ΠΑΝΤΕΛΗΣ Β. ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ
Ο συγγραφέας Παντελής Β. Γιαννουλάκης ζει και γράφει στην Θεσσαλονίκη, και σε πολλές εναλλακτικές πραγματικότητες που εξερευνεί με την ιδιαίτερη λογοτεχνία του και τις μελέτες του. Έχει συγγράψει και δημοσιεύσει ως τώρα 35 βιβλία, και πάνω από τρεις χιλιάδες άρθρα, δοκίμια και πρωτότυπα κείμενα και διηγήματα, σε περιοδικά, έντυπα, συλλογικά έργα, ειδικές θεματικές εκδόσεις και ανθολογίες. Έχει δημιουργήσει ή συντονίσει 12 περιοδικά και έντυπα, έχει ιδρύσει 4 εκδοτικούς οίκους. Έχει κάνει σπουδές Κινηματογράφου & Σκηνοθεσίας και Ιστορίας της Τέχνης, υπήρξε δημιουργός ραδιοφωνικών εκπομπών, τηλεοπτικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ, έχει κάνει πολλές εξερευνήσεις και έρευνες στην Ελλάδα και σε αρκετά μέρη του κόσμου. Έχει κάνει μεταφράσεις έργων, υπήρξε editor πολλών ανθολογιών και επιμελητής εκδόσεων, μουσικός, περιηγητής, ξεναγός, συλλέκτης, αλληλογράφος, εισηγητής, διακεκριμένος ομιλητής με πολλές δεκάδες διαλέξεις σε μεγάλο κοινό, ειδικός γνωσιολόγος σε ποικίλα πεδία γνώσης. Είναι ο δημιουργός, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού “Strange”, δημιουργός των εκδόσεων “Αόρατο Κολλέγιο” και “Άγνωστο” (επίσης, στο παρελθόν, των εκδόσεων “Terra Nova” και “Αρχέτυπο”), και έχει εκδόσει πάνω από διακόσια βιβλία... Είναι πατέρας δύο αγοριών, και έχει καθοδηγήσει και προωθήσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ερευνητές και μελετητές. Ασχολείται ένθερμα με την Φανταστική Λογοτεχνία, την σημειολογία, την φιλοσοφία, την λογοτεχνία μυστηρίων, τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, και τα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων του.
Χρειαζόμαστε ένα παραμέρισμα της κουρτίνας, που ο συμβατικός κόσμος έχει τραβήξει μπροστά στα μάτια μας, μια νέα και μεγάλη προέκταση του οπτικού μας πεδίου, του πεδίου παρατήρησης.
Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αντίληψης και κατανόησης, και νέους τρόπους μετάδοσης των πραγμάτων που θα αντιληφθούμε και θα κατανοήσουμε.
Αυτό θα σημαίνει μια ριζική αναθεώρηση ενός μεγάλου μέρους των γνώσεων μας και των πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα.
Μια τέτοια αναθεώρηση δεν συμφέρει κανέναν από αυτούς που χειρίζονται τις λειτουργίες των καθημερινών συστημάτων, και, επιπλέον, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το μικρό, σίγουρο και ασφαλές νησί τους, για να εξερευνήσουν τα αβέβαια νερά ενός νέου και παράξενου ωκεανού...
Η πραγματικότητα είναι τελείως σχετική, κι αυτό αποδεικνύεται από το αγωνιώδες πείσμα της να μην αναιρεθεί, και από την αδυναμία της να σε τιμωρήσει μόλις την αναιρέσεις…
Ζούμε σε εποχές κατοχής και αντίστασης. Ο κόσμος επιζητά να παγιώσει τελείως την εικόνα του, και όλοι ανεξαιρέτως να υπηρετούν το τεχνητό κοσμικό είδωλο που ο κόσμος έφτιαξε για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που διαχώρισαν τον εαυτό τους από αυτόν τον κόσμο, αποσυρόμενοι στο ιδιωτικό τους σύμπαν, αντιστέκονται εστιαζόμενοι στον αέναα κρυφώς εξελισσόμενο μύθο του κόσμου, που η παγιωμένη εικόνα προσπαθεί να εξαφανίσει.
Οι άνθρωποι που προσπαθούν ν’ αποδράσουν από τις υποθέσεις αυτού του απογοητευτικού κόσμου, σπιθαμή με σπιθαμή φτιάχνουν μυστικά το Παραμύθι του Κόσμου. Το διηγείται ο ένας στον άλλον ψιθυριστά κι αν κάποιος είναι χωρίς συντρόφους, το διηγείται στον εαυτό του. Υπενθυμίζει συνέχεια την ιστορία, αποστηθίζει τους χάρτες και τα σημάδια, κάνει εξάσκηση τις νύχτες όταν όλοι κοιμούνται, απαγγέλλει το ποίημα, γράφει το μήνυμα, κουρδίζει τα ρολόγια και τα βιολιά, κοιμάται με το ξίφος κάτω απ’ το μαξιλάρι -μην έρθει η ώρα και δεν είναι έτοιμος για την ηρωική έξοδο…
Κάποιος που μπορεί να κοιτάξει γύρω του με τα σωστά μάτια, θα αντικρίσει παντού ολόγυρα το Παραμύθι του Κόσμου. Είναι τόσο μεγάλο και τόσο υπέροχο, γενιές ολόκληρες συνωμοτών το έφτιαχναν, το έγνεθαν, το έπλεκαν, το έχτιζαν, το χρωμάτιζαν. Στέκει εκεί (πού;) και διηγείται την πιο παράξενη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ. Την ιστορία ενός άλλου κόσμου, κάπου πέρα, μακριά απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, κι ακόμη πιο μακριά, στα βάθη του νου και της καρδιάς μας.
Τα μηνύματα από αυτόν τον κρυφό κόσμο, αναπόφευκτα, είναι πολεμικές ανταποκρίσεις, ενός πολέμου μυστικού, ανάμεσα στους υπηρέτες της κατοχής του κόσμου και στους παρτιζάνους του Αντίκοσμου...
«Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα».
Το πιο ουσιαστικό επίτευγμα της Λογοτεχνίας μέχρι σήμερα, είναι ότι κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αυτό δεν έγινε, βέβαια, για να απορρίψει τον εαυτό της, αλλά για να δώσει μια νέα σημασία στο ατέρμονο νόημα της ζωής.
Η ζωή καθορίστηκε από τη Λογοτεχνία.
Δεκάδες αιώνες χρειάστηκαν για να μετατρέψει ο άνθρωπος τα πάντα σε Λογοτεχνία. Ζούσε καταγράφοντας τα πάντα γύρω του, όλες τις πληροφορίες, όλες τις εμπειρίες, όλες τις ανακαλύψεις, όλα τα όνειρα, όλα τα συναισθήματα, όλα τα φαινόμενα, όλες τις ιδέες, όλες τις υποθέσεις… Και τα καταχωρούσε στην αιώνια βιβλιοθήκη.
Κάποτε η ζωή ξεπερνούσε τη Λογοτεχνία. Τώρα πια η βιβλιοθήκη είναι τόσο τεράστια, που η Λογοτεχνία ξεπερνά τη ζωή.
Οτιδήποτε ζω, μέχρι και η τελευταία εμπειρία και σκέψη μου, έχει ήδη προβλεφθεί από πριν μέσα στη Λογοτεχνία. Οι επιρροές της Λογοτεχνίας πάνω στη ζωή είναι τόσο πολυσύνθετες και εξαπλωμένες σε κάθε στοιχείο με όλους τους πιθανούς τρόπους, κρύβονται τόσο καλά μέσα στην ίδια τη ζωή, που σχεδόν κανείς δεν υποπτεύεται πως η κάθε στιγμή της ζωής του έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στις σελίδες κάποιου βιβλίου, κάποτε.
Η ίδια η Λογοτεχνία άρχισε κάποτε να παρατηρεί τον εαυτό της, και ανακάλυψε μια συγκλονιστική παραδοξολογία. Αφού η ζωή και η σκέψη καθοριζόταν πλέον από τη Λογοτεχνία, τότε η κύρια αποστολή της Λογοτεχνίας, που ήταν να εξερευνήσει τη ζωή και τη σκέψη, είχε μετασχηματιστεί σε κάτι τελείως νέο και παράξενο: η Λογοτεχνία εξερευνούσε πια τη Λογοτεχνία.
