο και πολλά υποσχόμενο τεύχος strange, με ένα θέμα που το περίμενα χρόνια στις σελίδες του, ελεύθερη ενέργεια και τρόποι άντλησής της...
Συγχαρητήρια!
Στην επαρχία θα αργήσουμε να το δούμε;
Ένα από τα αγαπημένα μου τεύχη Strange όλων των εποχών! Τεράστια άρθρα για τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα, από τις συμπτώσεις έως το καταπληκτικό άρθρο ΠΑ"ΓΗ"ΔΑ. Και τα υπόλοιπα επίσης βρίσκονται πολύ κοντά στα ενδιαφέροντα μου και είναι αρκετά ενδιαφέροντα.
Και έχεις και τον Mr.Spock στο εξώφυλο, κάτι μέρες πριν σκεφτόμουνα επίμονα για την λογική του Mr.Spock και να σου σύμπτωση ο Mr.Spock σε αυτό το τεύχος. Και σκεπτόμενος, κοίτα να δεις σύμπτωση, ανοίγω κάπου τυχαία στη μέση και πέφτω στο άρθρο για τις συμπτώσεις! Τελικά το σύμπαν μας κάνει πλάκα :)
Εύγε, καλή συνέχεια!
Κύριε Γιαννουλάκη σας χαιρετώ!
Θα ήθελα μια διευκρίνηση να μου κάνετε γιατί είμαι λίγο μπερδεμένος. Ο Ζαχαρίας Σίτσιν όταν μίλησε για τους Αννουνάκι, εν πολλοίς είπε ότι ο Πολιτισμός ξεκίνησε από τη Σουμέρια, διότι οι Θεότητες Αννουνάκι ήθελαν χρυσό για τον πλανήτη τους (που βρισκόταν επάνω στην ατμόσφαιρα), και "βαρέθηκαν" την ανιαρή δουλειά της εξόρυξης, με αποτέλεσμα να "συνουσιαστούν" με τους ανθρωπο-πιθήκους (Homo-sapiens) για να δημιουργήσουν ένα είδος "έξυπνου ρομπότ" για να κάνει τη δουλειά γι' αυτούς.
Στη Γένεση, υπάρχει ένα κομμάτι όπου ο Θεός κάθισε και δείπνησε στο σπίτι κάποιου, δεν θυμάμαι ποιου (και άρα ο Θεός μίλησε μαζί του. Μήπως μίλησε τηλεπαθητικά; Δηλαδή αυτό έγινε πριν το περιστατικό του Πύργου της Βαβέλ;). Επίσης, η Παλαιά Διαθήκη είναι πριν ή μετά τους Αννουνάκι;
Ελπίζω να συγχωρέσετε την άγνοιά μου, αλλά μπορείτε να μου εξηγήσετε ακόμα κάτι που με μπερδεύει; Υπάρχουν 2 New World(s) Order(s) ας το πούμε. Η μια είναι αυτή που γίνεται στα Άστρα, και η άλλη αυτή που προσπαθεί η "Ελ-ιτ" να μας επιβάλει, γιατί θέλει αυτή η Ελίτ να βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας όταν "ανατείλει ο νέος Ήλιος". Είτε βρίσκονται στην κορυφή είτε όχι, δεν είναι κάπως μάταιο και ηλίθιο; Το περίφημο "Dawn of a new day" δεν θα έρθει έτσι ή αλλιώς;
Σας ευχαριστώ για την αφύπνιση,
Ιωνάς
Συνταξιδιώτες, σας ευχαριστούμε για τα καλά σας σχόλια για το Strange. Με ενδιαφέρουν οι εντυπώσεις σας από την ανάγνωση.
@ Ιωνάς :
Συνταξιδιώτη, όντως είσαι λίγο μπερδεμένος, αλλά μπορείς εύκολα να τα ξεκαθαρίσεις όλα αυτά μελετώντας λίγο...
Τα περισσότερα (αν όχι όλα) όσα υποστηρίζει ο Σίτσιν, στην ουσία είναι ερμηνείες του από το Σουμεριακό-Βαβυλωνιακό Έπος της Δημιουργίας, το ENUMA ELISH.
Υπάρχουν πάρα πολλές ομοιότητες με την Ελληνική Μυθολογία (και με σημεία της Θεογονίας του Ησίοδου), ή, αν θέλεις, ενδιαφέρουσες αντιστοιχίες. (Και πολύ λιγότερες με την Παλαιά Διαθήκη, κι αυτές μόνο με σημεία του βιβλίου της Γενέσεως). Περιγράφει κυρίως τους πολέμους μεταξύ των θεών (σχεδόν κατ' απόλυτη αντιστοιχία με τους αρχαίους ελληνικούς μύθους, κατά τη γνώμη μου), και εστιάζεται κυρίως στον θεό Μαρντούκ που επικρατεί.
Ο Σίτσιν, κατά τη γνώμη μου σαφέστατα πολύ επηρεασμένος από τον Έριχ Φον Νταίνικεν και τον Ιμάνουελ Βελικόφσκι, συνδυαστικά, ερμηνεύει το Enuma Elish με παρονομαστή θεούς από το διάστημα και πλανητικά συμβάντα στο ηλιακό μας σύστημα.
Οι θεοί ANNUNAKI (με τον Μαρντούκ επικεφαλής), είναι εξακόσιοι, και ο Μαρντούκ τους χωρίζει σε δύο ομάδες των τριακοσίων: τριακόσιοι στον ουρανό και τριακόσιοι εδώ στη Γη. Η αρχική γενεά των θεών ονομάζεται IGIGI. (Γενικά, υπάρχει μεγάλη αντιστοιχία με τη δική μας «Τιτανομαχία», κλπ).
Το όνομα Annunaki (πληθ., ενικός Annuna)σημαίνει «αυτοί που έχουν βασιλικό αίμα», (δηλαδή, αν προτιμάς, οι «ευ-γενείς»).
Στο βαβυλωνιακό Enuma Elish, περιγράφεται ακόμη και ο λεγόμενος «Πύργος της Βαβέλ», που εκεί ονομάζεται αυθεντικά ESAGILA, μόνο που τον στήνουν οι θεοί που είναι εδώ στη Γη (και όχι οι άνθρωποι), για να φτάσουν στο ύψος του ουρανού, όπου βρίσκονται οι άλλοι θεοί που είναι εκεί ψηλά.
Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι στα σουμεριακά, «Babel» σημαίνει «θόρυβος» (φασαρία), ίσως ακόμη και «βόμβος». (Εκεί που υποτίθεται ότι διαχωρίστηκε η κοινή γλώσσα των ανθρώπων σε πολλές, ως θεϊκή επέμβαση, και δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, σύμφωνα με τη Βίβλο). (Η μήπως «παράσιτα» στη συχνότητα;...)
Στο Enuma Elish, οι θεοί που ηττήθηκαν, εκείνοι που ήταν με το μέρος της Tiamat (Γαίας, ή/και Ωκεανού), έγιναν υπηρέτες των θεών που ήταν με το μέρος του Μαρντούκ (Αννουνάκι). Αλλά μετά, αυτό αλλάζει, διότι, χρησιμοποιώντας το αίμα του νεκρού πια Έα συζύγου της Τιαμάτ, ο Μαρντούκ δημιουργεί τους ανθρώπους για να είναι υπηρέτες των θεών. (Δηλαδή, είναι και οι άνθρωποι «ευ-γενείς», κατά κάποιον τρόπο). Δημιουργηθήκαμε, λοιπόν, για να είμαστε υπηρέτες των θεών. (Δηλαδή, ευτυχώς που τελικά έφυγαν...)
Πάνω σε αυτά και πολλά άλλα, ο Σίτσιν -κατά τις επιρροές του- βγάζει διάφορα δικά του συμπεράσματα (εκ των οποίων, άλλα είναι μάλλον φανερά και δικαιωμένα, και άλλα υπερβολικά, ως προς το αν εννοούνται αυτά στο Enuma Elish ή όχι).
(συνεχίζεται)
(συνέχεια)
Το Enuma Elish, ανακαλύφθηκε σε πινακίδες στην περιβόητη Βιβλιοθήκη του Ασουρμπανιπάλ, (για την οποία έχω κάνει μια εκτενή αναφορά στην ομιλία μου στην Αθήνα «Ο Μυστικός Κόσμος των Βιβλίων» -βλέπε google video- , βιβλιοθήκη που περιείχε, όπως γράφει ο ίδιος ο Ασουρμπανιπάλ, ακόμη και βιβλία που γράφτηκαν πριν από τον Κατακλυσμό!...), το 1850.
Οι πινακίδες αυτές του Enuma Elish χρονολογούνται στον 7ο αιώνα π.Χ., αλλά όλοι οι ειδικοί συμφωνούν ότι είναι κόπια του Ασουρμπανιπάλ και το πρωτότυπο κείμενο είναι του 16-18ου αιώνα π.Χ. (Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος -Θεογονία- είναι περίπου του 800-900 π.Χ.)
Πιστεύεται, όντως, ότι ο αρχαιότερος πολιτισμός που ξέρουμε ήταν στην Ασσυρία-Σουμερία-Βαβυλώνα, δηλαδή γενικά στη Μεσοποταμία. Δεν συμφωνώ ότι ήταν ο «πρώτος πολιτισμός». Απλά είναι ο αρχαιότερος που ξέρουμε εμείς σήμερα.
Εγώ προσωπικά, μελετώντας την αρχαία ελληνική μυθολογία, σήκωσα τα χέρια ψηλά όταν βρήκα ένα απόσπασμα του Πλάτωνα, όπου ο αρχαίος Έλληνας Πλάτωνας αναφέρει τη φράση «...όπως λένε οι μύθοι των αρχαίων...» , κι εκεί κατάλαβα ότι δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη σήμερα αναζητώντας τι παίζεται με τους μύθους των αρχαίων, όταν οι αρχαίοι είχαν «μύθους των αρχαίων»...
Αυτοί που λένε ότι βγάζουν άκρη, αυταπατώνται, κατά την άποψή μου, κυρίως διότι δεν το έχουν μελετήσει πολύ το ζήτημα...
Επίσης, Συνταξιδιώτη, αναφέρεις :
«Στη Γένεση, υπάρχει ένα κομμάτι όπου ο Θεός κάθισε και δείπνησε στο σπίτι κάποιου, δεν θυμάμαι ποιου (και άρα ο Θεός μίλησε μαζί του. Μήπως μίλησε τηλεπαθητικά; Δηλαδή αυτό έγινε πριν το περιστατικό του Πύργου της Βαβέλ;). Επίσης, η Παλαιά Διαθήκη είναι πριν ή μετά τους Αννουνάκι;...»
Η «Παλαιά Διαθήκη» αποτελείται από κείμενα που είναι πολύ νεώτερα από το Enuma Elish. Σίγουρα.
Πρέπει να διευκρινήσουμε ότι, στην Παλαιά Διαθήκη, οι Άγγελοι είναι άνθρωποι, έχουν παρουσιαστικό ανθρώπου (με υπερφυσικές ικανότητες), και το ίδιο και ο «Κύριος» (ο Θεός), ο οποίος εμφανίζεται ως άνθρωπος αρκετές φορές. Και μάλιστα, και οι Άγγελοι και ο Θεός, τρώνε φαγητό, πίνουν, σκονίζονται, κουράζονται, ξεκουράζονται, φιλοξενούνται, παλεύουν, παρεξηγούνται, θυμώνουν, κλπ. Και φυσικά μιλούν με τους ήρωες των ιστοριών κανονικά και όχι τηλεπαθητικά, (εκτός από το όταν τους μιλούν μέσα στα όνειρά τους).
Αν σε ενδιαφέρουν αυτά τα ζητήματα, σου προτείνω να διαβάσεις στο βιβλίο μου "Κρυφός Κόσμος" (εκδ. Άγνωστο) το κεφάλαιο "Οι Θεοί Από τον Ουρανό Περπάτησαν Ανάμεσά μας", όπου γράφω και όπου θα βρεις πάρα πολλά σε σχέση με αυτά που συζητάμε εδώ.
Για το New Wolrd Order, που αναφέρεις, θα πρέπει να διαβάσεις το άρθρο μου "Η Μεγάλη Συνωμοσία" που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Strange, τεύχος 141, πρόσφατα.
Δεν νομίζω ότι το "Dawn of a New Day" (που είναι κάτι συμβολικό) θα έρθει έτσι κι αλλιώς, όπως λες. Απλά έτσι ονομάζουν κάποιοι την ολοκλήρωση ενός μεγάλου σχεδίου τους. Έχουν γίνει πολλές φορές αυτά τα πράγματα στο παρελθόν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εξασφαλισμένο ότι θα ξαναγίνουν, όπως πιστεύουν αυτοί οι κάποιοι. Για την έκβαση, δεν υπολογίζουν την υπόλοιπη ανθρωπότητα ως παράγοντα, και αυτό είναι προφανώς μεγάλο λάθος.
Ίσως να μπορέσουμε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε απλά RES («πράγματα») στο ResPublic τους, αλλά ίσως και να αποδειχτεί ότι και αυτοί είναι RES στην «Πολιτεία του Σύμπαντος». (Εγώ δηλώνω Κοσμοπολίτης από τώρα...)
Ευχαριστώ φίλε που μου έδωσες την ευκαιρία να τα συζητήσουμε λίγο όλα αυτά, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον...
Περιμένω πάντα τα σχόλια σας για θέματα των κοινών μας ενδιαφερόντων. Χαίρετε!
Π. Γ.
Κύριε Γιαννουλάκη, καλησπέρα σας.
Συγχαρητήρια για το περιοδικό και την δουλειά σας όλα αυτά τα χρόνια.
Ποια είναι είναι η γνώμη σας για το φαινόμενο των Chemtrails ;
Τι σχέση πιστεύεται ότι μπορεί να έχει με το λεγόμενο N.W.O ;
Επισυνάπτω μια διεύθυνση με ένα ντοκιμαντέρ με το φαινόμενο (με ελληνικούς υπότιτλους) για όποιον ενδιαφέρεται να το δει.
(Αν και ο τίτλος του ντοκιμαντέρ, θα έπρεπε μάλλον να είναι «Τι στο κακό μας ψεκάζουν;» )
http://www.youtube.com/watch?v=0_XSQGS2Ft8
- Κώστας.
… και κάτι ακόμη, αν δεν γίνομαι υπερβολικά φορτικός. Κάποιο σχόλιο σχετικά με τα περί «666» , bar code, Αντίχριστος κτλ . Ισχύουν σε κάποιο βαθμό, όλα αυτά που λένε κάποιοι περί «666» ή πρόκειται περισσότερο για μια σύγχρονη κατευθυνόμενη λίγο - πολύ νεομυθολογία που παντρεύει κάποια αληθινά στοιχεία, με φαντασιώσεις, και υπερβολικές θρησκευτικές φοβίες;
(προσωπικά τείνω μάλλον περισσότερο προς το δεύτερο).
Και αν είναι αρχικά κατευθύνομενη απο κάποιους, για πιο σκοπό να γίνονται όλα αυτά;
Χρησιμοποιείται από κάποιους για σκοπούς που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε; Μια συνωμοσία ίσως πίσω από μια άλλη συνωμοσία;
Καταλαβαίνω, πως όλα αυτά είναι τεράστια θέματα, για να ειπωθούν περιληπτικά, και το ερώτημα μου ίσως λίγο αφηρημένο και γενικό, αλλά νομίζω ότι καταλάβατε περίπου τι ρωτάω. Άν θα μπορούσατε να πείτε δύο λόγια.
Σας ευχαριστώ πολύ.
- Κώστας
@ Κώστας :
Αγαπητέ Συνταξιδιώτη Κώστα, καταλαβαίνω ότι ανησυχείς, όπως όλοι μας, για το όλο και εξελισσόμενο φαινόμενο των Chemtrails, αναζητώντας απαντήσεις (που δύσκολα αποκτούνται, πόσο μάλλον οι δράσεις που θα έπρεπε να απαιτούνται για να αντιμετωπιστεί, αν μπορούσαμε να περάσουμε από τις ερωταπαντήσεις στις δράσεις-αντιδράσεις).
Εδώ και πολύ καιρό σκέφτομαι να παρουσιάσουμε στο Strange μια μεγάλη έρευνα που έχουμε κάνει στο παρελθόν, που συνάντησε πολλές δυσκολίες και δεν ολοκληρώθηκε όσο έπρεπε, και γι' αυτό δεν την δημοσιεύουμε μήπως και καταφέρουμε κάποια στιγμή να την ολοκληρώσουμε σωστά (αλλά επειδή το βλέπω εξαιρετικά δύσκολο πλέον, σκέφτομαι να τη δημοσιεύσουμε όπως έχει, διότι περιέχει σημαντικά στοιχεία).
Το μόνο που μπορώ να σου πω εδώ, αν και μπορώ να σου πω πολλά, είναι τρία πράγματα, δηλαδή αυτά που εγώ προσωπικά ξέρω στα σίγουρα :
1) Πρόκειται για ένα αληθινό φαινόμενο, συμβαίνει στ' αλήθεια, και δεν πρόκειται για παρεξηγήσεις με τα λεγόμενα contrails. Αν και, όπως συμβαίνει πάντα, όπως όλα τα παράξενα αληθινά φαινόμενα που αποκτούν δημοσιότητα και διαδοσιμότητα, πολύ συχνά γίνονται παρερμηνείες που μετά χρησιμοποιούνται από τους ημιμαθείς ψευτο-σκεπτικιστές αλλά και από τους εγκάθετους, για να ακυρωθεί η ίδια η ύπαρξη του παράξενου φαινομένου. Εννοώ ότι, το ίδιο με τα chemtrails όπως και με άλλα φαινόμενα, διαδίδονται και γίνονται διάσημα, και μετά πολλοί παρεξηγούν κάτι που βλέπουν ότι πρόκειται για αυτό το φαινόμενο ενώ δεν ισχύει στην περίπτωσή τους, και μετά κάποιοι χρησιμοποιούν αυτές τις παρερμηνείες (που ξεκαθαρίζονται ως περίπτωση) ως απόδειξη ότι δεν υφίσταται το φαινόμενο και ότι πρόκειται για παρερμηνεία ή μύθευμα. Ενώ απλά δεν υφίσταται στις τάδε συγκεκριμένες περιπτώσεις που τους βολεύουν, (επειδή είναι όντως παρερμηνείες), και για όλες τις άλλες δεν συζητάνε παρά χρησιμοποιούν τις ανίσχυρες για να απορρίψουν τις ισχύουσες πρόχειρα, και αυτό γίνεται και από ανοησία-ημιμάθεια-ιδεοληψία, αλλά και «ιδεολογικά», αλλά και επιτηδευμένα και εγκάθετα, ανάλογα με την περίπτωση.
Λοιπόν, τα Chemtrails και οι παράξενοι «αεροψεκασμοί» είναι ένα αληθινό φαινόμενο, υπάρχουν και συμβαίνουν στ' αλήθεια, αλλά επειδή τελευταία είναι ένα πολύ συζητημένο φαινόμενο και διαδομένο, υπάρχουν και πολλές παρερμηνείες και παρεξηγήσεις, που όμως δεν αναιρούν την ύπαρξη του φαινομένου (παρά μόνο σε όσους, για διάφορους λόγους, τους βολεύει αυτό).
Αυτό, λοιπόν, είναι ένα πράγμα που εγώ το ξέρω στα σίγουρα, ή, τέλος πάντων, έχω αυτήν την προσωπική (αλλά όχι πρόχειρη) άποψη.
(συνεχίζεται)
(συνέχεια)
2) Το φαινόμενο των Chemtrails, για όσους έχουν ασχοληθεί σοβαρά και το έχουν διερευνήσει, είναι πολύ παρόμοιο με το φαινόμενο των U.F.O.s (από αρκετές όψεις του, αν τις βλέπει κανείς).
Στην έρευνα που έκανα μέσω του περιοδικού Strange, ενώ βλέπαμε τα αεροπλάνα να «πλέκουν» στον ουρανό πάνω από την πόλη, ο πύργος ελέγχου του αεροδρομίου αρνούνταν (!) επίμονα ότι υπάρχουν αεροπλάνα εν πτήσει! Και ότι, σε εκείνη τη φάση, «δεν πετάει τίποτα». Όταν τους είπαμε να βγουν στο παράθυρό τους και να τα δουν από μόνοι τους, και έπειτα από πολύ πίεση, μάς είπαν τελικά ότι αυτοί δεν έχουν κανένα σχέδιο πτήσης κατατεθειμένο, και ότι, για αυτούς, δεν υπάρχουν αεροπλάνα σε πτήση! Αυτά στο πολιτικό αεροδρόμιο.
Αργότερα, ο ίδιος ο διοικητής της πολεμικής αεροπορικής βάσης, ο οποίος τύχαινε να είναι γνωστός μου και ακέραιος άνθρωπος, μας διαβεβαίωσε ότι τα αεροσκάφη δεν ήταν της πολεμικής αεροπορίας μας, ότι δεν σηκώθηκαν από δική μας βάση, και ότι δεν έχει καμία γνώση για αυτά η αεροπορική βάση της περιοχής μας.
Ήταν, δηλαδή, αν με παρακολουθείτε φίλοι μου, «αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα-σκάφη».
(Θα δείτε όλα τα στοιχεία μας όταν τα δημοσιεύσουμε, χωρίς απαντήσεις όμως που δεν φτάσαμε στο σημείο να έχουμε, έπειτα από μύρια εμπόδια).
Γνωρίζαμε επίσης, αφού είναι φίλος μας ο αρμόδιος, ότι δεν ήταν ψεκασμοί για κουνούπια και άλλα τέτοια φαιδρά (που δεν έχουν καμία σχέση με το φαινόμενο).
Να, λοιπόν, και κάτι άλλο που ξέρω στα σίγουρα : τα αεροσκάφη αυτά, στο αληθινό φαινόμενο και όχι στις παρερμηνείες του, δεν έχουν κατατεθειμένο σχέδιο πτήσης, και δεν τα αναγνωρίζει κανένας αρμόδιος φορέας. Είναι «αγνώστου ταυτότητας», όσον αφορά τους αρμόδιους. (Και, δεν αποκλείουμε, φυσικά, και το «αποκρυμμένης ταυτότητας» στον χαρακτηρισμό).
3) Και, τέλος, κάτι ακόμη που το ξέρω στα σίγουρα :
Θα βρεις τον μπελά σου, αν βγεις εκεί έξω να διερευνήσεις ΣΤ ΑΛΗΘΕΙΑ για το αληθινό αυτό φαινόμενο...
Φυσικά, μπορείς να το συζητάς όσο θέλεις, ή να λες ότι ξέρεις το ένα ή το άλλο πράγμα για αυτά...
Υπεύθυνα και σοβαρά, λοιπόν, ενώ μπορώ να σου πω πολλά για όλα αυτά, σου λέω μόνο αυτά τα τρία πράγματα που τα ξέρω στα σίγουρα, και είναι τα τρία πράγματα με τα οποία έχω διαμορφώσει εγώ προσωπικά την προσωπική μου άποψη.
Πρόσθεσε σε αυτά και την έγκυρη πληροφορία που έχει εκπέμψει ο Δρ. Άγγελος Αριβάνης το 2011 στο Strange, για το Project GARP (Global Atmospheric Research Program), και κυρίως τις προεκτάσεις του, σχετικά με όλα αυτά. (Strange τεύχος 137, σελίδες 54-55)
(συνεχίζεται)
(συνέχεια)
Ρωτάς επίσης, Συνταξιδιώτη :
Κάποιο σχόλιο σχετικά με τα περί «666» , bar code, Αντίχριστος κτλ . Ισχύουν σε κάποιο βαθμό, όλα αυτά που λένε κάποιοι περί «666» ή πρόκειται περισσότερο για μια σύγχρονη κατευθυνόμενη λίγο - πολύ νεομυθολογία που παντρεύει κάποια αληθινά στοιχεία, με φαντασιώσεις, και υπερβολικές θρησκευτικές φοβίες; (προσωπικά τείνω μάλλον περισσότερο προς το δεύτερο).
Και αν είναι αρχικά κατευθύνομενη απο κάποιους, για πιο σκοπό να γίνονται όλα αυτά;...» κλπ
Πολλές φορές έχω γράψει την άποψή μου (σε γνωσιολογικό επίπεδο) για το ζήτημα. Είναι όντως μεγάλη συζήτηση, και απαιτεί την ανάλογη διερευνητική διάθεση και την ανάλογη παιδεία.
Σχετικά πρόσφατα, έγραψα πάλι -κάπως συνθηματικά- για όλα αυτά, στο editorial του Strange τεύχος 139, με τίτλο «Το Χάραγμα του Θηρίου».
Νομίζω ότι εκεί, συμπυκνωμένα (και με όλες τις «πόρτες» για περαιτέρω προβληματισμό και έρευνα), τα λέω όλα όσα μπορούν να ειπωθούν, (τουλάχιστον από κάποιον σαν κι εμένα), σε συντομία, επί της αληθινής και ισχύουσας βάσης του πράγματος.
Οπότε, αν μου επιτρέπεις, σε παραπέμπω εκεί, αν όχι σε άλλα σχετικά κείμενά μου πιο εμπεριστατωμένα.
Πάντως, ένα γενικό σχόλιό μου είναι το εξής :
Όπως και παραπάνω, και όπως και με αμέτρητα άλλα ζητήματα, έτσι και εδώ : υπάρχει ένα αληθινό αυθεντικό ζήτημα, από τη μία, και η πρόχειρη διάδοσή του και παρερμηνεία του από την άλλη, από ένα σωρό ανθρώπους και μέσα, ο καθένας σύμφωνα με τις επιδιώξεις του ή τις ιδεοληψίες του.
Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΚΡΗ, ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΨΑΞΕΙΣ ΣΤ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ, ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΟ ΨΑΞΕΙΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ.
Αλλιώς, θα πρέπει να το αφήσεις σε κάποιον άλλον να το κάνει για λογαριασμό σου, και ξαφνικά η απαίτηση αλλάζει : να έχεις το κριτήριο να κρίνεις ποιον να εμπιστευτείς ότι το έχει όντως ψάξει στ' αλήθεια σοβαρά και εμπεριστατωμένα και με την παιδεία που ενδεχομένως δεν έχεις.
(Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, αλλά και σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ άλλη, θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεις στο σκεπτικό σου ή στην παρατήρησή σου ή στην κρίση σου, τον ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ παράγοντα...)
(Το λέω αυτό, διότι, συνήθως, σε τέτοια πράγματα, αυτά τα ζητήματα δεν υφίστανται έξω από τον ιδεολογικό παράγοντα, --ο οποίος είναι ποικίλος-- ακόμη και όταν φαίνεται ότι αυτός δεν υφίσταται...)
Στη διερεύνηση της πραγματικότητας, όποιος δεν συμπεριλαμβάνει στην αντίληψή του τον Μεγάλο Πόλεμο των Ιδεών ο οποίος υφίσταται για τις οπτικές της πραγματικότητας, (και, αναπόφευκτα, όποιος δεν συμμετέχει συνειδητά σε αυτόν), δυστυχώς δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα.
Και μακάρι να μην ήταν έτσι, δεν φταίω εγώ (επειδή το λέω).
Καλή δύναμη σού εύχομαι Συνταξιδιώτη, και σε όλους τους Συνταξιδιώτες μου, σε αυτόν τον παράξενο κόσμο στον οποίο ζούμε...
Π. Γ.
Καλημέρα Θείε Π,
περιμένοντας το επόμενο Στραν-γη, ένα σχόλιο για το προηγούμενο.
Το editorial
θα πρέπει να διδάσκεται σε όλους τους επίδοξους ερμηνευτές της πραγματικότητας, αποτελεί ξεκάθαρο παράδειγμα (χμμμ, paradigm ε?), του πώς χωράει ένα ολόκληρο επαναστατικό βιβλίο σε μία σελίδα.
Το "ΠαΓηΔα"
πολύ καλό άρθρο, πολύ καλό κείμενο, οπτική βγαλμένη από φυσιοδυφικές παρατηρήσεις αρχαίου ερευνητή (για καλό το λέω ...).
Οι "Μαύρες Τρύπες"
ένα μικρό διαμάντι. Σέβομαι απεριόριστα όποιον καταφέρνει να "απλοποιεί" και εκλαϊκεύει τόσο δύσκολα θέματα. Σε αυτόν τον τομέα, τα καταφέρνει 100%.
Πολύ εύστοχη και mind opening και η παρατήρηση στο θέμα της ηλεκτροβιοχημικής διέγερσης Εξωσωματικών εμπειριών, ότι εντελώς άλλο πράγμα είναι η τεχνητή πρόκληση ενός φαινομένου, και άλλο η εξήγηση του.
Ένα πολύ καλό τεύχος.
Χαίρομαι που επιστρέφει στα "μέρη" μας.
Ή όπως θα έλεγες εσύ, που επιστρέφω εγώ στα "μέρη" του.
Τα σέβη μου.
Δύο ακόμη σχόλια, άσχετα μεταξύ τους (...και βέβαια όχι)
1) "Στη διερεύνηση της πραγματικότητας, όποιος δεν συμπεριλαμβάνει στην αντίληψή του τον Μεγάλο Πόλεμο των Ιδεών ο οποίος υφίσταται για τις οπτικές της πραγματικότητας, (και, αναπόφευκτα, όποιος δεν συμμετέχει συνειδητά σε αυτόν), δυστυχώς δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα."
Αυτές οι διαπιστώσεις και οι διατυπώσεις, σε κάνουν και ξεχωρίζεις ΜΑΚΡΑΝ από οποιονδήποτε άλλο συζητητή (εάν μου επιτρέπεις ένα μικρό κομπλιμάν...). Η παρασιτική σκέψη που λέγαμε. Για αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να μιλήσεις στον καθένα, και το γεγονός πως εσύ μοιράζεις αυτά τα όπλα στο διαδίκτυο, και όποιος (έχει την δυνατότητα να) τα βουτήξει έχει καλώς, σε τιμάει(ωπ, κι άλλο κομπλιμάν).
2) Σκέφτομαι πως στο Στραν-γη, στο θέμα της ετήσιας συνδρομής, θα έπρεπε να βάλει ως "δώρο", μία επιλογή ανάμεσα στα βιβλία του "Άγνωστο", και όχι ένα συγκεκριμένο. Εμένα, θα με παρακινούσε σίγουρα, και το μοιράζομαι γιατί πιθανόν θα παρακινούσε και άλλους.
Cpt. Marios
Αγαπητέ Παντελή,
Συγχαρητήρια για την επιλογή του θέματος του άρθρου σου με τίτλο «Συμπτώσεις/ συγχρονικότητα παιχνίδια με άλλες πραγματικότητες». Η σύνθεση των αναφορών και παραδειγμάτων ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη.
Όπως συχνά το πετυχαίνεις, ανοίγεις θέματα τα οποία έχουν ιδιαίτερη δυναμική.
Με τη σειρά μου έχω τα εξής σχόλια απάνω στο κείμενο σου: γράφεις (στην σ. 40) ότι η στατιστική είναι μία επιστήμη κατά την γνώμη σου απάτη, τα συμπεράσματα της οποίας η συγχρονικότητα δεν παραδέχεται.
Την πρόταση σου αυτή νομίζω πως αξίζει τον κόπο να την αναλύσουμε.
Κατά την γνώμη μου είναι προφανές ότι τόσο η θεωρία των πιθανοτήτων όσο και η στατιστική (αν και δεν είναι οι αγαπημένοι μου κλάδοι των μαθηματικών) ισχύουν στον «πραγματικό κόσμο»: σε αυτούς τους κλάδους στηρίζονται τα καζίνο, οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι εταιρείες στοιχημάτων.
Από την άλλη μεμονωμένα άτομα μπορούν να κάνουν χρήση των φαινομένων της «συγχρονικότητας» και να «σπάσουν» τους παραπάνω κανόνες. Δεν ξέρω αν αυτά τα άτομα είναι άτομα τα οποία διαθέτουν ειδικές ποιότητες ενέργειας, ανεβασμένη συνειδητότητα, ή έχουν κάποιο άλλο ειδικό ταλέντο. Αυτό που ξέρω (ή που πιστεύω τέλος πάντων) είναι ότι τις παραπάνω αλήθειες τις περιγράφει πολύ επιδέξια ο Ουίλιαμ Μπάροουζ στην «κοινωνικο-οικονομική» του ανάλυση για τα τεκταινόμενα στην κοιλάδα του Ρίο Γκράντε» στο Τέξας:
«Στην κοιλάδα οι οικονομικοί νόμοι λειτουργούν σαν μαθηματικός τύπος στην άλγεβρα του γυμνασίου εφόσον δεν υπάρχει κανένα ανθρώπινο στοιχείο για να επέμβει. Οι πολύ πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και όλοι οι άλλοι καταστρέφονται. … Η Κοιλάδα μοιάζει με μ’ ένα τραπέζι όπου παίζονται χωρίς κλεψιές ζάρια κι όπου οι παίχτες δεν έχουν την ψυχική δύναμη να επηρεάσουν τα ζάρια κι έτσι χάνουν ή κερδίζουν από καθαρή τύχη».
(Βλέπε το βιβλίο Junky του Ουίλιαμ Μπάροουζ, εκδόσεις Απόπειρα, σ. 139-140.)
Ο ασαφής όρος «ψυχική δύναμη » στο παραπάνω κείμενο είναι κατά την γνώμη μουοι λέξεις κλειδιά. Αν τις αντικαταστήσεις με τους όρους εύνοια της συγχρονικότητας, ειδικές ποιότητες ενέργειας ή ανεβασμένη συνειδητότητα, καταλήγει κανείς στην δικιά μου οπτική των πραγμάτων την οποία παρουσίασα σύντομα λίγο παραπάνω.
Επίσης κατά την γνώμη μου ο λόγος που τα καζίνο και οι εταιρείες στοιχημάτων έχουν τόσο μεγάλα κέρδη είναι ότι τα άτομα που έχουν τις «ψυχικές δυνάμεις» να προβλέψουν το μέλλον είναι πολύ λίγα σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό.
Θα ήθελα να αναφέρω και το βιβλίο «οι Ρίζες της σύμπτωσης» του Άρθουρ Καίσλερ (εκδόσεις Χατζηνικολή) στο οποίο επιχειρείται μία ενδιαφέρουσα (αλλά κατά την γνώμη μου ημιτελής) σύνθεση των φαινομένων της συγχρονικότητας, της «παρ’ αίσθηση αντίληψης», (ή ESP) και της κβαντικής φυσικής.
Με την ευκαιρία παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από τις «Ρίζες της σύμπτωσης» στο οποίο αναλύονται οι προσεγγίσεις δύο μεγάλων πρωτοπόρων της συγχρονικότητας (όσο αφορά τον δυτικό κόσμο, στην ανατολή είχαν εμβαθύνει περισσότερο) του Γιούγκ και του Kammerer (τους οποίους φυσικά αναφέρεις στο κείμενο σου)
«Η εργασία του Jung περιστρέφεται γύρω από την αντίληψη του περί «Συγχρονιστικότητας». Την καθορίζει σαν το «ταυτόχρονο συμβάν δύο φαινομένων τα οποία δεν συνδέονται αιτιοκρατικά αλλά εννοιολογικά». … Αυτή όμως είναι μία κατά γράμμα επανάληψη των «Νόμων των Σειρών» του Kammerer σαν μία διαδοχή των ίδιων ή παρεμφερών πραγμάτων στον χώρο και τον χρόνο –φαινομένων που όσο είναι δυνατόν να επιβεβαιωθεί», δεν συνδέονται με την ίδια ενεργή αιτία….»
Με εκτίμηση,
Κ.Μ.
Αγαπητέ Παντελή,
Συγχαρητήρια για την επιλογή του θέματος του άρθρου σου με τίτλο «Συμπτώσεις/ συγχρονικότητα παιχνίδια με άλλες πραγματικότητες». Η σύνθεση των αναφορών και παραδειγμάτων ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη.
Όπως συχνά το πετυχαίνεις, ανοίγεις θέματα τα οποία έχουν ιδιαίτερη δυναμική.
Με τη σειρά μου έχω τα εξής σχόλια απάνω στο κείμενο σου: γράφεις (στην σ. 40) ότι η στατιστική είναι μία επιστήμη κατά την γνώμη σου απάτη, τα συμπεράσματα της οποίας η συγχρονικότητα δεν παραδέχεται.
Την πρόταση σου αυτή νομίζω πως αξίζει τον κόπο να την αναλύσουμε.
Κατά την γνώμη μου είναι προφανές ότι τόσο η θεωρία των πιθανοτήτων όσο και η στατιστική (αν και δεν είναι οι αγαπημένοι μου κλάδοι των μαθηματικών) ισχύουν στον «πραγματικό κόσμο»: σε αυτούς τους κλάδους στηρίζονται τα καζίνο, οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι εταιρείες στοιχημάτων.
Από την άλλη μεμονωμένα άτομα μπορούν να κάνουν χρήση των φαινομένων της «συγχρονικότητας» και να «σπάσουν» τους παραπάνω κανόνες. Δεν ξέρω αν αυτά τα άτομα είναι άτομα τα οποία διαθέτουν ειδικές ποιότητες ενέργειας, ανεβασμένη συνειδητότητα, ή έχουν κάποιο άλλο ειδικό ταλέντο. Αυτό που ξέρω (ή που πιστεύω τέλος πάντων) είναι ότι τις παραπάνω αλήθειες τις περιγράφει πολύ επιδέξια ο Ουίλιαμ Μπάροουζ στην «κοινωνικο-οικονομική» του ανάλυση για τα τεκταινόμενα στην κοιλάδα του Ρίο Γκράντε» στο Τέξας:
«Στην κοιλάδα οι οικονομικοί νόμοι λειτουργούν σαν μαθηματικός τύπος στην άλγεβρα του γυμνασίου εφόσον δεν υπάρχει κανένα ανθρώπινο στοιχείο για να επέμβει. Οι πολύ πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και όλοι οι άλλοι καταστρέφονται. … Η Κοιλάδα μοιάζει με μ’ ένα τραπέζι όπου παίζονται χωρίς κλεψιές ζάρια κι όπου οι παίχτες δεν έχουν την ψυχική δύναμη να επηρεάσουν τα ζάρια κι έτσι χάνουν ή κερδίζουν από καθαρή τύχη».
(Βλέπε το βιβλίο Junky του Ουίλιαμ Μπάροουζ, εκδόσεις Απόπειρα, σ. 139-140.)
Ο ασαφής όρος «ψυχική δύναμη » στο παραπάνω κείμενο είναι κατά την γνώμη μουοι λέξεις κλειδιά. Αν τις αντικαταστήσεις με τους όρους εύνοια της συγχρονικότητας, ειδικές ποιότητες ενέργειας ή ανεβασμένη συνειδητότητα, καταλήγει κανείς στην δικιά μου οπτική των πραγμάτων την οποία παρουσίασα σύντομα λίγο παραπάνω.
Επίσης κατά την γνώμη μου ο λόγος που τα καζίνο και οι εταιρείες στοιχημάτων έχουν τόσο μεγάλα κέρδη είναι ότι τα άτομα που έχουν τις «ψυχικές δυνάμεις» να προβλέψουν το μέλλον είναι πολύ λίγα σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό.
Θα ήθελα να αναφέρω και το βιβλίο «οι Ρίζες της σύμπτωσης» του Άρθουρ Καίσλερ (εκδόσεις Χατζηνικολή) στο οποίο επιχειρείται μία ενδιαφέρουσα (αλλά κατά την γνώμη μου ημιτελής) σύνθεση των φαινομένων της συγχρονικότητας, της «παρ’ αίσθηση αντίληψης», (ή ESP) και της κβαντικής φυσικής.
Με την ευκαιρία παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από τις «Ρίζες της σύμπτωσης» στο οποίο αναλύονται οι προσεγγίσεις δύο μεγάλων πρωτοπόρων της συγχρονικότητας (όσο αφορά τον δυτικό κόσμο, στην ανατολή είχαν εμβαθύνει περισσότερο) του Γιούγκ και του Kammerer (τους οποίους φυσικά αναφέρεις στο κείμενο σου)
«Η εργασία του Jung περιστρέφεται γύρω από την αντίληψη του περί «Συγχρονιστικότητας». Την καθορίζει σαν το «ταυτόχρονο συμβάν δύο φαινομένων τα οποία δεν συνδέονται αιτιοκρατικά αλλά εννοιολογικά». … Αυτή όμως είναι μία κατά γράμμα επανάληψη των «Νόμων των Σειρών» του Kammerer σαν μία διαδοχή των ίδιων ή παρεμφερών πραγμάτων στον χώρο και τον χρόνο –φαινομένων που όσο είναι δυνατόν να επιβεβαιωθεί», δεν συνδέονται με την ίδια ενεργή αιτία….»
Με εκτίμηση,
Κ.Μ.
@ aristerix2012 :
Ανασυνταξιδιώτη, ευχαριστώ για τα ενδιαφέροντα σχόλιά σου, και για τα καλά σου λόγια για τη γραφή μου (λίγο υπερβολικά, αλλά ευχαριστώ παρ' όλα αυτά για την ευγένεια).
Θα σκεφτώ και για την εφαρμογή των προτάσεών σου. Χαίρε
@ Ανώνυμος-1 (Κ. Μ.) :
Ευχαριστώ αγαπητέ για τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλιά σου και τις παραπομπές.
Μου λες:
«..γράφεις (στην σ. 40) ότι η στατιστική είναι μία επιστήμη κατά την γνώμη σου απάτη, τα συμπεράσματα της οποίας η συγχρονικότητα δεν παραδέχεται...»
και μετά μου γράφεις αυτά που γράφεις.
Αυτό που γράφω στη σελίδα 40 του Strange 142, στο άρθρο μου για τις Συμπτώσεις, δεν είναι αυτό ακριβώς αλλά το εξής κατά λέξη:
«...εδώ εισχωρούμε πάλι στα αυστηρά πλαίσια της Στατιστικής (μια επιστήμη της απάτης, κατά την άποψή μου) που όμως έτσι κι αλλιώς η Συγχρονικότητα δεν τα συμμερίζεται...»
(...δεν συμμερίζεται τα αυστηρά πλαίσια της Στατιστικής... Η ίδια η ύπαρξη της Συγχρονικότητας, άλλωστε, δεν θα ίσχυε αν ίσχυαν οι κανόνες της Στατιστικής, διότι οι «συμπτώσεις με νόημα» απλά θα είχαν μια -επίπλαστη- στατιστική εξήγηση και θα έκλεινε το θέμα... Οπότε το ότι εμπλέκεις τη Στατιστική για να συζητήσεις τη Συγχρονικότητα, ουσιαστικά σημαίνει ότι δεν αποδέχεσαι την ύπαρξη του φαινομένου της Συγχρονικότητας, το οποίο αναιρεί τα αυστηρά πλαίσια της Στατιστικής και της θεωρίας των πιθανοτήτων --και για να τα αντικαταστήσεις σε σχέση με το ζήτημα, αναφέρεσαι στη Σειριακότητα του Κάμερερ που σχετίζεται κάπως περισσότερο με αυτά)
Μου λες:
«Κατά την γνώμη μου είναι προφανές ότι τόσο η θεωρία των πιθανοτήτων όσο και η στατιστική...ισχύουν στον «πραγματικό κόσμο»: σε αυτούς τους κλάδους στηρίζονται τα καζίνο, οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι εταιρείες στοιχημάτων...»
Κατά τη δική μου γνώμη, την οποία άθελά σου επιβεβαιώνεις, η Στατιστική είναι μια επιστήμη της απάτης, όπως είπα, και δεν παρατηρείς ότι μου γράφεις ότι σε αυτήν στηρίζονται τα καζίνο, οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι εταιρείες στοιχημάτων = ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ... (Καζίνο, ασφαλιστές, και παπατζήδες).
Λες επίσης (δυστυχώς στον λάθος άνθρωπο) ότι αυτά ισχύουν στον «πραγματικό κόσμο», και προφανώς εδώ ήρθε και η στιγμή να σου ζητήσω να μου εξηγήσεις τι ακριβώς εννοείς με τον ορισμό «πραγματικός κόσμος» (ένας άλλος ορισμός αγαπημένος των απατεώνων, κατά τη γνώμη μου). Εγώ δεν αποδέχομαι έτσι εύκολα τον ορισμό «πραγματικός κόσμος», τον οποίο θεωρώ ως κάτι εντελώς «υποκειμενικό» το οποίο υποδύεται (κατ' επιβολήν) το «αντικειμενικό», το οποίο «αντικειμενικό», κατά την άποψή μου (και όχι μόνο), δεν υφίσταται συνήθως όπως προχείρως νομίζουμε (ή όπως επιτηδευμένα μάς έχουν κάνει να νομίζουμε).
Διαπιστώνω για μια ακόμη φορά, δηλαδή, ότι, αν δεν την κάνεις όλη τη συζήτηση, δεν μπορείς να κάνεις ποτέ σωστά τη συζήτηση. Και όλη η συζήτηση είναι πολύ μεγάλη ιστορία...
Τέλος πάντων, ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου, και πάντα χαίρομαι για τα ειδικά σου ενδιαφέροντα, που, όπως και να το κάνουμε, στην «πραγματικότητα» που ζούμε, είναι σπάνια.
Συνταξιδιώτες, θα επανέλθω το συντομότερο.
Π. Γ.
(Στο Strange 144, που θα κυκλοφορήσει περίπου τέλη Αυγούστου 2012, παρουσιάζω ένα εισαγωγικό κείμενό μου για τον Πάουλ Κάμερερ και τη Σειριακότητα).
Γεια σου Παντελή!
Ευχαριστώ για τις αναλύσεις σου. Περιμένω με ανυπομονησίατο επόμενο τεύχος του Strange και το εισαγωγικό κείμενό μου για τον Πάουλ Κάμερερ και τη Σειριακότητα.
Μία λεπτομέρεια:
Όσο αφορά το σχόλιο σου:
"Η ίδια η ύπαρξη της Συγχρονικότητας, άλλωστε, δεν θα ίσχυε αν ίσχυαν οι κανόνες της Στατιστικής, διότι οι «συμπτώσεις με νόημα» απλά θα είχαν μια -επίπλαστη- στατιστική εξήγηση και θα έκλεινε το θέμα..."
Γράφω καθαρά (μεταξύ άλλων) ότι:
"Από την άλλη μεμονωμένα άτομα μπορούν να κάνουν χρήση των φαινομένων της «συγχρονικότητας» και να «σπάσουν» τους παραπάνω κανόνες. Δεν ξέρω αν αυτά τα άτομα είναι άτομα τα οποία διαθέτουν ειδικές ποιότητες ενέργειας, ανεβασμένη συνειδητότητα, ή έχουν κάποιο άλλο ειδικό ταλέντο..."
-Κάτι που εξηγεί την οπτική μου
Κ.Μ.
Δημοσίευση σχολίου