Το Νέο Τεύχος του Περιοδικού STRANGE

15 comments:

Anwrimos είπε...: ΕΧΕΤΕ κατι υποψιν σας αν ειναι αληθινο ή κατασκευασμενο; Στην νοτια Κορεα, μια γυναικα πιστευει οτι ενας αστυνομικος ελεγχει το μυαλο της, και την προγραμματιζει ενω προβαλλει τη ζωη της 24 ωρες. Μηπως ειναι καποιο καλλιτεχνικο προτζεκτ;

http://www.opentopia.com/webcam/15505?viewmode=livevideo; 15 Φεβρουαρίου 2017 στις 5:37:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: Προφανέστατα art project
https://en.wikipedia.org/wiki/Performance_art#2000s
Π. Γ.; 16 Φεβρουαρίου 2017 στις 1:08:00 π.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: Καλή Χρονιά, επίσης.
Ναι, το είδα το Arrival.
Στις περιπτώσεις που κάποιος ζητάει δημοσίως την γνώμη μου για οτιδήποτε, πάντα μπερδεύομαι και διστάζω, όχι μόνο διότι συνήθως για ένα πράγμα παραδόξως διαμορφώνω πολλές γνώμες ταυτόχρονα, αλλά τελικά διότι δεν ξέρω αν πρέπει να καταθέσω μία «δόκιμη» γνώμη (δηλαδή μία ανάλυση από πλευράς μου), ή μία πολύ προσωπική μου γνώμη (που είναι ιδιωτική).
Θα προσπαθήσω να κάνω έναν μικρό συνδυασμό εδώ, λοιπόν, μόνο και μόνο διότι μου φαίνεται σημαντικό το θέμα που διαπραγματεύεται η ταινία, (Spoilers!),
δηλαδή την συλλογική επαφή με εξωγήινους που εμφανίζονται ανοιχτά για...ανταλλαγή πολιτισμού (ή θα το λέγαμε : πολιτιστικές ανταλλαγές).
Η ταινία δεν είναι πρωτότυπη, διότι ουσιαστικά συντίθεται από παλαιότερες ταινίες και κλασσικά στοιχεία της sci-fi λογοτεχνίας. (Αυτό το γεγονός την κάνει κάπως μέτρια γι' αυτούς που το αναγνωρίζουν αυτό, και ίσως πολύ ενδιαφέρουσα για κάποιους που δεν το αναγνωρίζουν. Είναι από τις περιπτώσεις, δηλαδή, που η παιδεία σού χαλάει την φάση).

Η παλιά αφελής αλλά ακόμη κραταιά γενική πεποίθηση ότι οι όποιοι αφιχθέντες εξωγήινοι θα πρέπει να εμφανιστούν "επίσημα" στις κυβερνήσεις του κόσμου ανοιχτά, εδραιώνοντας μία επικοινωνία με την "ανθρωπότητα", η οποία θα πρέπει να κάνει κάποια "υπέρβαση" για να αντιμετωπίσει το γεγονός, και να αποδεχθεί "ανώτερες" επιταγές από αυτούς, κλπ κλπ : προέρχεται αποκλειστικά από την ταινία The Day the Earth Stood Still (1951, Robert Wise), όπου οι εξωγήινοι προσγειώνονται στο χορτάρι του Λευκού Οίκου, σε live σύνδεση με όλη την υφήλιο, κλπ.
Το ίδιο κάνει και το σενάριο του Arrival, απλά πλέον με ένα στυλ του 2016.
Φυσικά, η γυναίκα γλωσσολόγος που παίζει καθοριστικό ρόλο κατά την επαφή, δεν είναι παρά καθρέφτισμα της αντίστοιχης γυναίκας επιστήμονος πρωταγωνίστριας της ταινίας Contact, και μάλιστα με πολλές κοινές λεπτομέρειες.
Η παράξενη "οικογενειακή" ιστορία που εμπλέκεται εμβόλιμα στο σενάριο, μού φαίνεται σαν ένα καθρέφτισμα της αντίστοιχης στην ταινία Signs.
Τα πολλά διαστημόπλοια που εμφανίζονται ταυτόχρονα σε όλη την υδρόγειο, αιωρούμενα και αινιγματικά, κλπ, δεν είναι παρά μία ιδέα που προέρχεται από την τηλεοπτική σειρά V, όπου συμβαίνει ακριβώς αυτό.
Οι θερμόαιμοι κακοί στρατιωτικοί που θέλουν καλού-κακού να επιτεθούν στους αφιχθέντες, προέρχονται από όλες τις εκατοντάδες αντίστοιχες ταινίες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Το σπουδαίο μήνυμα που δεν μπορεί να αποκωδικοποιηθεί αλλά τελικά ένας ήρωας το πετυχαίνει για λογαριασμό της ανθρωπότητας (και παίρνει το μέρος των εξωγήινων ενώ οι δικοί του στρέφονται εναντίον του μέχρι να καταλάβουν), είναι κάτι τόσο κοινό που δεν επαρκεί ο χώρος εδώ για να καταθέσω μία λίστα.
Οι εξωγήινοι που φαίνονται τερατώδεις και απειλητικοί αλλά που πρέπει να το "ξεπεράσουμε" αυτό για να επικοινωνήσουμε μαζί τους διότι είναι τερατόμορφοι μεσσίες που τελικά καταλήγουν άκακοι και συμπαθείς, είναι τόσο κοινή ιδέα όσο τα λάχανα.
Η εξωτερική εμφάνιση των εξωγήινων, και άλλα χαρακτηριστικά τους, φυσικά, είναι εντελώς Lovecraft (επιφανειακά, αν και έχουν κοινά και με τους εξωγήινους του War of the Worlds του H. G. Wells σε πιο E.T. The Extraterrestrial εκδοχή, βλέπε και Abott και Costello).
Το πρόβλημα της γλώσσας επικοινωνίας, είναι φυσικά ο πρώτος "σοβαρός" προβληματισμός (δηλαδή που υποδύεται τον σοβαρό) γι' αυτά τα πράγματα, για τον οποίον υπήρξε μία ενδιαφέρουσα ιδέα στο Close Encounters of the Third Kind με την μουσική, την οποία μεταλλάσσουν στο Arrival και την κάνουν κυκλάκια προς αποκρυπτογράφηση. (Και, σε αντίθεση με το Close Encounters, εδώ αυτό το κάνουν εντελώς μη ρεαλιστικά, διότι το πράγμα που επιτυγχάνουν και τελικά επικοινωνούν, έτσι όπως το παρουσιάζουν, είναι εντελώς αδύνατο ρεαλιστικώς, γι' αυτό άλλωστε και δεν το εξηγούν ικανοποιητικά...)

(συνεχίζεται); 27 Φεβρουαρίου 2017 στις 6:30:00 π.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: (συνέχεια)

Ας μην συνεχίσω με όλες τις λεπτομέρειες της ταινίας (αληθινά θα μπορούσα να το κάνω) γιατί θα είναι υπερβολικά μακροσκελής η απάντησή μου, ελπίζω με αυτά να μπήκες στο νόημα αυτού που θέλω να καταδείξω.
Ας το πω έτσι απλά : είναι δηλαδή μία παράξενη κι ενδιαφέρουσα ωραία ταινία, γι' αυτούς που δεν βλέπουν τέτοιες ταινίες.
Εγώ βλέπω.

Κατά την γνώμη μου, (απ' όσες μπορώ να θυμηθώ αυτήν την στιγμή, πρόχειρα), οι μόνες ταινίες που έχουν παρουσιάσει μία πιο πιθανή ιστορία επαφής με εξωγήινους (αν επιθυμήσουμε κάποιον υποτυπώδη «ρεαλισμό» στο σενάριο, ως προς το πώς θα μπορούσε να γινόταν κάτι τέτοιο), νομίζω είναι το Close Encounters of the Third Kind του Spielberg, και το Starman του Carpenter. Και ας δώσουμε εύφημο μνεία ακόμη και στο Signs, στο Invasion of the Body Snatchers, και στο They Live. (Συν ίσως μία-δύο που μου ξεφεύγουν τώρα).

Από την άλλη, το fiction είναι fiction, είναι αυτό που είναι, πάντα, οπότε το αποδεχόμαστε ως τέτοιο, και οι κριτικές μας θα πρέπει να περιορίζονται στον τρόπο παρουσίασής του και στην συνθετική δομή του.
Από την άποψη αυτή, το Arrival είναι μία ωραία science fiction ταινία. Που εστιάζεται στο παράξενο, χωρίς να καταφύγει στο action drama πχ του Independence Day κ.ά., και έχει ενδιαφέρον που είναι σχεδόν θεατρική, και αρκετά ωραίο twist στο story με τα περί μη γραμμικού χρόνου στο τέλος (το οποίο είναι επίσης Lovecraft, βλέπε πχ το The Shadow Out of Time). Δηλαδή, στην ουσία οι χταποδόμορφοι εξωγήινοι (ή μάλλον επταποδόμορφοι, eptapods - που είναι joke αναφορά στο Tripods του War of the Worlds και πάλι), είναι χρονοταξιδιώτες. Είναι ωραία η υπολανθάνουσα επισήμανση της ταινίας, ότι οι εξωγήινοι μπορεί να μην έρχονται απλά από έξω από τον χώρο μας (την Γη), αλλά και από έξω από τον χρόνο μας...

(συνεχίζεται); 27 Φεβρουαρίου 2017 στις 6:50:00 π.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: (συνεχίζεται)

Εγώ, αν θα έκανα μία τέτοιου είδους ταινία (ή σενάριο, τέλος πάντων), οι εξωγήινοι δεν θα ήταν από άλλο πλανήτη, δεν θα είχαν "διαστημόπλοια", δεν θα επιθυμούσαν την "επαφή" με όλη την "ανθρωπότητα", δεν θα γινόταν αναφορά σε οτιδήποτε είχε να κάνει με "πολιτισμό" ή "τεχνολογία", δεν θα είχαν "ανώτερες" δυνατότητες από εμάς αλλά "ξένες" δυνατότητες για εμάς, θα έκαναν εντελώς παράξενα πράγματα, δεν θα αντιλαμβάνονταν την παρουσία τους σχεδόν κανείς, και στο τέλος δεν θα έφευγαν αλλά θα παρέμεναν εδώ μυστικά και παρασιτικά (χωρίς να τους ενδιαφέρει να μας κυβερνήσουν ή να μας επηρρεάσουν εκ του παρασκηνίου). Δεν θα ήθελαν ούτε να επικοινωνήσουν μαζί μας, ούτε να μας σώσουν, ούτε να μας εξολοθρεύσουν, αλλά θα έκαναν την παράξενη δουλειά την οποία ήρθαν να κάνουν, χωρίς να τους αντιληφθεί κανείς. Τέλος, θα επιδίωκαν ίσως την στενή επαφή με κάποιους λίγους ανθρώπους, όχι για να τους γνωρίσουν ή να πειραματιστούν μαζί τους, αλλά για να τους βάλουν να τους βοηθήσουν σε κάποια πράγματα από αυτά που έκαναν. Αν αυτοί οι λιγοστοί άνθρωποι θα προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν την κατάσταση στους άλλους ανθρώπους, εγώ θα το έκανα έτσι ώστε οι άλλοι να τους περάσουν για τρελλούς, τον καθένα τους. Θα έβαζα ίσως και έναν χαρακτήρα που θα εντόπιζε κάποια κοινά στοιχεία στους τρελλούς αυτούς, τα οποία θα διερευνούσα, ας πούμε σαν ερευνητής, και ο οποίος θα έμπαινε έτσι στα ίχνη των εξωγήινων, τους οποίους θα συναντούσε κάποια στιγμή, κυριευμένος τελικά από απόλυτο τρόμο. Δεν θα έπαιρνε καμία γνώση από αυτούς, απλά θα τους εντόπιζε. Και μετά, φυσικά, θα ήξερε ότι θα ήταν μάταιο να πει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε. Θα κρατούσε λεπτομερείς σημειώσεις για όλα αυτά, τις οποίες, κάποτε στο μακρινό μέλλον θα ανακάλυπτε κάποιος σαν κι αυτόν, και θα τους έδινε μεγάλη σημασία, αλλά δεν θα ήξερε αν η κατάσταση που περιέγραφε θα συνέχιζε να ισχύει στην εποχή του. Το σενάριο θα τελείωνε με αυτόν τον μελλοντικό ερευνητή που θα ακολουθούσε τα ίχνη του παλαιότερου, και θα ανακάλυπτε ότι η κατάσταση συνεχίζεται, κυριευμένος από απόλυτο τρόμο, και θα κρατούσε επίσης λεπτομερείς σημειώσεις που ίσως στο μέλλον κάποιος να τις ανακάλυπτε επίσης. The End.
Επίσης, ίσως θα έβαζα και την ιδέα ότι το αισθητηριακό σύστημα των "εξωγήινων" θα ήταν διαφορετικό από το δικό μας, οι αισθήσεις τους δηλαδή, με αποτέλεσμα να τριγυρνούν εδώ σε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο από αυτόν τον οποίο ζούμε εμείς.

Το παραπάνω σενάριο το σκαρφίστηκα καθώς έγραφα αυτό το μήνυμα, για να καταδείξω πόσο εύκολο είναι να φτιάξεις κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον με όλα αυτά, (και σοβαρότατο και παράξενο και ανησυχητικό και μυστηριώδες), το οποίο να είναι και ιδιαίτερα "ρεαλιστικό" ταυτόχρονα, γι' αυτούς που έχουν την διάθεση ή την παιδεία για να το δουν ως τέτοιο.
Και πόσο μακριά είναι οι περισσότερες ανάλογες ταινίες από κάτι τέτοιο.

Αυτά, με δυο λόγια, αυτή είναι η...γνώμη μου που ζήτησες. Ευχαριστώ για την πρόφαση.

Π. Γ.

.
Υ. Γ.
(με την ευκαιρία, σε σχέση με προηγούμενη συζήτησή μας,το παρακάτω ενημερωτικότατο βίντεο, περί αυτοκτονίας και βουδισμού -μα και περί πλήθους πολύ ωραίων λογοτεχνικών τρικ)
>>>
https://www.youtube.com/watch?v=QswTVFT0qDs; 27 Φεβρουαρίου 2017 στις 7:24:00 π.μ. CET
Anwrimos είπε...: Since feb 8 a family reported strange things happening in a small house near Puerto Montt, Chile.
Yesterday they call the police and the local evangelic church to see what was going on.

The police reported on the local news that they found broken windows, knife marks on the walls and burned matresses.

The house is currently under surveilance of the police and church and the family is been transfered to church facilities near by.

https://www.youtube.com/watch?v=dgG1hoRGjvs
https://www.youtube.com/watch?v=B7SvPByrtys; 27 Φεβρουαρίου 2017 στις 11:52:00 μ.μ. CET
Anwrimos είπε...: At this moment followers give us notice of paranormal situation at lodge's address in calle esperanza 3322. According to witnesses and with police in the place witnessing everything in the house would be raising the furniture and other things. In addition to entering police officers these immediately removed from the interior as the glass began to explode one by one and the kitchen services rushed against them."; 28 Φεβρουαρίου 2017 στις 12:06:00 π.μ. CET
Anwrimos είπε...: https://www.youtube.com/watch?v=QuqiZYsLWks

2:37 you can see a shadow on the window
6:39 you see how one of the Policemen gets something thrown at him
6:57 the lights go out; 28 Φεβρουαρίου 2017 στις 12:12:00 π.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: @ Anwrimos :

Πολύ ενδιαφέροντα και πολύ παράξενα και πολύ ανησυχητικά αυτά που συμβαίνουν (και συνεχίζουν να συμβαίνουν) στην περίπτωση αυτή στο Puerto Montt της Χιλής.
Ξέρεις, τέτοια πράγματα συμβαίνουν συνέχεια (είναι η χιλιοστή περίπτωση που βλέπω), και τελικά περνούν στα ψιλά, είναι δηλαδή σαν να μην συμβαίνουν!
Παραβλέπονται, εξώφθαλμα ,δηλαδή...
Αυτό, νομίζω, λέει τα πάντα, από μόνο του, για το πόσο επιλεκτικοί είναι αυτοί που καλούνται να κρίνουν, που επιλέγουν να προσέχουν μόνο ό,τι θέλουν, για να κρίνουν τι είναι ο κόσμος και τι συμβαίνει σε αυτόν, τι «υπάρχει» και τι «δεν υπάρχει», και άλλα τέτοια υποκριτικά (διότι είναι όλα υποκριτικά, στην ουσία, όλα αυτά που υποστηρίζουν, ή απλά είναι εντελώς άσχετοι και ανίδεοι).
...Τέλος πάντων, αυτά που βλέπω στα βίντεος και αυτά που μαθαίνω γενικά για την περίπτωση, είναι ολοφάνερο ότι έχουν να κάνουν πρωτίστως με το αληθινό ανησυχητικότατο φαινόμενο Poltergeist.
Όμως, ενώ υποτίθεται ότι εμείς που το κατέχουμε καλά το ζήτημα, το έχουμε περίπου εξηγήσει, εδώ πχ στην περίπτωση αυτή, οι εξηγήσεις μας δεν κολλάνε, διότι όλα αυτά γίνονται και χωρίς τους ενοίκους παρόντες (και άρα χωρίς να είναι παρόν αυτός που υποτίθεται ότι το προκαλεί). Άρα, είτε αυτό γίνεται και μέσω άλλων που τελικά «παίρνουν την σκυτάλη» μετ' επιρροής, είτε δεν εξαρτάται από κάποιον, αλλά έχει αυθύπαρκτη παρουσία, δηλαδή πρόκειται όντως για αόρατες οντότητες.
Πάντως, τα παρακολουθούμε, και, εμείς που τα παρακολουθούμε, θα βγάλουμε άκρη...

Ευχαριστώ για τα βίντεος, Συνταξιδιώτη.
Π. Γ.; 3 Μαρτίου 2017 στις 11:47:00 μ.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: @ persephone dim :

Ναι, είναι αρκετά απολαυστική η ταινία (τα σκάφη, οι οντότητες, η διαδικασία εισόδου και επαφής, μα και η Amy Adams φυσικά, είναι απολαυστικά). Επίσης, η ταινία είναι «σινεφίλ», δεν παίζει με την πρόθεση του block-buster.(Από την άλλη, δεν είναι και το Under the Skin, εδώ που τα λέμε, που είναι μια πιο καλή «σινεφίλ» τέτοια περίπτωση). (Ε, δεν είναι και ιδιαίτερα παράξενη, δηλαδή, όσο θα μπορούσε να είναι).
Εγώ δεν είπα ότι είναι «μέτρια» η ταινία, είπα ότι είναι ωραία. Απλά είπα ότι δεν είναι πρωτότυπη, και δεν είναι και «ρεαλιστική» όπως θα μπορούσε να είναι, κλπ, κλπ. Είναι ωραία, αλλά μία από τα ίδια τελικά.
Η καλή σκηνοθεσία, που λες, για εμάς, θα έπρεπε να είναι δεδομένη. Απλά, κακώς υπάρχουν ταινίες που δεν έχουν καλή σκηνοθεσία. Δεν είναι δηλαδή αληθινά εύσημο το καλή σκηνοθεσία, κανονικά θα έπρεπε να είναι στοιχειώδες.
Λες και για το...στοιχείο του μη γραμμικού χρόνου. Και εδώ είναι το θέμα, αυτό είναι απλά ένα...στοιχείο, και μάλιστα φευγαλέο (πάω στοίχημα ότι οι περισσότεροι θεατές ούτε καν το αντιλήθφηκαν, το βλέπουν ως πρόγνωση). Και γι' αυτό και δεν του δίνω περισσότερη σημασία από αυτό που είναι, δηλαδή ένα υπονοούμενο.
Για το σύμβολο ότι είναι ο ουροβόρος όφις, δεν νομίζω ότι είναι πρόθεση του σκηνοθέτη, διότι, αν ήταν, θα ήταν ιδιαιτέρως πιο φανερό για να γίνει σίγουρα αντιληπτό ως τέτοιο. Είναι αυθαίρετο συμπέρασμα που βγαίνει από μεμονωμένο στιγμιότυπο. Μπορείς να το σκεφτείς όμως, άρα ενδιαφέρον παρ' όλα αυτά.
Το σενάριο που σκαρφίστηκα αυτόματα (όχι τόσο πρόχειρα όσο το άφησα να φανεί), δεν νομίζω ότι θα το δεις ποτέ σε ταινία. Μακάρι δηλαδή, αλλά, πού τέτοια τύχη! (Μπορεί, στο μακρινό μέλλον, αν θα υπάρχει ακόμη αυτό το blog, κάποιος να διαβάσει αυτή την παράγραφο και να το κάνει, αλλά εγώ δεν θα είμαι εδώ για να το ευχαριστηθώ).
Μπορείς όμως, αν σε ενδιαφέρουν εσένα τέτοιου είδους σενάρια, να διαβάσεις με προσοχή το The Whisperer in Darkness του H. P. Lovecraft, και μετά το The Shadow Out of Time του ιδίου, γιατί όχι και το Through the Gates of the Silver Key, (στο πρωτότυπο φυσικά, αν μπορείς. Μιλάμε για αριστουργήματα). Και μετά να αναλογιστείς ότι αυτά γράφονται το 1930. Και μετά να αναλογιστείς ότι έχουμε 2017, και εμείς συνεχίζουμε να βλέπουμε ξανά και ξανά το The Day the Earth Stood Still σε όλες τις πιθανές εκδοχές του.

(συνεχίζεται); 4 Μαρτίου 2017 στις 12:34:00 π.μ. CET
Π. Β. Γ. είπε...: (συνέχεια)

Ναι, ωραίος ο Max Richter, αν και πολύ mainstream. (Νομίζω ότι προτιμώ, σε αυτό το πεδίο προθέσεων περίπου, κάπως παραμέσα, τον Leyland Kirby ή τον William Basinski, ή, ακόμη καλύτερα, τον Lustmord ή τον The Caretaker, κ.ά.)
...Η θύρα, που θέλεις να την ανοίγεις όπως λες, είναι πάντα είσοδος, δηλαδή προθάλαμος, και αυτό στο οποίο οδηγεί, δεν είναι στην θύρα, αλλά πολύ παραπέρα, παραμέσα. Οφείλεις, δηλαδή, αφού έχεις τέτοιες προθέσεις, να εμβαθύνεις, να εξερευνείς υπό την επιφάνεια ή πέρα από το προσκήνιο. Αν το κάνεις, αυτό διακρίνεται εύκολα και κατά τις συζητήσεις περί του παραμέσα.
Όσο για το βίντεο που λες, εκτιμώ πολύ τον Ρένο Αποστολίδη, (και είναι τιτάνια απώλεια που χάσαμε πρόωρα έναν τέτοιο μοναδικό Έλληνα στοχαστή -αληθινά σχεδόν δεν υπάρχει άλλος τέτοιος εκεί έξω, ήταν μάλλον ο μόνος). Όσο για το συγκεκριμένο θέμα που θίγει στο βίντεο, εγώ συμφωνώ με τον τρόπο που τα λέει, αλλά δεν συμφωνώ με αυτό που λέει. Φυσικά, φαντάζομαι, αν το συζητούσαμε οι δυο μας ιδιωτικά, θα έλεγε άλλα, (όπως άλλωστε υπονοεί σε μία στιγμή του βίντεο, όπου λέει ότι αλλιώς τα λέει σε κάποιον επειδή θεωρεί ότι δεν καταλαβαίνει). Δεν νομίζω δηλαδή ότι δεν έχει κάνει τις προεκτάσεις αυτών που λέει, και ότι μένει μόνο σε αυτά. Φιλοσοφικά, τουλάχιστον.
Τέλος πάντων, ας πούμε ότι είναι ιδεολογικό το ζήτημα.
Εσένα, σε ενδιαφέρει τόσο πολύ ο Βουδισμός, η Αναρχία, και η απόλυτη κατάλυση του εαυτού σου; Και η ιδέα της ανυπαρξίας νοήματος; Αυτό, κατά την γνώμη μου, θα πρέπει πρώτα να αναρωτηθείς, πριν εμβαθύνεις στις ιδεολογικές σου θέσεις, διότι αυτή είναι η τάση για την οποία μιλούσαμε. Σαφώς, φυσικά, επιλέγεις σε αυτά ό,τι σου αρέσει, όπως ίσως κάνω κι εγώ. Άρα, εδώ, τελικά, έχουμε θέμα γούστου; Και η θύρα, πού πάει;...
Πάντως, εσύ, να μην ξεχνάς ότι μπορούμε να φτιάξουμε μια πολύ ωραία σειρά από λογοτεχνικά τρικς, (εφ' όσον είμαστε ικανοί λογοτέχνες, φυσικά), ώστε να δικαιώσουμε οτιδήποτε θελήσουμε. --Η ίδια η ύπαρξη της ικανότητας μας αυτής, εμάς τους ίδιους, όμως, μάς οδηγεί στο να κατανοήσουμε και κάποια σημαντικότατα πράγματα που δεν τα κατανοούσαμε πριν το επιχειρήσουμε. Και, εκεί είναι όλο το μυστικό...
Ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον και την επικοινωνία.
Π. Γ.; 4 Μαρτίου 2017 στις 12:35:00 π.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Αγαπητέ Παντελή,

Συγχαρητήρια για το νέο τεύχος (αριθμ. 164) του Strange.

Θέλω να εστιαστώ στο άρθρο της Ηώς Αναγνώστου «Δύναμη!», Αν και δεν συμφωνώ με τα συμπεράσματα (πιστεύω μάλιστα πως και πολλοί από τους υπόλοιπους συντάκτες του Strange δεν συμφωνούν) πιστεύω ομως πως αποτελεί μία ενδιαφέρουσα καταγραφή απόψεων, βασισμένη εν μέρει σε μία επιδέξια σύνθεση.

Αν και αναφέρονται οι περισσότερες πηγές, ορισμένες από τις απόψεις είναι όμοιες με αυτές που παρουσιάζονται στο βιβλίο του Robert Greene «οι 48 νόμοι της δύναμης», εκδόσεις Έσοπτρον. Δεν είμαι σίγουρος ότι γίνεται ρητή μνεία στο βιβλίο αυτό,

Στην σ. 46 του Strange διαβάζω: «Αναδημιούργησε τον εαυτό σου, μην αποδέχεσαι τους ρόλους, τις ετικέτες που σου επιβάλλει το περιβάλλον σου, μην κολλάς στην όποια ταυτότητα »
Αντίστοιχα ο Νόμος 25 του Robert Greene ονομάζεται ¨Ξαναδημιούργησε τον εαυτό σου¨ και η περιγραφή που δίνει «Μην αποδέχεσαι τους ρόλους που σου δίνει η κοινωνία. Ξαναδημιούργησε τον εαυτό σου διαμορφώνοντας μία νέα ταυτότητα¨.

Στην σελίδα 45 του Strange «Η ζωή στην αυλή ήταν ένα αέναο και άχρονο παιχνίδι εκλεπτυσμένης εξουσίας»
Ο Νόμος 24 του Robert Greene ονομάζεται «Παίξε τον ρόλο του τέλειου αυλικού» και αναφέρεται στο παραπάνω παιχνίδι.

Στην σελίδα 47 «Οι συναισθηματικές καταστάσεις δυστυχίας (αποτυχίας, ατυχίας και δυστυχίας) είναι κολλητικές όπως και οι μολυσματικές ασθένειες,…, επομένως να διατηρείς σχέσεις και συναναστροφές μόνο με τους ευτυχισμένους και τους τυχερούς,,, »
Αντίστοιχα ο Νόμος 10 του Robert Greene ονομάζεται «Προσοχή κίνδυνος μόλυνσης απόφευγε τους δυστυχείς και τους άτυχους ».

Από ότι γνωρίζω ο Wilhelm Reich ήταν υπέρ της αμεσότητας και της ειλικρίνειας παρά υπέρ της ίντριγκας και των μακιαβελισμών που υποστηρίζει ο Robert Greene.

Ενδιαφέρουσα η εικόνα με την «πυραμίδα της δύναμης». Μην τυχόν όμως και υπάρχουν και άλλες πυραμίδες εκτός από αυτήν της δύναμης – εξουσίας;

K.M.; 9 Μαρτίου 2017 στις 6:42:00 μ.μ. CET
Ανώνυμος είπε...: Διαβάζοντας τις προτάσεις βιβλίων του Δόκτωρα Shambala:
THE COMANCHE EMPIRE του Pekka Hämäläinen

Οι Κομάντσι (Commanche) ήταν αρχικά ένα παρακλάδι των Shoshone οι οποίοι αποσπάστηκαν από αυτούς και κατέληξαν στις Νότιες Πεδιάδες των σημερινών ΗΠΑ (βόρεια του Μεξικού και ανατολικά του Τέξας). Εκεί ένα συγγενικό τους φύλο οι Ute τους μύησαν στα μυστικά της ιππασίας και του κυνηγιού των βισώνων.
Παράλληλα λεηλατώντας ράντσα στο Τέξας και στο Νέο Μεξικό (με την βοήθεια των εξαιρετικών ικανοτήτων τους στην ιππασία) και εξασκώντας εμπόριο μεγάλης κλίμακας, έγιναν σημαντική δύναμη στην περιοχή αποκτώντας εξουσία και πλούτο. Απώθησαν τους Απάτσι και είχαν καταφέρει να παίρνουν "φόρους" από τους Ισπανούς και αργότερα από τους Μεξικάνους σε μορφή δώρων. Η κυριαρχία τους διάρκεσε χοντρικά από τα μέσα του 18ου ως τα μέσα του 19ου αιώνα,

Ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι παρ’ ότι οι Κομάντσι ήταν νομάδες και το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου ήταν χωρισμένοι σε μικρέ ς ομάδες για να εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους πόρους των πεδιάδων για την εκτροφή των αλόγων και των κυνήγι των βισώνων μπορούσαν να συντονίζουν τις δράσεις τους και να εμφανίζονται στις διαπραγματεύσεις με τους Ισπανούς τους Μεξικάνους ή τους Αμερικάνους σαν ένα έθνος αλλά και να συντονίζουν τις δράσεις τους ώστε να ενισχύουν την θέση τους σαν εμπορική οντότητα). Αυτός ο συντονισμός των ενεργειών, εξ ορισμού δύσκολος για έναν νομαδικό λαό, ήταν δυνατό να γίνει εν μέρει από τις «κοινωνικές δομές» των Κομάντσι (κάποια στοιχεία δίνονται στις σ. 275-277), αλλά και από το γεγονός ότι κατά τους χειμερινούς μήνες οι Κομάντσι αποκτούσαν «σταθερή» κατοικία, στις όχθες των ποταμών της περιοχής τους. Ούτως ή άλλως η μετακίνηση αυτή την περίοδο ήταν δύσκολη, αλλά και η διαμονή των βισώνων την εποχή αυτή ήταν στην ίδια περιοχή, πράγμα το οποίο επέτρεπε το κυνήγι τους έχοντας σταθερή βάση και κατοικία (βλ. κεφ. 6 «τα παιδιά του ήλιου»).

Οι απόψεις του βιβλίου είναι καλά την γνώμη μου καλά τεκμηριωμένες και η ανάλυση ενδιαφέρουσα. Το ότι «ιθαγενείς» Ινδιάνοι είχαν καταφέρει σε μεγάλη χρονική κλίμακα (ενός αιώνα να αναπτύξουν αρκετά πολύπλοκη οργάνωση ώστε να αποτελέσουν διαπραγματευτική δύναμη αλλά και να οργανώσουν ένα σημαντικό εμπορικό δίκτυο ήταν κάτι άγνωστο σε εμένα.

Πάντως ο όρος αυτοκρατορία δεν μου φάνηκε πειστικός επειδή η πληθυσμός των Κομάντσι ποτέ δεν ξεπέρασε τις λίγες εκατοντάδες χιλιάδες και η έκταση την οποία κατοικούσαν (οι Νότιες Πεδιάδες των σημερινών ΗΠΑ) δεν ήταν και τόσο μεγάλη.

Κ.Μ.; 7 Απριλίου 2017 στις 12:05:00 μ.μ. CEST
Π. Β. Γ. είπε...: Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα links.
Θα τα δω με πολύ ενδιαφέρον.
(Αν δεν κάνω λάθος, φαίνεται ότι πρόκειται για το νέο format του Disclosure Project, μετονομασμένο σε Sirius - μετονομασμένο σε Unacknowledged. Πρόκειται για κινήσεις σε μία σκακιέρα, που έχουν να κάνουν με αυτά τα πράγματα).
Παρακολουθώ τις κινήσεις του Dr Steven M. Greer, εδώ και πολύ καιρό.
Είναι πάντα πολύ προκλητικές, και μου κάνει εντύπωση αυτό.
Όπως μου κάνει εντύπωση που δεν έχει γίνει χαμός με το σοκαριστικό Disclosure Project, και τις αποκαλύψεις του, εδώ και τόσο καιρό, κάτι που, κατά την άποψή μου, είναι καλή απόδειξη της ύπνωσης κάτω από την οποία βρίσκονται οι περισσότεροι άνθρωποι, και η συνωμοτική κατάσταση που υπάρχει στον κόσμο! Οι ιθύνοντες σιωπούν, το Κογκρέσο κ.ά. αδιαφορούν εξωφρενικά, και οι διάφοροι ανόητοι "σκεπτικιστές" κάνουν πως δεν είδαν τίποτε! Οι δημοσιογράφοι, φυσικά, κωφεύουν. Και ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει τίποτε, παρ' όλα αυτά!
Είναι απίστευτο, αλλά να τι συμβαίνει με αυτές τις φάσεις, και σε αυτό ακριβώς ποντάρει το Σύστημα υπό την τυραννική κατοχή του οποίου βρισκόμαστε...

(Σε εκείνα τα videos μου στο youtube για το "Εξωγήινο Παρασκήνιο", αποκαλύπτω ότι oι κινήσεις του Greer είναι χρηματοδοτημένες από τον Laurance Rockefeller... Και ότι αυτό το γεγονός δεν είναι αυτό που φαίνεται...)

Από αυτό το trailer που παραθέτεις, κρατώ την ατάκα του Greer : "If you tell anyone about this project, this bullet has your name on it, and it will find you..."
Ε, ναι, αυτό τα λέει όλα. Αλλά...ποιος τα ακούει όλα;

Το 99% των ανθρώπων δεν ξέρουν καν για ποιο πράγμα μιλάμε τώρα εδώ πέρα...
Και οι περισσότεροι από αυτούς που νομίζουν ότι είναι στο 1%, απλά έτσι νομίζουν...

Π. Γ.; 28 Μαΐου 2017 στις 4:14:00 π.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...: Dr Greer Unacknowledged Plagiarism
https://www.youtube.com/watch?v=e0rZQhfWN70; 31 Μαΐου 2017 στις 7:52:00 μ.μ. CEST

ΠΑΝΤΕΛΗΣ Β. ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ

Ο συγγραφέας Παντελής Β. Γιαννουλάκης ζει και γράφει στην Θεσσαλονίκη, και σε πολλές εναλλακτικές πραγματικότητες που εξερευνεί με την ιδιαίτερη λογοτεχνία του και τις μελέτες του. Έχει συγγράψει και δημοσιεύσει ως τώρα 35 βιβλία, και πάνω από τρεις χιλιάδες άρθρα, δοκίμια και πρωτότυπα κείμενα και διηγήματα, σε περιοδικά, έντυπα, συλλογικά έργα, ειδικές θεματικές εκδόσεις και ανθολογίες. Έχει δημιουργήσει ή συντονίσει 12 περιοδικά και έντυπα, έχει ιδρύσει 4 εκδοτικούς οίκους. Έχει κάνει σπουδές Κινηματογράφου & Σκηνοθεσίας και Ιστορίας της Τέχνης, υπήρξε δημιουργός ραδιοφωνικών εκπομπών, τηλεοπτικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ, έχει κάνει πολλές εξερευνήσεις και έρευνες στην Ελλάδα και σε αρκετά μέρη του κόσμου. Έχει κάνει μεταφράσεις έργων, υπήρξε editor πολλών ανθολογιών και επιμελητής εκδόσεων, μουσικός, περιηγητής, ξεναγός, συλλέκτης, αλληλογράφος, εισηγητής, διακεκριμένος ομιλητής με πολλές δεκάδες διαλέξεις σε μεγάλο κοινό, ειδικός γνωσιολόγος σε ποικίλα πεδία γνώσης. Είναι ο δημιουργός, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού “Strange”, δημιουργός των εκδόσεων “Αόρατο Κολλέγιο” και “Άγνωστο” (επίσης, στο παρελθόν, των εκδόσεων “Terra Nova” και “Αρχέτυπο”), και έχει εκδόσει πάνω από διακόσια βιβλία... Είναι πατέρας δύο αγοριών, και έχει καθοδηγήσει και προωθήσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ερευνητές και μελετητές. Ασχολείται ένθερμα με την Φανταστική Λογοτεχνία, την σημειολογία, την φιλοσοφία, την λογοτεχνία μυστηρίων, τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, και τα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων του.

Αγωνιζομαστε για την προεκταση της πραγματικοτητας

Χρειαζόμαστε ένα παραμέρισμα της κουρτίνας, που ο συμβατικός κόσμος έχει τραβήξει μπροστά στα μάτια μας, μια νέα και μεγάλη προέκταση του οπτικού μας πεδίου, του πεδίου παρατήρησης.

Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αντίληψης και κατανόησης, και νέους τρόπους μετάδοσης των πραγμάτων που θα αντιληφθούμε και θα κατανοήσουμε.

Αυτό θα σημαίνει μια ριζική αναθεώρηση ενός μεγάλου μέρους των γνώσεων μας και των πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα.

Μια τέτοια αναθεώρηση δεν συμφέρει κανέναν από αυτούς που χειρίζονται τις λειτουργίες των καθημερινών συστημάτων, και, επιπλέον, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το μικρό, σίγουρο και ασφαλές νησί τους, για να εξερευνήσουν τα αβέβαια νερά ενός νέου και παράξενου ωκεανού...

Η πραγματικότητα είναι τελείως σχετική, κι αυτό αποδεικνύεται από το αγωνιώδες πείσμα της να μην αναιρεθεί, και από την αδυναμία της να σε τιμωρήσει μόλις την αναιρέσεις…

Ο Κοσμος εναντια στον Μυθο του

Ζούμε σε εποχές κατοχής και αντίστασης. Ο κόσμος επιζητά να παγιώσει τελείως την εικόνα του, και όλοι ανεξαιρέτως να υπηρετούν το τεχνητό κοσμικό είδωλο που ο κόσμος έφτιαξε για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που διαχώρισαν τον εαυτό τους από αυτόν τον κόσμο, αποσυρόμενοι στο ιδιωτικό τους σύμπαν, αντιστέκονται εστιαζόμενοι στον αέναα κρυφώς εξελισσόμενο μύθο του κόσμου, που η παγιωμένη εικόνα προσπαθεί να εξαφανίσει.

Οι άνθρωποι που προσπαθούν ν’ αποδράσουν από τις υποθέσεις αυτού του απογοητευτικού κόσμου, σπιθαμή με σπιθαμή φτιάχνουν μυστικά το Παραμύθι του Κόσμου. Το διηγείται ο ένας στον άλλον ψιθυριστά κι αν κάποιος είναι χωρίς συντρόφους, το διηγείται στον εαυτό του. Υπενθυμίζει συνέχεια την ιστορία, αποστηθίζει τους χάρτες και τα σημάδια, κάνει εξάσκηση τις νύχτες όταν όλοι κοιμούνται, απαγγέλλει το ποίημα, γράφει το μήνυμα, κουρδίζει τα ρολόγια και τα βιολιά, κοιμάται με το ξίφος κάτω απ’ το μαξιλάρι -μην έρθει η ώρα και δεν είναι έτοιμος για την ηρωική έξοδο…

Κάποιος που μπορεί να κοιτάξει γύρω του με τα σωστά μάτια, θα αντικρίσει παντού ολόγυρα το Παραμύθι του Κόσμου. Είναι τόσο μεγάλο και τόσο υπέροχο, γενιές ολόκληρες συνωμοτών το έφτιαχναν, το έγνεθαν, το έπλεκαν, το έχτιζαν, το χρωμάτιζαν. Στέκει εκεί (πού;) και διηγείται την πιο παράξενη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ. Την ιστορία ενός άλλου κόσμου, κάπου πέρα, μακριά απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, κι ακόμη πιο μακριά, στα βάθη του νου και της καρδιάς μας.

Τα μηνύματα από αυτόν τον κρυφό κόσμο, αναπόφευκτα, είναι πολεμικές ανταποκρίσεις, ενός πολέμου μυστικού, ανάμεσα στους υπηρέτες της κατοχής του κόσμου και στους παρτιζάνους του Αντίκοσμου...

Life is Stranger than Fiction.

«Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα».

Το πιο ουσιαστικό επίτευγμα της Λογοτεχνίας μέχρι σήμερα, είναι ότι κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αυτό δεν έγινε, βέβαια, για να απορρίψει τον εαυτό της, αλλά για να δώσει μια νέα σημασία στο ατέρμονο νόημα της ζωής.

Η ζωή καθορίστηκε από τη Λογοτεχνία.

Δεκάδες αιώνες χρειάστηκαν για να μετατρέψει ο άνθρωπος τα πάντα σε Λογοτεχνία. Ζούσε καταγράφοντας τα πάντα γύρω του, όλες τις πληροφορίες, όλες τις εμπειρίες, όλες τις ανακαλύψεις, όλα τα όνειρα, όλα τα συναισθήματα, όλα τα φαινόμενα, όλες τις ιδέες, όλες τις υποθέσεις… Και τα καταχωρούσε στην αιώνια βιβλιοθήκη.

Κάποτε η ζωή ξεπερνούσε τη Λογοτεχνία. Τώρα πια η βιβλιοθήκη είναι τόσο τεράστια, που η Λογοτεχνία ξεπερνά τη ζωή.

Οτιδήποτε ζω, μέχρι και η τελευταία εμπειρία και σκέψη μου, έχει ήδη προβλεφθεί από πριν μέσα στη Λογοτεχνία. Οι επιρροές της Λογοτεχνίας πάνω στη ζωή είναι τόσο πολυσύνθετες και εξαπλωμένες σε κάθε στοιχείο με όλους τους πιθανούς τρόπους, κρύβονται τόσο καλά μέσα στην ίδια τη ζωή, που σχεδόν κανείς δεν υποπτεύεται πως η κάθε στιγμή της ζωής του έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στις σελίδες κάποιου βιβλίου, κάποτε.

Η ίδια η Λογοτεχνία άρχισε κάποτε να παρατηρεί τον εαυτό της, και ανακάλυψε μια συγκλονιστική παραδοξολογία. Αφού η ζωή και η σκέψη καθοριζόταν πλέον από τη Λογοτεχνία, τότε η κύρια αποστολή της Λογοτεχνίας, που ήταν να εξερευνήσει τη ζωή και τη σκέψη, είχε μετασχηματιστεί σε κάτι τελείως νέο και παράξενο: η Λογοτεχνία εξερευνούσε πια τη Λογοτεχνία.

Έτσι, μπορούσες πια να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή στην εξερεύνηση της λογοτεχνίας, που εξερευνεί τον εαυτό της, και να εξερευνήσεις τη ζωή σου...

Ο Συγγραφεας ειναι ενα ιδιαιτερο ειδος ανθρωπου

Αυτό που κάνει τους συγγραφείς να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι κυρίως το γεγονός ότι οι συγγραφείς παρατηρούν πράγματα που οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν τα παρατηρούν, δεν τα προσέχουν, δεν τους δίνουν σημασία. Κι επιπλέον, οι συγγραφείς τα θυμούνται, τα καταγράφουν, συγκεντρώνουν αυτές τις αξιομνημόνευτες λεπτομερείς παρατηρήσεις τους ως οπλοστάσιο, ως θησαυροφυλάκιο λεπτομερειών, που κάπου θα χρησιμοποιηθούν κάποτε.

Ο συγγραφέας έχει πάντα ένα σημειωματάριο γενικών καταγραφών, και πολλά άλλα σημειωματάρια και σημειώσεις που σχετίζονται με τα διάφορα σχέδια του, με συνεχείς σημειώσεις που αντίστοιχα τα αφορούν, χωρίς ακόμη τα έργα να έχουν αρχίσει να γράφονται, αλλά και κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Στο γενικό σημειωματάριο, σημειώνει συνεχώς τα πάντα, οτιδήποτε ενδιαφέρον παρατηρεί γύρω του, ακούει, διαβάζει, βλέπει, μαθαίνει, εμπνέεται, ονειρεύεται, θυμάται, κλπ. Δεν αφήνει καμιά καλή και «ενδιαφέρουσα» σκέψη, ιδέα, έμπνευση, πληροφορία, σημειολογία, σύνδεση, αλληγορία, μεταφορά, απόσπασμα, παραδοξολογία, οξύμωρο, λέξη, μυστικό, παρατήρηση, επισήμανση, ανάμνηση, αφορισμό, απόφθεγμα, σύλληψη, να του ξεφύγει. Όταν οτιδήποτε από αυτά βγαίνει στον δρόμο του, το καταγράφει, για να το χρησιμοποιήσει, κάπου, κάπως, αργότερα. Είναι συλλέκτης ιδεών, σκέψεων, λέξεων, πληροφοριών, ενδιαφερόντων ζητημάτων και παρατηρήσεων. Διαθέτει μια ολόκληρη αόρατη βιβλιοθήκη από αυτά.

Ο συγγραφέας που δεν το κάνει συνειδητά και αφοσιωμένα και συνεχώς αυτό το πράγμα, που δεν παρατηρεί τις φευγαλέες λεπτομέρειες του κόσμου, δεν είναι συγγραφέας.

Αυτό, σταδιακά, του δίνει μια εποπτεία πάνω στην καθημερινή πραγματικότητα που οι άλλοι άνθρωποι ούτε που την έχουν ονειρευτεί ποτέ τους. Και, σιγά-σιγά, αρχίζει να ξεχωρίζει αμέσως το συγγραφικό ίχνος όταν εμφανίζεται οπουδήποτε για να του προσφερθεί από τη συγχρονικότητα. Μόλις παρατηρεί αυτό που πρέπει, ένα καμπανάκι χτυπάει στο κεφάλι του, κι εκείνος περισυλλέγει την παρατήρηση. Κι έπειτα την αντιμετωπίζει σαν πολύτιμη πληροφορία, σαν εύθραυστο μυστικό.

Μέσα από διεργασίες όπως αυτή και πολλές άλλες, ο συγγραφέας δεν περιμένει την έμπνευση, είναι ο Κυνηγός της Έμπνευσης, εκπαιδεύεται να την αναγνωρίζει παντού γύρω του, να την παραμονεύει και να την αρπάζει με λεπτεπίλεπτο τρόπο. Δεν είναι ποτέ απροετοίμαστος για αυτό.

Έτσι, παντού και πάντα, ο συγγραφέας καταστρατηγεί μια οικειότητα με το Παράξενο. Οι αληθινοί συγγραφείς είναι ερωτευμένοι με το Παράξενο. Είναι το παρασκήνιο του κόσμου μας.

Συμφωνώ με τον J. K. Chesterton, που γράφει:

«Το ότι υπάρχει ένας κόσμος πίσω από τον κόσμο, δεν το γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος άνθρωπος πίσω από κάθε άνθρωπο, αλλά κι αυτό ακόμη συχνά ο ίδιος ο άνθρωπος δεν το γνωρίζει. Υπάρχει ένα παρασκήνιο στα πάντα, ένα σκοτεινό παρασκήνιο, πολλές φορές πέρα από κάθε φαντασία. Στο παρασκήνιο αυτό, πίσω από την αυλαία του κόσμου, δεν πηγαίνει κανείς, εκτός από τους συγγραφείς…»

Η αληθινά μεγάλη ευχαρίστηση που αντλώ από τον κόσμο, προέρχεται από τα βιβλία. Ίσως γιατί ο ίδιος ο κόσμος είναι ένα ανεξάντλητο βιβλίο. Ίσως γιατί ο κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ακόμη ένα βιβλίο. Παραμένει ακόμη άγνωστος ο συγγραφέας του κόσμου μας. Υπάρχουν νύχτες που το μόνο που θέλω είναι να τον γνωρίσω, και να μου επιτρέψει να περιπλανηθώ στην απέραντη βιβλιοθήκη του. Έχω πολλές όμορφες ερωτήσεις να του κάνω, δίπλα από το τζάκι, πίνοντας λίγο κονιάκ…

Μια Δευτερη Ζωη

Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει, ακούει, οσμίζεται, γεύεται, πιάνει, κινείται, κλπ, και επεξεργάζεται πληροφορίες σαν να τις δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, με τη διαφορά ότι το σώμα κοιμάται και τίποτε από όλα αυτά δεν παρατηρείται να συμβαίνει σε αυτήν την πραγματικότητα...

Έχουμε έναν δεύτερο μυστηριώδη εαυτό, ο οποίος ζει κανονικά σε έναν παράλληλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων: ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν. Μια μυστηριώδης ονειρική γεωγραφία που το πανόραμά της ξανοίγεται μέσα μας. Την εξερευνούμε ασυνείδητα μέσα από αινιγματικές εμπειρίες και βιώματα που καταγράφονται από τον εγκέφαλό μας ως αληθινά, για τον οποίο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενώ ονειρευόμαστε συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά σαν να βιώνει πραγματικές καταστάσεις.

Ζούμε μέσα στα όνειρα…μια δεύτερη ζωή.

Το μάτι. Αυτό το οπτικό πεδίο συναλλαγής του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό κόσμο, το μάτι, είναι το μόνο όργανό μας που ζει από το φως ενώ το υπόλοιπο σώμα μας είναι βουτηγμένο στη λάσπη, στην ύλη. Το μάτι έχει τη μορφή του σύμπαντος. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι το περιγράφουν, η σφαίρα, η ίριδα και η κόρη: Ο εξωτερικός κύκλος του υπεργαλαξιακού κόσμου, ο εσωτερικός κύκλος του γαλαξιακού κόσμου, ο εσώτατος κύκλος του υποσελήνιου κόσμου. Κοιτώντας κανείς (με το μάτι του) το ανθρώπινο μάτι, είναι σαν να παρατηρεί το σχέδιο του Σύμπαντος. Το μαγικό σημείο όπου ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό. Τα άστρα του ουρανού εκπροσωπούνται από το άστρο του ματιού. Η ίδια η κόρη του ματιού είναι μια άβυσσος, εκεί απ’ όπου μπορεί κανείς να ατενίσει με ίλιγγο τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, αστρική στη φύση της και αόρατη. Κατοπτρισμένη πάνω στην κόρη είναι εκείνη η ανταύγεια ενός φωτεινού γαλαξία, το ίχνος του θεϊκού φωτός, το σπερματικό φως του κόσμου, του εσωτερικού κόσμου...

Ξέρουμε ότι πολλά από τα όνειρά μας δεν θα γίνουν αληθινά. Ίσως να μη γίνουν ποτέ αληθινά. Κι όμως, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.

Αυτό λέει πολλά, και δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται.

Έχουμε μάθει ότι τα όνειρά μας είναι σημαντικά όχι γιατί γίνονται αληθινά, αλλά γιατί μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν θα πηγαίναμε αλλιώς, και μας διδάσκουν πράγματα που ποτέ δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να μάθουμε…

Ο κόσμος που παρακολουθούμε, εκείνος ο κόσμος της καθημερινής μας πραγματικότητας, δεν είναι ο αληθινός κόσμος, είναι μία περιγραφή του.

Είναι η γλώσσα της πραγματικότητας που έχουμε μάθει. Γύρω μας μιλιούνται πολλές άλλες γλώσσες, πολλές άλλες εκδοχές και περιγραφές, αλλά εμείς λαμβάνουμε, επεξεργαζόμαστε και καταλαβαίνουμε μόνο τη γλώσσα που εμείς έχουμε μάθει. Η πραγματικότητα που ξέρουμε, όποια κι αν είναι αυτή, είναι το προϊόν αυτής της συνειδησιακής περιγραφής, αυτής της «γλώσσας», καθώς και των επιβεβλημένων τεχνητών νόμων της.

Έξω από αυτήν την περιγραφή και καταγραφή, ο αληθινός κόσμος είναι κρυφός.

Αν ο κόσμος αποτελούταν απλά από εικόνες, όλες οι υπόλοιπες αναρίθμητες εικόνες θα ήταν έξω από την εικόνα που εμείς βλέπουμε.

Κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα δεν είναι στο γεγονός ότι βλέπουμε μονάχα ένα απειροελάχιστα μικρό κομμάτι της μεγάλης εικόνας του κόσμου. Το πρόβλημα είναι στο γεγονός ότι νομίζουμε πως, αυτό το απειροελάχιστα μικρό κομμάτι που βλέπουμε και καταλαβαίνουμε, είναι η μεγάλη εικόνα.

Αναπόφευκτα, αυτό το πρόβλημα –που είναι απλό στη ρίζα του– μας αποτρέπει από το να αναζητήσουμε τη μεγάλη εικόνα, και από το να κατανοήσουμε την ίδια μας τη θέση μέσα σε αυτήν.

Δεν θα ήταν και τόσο τολμηρό αν έλεγα ότι, ο εαυτός μας είναι απόλυτο δημιούργημα της εικόνας που έχουμε για τον κόσμο. Δηλαδή, είναι ένας μικρός εαυτός.

Κατ' επέκταση, αυτός ο μικρός εαυτός, έχει μικρή γνώση, μικρή κατανόηση, μικρή έμπνευση, μικρές δυνατότητες, μικρές προεκτάσεις, μικρές πιθανότητες, μικρή νοημοσύνη, και μεγάλη μικροπρέπεια.

Και, έχω παρατηρήσει πως, όταν μεγαλώνει η εικόνα του κόσμου που βλέπουμε και κατανοούμε, μεγαλώνει και ο εαυτός, εμπλουτίζεται, αποκτά μεγαλύτερη ελευθερία (ελευθερία πνεύματος, τουλάχιστον), τα πάντα αυξάνονται για αυτόν.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο κόσμος, τελικά, είναι ο χάρτης του.

Όταν μεγαλώνει ο χάρτης, μεγαλώνει ο κόσμος.

Όταν ο χάρτης είναι μικρός και περιορισμένος, ο αληθινός κόσμος είναι κρυφός.

Ο κόσμος δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Είναι πολύ μα πολύ περισσότερα πράγματα από αυτό που φαίνεται ότι είναι...ό,τι κι αν σου φαίνεται...

Τα βιβλία είναι συχνά πολύ καλός τρόπος για να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.

Και τα βιβλία είναι παράθυρα.

Είναι σαν κιάλια που βλέπουν αλλού. Η αριστερή σελίδα για το αριστερό σου μάτι και η δεξιά σελίδα για το δεξί σου μάτι. Βάζεις μπροστά στο πρόσωπό σου ένα βιβλίο και αντικρίζεις το πανόραμα της ανάγνωσης. Το πεδίο της γνώσης από αλλού. Είναι μία τηλε-όραση. Βλέπεις μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλες ζωές, σε άλλα μυαλά, σε άλλους χρόνους.

Και, όταν γράφεις ένα βιβλίο, είσαι κάτι σαν οπτικός. Ρυθμίζεις έντεχνα την όραση του φίλου σου, του αναγνώστη σου, έτσι ώστε να μπορέσει να δει αλλού, να αλλάξει για λίγο την οπτική του κόσμου του και να παρακολουθήσει έναν απόκρυφο μικρόκοσμο, χαρτογραφημένο μέσα στις σελίδες…

Η Μεση Οδος

Η πεζοπορία, η οδοιπορία, η περιπλάνηση, το ταξίδι, η περιπέτεια, η περιπολία, η πρωτοπορία, η ανίχνευση, η εξερεύνηση...

Οι περισσότεροι άνθρωποι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά: Σχετίζονται με την πλοήγηση στον υλικό κόσμο.

Η τέχνη της πλοήγησης στον υλικό κόσμο είναι τόσο σημαντική όσο και η τέχνη της αναπνοής. Παραδόξως, για τους περισσότερους ανθρώπους, και οι δύο αυτές τέχνες είναι αυτοματικές συνήθειες και τίποτε παραπάνω.

Αλλά υπάρχει και η τέχνη της πλοήγησης στον πνευματικό κόσμο...

Εξασκούμε την πλοήγηση στον υλικό κόσμο χρησιμοποιώντας -διανύοντας- τις διαδρομές, και –από την άλλη– εξασκούμε την πλοήγηση στον πνευματικό κόσμο με τη φαντασία μας.

Όμως, αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο, τις διαδρομές και τη φαντασία, έχουμε ένα νέο είδος πλοήγησης. Και πρόκειται για πλοήγηση σε ένα νέο πεδίο, ούτε πραγματικό ούτε φανταστικό, σε εκείνο το συνδετικό πεδίο μεταξύ πνεύματος και ύλης, που είναι ένα κρυφό ενδιάμεσο πεδίο, μυστικό και απαγορευμένο, για το οποίο δεν συζητά κανείς...

Αυτή είναι η λεγόμενη «αόρατη πλευρά του κόσμου», και αυτήν εννοούσε ο παππούλης μου ο Τσαρλς Φορτ όταν έλεγε ότι ανακάλυψε μία «πυξίδα για τη ναυσιπλοΐα της αόρατης πλευράς του κόσμου...»

Λοιπόν, αυτή η νέα πλοήγηση σ’ αυτό το μυστικό ενδιάμεσο πεδίο, βασίζεται –στο πρώτο στάδιο εξάσκησής της– σε μία σχετικά απλή τεχνική: να κάνεις μία πλοήγηση στο υλικό πεδίο με πνευματικό τρόπο (ή, αν το προτιμάτε έτσι, στο πνευματικό πεδίο με υλικό τρόπο).

Μία περιπλάνηση στις διαδρομές του υλικού κόσμου με πνευματικό τρόπο. Πρόκειται για ένα λειτουργικό συνδυασμό της περιπλάνησης στους δρόμους και της περιπλάνησης στη φαντασία. Κι αυτό κάνει εκείνο το ενδιάμεσο πεδίο να αρχίσει να διακρίνεται αδιόρατα. (Και διακρίνεται γιατί «ανταποκρίνεται» στην περιπλάνησή σου).

Μία αφηρημένη περιπλάνηση μέσα στον τρισδιάστατο χάρτη της πόλης, αφήνοντας τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τη φαντασία, αλλά ταυτόχρονα και να παρασυρθεί από τους δρόμους. Δηλαδή, να παρασυρθεί στις διαδρομές της φαντασίας, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί από τις διαδρομές της πόλης. Να παρασυρθεί από τη ροή των συλλογισμών, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί στη ροή των δρόμων. Από τα «μονοπάτια της σκέψης» και από τα μονοπάτια του κόσμου. Να «αποπροσανατολιστεί» κάποιος από τον εαυτό του, και ταυτόχρονα να αποπροσανατολιστεί μέσα στην πόλη. Να «περι-πλανηθεί»…

Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο εσωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εξωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς κανονικά μέσα του: να τον περπατήσεις.

Αν προτιμάτε, ο εξωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εσωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς σ’ αυτόν με τη σκέψη σου.

Το ίδιο είναι, απλά εξαρτάται από την οπτική γωνία από την οποία το βλέπεις…

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης, που σε πρώτη φάση γίνεται χωρίς νόημα, ο περιπλανώμενος είναι βυθισμένος σε μια επιλεγμένη φαντασίωση, (αλλά και στους αυθόρμητους συλλογισμούς του, ακολουθώντας με τον νου του ελεύθερα τη ροή τους, παρατηρώντας πως αυτή αρχίζει να σχετίζεται με τα ερεθίσματα που λαμβάνει από ολόγυρά του), και καθώς ακολουθεί τελείως αυθόρμητες διαδρομές, σταδιακά αρχίζει να συμβαίνει το εξής:

Η περιπλάνησή του αρχίζει να αποκτά νόημα, είναι σαν να βαδίζει πάνω σε υπονοούμενα, σαν να γράφει ή να διαβάζει ένα κείμενο, τα πάντα γύρω του αποκτούν ένα ιδιόμορφο νόημα, ή ένα πλέγμα από κρυφά νοήματα, που του αποκαλύπτονται, που συνδέονται όλο και περισσότερο με τους συλλογισμούς του. Φτάνει σε ένα σημείο που αυτό το φαινόμενο γίνεται τόσο έντονο, που ο περιπλανώμενος θεωρεί ότι μπορεί να κοντρολάρει το ίδιο το τοπίο, και όχι μόνο τις σκέψεις του. Η Πλοήγηση έχει ξεκινήσει…

Για τον Πλοηγό που θα το κάνει αυτό, οι συνηθισμένοι υλικοί δρόμοι του κόσμου χάνουν κάθε συμβατική σημασία. Οι διαδρομές αποκτούν ένα τελείως διαφορετικό νόημα γι’ αυτόν, η πόλη η ίδια μεταλλάσσεται μυστικά, οι δρόμοι της οδηγούν «αλλού»…

Χωρις Εμενα

Ο κόσμος που ζούμε, είναι ένα πάρα πολύ παράξενο μέρος! Αλλά, εγκλωβισμένοι μέσα στις υποθέσεις της καθημερινότητάς μας, έχουμε την τάση να το ξεχνάμε αυτό ή να το αγνοούμε. Εμείς οι ίδιοι που βαδίζουμε σ’ αυτό το παράξενο μέρος, είμαστε πάρα πολύ παράξενα όντα…
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που δεν ξέρουμε για τους μηχανισμούς του κόσμου και του εαυτού μας, που φοβόμαστε να παραδεχτούμε αυτή την μεγάλη αλήθεια. Θέλουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας να είναι μικροί, συγκεκριμένοι και περιορισμένοι, για να μπορούμε να τους ελέγχουμε και να νιώθουμε ασφαλείς. Αλλά τον κόσμο και τον εαυτό μας, τους διατρέχουν δυνάμεις ανεξιχνίαστες. Βιαστήκαμε να τους δώσουμε ονόματα, περιγραφές, επιστήμες, για να μπορούμε να έχουμε έναν υποτυπώδη έλεγχο πάνω στην αχαλίνωτη πραγματικότητα. Κι όμως, τα πράγματα δεν τελειώνουν στα όρια που έχουν θέσει αυτές οι εξηγήσεις. Τα πράγματα είναι ατέλειωτα .
Αυτή τη βροχερή νύχτα, μέσα στη μοναξιά μου, καθώς γράφω, έχω δίπλα μου ένα βιβλίο κιτρινισμένο από το χρόνο, το Pensees του Blaise Pascal. Ανοίγω μια σελίδα στην τύχη και διαβάζω:
«Όταν ατενίζω μπροστά μου τον ορίζοντα με το περιορισμένο βλέμμα μου… τί αχανές διάστημα είναι αυτό μέσα στο οποίο εγώ δεν υπάρχω! Κι αν κοιτάξω πίσω μου… τί φρικτή δίνη ατέλειωτων χρόνων που εγώ δεν υπήρξα! Όταν βυθίζομαι στον κόσμο της γνώσης… τί απύθμενες θάλασσες γνώσεων που εγώ δε γνωρίζω και ίσως ούτε θα γνωρίσω ποτέ! Πόσα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς, χωρίς εμένα! Και… πόσο λίγο χώρο καταλαμβάνω εγώ σ’ αυτή την ατέρμονη άβυσσο του Χρόνου…»

Είδα το σπίτι που μένει ο Θεός.
Ταξίδευα με το τραίνο και το είδα να περνά μέσα στη νύχτα.
Είχε φως στο παράθυρο, και μια μικρή αυλή.
Καθόταν εκεί και διάβαζε, ανάμεσα στα βιβλία του, και σήκωσε το βλέμμα του, και κοίταξε από το παράθυρο το τραίνο μου να περνά μέσα στη νύχτα.
Ήμουν μόνος μου στο βαγόνι, και μου χαμογέλασε…

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Οι αληθινοί Συγγραφείς, οι εξερευνητές των ανθρώπινων ονείρων, οι πολεμιστές των ιδεών και των λέξεων, οι ονειροπόλοι που οραματίζονται νέους κόσμους στο σύμπαν μιας σελίδας, που δημιουργούν την ζωντανή φαντασία της ανθρωπότητας, οι αληθινοί Συγγραφείς, επιζητούν να μιλήσουν για το ανείπωτο, να βάλουν σε λόγια το ανήκουστο, να φωτίσουν το Άγνωστο, να διασώσουν το χαμένο, να περιγράψουν το απερίγραπτο, να διηγηθούν όλες τις ιστορίες που δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς. Η λογοτεχνία τους είναι η ίδια η οικουμενική μνήμη των περίτεχνων ονείρων του κόσμου μας, η κιβωτός της ιστορίας της ανθρώπινης θέλησης, της δραματικής προσπάθειας να προσεγγιστεί το άφταστο άστρο, της συγκλονιστικής ανθρώπινης περιπέτειας που διαρκεί όσο θα διαρκεί η καταγραφή της. Η μνήμη των βάρδων είναι η μνήμη του κόσμου. Η μνήμη των εξερευνητών είναι οι χάρτες του κόσμου.

. . . . .
Όλα τα πράγματα συνδέονται. Οι αληθινοί Συγγραφείς γνωρίζουν αυτό το μυστικό, και εφαρμόζουν την τέχνη του για να αποκαλύψουν την κρυφή δομή του κόσμου. Οι ατμόσφαιρες, τα μηνύματα, η τέχνη, οι ιστορίες, οι ιδέες, οι ήρωες, οι μνήμες, είναι αιθέρια εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να αποκαλύψουν το αραβούργημα των δικτύων που ενώνουν τα πάντα, σε ένα βαθύτερο επίπεδο που κανείς δεν παρατηρεί εκτός από τους Συγγραφείς.

. . . . .
Οι εικόνες, οι εμπνεύσεις, οι γνώσεις και οι πληροφορίες, ταξιδεύουν στον χώρο και στον χρόνο σταλμένες από τους Συγγραφείς. Είναι ο καθρέφτης του κόσμου. Του αληθινού κόσμου. Εκείνου που βρίσκεται μέσα μας. Του κόσμου της φαντασίας μας. Που δημιούργησε το Σύμπαν. Το αληθινό δικό μας Σύμπαν. Της ανθρώπινης ψυχής.