Έτσι, μπορούσες πια να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή στην εξερεύνηση της λογοτεχνίας, που εξερευνεί τον εαυτό της, και να εξερευνήσεις τη ζωή σου...
Αυτό που κάνει τους συγγραφείς να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι κυρίως το γεγονός ότι οι συγγραφείς παρατηρούν πράγματα που οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν τα παρατηρούν, δεν τα προσέχουν, δεν τους δίνουν σημασία. Κι επιπλέον, οι συγγραφείς τα θυμούνται, τα καταγράφουν, συγκεντρώνουν αυτές τις αξιομνημόνευτες λεπτομερείς παρατηρήσεις τους ως οπλοστάσιο, ως θησαυροφυλάκιο λεπτομερειών, που κάπου θα χρησιμοποιηθούν κάποτε.
Ο συγγραφέας έχει πάντα ένα σημειωματάριο γενικών καταγραφών, και πολλά άλλα σημειωματάρια και σημειώσεις που σχετίζονται με τα διάφορα σχέδια του, με συνεχείς σημειώσεις που αντίστοιχα τα αφορούν, χωρίς ακόμη τα έργα να έχουν αρχίσει να γράφονται, αλλά και κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Στο γενικό σημειωματάριο, σημειώνει συνεχώς τα πάντα, οτιδήποτε ενδιαφέρον παρατηρεί γύρω του, ακούει, διαβάζει, βλέπει, μαθαίνει, εμπνέεται, ονειρεύεται, θυμάται, κλπ. Δεν αφήνει καμιά καλή και «ενδιαφέρουσα» σκέψη, ιδέα, έμπνευση, πληροφορία, σημειολογία, σύνδεση, αλληγορία, μεταφορά, απόσπασμα, παραδοξολογία, οξύμωρο, λέξη, μυστικό, παρατήρηση, επισήμανση, ανάμνηση, αφορισμό, απόφθεγμα, σύλληψη, να του ξεφύγει. Όταν οτιδήποτε από αυτά βγαίνει στον δρόμο του, το καταγράφει, για να το χρησιμοποιήσει, κάπου, κάπως, αργότερα. Είναι συλλέκτης ιδεών, σκέψεων, λέξεων, πληροφοριών, ενδιαφερόντων ζητημάτων και παρατηρήσεων. Διαθέτει μια ολόκληρη αόρατη βιβλιοθήκη από αυτά.
Ο συγγραφέας που δεν το κάνει συνειδητά και αφοσιωμένα και συνεχώς αυτό το πράγμα, που δεν παρατηρεί τις φευγαλέες λεπτομέρειες του κόσμου, δεν είναι συγγραφέας.
Αυτό, σταδιακά, του δίνει μια εποπτεία πάνω στην καθημερινή πραγματικότητα που οι άλλοι άνθρωποι ούτε που την έχουν ονειρευτεί ποτέ τους. Και, σιγά-σιγά, αρχίζει να ξεχωρίζει αμέσως το συγγραφικό ίχνος όταν εμφανίζεται οπουδήποτε για να του προσφερθεί από τη συγχρονικότητα. Μόλις παρατηρεί αυτό που πρέπει, ένα καμπανάκι χτυπάει στο κεφάλι του, κι εκείνος περισυλλέγει την παρατήρηση. Κι έπειτα την αντιμετωπίζει σαν πολύτιμη πληροφορία, σαν εύθραυστο μυστικό.
Μέσα από διεργασίες όπως αυτή και πολλές άλλες, ο συγγραφέας δεν περιμένει την έμπνευση, είναι ο Κυνηγός της Έμπνευσης, εκπαιδεύεται να την αναγνωρίζει παντού γύρω του, να την παραμονεύει και να την αρπάζει με λεπτεπίλεπτο τρόπο. Δεν είναι ποτέ απροετοίμαστος για αυτό.
Έτσι, παντού και πάντα, ο συγγραφέας καταστρατηγεί μια οικειότητα με το Παράξενο. Οι αληθινοί συγγραφείς είναι ερωτευμένοι με το Παράξενο. Είναι το παρασκήνιο του κόσμου μας.
Συμφωνώ με τον J. K. Chesterton, που γράφει:
«Το ότι υπάρχει ένας κόσμος πίσω από τον κόσμο, δεν το γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος άνθρωπος πίσω από κάθε άνθρωπο, αλλά κι αυτό ακόμη συχνά ο ίδιος ο άνθρωπος δεν το γνωρίζει. Υπάρχει ένα παρασκήνιο στα πάντα, ένα σκοτεινό παρασκήνιο, πολλές φορές πέρα από κάθε φαντασία. Στο παρασκήνιο αυτό, πίσω από την αυλαία του κόσμου, δεν πηγαίνει κανείς, εκτός από τους συγγραφείς…»
Η αληθινά μεγάλη ευχαρίστηση που αντλώ από τον κόσμο, προέρχεται από τα βιβλία. Ίσως γιατί ο ίδιος ο κόσμος είναι ένα ανεξάντλητο βιβλίο. Ίσως γιατί ο κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ακόμη ένα βιβλίο. Παραμένει ακόμη άγνωστος ο συγγραφέας του κόσμου μας. Υπάρχουν νύχτες που το μόνο που θέλω είναι να τον γνωρίσω, και να μου επιτρέψει να περιπλανηθώ στην απέραντη βιβλιοθήκη του. Έχω πολλές όμορφες ερωτήσεις να του κάνω, δίπλα από το τζάκι, πίνοντας λίγο κονιάκ…
Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει, ακούει, οσμίζεται, γεύεται, πιάνει, κινείται, κλπ, και επεξεργάζεται πληροφορίες σαν να τις δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, με τη διαφορά ότι το σώμα κοιμάται και τίποτε από όλα αυτά δεν παρατηρείται να συμβαίνει σε αυτήν την πραγματικότητα...
Έχουμε έναν δεύτερο μυστηριώδη εαυτό, ο οποίος ζει κανονικά σε έναν παράλληλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων: ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν. Μια μυστηριώδης ονειρική γεωγραφία που το πανόραμά της ξανοίγεται μέσα μας. Την εξερευνούμε ασυνείδητα μέσα από αινιγματικές εμπειρίες και βιώματα που καταγράφονται από τον εγκέφαλό μας ως αληθινά, για τον οποίο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενώ ονειρευόμαστε συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά σαν να βιώνει πραγματικές καταστάσεις.
Ζούμε μέσα στα όνειρα…μια δεύτερη ζωή.
Το μάτι. Αυτό το οπτικό πεδίο συναλλαγής του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό κόσμο, το μάτι, είναι το μόνο όργανό μας που ζει από το φως ενώ το υπόλοιπο σώμα μας είναι βουτηγμένο στη λάσπη, στην ύλη. Το μάτι έχει τη μορφή του σύμπαντος. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι το περιγράφουν, η σφαίρα, η ίριδα και η κόρη: Ο εξωτερικός κύκλος του υπεργαλαξιακού κόσμου, ο εσωτερικός κύκλος του γαλαξιακού κόσμου, ο εσώτατος κύκλος του υποσελήνιου κόσμου. Κοιτώντας κανείς (με το μάτι του) το ανθρώπινο μάτι, είναι σαν να παρατηρεί το σχέδιο του Σύμπαντος. Το μαγικό σημείο όπου ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό. Τα άστρα του ουρανού εκπροσωπούνται από το άστρο του ματιού. Η ίδια η κόρη του ματιού είναι μια άβυσσος, εκεί απ’ όπου μπορεί κανείς να ατενίσει με ίλιγγο τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, αστρική στη φύση της και αόρατη. Κατοπτρισμένη πάνω στην κόρη είναι εκείνη η ανταύγεια ενός φωτεινού γαλαξία, το ίχνος του θεϊκού φωτός, το σπερματικό φως του κόσμου, του εσωτερικού κόσμου...
Όταν υπάρχει κάτι που δεν το ξέρεις
Πώς ξέρεις ότι δεν υπάρχει;
Ξέρουμε ότι πολλά από τα όνειρά μας δεν θα γίνουν αληθινά. Ίσως να μη γίνουν ποτέ αληθινά. Κι όμως, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.
Αυτό λέει πολλά, και δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται.
Έχουμε μάθει ότι τα όνειρά μας είναι σημαντικά όχι γιατί γίνονται αληθινά, αλλά γιατί μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν θα πηγαίναμε αλλιώς, και μας διδάσκουν πράγματα που ποτέ δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να μάθουμε…
Ο κόσμος που παρακολουθούμε, εκείνος ο κόσμος της καθημερινής μας πραγματικότητας, δεν είναι ο αληθινός κόσμος, είναι μία περιγραφή του.
Τα βιβλία είναι συχνά πολύ καλός τρόπος για να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.
Και τα βιβλία είναι παράθυρα.
Είναι σαν κιάλια που βλέπουν αλλού. Η αριστερή σελίδα για το αριστερό σου μάτι και η δεξιά σελίδα για το δεξί σου μάτι. Βάζεις μπροστά στο πρόσωπό σου ένα βιβλίο και αντικρίζεις το πανόραμα της ανάγνωσης. Το πεδίο της γνώσης από αλλού. Είναι μία τηλε-όραση. Βλέπεις μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλες ζωές, σε άλλα μυαλά, σε άλλους χρόνους.
Και, όταν γράφεις ένα βιβλίο, είσαι κάτι σαν οπτικός. Ρυθμίζεις έντεχνα την όραση του φίλου σου, του αναγνώστη σου, έτσι ώστε να μπορέσει να δει αλλού, να αλλάξει για λίγο την οπτική του κόσμου του και να παρακολουθήσει έναν απόκρυφο μικρόκοσμο, χαρτογραφημένο μέσα στις σελίδες…
Η πεζοπορία, η οδοιπορία, η περιπλάνηση, το ταξίδι, η περιπέτεια, η περιπολία, η πρωτοπορία, η ανίχνευση, η εξερεύνηση...
Οι περισσότεροι άνθρωποι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά: Σχετίζονται με την πλοήγηση στον υλικό κόσμο.
Η τέχνη της πλοήγησης στον υλικό κόσμο είναι τόσο σημαντική όσο και η τέχνη της αναπνοής. Παραδόξως, για τους περισσότερους ανθρώπους, και οι δύο αυτές τέχνες είναι αυτοματικές συνήθειες και τίποτε παραπάνω.
Αλλά υπάρχει και η τέχνη της πλοήγησης στον πνευματικό κόσμο...
Εξασκούμε την πλοήγηση στον υλικό κόσμο χρησιμοποιώντας -διανύοντας- τις διαδρομές, και –από την άλλη– εξασκούμε την πλοήγηση στον πνευματικό κόσμο με τη φαντασία μας.
Όμως, αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο, τις διαδρομές και τη φαντασία, έχουμε ένα νέο είδος πλοήγησης. Και πρόκειται για πλοήγηση σε ένα νέο πεδίο, ούτε πραγματικό ούτε φανταστικό, σε εκείνο το συνδετικό πεδίο μεταξύ πνεύματος και ύλης, που είναι ένα κρυφό ενδιάμεσο πεδίο, μυστικό και απαγορευμένο, για το οποίο δεν συζητά κανείς...
Αυτή είναι η λεγόμενη «αόρατη πλευρά του κόσμου», και αυτήν εννοούσε ο παππούλης μου ο Τσαρλς Φορτ όταν έλεγε ότι ανακάλυψε μία «πυξίδα για τη ναυσιπλοΐα της αόρατης πλευράς του κόσμου...»
Λοιπόν, αυτή η νέα πλοήγηση σ’ αυτό το μυστικό ενδιάμεσο πεδίο, βασίζεται –στο πρώτο στάδιο εξάσκησής της– σε μία σχετικά απλή τεχνική: να κάνεις μία πλοήγηση στο υλικό πεδίο με πνευματικό τρόπο (ή, αν το προτιμάτε έτσι, στο πνευματικό πεδίο με υλικό τρόπο).
Μία περιπλάνηση στις διαδρομές του υλικού κόσμου με πνευματικό τρόπο. Πρόκειται για ένα λειτουργικό συνδυασμό της περιπλάνησης στους δρόμους και της περιπλάνησης στη φαντασία. Κι αυτό κάνει εκείνο το ενδιάμεσο πεδίο να αρχίσει να διακρίνεται αδιόρατα. (Και διακρίνεται γιατί «ανταποκρίνεται» στην περιπλάνησή σου).
Μία αφηρημένη περιπλάνηση μέσα στον τρισδιάστατο χάρτη της πόλης, αφήνοντας τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τη φαντασία, αλλά ταυτόχρονα και να παρασυρθεί από τους δρόμους. Δηλαδή, να παρασυρθεί στις διαδρομές της φαντασίας, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί από τις διαδρομές της πόλης. Να παρασυρθεί από τη ροή των συλλογισμών, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί στη ροή των δρόμων. Από τα «μονοπάτια της σκέψης» και από τα μονοπάτια του κόσμου. Να «αποπροσανατολιστεί» κάποιος από τον εαυτό του, και ταυτόχρονα να αποπροσανατολιστεί μέσα στην πόλη. Να «περι-πλανηθεί»…
Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο εσωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εξωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς κανονικά μέσα του: να τον περπατήσεις.
Αν προτιμάτε, ο εξωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εσωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς σ’ αυτόν με τη σκέψη σου.
Το ίδιο είναι, απλά εξαρτάται από την οπτική γωνία από την οποία το βλέπεις…
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης, που σε πρώτη φάση γίνεται χωρίς νόημα, ο περιπλανώμενος είναι βυθισμένος σε μια επιλεγμένη φαντασίωση, (αλλά και στους αυθόρμητους συλλογισμούς του, ακολουθώντας με τον νου του ελεύθερα τη ροή τους, παρατηρώντας πως αυτή αρχίζει να σχετίζεται με τα ερεθίσματα που λαμβάνει από ολόγυρά του), και καθώς ακολουθεί τελείως αυθόρμητες διαδρομές, σταδιακά αρχίζει να συμβαίνει το εξής:
Η περιπλάνησή του αρχίζει να αποκτά νόημα, είναι σαν να βαδίζει πάνω σε υπονοούμενα, σαν να γράφει ή να διαβάζει ένα κείμενο, τα πάντα γύρω του αποκτούν ένα ιδιόμορφο νόημα, ή ένα πλέγμα από κρυφά νοήματα, που του αποκαλύπτονται, που συνδέονται όλο και περισσότερο με τους συλλογισμούς του. Φτάνει σε ένα σημείο που αυτό το φαινόμενο γίνεται τόσο έντονο, που ο περιπλανώμενος θεωρεί ότι μπορεί να κοντρολάρει το ίδιο το τοπίο, και όχι μόνο τις σκέψεις του. Η Πλοήγηση έχει ξεκινήσει…
Για τον Πλοηγό που θα το κάνει αυτό, οι συνηθισμένοι υλικοί δρόμοι του κόσμου χάνουν κάθε συμβατική σημασία. Οι διαδρομές αποκτούν ένα τελείως διαφορετικό νόημα γι’ αυτόν, η πόλη η ίδια μεταλλάσσεται μυστικά, οι δρόμοι της οδηγούν «αλλού»…
Ο κόσμος που ζούμε, είναι ένα πάρα πολύ παράξενο μέρος! Αλλά, εγκλωβισμένοι μέσα στις υποθέσεις της καθημερινότητάς μας, έχουμε την τάση να το ξεχνάμε αυτό ή να το αγνοούμε. Εμείς οι ίδιοι που βαδίζουμε σ’ αυτό το παράξενο μέρος, είμαστε πάρα πολύ παράξενα όντα…
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που δεν ξέρουμε για τους μηχανισμούς του κόσμου και του εαυτού μας, που φοβόμαστε να παραδεχτούμε αυτή την μεγάλη αλήθεια. Θέλουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας να είναι μικροί, συγκεκριμένοι και περιορισμένοι, για να μπορούμε να τους ελέγχουμε και να νιώθουμε ασφαλείς. Αλλά τον κόσμο και τον εαυτό μας, τους διατρέχουν δυνάμεις ανεξιχνίαστες. Βιαστήκαμε να τους δώσουμε ονόματα, περιγραφές, επιστήμες, για να μπορούμε να έχουμε έναν υποτυπώδη έλεγχο πάνω στην αχαλίνωτη πραγματικότητα. Κι όμως, τα πράγματα δεν τελειώνουν στα όρια που έχουν θέσει αυτές οι εξηγήσεις. Τα πράγματα είναι ατέλειωτα .
Αυτή τη βροχερή νύχτα, μέσα στη μοναξιά μου, καθώς γράφω, έχω δίπλα μου ένα βιβλίο κιτρινισμένο από το χρόνο, το Pensees του Blaise Pascal. Ανοίγω μια σελίδα στην τύχη και διαβάζω:
«Όταν ατενίζω μπροστά μου τον ορίζοντα με το περιορισμένο βλέμμα μου… τί αχανές διάστημα είναι αυτό μέσα στο οποίο εγώ δεν υπάρχω! Κι αν κοιτάξω πίσω μου… τί φρικτή δίνη ατέλειωτων χρόνων που εγώ δεν υπήρξα! Όταν βυθίζομαι στον κόσμο της γνώσης… τί απύθμενες θάλασσες γνώσεων που εγώ δε γνωρίζω και ίσως ούτε θα γνωρίσω ποτέ! Πόσα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς, χωρίς εμένα! Και… πόσο λίγο χώρο καταλαμβάνω εγώ σ’ αυτή την ατέρμονη άβυσσο του Χρόνου…»
Είδα το σπίτι που μένει ο Θεός.
ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ
27 comments:
hallo space boy
Πολύ καλό το άρθρο σου για το χάκινγκ...πολύ σωστά το έθεσες εν γένη. Εδώ sir mar και g.srs και μας το είπανε χύμα μετά το brexit του back in ham.
Δεν ξέρω γιατί αλλά μου φαίνεται ότι η OWO θα παίξει το έργο Αντιχατζηχρήστος the end of times με ημιεπιτυχία...προκειμένου να έλθει στα πράγματα, προσπαθώντας να μανιπουλάρει το δεξιόστροφο ογκούμενο που έρχεται παγκοσμίως (δεξιόστροφο αντισυστημικό ρεβολουσιόνε της τσακισμένης μεσαίας τάξης) και μου φαίνεται ότι οι μοναχικοί παίκτες θα κοιτάξουν να εδραιωθούν (ο πόλεμος αναμετάξυ τους...είναι πλέον ολοφάνερος και βάζει τα γέλια και τα κλάματα ο παρατηρητής, είτε στην apple, είτε στην db, είτε στις αμέρικαν ελέκτιονς, είτε στην σινική, είτε στα χόλυγγουντ σκηνικά του αλεπίου). Αυτό που έχει την πιο μεγάλη πλάκα, είναι ότι τα καθ΄ ημών μμε, ως τριτοκοσμικά θα το μάθουν μετά 10ετίας, εφόσον συνεχίζουν ανηλεώς το ίδιο τροπάριο, που σε τελική λειτουργεί ανάποδα, εφόσον ουδείς εκ των εγκεφάλων τους καταλαβαίνει το τι σημαίνει αντανακλαστικό (το ίδιο και στην εσπερία)...στον ''διογκούμενο'' θύμο του λαουτζίκου (κωδικός λύσιμο Προμηθέως που έλεγε και ο αείμνηστος ΙΦ)...προκειμένου να αλλάξουν οι πόλοι Ατλαντα-Ηρακλέα...μουλτιπολάριτυ που θα λένε από εδώ και πέρα.
Στα καθ' ημών όλοι καταλαβαίνουν ότι η τελευταία 'αστική' κυβέρνηση θα είναι η επόμενη και μετά...θα αναδειχτούν εκ των πραγμάτων αυτοί που θα προσπαθήσουν να ηγηθούν της τάσης...
δεν είναι τυχαία και η κόντρα...Φαναριού με Αυτοκέφαλη που λαμβάνει διαστάσεις πλέον
η φάση είναι ότι...μόνο ο 'τίμιος' ΚΒ ως πρόδρομος κωδωνοκρούστης...πολύ σωστά μιλάει από τώρα στα 'underground' μη πανελλαδικά κανάλια για πολυπολικότητα, που θα αντικαταστήσει όπως φαίνεται τα essays περί globalization που ζητάγανε κάποτες από τους υποψήφιους μεταπτυχιακούς τα πανεπιστήμια της δύσεως.
Εν πάσει περιπτώση το έτος 2020 είναι το σημαντικό, σε σχέση με το αν οι βαβυλώνιοι (πιθανότατα) του σήμερα επαναλάβουν ή όχι ότι κάνανε παλιότερα σε αυτούς που θα συμπληρώνουν 72 χρόνια ζωής. Εκεί θα δούμε καθαρά τους χάκερς-δούρειους ίππους και το πιό σχέδιο είναι καλύτερο, καλυτερότερο και ποιό 'άνωθεν'.
Φιλούθκια και να είσαι καλά
...
https://www.youtube.com/watch?v=fIMy5Q0BXEE
Πιστευετε ειναι αληθινο το βίντεο; Τι αποψη εχετε το φαινομενο των χημικων ουρών; Συμβαινει οντως κατι παραξενο ή ειναι απλα τα καυσαέρια που ψύχονται; Και αν συμβαινει οντως και μας ψεκαζουν, ποιοι κ γιατι; Και πως ειναι δυνατόν να μην επηρεάζονται κ οι ιδιοι, που παιρνουν αποφασεις για κατι τέτοιο;
Από την άλλη, οι επιστημονες ειναι κατηγορηματικοι, δεν υπαρχει λενε ψεκασμος, κανανε στατιστικες μελέτες και μετρήσανε αυτα που αφηνουν τα αεροπλανα.
Μπορειτε να γραψετε ενα αρθρο γι αυτα, στο επομενο τευχος, απο τη σκοπια τη δικη σας και οχι την πεπατημενη συνωμοσιολογικη που εχουμε συνηθισει;
Ο Ιων Μαγγος, που γραφει στο περιοδικο, θεωρει δεδομενο οτι μας ψεκαζουν, χωρίς να εχει παραθεσει ποτε καποιες μετρησεις ατμοσφαιρικων σωματιδιων. Πως μπορει να ειναι καποιος σιγουρος χωρίς σοβαρά αδιασειστα στοιχεια, για κατι τοσο σημαντικο;
@ Anwrimos :
Συνταξιδιώτη, το βίντεο που μου παραθέτεις, δυστυχώς, όχι, δεν είναι αληθινό.
Δεν έχω τον απαιτούμενο ελεύθερο χρόνο για να καταδείξω πως και τι ή να επιχειρηματολογήσω εδώ γιατί δεν είναι αληθινό, αλλά...take my word for it.
Είναι κατασκευασμένο, και, για τους ανθρώπους που μπορούν να τα διακρίνουν αυτά τα πράγματα, είναι ολοφάνερο. (Φαίνεται, μάλιστα, ιδιαίτερα πολύ αυτό, γύρω στο 2.26)
ΟΜΩΣ, ΠΡΟΣΟΧΗ : Το ότι είναι κατασκευασμένο αυτό το βίντεο, ΔΕΝ σημαίνει ότι δεν συμβαίνει αυτό το πράγμα που το βίντεο αυτό "υποδύεται". Μιλάμε για το συγκεκριμένο βίντεο και όχι για το συγκεκριμένο φαινόμενο...
Και, αυτό είναι το πρόβλημα που δημιουργούν αυτά τα βίντεος : ο περισσότερος κόσμος, μέσα στην αφέλειά του, νομίζει ότι επειδή ένα (ή περισσότερα) βίντεο είναι φάρσες ή απάτες ή ό,τι άλλο, ότι δεν ισχύει και το ζήτημα που αυτά τα βίντεο "υποδύονταν".
Αυτό που λες για τους..."επιστήμονες", εγώ δεν ξέρω κανέναν που να λέγεται «οι επιστήμονες», πόσο μάλλον αυτός ο κανένας να μιλάει κιόλας, και να έχει και άποψη, πόσο μάλλον στατιστικές (;) μελέτες ή μετρήσεις (;).
(και...«τα αεροπλάνα»; ποιά αεροπλάνα ακριβώς;...)
Το ζήτημα των Chemtrails, όσο μπορεί να σχολιαστεί εδώ, το έχω σχολιάσει στα σχόλια αυτού του blog στο παρελθόν, (και δεν έχει αλλάξει η γνώση μου και η γνώμη μου περί αυτού) , εδώ :
http://giannoulakis.blogspot.gr/2012/04/strange.html
Επίσης, το Strange έχει κάνει αφιέρωμα στα Chemtrails, (όπου, εκεί, εγώ προσωπικά, το έχω εξαντλήσει το ζήτημα και δεν βρίσκω ότι έχει νόημα να γράψω κάτι παραπάνω, που μάλλον θα είναι φλυαρίες δηλαδή από ένα σημείο και μετά. Έχω καταθέσει την δική μας έρευνα και την άποψή μου), αυτό ήταν το τεύχος (145 - Δεκέμβριος 2012)
>>>
http://giannoulakis.blogspot.gr/2012/12/strange.html
Το φαινόμενο των Chemtrails και των "αεροψεκασμών" είναι αληθινό, ισχύει, (αν και αυτό δεν σημαίνει πως οτιδήποτε λέει κανείς για αυτό, ότι ισχύει επίσης...)
Ο αγαπητός μου Ίων Μάγγος, που αναφέρεις, είναι αληθινά ένας θησαυρός γνώσεων και παρατηρήσεων, και έχει γράψει πάρα πολλά πράγματα (εννοώ πάρα πολλά) για όλα αυτά, απλά τυχαίνει εσύ να μην τα έχεις όλα υπ' όψιν σου, κι αυτό είναι όλο.
(Δεν μπορεί κανείς να γράφει συνέχεια τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά, μήπως και κάτι δεν το έχει διαβάσει κάποιος...)
Από την άλλη, αν εσύ π.χ. για ένα ζήτημα μού γράψεις ένα «αδιάσειστο» στοιχείο, κι εγώ το πιάσω και το κουνήσω και σειστεί, τότε, δεν παύει να είναι «αδιάσειστο»;;
:-) Όπως ό,τι σου γυαλίζει δεν είναι χρυσός, έτσι και ό,τι δεν το κουνάς είναι «αδιάσειστο», φίλε Συνταξιδιώτη.
Τέλος, στο άλλο που λες για «αυτούς», εδώ φίλε συζητάμε με μεγάλο φόβο επί δεκαετίες περί πυρηνικού πολέμου, χωρίς να αναλογιστούμε πώς είναι δυνατόν να μην επηρεάζονται «οι ίδιοι» από κάτι τέτοιο. Στους αεροψεκασμούς θα κολλήσουμε τώρα;...
Πάρε ένα σενάριο, αν θέλεις σώνει και καλά ένα τέτοιο : ίσως «δεν είναι εδώ» (ή εκεί που είσαι εσύ, τέλος πάντων).
Χαίρε
@ Ανώνυμος :
ω, Helloοο Space Boy...!
(Where have you been?...)
Π. Γ.
here and now boy...και εγώ χαίρομαι που επέστρεψες παρά τις δυσκολίες
ασχολούμαι με κάτι projects στο big wall στα υπερσμήνη...εκεί έξω, τώρα που εμφαίνονται εμφανώς οι κώνοι και στα 'επιστημονικά' όργανα, αλλά με έχει πιάσει μια τάση τώρα τελευταία να μπαίνω σε περίεργα φόρα της εσπερίας και του μέσης ανατολής και να μπανίζω τα περσέπτιονς του κόσμου...
ps-Επειδή και εγώ έχω παρατηρήσει ότι ο ΝΛ είναι αρκετά ακριβολόγος σε πολλά που λέγει...και επειδή βλέπω και την δικιά σου εποπτεία αλλά και του ΔΤ να τον εποπτεύει, μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω τι τύπος είναι ? Πιστεύω δηλαδή ότι τον έχεις γνωρίσει προσωπικώς...οπότε αν επιθυμείς πες μου 2-3 για το ποιόν του...
thanks boy
...
Hey Space Boy,
στείλε κανένα email (στου Στράνγκε το gmail) να τα πούμε γι' αυτό και για άλλα
να κανονίσουμε και για κανένα κείμενό σου αν θέλεις και έχεις διάθεση
χαθήκαμε ανεπίτρεπτα (εγώ φταίω μάλλον)
Be Seeing You
Π. Γ.
ok boy...θα επικοινωνήσω στην πρώτη ευκαιρία
kisses
Κυριε Γιαννουλακη, πολυ καλο το καινουριο τευχος, αν και ακομα το διαβαζω, ειχε ακρως ενδιαφεροντα και πρωτοτυπα θεματα. Παντα ειστε, ενα βημα μπροστα!!!
Επίσης, δηλωνω μεγάλος θαυμαστης της Ηω Αναγνωστοπουλου...
Δεν μπορω να καταλαβω που "κρυβεστε" ολοι εσεις που εχετε τοσο ενδιαφερον ως ατομα, γιατι γυρω μου οι περισσοτεροι ειναι βαρετοί (ίσως να μαι κ εγώ βαρετος δεν το γνωρίζω, βεβαια)...
Επισης, εχω μια ιδέα θα μπορουσατε να κανετε καποια sessions ραδιοφωνικες εκπομπουλες, μεσω καποιου stream πχ twitch ή youtube. Δωρεαν νομιζω ειναι η εγγραφη, για να ενισχυθει κ να μεγαλωσει η κοινοτητα του STRANGE. Προσωπικα δε μ αρεσει το facebook κ μου φαινεται ξεπερασμενο, ακομα εχει μαζευτει ολη η πλεμπα, η οποια κοινοποιει συνεχως ανοησιες. Ενώ δε γινεται καμια σοβαρη συζητηση. Στην καλυτερη ξεκατινιασμα (που προσφερει κ λιγο γελιο τουλαχιστον), στη χειροτερη καποιο βιντεο ως αποδεικτικο στοιχειο-επιχειρημα ή πηγη!
Α επισης παρηγγειλα το Three Stigmata of Palmer Eldritch, Valis από Philip K. Dick και Songs of a Dead Dreamer από Τhomas Ligotti. Αν μπορειτε στειλτε μου την αποψη σας γι' αυτα- οταν βρειτε χρονο!
Σας στέλνω και ενα ωραιο album που ανακαλυψα! Το ακουω οταν παω για τρεξιμο συνεχως...
https://www.youtube.com/watch?v=BSx_q-uYVfc
Ναι, κι εμένα μού άρεσε το καινούριο τεύχος. Χαίρομαι που σου άρεσε.
(Είμαι κι εγώ θαυμαστής Ηώ Αναγνωστοπούλου, εννοείται).
Κρυβόμαστε για να μην μας ανακαλύψουν οι βαρετοί. Κρύψου κι εσύ!
Έχω κάνει πάρα πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές στο παρελθόν, δεν νομίζω ότι με ενδιαφέρει και τόσο κάτι τέτοιο πια, αν και ομολογουμένως θα μου άρεσε, είναι διασκεδαστικό.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να γίνεται κάτι τέτοιο στο ίντερνετ, υπάρχει πολύ μεγάλο χάος, σκοπός είναι κάτι τέτοιο να είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο, με ιδιαίτερους αποδέκτες.
Μπορεί. Δεν ξέρω πώς. Θα δούμε.
Η «κοινότητα του Strange», όπως το θέτεις, ήταν και είναι πολύ ιδιαίτερη, και είναι αυτή που είναι, δεν μπαίνει θέμα να μεγαλώσει, αυτοί που όντως ενδιαφέρονται γι' αυτά τα πράγματα, μάς παρακολουθούν.
Ανάλογα με τις δυνάμεις μας ή την διάθεσή μας, κατά καιρούς κάνουμε διάφορα.
(Υπάρχει ένα μικρό παράξενο κανάλι του Doctor Shambala στο Youtube, γράψε : Doctor Shambala Presents...)
Εγώ προσωπικά δεν ασχολούμαι με το Facebook, δεν με ενθουσιάζει να έχω ένα ενεργό προφίλ, αλλά έχουμε μια πολύ ωραία Σελίδα του Strange στο FB, για τους Συνταξιδιώτες μας που είναι εκεί, οι οποίοι είναι αρκετοί και όλοι τους πολύ ιδιαίτεροι.
Τα διάφορα Social Media είναι καθρέφτισμα της εξωτερικής κοινωνίας, τί άλλο να περιμένεις από αυτά... Όμως συνήθως αποτελούνται και από κύκλους ανθρώπων, οπότε είναι και ανάλογα σε ποιούς κύκλους κινείσαι ή παρακολουθείς. Υπάρχουν λοιπόν εκεί και κύκλοι ιδιαίτερων ανθρώπων, πολύ όμορφοι και ενδιαφέροντες. Κατά τα άλλα, γιατί σε ενδιαφέρει τί κάνουν όλοι οι υπόλοιποι; άσε τους να κάνουν ό,τι θέλουν.
Κι εγώ θα ήθελα πολύ να αλλάξω τον κόσμο, να μην είναι όπως είναι, αλλά υπάρχει μία λεπτομέρεια που πάντα μάς χαλάει τα σχέδια : ο κόσμος δεν θέλει να αλλάξει! χαχα.
Το The Three Stigmata of Palmer Eldritch είναι ένα από τα 5-6 καλύτερα βιβλία του Philip K. Dick, κατά την γνώμη μου, και ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ σε αυτό το genre. Το Valis, φυσικά, επίσης, είναι το αριστούργημά του.
Είναι και τα δύο συνταρακτικά...
Νομίζω ότι είναι από τα βιβλία που θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει διαβάσει κάποιος που ενδιαφέρεται για τα θέματα με τα οποία ασχολούμαστε. Πολύ καλή η επιλογή σου, λοιπόν!
Πολύ όμορφο το άλμπουμ που ανακάλυψες. Το ακούω.
Εμένα, τον τελευταίο καιρό, μού άρεσαν πολύ αυτά τα τρία άλμπουμς :
https://www.youtube.com/watch?v=DvPUaMHUzgk
https://www.youtube.com/watch?v=LL998ajnjN4
https://www.youtube.com/watch?v=4e_DoOpYyyI
Χαίρε
Π. Γ.
Ποια ειναι η αποψη σας για το Νομπελ Λογοτεχνιας στον Ντυλαν;
Όσο υπάρχουν ζωντανοί συγγραφείς όπως οι Πίντσον, ΜακΚάρθυ, Μουρακάμι, Ροθ, Ντελίλο, Κούντερα κλπ, είναι ακατανόητο να το δίνουν σε στιχουργούς. Στο φινάλε-φινάλε, αν ήθελαν να ξεφύγουν λιγάκι από την πεπατημένη, υπάρχει και ο μεγάλος Λέοναρντ Κοέν, που έχει γράψει και βιβλία εκτός από ποίηση και στίχους τραγουδιών. Του χρόνου να το δώσουν στον Πολ ΜακΚάρτνεϊ και του παραχρόνου στον Μικ Τζάγκερ.
Μου αρέσει πολύ ο Bob Dylan, είναι ένας από τους μεγαλύτερους Βάρδους της εποχής μας, και είναι σίγουρα ένας από τους 2-3 μεγαλύτερους τραγουδοποιούς και στιχουργούς του αιώνα.
Είναι μία μεγάλη αναγνώριση το βραβείο Νόμπελ, και νομίζω ότι του αξίζει.
Καταλαβαίνω, φυσικά, και αυτά που λες.
Δεν γνωρίζω τα ακριβή κριτήρια με τα οποία ξεχωρίζουν το εκάστοτε πρόσωπο και κάνουν τις βραβεύσεις στα Νόμπελ, (θυμάμαι μία μεγάλη λίστα ανθρώπων που εγώ δεν κρίνω ότι το άξιζαν).
Γράφουν πάντα και ένα μήνυμα ως αιτιολογία του βραβείου (που το συνοδεύει), και στην περίπτωση του Dylan είναι αυτό :
«...For having created new poetic expressions within the great American song tradition»
Δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς αυτό. Είναι δηλαδή αλήθεια η δηλωμένη αιτιολογία του βραβείου, κατά την άποψή μου (και όχι μόνο, προφανώς).
Κοίταξε, δεν υπάρχει ένα ξεχωριστό Νόμπελ για την Ποίηση, είναι --και σωστά-- μέσα στην Λογοτεχνία. Literature είναι τα πάντα, όλο το πανόραμα της γραφής, είναι η Λογοτεχνία.
Τα παραδείγματα που αναφέρεις είναι συγγραφείς, σε διάφορες φάσεις το δίνουν σε ποιητές (όπως π.χ. στους δικούς μας Σεφέρη και Ελύτη, ή στον W. B. Yeats, στον Seamus Heaney, κ.ά.) Και ο Dylan είναι σαφώς μεγάλος ποιητής (εκτός από μουσικός και συνθέτης), μέσα στην Ποίηση είναι και η στιχουργική, περί Ποίησης πρόκειται. (Δεν έχει σημασία, δηλαδή, αν ένα ποίημα είναι μελοποιημένο).
Από την άλλη, πέρυσι έδωσαν το Νόμπελ Λογοτεχνίας σε μία Ουκρανή Ιστορικό (Svetlana Alexievich), γιατί δεν διαμαρτυρήθηκες τότε γι' αυτό που λες; και διαμαρτύρεσαι τώρα για τον Dylan; --που όντως το αξίζει ο άνθρωπος.
Φυσικά, όπως είπα, της το έδωσαν με το σκεπτικό ότι και η Ιστορία είναι μέσα στην Λογοτεχνία (και όλα), και το έχουν δώσει και σε φιλόσοφους για την φιλοσοφία τους, πχ στον Bertrand Russel ή στον Henri Bergson. Και, έχουν δώσει Νόμπελ Λογοτεχνίας ακόμη και στον Γουίνστον Τσώρτσιλ!! (για τις Ιστορικές συγγραφές του).
Δηλαδή, με λίγα λόγια, δεν είναι ένα βραβείο που δίνεται μόνο σε τύπους όπως ο Κούντερα, κι αυτό φαίνεται από το ιστορικό των βραβεύσεων.
Οπότε, δεν είναι καθόλου περίεργο να βραβεύουν π.χ. τον Bob Dylan, για το υπέροχο ποιητικό έργο του.
Όντως, επίσης θα το άξιζε, κατά την άποψή μου, και ο Leonad Cohen, για την ποίησή του, αλλά μπορεί να τον βραβεύσουν σε κάποια άλλη στιγμή (ή μπορεί να ήταν και υποψήφιος, δεν το ξέρω).
Και βέβαια, υπάρχουν αμέτρητοι μεγάλοι Λογοτέχνες, που δεν έχουν πάρει Νόμπελ Λογοτεχνίας, και αμέτρητοι ακόμη δεν θα πάρουν στο μέλλον. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε.
Συμβαίνει απλώς διότι είναι πολλοί, ενώ το βραβείο είναι ένα, μία φορά τον χρόνο.
Πολλές φορές, μάλιστα, να το ξέρεις, για αυτού του είδους τα βραβεία συχνά υπάρχει έντονη «αναμέτρηση» μεταξύ υποψηφίων ιδίου «μεγέθους», και, οι επιτροπές, για να βγουν από την δύσκολη θέση, το δίνουν σε κάποιον «τρίτο», ένα εναλλακτικό πρόσωπο.
Είναι απλά ένα βραβείο, παρ' όλο που θεωρείται μέγιστη διάκριση, δίνεται από ένα ιδιωτικό ίδρυμα, κάνουν ό,τι θέλουν. Το ίδρυμα είναι το Nobel Foundation (ευεργεσίας Άλφρεντ Νόμπελ, από τις τύψεις του για τις δολοφονικές και πολεμικές του εφευρέσεις) και το μεγάλο χρηματικό ποσό, και η υπό ανάθεση επιτροπή είναι τέσσερα-πέντε μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας.
Δεν μπορούμε εμείς, δηλαδή, να έχουμε άποψη σε κάτι δικό τους, είναι δικό τους σε όποιον θέλουν αυτοί το δίνουν.
Εγώ απλά χαίρομαι που το έδωσαν σε κάποιον που να το αξίζει όντως, και τον οποίο εκτιμώ. Για τον ίδιο λόγο χαίρομαι για τον Kippling ή τον Herman Hesse κ.ά., και δεν χαίρομαι για πάρα πολλούς άλλους, όχι για κάποιον άλλο λόγο.
Αυτά είχα να πω, Συνταξιδιώτη, για τα τεκταινόμενα στα μεγάλα σαλόνια.
Χαίρε
Π. Γ.
Η αποψη μου ειναι πως τον προωθει η παλια γενια των χιπης, η οποια εγινε η καπιταλιστικη, άρχουσα ελιτ της εποχης μας, και η οποια ισως αισθανεται τυψεις για τα ξεχασμενα οραματα, ιδανικα κ τους αγωνες που ειχαν ως νεοι και τα οποια προδωσαν στο βωμο του χρηματος και των διευθυντικων θεσεων
I'm a Dylan fan, but this is an ill conceived nostalgia award wrenched from the rancid prostates of senile, gibbering hippies. -Irvine Welsh
Μπορεί να παίζει κι αυτό, κάπου, γιατί όχι. (Αλλά, π.χ. εγώ εγκρίνω αλλά δεν είμαι χίππυ, όπως το θέτεις, ούτε ήμουν ποτέ).
Μάλλον δεν έχεις υπ' όψιν σου όλο το τεράστιο έργο του Dylan (πχ ως life achievement award), ή δεν το συνειδητοποιείς, και το πόσο απεριόριστα influential ήταν και είναι η ποίησή του και τα τραγούδια του... Μιλάμε για ανυπολόγιστη επιρροή, τόσο μεγάλη...
(Και, επιπλέον, μιλάμε για την Αμερικανική μουσική παράδοση [και την ποίηση], όχι για τους χίππυς και τα δικά τους, έχεις κάποια άλλη εικόνα για τον Dylan, προφανώς...)
(O -συμπαθής κατά τα άλλα- Irvin Welsh, που μιλάει, δεν έχει καμία απολύτως επιρροή πέρα από μία σκηνή στο Εδιμβούργο, και συγγραφές για junkies κλπ... Το "Ill Conveived" που λέει, κατά την γνώμη μου, θα έπρεπε να το ξανασυλλογιστεί για τον εαυτό του).
Γενικά, πάντως, θα πρέπει να θυμάσαι ότι οι «αντίπαλες παρατάξεις» δεν είναι αυτές που φαίνονται. (Αν θέλεις να δεις αυτό το ζήτημα με τέτοια οπτική).
Τέλος πάντων, όπως είπα, δικό τους είναι το βραβείο, όπου θέλουν το δίνουν. (Πχ ασχολείσαι σε ποιούς και γιατί δίνει βραβεία το Rotary Club ή το Harvard;)
Τί μάς νοιάζει εμάς;
Απλά, επειδή είναι φημισμένο και πολυσυζητημένο, όταν το δίνουν σε κάποιον που όντως αξίζει, λέμε ΟΚ μπράβο. Όχι πάντα δηλαδή.
Τώρα, σε ποιον άλλον θα έπρεπε να το δώσουν επίσης, τρεχαγύρευε...
Άν το πάμε έτσι, τότε γιατί δεν έδωσαν ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας στον H. P. Lovecraft;; διαμαρτύρομαι.
Π. Γ.
Εδω δεν το εχουν δωσει στον Συγγραφεα τον Χ.Λ.Μπορχες.........
Τρομερή φυσιογνωμία ο τύπος στο εξώφυλλο με αυτήν την περίεργη... πώς να την πεις, κεφαλοθήκη; Τέλος πάντων, υπάρχει στ' αλήθεια;
Ναι, υπάρχει στ' αλήθεια ο Jay Leno.
Διαβασα για πολλοστη φορα την ιστορια του Λιγκοττι η Μεδουσα και τυχαια ανακαλυψα αυτη την καταπληκτικη συνθεση:
Η Τιμωρία της Μέδουσας
https://www.youtube.com/watch?v=Maz6n5hYv68
Είδα φωτογραφίες, είχα φανταστεί το πρόσωπό του διαφορετικό. Το σαγόνι βέβαια δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας...
Καλησπερα κ.Γιαννουλακη!Συγχαρητήρια για ολα όσα έχετε προσφέρει στον χώρο της αναζητησης!Ήθελα να σας ρωτήσω αν υπάρχει σαν σκέψη στο μυαλό σας να ξαναγίνει μια ομιλία για την κουφια γη,οπως είχε γίνει στην ΑΛΣ.Επισης αν έχετε σκεφθεί ομιλία για κάποιο αλλο θέμα οπως σκιεροι,μορα,πνεύματα κλπ.Ευχαριστω πολυ!
Συνταξιδιώτη, ευχαριστώ, μα νιώθω ότι η αναζήτηση μάς προσφέρει, δεν της προσφέρουμε. Χαίρομαι όμως αν έχω προσφέρει κάτι στα κοινά μας ενδιαφέροντα.
Στην Αθήνα στην ΑΛΣ αίθουσα που αναφέρεις, είχα κάνει ένα "σεμινάριο" περί Κούφιας Γης, για τους ενδιαφερόμενους για το θέμα (δεν είχα ξανακάνει ποτέ κάτι ανάλογο για την Κούφια Γη, και ήταν πολύ ωραία), δεν ήταν μια απλή ομιλία. Ναι, από την επόμενη στιγμή ήθελα να το επαναλάβω, και το θέλω ακόμη, χαίρομαι να μιλώ γι' αυτά τα πράγματα σε ανθρώπους που αληθινά ενδιαφέρονται, κι επίσης μου το έχουν ζητήσει πολλοί Συνταξιδιώτες μου, αφού υπήρξαν πάρα πολλοί που δεν είχαν μπορέσει να βρίσκονται εκεί.
Αλλά, όπως ίσως καταλαβαίνεις, είναι ζήτημα οργάνωσης, κάτι τέτοιο.
Δηλαδή, πρέπει να βρεθεί η κατάλληλη αίθουσα, με κάποιον να συνεργαστώ για την οργάνωση της φάσης, να ενημερωθεί και να συγκεντρωθεί ο ανάλογος κόσμος, κλπ.
Απ' όσο ξέρω, αν δεν κάνω λάθος, η ΑΛΣ δεν υφίσταται πλέον, διάφοροι φίλοι στην Αθήνα που μπορούν να οργανώσουν κάτι, λόγω συγκυριών δεν το έχουν καταφέρει ακόμη, εγώ δεν ζω στην Αθήνα για να το ψάξω εύκολα, και επιπλέον είναι και οι καιροί δύσκολοι. Θέλω να επαναληφθεί όμως, και, αργά ή γρήγορα, ίσως σύντομα, θα το καταφέρουμε.
Το ίδιο ισχύει και μία ομιλία μου, παραδοσιακά, που έχει καιρό να γίνει. Βλέποντας και κάνοντας, δεν ξέρω ακόμη να σου πω.
Περί «Σκιερών» όπως το θέτεις, «πνευμάτων», κλπ, είναι ένα τεράστιο θέμα, και αρκετά ευαίσθητο, και πολύπλοκο ή πολυεπίπεδο, είναι ειδικό, θα ήταν μία δύστροπη ομιλία, αλλά θα μου άρεσε πολύ κι εμένα. Θα το σκεφτώ. Είναι πολλά τα θέματα που θα ήθελα να μιλήσω γι' αυτά, και, αν και αυτό που λες δεν είναι μέσα στις προτεραιότητές μου, θα μπορούσα ίσως να το συμπεριλάβω με τον τρόπο μου υπό την στέγη ενός ευρύτερου τέτοιου θέματος με πολλά περιεχόμενα, πχ για το Occult, που είναι μια ωραία ιδέα/πρόφαση και ενδιαφέρει τους πάντες.
Στην ειδική του διάσταση, όπως το θέτεις, θα μπορούσε επίσης να είναι ένα "σεμινάριο" ή "Workshop", ακόμη και με πρακτικές ή πειραματικές πτυχές. Έχω πολλά τέτοια κατά νου, θα δούμε.
Δεν βοηθούν οι περιστάσεις, αλλιώς συνέχεια τέτοια θα κάναμε!...
Οτιδήποτε γίνει, τελικά, θα ενημερωθείς, υποθέτω, όπως και όλοι οι ενδιαφερόμενοι.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για το ενδιαφέρον.
Π. Γ.
Ξεκίνησα με το πρώτο επεισόδιο δύο σειρών στο Netflix.
Το Designated Survivor αμερικανικό πολιτικό θρίλερ(;) και το Rebellion ιστορική σειρά εποχής για τα γεγονότα στην Ιρλανδία το 1916.
Και οι δύο ξεκινούν δυνατά και φαίνονται πολλά υποσχόμενες. Ευελπιστώ ότι θα καταφέρω να τις δω και τις δύο αλλά μην με ρωτάτε ποια μου αρέσει περισσότερο είναι νωρίς ακόμη αλλά και ελαφρώς άδικο καθότι είναι γνωστή η αγάπη μου για την ιστορία
Κύριε Γιαννουλάκη χαίρετε. Απ' όλα τα "παράξενα" φαινομενα, περισσότερο μ' ενδιαφέρει η ενδεχόμενη ύπαρξη εξωγήινων. Θα σας υποβάλω λοιπόν την παιδική και αφελή ερώτηση αν νομίζετε ότι υπάρχουν.
αυτήν την ωρα για τους ξενυχτηδες αγγλομαθεις στο και με αφορμή το χαλοουιν στο bbc4 extra εχει ενα radio drama τρόμου το stone tape.Μια ομάδα ερευνητών σε στοιχειωμένο σπίτι προσπαθει να αποδείξει οτι τα φαντάσματα είναι γεγονότα του παρελθόντος που έχουν αποτυπωθεί στο περιβαλλον και μπορούν να καταγράφουν σαν ηχητικα ντοκουμέντα στην συσκευή τους το stonetape(ή κάτι τέτοιο τα αγγλικά μου είναι μέτρια)αλλά θα ελευθερώσουν μια πολύ πιο μοχθηρή δυναμη.
@ Anwrimos :
Ναι, αυτές οι σειρές που λες ωραίες φαίνονται. Εμένα μάλλον με ενδιαφέρει το Rebellion.
Αυτήν την εποχή παρακολουθώ το Westworld, που είναι πολύ εξαιρετικό. Επίσης μού αρέσει πολύ και το Preacher.
Κάποιος Συνταξιδιώτης μάς πρότεινε το Falling Water, δεν ξέρω, καλό φαίνεται, θα το δω.
Αυτήν την εποχή αρχίζει πάλι και το The Walking Dead, που γενικώς είναι πάρα πολύ καλό.
Βλέπουμε και τα πρώτα παλιά επεισόδια του Twilight Zone, τα ασπρόμαυρα, είναι πολύ ωραία.
Επίσης, το Stranger Things μού άρεσε πολύ.
Για αυτά που λες για το Stone Tape, ότι τα φαντάσματα είναι γεγονότα του παρελθόντος που έχουν αποτυπωθεί στο περιβάλλον, κλπ : Πρέπει να ξέρεις ότι αυτή η πολυσυζητημένη influential θεωρία, που είναι πολύ ενδιαφέρουσα, προτάθηκε για πρώτη φορά από τον θρυλικό T. C. Lethbridge, και αξίζει κανείς να την ψάξει, στην original της μορφή, και όχι στην ηχώ που έχει προκαλέσει εδώ κι εκεί...
Όλα αυτά σχετίζονται και με το E.V.P. (Electronic Voice Phenomena), για το οποίο στην αληθινή σοβαρή original του μορφή βλέπε το έργο του πρωτοπόρου Friedrich Jurgenson και του Konstantin Raudive.
Χαίρε
@ Νέτης Π. :
Δεν είναι ούτε παιδική ούτε αφελής η ερώτησή σου, είναι μία σοβαρή ερώτηση που μάς απασχολεί όλους.
Η ύπαρξη εξωγήινων είναι κάτι παραπάνω από βέβαια και εντελώς δεδομένη. Εκεί έξω πέρα από την Γη μας, είναι σίγουρο ότι υπάρχουν πολλές χιλιάδες εξωγήινοι πολιτισμοί, και αυτό μόνο στον Γαλαξία μας (ποιος ξέρει πόσοι άλλοι στο τιτάνιο Σύμπαν). Αλλά, ξέρεις, αυτό είναι ένα απαγορευμένο θέμα. Οποιαδήποτε γνώση περί αυτού του ζητήματος, είναι σίγουρα η σπουδαιότερη γνώση που μπορεί να έχει κάποιος (ή μία ομάδα ή ένα ίδρυμα ή ένα κράτος, κλπ) και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι δεν πρόκειται ποτέ να την μοιραστούν μαζί μας.
Τώρα, όσο για το άν μάς επισκέπτονται εξωγήινοι, ή αν μάς έχουν επισκεφτεί στο παρελθόν, (αλλά και για το αν είναι όντως "εξωγήινοι" και όχι γείτονές μας εδώ),
αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα, (που δεν μπορώ να θίξω εύκολα εδώ με δυο λόγια), για το οποίο, αν ενδιαφέρεσαι, από πλευράς μου, σε παραπέμπω στην βίντεο συζήτηση μου περί του Εξωγήινου Παρασκηνίου και περί UFOλογίας, σε 6 parts, στο youtube, αν έχεις τον διαθέσιμο χρόνο.
Εδώ -- https://www.youtube.com/watch?v=nKMWeAX61NQ
(και μετά για την συνέχεια δες για το δεύτερο, το τρίτο, κ.ο.κ, μέχρι το έκτο)
Χαίρε
Π. Γ.
Κύριε Γιαννουλάκη καλησπέρα. Η αλήθεια είναι ότι έχω δει και τα έξι κομμάτια τουλάχιστον δύο φορές το καθένα. Η αναδρομή ιστορικά που κάνετε εκεί είναι πολύ κατατοπιστική. Έχω δει και δύο ταινίες από εκείνες που προτείνετε σε εκείνα τα videos.Μου είχε δημιουργηθεί λοιπόν η εντύπωση ότι δεν είχατε τη βεβαιότητα περί της ύπαρξης των εξωγήινων. Γι' αυτό και το ερώτημα. Από την άλλη ένα κάρο απορίες γεννιούνται, θα εκφράσω τώρα μόνο τη μία. Πώς εγώ δεν έχω δει ούτε υποψία εξωγήινου (για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος ότι θα ήθελα) τη στιγμή που βλέπω στο διαδίκτυο τόσες περιπτώσεις; Σας χαιρετώ.
Ευχαριστώ που ενδιαφέρεσαι τόσο. (Τα βίντεος εκείνα δεν είναι απλά μία ιστορική αναδρομή, αν και την περιέχουν, είναι μία ανάλυση του UFO-λογικού αντικειμένου, ως ζήτημα).
Όπως είπα, για κάθε μορφωμένο και λογικό άνθρωπο, τουλάχιστον, η ύπαρξη εξωγήινων είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη. Την έχω και εγώ αυτήν την βεβαιότητα. Μας απασχολεί αν μας επισκέπτονται, κλπ.
Προσωπικά εγώ (και όχι μόνο) έχω καταλήξει, προς το παρόν, στο συμπέρασμα ότι αυτοί που είναι (από πάντα) εδώ, δεν είναι «εξωγήινοι» από άλλους πλανήτες, αλλά κάτι πολύ πιο παράξενο και πολύπλοκο. Ας πούμε, από έναν παράλληλο κόσμο.
Για την απορία σου, γιατί δεν βλέπεις υποψία εξωγήινου στο ίντερνετ, δυστυχώς δεν γνωρίζω για να σου απαντήσω γιατί...
Χαίρε
Π. Γ.
https://www.facebook.com/287783084603599/photos/a.287800027935238.64078.287783084603599/1166985936683305/?type=3&theater
Δημοσίευση σχολίου