ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΦΩΣ


ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΦΩΣ

«Εις το μέσον του βαθυτέρου σκότους,
εφάνη φωταγωγία ασύλληπτος...»
(Α. Εμπειρίκος)

Κάποιος κάποτε μού είχε πει αυτήν την φράση : «Α, όλο αυτό το σκοτάδι που διαλύει ένα μικρό κεράκι...»
Όσο βαθύ και μεγάλο κι αν είναι το σκοτάδι γύρω σου, κι όμως, ναι, ακόμη κι η μικρότερη φλόγα, το παραμικρό κι ελάχιστο φως, πόσο πολύ φωτίζει το σκοτάδι το οποίο υπερτερεί κατά πολύ του ελαχίστου αυτού φωτός. Το πιο βαθύ και μεγάλο σκοτάδι δεν είναι ικανό να αντισταθεί σε ένα κεράκι! 
Το πιο θριαμβικό και μεγαλειώδες και τρομερό και υπέρτερο σκοτάδι, ξαφνικά κι απρόσμενα νικιέται αμέσως ακόμη κι από την πιο ταπεινή και μικρή και αμελητέα και ελαχιστότατη φλόγα.
Ο άνθρωπος μπορεί να διασχίσει την πιο σκοτεινή και δύσβατη περιοχή, να καταδυθεί στο πιο σκοτεινό και αβυσσαλέο σπήλαιο, να έχει την ευκαιρία να βγει από τον πιο σκοτεινό λαβύρινθο, να μπει και να ψάξει στον πιο σκοτεινό οίκο, να περάσει το πιο σκοτεινό δάσος, κρατώντας ακόμη και τον μικρότερο φακό ή μία μικρή φλόγα. (Πόσο μάλλον πολλοί άνθρωποι όλοι μαζί ο καθένας με το δικό του μικρότερο φαναράκι).

Στην πιο μεγάλη και βαθιά νύχτα, πόσο πολύ φαίνεται ακόμη και το παραμικρό φως από πόσο μακριά!
Στην πιο μαύρη νύχτα, φάρος μπορεί να είναι ακόμη και το παραμικρό φαναράκι.
Κι εκείνο το θρυλικό «φως στην άκρη του τούνελ», μπορεί να φαίνεται τόσο μικρό και μακρινό όσο το κεφάλι μιας καρφίτσας, μια σπίθα φωτός στο βάθος, που καταδεικνύει την έξοδο, από τα μεγαλύτερα σπηλαιώδη βάθη προς το φως της ημέρας. (Κι όμως, αυτό που μόλις φαίνεται σαν ένα κεφάλι καρφίτσας από μακριά μέσα στο σκοτεινό τούνελ, είναι ολόκληρος ο κόσμος του φωτός εκεί έξω). Αυτή η εικόνα, αυτού του φωτεινού κεφαλιού καρφίτσας που φαίνεται από κάτω από τα βάθη μιας μεγάλης υπόγειας διαδρομής, διαφωτίζοντας την αντίληψη για την ύπαρξη της εξόδου, αυτή είναι η εικόνα της αληθινής Ελπίδας. Το παραμικρό μακρινό φως, φτάνει τόσο βαθιά μέσα στο τούνελ!

Μια ακτίνα φωτός από τον ήλιο, ταξιδεύει για οκτώ περίπου λεπτά για να φτάσει στην Γη. Εκείνη η μοναδική αχτίδα ηλίου που εισχωρεί μέσα από τις γρίλιες του κλειστού παραθύρου στο δωμάτιο σου, έρχεται από το διάστημα…
Η Γη μας είναι ένα μικροσκοπικό βοτσαλάκι μπροστά στον ήλιο. Ο ήλιος μας είναι 330.000 φορές μεγαλύτερος από την Γη!
Ο Πλούτωνας, στην άκρη του ηλιακού μας συστήματος, είναι τόσο μακριά από τον ήλιο, που, αν ήσουν τώρα στην επιφάνεια του, θα έβλεπες τον ήλιο σαν ένα μακρινό άστρο ανάμεσα σ’ όλα τ’ άλλα άστρα.
Τα άστρα είναι τόσο μακριά, μα τόσο μακριά, είναι ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου το πόσο μακριά από την Γη μας είναι το κάθε άστρο στον ουρανό. Κι όμως, κάποτε, το φως τους φτάνει μέχρις εδώ, κι εμείς το βλέπουμε! Διασχίζει όλο το τιτάνιο σκοτάδι του εξώτερου διαστήματος, και καταφέρνει να φτάνει μέχρι το μάτι σου. (Κι αυτό συμβαίνει ακόμη κι όταν το άστρο που εξέπεμψε αυτό το φως, έχει σβήσει…)
Κι αυτά τα απειροελάχιστα φωτάκια στο βάθος του μαύρου νυχτερινού ουρανού, αυτό το αστρόφως, («ο κόσμος», δηλαδή το κόσμημα, το αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες), αυτές οι λεπτεπίλεπτες και μικροσκοπικές φωτεινές πιτσιλιές στον ουράνιο ορίζοντα, έχουν προκαλέσει στον άνθρωπο τα μεγαλύτερα όνειρα, κι αυτές είναι που του δίνουν την επίγνωση της θέσης του μέσα στο Σύμπαν, της μηδαμινότητάς του αλλά και της εύθραυστης του σπουδαιότητας και ομορφιάς. Τα ελάχιστα παραμικρά φωτάκια μέσα στο απροσμέτρητο σκότος που απλώνεται από πάνω μας...
(«Νυξ ασέληνος αστροφεγγής», για μένα η ωραιότερη πρώτη γραμμή Ελληνικού διηγήματος, από ένα διήγημα του Α. Παπαδιαμάντη. Νύχτα χωρίς φεγγάρι αλλά φωτισμένη με το φως των άστρων)

Αυτό το φως που βλέπουμε μέσα στο σκοτάδι, αυτό το φως που το φωτοευαίσθητο μάτι μας συλλαμβάνει και το προβάλλει στον νου μας και το βλέπουμε, άραγε, είναι εκεί έξω ή είναι μέσα μας;;…
Υπάρχει άραγε και κάποια άλλη πηγή φωτός εκτός από την εκάστοτε εξωτερική, μια πηγή φωτός εσωτερική, ένα εσώτερο φως;…
Από πού προέρχεται το φως το οποίο βλέπουμε μέσα στα όνειρα, μέσα στο σκοτάδι του ύπνου μας; Όταν ονειρευόμαστε, στα όνειρά μας έχει φως. Τα όνειρα μας φωτίζονται. Κι όμως το σώμα μας κοιμάται στο κρεβάτι μέσα στο σκοτάδι μέσα στην νύχτα. Από πού προέρχεται αυτό το φως;;…
Τι εννοούν όλοι αυτοί οι σοφοί άνθρωποι όλων των καιρών και των τόπων, όταν λένε ότι κάποιος άνθρωπος είναι «φωτισμένος»; (Και, από πού έχουν καταχραστεί τον τίτλο τους οι Illuminati;…)
Διαβάζω κάτι στίχους του Κωστή Παλαμά (που μου είχε καταδείξει ο μακαρίτης ο Γιάννης Φουράκης) :
«Στα βάθη της ψυχής μου, χαρίσματα θεϊκά, δυο μάτια μυστικά. Δεν τα φωτίζει ο ήλιος που λάμπει για τη Γη, και παίρνουν φως απ’ άλλη πιο καθαρή πηγή…»
(Ίσως αυτός να είναι ο Amun Ra, ο «Μυστικός Ήλιος», που συνθηματικά λέγεται «Ο Ήλιος του Μεσονυκτίου», o κρυφός εκείνος ήλιος που εμφανίζεται αναπάντεχα στα μεσάνυχτα, στην βαθιά νύχτα μας…)

Διαβάζω κάτι ξεχασμένες γραμμές του Παράκελσου:
«Οι σκέψεις είναι ελεύθερες και δεν υπακούν σε κανέναν κανόνα. Σε αυτές υπάρχει η αληθινή ελευθερία του ανθρώπου, και ανυψώνονται πάνω από το φως της φύσης… Δημιουργούν ένα νέο ουρανό, ένα νέο στερέωμα, μια νέα πηγή ενέργειας από την οποία ρέουν οι τέχνες…»

…Πολλοί φίλοι μού ζήτησαν να γράψω κάτι για την κατάστασή μας αυτήν την εποχή, και αυτό είναι το μικρό κείμενο που έγραψα.
Αφιερώστε λίγα λεπτά στη φωτεινή ανά-γνωσή του μέσα στο σκοτάδι του καιρού. Το έγραψα με την καρδιά για να διαβαστεί από την καρδιά.
Υπό το φως μιας μικρής λάμπας, κάποτε, ο Καρλ Γιούνγκ έγραψε κι εκείνος κάπου:
«Σύμφωνα με τους Ινδιάνους, οι λευκοί είναι όλοι τρελοί. Μόνο οι τρελοί επιβεβαιώνουν την σκέψη με το κεφάλι τους. Αυτή η παρατήρηση με άφησε έκπληκτο, και ρώτησα τον Ινδιάνο αρχηγό να μού πει με τι σκεφτόταν αυτός. Μου απάντησε ότι σκεφτόταν με την καρδιά...»

Παντελής Γιαννουλάκης

10 comments:

Ιωαννης είπε...

Παντελή ξεκίνησα την αναζήτηση το 81. Διάβασα όλα τα περιοδικά και βιβλία από τότε ως σήμερα. Βρήκα το δρόμο πριν λίγα χρόνια. Δυστυχώς για μένα η ρήση του κυρίου μας 'μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ' με στοιχειωσε. Τελικά η κυρά Μαρια στο τελευταίο Χωριό ηταν πιο κοντά στην αλήθεια 'απ ότι εγώ ο 'ψαγμένος '. Αφού κατάλαβα ποιός είναι η αλήθεια 'βλέπω κατάματα ότι είμαι πολύ λίγος για να την κατακτήσω. Δυστυχώς οι πολλοί άνθρωποι φτάνουμε μέχρι εδώ. Ελπίζουμε στην χάρη του και μόνο. Αυτός είναι η 'αλήθεια και η οδος' Ο δρόμος της αναζήτησης μου τελείωσε μου μένει μόνο η οδός της μετανοίας. ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Ανώνυμος είπε...

Archaeologists are back at the legendary birthplace of King Arthur.

Last summer, researchers discovered traces of early medieval life at Tintagel in Cornwall, on England's southwest coast, where the legendary British monarch was said to have been born.

Now, they've returned to the site for another round of digging, to further explore buried buildings dated from the fifth to the seventh centuries.

The striking ruins of a 13th-century castle still stand on the Tintagel headland, but the site's history stretches back further, to the centuries after the end of Roman rule. It was during this time that King Arthur is said to have fought the invading Saxons. Tintagel is the birthplace of Arthur, according to a 12th-century writer named Geoffrey of Monmouth, who popularized legends about the king and the wizard Merlin. Still, there's no airtight historic evidence that Arthur existed.

Archaeologists have studied Tintagel occasionally since the 1930s, but there are parts of the site that remain unexplored. Last year, a team from English Heritage and the Cornwall Archaeological Unit embarked on a five-year investigation of the trading settlement or citadel that once existed during the Dark Ages on Tintagel island — really a peninsula connected by a small strip of land to the mainland.

In one artificially terraced area of the headland, the archaeologists uncovered thick stone walls, slate staircases, pavements and other remains of buildings that were likely part of a larger complex. The researchers plan to extend their trenches in this area to "get a good look at the scale and size of the buildings and find out exactly when they were built and how they were used," Jacky Nowakowski, project director at the Cornwall Archaeological Unit, said in a statement.

Nowakowski and her colleagues have released a new report that details the findings of last year's excavation. They described the wide range of locally made iron artifacts found at the site — brooches, belt buckles, dress hooks, knives and horseshoes — which could tell them about the everyday life of the people at early Tintagel.

Other items revealed that the settlement was connected to extensive trade networks. For instance, the archaeologists found fragments of glass vessels that might have come from France, Spain and Scandinavia, as well as broken bits of ceramic storage vessels that originated in Turkey and Cyprus, in the eastern Mediterranean.

"It is easy to assume that the fall of the Roman Empire threw Britain into obscurity," Win Scutt, a curator with English Heritage, said in the statement. "But here on [a] dramatic Cornish cliff top, they were making use of substantial stone buildings, using fine table wares from as far away as Turkey, drinking from decorated Spanish glassware, and feasting on pork, fish and oysters."

While archaeologists have evidence that this community was quite sophisticated and wealthy, they have not yet established a direct link with British royalty of that time. For now, the researchers think the site was most likely a secular stronghold of the rulers of Dumnonia (the kingdom that included Devon and Cornwall) during the Dark Ages.

([url=http://www.zx-printing.com/]Booklet printing[/url], [url=http://www.zxprinter.com]printing in China[/url]).

Π. Β. Γ. είπε...

@ Unknown :

Ευχαριστώ για το όμορφο μήνυμα, φίλε.
Ιδού η -όχι πρόχειρη- άποψή μου, γι' αυτό που λες:
Έχω την εντύπωση ότι ο Χριστός είπε "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι", (ευτυχισμένοι είναι μόνο οι ηλίθιοι), εννοώντας ότι η γνώση είναι θλίψη.
Δηλαδή, αποκτώντας την γνώση του τι συμβαίνει στον κόσμο, δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος (να σε νοιάζει μόνο ο εαυτός σου και η ευτυχία σου, δηλαδή),αλλά συμπάσχεις με όλα τα πλάσματα και νιώθεις την θλίψη που υπάρχει εδώ στην Κόλαση που ζούμε, ("Κόλαση" σημαίνει Αποκοπή, δηλ., χμ, Εξορία). (Αλλά και έτσι πυροδοτείται και το Έλεος). Και, έτσι, εδώ ευτυχισμένοι είναι μόνο οι ηλίθιοι, οι φτωχοί στο πνεύμα, που δεν ξέρουν τι τους γίνεται και τι συμβαίνει.
Ο Χριστός ήρθε εδώ για να προωθήσει το Πνεύμα, και μάλιστα τόσο πολύ, ώστε το Πνεύμα να υπερβεί τον κόσμο. Δεν σε καλεί να έχεις φτωχό πνεύμα με την ρήση αυτή, αντιθέτως, και ούτε εννοεί ότι είναι καλό να έχεις φτωχό πνεύμα. (Θα μπορούσε π.χ. να πει : Μακάριοι είναι μόνο οι Τυφλοί, και θα ήταν το ίδιο -αλλά το είπε έτσι, ακριβώς επειδή ήθελε να δώσει πνεύμα, και είπε «οι φτωχοί σε πνεύμα»). (Δίνοντας μάλιστα μεγάλη αξία στον πνευματικό πλούτο και όχι στον υλικό πλούτο, έτσι).
Άλλωστε, το τέλος του έργου του ήταν η αποστολή του Αγίου Πνεύματος (Ο Παράκλητος) (Αυτός για τον οποίον έχει παρακληθεί η άφιξή Του), όχι για να είσαι φτωχός τω πνεύματι -δεν ξέρω αν με παρακολουθείς τι λέω...
Έτσι η φράση "Μακάριοι οι Πτωχοί τω Πνεύματι", πιστεύω ότι ταυτίζεται απόλυτα με την άλλη συγκινητική φράση του Χριστού : «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, Εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Από τον κόσμο παίρνετε μόνο θλίψη, αλλά πάρτε θάρρος, ενθαρρυνθείτε, γιατί εγώ -που έγινα άνθρωπος σαν κι εσάς- νίκησα τον κόσμο -βλέπετε ότι μπορεί να νικηθεί)
Αν από τον κόσμο δεν παίρναμε θλίψη (που την παίρνουμε δια της συναίσθησης και της παρατήρησης και της γνώσης, ζώντας εδώ πέρα -δηλαδή από τον εμπλουτισμό του πνεύματος μας που μεγαλώνει και αφυπνίζεται), τότε θα ήμασταν ευτυχισμένοι αν είχαμε πλούτο στο πνεύμα μας. Αλλά δεν είμαστε, όταν γνωρίζουμε τι συμβαίνει και τι μας γίνεται, όταν είμαστε δηλαδή πνευματικά πλούσιοι. Διότι αντικρύζουμε εδώ την δυστυχία.
Ποιος καλός και πνευματικός άνθρωπος δεν νιώθει θλίψη και δυστυχία, κοιτώντας γύρω του τον κόσμο όπως είναι;
Μόνο ένας ηλίθιος, φτωχός στο πνεύμα, μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή, λόγω της ανοησίας του, δεν έχει κανέναν προβληματισμό και καμμία έγνοια (και άρα κανένα έλεος, που δεν πυροδοτείται), και επιπλέον ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και τις απολαύσεις του, και δεν τον απασχολεί η γνώση και το πνεύμα. Είναι "ευτυχισμένος" και ήσυχος δια της άγνοιας του. ("Ignorance is Bliss").
Γι' αυτο ο Κύριος την ώρα του ύστατου θανατηφόρου μαρτυρίου, πάνω στον σταυρό, ατενίζοντας το οργισμένο πλήθος, αναφωνεί "Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι" - Συγχώρεσε τους Κύριε, δεν βλέπουν, δεν ξέρουν τι κάνουν! Ακριβώς επειδή είναι φτωχοί τω πνεύματι. Και ανεύθυνοι.

(συνεχίζεται)

Π. Β. Γ. είπε...

(συνέχεια)

(Αυτό μάλλον δημιούργησε και μία ΠΟΝΗΡΗ διαχρονική εντύπωση, ότι, όπως ένας τρελός ή ένας χαζός ή ένα ανόητο παιδάκι, δεν έχει την ευθύνη των πράξεων του, και άρα αιτούμαστε να του συγχωρεθεί το έγκλημά του ή η αστοχία του ή αμαρτία του, επειδή έγινε αυτή η αίτηση ακόμη και από τον Χριστό,άρα εμείς καλύτερα να είμαστε ανόητοι, ή να προτιμούμε να είμαστε ανόητοι και σε εφησυχασμένη άγνοια, διότι θα μας συγχωρεθούν έτσι οι αμαρτίες μας επειδή δεν ξέρουμε τι κάνουμε, ως χάρις εξ ουρανού. Η Χάρις όμως είναι το Άγιο Πνεύμα! Και όχι αυτή η πονηρή δειλία -και με τον συγκεκριμένο τρόπο δίδεται μόνο στους αληθινά χαζούς και στα παιδάκια, στους αληθινά ανεύθυνους. Όχι όμως σε εσένα, δυστυχώς).
(Επίσης, παράδειγμα : Αν εγώ σου έλεγα : ακόμη και να μην δουλέψεις, επειδή εγώ είμαι αγαθός κύριος σου, θα σου χαρίσω τον μισθό σου. Εσύ τι θα έκανες; Θα εκμεταλλευόσουν την αγαθότητά μου και δεν θα δούλευες για να σου χαρίσω τον μισθό σου; Εγώ, θα το έβλεπα αυτό, και θα έλεγα : ρε το κουτοπόνηρο παιδάκι, αλλά δεν πειράζει, εγώ το αγαπώ, θα του δώσω τον μισθό του. Η στάση μου, επειδή είμαι όντως αγαθός, θα συνέχιζε να είναι αυτή της αγαθότητας, σε αυτήν την περίπτωση, αλλά...η δική σου στάση ποια ηταν; Ήταν όντως αγαθή;)
(Ο "Θησαυρός των Αγαθών" είναι για τους αγαθούς, και η δική σου στάση, στην περίπτωση του αλληγορικού μου παραδείγματος, δεν είναι αγαθή, δεν θα είσαι αγαθός, εγώ όμως θα είμαι). (Κατανοητό;)

Έτσι, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο, ότι το απόφθεγμα αυτό του Χριστού, «Μακάριοι οι Πτωχοί τω Πνεύματι», μεταδίδεται ως ένας "αφορισμός", από την μία, αλλά και, από την άλλη, εξασφαλίζει τους αληθινά Πτωχούς, με Έλεος. Τους ανεύθυνους.
Επίσης, αναρωτήσου : αφού, σε άλλο σημείο, λέει και «Μακάριοι οι Πενθούντες», γιατί να μην θέλεις και να πεθάνουν αγαπημένα σου πρόσωπα για να είσαι σε πένθος; (Δηλαδή, φίλε, δεν εννοεί εκείνους που είναι πενθούντες επίτηδες επειδή το είπε.....)

Εδώ, δεν το παίζω θεολόγος ή ιεροκήρυκας, (αλλά είμαι συγγραφέας και μπορώ να αναλύσω ένα κείμενο ή τον συγγραφέα του), και απλά βρήκα την πρόφαση από κάτι που λες, για να επιχειρήσω να ξεκαθαρίσω λίγο αυτό το πολύ ενδιαφέρον ζήτημα. Ευχαριστώ, λοιπόν, για την πρόφαση.
Σου εύχομαι Καλή Δύναμη
Π. Γ.




@ Ανώνυμος :

We Love King Arthur!
Thanks

Ανώνυμος είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΗΛΕΤΝΑΠ!!!!!!!! ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ!!!

Π. Β. Γ. είπε...

Ευχαριστώ. Εύχομαι και του χρόνου με υγεία και με καλύτερες ημέρες.

prasino liker είπε...

//ΤΟ Φεγγαρι λαμπει εξισου μερα και νυχτα,αλλαμονο οταν ο ηλιος κρυφτει και μεινει το σκοταδι ,το φεγγαρι μπορει να μας φωτισει για να μην χανουμε τον δρομο.
Μονο στα σκοτεινα φαινεται το μεγαλειο εκεινου που λαμπει//
Χορχε Μπουκαι

Danai Choromidou είπε...

Αυτό μας έλεγε και ένας δάσκαλός μου, ότι πάντα, σε όποια σκοτάδια, υπάρχει μέσα μας κάπου ένα μικρό φως, και να μείνουμε μαζί του,όσο μικρό κι αν είναι, όταν μείνουμε μαζί του, θα μεγαλώσει..αυτό μου θύμισες και σε ευχαριστώ!

Ανώνυμος είπε...

Τα λόγια του ινδιάνου αρχηγού, η απάντηση προς τον Γιουνγκ (στο τέλος του κειμένου) μου θύμισε κάπως την απάντηση του Δον Χουάν προς τον Καστανέντα σχετικά με το ποιον δρόμο πρέπει να διαλέγει ο πολεμιστής "ο δρόμος που διαλέγει να έχει καρδιά"! Τέτοιες επιλογές χρειάζονται τελικά αυτή την περίεργη εποχή αν θέλουμε να ανακαλύψουμε το φως που μας κάνει έκαστος...
Giannis G.

Π. Β. Γ. είπε...

:-)

Π. Γ.