Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

«–Δεν μου είπες, τελικά υπάρχει θησαυρός στο διπλανό σπίτι;
–Ποιο σπίτι; Δεν υπάρχει κανένα σπίτι εδώ δίπλα.
–Ε, τότε ας φτιάξουμε ένα..»

(Marx Brothers)

Περνάμε μια ολόκληρη ζωή αναζητώντας τη «μεγάλη αλήθεια», διερωτώμενοι για τη φύση του κόσμου και του ανθρώπου, για τα μυστήρια του πνεύματος, για την ορθή αντίληψη της πραγματικότητας και για το νόημα της ζωής. Και διαφεύγει σχεδόν από όλους μας ότι την αλήθεια την ξεχωρίζει μόνο η πιο αγνή ματιά, ότι οι πρώτες εντυπώσεις για κάποιον παράξενο λόγο είναι πάντα σωστές, και πως, οτιδήποτε κι αν επιχειρήσαμε να πιστέψουμε για όλα αυτά, το βασίσαμε σε στοιχεία που αποκτήσαμε καθ' οδόν στη ζωή, και το μόνο που τελικά καταλάβαμε είναι ότι μάλλον είμαστε μπερδεμένοι ή εξαπατημένοι.

Αν υπάρχει κάποια αυταπόδεικτη αλήθεια για τον κόσμο και για τη ζωή, κάτι που κρύβεται πίσω από όλα τα πράγματα που ξέρουμε, μια αλήθεια φυσική και αναμφισβήτητη, τότε αυτήν την αλήθεια την ξέρουν τα μικρά παιδιά. Αυτά είναι που βλέπουν τον κόσμο χωρίς προηγούμενες ερμηνείες και εντυπώσεις, χωρίς παρεξηγήσεις και αυταπάτες, τον βλέπουν όπως στ' αλήθεια είναι: μυστηριώδης και υπέροχος και θαυμαστός, γεμάτος θαύματα, περιπέτεια και έκσταση. Τα παιδιά βλέπουν τα πράγματα όπως στ' αλήθεια είναι, φυσικά, αυθόρμητα, χωρίς τεχνητές ερμηνείες, χωρίς αδικία, χωρίς καμία αβεβαιότητα.
Κι αφού όλοι μας ήμασταν κάποτε παιδιά, πώς είναι δυνατόν να ξεχάσαμε τους θησαυρούς αυτής της φωτισμένης αντίληψης των πραγμάτων; Κι αφού όλοι μας ποθήσαμε κάποτε να ανακτήσουμε τον χαμένο κόσμο της παιδικής μας ηλικίας, γιατί ποτέ δεν κάναμε το βήμα να θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο κοιτούσαμε τότε τον κόσμο γύρω μας;
Όσοι έχουν οι ίδιοι παιδιά, διακρίνουν κάτι από αυτόν τον χαμένο παράδεισο, το βλέπουν στο βλέμμα των παιδιών τους. Εγώ ο ίδιος, κάθε μέρα, παρατηρώ τον μικρό μας γιό να εξερευνεί με δέος τα πάντα και να ανακαλύπτει ένα υπέροχο θαύμα πίσω από κάθε απλή υπόθεση της καθημερινότητας και του περιβάλλοντος, πίσω από κάθε ιδέα ή λέξη, εικόνα ή ήχο, αντικείμενο ή θέα.
Το βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια, με λεπτομέρειες, και αυτό με βοηθά να το θυμηθώ και στη δική μου περίπτωση: ο κόσμος είναι ένα μέρος θαυμάτων και μυστηρίων όταν είσαι παιδί. Και δεν αλλάζει όταν μεγαλώνεις. Εσύ είσαι που αλλάζεις. Η αλήθεια παραμένει, εσύ είσαι που την έχασες. Όταν είσαι παιδί, ο Παράδεισος σου ανήκει. Και όταν μεγαλώνεις είσαι σαν εκπεσόντας άγγελος, σαν εξόριστος από τον Παράδεισο, σαν προδότης της πατρίδας σου ή σαν άρρωστος που πάσχεις από αμνησία ενώ κάποτε ήξερες τα πάντα.
Ναι, όταν είσαι παιδί, μοιάζεις με τον Αδάμ στον θρυλικό Κήπο του Παραδείσου, που ήταν ο πρώτος που γνώρισε τα πάντα για πρώτη φορά, τη φύση, τον Θεό, τα δέντρα, τα ζώα, τον σύντροφο, το καλό και το κακό, το σεξ, τον άνεμο, τον ουρανό, τις λέξεις, και έδωσε τα ονόματά τους σε όλα τα όντα και τα φυτά.

Όταν είσαι παιδί, τα χωράφια με το σιτάρι μοιάζουν γεμάτα από χρυσάφι που ανεμίζει και λάμπει, που δεν θα θεριστεί ποτέ και θα είναι για πάντα αθάνατο, για πάντα ίδιο με την πρώτη στιγμή που το είδες. Και ό,τι βλέπεις, πιστεύεις ότι υπήρχε από πάντα αιώνια και θα υπάρχει για πάντα αιώνια. Η έννοια της αιωνιότητας είναι έμφυτη μέσα μας, η σκέψη της είναι φυσική και αυθόρμητη.
Αυτό που δεν υπήρχε μέσα μας είναι η έννοια της σπουδαιότητας, η σημασία, που εννοιολογείται από την εξαίρεση. Όλα τα πράγματα ήταν σπουδαία και σημαντικά, μέχρι και τα πιο ευτελή, τα πιο ασήμαντα, τα πιο αδιάφορα για τους μεγάλους, τα πιο δεδομένα.
Η σκόνη, το χώμα και οι πέτρες των δρόμων ήταν πολύτιμες σαν διαμάντια και σπουδαίες σαν τεχνουργήματα. Κάθε παράξενο φύσημα του ανέμου ήταν αιτία δέους και θαυμασμού. Η πόρτα του σπιτιού, ο φράχτης του κήπου, στην αρχή ήταν το τέλος του κόσμου. Κι η εξερεύνηση ήταν η μόνη σημαντική υπόθεση, το ίδιο και το παιχνίδι, η χαρά, η αγάπη.

Θυμάμαι ένα υπέροχο απόσπασμα από το σπανιότατο και εξαίσιο βιβλίο του ποιητή και μυστικιστή Thomas Traherne (1637-1674), Centuries of Meditation (Αιώνες Διαλογισμού), που, κατά την εποπτεία μου, ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να περιγράψει το πως βλέπουν τα παιδιά τον κόσμο:

«Τα πράσινα δέντρα, όταν τα είδα για πρώτη φορά μέσα από τις πύλες του κήπου, με κατέπληξαν και με γέμισαν με πρωτόγνωρη έκσταση. Η γλυκύτητα και η παράξενη ομορφιά τους έκαναν την καρδιά μου να χοροπηδήσει, και, σχεδόν τρελός από την έκσταση, κατάλαβα ότι ήταν τα πιο παράξενα και υπέροχα πράγματα που είχα δει. Και οι άνθρωποι! Ω, τι σεβάσμια και θαυμαστά πλάσματα που έμοιαζαν οι ενήλικοι! Ήταν σαν αθάνατα και σοφά Χερουβείμ! Και τα νεαρά αγόρια έμοιαζαν με λαμπερούς σπινθηροβόλους αγγέλους, και τα νεαρά κορίτσια φάνταζαν σαν Σεραφείμ, παράξενα δείγματα υπέροχης ζωής, φρεσκάδας και ομορφιάς! Τα αγόρια και τα κορίτσια που έτρεχαν και έπαιζαν στους δρόμους, ήταν σαν κινούμενα διαμάντια και λαμπερά πολύτιμα κοσμήματα. Δεν γνώριζα ότι είχαν γεννηθεί, ούτε ότι πρέπει να πεθάνουν.
»Όλα τα πράγματα ζούσαν. Και όλα τα πράγματα ζούσαν αιώνια, το καθένα στο σωστό μέρος. Η αιωνιότητα εκδηλωνόταν στο φως της ημέρας, και κάτι το άπειρο εμφανιζόταν πίσω από τα πάντα, κάτι που ψιθύριζε στις προσδοκίες μου και κινούσε κάθε μου επιθυμία. Η ίδια η πόλη έμοιαζε να στέκει στον παράδεισο, ή να είναι χτισμένη στον ουρανό.
»Οι δρόμοι ήταν δικοί μου, οι ναοί ήταν δικοί μου, όλα τα παιχνίδια ήταν δικά μου, οι άνθρωποι ήταν δικοί μου, τα ρούχα τους που έλαμπαν σαν ασήμι και χρυσό ήταν δικά μου, το ίδιο και τα λαμπερά τους μάτια, το όμορφο δέρμα τους, τα εκφραστικά τους πρόσωπα. Οι ουρανοί ήταν δικοί μου, δικός μου ήταν και ο ήλιος και το φεγγάρι και τα αστέρια, που έβγαιναν εκεί πάνω μόνο για μένα, κι όλος ο κόσμος ήταν δικός μου, κι εγώ ήμουν ο μόνος παρατηρητής του, ο μόνος που τον απολάμβανε.
»Δεν ήξερα καμιά βάναυση ορθότητα, κανέναν περιορισμό, κανένα εμπόδιο, καμιά κατάταξη, καμιά υποδιαίρεση, κανένα όριο. Όλες οι υποθέσεις του κόσμου ήταν δικές μου, όλα τα όρια και τα περιεχόμενα δικά μου, όλοι οι θησαυροί του κόσμου και όλοι οι κάτοχοί τους ήταν δικοί μου.
»Αλλά, αργότερα, πολλά συνέβησαν και διαφθάρηκα, μολύνθηκα, και αναγκάστηκα να μάθω τα βρώμικα τεχνάσματα αυτού του κόσμου. Και τώρα προσπαθώ να τα ξεμάθω, και να γίνω όπως κάποτε ήμουν, ένα μικρό παιδί και πάλι, για να εισέλθω στη Βασιλεία των Ουρανών…»

Ο Traherne, που πίστευε ότι η Ουτοπία είναι εδώ και τώρα μαζί μας αλλά δεν τη βλέπει κανείς, μέσα από το έργο του δήλωνε με τον πιο όμορφο και αισιόδοξο τρόπο ότι όλοι μας μπορούμε να αποκτήσουμε ξανά το φωτεινό όραμα του βλέμματος των παιδιών, και να επιστρέψουμε στον χαμένο Παράδεισο, αρκεί να μπορέσουμε, σαν πρώτο βήμα, να δώσουμε αξία στα «μέγιστα, όμως κοινά και απλά πράγματα»: τον ήλιο, τον ουρανό, τον άνεμο, τα φτερά των πουλιών και των πεταλούδων, τα κεραμίδια μετά τη βροχή, αντί να λαχταρούμε συνεχώς οφέλη, τιμές και πλούτη. Ο αληθινός κόσμος μας αποκρύπτεται, κρύβεται από το διεφθαρμένο βλέμμα μας και από τη φοβισμένη καρδιά μας, και είναι δυνατόν να μας αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο αν μπορέσουμε να τον κοιτάξουμε με την αγάπη και το δέος του παιδιού. Έλεγε ότι όλοι μας ζούμε μέσα στα θαύματα, αλλά κανείς δεν το θυμάται. Ήταν ο ταπεινός γιος ενός τσαγκάρη, κι έγινε ένας μεγάλος ποιητής που αντίκρισε τον Θεό…

Δεν γνωρίζουν πολλοί την όμορφη παράδοση ότι, όταν ο Αδάμ και η Εύα εξορίστηκαν από τον Παράδεισο, τους επιτράπηκε να πάρουν μαζί τους ένα γαϊδουράκι. Οι πρωτόπλαστοι απομακρύνθηκαν από τον Παράδεισο, ανατολικά της Εδέμ, μαζί με ένα ταπεινό γαϊδουράκι, ένα πλάσμα που από τότε έχει συνηθίσει αδιαμαρτύρητα να υποφέρει και να σηκώνει το φορτίο του.
Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι αυτό το γαϊδουράκι (που αργότερα θα γίνει άλογο, έπειτα θα βγάλει το κέρατο της σοφίας και θα γίνει μονόκερως, και έπειτα θα αποκτήσει φτερά και θα γίνει πήγασος), είναι ένα απόκρυφο σύμβολο για τη φαντασία. Το μόνο αληθινά δικό μας πράγμα που έχουμε, είναι η φαντασία μας, κι αυτό είναι το μόνο δώρο που μας δίνει την οπτική όλων των πραγμάτων που δεν έχουμε, όλων εκείνων που έχουμε χάσει, όλων εκείνων που δεν ξέρουμε. Είναι μια σπίθα του Δημιουργού μέσα μας, είναι το ίδιο μας το πνεύμα: η δημιουργική μας σκέψη, η στάση μας απέναντι στο μυστήριο του κόσμου, ο στοχασμός μας, τα όνειρά μας. Κατά τη γνώμη μου, το Φανταστικό είναι η σημαντικότερη υπόθεση του ανθρωπίνου όντος.
Τα παιδιά αποτελούν ενσαρκώσεις του ίδιου του Φανταστικού της ανθρωπότητας μας. Το βλέμμα του παιδιού είναι η προσωποποίηση της επέκτασης της πραγματικότητας προς το θαυμαστό: η χαμένη παιδική μας ηλικία, τα χαμένα όνειρά μας, ο χαμένος αληθινός κόσμος, ο χαμένος Παράδεισος.

Διαβάζω ένα όμορφο αυτοβιογραφικό απόσπασμα που έγραψε ο ονειροπόλος συγγραφέας και στοχαστής, Herman Hesse:

«Σαν όλα τα μικρά αγόρια αγαπούσα και ζήλευα ορισμένα επαγγέλματα: του κυνηγού, του βαρκάρη, του ακροβάτη, του εξερευνητή των αρκτικών περιοχών. Αλλά πολύ περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο ήθελα να γίνω μάγος. Αυτή ήταν η βαθύτερη, πιο έντονη παρόρμηση μου –σε σχέση με μια ορισμένη δυσαρέσκεια γι’ αυτό που οι άλλοι αποκαλούσαν πραγματικότητα, που πολλές φορές μου άφηνε την εντύπωση ότι δεν ήταν τίποτ’ άλλο από μια ανόητη συνομωσία των μεγάλων. Από πολύ μικρός, πότε με φόβο και πότε με περιφρόνηση, απέρριπτα αυτήν την πραγματικότητα και καιγόμουνα από την επιθυμία να της κάνω μάγια, να την μεταμορφώσω, να την υπερβώ…»

Αυτή η έντονη επιθυμία για υπέρβαση της πραγματικότητας, είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων των ονειροπόλων ανθρώπων που δεν έχουν χάσει την κληρονομιά μας του Φανταστικού: της ψυχικής μας αλήθειας για τον κόσμο και τον εαυτό.
Το Φανταστικό, η ξέφρενη και θαυμαστή παιδική ηλικία του εαυτού μας –πριν αυτός κουραστεί, πληγωθεί, παραδοθεί, και πριν ξεχάσει τα πάντα για την αλήθεια του κόσμου– λειτουργεί σαν ένα κάλεσμα για υπέρβαση και για ατομική ελευθερία, που αντηχεί από τα τρίσβαθα της ανθρώπινης ύπαρξης. Κι αυτό το κάλεσμα είναι πολύ πραγματικό, αληθινά πραγματικό, και οι προοπτικές που διαγράφει, οι δίοδοι εξόδου από το τέλμα, είναι επίσης αληθινά πραγματικές. Γιατί η μόνη αληθινή πραγματικότητα είναι η εσωτερική, η μόνη αληθινή κατασκευή είναι αυτή που δομεί την ψυχή και τον νού μας, και βρίσκεται στην πιο πολύτιμη μορφή της στην πρότερη αυθεντική και φυσική της κατάσταση: όταν ήμασταν παιδιά. Τότε που γνωρίζαμε την αληθινή χρήση του παράξενου και ελεύθερου μηχανισμού του σύμπαντος, του αληθινού σύμπαντος: αυτού που κρύβουμε μέσα μας και όχι αυτού που μας εξηγεί η αστρονομία και η φυσική, και αυτού που βλέπουμε αυθόρμητα και φυσικά γύρω μας, για πρώτη φορά, χωρίς επίπλαστες ερμηνείες.

Η μόνη πραγματικότητα είναι αυτή που όλοι μάς κρύβουν: Ο άνθρωπος είναι ένα σύμπαν από μόνος του.

Νιώθω ότι η αποστολή μας στον κόσμο δεν είναι απλά να ζήσουμε, αλλά να τον αγαπήσουμε, να παίξουμε μαζί του, να τον εξερευνήσουμε και να τον υπερβούμε. Νιώθω ότι πρέπει να αντιταχθούμε πολεμικά σε κάθε άνθρωπο, ιδέα, αξία, θεσμό, δόγμα, που θέλει να μας εμποδίσει να το κάνουμε αυτό. Άλλωστε αυτός δεν είναι ο ουσιαστικός αγώνας για την πνευματική ελευθερία;

Αυτό είναι που νιώθει τόσο απλά και ξεκάθαρα ένα παιδί. Είναι πολύ πρόσφατη η άφιξη του στον κόσμο μας για να έχει ξεχάσει την αποστολή του. Νομίζω ότι μεγαλώνοντας την ξεχνάμε, μάς μαθαίνουν με αυστηρότητα τόσα πολλά για την χρήση του μηχανισμού που διευθύνει το εργοστάσιο που κατασκευάζει την καθημερινότητα μας, που ξεχνάμε τελείως τις συμπαντικές και φυσικές αλήθειες που γνωρίζαμε σαν παιδιά. Τα παιδιά ξέρουν, ίσως γι’ αυτό να «τους ανήκει η βασιλεία των ουρανών».
Μεγαλώνοντας ξεχνάμε, απογοητευόμαστε, αποκαρδιωνόμαστε, κουραζόμαστε, βαριόμαστε και λειτουργούμε σαν μαριονέτες ενός αόρατου οργανοπαίκτη. Είναι φρικτό, ούτε καν η σκέψη μας δεν εξαιρείται. Μαθαίνουμε να υπακούμε ακόμη και μέσα στις σκέψεις μας, και το πρώτο διανοητικό παραστράτημα το θεωρούμε ως κάποιο είδος «ανωμαλίας». Έχουμε διδαχτεί και συνηθίσει ένα σωρό ψέματα που τα θεωρούμε για απόλυτες αλήθειες, έτοιμες να καταδικάσουν ως ψέμα το κάλεσμα της παιδικής φαντασίας, χωρίς να μπορούν να αντικρίσουν κατά πρόσωπο το μέγεθος του ψέματος τους, τόσο γιγάντιο είναι. Κάτι σκοτώνει το παιδί μέσα μας για να στερήσει από την ανθρωπότητα την θαυμαστή της προοπτική.
Γύρω μας περιπλανιούνται σαν μηχανικές σκεπτόμενες σάρκες, άνθρωποι που κουβαλούν μέσα τους ένα νεκρό ή ετοιμοθάνατο παιδί. Ίσως αυτή να είναι η «ανάσταση» που πρέπει να μελετήσουμε και να κατορθώσουμε. Να νικήσουμε τον θάνατο που μας διδάσκουν μέρα με την ημέρα οι αόρατοι αφέντες μας, που έχουν εισβάλλει τόσο μελετημένα μέσα μας, που όταν ακούμε τη φωνή τους νομίζουμε ότι ακούμε τη δική μας. Το παιδί πρέπει να ξυπνήσει, γιατί ονειρεύεται όλο αυτό το κακάσχημο και θλιμμένο όνειρο.
Το παιδί μέσα μας θέλει να γίνει μάγος, να κάνει μάγια σ’ αυτήν την πραγματικότητα, να την μεταμορφώσει, να την υπερβεί. Είναι αλήθεια: μπορεί να το κάνει. Κάποτε το έκανε χωρίς να ξέρει απολύτως τίποτε γι' αυτήν την παιδική μαγεία που τώρα πρέπει να τη διδαχθεί ξανά.

Ίσως ήρθε ο καιρός να αναζητήσουμε ξανά τα μυστικά αυτής της αυθόρμητης τέχνης, που η εφαρμογή της οδηγεί στον Παράδεισο… Κανείς δεν ξέρει πόσος καιρός μας έχει απομείνει.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

Περίπου χίλιοι άνθρωποι κάθε χρόνο σκοτώνονται από επιθέσεις λεοπαρδάλεων. O Μότσαρτ έχει γράψει όπερα για κουκλοθέατρο.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε: «Αδιάκοπα το ατέλειωτο κυλάει προς το απύθμενο, χωρίς να το αντιλαμβάνεται κανείς μας…»

Το πρώτο άρωμα που κατασκευάσθηκε ήταν το αρωματικό λάδι των τριαντάφυλλων. Για να παραχθούν 400 γραμμάρια απ’ αυτό το άρωμα χρειάζεται ένας τόνος από ροδοπέταλα, δηλαδή μια ανθοκαλλιέργεια 4 στρεμμάτων!

Κανείς δεν ξέρει τίποτε για το παράξενο Super Nova στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου.

Δυο-τρία άτομα δίπλα-δίπλα κάνουν ένα μόριο. Τα άτομα είναι ουσιαστικά άδεια: απαρτίζονται από τον πυρήνα, που είναι 100.000 φορές μικρότερος από το άτομο σε γραμμικές διαστάσεις (συνεπώς ο όγκος του είναι το ένα τετράκις εκατομμυριοστό του όγκου του ατόμου) και από τα απειροελάχιστα σημειακά ηλεκτρόνια. Μεγαλύτερο από το 99% ενός ατόμου είναι κενό. Πώς είναι δυνατόν απ’ αυτά τα «κενά» άτομα να φτιάχνεται γύρω μας ένας τόσο «γεμάτος» κόσμος; Ο κόσμος μας είναι «με το ζόρι» υλικός.

Ο αριθμός 1,6749286 τρισεκατομμυριοστά του τρισεκατομμυριοστού του γραμμαρίου είναι η μάζα ενός νετρονίου. Ο πλανήτης Ποσειδώνας (που ανακαλύφθηκε το 1846) χρειάζεται 164,8 χρόνια για μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον Ήλιο, η διάμετρός του είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από τη διάμετρο της Γης, αλλά χρειάζεται μόνο 15 ώρες για μια περιστροφή γύρω από τον άξονά του, ενώ η Γη παίρνει 900 φορές περισσότερη θερμότητα και φως από τον Ήλιο, απ’ ό,τι ο Ποσειδώνας. Το νερό των ωκεανών της Γης περιέχει 3% αλάτι, ενώ περιέχει πάνω από 50 χημικά στοιχεία. Στη θάλασσα, έπειτα από τα πρώτα 10 μέτρα βάθους η πίεση αυξάνεται κατά 15 κιλά κάθε τετραγωνική ίντσα! Ο Φιλόλαος (5^ος αιώνας π.Χ.) πίστευε ότι στο ηλιακό μας σύστημα υπάρχει ένα αόρατο σώμα, που το ονόμαζε «Αντιχθών» ή «Αντι-Γη».

Στη Γη υπάρχουν περίπου 2.000 είδη κουνουπιών, και υπολογίζεται ότι ο πληθυσμός τους ξεπερνά τα εκατό δισεκατομμύρια. Σε όλα τα είδη κουνουπιών μόνο το θηλυκό τρέφεται με αίμα, ενώ το αρσενικό προτιμά τους χυμούς των φυτών. Σήμερα, ο πληθυσμός των ανδρείκελων που χρησιμοποιούνται στα crash tests των αυτοκινητο-βιομηχανιών, είναι 758.547. Γιατί μετράμε τη ζωή μας σε χρόνια—κάνοντας τη να φαίνεται μικρή— ενώ αν τη μετρούσαμε σε λεπτά ή σε ώρες θα φαινόταν τεράστια, όπως στ’ αλήθεια είναι; Πόσων ωρών είσαι;

Το 1994 ανακαλύφθηκαν στη Γαλλία τα Σπήλαια Σωβέ. Μέσα σ’ αυτά ανακαλύφθηκε μία τεράστια προϊστορική πινακοθήκη, που εκτός από τα γνωστά ζωολογικά θέματα δείχνει και «σουρεαλιστικά τέρατα». Επίσης, μεγάλες σαύρες που θυμίζουν δεινόσαυρους, εικόνες πτηνάνθρωπων, αλλά και πολλά πρόσωπα που θυμίζουν αφοπλιστικά τους σημερινούς «Γκρίζους» της φιλολογίας περί εξωγήινων. Η ηλικία αυτών των «σουρεαλιστικών» έργων τέχνης έχει προσδιοριστεί στα 32.000 χρόνια. Στο σπήλαιο Καβέρνα ντε Πέτρα Πιντάντα, κοντά στο Σανταρέμ της Βόρειας Βραζιλίας, βρέθηκαν σπηλαιογραφίες που φτιάχτηκαν πριν από 14.000 χρόνια. Ανάμεσά τους υπάρχουν εικόνες ανθρώπων με κεφάλι εντόμου. Στο Μουσείο Μουζέο Πάντρε λε Πεζ στο Σαν Πέντρο Ατακάμα της Χιλής μπορεί να θαυμάσει κανείς μια μεγάλη σειρά από παράξενα πήλινα ανθρωποειδή αγάλματα, που η ηλικία τους είναι ακόμη απροσδιόριστη και αποτελεί επίκεντρο διαμάχης. Ο πατήρ Λε Πεζ, ιδρυτής του μουσείου, φημισμένος Χιλιανός ιερέας και αρχαιολόγος, ένα εξάμηνο πριν πεθάνει είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη ότι ανακάλυψε υπόγεια μνήματα με σκελετούς και αγάλματα, που είναι παλαιότερα από 100.000 χρόνια. Ανέφερε επί λέξει: «Πιστεύω ότι στους τάφους αυτούς έχουν ταφεί μαζί και εξωγήινα όντα. Μερικές από τις καλά διατηρημένες μούμιες που βρήκα, είχαν σχήματα προσώπου που δε γνωρίζουμε στη Γη. Δεν θα με πίστευε κανείς αν διηγούμουν τι άλλο βρήκα ακόμη μέσα στους τάφους! Παρ’ όλα αυτά, σκοπεύω να αποκαλύψω πολλά απ’ αυτά σύντομα…»

Ο Μάρσαλ Μακλούαν έχει γράψει: «Η ιστορία είναι ένα πρόχειρο κινηματογραφικό σενάριο στα αρχικά στάδια της συγγραφής του…» Η αύρα των φυτών και των ανθρώπων φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1939 από το ζεύγος Σεμιόν και Βαλεντίνα Κιρλιάν, χρησιμοποιώντας την ομώνυμη μέθοδο.

Ένα σπάνιο και απαγορευμένο βιβλίο για τους συλλέκτες: Τί να κάνεις όταν κάποιος πεθαίνει (Ανωνύμου), Consumer Publications, London, 1967. Κι ένα ακόμη: Ω, Τί κτύπημα μου έδωσε εκείνο το Φάντασμα! (E. Carpenter), Holt Rinehart & Winston, New York, 1973. Ε, κι ακόμη ένα: Τα Φαντάσματα των Ζωντανών (H. Durville), Paris, 1909. Το 1266 ο άνθρωπος των θαυμάτων Ρότζερ Μπέικον μεγέθυνε τα γράμματα βάζοντας πάνω σ’ ένα βιβλίο ένα κομμάτι ημισφαιρικού γυαλιού, και όλοι τον αποκαλούσαν συνεργάτη του διαβόλου. Ένα πορτραίτο του Καρδινάλιου Ουγκόν, ζωγραφισμένο το 1352, τον απεικονίζει να φορά δύο φακούς πάνω από τα μάτια, στερεωμένους στ’ αυτιά με κάτι σα σύρμα, και γι’ αυτό τον αποκαλούσαν «εκκεντρικό». Έτσι βγάζουμε το συμπέρασμα ότι κάποιος πρέπει να εφεύρε τα ματογυάλια μεταξύ 1266 και 1352. Το 1784, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος κατασκεύασε τα πρώτα κιάλια, και κυκλοφορούσε στο δρόμο σκοντάφτοντας παντού, γιατί τα φορούσε όπως φοράμε τα γυαλιά. Ο συγγραφέας Άλντους Χάξλεϋ (1894-1963) που διάβαζε κατά μέσο όρο 900 σελίδες την ημέρα, ενώ σε ηλικία 20 ετών τυφλώθηκε από το πολύ διάβασμα και θεραπεύτηκε αργότερα με γυμναστικές ασκήσεις των ματιών, λέγεται ότι ουσιαστικά πέθανε από τη θλίψη του όταν κάηκε η ανεκτίμητη βιβλιοθήκη του.

Ο Πλίνιος έγραψε τη Φυσική Ιστορία του τον 1^ο αιώνα π.Χ., και διαπραγματευόταν πάνω από 20.000 θέματα που περιλαμβάνονται σε 37 τόμους. Έχει συχνά χαρακτηριστεί ως το πολυτιμότερο βιβλίο όλων των εποχών. Η μεγαλύτερη εγκυκλοπαίδεια που γράφτηκε ποτέ ήταν η Τρίτη Κινέζικη Εγκυκλοπαίδεια του 1721, που η σύνταξή της διατάχθηκε από τον αυτοκράτορα. Ολόκληρη η εργασία αποτελείται από 5.020 τόμους! Η πρώτη εγκυκλοπαίδεια με αλφαβητική διάταξη γράφτηκε από τον Άγγλο κληρικό Τζων Χάρις και κυκλοφόρησε το 1704.

Ο κανόνας του Ρούμπεν Σμιντ λέει: «Μπορείς είτε να καταφέρεις να κάνεις κάτι, είτε να πάρεις τη δόξα γι’ αυτό που έγινε, αλλά ποτέ και τα δύο μαζί. Για να επηρεάζεις αποτελεσματικά τα πράγματα, πρέπει να εξασφαλίσεις ότι εκείνοι που έχουν τα μέσα και την εξουσία στα χέρια τους, υιοθετούν τις ιδέες σου ως δικές τους. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις αν η προσωπική σου επιρροή ήταν αποφασιστική ή όχι...»

Ο Χριστόφορος Κολόμβος αντέγραψε δυο φορές σε χειρόγραφα τον χορό της δεύτερης πράξης της Μήδειας του Σοφοκλή, στην οποία ο ποιητής γράφει για έναν κόσμο που προορίζεται να ανακαλυφθεί στους μακρινούς μελλοντικούς αιώνες, ενώ στο έργο του Αριστοτέλη, Περί Ουρανού, βρήκε την πληροφορία ότι η Γη είναι στρογγυλή. Όταν οι Γότθοι κατέκτησαν και λεηλάτησαν τη Ρώμη, το 410 μ.Χ., οι κάτοικοι κατέφυγαν όλοι στις κατακόμβες. Οι είσοδοι των κατακομβών σφραγίστηκαν για να προστατευτούν αυτοί που είχαν καταφύγει εκεί. Τον 12^ο αιώνα, η ύπαρξη των κατακομβών απαγορεύτηκε με νόμο (!), το ίδιο και οποιαδήποτε δημόσια αναφορά σ’ αυτές. Ήταν όλες τόσο καλά κρυμμένες, ώστε μόλις το 1578 έγινε δυνατό να ανακαλυφθεί μια συμπτωματικά.

Η ιαπωνική βιομηχανία μοτοσικλετών και αυτοκινήτων Σουζούκι, έχει πάρει το όνομά της προς τιμήν του Ιάπωνα πολιτικού και ναυάρχου Καντάρο Σουζούκι (1867-1948), που σχημάτισε κυβέρνηση στην Ιαπωνία τον Απρίλιο του 1945, και ήταν αυτός που αρνήθηκε την παράδοση της χώρας του στους Αμερικανούς, αλλά όταν την αποδέχτηκε ο αυτοκράτορας Χιροχίτο, ο Σουζούκι παραιτήθηκε και αποσύρθηκε από το δημόσιο βίο ως ερημίτης. Στα απομνημονεύματά του που γράφτηκαν σε πλήρη απομόνωση, κατέγραψε ότι σε οράματα έβλεπε άλογα με ρόδες αντί για πόδια. Ο Μωάμεθ καβαλούσε ένα φανταστικό άλογο που τον ανέβαζε στους ουρανούς, τη φοράδα Μπουράκ, την Αστραπή, που είχε κεφάλι ανθρώπινο και φτερά αετού. Γιατί όλοι επικεντρώνονται στα γεγονότα και όχι στη σχέση που έχουν μεταξύ τους; Τα πάντα, δεν δημιουργούνται από αλυσιδωτές αντιδράσεις;

Ορισμός από το Πρώτο Μανιφέστο του Σουρεαλισμού (Αντρέ Μπρετόν, 1924): «Σουρεαλισμός: Αγνός ψυχικός αυτοματισμός, με τον οποίο ο σύγχρονος άνθρωπος καλείται να εκφράσει, είτε λεκτικά, είτε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, την ουσιαστική λειτουργία της σκέψης. Μια τέτοια έκφραση απαιτεί την καθοδήγηση της σκέψης, με την πλήρη απουσία κάθε ελέγχου που ασκεί η λογική, έξω και πέρα από κάθε αισθητική ή ηθική παρέμβαση. Κεντρική μέριμνα του Σουρεαλισμού είναι η απελευθέρωση του ατόμου, μέσα από την κατάργηση του χάσματος ανάμεσα στη συμβατική πραγματικότητα και στα υποσυνείδητα βιώματα. Και μια τέτοια γεφύρωση προϋποθέτει πάνω από όλα την υιοθέτηση μιας γλώσσας, μιας γραφής και μιας ανάγνωσης, απαλλαγμένης από τους φραγμούς της λογικής. Τελικός στόχος είναι η εδραίωση μιας νέας θεώρησης της ζωής, που θα οδηγήσει στη ριζική αλλαγή του ίδιου του κόσμου…»

Ο Τσαρλς Φορτ έλεγε: «Είναι φανερό ότι είμαστε φυλακισμένοι εδώ πέρα. Μόνιμος σκοπός κάθε ανθρώπου θα πρέπει να είναι να δραπετεύσει από αυτόν τον κόσμο. Πρέπει να υπάρχουν κόσμοι πιο ελεύθεροι από τούτον εδώ… Αν δεν υπάρχουν, τότε μπορούμε να τους δημιουργήσουμε…» Η NASA δέχεται εξακόσιες χιλιάδες αιτήσεις το χρόνο από ανθρώπους που θέλουν να γίνουν αστροναύτες, και διαλέγει άγνωστο αριθμό αστροναυτών κάθε δύο χρόνια. (Όποιος θέλει να γίνει αστροναύτης, ας επικοινωνήσει στη διεύθυνση: Astronaut Selection Office, NASA Johnson Space Center, Houston, TX 77058, USA.)

Η Γη έχει ηλικία 4,5 δισεκατομμυρίων ετών. Συμπληρώνει μια περιστροφή γύρω από τον πολικό άξονα της σε σχέση με τον ήλιο, σε ένα 24ωρο κύκλο ημέρας-νύχτας, και μια περιστροφή γύρω από ένα άστρο τύπου-G, που ονομάζεται Ήλιος, σε 365 μέρες, 5 ώρες, 48 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα. Το άστρο αυτό είναι μέρος ενός μικρού ηλιακού συστήματος εννέα πλανητών και μυριάδων αστεροειδών: οι οποίοι κινούνται μαζί με τον Ήλιο προς τον Αστερισμό του Ηρακλέους, με ταχύτητα περίπου 20.000 χιλιομέτρων την ώρα: ο οποίος είναι μέρος του Γαλαξία: ο οποίος περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του κάθε 8 δισεκατομμύρια χρόνια: ο οποίος είναι μέρος μιας οικογένειας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων Γαλαξιών και Μεταγαλαξιών: οι οποίοι κινούνται και ταξιδεύουν προς το άπειρο…

Ο Τζούλιαν Χάξλεϋ έγραψε ότι «ο Θεός είναι το τελευταίο ξεθωριασμένο χαμόγελο μιας κοσμικής γάτας». Ο καθηγητής Τσαρλς Τάουνις, εφευρέτης της ακτίνας λέιζερ, όταν πήρε το Νόμπελ Φυσικής το 1964, αφιέρωσε το βραβείο στον Θεό. Τα σπίρτα επινοήθηκαν από τον Τζ. Ντ. Λάντστρομ το 1855. Ο ίδιος πέθανε σε μια πυρκαγιά.

Διαβάζουμε στο Εγχειρίδιο των Ζίντζα: «Ο Ζίντζα δε βρίσκει την ευτυχία του στα πράγματα αυτού του κόσμου, γιατί είναι εφήμερα, μα ούτε και στα αιώνια πράγματα, γιατί τέτοια δεν υπάρχουν. Την ευτυχία του την βρίσκει στο Τίποτα…»

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ

«Donec eris felix, multos nuberablis amicos, tempora si fuerint nubila, solus eris…»

Κάτων

Νομίζω πως το πιο ωραίο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ, είναι ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες. Έτσι κι αλλιώς, είναι ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του κόσμου, όλων των εποχών, ένα βιβλίο που πρωτοτυπώθηκε στη Μαδρίτη τον Ιανουάριο του 1605 με τον τίτλο EL INGENIOSO HIDALGO DON QUIXOTE DE LA MANCHA.

Κι από τότε μέχρι σήμερα, ο ρομαντικός τρελός ιππότης, ο διασημότερος όλων των ιπποτών, καβάλα στο άλογο του τον Ροσινάντε, μαζί με τον πραγματιστή και άξεστο σύντροφο του, τον Σάντσο Πάντσα (πάνω στο γαϊδουράκι του), ζουν τις πανέμορφες περιπέτειες τους μέσα στις σελίδες αυτού του αριστουργήματος της Φανταστικής Λογοτεχνίας.

Ο Αλόνσο Κιχάνο από τη Μάντσα, ένας αθεράπευτα ρομαντικός ξερακιανός γέροντας, μισότρελος από τη συνεχή ανάγνωση ιπποτικών μυθιστορημάτων, ρομάντζων και παραμυθιών, αποφασίζει να αναβιώσει τον ιπποτικό θρύλο και ξεκινά καβάλα στο ψωριάρικο άλογο του, ντυμένος με την τενεκεδένια πανοπλία του και τα αληθινά όπλα του, για να πολεμήσει το Κακό όπου το βρει, να υπερασπίσει το δίκαιο και τους αδύναμους, και να κερδίσει μ’ αυτόν τον τρόπο την καρδιά της Δουλτσινέας του, που ποτέ του δεν την έχει δει. Μαζί με έναν χωριάτη, που τον μετατρέπει σε πιστό του υπηρέτη, τον καλοκάγαθο αλλά και κουτοπόνηρο Σάντσο Πάντσα, που τον ακολουθεί όπου πηγαίνει καβάλα στο γαϊδουράκι του, θα καταδυθεί στις πιο απίθανες περιπέτειες. Βήμα προς βήμα, μέσα από κωμικές και ταυτόχρονα τραγικές ή επικές καταστάσεις, θα αρχίσει να χάνει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και να μπαίνει όλο και πιο βαθιά μέσα στο όνειρο, στο δικό του όνειρο, μετατρέποντας όλα τα στοιχεία της καθημερινής ζωής σε στοιχεία του ονείρου του. Τελικά, μέσα από όλα αυτά, θα γίνει αληθινός ιππότης, και βέβαια από τότε δεν θα μπορεί να υπάρξει ιπποτικός θρύλος χωρίς τη σκιά του Δον Κιχώτη μέσα του.

Μπορεί οι τόποι των περιπλανήσεων του να είναι στην πραγματικότητα τα πεδία του ονείρου, αλλά σ’ αυτόν τον «απογοητευτικό σύγχρονο κόσμο», (όπως συχνά τον αποκαλεί ο Θερβάντες, αναφερόμενος φυσικά στον 17ο αιώνα), οι περιπλανήσεις αυτές φαίνεται ότι έγιναν στις περιοχές της Καστίλης Λα Μάντσα, τις σχεδόν ερημικές εκτάσεις νοτιοανατολικά της Μαδρίτης, που είναι και οι πιο αραιοκατοικημένες περιοχές της Ισπανίας. Όλα ξεκινούν στο χωριό της γέννησης του, την Αρμασίγια Ντε Άλμπα, εκεί που ο Δον Κιχώτης πρωτοείδε το φως - και στη διήγηση του βιβλίου αλλά και στην πραγματικότητα: γιατί ο Θερβάντες έγραψε τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου, έγκλειστος στη φυλακή αυτού του χωριού, την Κάσα Μεδράνο, που φυσικά υπάρχει μέχρι σήμερα εκεί και προσελκύει πολλούς επισκέπτες. Εκεί κοντά, στέκει και το χωριό Πουέρτο Λάπιθε, ένα πολύ σημαντικό μέρος, γιατί στο μικρό του πανδοχείο, το Λα Βέντα Ντε Πουέρτο Λάπιθε, ο Δον Κιχώτης χειροτονήθηκε ιππότης από τον άξεστο πανδοχέα του, που φυσικά ο Κιχώτης τον θεωρούσε ευγενή οικοδεσπότη κάποιου πύργου - και παρ’ όλο που οι θαμώνες αποφάσισαν να του στήσουν τη φάρσα του ιπποτικού χρίσματος, ο Κιχώτης χρίζεται στ’ αλήθεια ιππότης, τουλάχιστον για όσους μπορούν να το καταλάβουν αυτό. Αυτό το πανδοχείο του 16ου αιώνα, στέκει και σήμερα εκεί, με το ίδιο όνομα και τη μικρή αυλή στην οποία ο Δον Κιχώτης έκανε την «αγρύπνια των όπλων», τη δοκιμασία της μύησης του στα ιπποτικά μυστήρια.

Υπάρχουν δυο χωριά στην Ισπανία, εκεί στην Καστίγιε Λα Μάντσα, που διεκδικούν την πατρότητα των θρυλικών ανεμόμυλων-γιγάντων με τους οποίους πολέμησε ο γενναίος ιππότης. Πρόκειται για τα χωριά Κάμπο Ντε Κριπτόνα και Κονσουέιρα, που διαθέτουν πολλούς παμπάλαιους ανεμόμυλους, και το καθένα τους υποστηρίζει μαχητικά ότι ο Κιχώτης πολέμησε με τους δικούς του ανεμόμυλους. Στην περίπτωση της Κονσουέιρα μάλιστα, οι ντόπιοι έχουν βαφτίσει τους ανεμόμυλους της με ονόματα παρμένα από το θρυλικό μυθιστόρημα.

Το χωριό της πανέμορφης άγνωστης Δουλτσινέας, ήταν το Τομπόσο, και το σπίτι της -που υποτίθεται ότι είναι ένα χωριατόσπιτο του 16ου αιώνα που στέκει ακόμη εκεί- έχει μετατραπεί σε μουσείο (αν και δεν μπορώ να φανταστώ τί μπορεί να εκθέτει), ενώ το χωριό επίσης φιλοξενεί και μιά βιβλιοθήκη Θερβάντες, όπου φυλάσσονται οι σπανιότερες εκδόσεις του Δον Κιχώτη (σημειώστε ότι στο βιβλίο, οι άξεστοι ντόπιοι δεν φέρθηκαν καθόλου καλά στον δύστυχο ιππότη). Τέλος πάντων, απ’ ότι φαίνεται η αληθινή Δουλτσινέα λεγόταν Αλόνσα Λορέντσο, και ο Δον Κιχώτης της έδωσε το πασίγνωστο όνομα της «Δέσποινας των Λογισμών του»: Δουλτσινέα Ντελ Τομπόσο, που στην ουσία σημαίνει «Δέσποινα του Τομπόσο» (που μας φέρνει στο νού την Παρθένο Μαρία, στο όνομα της οποίας συχνά έκαναν τους άθλους τους οι ιππότες). Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη διάρκεια της αναζήτησης της στο μέρος αυτό, ο Σάντσο στήνει μια φάρσα στον Κιχώτη και του παρουσιάζει για Δουλτσινέα μιά άκομψη χωριατοπούλα, και ο κακόμοιρος ιππότης μας δυστυχεί πιστεύοντας ότι κάποιος έκανε μάγια στην ονειρική πριγκίπισσα του.

Ανεξάντλητες οι περιπέτειες του Δον Κιχώτη, το ίδιο και οι συμφορές στις οποίες πέφτει: τον χρίζουν βασιλιά των αθλίων και του τρυπούν τα πλευρά (όπως τον Ιησού), του σπάζουν τα δόντια, τον χλευάζουν και τον κοροϊδεύουν, διασκεδάζουν εις βάρος του ξεγελώντας τον (κι αυτός καλοκάγαθα μεταφράζει αλλιώς τα πειράγματα τους), τον κλειδώνουν σ’ ένα κλουβί και τον τριγυρίζουν στα χωριά, πολεμά σαν αληθινός ιππότης εναντίον των πιο παράδοξων εχθρών: ανεμόμυλους, κατσίκια, ανύποπτους διαβάτες, τσουβάλια, βαρέλια, παράθυρα, κάρα, βόδια, αχυρώνες, πανδοχείς και αγρότες, μέθυσους και πόρνες. Συναντά άλλους «ιππότες», «δούκες» και «βασιλιάδες», «πριγκίπισσες» και «κοντέσες», Μαυριτανούς, δαίμονες, ξωτικά, φαντάσματα, κουρείς και οδοντίατρους, προδότες και βλάσφημους. Ακούει απίστευτες ιστορίες, δράματα ερωτευμένων ζευγαριών, θαλασσινά κατορθώματα, τρομακτικές διηγήσεις, ακούει πονεμένες εξομολογήσεις και προσπαθεί να βοηθήσει κάθε αδύναμο και κατατρεγμένο. Αυτός και ο Σάντσο γίνονται θύμα απίστευτων φαρσών, κάποιοι τους δένουν τα μάτια πείθοντας τους ότι πετούν στο διάστημα μέσα σ’ ένα ξύλινο διαστημόπλοιο, άλλοι ξεγελούν τον Κιχώτη ότι θα συναντήσει τον Μάγο Μέρλιν, ή διορίζουν τον Σάντσο βασιλιά ενός άγνωστου νησιού στην κεντρική (!) Ισπανία. Στο τέλος ο Δον Κιχώτης, επιστρέφει απογοητευμένος στο μικρό χωριό του, όπου και πεθαίνει άρρωστος από τα βάσανα και τις κακουχίες που πέρασε, αποκηρύσσοντας το ιπποτικό ιδεώδες.

Κι από τότε, όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς, ο Μύθος αναμιγνύεται με την Ιστορία, μεταμορφώνοντας την σε κάτι πολύ θαυμαστό: την αέναη καταγραφή των ανθρώπινων πόθων και συναισθημάτων, όπως αυτά εκδηλώνονται στον εξωτερικό κόσμο μέσα από τα συμβάντα της μοίρας. Πιστεύω ακράδαντα ότι όποιος διαβάσει τον Δον Κιχώτη, δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να αμφισβητήσει την αλήθεια που κρύβουν όλα τα παραμύθια. Όπως γράφει και ο Θερβάντες (Μέρος Α’, κεφ.9):

«…η Αλήθεια, που μητέρα της είναι η Ιστορία, η ανταγωνίστρια του Χρόνου, η παρακαταθήκη των πεπραγμένων, ο μάρτυς του παρελθόντος, το παράδειγμα και η συμβουλή για το παρόν, η προειδοποίηση για το μέλλον, αιώνια μεταμφιεσμένη σε ανθρώπινες διηγήσεις…»

Το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε ο Θερβάντες πριν από 450 χρόνια, στέκει ακόμη στο χωριό Αλκάλα Ντε Ενάρες, και έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα μικρό μουσείο. Εκεί μπορεί κανείς να δει και την μοναδική πένα-φτερό με την οποία γράφηκε το πολυσέλιδο αυτό έργο, που ο θρύλος λέει ότι τη χάρισε στον Θερβάντες ένας Μαυριτανός Αλχημιστής. Το βιβλίο γράφτηκε σε δύο μέρη, εν μέσω μεγάλων κακουχιών και περιπετειών του συγγραφέα του. Το πρώτο παρουσιάστηκε το 1605 και το δεύτερο το 1615, και μεταφράστηκε σχεδόν αμέσως σε πολλές γλώσσες, με πρώτη τα αγγλικά γύρω στο 1612, απ’ όπου και ίσως οφείλει την παγκόσμια φήμη του.

Ξέρω ελάχιστους ανθρώπους που έχουν διαβάσει στ’ αλήθεια τον Δον Κιχώτη. Είναι από εκείνα τα βιβλία που όλοι λένε ψέματα ότι τα έχουν διαβάσει, γιατί είναι κλασσικά. Είναι μια ιστορία που την ξέρουν με δυο λόγια, την έχουν ακουστά, κι αυτό είναι όλο. Όμως απολύτως κανείς από τους ανθρώπους που εγώ έχω συναντήσει, δεν ξέρει τίποτε για τον Θερβάντες, τον μεγάλο συγγραφέα του βιβλίου. Έτσι, αποφάσισα σ’ αυτές τις σελίδες να διηγηθώ εγώ την ιστορία του.

Ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει πως η ζωή του Θερβάντες ήταν πιο πολυτάραχη και γοητευτική απ’ αυτήν του Δον Κιχώτη. Παρ’ όλο που καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, είχε πάρα πολλές οικονομικές δυσκολίες που τον ανάγκασαν να δουλέψει σκληρά μέχρι τα γηρατειά του. Ο Θερβάντες πρέπει να είναι το πρότυπο του περιπετειώδη ανθρώπου (απ’ όσο ξέρω, μόνο ο Λοχαγός Σερ Ρίτσαρντ Μπέρτον ίσως τον ξεπερνά σ’ αυτό):

Συγγραφέας, στρατιώτης, ναυτικός, φιλόσοφος, εξερευνητής και πολεμιστής, περιηγητής και μυστικιστής, σπουδάζει φιλοσοφία στη Σαλαμάνκα, διατελεί καμαριέρης ενός επισκόπου στη Ρώμη, μονομαχεί με πολλούς αντιπάλους, σε μια μάχη είχε χάσει το αριστερό του χέρι (γεγονός που ερμηνεύεται ως υψηλά μυητικό από τους μελετητές του αποκρυφισμού). Αιχμαλωτίστηκε για πέντε ολόκληρα χρόνια από τους Άραβες, φυλακισμένος στο Αλγέρι, απόπειρες απόδρασης και κυνηγητά, εξορίες και εντάλματα συλλήψεως, βλέπει δεκάδες φορές τον Χάρο με τα μάτια του. Λαμβάνει μέρος σε εκστρατείες εναντίον των Τούρκων στην Κύπρο, στην Πύλο και στην Κέρκυρα, πολεμά στην Ναυμαχία της Ναυπάκτου, κάνει πολλά παιδιά, γυρίζει όλη την Ισπανία ως φοροεισπράκτορας και τελικά εξαιτίας ενός λάθους φυλακίζεται πάλι… Του αρέσει το θέατρο, η μουσική, μελετά την Αλχημεία, την Καμπάλα, τους ιπποτικούς μύθους, την αρχαία και νέα ποίηση, τα παράδοξα Γεωγραφικά βιβλία του παρελθόντος και τις παραδόσεις της Ισπανίας και της Αραβίας.

Κατά τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, ο Θερβάντες ήταν άρρωστος από πυρετούς (που τον βασάνιζαν πολλά χρόνια) και οι συνάδελφοί του δεν ήθελαν να τον αφήσουν να πάρει μέρος στην μάχη, επιμένοντας να μείνει ήσυχος στο εσωτερικό της γαλέρας. Μα αυτός οργίστηκε λέγοντας: «Προτιμώ να πολεμήσω εναντίον των απίστων υπηρετώντας τον Θεό και τον βασιλιά μου και να πεθάνω γι’ αυτούς, παρά να μείνω κάτω από το κατάστρωμα άπραχτος, σαν δειλός…» και παρακάλεσε να τον τοποθετήσουν στην πιο επικίνδυνη θέση. Έτσι κι έγινε, και πολέμησε γενναία, παίρνοντας μάλιστα λάφυρο τη σημαία του Αιγυπτιακού στόλου. Σ’ αυτήν τη μάχη δέχτηκε τρεις μπάλες από αρκεβούζιο, δυο στο στήθος και μια στο αριστερό του χέρι, που έμεινε για πάντα άχρηστο. Με υπερηφάνεια έδειχνε σε όλη του τη ζωή το αχρηστεμένο χέρι του και τις πληγές του, που, όπως έλεγε, τις είχε λάβει «στο πιο δοξασμένο γεγονός που είδανε ή θα δούνε ποτέ οι αιώνες…»

Το Σεπτέμβριο του 1575, καράβια Αλγερινών κουρσάρων χτυπούν το πλοίο του, αιχμαλωτίζουν το πλήρωμα και τον Θερβάντες, και τους οδηγούν στο Αλγέρι. Φυλακίζεται ανάμεσα σε εικοσιπέντε χιλιάδες σκλάβους, στα κάτεργα, σε βασανιστήρια και στις πιο άθλιες συνθήκες που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Τον Θερβάντες τον πήρε τελικά ο κυβερνήτης του καραβιού που τους είχε αιχμαλωτίσει, ο αρβανίτης πειρατής Νταλί Μαμί. Το καλό παρουσιαστικό του αιχμαλώτου του, η αντρειοσύνη του, ο σεβασμός που του έδειχναν όλοι οι αιχμάλωτοι, καθώς και η μόρφωση και η ευγένεια του, έκαναν τον Μαμί να πιστέψει ότι ο Θερβάντες ήταν κάποιο πολύ επίσημο πρόσωπο από μεγάλο σπίτι, και πως θα μπορούσε να πάρει γι’ αυτόν πλούσια λύτρα. Έτσι τον μεταχειριζόταν με μεγάλη σκληρότητα, κρατώντας τον κλειδωμένο και βασανίζοντας τον με φρικτά βασανιστήρια. Κι έτσι, οι φυσικές και ηθικές χάρες του Μιγκουέλ Θερβάντες, και η αναγνώριση που του είχε γίνει από τους πατριώτες του για την ανδρεία και τις υπηρεσίες του, του χρησίμευσαν μόνο για να κάνουν μεγαλύτερα τα βάσανα του.

Το δυστύχημα ήταν ότι είχε μαζί του και τον αδελφό του, που υπόμενε τα ίδια βάσανα εξαιτίας του. Αποπειράθηκαν δυο φορές να δραπετεύσουν, αποτυχημένα. Τελικά οι γονείς τους στερήθηκαν τα πάντα, έκαναν οικονομίες και εράνους επί δύο χρόνια και κατάφεραν να στείλουν ένα χρηματικό ποσό στο Αλγέρι ως λύτρα για την απελευθέρωση τους. Τα χρήματα όμως επαρκούσαν μόνο για τον ένα από τους δύο, και ο Θερβάντες έστειλε τον αδελφό του στην πατρίδα.

Συνεννοήθηκαν όμως, μόλις εκείνος έφτανε στην Ισπανία, να έστελνε ένα πλοίο σ’ ένα προκαθορισμένο σημείο, στο οποίο θα έφταναν προηγουμένως ο Θερβάντες και οι σύντροφοι του δραπετεύοντας. Έτσι κι έγινε. Δεκαπέντε απ’ αυτούς με τον Μιγκουέλ αρχηγό, δραπέτευσαν και κρύφτηκαν σ’ ένα σύμπλεγμα από υπόγεια σπήλαια κοντά στην προκαθορισμένη ακτή. Όμως έγινε προδοσία, το πλοίο δεν κατάφερε να προσεγγίσει την παραλία, η σπηλιά πολιορκήθηκε και όλοι τους αιχμαλωτίστηκαν πάλι. Ο Θερβάντες οδηγήθηκε στον αντιβασιλέα όπου δήλωσε:

«Κανείς από όλους αυτούς τους Χριστιανούς δεν έχει φταίξει, γιατί εγώ μονάχος ετοίμασα τούτη την απόδραση και τους παρακίνησα να φύγουν. Σ’ εμένα αξίζει μόνο η τιμωρία…»

Ο αντιβασιλέας θαύμασε την ευγένεια και την ανδρεία του και τους χάρισε τη ζωή. Ο Θερβάντες αποπειράθηκε όμως άλλες δυο φορές να δραπετεύσει, και καταδικάστηκε για την πρώτη απόπειρα σε δύο χιλιάδες ραβδισμούς στην πλάτη (και από τότε καμπούριαζε αισθητά), και για τη δεύτερη απόπειρα καταδικάστηκε σε έξη μήνες αλυσοδεμένος σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του, είχε αρνηθεί επίμονα να αλλαξοπιστήσει, σχεδίασε μια επανάσταση των σκλάβων και μια απελευθέρωση του Αλγερίου που απέτυχε, έδινε κουράγιο σε όλους καθημερινά, απάγγελνε ποιήματα στους τραυματίες και έστελνε ενθαρρυντικά ραβασάκια σε όλους τους Χριστιανούς με αποσπάσματα από τα λόγια του Ιησού. Γι’ αυτόν, εκείνα τα πέντε μαρτυρικά χρόνια της σκλαβιάς, ήταν -όπως λέει ο ίδιος- «ένα διαρκές μάθημα υπομονής στη δυστυχία».

Τελικά, τη στιγμή που τον αλυσόδεναν για να τον πάνε στην Κωνσταντινούπολη και να τον πουλήσουν, έφτασε η είδηση ότι είχαν πληρωθεί τα λύτρα για την απελευθέρωση του. Τα υπέρογκα λύτρα είχαν πληρώσει οι μοναχοί του Τάγματος της Αγίας Τριάδας και η οικογένεια του, σε συνεργασία με διανοούμενους της Μαδρίτης και εμπόρους του Αλγερίου. Στις 24 Οκτωβρίου του 1580, έκανε πανιά μαζί με μερικούς πιστούς συντρόφους του για την πατρίδα του. Πάτησε τα ισπανικά χώματα στη Ντένια, νοτίως της Βαλένθιας, δοκιμάζοντας, όπως γράφει ο ίδιος: «…τη μεγαλύτερη από τις χαρές που μπορεί να νιώσει κανείς σ’ αυτήν την εφήμερη ζωή: να φτάσει κανείς, ύστερα από μακρόχρονη μαρτυρική σκλαβιά, σώος στην πατρίδα του. Γιατί δεν είναι στον κόσμο άλλη μεγαλύτερη ευτυχία για τον άνθρωπο, από το να αποκτά τη χαμένη του λευτεριά και να επιστρέφει στη χαμένη του πατρίδα…»

Οι περιπέτειες του όμως δεν έχουν τελειωμό, το ίδιο και τα βάσανα του, και δυστυχώς χρειάζεται ένα ολόκληρο βιβλίο για να περιγραφούν.

Ο Δον Κιχώτης, καθώς και τα περισσότερα έργα του μεγάλου συγγραφέα, γράφτηκαν κάτω από τέτοιες συνθήκες, σε φυλακές, βασανιστήρια, περιπλανήσεις, δυστυχίες και κακουχίες.

Το 1613, ενώ γράφει το ποιητικό του έργο Ταξίδι στον Παρνασσό, παίρνει το σχήμα του Τάγματος των Μοναχών του Αγίου Φραγκίσκου, και αργότερα πεθαίνει βαριά άρρωστος και ολομόναχος στις 23 Απριλίου του 1616, σε ηλικία 69 χρονών. Τον έθαψαν με το ένδυμα των μοναχών και με ένα απλό ξύλινο σταυρό στα χέρια, στην εκκλησία των καλογραιών της Αγίας Τριάδος, ενώ μόνο πέντε μοναχοί και δύο καλοί φίλοι του ποιητές, παρακολούθησαν τη σεμνή του κηδεία.

Τον καιρό που η αθανασία χάραζε το όνομα του στις μνήμες όλων των ανθρώπων του κόσμου, η λησμονιά ενός ολόκληρου αιώνα έκρυψε τον τάφο του από τα μάτια των ανθρώπων, κι έτσι η θέση που κρύβονται τα οστά του Μιχαήλ Ντε Θερβάντες Σααβέδρα, δημιουργού του αθάνατου Δον Κιχώτη, παραμένει άγνωστη μέχρι σήμερα. Μόνο ο Δον Κιχώτης έχει μείνει να ψιθυρίζει μέσα στις σελίδες: «Viva Los Caballeros Andantes»…

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share:

SPHINX

Ζούμε σε έναν υπέροχο και πολύ παράξενο κόσμο.

Δυστυχώς όμως, βιώνουμε αυτόν τον κόσμο μέσα από μια πολύ απογοητευτική και μέτρια καθημερινή πραγματικότητα, η οποία είναι τελείως κατασκευασμένη από τους λίγους για τις μάζες, κατασκευασμένη για τα μυρμήγκια που προσωποποιούμε όλοι μας, κατασκευασμένη από τις αράχνες που μας εγκλωβίζουν στον περίτεχνα αυστηρό ιστό τους. Παρ’ όλο που αυτό το ξέρω καλά και μάλιστα σε όλες του τις πιθανές λεπτομέρειες, παρ’ όλο που το διδάσκω παντού και πάντα, παρ’ όλο που κάνω ό,τι μπορώ για να ξεφύγω απ’ αυτήν την τρομερή αλήθεια (γνωρίζοντας ότι το μόνο όπλο που έχω είναι η φαντασία μου), υπάρχουν στιγμές που το συνειδητοποιώ πιο έντονα απ’ ότι άλλες. Είναι στιγμές που το βιώνω αληθινά και ξεκάθαρα.

Και τότε, η απογοήτευσή μου είναι τέτοια που προσπαθώ να γαντζωθώ από διάφορες -πως να το πω- «μικρές χαρές», συχνά μάλιστα μικροσκοπικές, για να πάρω κουράγιο, να «χαθώ», να σταθώ πάνω από την ομορφιά μιας μικρής λεπτομέρειας, αντικρίζοντάς την σαν μια πύλη για αλλού, να καταδυθώ μέσα της, να σταματήσω την αέναη κίνηση του χωρόχρονου, να νιώσω μια χαρά απρόβλεπτη, μυστική, αόρατη. Ονομάζω αυτές τις χαρές «μικρόκοσμους», γιατί αληθινά τις αντιλαμβάνομαι σαν ατμοσφαιρικούς μικρόκοσμους, που στέκουν απαρατήρητοι παντού γύρω μας.

Αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, γύρω σου υπάρχουν αμέτρητοι τέτοιοι μικρόκοσμοι, αλλά δεν τους βλέπεις, γιατί δεν έχεις μάθει να τους βλέπεις, γιατί έχεις μάθει να βλέπεις μόνο τα πράγματα που είναι «σημαντικά», «λειτουργικά», ή -στην καλύτερη περίπτωση- «τυχαία». Ενώ οι μικρόκοσμοι για τους οποίους μιλώ (έτσι αφηρημένα), εκ πρώτης όψεως είναι ασήμαντοι, άχρηστοι, ή -στην καλύτερη περίπτωση- συγχρονικότητες (συμπτώσεις με νόημα). Το να τους ανιχνεύεις είναι μια ολόκληρη μυστική τέχνη, που δεν ευελπιστώ να σου τη μεταδώσω μέσα σε δυο-τρεις σελίδες.

Προσωπικά το βιώνω κάπως έτσι:

Εκείνη τη μοιραία στιγμή που η καθημερινή πραγματικότητα πέφτει επάνω μου με όλο της το βάρος και την απογοήτευση (συνήθως μέσα από κάποια ατυχή πρόφαση), έρχεται ξαφνικά προς βοήθειά μου μια μικρή χαρά. Μερικές φορές είναι μία λέξη, τόσο όμορφη και καλειδοσκοπική, που μου ξεκλειδώνει υπέροχα νοήματα ή χαμένες μνήμες, ή με παρασύρει σε μια μικρή εσωτερική ποίηση, μονολεκτική. Άλλες φορές είναι ένας συγκεκριμένος κόκκος σκόνης που αιωρείται κατά μήκος μιας ηλιαχτίδας που εισχωρεί από το παράθυρο. Ένας μικρός λεκές πάνω στο τραπέζι, που μοιάζει με πρόσωπο. Το βλέμμα σε ένα διακοσμητικό αγαλματάκι. Ο γκριζογάλαζος καπνός από το τσιγάρο μου, που πλέκει τον εαυτό του μέχρι το ταβάνι. Δύο νότες, ή η αρμονική μνήμη μιας μικρής μελωδίας που με παρασέρνει στη μαθηματική επανάληψή της. Κάτι που είπε κάποιος εκείνη τη στιγμή. Μια καλλίγραμμη σκιά στον απέναντι τοίχο. Οι φλέβες πάνω στο χέρι μου. Το ασημένιο λογότυπο μιας εταιρίας πάνω σε μια συσκευή. Το καθρέφτισμα της λάμπας πάνω στο τζάμι. Η λαβή ενός χαρτοκόπτη. Ένα συγκεκριμένο φύλλο στο φυτό μιας γλάστρας. Μια απόχρωση. Μια μυρωδιά. Καταλαβαίνεις; Τέτοια πράγματα…

Και τότε, κάνω μια απροσδιόριστη και ανεπαίσθητη εσωτερική κίνηση και καταδύομαι στο σωτήριο αυτό μικρόκοσμο. Κι ο Παντελής δεν είναι πια εδώ. Έχεις απέναντί σου ένα σωσία μου, που κάνει ότι σ’ ακούει, που κουνά μηχανικά το κεφάλι, μπορεί ακόμη και να σου μιλάει. Αλλά εγώ είμαι σ’ ένα αισθητικό μικρόκοσμο, δραπέτης από την καθημερινή πραγματικότητα, χωρίς κανείς να το ξέρει. Και τότε συνδέομαι με την πηγή μιας μεγάλης χαράς. Μιας χαράς αόρατης και μυστικής, που είναι παντού, που είναι φιλεύσπλαχνη, ευγενική, διδακτική, μιας χαράς που δεν έχει προβλεφθεί από το σύστημα για να εμποδιστεί η πρόσβαση σ’ αυτήν. Μιας χαράς γεμάτης πληροφορίες που οδηγούν παντού, που συνδέονται με τα πάντα, μιας χαράς πλημμυρισμένης από ψυχεδέλεια, από σύμβολα, από διηγήσεις, από Μούσες, από «έμπνευση» (τι ωραία λέξη, σημαίνει κάτι που πνέει μέσα σου, έναν εσωτερικό άνεμο). Είναι, για μένα, η καθημερινή ατράνταχτη απόδειξη ότι ο κόσμος δεν είναι αυτό που η καθημερινή πραγματικότητα προσπαθεί να μου διδάξει, εγώ δεν είμαι αυτός που η καθημερινή πραγματικότητα θέλει να με πείσει ότι είμαι.

Αυτούς τους μικρόκοσμους τους καλλιεργώ και τους επισκέπτομαι και σε μεγαλύτερη κλίμακα. Σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι μικρές ασχολίες που μου αρέσουν, μικροσκοπικά πάθη, που δεν έχουν σημασία για κανέναν, πράγματα ή κινήσεις ή μελέτες που τις κάνω χωρίς κανένα λόγο, με κανένα σκοπό. Ο μόνος σκοπός τους είναι η μικρή χαρά που μου δίνουν, δεν θέλω καν να τα δικαιώσω ή να τα εξηγήσω, ούτε καν στον εαυτό μου.

Θέλετε μια φευγαλέα ματιά σε έναν τέτοιο μικρόκοσμό μου; Λοιπόν, π.χ. μου αρέσει πολύ η Εντομολογία, χωρίς λόγο, δεν τη μελετάω, μου αρέσει να προσποιούμαι (ακόμη και στον εαυτό μου) ότι τη μελετάω. Έχω βιβλία Εντομολογίας που δεν τα διαβάζω, απλά τα θαυμάζω. Υπάρχει μια νυχτοπεταλούδα που λέγεται «Ελεφαντογέρακο» (αλλά δεν μοιάζει ούτε με γεράκι ούτε με ελέφαντα). Το υπέροχο επιστημονικό της λατινικό όνομα –κι εδώ είναι ο μικρόκοσμος– είναι Sphinx Deilephila Elpenor.

Μην το προσπερνάτε έτσι βιαστικά.

Απαγγείλετε το αργά, όμορφα, σαν ποίημα, απολαύστε το σαν ακριβό κρασί.

Σφινξ - Ντεηλεφίλα - Ελπίνωρ.

Θέλετε να μπούμε μαζί, για μια στιγμή, σ’ αυτήν την πύλη; Να χαθούμε για μερικά δευτερόλεπτα αλλού; Ακολουθήστε με.

«Σφίγγα» (Sphinx, Σφινξ), είναι ένα από τα ονόματα της μεγάλης αόρατης νεράιδας. Σημαίνει, κατά μία εκδοχή, εκείνη που βάζει γρίφους. Και τους απαντά επίσης. Το «Deilephila» είναι μια υπέροχη λέξη που σημαίνει «φίλος του δειλινού», αυτός που αγαπά το σούρουπο, αυτός που φιλά το απόβραδο. Λέγεται έτσι, γιατί σ’ αυτήν τη νυχτοπεταλούδα αρέσει να πετά το δειλινό. «Elpenor», μεταξύ άλλων σημαίνει «Ελπιδοφόρος», αυτός που φέρει την Ελπίδα, αυτός που κουβαλά -που μεταφέρει- την Ελπίδα.

Φανταστείτε ένα αέρινο, ανεπαίσθητο πλάσμα, μια πεταλούδα της νύχτας ή μια αίσθηση στον άνεμο, που πετά το δειλινό χωρίς κανείς να την παρατηρεί, γεμάτη χαρά για την αγάπη της προς το σούρουπο, που σκορπά σαν ασημόσκονη γρίφους αλλά και τις απαντήσεις τους, και που μεταφέρει την Ελπίδα με το φύσημα του ανέμου…

Χα! Τί μπορεί να μου κάνει η καθημερινή πραγματικότητά σας μέσα στο απογοητευτικό αυτό δειλινό, όταν μπορώ να εισπνεύσω μια μικρή ριπή του ανέμου από το μισάνοιχτο παράθυρο, και να νιώσω τη χαρά που μου στέλνει η Σφινξ Ντεηλεφίλα Ελπίνωρ;…

Συνεχίστε την ανάγνωση

Share: