ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΦΩΣ

ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΦΩΣ

«Εις το μέσον του βαθυτέρου σκότους,
εφάνη φωταγωγία ασύλληπτος...»

(Α. Εμπειρίκος)

Κάποιος κάποτε μού είχε πει αυτήν την φράση : «Α, όλο αυτό το σκοτάδι που διαλύει ένα μικρό κεράκι...»

Όσο βαθύ και μεγάλο κι αν είναι το σκοτάδι γύρω σου, κι όμως, ναι, ακόμη κι η μικρότερη φλόγα, το παραμικρό κι ελάχιστο φως, πόσο πολύ φωτίζει το σκοτάδι το οποίο υπερτερεί κατά πολύ του ελαχίστου αυτού φωτός. Το πιο βαθύ και μεγάλο σκοτάδι δεν είναι ικανό να αντισταθεί σε ένα κεράκι! 

Το πιο θριαμβικό και μεγαλειώδες και τρομερό και υπέρτερο σκοτάδι, ξαφνικά κι απρόσμενα νικιέται αμέσως ακόμη κι από την πιο ταπεινή και μικρή και αμελητέα και ελαχιστότατη φλόγα.

Ο άνθρωπος μπορεί να διασχίσει την πιο σκοτεινή και δύσβατη περιοχή, να καταδυθεί στο πιο σκοτεινό και αβυσσαλέο σπήλαιο, να έχει την ευκαιρία να βγει από τον πιο σκοτεινό λαβύρινθο, να μπει και να ψάξει στον πιο σκοτεινό οίκο, να περάσει το πιο σκοτεινό δάσος, κρατώντας ακόμη και τον μικρότερο φακό ή μία μικρή φλόγα. (Πόσο μάλλον πολλοί άνθρωποι όλοι μαζί ο καθένας με το δικό του μικρότερο φαναράκι).

Στην πιο μεγάλη και βαθιά νύχτα, πόσο πολύ φαίνεται ακόμη και το παραμικρό φως από πόσο μακριά!

Στην πιο μαύρη νύχτα, φάρος μπορεί να είναι ακόμη και το παραμικρό φαναράκι.

Κι εκείνο το θρυλικό «φως στην άκρη του τούνελ», μπορεί να φαίνεται τόσο μικρό και μακρινό όσο το κεφάλι μιας καρφίτσας, μια σπίθα φωτός στο βάθος, που καταδεικνύει την έξοδο, από τα μεγαλύτερα σπηλαιώδη βάθη προς το φως της ημέρας. (Κι όμως, αυτό που μόλις φαίνεται σαν ένα κεφάλι καρφίτσας από μακριά μέσα στο σκοτεινό τούνελ, είναι ολόκληρος ο κόσμος του φωτός εκεί έξω). Αυτή η εικόνα, αυτού του φωτεινού κεφαλιού καρφίτσας που φαίνεται από κάτω από τα βάθη μιας μεγάλης υπόγειας διαδρομής, διαφωτίζοντας την αντίληψη για την ύπαρξη της εξόδου, αυτή είναι η εικόνα της αληθινής Ελπίδας. Το παραμικρό μακρινό φως, φτάνει τόσο βαθιά μέσα στο τούνελ!

Μια ακτίνα φωτός από τον ήλιο, ταξιδεύει για οκτώ περίπου λεπτά για να φτάσει στην Γη. Εκείνη η μοναδική αχτίδα ηλίου που εισχωρεί μέσα από τις γρίλιες του κλειστού παραθύρου στο δωμάτιο σου, έρχεται από το διάστημα…

Η Γη μας είναι ένα μικροσκοπικό βοτσαλάκι μπροστά στον ήλιο. Ο ήλιος μας είναι 330.000 φορές μεγαλύτερος από την Γη!

Ο Πλούτωνας, στην άκρη του ηλιακού μας συστήματος, είναι τόσο μακριά από τον ήλιο, που, αν ήσουν τώρα στην επιφάνεια του, θα έβλεπες τον ήλιο σαν ένα μακρινό άστρο ανάμεσα σ’ όλα τ’ άλλα άστρα.

Τα άστρα είναι τόσο μακριά, μα τόσο μακριά, είναι ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου το πόσο μακριά από την Γη μας είναι το κάθε άστρο στον ουρανό. Κι όμως, κάποτε, το φως τους φτάνει μέχρις εδώ, κι εμείς το βλέπουμε! Διασχίζει όλο το τιτάνιο σκοτάδι του εξώτερου διαστήματος, και καταφέρνει να φτάνει μέχρι το μάτι σου. (Κι αυτό συμβαίνει ακόμη κι όταν το άστρο που εξέπεμψε αυτό το φως, έχει σβήσει…)

Κι αυτά τα απειροελάχιστα φωτάκια στο βάθος του μαύρου νυχτερινού ουρανού, αυτό το αστρόφως, («ο κόσμος», δηλαδή το κόσμημα, το αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες), αυτές οι λεπτεπίλεπτες και μικροσκοπικές φωτεινές πιτσιλιές στον ουράνιο ορίζοντα, έχουν προκαλέσει στον άνθρωπο τα μεγαλύτερα όνειρα, κι αυτές είναι που του δίνουν την επίγνωση της θέσης του μέσα στο Σύμπαν, της μηδαμινότητάς του αλλά και της εύθραυστης του σπουδαιότητας και ομορφιάς. Τα ελάχιστα παραμικρά φωτάκια μέσα στο απροσμέτρητο σκότος που απλώνεται από πάνω μας...

(«Νυξ ασέληνος αστροφεγγής», για μένα η ωραιότερη πρώτη γραμμή Ελληνικού διηγήματος, από ένα διήγημα του Α. Παπαδιαμάντη. Νύχτα χωρίς φεγγάρι αλλά φωτισμένη με το φως των άστρων)

Αυτό το φως που βλέπουμε μέσα στο σκοτάδι, αυτό το φως που το φωτοευαίσθητο μάτι μας συλλαμβάνει και το προβάλλει στον νου μας και το βλέπουμε, άραγε, είναι εκεί έξω ή είναι μέσα μας;;…

Υπάρχει άραγε και κάποια άλλη πηγή φωτός εκτός από την εκάστοτε εξωτερική, μια πηγή φωτός εσωτερική, ένα εσώτερο φως;…

Από πού προέρχεται το φως το οποίο βλέπουμε μέσα στα όνειρα, μέσα στο σκοτάδι του ύπνου μας; Όταν ονειρευόμαστε, στα όνειρά μας έχει φως. Τα όνειρα μας φωτίζονται. Κι όμως το σώμα μας κοιμάται στο κρεβάτι μέσα στο σκοτάδι μέσα στην νύχτα. Από πού προέρχεται αυτό το φως;;…

Τι εννοούν όλοι αυτοί οι σοφοί άνθρωποι όλων των καιρών και των τόπων, όταν λένε ότι κάποιος άνθρωπος είναι «φωτισμένος»; (Και, από πού έχουν καταχραστεί τον τίτλο τους οι Illuminati;…)

Διαβάζω κάτι στίχους του Κωστή Παλαμά (που μου είχε καταδείξει ο μακαρίτης ο Γιάννης Φουράκης) :

«Στα βάθη της ψυχής μου, χαρίσματα θεϊκά, δυο μάτια μυστικά. Δεν τα φωτίζει ο ήλιος που λάμπει για τη Γη, και παίρνουν φως απ’ άλλη πιο καθαρή πηγή…»

(Ίσως αυτός να είναι ο Amun Ra, ο «Μυστικός Ήλιος», που συνθηματικά λέγεται «Ο Ήλιος του Μεσονυκτίου», o κρυφός εκείνος ήλιος που εμφανίζεται αναπάντεχα στα μεσάνυχτα, στην βαθιά νύχτα μας…)

Διαβάζω κάτι ξεχασμένες γραμμές του Παράκελσου:

«Οι σκέψεις είναι ελεύθερες και δεν υπακούν σε κανέναν κανόνα. Σε αυτές υπάρχει η αληθινή ελευθερία του ανθρώπου, και ανυψώνονται πάνω από το φως της φύσης… Δημιουργούν ένα νέο ουρανό, ένα νέο στερέωμα, μια νέα πηγή ενέργειας από την οποία ρέουν οι τέχνες…»

…Πολλοί φίλοι μού ζήτησαν να γράψω κάτι για την κατάστασή μας αυτήν την εποχή, και αυτό είναι το μικρό κείμενο που έγραψα.

Αφιερώστε λίγα λεπτά στη φωτεινή ανά-γνωσή του μέσα στο σκοτάδι του καιρού. Το έγραψα με την καρδιά για να διαβαστεί από την καρδιά.

Υπό το φως μιας μικρής λάμπας, κάποτε, ο Καρλ Γιούνγκ έγραψε κι εκείνος κάπου:

«Σύμφωνα με τους Ινδιάνους, οι λευκοί είναι όλοι τρελοί. Μόνο οι τρελοί επιβεβαιώνουν την σκέψη με το κεφάλι τους. Αυτή η παρατήρηση με άφησε έκπληκτο, και ρώτησα τον Ινδιάνο αρχηγό να μού πει με τι σκεφτόταν αυτός. Μου απάντησε ότι σκεφτόταν με την καρδιά...»

Παντελής Γιαννουλάκης