ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Περνούν τα χρόνια και, εγώ κι οι φίλοι μου και οι
Συνταξιδιώτες μας, παντού και πάντα αναρωτιόμαστε για τα μεγάλα ερωτήματα.
Ποιοί αληθινά είμαστε, από πού ήρθαμε, πού πάμε, γιατί, κλπ. Κι ένα σωρό άλλα
ερωτήματα που πηγάζουν από τα αμέτρητα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων
του. Και, σ’ ένα ατέρμονο κυνήγι αναζήτησης, συλλαμβάνουμε και διανθίζουμε όλο
και πιο πολύ τις μεγάλες απαντήσεις σε όλα αυτά. (Κι ακόμη κι αν θέλεις να τα
μεταδώσεις όλα αυτά, οι απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα είναι τόσο μεγάλες και
περίπλοκες, που κανείς δεν αφιερώνει χρόνο για να τις ακούσει και να τις
μελετήσει σοβαρά και να τις κατανοήσει, ή, άλλοτε, είναι τόσο μικρές και απλές,
που κανείς δεν τούς δίνει σημασία...)
Ώσπου μια μέρα, εγώ, ένας αφοσιωμένος ή παθιασμένος
κυνηγός των μεγάλων απαντήσεων των μεγάλων ερωτήσεων, άκουσα ένα αξιοθαύμαστο
μικρό αγόρι επτά-οκτώ χρονών, να με ρωτάει:
«Αφότου έχεις ακούσει έναν ήχο, μετά πού πηγαίνει ο
ήχος;;...»
«...!...» (Τί τού απαντάς;)
Εκείνος συνέχισε: «Τώρα που έχουμε αναμμένες τις
λάμπες, το δωμάτιο έχει πολύ φως. Και σκέψου ότι το δωμάτιο είναι πολύ καλά
κλειστό. Αν όμως σβήσουμε τις λάμπες, απότομα, το φως εξαφανίζεται αμέσως! Πώς
έφυγε και πού πήγε όλο αυτό το φως;;...»
«...!...» (Τι να πω; Αντί αυτού, δοκίμασα να πω κάτι,
επ’ ευκαιρίας, για την ταχύτητα του φωτός, αλλά στο τέλος το παράτησα...)
«Αφού υπάρχει ταχύτητα του φωτός....Ποια είναι η
ταχύτητα του σκοταδιού;;» ρώτησε.
«...!!...»
«Και θέλω να μού πεις: Πού ζει ο Θεός;...»
«...!!!...» (Μα, ναι, φυσικά, πού ζει ο Θεός;)
«Ω, δεν ξέρεις να μού πεις;...» είπε, κοιτώντας το
απορημένο ή απελπισμένο βλέμμα μου.
«Να, ξέρεις, μικρέ, εμείς...πού να ξέρουμε πού ζει ο
Θεός;...είμαστε τα δημιουργήματά του αλλά δεν ξέρουμε πολλά γι’ αυτόν...και...»
«Εγώ νομίζω πως λες ψέματα ότι δεν ξέρεις. Για να μη
σε καταλάβει, γιατί είσαι παιχνίδι...»
«...!!....εγώ....μα, τί εννοείς;...»
«Να, τις προάλλες που βλέπαμε το Toy Story, την ταινία....Αν ο αστροναύτης, ο Buzz LightYear,
στ’ αλήθεια δεν ξέρει ότι είναι παιχνίδι...τότε γιατί σταματάει να μιλάει και
να κουνιέται όπως τα άλλα παιχνίδια όταν έρχονται οι άνθρωποι;... Και, είναι
κάτι σαν θεοί του, και το ξέρει...άρα...»
«...!!!....χμ...ναι....»
«Λοιπόν;...»
«Ξέρεις....ο Πινόκιο που είναι ξύλινος και θέλει να
γίνει αληθινό αγόρι....και...χμ....άσ’ το!...χμ....Α....Να, θυμάσαι εκείνον τον
αστροναύτη που πήγε πρώτος για πρώτη φορά πάνω στο φεγγάρι, που βλέπαμε τη
φωτογραφία του που κατέβαινε από τη σκάλα της σεληνακάτου, και βλέπαμε και την
παλιά εκείνη ταινία από το φεγγάρι; Και ο άνθρωπος τότε, πιο κοντά στον Θεό,
μόνος του εκεί πάνω, έτσι ένιωσε,
και...»
«Ναι...αλλά...ποιος έβγαλε τη φωτογραφία τού πρώτου
ανθρώπου που κατεβαίνει στο φεγγάρι με τη σκάλα; Αφού ήταν ο πρώτος που
κατέβηκε αυτός, ποιος τον έβγαλε φωτογραφία; Και ποιος τράβηξε την ταινία;....»
«...!!!....» (Σωστός ο μικρός...Τι τού λες τώρα;...)
«Λοιπόν;» είπε. «Γιατί κάνουμε ότι δεν ξέρουμε πού
ζει ο Θεός; Αφού μάλλον...το ξέρει ότι δεν είμαστε παιχνίδια...»
«!!....» (..Ιδέα!...)
«Ε, να...φαίνεται...έχουμε πάθει αμνησία!....Αυτό είναι: Πάθαμε όλοι αμνησία
εδώ....και...εκείνος ο αρχαίος σοφός που σού έλεγα....χμ....εκείνος στην
προτομή....ο Πλάτωνας με το μεγάλο μούσι...έλεγε...»
«Α....αν κάποιος λοιπόν έχει πάθει αμνησία, και μετά
γίνει καλά...θα θυμάται ότι τα είχε ξεχάσει όλα;...»
«...!!...» (χμ, ΟΚ...θα θυμάται;;...) Αυτοσχεδίασα: «Λοιπόν, δες
το έτσι, αν όλες οι χώρες χρωστάνε, (γιατί όλες χρωστάνε), πού πήγαν όλα τα
λεφτά; Πού βρίσκονται;...» (Αυτό δεν φάνηκε να το κατάλαβε –αλλά κι εγώ μετά
δυσκολίας το συσχέτισα, ως τραβηγμένη αλληγορία...) «Άσ’ το αυτό...» «Είναι
ελαττώματα της λογικής μας αυτά, προβλήματα του μυαλού μας, που δείχνουν ότι
κάτι μάς διαφεύγει στη λογική...στη σκέψη....όταν σκεφτόμαστε....δεν
σκεφτόμαστε σωστά....» «Χμ...Λοιπόν...Αν σε κάτι που κάνεις, επίτηδες θέλεις να
αποτύχεις, και το επιτύχεις αυτό...τότε...πέτυχες ή απέτυχες;...» (Χα, χα, αυτό
τού άρεσε...) Όμως, σαν μικρό παιδί, όλα αυτά τον παρέσυραν ενθουσιωδώς σε
συναγωνισμό για το ποιος θα πει την πιο έξυπνη αυτο-ακυρούμενη ατάκα...
«Άραγε, μπορείς να ονειρευτείς ότι ονειρεύεσαι;...»
ρώτησε, σαν να έκανε μια μεγάλη ανακάλυψη...
«Άκου που σου λέω, μπορείς...Ένα όνειρο μέσα σ’ ένα
όνειρο, όπως με τους αντικριστούς καθρέφτες» είπα, και πρόσθεσα (επιτέλους σε
κάποιον που δεν το είχε ξανακούσει): «Αν σου πω ότι λέω πάντα ψέματα...λέω την
αλήθεια;...τί λες;...»
(Παραδόξως δεν μπερδεύτηκε): «Όχι, λες ψέματα...»
(λοιπόν, έχει δίκιο, σκεφτείτε το...)
Τέλος πάντων, δεν μπορείς να κάνεις φιλοσοφική
συζήτηση με τα παιδιά, στο τέλος παίζουν αντί να φιλοσοφούν...όπως κι εμείς
φιλοσοφούμε ενώ θά ‘πρεπε να παίζουμε...
Σταδιακά, δέχτηκα έναν καταιγισμό από τις πιο
παράξενες παιδικές ερωτήσεις, που το παιδικό μυαλό τις μάζευε αφοσιωμένα και συλλεκτικά
και τώρα έλπιζε πώς επιτέλους ένας μεγάλος θα μπορούσε να τις απαντήσει:
«Γιατί δεν υπάρχουν γατοτροφές με ποντίκι;...»
«Μπορείς να φουσκώσεις ένα μπαλόνι μέσα στο νερό;...»
«Όταν κάποιος είναι ιδιοκτήτης ενός κομματιού γης,
αυτή η γη τού ανήκει μέχρι το κέντρο της Γης;...»
«Γιατί η κόλλα δεν κολλάει μέσα στο σωληνάριο;...»
«Γιατί στο αεροπλάνο που ταξιδέψαμε, στην περίπτωση
που κάτι πάθει το αεροπλάνο, κάτω από το κάθισμα βάζουν σωσίβια για πλοίο και
δεν βάζουν αλεξίπτωτα;...»
«Το “μαύρο κουτί” των αεροπλάνων δεν παθαίνει τίποτε
και το βρίσκουν και τούς λέει τι έγινε, επειδή είναι φτιαγμένο από ένα ειδικό
υλικό που δεν καταστρέφεται. Γιατί δεν φτιάχνουν από αυτό το υλικό όλο το
αεροπλάνο;...»
«Γιατί, για να κλείσουμε το κομπιούτερ [στα Windows], πατάμε με το βελάκι το κουμπί που γράφει “Έναρξη”;...»
«Γιατί, στο καρτούν, ο πεινάλας Coyote που κυνηγάει ασταμάτητα τον Road Runner
[μπιπ-μπιπ!]
για να τον φάει, αφού έχει τόσα
λεφτά και παραγγέλνει όλα αυτά τα μηχανήματα και τις παγίδες και τις βόμβες και
τους πυραύλους, δεν παραγγέλνει φαγητό να φάει π.χ. ένα κοτόπουλο;...»
«Γιατί ο Γκούφυ περπατάει όρθιος και μιλάει, και ο
Πλούτο είναι συνέχεια στα τέσσερα και μόνο γαβγίζει, ενώ είναι και οι δύο
σκύλοι;...»
«Γιατί οι μεγάλοι, για να πουν ότι δουλεύουν πολύ,
λένε “δουλεύω σαν το σκυλί”, αφού οι σκύλοι είναι συνέχεια αραγμένοι και δεν
κάνουν τίποτα;...»
«Γιατί ο Νώε δεν έκλεισε έξω από την κιβωτό το
ζευγάρι με τα άτιμα τα κουνούπια;...»
«Για να φτιάξουμε ελαιόλαδο ζουπάμε τις ελιές, για
καλαμποκέλαιο ζουπάμε τα καλαμπόκια, για ηλιέλαιο ζουπάμε τα
ηλιολούλουδα....αλλά...για το Baby Oil τί
ζουπάμε;;...»
«Γιατί μου λες ότι η μύτη μου τρέχει....και ότι τα
πόδια μου μυρίζουν;...»
«Μα, ο Ταρζάν δεν θα έπρεπε να έχει γενειάδα;...»
«Η μαμά μου όταν ήμουν μωρό με τάιζε με μικρά
κουταλάκια, ενώ οι μεγάλοι τρώνε με κουτάλια. Οι Κινέζοι τρώνε με ξυλάκια,
οπότε οι οδοντογλυφίδες είναι για να τρώνε τα μικρά Κινεζάκια;...»
«Οι Καμικάζι γιατί φοράνε κράνη;...»
«Γιατί στο τηλεκοντρόλ έχει κουμπί για να ανοίγει [Eject] το βίντεο;....αφού πρέπει να σηκωθείς για να βγάλεις
το cd ή
την κασέτα...»
«Αν έλεγα στο Τζίνι: “εύχομαι να μην μου
πραγματοποιήσεις αυτήν μου την ευχή”…τί θα έκανε το Τζίνι;;...»
«Αν οι άνθρωποι εξελίχτηκαν από τους πιθήκους, όπως
μού λέει ο παππούς, γιατί υπάρχουν ακόμη πίθηκοι; Δεν τελείωσαν;...Και, πότε θα
γίνουν άνθρωποι;...»
«Αφού όλα τα έντομα έχουν τόση μανία με το φως, και
όλα πετάνε συνέχεια προς το φως όταν το δουν, γιατί δεν πετάνε όλα μαζί προς
τον ήλιο; –να φύγουν να ησυχάσουμε...»
«Τι ήταν πρώτο; Το πορτοκαλί ή το πορτοκάλι;...»
«Με τί σπόρους, δηλαδή κουκούτσια, βγαίνουν τα
σταφύλια χωρίς κουκούτσια;...»
«Τί χρώμα έχει ο χαμαιλέοντας;...»
«Μπορείς να κλάψεις μέσα στο νερό;...»
«Τα ψάρια διψάνε ποτέ;...»
Τα παιδιά έχουν μεγαλύτερες ερωτήσεις από τους
μεγάλους, και θέλουν απαντήσεις για όλες. Ίσως γι’ αυτό να τούς ανήκει η
Βασιλεία των Ουρανών, αλλά μέχρι να μεγαλώσουν την έχουν πουλήσει... Εγώ, για
παράδειγμα, τώρα μόλις σκέφτηκα να πάω να κάνω copyright το σύμβολο τού Copyright... ©
Παντελής Γιαννουλάκης
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου