Το Νέο Τεύχος του Περιοδικού STRANGE


7 comments:

Tull_gi είπε...

Καλησπέρα κύριε Γιαννουλάκη,
Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να σας γράψω και επιτέλους το πήρα απόφαση. Διαβάζω το Strange από το πρώτο alien τεύχος που είδα τυχαία σε ένα σταντ ψιλικατζίδικου ανεβαίνοντας από τη Φωκίωνος Νέγρη στο σπίτι που έμενα στην Άνω Κυψέλη. Από τότε δεν έχω σταματήσει αν και για κάποιες περιόδους διέκοψα λόγω εξάρσεων του διπολικού μου νου, για να το θέσω κάπως ποιητικά.
Χάρη στο Strange φοιτητής τότε γνώρισα και αγάπησα συγγραφείς όπως ο H.P. Lovecraft και ο Philip K. Dick. Η σκέψη και τα γραπτά σας καθώς και άλλων συντακτών του περιοδικού εξακολουθούν να με συντροφεύουν. Νοιώθω ότι οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα μονοπάτια σκέψης που μου ανοίξατε.
Όμορφο το νέο τεύχος, κάποιες απορίες που μου δημιουργήθηκαν σχετικά με το editorial:
-Γιατί δεν κατεβήκατε τοίχο τοίχο με τις σκάλες; Από βιασύνη και μόνο;
-Υπάρχουν κάποιοι που φύγαν μόνοι χωρίς να κλειστούν στο ασανσέρ;
-Για πόσους ορόφους μιλάμε και πόσα διαμερίσματα ο κάθε όροφος και πόσοι ένοικοι σε κάθε διαμέρισμα και πόσες πολυκατοικίες και πόσες έξοδοι και πόσοι διαχειριστές και αν έχουν σημασία όλα αυτά;
Καλό σας βράδυ!

Schfacht είπε...

κε ΠΓ θα ηθελα να σας ρωτησω αν σταματησατε οριστικα
τις ομιλιες μπροστα σε κοινο

Π. Β. Γ. είπε...

@Tull_gi :

Χαίρε Συνταξιδιώτη. Μου αρέσει που έχεις μία πολεοδομική μνήμη από τον πρώτο σου εντοπισμό του Strange...
Εμείς σ' ευχαριστούμε για την συντροφιά στα μονοπάτια σκέψης.
Για τις απορίες σου για το Editorial μου του τεύχους 166 :
-Γιατί δεν κατεβήκατε τοίχο τοίχο με τις σκάλες; Από βιασύνη και μόνο;
---Είναι παράδοση να μην κατεβαίνουμε τις σκάλες αλλά μόνο να τις ανεβαίνουμε. Πόσο μάλλον να κατεβαίνουμε στο σκοτάδι. Φυσικά, υπάρχει η ρήση «You have to go through Hell to see Heaven» (το λέει ο W. S. Burroughs στο The Western Lands, αν και προφανώς είναι μία αναφορά για την Θεία Κωμωδία του Dante), αλλά πάντα ψάχνουμε για το short-cut, και αν έχεις πρόσβαση στο ασανσέρ, το κάνεις γρήγορα, δηλαδή όσο πιο γρήγορα γίνεται. Κατ' ανάμνησιν της αντιδιαμετρικής (πολεμικής) ρήσης του Winston Churchill «If you are going through Hell...Keep going!...»
(συνεχίζεται)

Π. Β. Γ. είπε...

(συνέχεια)
-Υπάρχουν κάποιοι που φύγαν μόνοι χωρίς να κλειστούν στο ασανσέρ;
--Μα, ναι, οι περισσότεροι. Είναι να μην σου τύχει. Δεν είναι τυχαίο, φυσικά. Εσύ μπορεί να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αλλά ο κόσμος μπορεί να μην θέλει να αλλάξει. Κάποτε, στα πολύ παλιά ασανσέρ, υπήρχε «χειριστής» (με στολή), και σε υποδεχόταν και πατούσε τα κουμπιά και σε βοηθούσε να ταξιδέψεις με τον θαλαμίσκο. Τώρα πλέον πρέπει να το κάνεις μόνος σου. Με δυσκολίες. Ad Astra Per Aspera. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί, και, αν είσαι περιπετειώδης τύπος, συμβαίνει...
-Για πόσους ορόφους μιλάμε και πόσα διαμερίσματα ο κάθε όροφος και πόσοι ένοικοι σε κάθε διαμέρισμα και πόσες πολυκατοικίες και πόσες έξοδοι και πόσοι διαχειριστές και αν έχουν σημασία όλα αυτά;
---Απ' όσο ξέρω, οι όροφοι είναι δέκα. Ο κάθε όροφος έχει αμέτρητα διαμερίσματα («Many Mansions...»), ο δικός μας όροφος έχει επτά δισεκατομμύρια κατοίκους, η πολυκατοικία είναι μία, οι έξοδοι είναι, χμ, δύο (η είσοδος και η έξοδος), και σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει τους διαχειριστές, δεν τους έχει δει -μέχρι κι εμείς απλά τον ακούγαμε πίσω από την πόρτα. Τα πάντα έχουν πολύ μεγάλη σημασία! Αυτό, φυσικά, εξαρτάται από το αν έχεις ο ίδιος σημασία.
Καλό Ξημέρωμα φίλε!
Π. Γ.

Π. Β. Γ. είπε...

@ Schfacht :

Χαίρετε. Όχι, δεν έχω σταματήσει «οριστικά» τις ομιλίες μπροστά σε κοινό, μόνο περιοδικά.
Διανύουμε μια πάρα πολύ δύσκολη εποχή.. Και, για τις ομιλίες, εκτός από την οργάνωση για την οποία τον τελευταίο καιρό δεν έχω ιδιαίτερη βοήθεια και δεν επιθυμώ να την κάνω μόνος μου, απαιτείται η ενοικίαση αίθουσας ή παραχώρησή της, και διάφορα αρκετά έξοδα, αλλά και η ανάλογη καλή διάθεση και κινητικότητα, και η εποχή δυσκολεύει πολύ την εξασφάλιση όλων αυτών των προϋποθέσεων.
Πάρα πολλοί Συνταξιδιώτες μου, μού το ζητούν, και θέλω κι εγώ πολύ, κι έτσι ελπίζω ότι ίσως σύντομα θα τα καταφέρουμε να οργανωθεί κάτι, ή να βοηθήσει κάποια πρόφαση.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για το ενδιαφέρον σας.
Π. Γ.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα. Με αφορμή το editorial, μπορείς να μου πεις σύντομα για να μην σε κουράζω, την γνώμη σου για τον Κάφκα. Αν σ' αρέσει δηλαδή. Οι διάλογοι μου θύμισαν Κάφκα, γι αυτό ρωτάω :)

Π. Β. Γ. είπε...

@ Ανώνυμος :

Ευχαριστώ που το διάβασες και σε προβλημάτισε, για να με ρωτάς.
Η πρόθεση της συγγραφής αυτού του κειμένου μου, δεν ήταν να σου θυμίσει τον Κάφκα, ούτε τον είχα καθόλου κατά νού όταν το έγραφα.
Καταλαβαίνω, όμως, τώρα, από την ερώτησή σου, ότι μάλλον ο διαχειριστής σού θύμησε τον φύλακα στην πόρτα του Νόμου, από ένα διήγημα του Κάφκα. (Από τον οποίον, ο ήρωας δεν ήθελε να αποδράσει, αν θυμάμαι καλά, αλλά αντιθέτως).
Όχι, δεν νομίζω ότι είμαι "Καφκικός" (Kafkaesque).

Ο Κάφκα, ναι, χμ, μού αρέσει, αλλά δεν είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς.
Μου αρέσει που είναι σκοτεινός, μελαγχολικός, καταγγελτικός, αλληγορικός, ευαίσθητος, σουρεαλιστικός, αποπροσανατολιστικός, απειλητικός, κλπ, δηλαδή μου αρέσει ως πρόσωπο και πρόθεση, αλλά νομίζω ότι δεν μου αρέσει και πολύ ως συγγραφέας. (Τον βρίσκω λίγο επίπεδο).
Ξεχωρίζω, φυσικά, την "Δίκη" και την "Μεταμόρφωση", που κατά την γνώμη μου είναι τα δύο αξιομνημόνευτα έργα του. Γνωρίζω επίσης και τις πολλές επιρροές που προκάλεσε.

...Γενικά, νομίζω ότι καλώς και ορθά μνημονεύεται, πιστεύω εξαιτίας της ιδιαίτερης περίπτωσής του. Δηλαδή, συμπαθώ την ιδιαιτερότητά του.
Παρατηρώ, όμως, επίσης, ότι είναι ίσως ο μόνος που δεν "κατηγορείται" για την ιδιαιτερότητα του από το Κατεστημένο, (όπως π.χ. ο Edgar A. Poe ή ο H. P. Lovecraft, κ.ά.), αντίθετα, εξυμνείται, και συμπεραίνω ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας της κοινωνικής ομάδας από την οποία προερχόταν, στην Πράγα.
Να σημειώσω ότι κατά τον θάνατό του, ο Κάφκα ζήτησε να καούν όλα τα χειρόγραφα του. Δεν νομίζω ότι θα ήταν ευχαριστημένος αν μπορούσε να ανακαλύψει ότι δεν τον υπάκουσαν...
Π. Γ.