ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

 2012 : ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

  

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟ

Σας Προσκαλούν στην Ομιλία

του Συγγραφέα Παντελή Γιαννουλάκη

στη Θεσσαλονίκη, στο

ΒΑΦΟΠΟΥΛΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

(Γ. Βαφοπούλου 3)

(στο Ντεπώ, κάθετος στην οδό Παπανδρέου [τέως Ανθέων], 

περίπου απέναντι από το παλιό εργοστάσιο Αλατίνι)

(Στον 4ο όροφο του Βαφοπούλειου)

ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2012

Ώρα: 8:00 μμ

Τον Ομιλητή θα Προλογίσει

ο Συγγραφέας Γιώργος Στάμκος

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

 When The Ship Comes In


Oh the time will come up
When the winds will stop
And the breeze will cease to be a'breathin'
Like the stillness in the wind
Before the hurricane begins
The hour when the ship comes in

And the sea will split
And the ship will hit
And the sands of the shoreline will be a'shakin'
And the tide will sound
And the waves will pound
And the morning will be breakin'

Oh the fishes will laugh
As they swim out of the path
And the seagulls will be a'smilin'
And the rocks on the sand
Will proudly stand
The hour that the ship comes in

And the words that I used
For to get the ship confused
Will not be understood as they're spoken
For the chains of the sea
Will be busted in the night
And be buried at the bottom of the ocean

A song will lift,
As the main-sail shifts
And the boat drifts out to the shoreline
And the sun will respect
Every face on the deck
The hour that the ship comes in

And the sands will roll
Out a carpet of gold
For your weary toes to be a'touchin'
And the ship's wise men
Will remind you once again
That the whole wide world is watchin'

Oh the foes will rise
With the sleep still in their eyes
And they'll jerk from their beds and think they're dreamin'
And they'll pinch themselves and squeal
And they'll know that it's for real
The hour that the ship comes in

And they'll raise their hands
Sayin' "We'll meet all your demands"
And we'll shout from the bow "Your days are numbered"
And like the pharaoh's tribe
They'll be drowned in the tide
Like Goliath they'll be conquered

 http://gozie.com/video/3WKYN531S78W/clancy-brothersbob-dylan-when-the-ship-comes-in

 http://www.youtube.com/watch?v=IefKgPLAIkU

YOUR DAYS ARE NUMBERED 

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

CLICK >

http://www.youtube.com/watch?v=6CX2L-OEPf8
. 

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ

Το καλοκαίρι έφυγε, μαζί με τις παράξενες εμπειρίες μας, μαζί με ένα κομμάτι του εαυτού μας που ήδη ταξιδεύει, χαμένο.

Αργά ή γρήγορα, όλα φεύγουν, όλοι φεύγουν, κανείς δεν ξέρει πού πάνε. Ούτε κανείς ξέρει από πού έρχονται. Ξέρετε, δεν είμαστε από εδώ…

Συνεχίζουν να με συγκινούν τα βιβλία. Εκεί μέσα ζουν όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, εξαφανισμένοι οι περισσότεροι. Αλλά, μάλλον, δεν είναι πια άνθρωποι, είναι κάτι άλλο. Έχουν περάσει στον κόσμο των ιδεών, έγιναν κάτι για το οποίο μπορείς να συζητήσεις σήμερα το βράδυ, μαζί με τους δικούς σου ανθρώπους, χωρίς ποτέ να ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάς ακριβώς. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό των ιδεών, έτσι τις ξεχωρίζεις από όλα τα άλλα πράγματα του κόσμου: έχουν μια αρχή, το σημείο στο οποίο ήρθαν σε επαφή μαζί σου, και δεν έχουν τέλος, οι ιδέες είναι αυτό που δεν τελειώνει όταν εσύ θα τελειώσεις.

Μπορείς να ανιχνεύσεις την ιδέα, μπορείς να συζητήσεις για μια ιδέα, διερευνώντας την πορεία της, αλλά δεν μπορείς να συζητήσεις για την ιδέα αυτήν καθ' αυτήν. Έχουν αυτό το κοινό με τους ανθρώπους: κανείς δεν ξέρει από πού ήρθαν και κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνουν, ούτε πώς...ούτε γιατί...

Οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, όταν φεύγουν, μεταμορφώνονται σε ιδέες εδώ πέρα. Όλο και πιο πολλοί από αυτούς φεύγουν, όλο και περισσότεροι από αυτούς έρχονται. Είναι ήδη εκεί. Είναι ήδη εδώ.

Άγιοι, για μένα, είναι οι άνθρωποι που αξίζουν να τους θυμόμαστε, που ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου θα χανόταν για εμάς αν τους ξεχνούσαμε, και, φυσικά, είναι οι άνθρωποι που βοηθούν τη φαντασία μας να φαντάζεται όλο και περισσότερα πράγματα, εκείνοι που μας εμπνέουν όσο κανείς άλλος, εκείνοι που μάς βοηθούν να απομακρυνόμαστε, να προεκτεινόμαστε.

Ο μόνος άξιος αγώνας είναι αυτός που γίνεται για την προέκταση της πραγματικότητας. Αυτό πιστεύω.

Κι επειδή καμιά άλλη πραγματικότητα δεν ξέρουμε πέρα από τη δική μας, είναι εκείνος ο αγώνας που γίνεται για την προέκταση του εαυτού μας. Δηλαδή την προέκταση του κόσμου (αφού ο εαυτός μας είναι ο κόσμος). Προς το Άγνωστο…

Ο κόσμος είναι ένα πολύ παράξενο μέρος, και η βίωση της πραγματικότητάς μας είναι μια διαρκής εκπαίδευση στο παράδοξο. Είναι πολύ παράδοξο που μετατρέπουμε συνέχεια το παράδοξο σε κάτι συνηθισμένο, σε κάτι οικείο, σε κάτι δικό μας, ιστορικό, αναμνηστικό, ένα σουβενίρ της πραγματικότητας.

Α, ναι...τί θα ήμασταν χωρίς τη μνήμη μας; Ό,τι θυμόμαστε είναι δικό μας. Στην ουσία, αυτό που αποκαλούμε «εαυτό μας» δεν είναι παρά οι μνήμες μας. Απ' όσο ξέρω, μονάχα η φαντασία μάς οδηγεί έξω από τις μνήμες μας, δηλαδή έξω από τον εαυτό μας, δηλαδή έξω από τον κόσμο όπως τον ξέρουμε.

Κάποιοι θαυμαστοί άνθρωποι, που μεταμορφώθηκαν σε ιδέες, οι δικοί μας ιδιαίτεροι χαμένοι άνθρωποι, που ζουν μέσα στις μνήμες μας αλλά και πυροδοτούν τη φαντασία μας με τη ζωή και το έργο τους, μάς οδηγούν τελικά έξω από τις μνήμες μας, έξω από τον εαυτό μας, έξω από τον κόσμο, πιο πέρα, όλο και πιο πέρα, μαζί τους.

Αυτή η απόδραση από τη φυλακή του γνωστού κόσμου, τελείται μέσω μίας ατέρμονης σκυταλοδρομίας, και η σκυτάλη είναι αγνώστου προελεύσεως.

Πρέπει να αναζητούμε τους δικούς μας ανθρώπους, τους ομοίους μας, τα αδέλφια μας, για να μην είμαστε ποτέ μόνοι. Μάταια συγχρωτιζόμαστε με τους μέτριους, τους μοχθηρούς ξένους και τον ανελέητο όχλο, αναζητώντας επικοινωνία και κατανόηση, από αυτούς παίρνουμε μόνο θλίψη, μίσος και χλευασμό, δολιότητα, κακία ή αδιαφορία. (Όλα τα κακά ταξιδεύουν στον κόσμο μέσα από τους ανθρώπους, όπως και τα καλά, συχνά εν αγνοία τους). Ο αετός ποτέ δεν έχασε τόσο χρόνο και δεν κινδύνεψε τόσο πολύ, όσο τότε που αφέθηκε να συνδιαλεχθεί με τον τυφλοπόντικα, έλεγε ο ποιητής William Blake (που πριν από καιρό γιορτάσαμε τα 250 χρόνια από τη γέννησή του, κι όχι τα 180 χρόνια από τον θάνατό του). Αυτά που αναζητούμε από τους άλλους ανθρώπους, θα τα βρούμε μόνο κοντά στους ομοίους μας, στα τυραννισμένα αλλά γενναία αδέλφια μας, σ' εκείνους που ποτέ δεν θα μας προδώσουν, γιατί είμαστε το ίδιο, το ένα και το αυτό. Κι από αυτούς αντλούμε την ελπίδα, κι όλοι ζούμε μέσα στο βούρκο –όπως έλεγε ο Oscar Wilde– αλλά κάποιοι από εμάς κοιτούν προς τα άστρα. Ad Astra Per Aspera! (Προς τα Άστρα Μέσα από τις Δυσκολίες)

«Ο κόσμος είναι ένα θλιμμένο μέρος, αλλά γιατί να μη νιώθει ο ίδιος τη θλίψη του και να τη νιώθω μόνο εγώ;...» αναρωτιόταν ο J. K. Chesterton, δικαίως.
Όλα τα νιώθω μόνο εγώ, και τίποτε δεν με νιώθει στ' αλήθεια, εκτός από εκείνες τις καρδιές που νιώθουν όπως εγώ.

Αλλά υπάρχουν ορισμένα συγκλονιστικά πράγματα που μπορείς να νιώσεις κι εσύ απόψε το βράδυ, αν τα μάθεις, αν τα εξερευνήσεις, και σε περιμένουν –υπομονετικά ή καραδοκώντας, όπως το δει κανείς– για να τα νιώσεις. Έρχονται από ψηλά. Εδώ κάτω, σ’ εσένα. Να τα νιώσεις, για πρώτη φορά. Να τα νιώσεις και να γίνεις φίλος με αυτούς που τα νιώθουν, (ακόμη και με αυτούς που τα ένιωθαν και έφυγαν από κοντά μας). Να αρχίσουμε έτσι την Επαφή με κάτι έξω από εμάς, που μπορεί να γίνει δικό μας, που μπορεί να μας αλλάξει, να αλλάξει τον κόσμο.

Radio Nowhere. The Ghost Network.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

LA FOLIE

Οι είσοδοι της νύχτας, εκείνες που οδηγούν στα πιο μυστικά μέρη, ανοίγουν και κλείνουν ανάλογα με τις φάσεις του φεγγαριού, σε τοποθεσίες που κανείς δεν θυμάται πού είναι ακριβώς, όπως εκείνα τα καταπληκτικά όνειρα που τελείως τα ξεχνάς αμέσως μόλις ξυπνήσεις.

Κάπου υπάρχει ένα στοιχειωμένο λούνα-παρκ, που τα παιχνίδια του οδηγούν σε άλλους κόσμους, αργά τη νύχτα, αν είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δεν είναι, όλοι κοιμούνται, κανείς δεν είναι ξύπνιος εκεί που δεν πρέπει. Πόσες φορές στοιχειώσαμε τα όνειρα των κοιμισμένων, τους ταξιδέψαμε στα πιο παράξενα μέρη –μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, έτσι κι αλλιώς, όταν ξυπνάνε, κανένας δεν θυμάται τίποτα.

Επισκέπτες από άλλους κόσμους τις νύχτες μεταμφιέζονται και στέκουν ανάμεσά μας, κανείς μας δεν παρατηρεί τίποτε, κι όποιος αντιλαμβάνεται κάτι, δεν μιλάει. Σε ποιον να μιλήσει και γιατί;

Αν, όπως το λέει ο Shakespeare, όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή και όλοι οι άνθρωποι ηθοποιοί, τότε υπάρχουν πολλοί ξένοι ανάμεσά μας που υποδύονται τους ανθρώπους, ή ένα σωρό οικεία ή ανοίκεια αντικείμενα που κανείς δεν προσέχει ότι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται κάποιες νύχτες.

Λένε πως «η νύχτα έχει χίλια μάτια», κι όπως λέει και το παλιό τραγούδι: «...'cause the night has a thousand eyes. And a thousand eyes can't help but see, if you are true to me. So remember when you tell those little white lies, That the night has a thousand eyes...»

http://www.youtube.com/watch?v=Qx7m2WBXv3o

Ακούω ακόμη το La Folie των Stranglers, τριάντα χρόνια μετά. («...Un autre endroit, une autre vie. Eh oui, c'est une autre histoire, Mais a qui tou raconter? Chez les ombres de la nuit?...») Διαβάζω ξανά το The Other Side του Alfred Kubin, α, και το The Dark Chamber του Leonard Cline.

https://vimeo.com/166286892

Οι ήρωές μου ήτανε πάντα συγγραφείς και ποιητές, καλλιτέχνες άλλων πραγματικοτήτων, μακριά από τις καθημερινές μας, μακριά από τον κόσμο όπως τον ξέρουμε, που χάθηκαν άδοξα, και που τους θυμούνται λίγοι άνθρωποι, σαν να ήταν πρόσωπα οικεία, φίλοι μας καλοί, που παίξαμε μαζί και χαρήκαμε και λυπηθήκαμε μαζί και χαθήκαμε. Θυμάμαι τον William Hope Hodgson, αγαπημένο μου συγγραφέα του The Night Land και του The House on the BorderLand, που τραυματίστηκε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τον στείλανε σπίτι του, εκείνος έγινε καλά και, σε μια κρίση θάρρους ενάντια στη μοίρα, επέστρεψε στον πόλεμο και σκοτώθηκε στη μεγάλη επίθεση στη μάχη της Υπρ, το 1918, ήτανε μήνας Μάιος, σαν τώρα, μέσα στην άνοιξη –ή μήπως ήταν τέλη Απριλίου; Ο Hodgson, κι ο Hanns Heinz Ewers που πέθανε φτωχός και φυματικός και κυνηγημένος, η τρέλα του Gerard de Nerval, κι η σοφίτα του Apollinaire στο Παρίσι, την οποία την ξέρω όπως ξέρω το παιδικό μου δωμάτιο. O Arthur Machen και το Hill of Dreams του, Ο Λόφος των Ονείρων μας. Παιδικά πράγματα.

Μια μικρή μαύρη γραφομηχανή Remington – Streamliner, στην οποία έγραφα για φαντάσματα, για στοιχειωμένους φωταγωγούς, μαγικά νησιά, και για τις μυστικές ταράτσες μιας γειτονιάς που δεν υπάρχει πια. Όλοι μιλάνε για τα χρήματα, (για τα λεφτά, λεφτά εδώ λεφτά εκεί, παντού για λεφτά μιλάνε), κι όλοι κλαίγονται, ή ονειρεύονται μια σύνταξη ή την πολιτική διαφάνεια, κι εγώ –κάποιο πρόβλημα θα έχω, φαίνεται– και τι δεν θα έδινα να είχα εκείνη τη χαμένη μου Streamliner, και κάτι Africa Corps μικρά στρατιωτάκια Airfix που παίζαμε με αφοσίωση όταν ήμασταν μικρά αγόρια, κι ένα λευκό πλαστικό φρούριο της Λεγεώνας των Ξένων εναντίον των Βεδουίνων, α, και τον πρώτο δίσκο των Kraftwerk στο παλιό μου βινύλιο στο παλιό σαλόνι των γονιών μου στο παλιό πικ-απ με το ραδιόφωνο με τις συχνότητες στα βραχέα. Τώρα σχεδόν απαγορεύεται να έχεις ραδιόφωνο με συχνότητες στα βραχέα κύματα. Περνάει ο καιρός και γέρασε ακόμη και ο Stephen King, οι Ramones πέθαναν όλοι νομίζω, χάθηκε ακόμη και το παλιό μας λευκό Volkswagen σε κάποια άλλη διάσταση, νομίζω το πρώτο αυτοκίνητο στο οποίο μπήκα ποτέ. Κι ευτυχώς που, όταν πήγα τελευταία φορά στη Σκωτία, στο Loch Ness ακόμη πιστεύουν οι άνθρωποι στο τέρας της λίμνης, κι άμα θέλουν οι διάφοροι εξυπνάκηδες ψευτοεπιστήμονες εδώ πέρα, να πάνε εκεί να πούνε στους Highlanders ότι δεν υπάρχει το Τέρας του Λοχ Νες και τα παρόμοια, να φάνε το ξύλο της ζωής τους! Έχουμε γίνει τόσο απογοητευτικοί, πρέπει να ταξιδέψεις μακριά για να το δεις πόσο πολύ.

Γέρασε και η Laurie Anderson. Την είδα στο εξώφυλλο του τελευταίου δίσκου της, Homeland, μεταμφιεσμένη σε άντρα. Γέρασε πολύ. Κάποτε ήταν πολύ ωραία γυναίκα, παράξενη, μού άρεσε. Περιπλανιέται στην Αμερική, σαν νομάδας, και ηχογραφεί τις μουσικές της, αυθόρμητα πια, από αυτοσχεδιασμούς στις συναυλίες. Μου άρεσε πολύ η Αμερική. Η California μου άρεσε πολύ, η δυτική ακτή, οι έρημοι, ο νότος.

Θυμάμαι τώρα το Big Sur μέσα στο δάσος, το Bodega Bay εκεί που γύρισε το The Birds ο Hitchcock (η Tippi Hedren πολύ παλιά κάποτε ήταν η γυναίκα των ονείρων μου), το Corona del Mar, θυμάμαι τη Santa Cruz και το Redondo Beach, είχανε κάτι από την καρδιά, κάτι From the Heart, και κάτι decadent, κάτι αόριστο, ποτέ δεν θα μπορέσω να το βάλω σε λέξεις, το ένιωσα εκεί.

Διαβάζω τις αναμνήσεις του συγγραφέα E. Hoffman Price από τις συναντήσεις του με τον Clark Ashton Smith στο Auburn, κι αργότερα στο Monterey. Ο άνθρωπος πήγε να βρει τον Emperor of Dreams. Διηγείται τα πάντα για τα ποτά που πίνανε, αλλά σχεδόν τίποτε για αυτά που συζητούσαν. Αυτό μού θύμισε όλα εκείνα τα αποσιωπητικά στην αλληλογραφία του H. P. Lovecraft από τους τόμους των Selected Letters του Arkham House, από την ευγενή «λογοκρισία» του August Derleth, (τον θυμάμαι μαυροντυμένο στο μαόνινο γραφείο του, ανάμεσα από τα βιβλία, χαμογελαστό, δίπλα στο παράξενο τζάκι, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία). Πού να βρίσκονται όλα εκείνα τα μικρά γλυπτά του Clark Ashton Smith; Ο Ε. Hoffman Price, με το παλιό του αυτοκίνητο, ταξίδεψε από τη Νέα Ορλεάνη και επισκέφτηκε τον Smith στο ερημητήριό του στην καλύβα μέσα στο δάσος, στον παλιό χρυσοθηρικό βορρά της California, μετά ταξίδεψε στο Texas και επισκέφτηκε τον Robert E. Howard (ο Howard για μένα έχει το πρόσωπο του ηθοποιού Vincent D’ Onofrio, από την αγαπημένη ταινία The Whole Wide World, βασισμένη στο βιβλίο που έγραψε για αυτόν –μετά τον θάνατό του– ο πρώτος του έρωτας, η κοκέτα mademoiselle Novallyne Price Ellis, την οποία στην ταινία υποδύεται η όμορφη Renee Zellweger), ω, κι ο E. Hoffman Price ταξίδεψε στο Providence και επισκέφτηκε τον H. P. Lovecraft. Ναι! Μετά, ο άνθρωπος κάποτε φιλοξένησε τον ίδιο τον Lovecraft στη Florida. (Το φαντάζεσαι; Να φιλοξενείς τον Lovecraft;) ...Απ’ αυτόν έχουμε εκείνη τη διήγηση ότι, στο σπίτι του, άφησε τον φιλοξενούμενο Lovecraft στο σαλόνι επειδή δεν νύσταζε, τον άφησε εκεί αγκαλιά με ένα γατάκι, και πήγε να κοιμηθεί. Όταν ξύπνησε το πρωί, o Lovecraft ήταν ακόμη εκεί ξύπνιος στην πολυθρόνα, και είπε στον οικοδεσπότη του ότι το γατάκι κοιμήθηκε στην αγκαλιά του και ο Lovecraft έμεινε εκεί και δεν κουνήθηκε καθόλου για να μην το ξυπνήσει.

Μέσα στη νύχτα, ζωντανεύουν οι ήρωές μας, γελούν, διηγούνται, οι εικόνες τους τρέμουν, θολώνουν, χάνονται, ήτανε καλοί άνθρωποι. Δεν θα φοβόντουσαν τίποτε απολύτως από όσα φοβάσαι σήμερα.

Η αγάπη δημιουργεί τα σύμπαντα, νικά την εντροπία. Η αγάπη, κυρίες και κύριοι, και η αλλόκοτη δημιουργική τρέλα μέσα στη νύχτα, που φτιάχνει καθεδρικούς ναούς στον άνεμο, στιχάκια που τα ακούνε μόνο οι άγγελοι, παράξενα γλυπτά και πυρετικούς πίνακες και μουσικές ανήκουστες, εκκεντρικές θεωρίες και συγκλονιστικές ανακαλύψεις, εξερευνήσεις, λογοτεχνίες και τέχνη κι αριστουργήματα που θα ξεχαστούν, όπως κι οι άνθρωποι που τα σκάρωσαν, που δεν είναι πια παρά σκιές, κι όμως μένει η μνήμη, που δεν σώζεται πουθενά –όλα τα κεφάλια θα χαθούν– αλλά υπάρχει, και θα υπάρχει μέχρι να χαθεί κι ο τελευταίος από εμάς, πέρα από τις εξόδους της νύχτας. Στο άπειρο. Εκεί που όλα δεν τελειώνουν ποτέ, και μόνο αρχίζουν...

http://www.youtube.com/watch?v=4MpKsI_Q8VM

O Clark Ashton Smith

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

COURAGE JAPAN!

«Perfect purity is possible if you turn your life into a line of poetry written with a splash of blood...»

«...If we look on idly, heaven and earth will never be joined. To join heaven and earth, some decisive deed of purity is necessary. To accomplish so resolute an action, you have to stake your life, giving no thought to personal gain or loss. You have to turn into a dragon and stir up a whirlwind, tear the dark, brooding clouds asunder and soar up into the azure-blue sky...»

Yukio Mishima
(Runaway Horses)

«...Πόσο πολύ μπορεί να αγαπά κανείς;
Πατρίδες μου η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιαπωνία.
Σταγόνες αίμα στο κορμί μου, ποτάμια αίμα στο κορμί του κόσμου.
Η δόξα σου Ιαπωνία, η γενναιότητα της καρδιάς.
Η πατρίδα μας είναι στην καρδιά.
Η καρδιά σου είναι η πατρίδα μου, Ιαπωνία.
Όταν η δική μου καρδιά σταματήσει, η δική σου, Ιαπωνία, ακόμη θα χτυπά...»

Λευκάδιος Χερν

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΟΛΟΓΙΑ

Λένε πως έρχεται το Τέλος του Κόσμου. Ο κόσμος μας θα καταστραφεί, πάει, τέλειωσε, και προς το παρόν ζούμε στην εποχή λίγο πριν από τη Συντέλεια.

Πόσο τον αγαπώ αυτόν τον υπέροχο κόσμο μας και πόσο με στεναχωρεί η επερχόμενη πιθανή καταστροφή του! Τι φρίκη!

Είναι φριχτό που θα καταστραφούν όλα αυτά τα υπέροχα δισεκατομμύρια αυτοκίνητα και οι οδηγοί τους! Οι πανέμορφες ελληνικές πολυκατοικίες μας θα γκρεμιστούν και θα γίνουν στάχτη και δεν θα μείνει παρά η νοσταλγική ανάμνησή τους, στα μυαλά των αξιοθαύμαστων κακών ανθρώπων που θα επιζήσουν (γιατί όλοι οι φριχτοί καλοί άνθρωποι θα πεθάνουν). Τι κρίμα που θα εξαφανιστούν όλες αυτές οι καταπληκτικές μάρκες απορρυπαντικών! Και, θα μπορέσουμε άραγε να σώσουμε μερικούς πολύτιμους τόνους αρχείων και εγγράφων από την εξαίσια γραφειοκρατία μας;;

Και, αν επιβιώσω με κάποιον τρόπο, σίγουρα θα μου λείψει η τέχνη μας: τα υπέροχα σκυλάδικα, τα πολύτιμα αγάλματα των πολιτικών, τα ringtones των κινητών τηλεφώνων, τα ταλέντα του X-Factor, οι μυριάδες καλόγουστες πινακίδες των συνοικιακών καταστημάτων, η εμπνευσμένη σκηνοθεσία των τηλεοπτικών διαφημίσεων, οι συγκινητικές μελωδίες των σούπερ-μάρκετ, οι αριστουργηματικές θεατρικές επιθεωρήσεις, η κηπουρική των νησίδων στην άσφαλτο, οι ζογκλέρ στα φανάρια. Και δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς ΦΠΑ, χωρίς τα μικρά απολαυστικά γεύματα των αεροπορικών εταιριών, χωρίς αθλητικά παπούτσια, χωρίς τη Nestle, χωρίς ψαροταβέρνες και χάμπουργκερ, χωρίς ινστιτούτα αδυνατίσματος, χωρίς λεωφορεία, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς συναγερμούς αυτοκινήτων, χωρίς καρτοκινητά, χωρίς καλλυντικά, χωρίς Facebook! Χωρίς αυτά ο πολιτισμός μας θα χαθεί ανεπιστρεπτί.

Πόσο βαθιά με θλίβει που θα χάσουμε για πάντα όλες εκείνες τις αξιαγάπητες γλυκές τράπεζες! Φαντάζομαι την τραγωδία όλων των άδοξα ακυρωμένων πιστωτικών καρτών του κόσμου, την ανυπόφορη νοσταλγία για τα γκισέ που χάθηκαν, τους αγαπημένους νεκρούς διευθυντές, κι όλα τα πολύτιμα χαρτάκια με τους αριθμούς προτεραιότητας θα είναι πια άχρηστα!

Θα καταστραφούν οι αγαπημένες μας εταιρείες πετρελαίου, η ευρωπαϊκή νομισματική μας ένωση, οι γραφικές μας Βρυξέλες, θα χάσουμε το θεάρεστο έργο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, τη γνώση που μοιράζει ειλικρινά και απλόχερα η NASA, τους λατρεμένους μας πλανητάρχες, τις ωφέλειες του Echelon, το διασκεδαστικό μας χρηματιστήριο, τα δωρεάν SMS, τη λαϊκή σοφία του Google.

Τι αβάσταχτο να χάνεις όλα εκείνα που τόσο αγαπάς, και που τόσα χρόνια ζούσες ανυποψίαστος για τον επερχόμενο χαμό τους, τι οδύνη φέρνουν στον καλοκάγαθο ανθρώπινο νου όλες αυτές οι φριχτές σκέψεις που πλέον γίνονται βασανιστικές και αποτρόπαιες μεγάλες πιθανότητες! Ω, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι… Κανένα άρρωστο μυαλό δεν θα μπορούσε να φανταστεί μεγαλύτερη φρίκη, κι όμως, να που τώρα μια τέτοια φρίκη πάει να γίνει πραγματικότητα!

Τα φριχτά δάση θα πάψουν να καίγονται και θα κατακλύσουν τα πάντα, όλες οι βίλες θα χαθούν, οι κεραίες μας, τα καζίνο μας, τα χιονοδρομικά μας κέντρα, οι πισίνες των ξενοδοχείων, τα ραντάρ, το ράφτινγκ, τι φρίκη! Όλα θα γίνουν ένα απέραντο δάσος! Πόσο ξύλο! Αμέτρητοι τόνοι χαρτιού εφημερίδας που κανείς δεν θα τους παράγει, ούτε εφημερίδες θα υπάρχουν! Θα χάσουμε τις εφημερίδες μας! Τους υπέροχους οδηγούς μαγειρικής, τους οδηγούς συμπλήρωσης φορολογικών δηλώσεων, τις στήλες με τα καλλιτεχνικά κουτσομπολιά, τις προσφορές με κοινωνικές ταινίες, τα ζώδια!

Και…μόλις τώρα σκέφτηκα το χειρότερο απ’ όλα… Τρέμω και μόνο στη σκέψη του… Αν καταστραφεί ο κόσμος…θα καταστραφούν μαζί του και τα δελτία παροχής υπηρεσιών! Τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών! Ο Σύνδεσμος Κατανωλωτών! Τα Τέλη Κυκλοφορίας! Και…ω…θα τελειώσει το Τόλμη και Γοητεία!

Κλαίω από τώρα για τους δύστυχους ανθρώπους που θα επιβιώσουν μετά την καταστροφή...

Τι έχουν να δουν τα μάτια τους! Πρωτάκουστα και ανεπανάληπτα πράγματα θα γίνονται, μετά την καταστροφή: οι φίλοι θα προδίδουν τους φίλους για το συμφέρον, στην πάλη της επιβίωσης! Θα βασιλεύει η ανηθικότητα και η αδικία! Οι περισσότερες οικογένειες θα διαλυθούν! Τα παιδιά θα μεγαλώνουν χωρίς γονείς! Όλοι θα παίρνουν ναρκωτικά για να αντέξουν! Όλοι θα μαχαιρώνουν πισώπλατα ο ένας τον άλλον! Οι άνθρωποι δεν θα ξέρουν τι θα τρώνε, και θα τρώνε ό,τι να’ναι. Άνθρωποι θα πεθαίνουν αβοήθητοι. Μοναξιά! Επιδημίες! Ταραχές! Μόλυνση! Και…το ανήκουστο…δεν θα υπάρχουν χρήματα, κανείς δεν θα έχει χρήματα!

Πώς θα γίνει να αποφευχθούν αυτές οι ανήκουστες συνέπειες της καταστροφής; Είναι αναπόφευκτες, η άτυχη ανθρωπότητα που θα απομείνει, αν απομείνει, θα βιώσει τέτοια ανομολόγητα πράγματα…

Μετα την καταστροφή, όπου όλα θα χαθούν, το φαντάζομαι, οι άνθρωποι δεν θα ξέρουν τίποτε, θα βασιλεύει η άγνοια, και όλοι θα λένε ότι τα ξέρουν όλα, θα κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλον ότι είναι σοφοί! Θα βασιλεύει η ανοησία, οι περισσότεροι άνθρωποι θα είναι ανόητοι, αμαθείς, κομπλεξικοί, μισαλλόδοξοι, τυφλοί. Μετα την καταστροφή, οι άνθρωποι που θα μείνουν θα χάσουν τις αξίες τους, την ειλικρίνειά τους, την ευγένειά τους, την ανωτερότητά τους, και όλοι θα είναι μικροπρεπείς, στερημένοι, αγενείς, ανάξιοι, ξεδιάντροποι, υποκριτές! Μοιάζει απίστευτο, αλλά αυτό θα γίνει! Θα ακμάσει το εμπόριο όπλων! Θα γίνονται πόλεμοι για τις πηγές ενέργειας! Και οι άνθρωποι δεν θα έχουν πατρίδα! Και θα πάψουν και να ταξιδεύουν σε όλον τον κόσμο! Θα χάσουν τη μεγάλη και ειλικρινή πίστη τους στον Θεό, θα δαιμονοποιηθούν, θα πάψουν να είναι καλοί και γεναιόδωροι, θα σταματήσουν να βοηθούν ο ένας τον άλλον, θα πάψουν να εξερευνούν, και…ω…δεν θα μαθαίνουν καινούργια πράγματα! Όλα αυτά τα φριχτά πράγματα θα γίνουν, και άλλα πάρα πολλά, ακόμη πιο απίστευτα, μετά την καταστροφή, για τους άτυχους που θα επιβιώσουν…

Αν καταστραφούν τα σπίτια μας, θα χάσουμε τους καναπέδες μας, τις τηλεοράσεις μας, τα ποπ-κορν, τα υγρά καθαρισμού τζαμιών, τα αποσμητικά, τις ηλεκτρικές σκούπες, τις τοστιέρες μας! Θα χάσουμε τα κομπιούτερ μας!!!

Και το χειρότερο; Λοιπόν, τι φρίκη, δεν θα έχει πια καμιά αξία ο Μαρξισμός μας, ο Μοντερνισμός μας, η Ψυχανάλυση, η Στατιστική, ο Ορθολογισμός μας, η Κοινωνιολογία μας, η Επιστημολογία μας, η Εμπειρογνωμοσύνη μας, οι γραβάτες μας, και η υπέροχη Δημοκρατία μας! Και…δεν θα έχουμε πια δικηγόρους! Θα χάσουμε τους δικηγόρους μας!

Έρχεται η συντέλεια του κόσμου. Έρχεται. Είναι σχεδόν εδώ. Θα καταστραφούν οι χιλιάδες μάρκες παντελονιών, οι πολυβιταμίνες, τα τζιπ, οι ρετσίνες, τα απορροφητικά χαρτιά κουζίνας, οι εισπρακτικές εταιρείες, η Ποπ, το msn, οι τσιχλόφουσκες, τα Πόκεμον, τα όργανα γυμναστικής, τα διαφημιστικά μας έντυπα, τα γιώτ μας, τα ντοκιμαντέρ με ζώα, οι πολυαγαπημένες μας ασφαλιστικές εταιρείες! Θα χαθούν και οι συντάξεις του δημοσίου! Θα καταστραφεί το γκαζόν, η κοινωνική δικαιοσύνη, το ψωμί ολικής αλέσεως, θα καταστραφούν τα γυάλινα κλουβιά με τα σκυλάκια στις βιτρίνες, οι τηλεπαρουσιάστριες, οι εταιρικοί ουρανοξύστες, τα σεσουάρ, τα φανάρια κυκλοφορίας, τα παρκόμετρα και τα πάρκινγκ, οι επιχορηγήσεις, τα δελτία τύπου, οι κρέπες, τα αντηλιακά με υψηλό δείκτη προστασίας, τα θεατρικά του Τσέχωφ, η ανακύκλωση, τα ψητά κοτόπουλα, τα πανηγύρια, τα λιοντάρια, τα πορσελάνινα φλυτζάνια, οι ψευδοροφές, τα αυτόματα ασανσέρ, τα καλοπιστικά φυτά εσωτερικών χώρων, τα ντουλάπια της κουζίνας!

Τι τιτάνια και τρομερότατη τραγωδία, λένε ότι ο κόσμος θα καταστραφεί, αυτός ο ανώτερος και αξιοθαύμαστος καλός κόσμος μας, αυτός ο κόσμος που τον αγαπώ τόσο πολύ, και που φοβάμαι τόσο πολύ μήπως τον χάσω, αυτός ο πολύτιμος καλός κόσμος θα καταστραφεί. Θα χαθεί κι η καταπληκτική ζωή μας, η μοναδική ιδιαιτερότητά μας, η υπέροχή μας καθημερινότητα, οι καταπληκτικές μας γνώσεις, η σοφία μας, οι ανεπανάληπτες περιπέτειές μας, οι υπέροχοι έρωτές μας, οι τεράστιες περιουσίες μας, η μεγάλη ευτυχία μας, η απίστευτη καλοσύνη μας, η αρμονία μας, ο παράδεισός μας. Όλα θα τελειώσουν!

Από την άλλη, ίσως, ω…ίσως, όλα αυτά να είναι απλώς μια καταστροφολογία! Φήμες, διαδόσεις, φανταστικά σενάρια, μια καταστροφολογία που διαδίδεται ανήθικα και ψεύτικα, διαβλητικά. Γιατί όχι; Έχει ξαναγίνει πολλές φορές στο παρελθόν. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τι ποταπό, αναρωτιέμαι ποια κακά και άρρωστα φαντασιόπληκτα μυαλά διαδίδουν μια τέτοια καταστροφολογία. Τώρα που το σκέφτομαι, θα ψάξω να βρω καμιά διάψευση…

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

Έφυγε ο Γιάννης Φουράκης

Σήμερα Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου, στις 7.00' μμ, απεβίωσε ο συγγραφέας Ιωάννης Φουράκης.

Η θλίψη μας είναι πολύ μεγάλη για την μεγάλη απώλεια του σημαντικού αυτού διανοητή, που υπήρξε υποδειγματικός φίλος, δάσκαλος, πατέρας, και ένας άνθρωπος ιδιαίτερης σοφίας και έμπνευσης, πολυμάθειας και καλοσύνης.

Αιωνία του η μνήμη.


Ο Γιάννης Φουράκης έφυγε αδίκως πρόωρα, σε ηλικία 73 ετών, κι ενώ είχε ακόμη έργο να παρουσιάσει, είχε ενέργεια και θέληση και πολλά νέα σχέδια, καθώς και πολλούς ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν και στους οποίους ήθελε να προσφέρει περισσότερα.
Άφησε πίσω του τον άξιο γιό του Τάλω και την αγαπημένη του σύζυγο Μάρω, πολλούς καλούς φίλους και συγγενείς, συνεργάτες, συνταξιδιώτες και πολλούς νεαρούς μαθητές.
Όποιος τον γνώριζε προσωπικά τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε, το ίδιο και οι χιλιάδες αναγνώστες του και θερμοί θαυμαστές του στην Ελλάδα και στον κόσμο.

Υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο ενώ έγραφε στο γραφείο του για τη μοίρα της Ελλάδας, και έδωσε τη μεγάλη μάχη για τη ζωή του επί ενάμισι μήνα σε τέσσερα νοσοκομεία, όπου γίναμε μάρτυρες θαυμάτων ξανά και ξανά, σαν κάτι να προσπαθούσε να τον βοηθήσει και να τον κρατήσει στη ζωή, αλλά στο τέλος ο ταλαιπωρημένος οργανισμός του δεν άντεξε και οδηγήθηκε στην απελευθέρωση και στο τελευταίο ταξίδι πέρα από την πύλη...


Μεγάλος και συγκινητικός παρασκηνιακός αγώνας έγινε για να σωθεί η ζωή του Γιάννη, σε πολλές επείγουσες περιστάσεις και υπό δύσκολες συνθήκες επί εβδομάδες, από καλούς φίλους, καθηγητές που τον αγαπούσαν, καλούς γιατρούς και επιστήμονες, σεμνούς σημαντικούς ανθρώπους και μεγάλους παράγοντες της χώρας, και ανιδιοτελείς ανθρώπους που προσπάθησαν να τον βοηθήσουν ο καθένας με τις δυνάμεις του. Η οικογένεια του και οι φίλοι του, τούς ευχαριστούμε για την αγγελική βοήθειά τους και για το αληθινό ενδιαφέρον τους για έναν αξιόλογο δάσκαλο και υπέροχο άνθρωπο, που η μόνη του περιουσία ήταν και είναι η ειλικρινή αγάπη των ανθρώπων στο πρόσωπό του, το «πυραιθέριο όραμα», τα βιβλία και η γνώση.

Τους τελευταίους μήνες είχε ξεκινήσει να γράφει την αυτοβιογραφία του, με τον τίτλο "Ευλογημένη Φτώχεια", (ένα συγκινητικό μέρος της οποίας διαβάσαμε μια νύχτα μαζί και μού έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση). Κι, επίσης, λίγες μέρες πριν το μοιραίο επεισόδιο, αποφάσισε να γράψει ένα νέο βιβλίο για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, για τη σύνδεσή της με αντίστοιχες καταστάσεις του παρελθόντος (ο Γιάννης πίστευε -και αποδείκνυε- ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται), και για τα συμπεράσματά του για το μέλλον των Ελλήνων.
Ήταν τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός του για αυτό το νέο του έργο, που μέσα σε τέσσερις ημέρες είχε γράψει πάνω από εβδομήντα σελίδες, ξενυχτώντας ασταμάτητα στο γραφείο του μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, χωρίς ιδιαίτερη ξεκούραση, φαγητό και ανάπαυλα.
Κι έτσι, τα χαράματα της τέταρτης ημέρας, την ώρα που ακόμη έγραφε, κυριολεκτικά κατέρρευσε στο πάτωμα του γραφείου του χάνοντας τις αισθήσεις του, χτυπημένος από το εγκεφαλικό επεισόδιο, (σαν κάτι να ήθελε να τον εμποδίσει να συνεχίσει, όπως το βλέπω εγώ), όπου και τον ανακάλυψε ένας φίλος του επισκέπτης αρκετές ώρες αργότερα και ειδοποιήθηκαν οι δικοί του και κάλεσαν το ασθενοφόρο. Έπεσε, δηλαδή, στο πεδίο της συγγραφικής μάχης, εμπνευσμένος και ενθουσιώδης μέχρι το τέλος.


Και ξεκίνησε η μάχη για τη ζωή του, με μια μεγάλη περιπέτεια στα νοσοκομεία, κατά την οποία, από ένα σημείο κι έπειτα, το ζωντανό ακόμη πνεύμα του επικοινωνούσε μαζί μας με ανεπαίσθητα νοήματα και χειρονομίες, δίνοντάς μας ελπίδα και αισιοδοξία για τη ζωή ακόμη και μέχρι την τελευταία στιγμή... Στο τέλος έφυγε βιαστικά, σαν να είχε αργήσει στο κάλεσμα από αλλού, διακριτικά, ευγενής όπως πάντα.

Η οικογένειά του και οι φίλοι του και οι αναγνώστες του, τον αποχαιρετούμε σε μια σεμνή τελετή κηδείας στην Αθήνα, το μεσημέρι της Παρασκευής 3 Δεκεμβρίου, στις τρεις, στον ναό της Αγ. Παρασκευής, στην Αγ. Παρασκευή (και στο κοιμητήριο της Αγ. Παρασκευής). Εγώ πιστεύω ότι ο φίλος μου ο Γιάννης δεν θα είναι εκεί (παρά μόνο το σώμα του), και μάλλον προτιμότερο θα ήταν να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε την πορεία του από το αστεροσκοπείο...



Ο Γιάννης Φουράκης με τίμησε με την επιστήθια φιλία του επί 17 χρόνια, και υπήρξα αμέτρητες φορές αυτόπτης μάρτυρας της μεγάλης καλοσύνης του, της σοφίας του, των ερευνών και μελετών του, των πολύ ιδιαίτερων γνωριμιών του και επαφών του, των διαισθήσεών και διοράσεών του, και ενός πλήθους παράδοξων περιστατικών στα οποία πρωταγωνιστούσε σαν ήρωας παράξενων μυθιστορημάτων, αποδεικνύοντας ότι η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα...
Υπήρξε συμπονετικός δάσκαλός μου, συνταξιδιώτης και συνεργάτης μου, ακόμη και κουμπάρος μου, ενώ πολλές φορές στη ζωή μου λειτούργησε σαν δεύτερος πατέρας μου, καλός σύμβουλος, πομπός μεγάλης έμπνευσης, αινιγματικής πληροφόρησης, εκκεντρικών θεωριών και συνταρακτικών ανακαλύψεων.
Όπως είναι γνωστό, ο Γιάννης Φουράκης μού έχει παραχωρήσει μια πληθώρα συναρπαστικών συνεντεύξεων που έχουν συζητηθεί πάρα πολύ μέσα στα χρόνια και έχουν προκαλέσει πολλές αλυσιδωτές αντιδράσεις, ενώ δεν είναι λίγες οι δημοσιεύσεις που κάναμε μαζί πάνω σε ένα σωρό ενδιαφέροντα ζητήματα, με αξιόλογα κείμενά του, που πάντα λειτουργούσαν συνοδευτικά των πολύ ιδιαίτερων βιβλίων του. Ήταν ένας πάρα πολύ τολμηρός, άφοβος, αλλά και ευγενής και γενναιόδωρος άνθρωπος.
Παντού και πάντα δήλωνε «Αιθεροβάμων», και αληθινά θύμιζε τον αγαπημένο μου ήρωα, τον Δον Κιχώτη. Τον γνωρίζω πολύ καλά, ήταν και είναι ένας αυθεντικός οραματιστής και ένας μεγάλος ονειροπόλος.

Αν και πολλοί άνθρωποι τον γνωρίζουν ως έναν ικανό συνωμοσιολόγο (ίσως τον πιο φημισμένο Έλληνα συνωμοσιολόγο και τολμηρό αναλυτή απαγορευμένων θεμάτων), ο Γιάννης Φουράκης ήταν ένας πολύ διαβασμένος και βαθύτατος γνώστης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, με απαράμιλλες εξειδικευμένες μελέτες και συγκρητιστική εποπτεία επί όλων των ειδικών θεμάτων που είχαν να κάνουν με την αρχαία Ελλάδα, με τα έργα των αρχαίων φιλοσόφων και συγγραφέων, με τον αρχαίο μυστικισμό, την ελληνική μυθολογία (ο μεγαλύτερος γνώστης της μυθολογίας, που εγώ ξέρω), όπως και με την αρχαία και τη νεότερη Ιστορία της Ελλάδας.
Αλλά είχε ασχοληθεί ακόμη και με ασυνήθιστα πεδία γνώσης, όπως η φυσιογνωμική, η αστροθεολογία, η μυθολογική γλωσσολογία, οι αρχαίες θρησκείες, η οιωνοσκοπία, η σημειολογία, κ.ά.. Ενώ το φόρτε του ήταν πάντα η παρατηρητική και εμπνευσμένη παρακολούθηση της επικαιρότητας και των παρασκηνίων της.
Στη ζωή του είχε μια μεγάλη και περιπετειώδη καριέρα στη δημοσιογραφία, στην πολιτική κριτική, στις γεωπολιτικές αναλύσεις, στις ιστορικές έρευνες, ενώ γνώριζε κυριολεκτικά χιλιάδες αξιόλογους ανθρώπους και πολλές σημαντικές προσωπικότητες.
Είχε μια μεγάλη και ενθουσιώδη αγάπη για την Ελλάδα και τους Έλληνες και τον ιδιόρρυθμο ελληνικό πολιτισμό, όπως και για την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη (γεννήθηκε στα Χανιά).
Αγαπούσε πολύ τη νεολαία και οι νέοι που τον γνώριζαν τον αγαπούσαν εξίσου πολύ. «Η μόνη μας ελπίδα είναι οι νέοι άνθρωποι, δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλον», μού έλεγε και μου ξαναέλεγε. Μακάρι, κάπως, να τον δικαιώσουν.

(Ο Γιάννης Φουράκης κι εγώ μαζί με τον φίλο μας αστροφυσικό καθηγητή Χρήστο Γούδη)

Τι παράξενο, σήμερα που έφυγε ο Γιάννης από τον κόσμο, ανακοινώθηκε στα δελτία ειδήσεων όλου του κόσμου, κάτι που εδώ και λίγο καιρό ξέραμε και περιμέναμε, ότι η NASA αύριο "πρόκειται να κάνει μια επίσημη ανακοίνωση για την ανακάλυψη εξωγήινης ζωής"! (...άσχετα, τελικά, με το τι ανακοίνωσαν, παραδόξως...)
Πρόκειται για την αρχή πολύ μεγάλων και συγκλονιστικών γεγονότων για την ανθρωπότητα, κατά τη γνώμη μου, πολλά έχουν να ακολουθήσουν...
Είναι κρίμα που δεν θα έχουμε δίπλα μας τον Φουράκη για να τα συζητήσουμε όλα αυτά όπως πάντα. Τα περιμέναμε μαζί.
Τώρα, αυτός έχει περάσει πλέον από την πλευρά των μυστηρίων...

[Θέλω να γράψω πολλά για τον Γιάννη Φουράκη αλλά η θλίψη μου δεν με αφήνει αυτή τη στιγμή να πω όσα θέλω, και το ίδιο ισχύει και για άλλους φίλους του που θέλουν να γράψουν για αυτόν, έχω πολλές μνήμες κατά νου, ενώ έχω στα χέρια μου και αρκετά αδημοσίευτα κείμενά του και μερικές σημαντικές ανέκδοτες συνεντεύξεις του και σημειώσεις του, και σίγουρα πολλά σημαντικά μηνύματα θα προκύψουν: θα ετοιμάσουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα για το έργο του, για τα τελευταία σχέδια και οράματά του, και για τη μνήμη του, στο επόμενο τεύχος (136) του περιοδικού Strange. Σας παραπέμπω εκεί, λοιπόν, ελπίζω, για περισσότερα)...]


Για την ξαφνική απώλειά του Γιάννη Φουράκη από τον κόσμο μας, θρηνεί η «Ομάδα Έψιλον», τα «παιδιά του 1983», οι μεγάλοι Έλληνες μύστες, οι ανώτεροι εξωγήινοι επόπτες μας, ο απόκρυφος ήλιος, οι μυστικές φυλές, οι αρχαίοι θεοί της Ελλάδας, οι ήρωες, οι αρχαίοι συγγραφείς, οι Δελφοί, ο Ταϋγετος, η Έφεσος, η Κρήτη, η Θεσσαλονίκη, ο Όλυμπος, το Άγιο Όρος, η Ιρλανδία, το Αιγαίο πέλαγος, ο Σείριος, ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας, η μεγάλη Ελλάδα των αιθέρων, το Βασίλειο των Ουρανών.

Η μεγάλη του ψυχή ταξιδεύει για το άστρο από το οποίο προήλθε (όπως πάντα ήθελε).
Τον αποχαιρετούμε σηκώνοντας το χέρι ψηλά προς την έναστρη νύχτα.




«Εμείς που παντού την Περιπέτεια αναζητούμε
Δεν είμαστε οι εχθροί σας.
Να σας χαρίσουμε θέλουμε
αδιάβατες μυστικές περιοχές
όπου το μυστήριο σαν άνθος μαγικό φυτρώνει
για κείνον που θέλει να το δρέψει.
Τον οίκτο σας
για εμάς που πολεμούμε
στα σύνορα του απεριόριστου και του μελλοντικού...»

(Απολλιναίρ)


Παντελής Γιαννουλάκης

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share: