ΠΑΝΤΕΛΗΣ Β. ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ
Ο συγγραφέας Παντελής Β. Γιαννουλάκης ζει και γράφει στην Θεσσαλονίκη, και σε πολλές εναλλακτικές πραγματικότητες που εξερευνεί με την ιδιαίτερη λογοτεχνία του και τις μελέτες του. Έχει συγγράψει και δημοσιεύσει ως τώρα 35 βιβλία, και πάνω από τρεις χιλιάδες άρθρα, δοκίμια και πρωτότυπα κείμενα και διηγήματα, σε περιοδικά, έντυπα, συλλογικά έργα, ειδικές θεματικές εκδόσεις και ανθολογίες. Έχει δημιουργήσει ή συντονίσει 12 περιοδικά και έντυπα, έχει ιδρύσει 4 εκδοτικούς οίκους. Έχει κάνει σπουδές Κινηματογράφου & Σκηνοθεσίας και Ιστορίας της Τέχνης, υπήρξε δημιουργός ραδιοφωνικών εκπομπών, τηλεοπτικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ, έχει κάνει πολλές εξερευνήσεις και έρευνες στην Ελλάδα και σε αρκετά μέρη του κόσμου. Έχει κάνει μεταφράσεις έργων, υπήρξε editor πολλών ανθολογιών και επιμελητής εκδόσεων, μουσικός, περιηγητής, ξεναγός, συλλέκτης, αλληλογράφος, εισηγητής, διακεκριμένος ομιλητής με πολλές δεκάδες διαλέξεις σε μεγάλο κοινό, ειδικός γνωσιολόγος σε ποικίλα πεδία γνώσης. Είναι ο δημιουργός, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού “Strange”, δημιουργός των εκδόσεων “Αόρατο Κολλέγιο” και “Άγνωστο” (επίσης, στο παρελθόν, των εκδόσεων “Terra Nova” και “Αρχέτυπο”), και έχει εκδόσει πάνω από διακόσια βιβλία... Είναι πατέρας δύο αγοριών, και έχει καθοδηγήσει και προωθήσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ερευνητές και μελετητές. Ασχολείται ένθερμα με την Φανταστική Λογοτεχνία, την σημειολογία, την φιλοσοφία, την λογοτεχνία μυστηρίων, τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, και τα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων του.
Χρειαζόμαστε ένα παραμέρισμα της κουρτίνας, που ο συμβατικός κόσμος έχει τραβήξει μπροστά στα μάτια μας, μια νέα και μεγάλη προέκταση του οπτικού μας πεδίου, του πεδίου παρατήρησης.
Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αντίληψης και κατανόησης, και νέους τρόπους μετάδοσης των πραγμάτων που θα αντιληφθούμε και θα κατανοήσουμε.
Αυτό θα σημαίνει μια ριζική αναθεώρηση ενός μεγάλου μέρους των γνώσεων μας και των πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα.
Μια τέτοια αναθεώρηση δεν συμφέρει κανέναν από αυτούς που χειρίζονται τις λειτουργίες των καθημερινών συστημάτων, και, επιπλέον, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το μικρό, σίγουρο και ασφαλές νησί τους, για να εξερευνήσουν τα αβέβαια νερά ενός νέου και παράξενου ωκεανού...
Η πραγματικότητα είναι τελείως σχετική, κι αυτό αποδεικνύεται από το αγωνιώδες πείσμα της να μην αναιρεθεί, και από την αδυναμία της να σε τιμωρήσει μόλις την αναιρέσεις…
Ζούμε σε εποχές κατοχής και αντίστασης. Ο κόσμος επιζητά να παγιώσει τελείως την εικόνα του, και όλοι ανεξαιρέτως να υπηρετούν το τεχνητό κοσμικό είδωλο που ο κόσμος έφτιαξε για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που διαχώρισαν τον εαυτό τους από αυτόν τον κόσμο, αποσυρόμενοι στο ιδιωτικό τους σύμπαν, αντιστέκονται εστιαζόμενοι στον αέναα κρυφώς εξελισσόμενο μύθο του κόσμου, που η παγιωμένη εικόνα προσπαθεί να εξαφανίσει.
Οι άνθρωποι που προσπαθούν ν’ αποδράσουν από τις υποθέσεις αυτού του απογοητευτικού κόσμου, σπιθαμή με σπιθαμή φτιάχνουν μυστικά το Παραμύθι του Κόσμου. Το διηγείται ο ένας στον άλλον ψιθυριστά κι αν κάποιος είναι χωρίς συντρόφους, το διηγείται στον εαυτό του. Υπενθυμίζει συνέχεια την ιστορία, αποστηθίζει τους χάρτες και τα σημάδια, κάνει εξάσκηση τις νύχτες όταν όλοι κοιμούνται, απαγγέλλει το ποίημα, γράφει το μήνυμα, κουρδίζει τα ρολόγια και τα βιολιά, κοιμάται με το ξίφος κάτω απ’ το μαξιλάρι -μην έρθει η ώρα και δεν είναι έτοιμος για την ηρωική έξοδο…
Κάποιος που μπορεί να κοιτάξει γύρω του με τα σωστά μάτια, θα αντικρίσει παντού ολόγυρα το Παραμύθι του Κόσμου. Είναι τόσο μεγάλο και τόσο υπέροχο, γενιές ολόκληρες συνωμοτών το έφτιαχναν, το έγνεθαν, το έπλεκαν, το έχτιζαν, το χρωμάτιζαν. Στέκει εκεί (πού;) και διηγείται την πιο παράξενη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ. Την ιστορία ενός άλλου κόσμου, κάπου πέρα, μακριά απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, κι ακόμη πιο μακριά, στα βάθη του νου και της καρδιάς μας.
Τα μηνύματα από αυτόν τον κρυφό κόσμο, αναπόφευκτα, είναι πολεμικές ανταποκρίσεις, ενός πολέμου μυστικού, ανάμεσα στους υπηρέτες της κατοχής του κόσμου και στους παρτιζάνους του Αντίκοσμου...
«Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα».
Το πιο ουσιαστικό επίτευγμα της Λογοτεχνίας μέχρι σήμερα, είναι ότι κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αυτό δεν έγινε, βέβαια, για να απορρίψει τον εαυτό της, αλλά για να δώσει μια νέα σημασία στο ατέρμονο νόημα της ζωής.
Η ζωή καθορίστηκε από τη Λογοτεχνία.
Δεκάδες αιώνες χρειάστηκαν για να μετατρέψει ο άνθρωπος τα πάντα σε Λογοτεχνία. Ζούσε καταγράφοντας τα πάντα γύρω του, όλες τις πληροφορίες, όλες τις εμπειρίες, όλες τις ανακαλύψεις, όλα τα όνειρα, όλα τα συναισθήματα, όλα τα φαινόμενα, όλες τις ιδέες, όλες τις υποθέσεις… Και τα καταχωρούσε στην αιώνια βιβλιοθήκη.
Κάποτε η ζωή ξεπερνούσε τη Λογοτεχνία. Τώρα πια η βιβλιοθήκη είναι τόσο τεράστια, που η Λογοτεχνία ξεπερνά τη ζωή.
Οτιδήποτε ζω, μέχρι και η τελευταία εμπειρία και σκέψη μου, έχει ήδη προβλεφθεί από πριν μέσα στη Λογοτεχνία. Οι επιρροές της Λογοτεχνίας πάνω στη ζωή είναι τόσο πολυσύνθετες και εξαπλωμένες σε κάθε στοιχείο με όλους τους πιθανούς τρόπους, κρύβονται τόσο καλά μέσα στην ίδια τη ζωή, που σχεδόν κανείς δεν υποπτεύεται πως η κάθε στιγμή της ζωής του έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στις σελίδες κάποιου βιβλίου, κάποτε.
Η ίδια η Λογοτεχνία άρχισε κάποτε να παρατηρεί τον εαυτό της, και ανακάλυψε μια συγκλονιστική παραδοξολογία. Αφού η ζωή και η σκέψη καθοριζόταν πλέον από τη Λογοτεχνία, τότε η κύρια αποστολή της Λογοτεχνίας, που ήταν να εξερευνήσει τη ζωή και τη σκέψη, είχε μετασχηματιστεί σε κάτι τελείως νέο και παράξενο: η Λογοτεχνία εξερευνούσε πια τη Λογοτεχνία.
Έτσι, μπορούσες πια να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή στην εξερεύνηση της λογοτεχνίας, που εξερευνεί τον εαυτό της, και να εξερευνήσεις τη ζωή σου...
Αυτό που κάνει τους συγγραφείς να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι κυρίως το γεγονός ότι οι συγγραφείς παρατηρούν πράγματα που οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν τα παρατηρούν, δεν τα προσέχουν, δεν τους δίνουν σημασία. Κι επιπλέον, οι συγγραφείς τα θυμούνται, τα καταγράφουν, συγκεντρώνουν αυτές τις αξιομνημόνευτες λεπτομερείς παρατηρήσεις τους ως οπλοστάσιο, ως θησαυροφυλάκιο λεπτομερειών, που κάπου θα χρησιμοποιηθούν κάποτε.
Ο συγγραφέας έχει πάντα ένα σημειωματάριο γενικών καταγραφών, και πολλά άλλα σημειωματάρια και σημειώσεις που σχετίζονται με τα διάφορα σχέδια του, με συνεχείς σημειώσεις που αντίστοιχα τα αφορούν, χωρίς ακόμη τα έργα να έχουν αρχίσει να γράφονται, αλλά και κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Στο γενικό σημειωματάριο, σημειώνει συνεχώς τα πάντα, οτιδήποτε ενδιαφέρον παρατηρεί γύρω του, ακούει, διαβάζει, βλέπει, μαθαίνει, εμπνέεται, ονειρεύεται, θυμάται, κλπ. Δεν αφήνει καμιά καλή και «ενδιαφέρουσα» σκέψη, ιδέα, έμπνευση, πληροφορία, σημειολογία, σύνδεση, αλληγορία, μεταφορά, απόσπασμα, παραδοξολογία, οξύμωρο, λέξη, μυστικό, παρατήρηση, επισήμανση, ανάμνηση, αφορισμό, απόφθεγμα, σύλληψη, να του ξεφύγει. Όταν οτιδήποτε από αυτά βγαίνει στον δρόμο του, το καταγράφει, για να το χρησιμοποιήσει, κάπου, κάπως, αργότερα. Είναι συλλέκτης ιδεών, σκέψεων, λέξεων, πληροφοριών, ενδιαφερόντων ζητημάτων και παρατηρήσεων. Διαθέτει μια ολόκληρη αόρατη βιβλιοθήκη από αυτά.
Ο συγγραφέας που δεν το κάνει συνειδητά και αφοσιωμένα και συνεχώς αυτό το πράγμα, που δεν παρατηρεί τις φευγαλέες λεπτομέρειες του κόσμου, δεν είναι συγγραφέας.
Αυτό, σταδιακά, του δίνει μια εποπτεία πάνω στην καθημερινή πραγματικότητα που οι άλλοι άνθρωποι ούτε που την έχουν ονειρευτεί ποτέ τους. Και, σιγά-σιγά, αρχίζει να ξεχωρίζει αμέσως το συγγραφικό ίχνος όταν εμφανίζεται οπουδήποτε για να του προσφερθεί από τη συγχρονικότητα. Μόλις παρατηρεί αυτό που πρέπει, ένα καμπανάκι χτυπάει στο κεφάλι του, κι εκείνος περισυλλέγει την παρατήρηση. Κι έπειτα την αντιμετωπίζει σαν πολύτιμη πληροφορία, σαν εύθραυστο μυστικό.
Μέσα από διεργασίες όπως αυτή και πολλές άλλες, ο συγγραφέας δεν περιμένει την έμπνευση, είναι ο Κυνηγός της Έμπνευσης, εκπαιδεύεται να την αναγνωρίζει παντού γύρω του, να την παραμονεύει και να την αρπάζει με λεπτεπίλεπτο τρόπο. Δεν είναι ποτέ απροετοίμαστος για αυτό.
Έτσι, παντού και πάντα, ο συγγραφέας καταστρατηγεί μια οικειότητα με το Παράξενο. Οι αληθινοί συγγραφείς είναι ερωτευμένοι με το Παράξενο. Είναι το παρασκήνιο του κόσμου μας.
Συμφωνώ με τον J. K. Chesterton, που γράφει:
«Το ότι υπάρχει ένας κόσμος πίσω από τον κόσμο, δεν το γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος άνθρωπος πίσω από κάθε άνθρωπο, αλλά κι αυτό ακόμη συχνά ο ίδιος ο άνθρωπος δεν το γνωρίζει. Υπάρχει ένα παρασκήνιο στα πάντα, ένα σκοτεινό παρασκήνιο, πολλές φορές πέρα από κάθε φαντασία. Στο παρασκήνιο αυτό, πίσω από την αυλαία του κόσμου, δεν πηγαίνει κανείς, εκτός από τους συγγραφείς…»
Η αληθινά μεγάλη ευχαρίστηση που αντλώ από τον κόσμο, προέρχεται από τα βιβλία. Ίσως γιατί ο ίδιος ο κόσμος είναι ένα ανεξάντλητο βιβλίο. Ίσως γιατί ο κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ακόμη ένα βιβλίο. Παραμένει ακόμη άγνωστος ο συγγραφέας του κόσμου μας. Υπάρχουν νύχτες που το μόνο που θέλω είναι να τον γνωρίσω, και να μου επιτρέψει να περιπλανηθώ στην απέραντη βιβλιοθήκη του. Έχω πολλές όμορφες ερωτήσεις να του κάνω, δίπλα από το τζάκι, πίνοντας λίγο κονιάκ…
Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει, ακούει, οσμίζεται, γεύεται, πιάνει, κινείται, κλπ, και επεξεργάζεται πληροφορίες σαν να τις δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, με τη διαφορά ότι το σώμα κοιμάται και τίποτε από όλα αυτά δεν παρατηρείται να συμβαίνει σε αυτήν την πραγματικότητα...
Έχουμε έναν δεύτερο μυστηριώδη εαυτό, ο οποίος ζει κανονικά σε έναν παράλληλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων: ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν. Μια μυστηριώδης ονειρική γεωγραφία που το πανόραμά της ξανοίγεται μέσα μας. Την εξερευνούμε ασυνείδητα μέσα από αινιγματικές εμπειρίες και βιώματα που καταγράφονται από τον εγκέφαλό μας ως αληθινά, για τον οποίο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενώ ονειρευόμαστε συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά σαν να βιώνει πραγματικές καταστάσεις.
Ζούμε μέσα στα όνειρα…μια δεύτερη ζωή.
Το μάτι. Αυτό το οπτικό πεδίο συναλλαγής του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό κόσμο, το μάτι, είναι το μόνο όργανό μας που ζει από το φως ενώ το υπόλοιπο σώμα μας είναι βουτηγμένο στη λάσπη, στην ύλη. Το μάτι έχει τη μορφή του σύμπαντος. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι το περιγράφουν, η σφαίρα, η ίριδα και η κόρη: Ο εξωτερικός κύκλος του υπεργαλαξιακού κόσμου, ο εσωτερικός κύκλος του γαλαξιακού κόσμου, ο εσώτατος κύκλος του υποσελήνιου κόσμου. Κοιτώντας κανείς (με το μάτι του) το ανθρώπινο μάτι, είναι σαν να παρατηρεί το σχέδιο του Σύμπαντος. Το μαγικό σημείο όπου ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό. Τα άστρα του ουρανού εκπροσωπούνται από το άστρο του ματιού. Η ίδια η κόρη του ματιού είναι μια άβυσσος, εκεί απ’ όπου μπορεί κανείς να ατενίσει με ίλιγγο τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, αστρική στη φύση της και αόρατη. Κατοπτρισμένη πάνω στην κόρη είναι εκείνη η ανταύγεια ενός φωτεινού γαλαξία, το ίχνος του θεϊκού φωτός, το σπερματικό φως του κόσμου, του εσωτερικού κόσμου...
Όταν υπάρχει κάτι που δεν το ξέρεις
Πώς ξέρεις ότι δεν υπάρχει;
Ξέρουμε ότι πολλά από τα όνειρά μας δεν θα γίνουν αληθινά. Ίσως να μη γίνουν ποτέ αληθινά. Κι όμως, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.
Αυτό λέει πολλά, και δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται.
Έχουμε μάθει ότι τα όνειρά μας είναι σημαντικά όχι γιατί γίνονται αληθινά, αλλά γιατί μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν θα πηγαίναμε αλλιώς, και μας διδάσκουν πράγματα που ποτέ δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να μάθουμε…
Ο κόσμος που παρακολουθούμε, εκείνος ο κόσμος της καθημερινής μας πραγματικότητας, δεν είναι ο αληθινός κόσμος, είναι μία περιγραφή του.
Τα βιβλία είναι συχνά πολύ καλός τρόπος για να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.
Και τα βιβλία είναι παράθυρα.
Είναι σαν κιάλια που βλέπουν αλλού. Η αριστερή σελίδα για το αριστερό σου μάτι και η δεξιά σελίδα για το δεξί σου μάτι. Βάζεις μπροστά στο πρόσωπό σου ένα βιβλίο και αντικρίζεις το πανόραμα της ανάγνωσης. Το πεδίο της γνώσης από αλλού. Είναι μία τηλε-όραση. Βλέπεις μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλες ζωές, σε άλλα μυαλά, σε άλλους χρόνους.
Και, όταν γράφεις ένα βιβλίο, είσαι κάτι σαν οπτικός. Ρυθμίζεις έντεχνα την όραση του φίλου σου, του αναγνώστη σου, έτσι ώστε να μπορέσει να δει αλλού, να αλλάξει για λίγο την οπτική του κόσμου του και να παρακολουθήσει έναν απόκρυφο μικρόκοσμο, χαρτογραφημένο μέσα στις σελίδες…
Η πεζοπορία, η οδοιπορία, η περιπλάνηση, το ταξίδι, η περιπέτεια, η περιπολία, η πρωτοπορία, η ανίχνευση, η εξερεύνηση...
Οι περισσότεροι άνθρωποι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά: Σχετίζονται με την πλοήγηση στον υλικό κόσμο.
Η τέχνη της πλοήγησης στον υλικό κόσμο είναι τόσο σημαντική όσο και η τέχνη της αναπνοής. Παραδόξως, για τους περισσότερους ανθρώπους, και οι δύο αυτές τέχνες είναι αυτοματικές συνήθειες και τίποτε παραπάνω.
Αλλά υπάρχει και η τέχνη της πλοήγησης στον πνευματικό κόσμο...
Εξασκούμε την πλοήγηση στον υλικό κόσμο χρησιμοποιώντας -διανύοντας- τις διαδρομές, και –από την άλλη– εξασκούμε την πλοήγηση στον πνευματικό κόσμο με τη φαντασία μας.
Όμως, αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο, τις διαδρομές και τη φαντασία, έχουμε ένα νέο είδος πλοήγησης. Και πρόκειται για πλοήγηση σε ένα νέο πεδίο, ούτε πραγματικό ούτε φανταστικό, σε εκείνο το συνδετικό πεδίο μεταξύ πνεύματος και ύλης, που είναι ένα κρυφό ενδιάμεσο πεδίο, μυστικό και απαγορευμένο, για το οποίο δεν συζητά κανείς...
Αυτή είναι η λεγόμενη «αόρατη πλευρά του κόσμου», και αυτήν εννοούσε ο παππούλης μου ο Τσαρλς Φορτ όταν έλεγε ότι ανακάλυψε μία «πυξίδα για τη ναυσιπλοΐα της αόρατης πλευράς του κόσμου...»
Λοιπόν, αυτή η νέα πλοήγηση σ’ αυτό το μυστικό ενδιάμεσο πεδίο, βασίζεται –στο πρώτο στάδιο εξάσκησής της– σε μία σχετικά απλή τεχνική: να κάνεις μία πλοήγηση στο υλικό πεδίο με πνευματικό τρόπο (ή, αν το προτιμάτε έτσι, στο πνευματικό πεδίο με υλικό τρόπο).
Μία περιπλάνηση στις διαδρομές του υλικού κόσμου με πνευματικό τρόπο. Πρόκειται για ένα λειτουργικό συνδυασμό της περιπλάνησης στους δρόμους και της περιπλάνησης στη φαντασία. Κι αυτό κάνει εκείνο το ενδιάμεσο πεδίο να αρχίσει να διακρίνεται αδιόρατα. (Και διακρίνεται γιατί «ανταποκρίνεται» στην περιπλάνησή σου).
Μία αφηρημένη περιπλάνηση μέσα στον τρισδιάστατο χάρτη της πόλης, αφήνοντας τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τη φαντασία, αλλά ταυτόχρονα και να παρασυρθεί από τους δρόμους. Δηλαδή, να παρασυρθεί στις διαδρομές της φαντασίας, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί από τις διαδρομές της πόλης. Να παρασυρθεί από τη ροή των συλλογισμών, και ταυτόχρονα να παρασυρθεί στη ροή των δρόμων. Από τα «μονοπάτια της σκέψης» και από τα μονοπάτια του κόσμου. Να «αποπροσανατολιστεί» κάποιος από τον εαυτό του, και ταυτόχρονα να αποπροσανατολιστεί μέσα στην πόλη. Να «περι-πλανηθεί»…
Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο εσωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εξωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς κανονικά μέσα του: να τον περπατήσεις.
Αν προτιμάτε, ο εξωτερικός κόσμος μεταμορφώνεται σε εσωτερικό και μπορείς να περιπλανηθείς σ’ αυτόν με τη σκέψη σου.
Το ίδιο είναι, απλά εξαρτάται από την οπτική γωνία από την οποία το βλέπεις…
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης, που σε πρώτη φάση γίνεται χωρίς νόημα, ο περιπλανώμενος είναι βυθισμένος σε μια επιλεγμένη φαντασίωση, (αλλά και στους αυθόρμητους συλλογισμούς του, ακολουθώντας με τον νου του ελεύθερα τη ροή τους, παρατηρώντας πως αυτή αρχίζει να σχετίζεται με τα ερεθίσματα που λαμβάνει από ολόγυρά του), και καθώς ακολουθεί τελείως αυθόρμητες διαδρομές, σταδιακά αρχίζει να συμβαίνει το εξής:
Η περιπλάνησή του αρχίζει να αποκτά νόημα, είναι σαν να βαδίζει πάνω σε υπονοούμενα, σαν να γράφει ή να διαβάζει ένα κείμενο, τα πάντα γύρω του αποκτούν ένα ιδιόμορφο νόημα, ή ένα πλέγμα από κρυφά νοήματα, που του αποκαλύπτονται, που συνδέονται όλο και περισσότερο με τους συλλογισμούς του. Φτάνει σε ένα σημείο που αυτό το φαινόμενο γίνεται τόσο έντονο, που ο περιπλανώμενος θεωρεί ότι μπορεί να κοντρολάρει το ίδιο το τοπίο, και όχι μόνο τις σκέψεις του. Η Πλοήγηση έχει ξεκινήσει…
Για τον Πλοηγό που θα το κάνει αυτό, οι συνηθισμένοι υλικοί δρόμοι του κόσμου χάνουν κάθε συμβατική σημασία. Οι διαδρομές αποκτούν ένα τελείως διαφορετικό νόημα γι’ αυτόν, η πόλη η ίδια μεταλλάσσεται μυστικά, οι δρόμοι της οδηγούν «αλλού»…
Ο κόσμος που ζούμε, είναι ένα πάρα πολύ παράξενο μέρος! Αλλά, εγκλωβισμένοι μέσα στις υποθέσεις της καθημερινότητάς μας, έχουμε την τάση να το ξεχνάμε αυτό ή να το αγνοούμε. Εμείς οι ίδιοι που βαδίζουμε σ’ αυτό το παράξενο μέρος, είμαστε πάρα πολύ παράξενα όντα…
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που δεν ξέρουμε για τους μηχανισμούς του κόσμου και του εαυτού μας, που φοβόμαστε να παραδεχτούμε αυτή την μεγάλη αλήθεια. Θέλουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας να είναι μικροί, συγκεκριμένοι και περιορισμένοι, για να μπορούμε να τους ελέγχουμε και να νιώθουμε ασφαλείς. Αλλά τον κόσμο και τον εαυτό μας, τους διατρέχουν δυνάμεις ανεξιχνίαστες. Βιαστήκαμε να τους δώσουμε ονόματα, περιγραφές, επιστήμες, για να μπορούμε να έχουμε έναν υποτυπώδη έλεγχο πάνω στην αχαλίνωτη πραγματικότητα. Κι όμως, τα πράγματα δεν τελειώνουν στα όρια που έχουν θέσει αυτές οι εξηγήσεις. Τα πράγματα είναι ατέλειωτα .
Αυτή τη βροχερή νύχτα, μέσα στη μοναξιά μου, καθώς γράφω, έχω δίπλα μου ένα βιβλίο κιτρινισμένο από το χρόνο, το Pensees του Blaise Pascal. Ανοίγω μια σελίδα στην τύχη και διαβάζω:
«Όταν ατενίζω μπροστά μου τον ορίζοντα με το περιορισμένο βλέμμα μου… τί αχανές διάστημα είναι αυτό μέσα στο οποίο εγώ δεν υπάρχω! Κι αν κοιτάξω πίσω μου… τί φρικτή δίνη ατέλειωτων χρόνων που εγώ δεν υπήρξα! Όταν βυθίζομαι στον κόσμο της γνώσης… τί απύθμενες θάλασσες γνώσεων που εγώ δε γνωρίζω και ίσως ούτε θα γνωρίσω ποτέ! Πόσα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς, χωρίς εμένα! Και… πόσο λίγο χώρο καταλαμβάνω εγώ σ’ αυτή την ατέρμονη άβυσσο του Χρόνου…»
Είδα το σπίτι που μένει ο Θεός.
ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ
15 comments:
Άκρως ενδιαφέρον κι αυτό το τεύχος κ.Γιαννουλάκη(αν ξαναπώ Δάσκαλε μπορεί να μη σας αρέσει και κατανοώ ειλικρινά το γιατί.)
Ένα άρθρο σχετικά με τον σαμανισμό το περίμενα με λαχτάρα και ήρθε την κατάλληλη στιγμή,ασχολήθηκα ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες με το θέμα αυτό και πραγματικά γοητεύτηκα...
Προσωπικά θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για το άρθρο περί έρωτος στο τεύχος 122,ήταν κάτι ξεχωριστό και συγκινητικό,η ιστορία της Λαιλά και του Ματζνούν
με έκανε κυριολεκτικά να δακρύσω...
Χαίρομαι αφάνταστα και παίρνω κουράγιο όταν ξέρω πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι ξεχωριστοί,εμπνευσμένοι,ανυπότακτοι ονειροπόλοι που φτιάχνουν φώς μες το σκοτάδι...φώς...περισσότερο φώς...
Συνεχίστε όλες τις προσπάθειες και μεταδώστε μας φώς,πνευματικό φώς που τόσο ανάγκη το έχουμε όλοι..
Κατανοώ τις δυσκολίες του εγχειρήματος,τα προσωπικά προβλήματα,τον πόλεμο που σας κάνει το Σύστημα σε όλες τις εκφάνσεις και παραμέτρους του αλλά κάποιος πρέπει να μας δείξει το δρόμο,να ανάψει το φανάρι μέσα στο σκοτάδι,να μας εμπνεύσει,να μας συγκινήσει,να μας ανάψει τις καρδιές,να μάθουμε τα μυστικά της ευγένειας,της ονειροπόλησης,να εξυψωθούμε απ το βούρκο,να χορτάσει φώς το πνεύμα μας!!!
Κι αυτό ακριβώς κάνετε τόσα χρόνια εσείς κι είναι ανάγκη να συνεχιστεί,είναι ανάγκη!!
Είμαι σίγουρος πως όλοι οι αναγνώστες του περιοδικού αντιλαμβάνονται αυτά που γράφω κι ο καθένας με τον τρόπο του στηρίζει την προσπάθειά σας,το περιοδικό Strange είναι πιά το ΄΄κρυσφήγετό΄΄ μας σε αυτή τη μαύρη σιδερένια φυλακή που μας περιβάλλει,η μαγική ΄΄βιβλιοθήκη΄΄ των ονείρων μας,το ΄΄φωτόσπαθό΄΄ μας σε κάθε μάχη ενάντια στους πράκτορες του συστήματος,το περιοδικό Strange είναι το περιοδικό μας...
Καλή δύναμη να έχετε και καλό δρόμο.
Πραγματικά πολυ καλό και ωραίο το τεύχος αυτο . Πάντα ξεχωρίζει κάθε τεύχος του στραν-γη . και συγχαρητήρια για ακόμα ενα υπέροχο εντιτόριαλ .
Οσα γραφετε για Τηλεκίνηση και Αύρα δε τα είχα γνωστά, μου κάνανε εντύπωση.
Στο θέμα Εψιλον οπως είχατε υποσχεθεί πότε θα επιστρέψετε ; Ενδιαφέρει
Σωτήρης
Κύριε Γιαννουλάκη
πότε θα κάνετε την ετήσια ομιλία σας στην Αθήνα ;
Στη Θεσσαλονίκη ;
Σας περιμένουμε
Ευχαριστώ
ΜΗΧΑΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΙΩΠΗΣ..! Τι εξαίσια νέα από το χώρο της επιστημονικής κοινότητας, και, φανταστείτε για λίγο τι άπειρες εφαρμογές θα είχε μια τέτοια συσκευή.. ειδικά αν αυτή ήταν σε μορφή σπρέι σαν αυτή που έχει ήδη "εφεύρει" ο Alan Nelson στο διήγημά του "Η Σιωπή".
Ω, Θαυμαστέ καινούριε κόσμε, με τι χάρη δίνεις σάρκα και οστά σε κάθε φανταστικό ήρωα και κάθε πράγμα που πέρασε από το μυαλό των συγγραφέων.
Μα τους χίλιους κάστορες δεν προλαβαίνω, πρέπει να γράψω και εγώ τη δική μου απίστευτη ιστορία. Κάποιος.. κάπου.. κάποτε θα την κάνει πραγματικότητα, δικαιώνοντάς με!
Έχε γεια Παντελή!
@ ekptwtos:
Σ' ευχαριστώ για τα θερμά και ενθαρρυντικά σου λόγια και για το ότι εμπνέεσαι από τις εμπνεύσεις μας.
Το Strange είναι και για εμάς το κρυσφήγετό μας...
@Ανώνυμος 1:
Σ' ευχαριστώ πολύ.
Θα επιστρέψουμε στο ζήτημα της Ομάδας Έψιλον αμέσως μόλις υπάρξουν κάποιες εξελίξεις ή κάποια αξιόλογη νέα επαφή μας με τους κύκλους αυτούς...
@Wovenhand:
Ναι, κι εμένα μού άρεσε πάρα πολύ η Strange είδηση για αυτήν την εφεύρεση μιας Μηχανής που παράγει Σιωπή και σβήνει από το άμεσο περιβάλλον στοχευόμενα τους ανεπιθύμητους ήχους και θορύβους. Θα είμαι ο πρώτος που θα την προμηθευτεί αν προχωρήσει..
Όσο για τη «Μαύρη Σιδερένια Φυλακή», σε παραπέμπω για νεότερα στο επόμενο τεύχος του Strange!
@ Ανώνυμος 2:
Η «παραδοσιακή» ετήσια ομιλία μου στην Αθήνα, θα γίνει είτε μέσα στον Ιανουάριο είτε μέσα στον Φεβρουάριο, δεν έχει κλείσει ακόμη η ημερομηνία και το θέατρο που θα μας φιλοξενήσει, θα ενημερωθείτε σύντομα από το περιοδικό Strange και από το περιοδικό Μυστική Ελλάδα,κ.ά. Θα προσπαθήσω να γίνει και στη Θεσσαλονίκη, αν βρεθεί ο κατάλληλος χώρος.
Αυτήν την περίοδο αποφασίζω για το θέμα της φετινής ομιλίας, και, φυσικά, δέχομαι και προτάσεις και ιδέες, (για να δω αν «συμπίπτουμε» με όλους εσάς).
Επίσης:
Στη Θεσσαλονίκη
την
Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009, στις 7:00 μμ, στο βιβλιοπωλείο "Ψαρράς", (Φιλικής Εταιρίας 39, απέναντι από το σινέ "Μακεδονικόν")
θα είμαι στο πάνελ της παρουσίασης του νέου βιβλίου του καθηγητή Χρίστου Γούδη, "Αλλού και Κάπως", όπου και θα μιλήσω, μαζί με τον κ. Γούδη και άλλους αξιόλογους καλεσμένους.
Στην Πάτρα
θα βρίσκομαι το
Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009, στις 7:00 μμ, στο ξενοδοχείο "Βυζάντιο", όπου θα μιλήσω στο πάνελ της παρουσίασης της νέας πανηγυρικής έκδοσης του θρυλικού "Λεξικού του Ηλίου" από το "Ίδρυμα Ιωάννη Πασσά" και τις εκδόσεις "Τάλως", σε πάνελ μαζί με τον καθηγητή Χρίστο Γούδη και με τον εκδότη Τάλω Φουράκη και άλλους αξιόλογους καλεσμένους.
Νομίζω ότι οι δύο αυτές εκδηλώσεις για βιβλιόφιλους, σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα, θα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον...
Π. Γ.
Προτεινόμενο θέμα για την επόμενη ομιλία σου αγαπητέ Παντελή: Η Μυστική Ιστορία του Κόσμου (με την αρχαία όσο και σύγχρονη έννοια του όρου) του Ανθρώπου και των Ιδεών.
Όσο για το ακριβές θέμα, το περιεχόμενο της ομιλίας...χμ, νομίζω ότι ξέρεις πολύ καλά - καλύτερα απο εμένα - για πιο πράγμα μιλάω...
και ένα βίντεο-μουσική, αφιερωμένο:
http://www.youtube.com/watch?v=8ttQ4dhRgbY
Πόσο θα τραβήξει ακόμα το κακόγουστο κιτς παραμύθι περί ομάδας Ε ;
Και μη μου πείτε εντάξει, ένα "ευγενές ψέμμα" είναι, γιατί στα βάθη της γελοιότητας που έχει φτάσει εδώ και χρόνια το θέμα δεν είναι ούτε αυτό.
Επειδή έτυχε να έχω γνωρίσει κανα δυο από δαύτους, σας λέω ότι είναι φαντασμένοι γέροι που τρέφονται με τις ιδεοληψίες τους, "η Ελλάδα θα ξαναδώσει το φως σε όλο τον κόσμο" κλπ. Μίζερες ζωές ανθρώπων που δεν αγαπούν πια την ελευθερία!
Λοιπόν, τί σχέση έχει το Strange με όλα αυτά;
Εγώ νομίζω ότι το Strange είναι για τους ελεύθερους και τους ωραίους! Όχι για τους γέρους!
Και μη μου πείτε πάλι ότι υπάρχουν εξαιρέσεις. Τί να το κάνω ;
Εδώ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΕΝΑ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΠΡΟΚΟΠΗΣ, τί να λέμε τώρα ;
Νομίζω επίσης ότι το Strange, ο ρόλος του είναι να ανεβάζει όσο γίνεται το επίπεδο και όχι να ικανοποιεί την περιέργεια του "κοινού" και την πνευματική οκνηρία.
φιλικά,
Λωτρεαμόν
Στο τεύχος 123 είχε γίνει ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στο Καλό & το Κακό, όμως κατά την ταπεινή μου άποψη ένα τόσο ιδιαίτερο και λεπτό θέμα όπως αυτό δεν εξαντλείται (ούτε καν αναλύεται) μέσα σε λίγες σελίδες. Εγώ λοιπόν προτείνω το θέμα της φετινής ομιλία να είναι το Καλό & το Κακό, ή αν θέλουμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι να συζητήσουμε μόνο για το Κακό, για την φύση του, τις ιδιότητές του (αν μπορούμε να του προσδώσουμε), για τις αμέτρητες λαϊκές δοξασίες, ακόμα και για τις ιστορίες που σαν παιδιά μας είχαν διηγηθεί οι παππούδες και οι γιαγιάδες και το πως ο πολιτισμός ξόρκισε το κακό μακριά από τις φωτισμένες μεγαλουπόλεις.
Αυτά μέσες άκρες.. και δίνω τη σκυτάλη στον επόμενο!
Κύριε Γιαννουλάκη για την ομιλία σας, μια πρόταση :
Επιτέλους μια σοβαρή ομιλία να γίνει για τα UFO ή για το εξωγήινο ζήτημα γενικά. Μόνο εσεις πιστευω μπορείτε να κάνετε κάτι ανάλογο.
Ευχαριστώ
DawnTreader
@Ν.Σ. :
Χμ, «Η Μυστική Ιστορία του Κόσμου (με την αρχαία όσο και σύγχρονη έννοια του όρου) του Ανθρώπου και των Ιδεών...» λες φίλε Συνταξιδιώτη.
Λοιπόν, αυτό δεν είναι ομιλία, αλλά πολύτομη εγκυκλοπαίδεια. Χαίρομαι που θεωρείς ότι θα μπορούσα εγώ να τη γράψω, λυπάμαι που θεωρείς ότι θα μπορούσα να την παραδώσω σε μία -έστω μεγάλη- ομιλία.
Όμως, μια μικρή «εισαγωγή» σε αυτό το τεράστιο ζήτημα, ίσως θα ήταν εφικτή. (Αν και θα μοιάζει ανεπιθύμητα πολύ με σεμινάριο). Ίσως θα το σκεφτώ...
@Ανώνυμος-1 (Λωτρεαμόν):
«Πόσο θα τραβήξει ακόμα το κακόγουστο κιτς παραμύθι περί ομάδας Ε ;...» αναρωτιέσαι Συνταξιδιώτη.
Ίσως το λες αυτό διότι όσα γνωρίζεις για το ζήτημα της «Ομάδας Έψιλον» είναι ένα κακόγουστο κιτς παραμύθι. Όμως, τα πράγματα που υπάρχουν στον κόσμο, δεν είναι μόνον όσα εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε, αλλά σίγουρα πολύ περισσότερα.
Συμφωνώ ότι ως «νεομυθολογία» έχει φτάσει συχνά σε γελοίο επίπεδο τα τελευταία χρόνια, και συμφωνώ για τους γέρους που λες, αν πρόκειται για μερικούς από αυτούς που το έφτασαν σε αυτά τα επίπεδα.
Όμως, το σημαντικό αυτό συνωμοσιολογικό (κλπ) ζήτημα, δεν προέρχεται από αυτά τα επίπεδα, ούτε έχει καταλήξει σε αυτά. Απλά, συχνά η -επιτηδευμένη ή όχι, και εκμεταλλευόμενη- πληροφόρηση έχει φτάσει. Και, για αυτό, φυσικά, ευθύνονται οι εκάστοτε πομποί -του ιδίου επιπέδου- της ανόητης αυτής πληροφόρησης.
Εσύ, που είσαι μάλλον πιο έξυπνος, (για να τα λες αυτά), θα έπρεπε να το έχεις καταλάβει αυτό, και όχι να έχεις παραπλανηθεί σε μια εξίσου διαστρεβλωμένη κατανόηση του ζητήματος.
Επίσης, λες:
«Λοιπόν, τί σχέση έχει το Strange με όλα αυτά;...»
Μα, εγώ, και το Strange, βγάλαμε αυτό το ζήτημα της Ομάδας Έψιλον στη δημοσιότητα!
Άρα έχεις χάσει επεισόδια, άρα είσαι μονομερώς ή ελλιπώς πληροφορημένος, άρα ίσως και πρόχειρος στην κρίση σου.
Λες, επίσης, ότι «ο ρόλος του Strange είναι να ανεβάζει συνεχώς το επίπεδο». Το Strange, εδώ και 12 χρόνια, αυτό ακριβώς κάνει. Το θέμα είναι πόσοι μπορούν να το ακολουθήσουν σε αυτό το επίπεδο, και, γενικά, πόσο είναι διατεθημένο το ίδιο το επίπεδο να ανεβεί ώστε να μην είναι μόνο του εκεί πάνω.
Τέλος πάντων, όπως έχω ήδη πολλές φορές ξαναπεί για το ζήτημα της Ομάδας Έψιλον: πρόκειται για ένα αληθινό ζήτημα, υπαρκτό και σημαντικό, το οποίο, λόγω μεγάλης διάδοσης και μεγάλου ενδιαφέροντος, κατά καιρούς έχει επιτηδευμένα διαστρεβλωθεί από πολλών ειδών επιτήδειους, με όλους τους τρόπους, και από αμφιβόλου διανοητικής κατάστασης ανθρώπους, επίσης με όλους τους τρόπους.
Φυσικά, αυτό συμβαίνει με όλα τα αληθινά και υπαρκτά και σημαντικά ζητήματα που έχω υπ' όψιν μου, ανεξαιρέτως. Πόσο μάλλον για τα πιο παράξενα από αυτά...
Τελευταία, έχω διαπιστώσει, εγώ ο ίδιος, προσωπικά, μέσω διαφόρων επαφών, ότι το αληθινό θέμα αυτό προχωράει σε μια νέα φάση του, και ό,τι αξιόλογο πέφτει στην αντίληψή μου ή στην αντίληψη συνεργατών μου, θα το δημοσιεύουμε. Και ήδη αυτό κάνουμε. (Και, θα δεις διάφορα νεότερα πολύ σύντομα, και στο περιοδικό Strange και στο περιοδικό Μυστική Ελλάδα).
Χαίρε, φιλικά κι εγώ.
(συνέχεια)
(συνέχεια)
@Zimmer :
Ναι, κι εμένα μού άρεσε όπως βγήκε το αφιέρωμα στον "Πόλεμο του Καλού και του Κακού" στο τεύχος 123 του Strange. Και, φυσικά, δεν εξαντλείται σε κανένα ποσό σελίδων, κατά τη δική μου ταπεινή άποψη. Πόσο μάλλον να αναλύεται.
Πώς, λοιπόν, άραγε, θα μπορούσε να εξαντληθεί ή να παρουσιαστεί ικανοποιητικά ή να αναλυθεί και να συζητηθεί, σε μία ολιγόωρη ομιλία, όπως προτείνεις;
Είναι μεγάλο θέμα α) φιλοσοφικό, β) ηθικό, γ) θεολογικό, δ)θρησκευτικό, ε) μυστικιστικό, στ)ψυχολογικό, ζ)ανθρωπολογικό, η) κοινωνιολογικό, θ) πνευματικό και υπαρξιακό, ι) μυθολογικό, κ) καθημερινό, κλπ, κλπ, κλπ. Και το καθένα από αυτά, αναγκαστικά, έχει τις ολόδικές του προσεγγίσεις σε αυτό, για να παρουσιαστεί.
Και, ακόμη και το Κακό μόνο του, δεν μπορεί να αναλυθεί έξω από τη συνάρτηση.
Είναι δύσκολο ζήτημα, που εγείρει συνήθως πολλές διαφωνίες και διαπληκτισμούς, κλπ, που αποσυντονίζουν αμέσως την όποια προσπάθεια δημόσιας συν-ζήτησης.
Έτσι, εκ πείρας, δεν θα το έκανα ποτέ ομιλία (ακόμη και αν τα κατάφερνα με κάποιο μαγικό τρόπο να τα παρουσιάσω όλα αυτά), ούτε ακόμη και αν με υποχρέωνε κάποιος.
Από την άλλη, ο "εξορκισμός του Κακού" είναι ένα άλλο, ειδικό, θέμα, το οποίο θα μπορούσε όντως να γίνει μια ομιλία, οπότε...θα το σκεφτώ κι αυτό.
@Ανώνυμος-2 (DawnTreader) :
Αγαπητέ Συνταξιδιώτη, λες: «Επιτέλους μια σοβαρή ομιλία να γίνει για τα UFO ή για το εξωγήινο ζήτημα γενικά. Μόνο εσεις πιστευω μπορείτε να κάνετε κάτι ανάλογο...»
Ευχαριστώ πολύ που το θεωρείς αυτό (το παίρνω ως κολακεία και το αντιπαρέρχομαι, αν και το έχω κάνει πολλές φορές στον γραπτό λόγο), και είναι αλήθεια ότι πρέπει να γίνονται σοβαρές ομιλίες και για τα UFO και για το «εξωγήινο ζήτημα» (όπως πολύ ωραία το θέτουμε). Κατ' επέκταση, είναι μια ιδέα που την έχω κάθε φορά που διερευνώ το θέμα μιας νέας ομιλίας μου, και, έτσι, με προβληματίζει και τώρα. Το σκέφτομαι, θα δούμε...
(Το πρόβλημα πάντα είναι το ιστορικό εύρος του ζητήματος, στον χρόνο και στον χώρο, και, φυσικά, τα πάμπολλα επίπεδά του, όλα εξίσου σημαντικά. Είναι εξαιρετικά πολύπλοκο, αλλά, από την άλλη, έχει σκηνοθετικά πολλούς τρόπους παρουσίασης, ανάλυσης και συζήτησης).
Μια γενική παρατήρηση: γενικά, για οποιαδήποτε ιδέα για θέμα ομιλίας, εγώ μπορώ (αληθινά, όπως ξέρουν όλοι οι φίλοι ή συνεργάτες μου) να μιλάω επί μήνες ασταμάτητα για όλα αυτά. Το θέμα είναι ποιος μπορεί να με ακούει επί μήνες... (χαχα)
Ευχαριστώ για τις σκέψεις σας, και περιμένω κι άλλες αν υπάρχουν.
Π. Γ.
Αγαπητέ Παντελή,
Σαφώς και δεν εννοώ, ούτε έχω την αφέλεια, ότι ένα τόσο πολυδαίδαλώδες θέμα μπορεί να αναπτυχθεί ικανοποιητικά σε μία ομιλία. Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Αλλά, η γνώμη μου, είναι η εξής πολύ απλουστευτικά: το κυρίως "πρόβλημα" για μιά τέτοια ομιλία δέν είναι τόσο το τεράστιο μωσαϊκό γνώσεων, εμπνεύσεων, ιδεών κτλ που πρέπει να συνδυαστούν, συμπιεστούν και να παρουσιαστούν σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο όσο, το ότι τέτοια θέματα νιώθω και πιστεύω ότι είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς: Απαγορευμένα (με πιά έννοια, τι, γιατί και πώς, είναι άλλο ένα μεγάλο θέμα).
Να ίσως και άλλος τίτλος για ομιλία που μου ήρθε τώρα με όλα αυτά: Η Γνώση είναι Απαγορευμένη!
Απλά ήλπιζα, όπως ακριβώς το ανέφερες προηγουμένως, σε μία "εισαγωγή" ή σε μία καίρια νύξη κάποιων σημαντικών παραμέτρων ή σημείων που μπορούν να ξεμπερδέψουν έστω και λίγο αυτό το τεράστιο και μπερδεμένο νήμα.
Ξέρω ότι δέν είναι καθόλου εύκολο ένα τέτοιο εγχείρημα, απο πολλές απόψεις, αλλά δεν νομίζω ότι φοβάσαι τα δύσκολα...
Πιστεύω ότι έχεις μια πολύ καλή ικανότητα και παιδεία, που είναι φυσικό και επόμενο ώς και πολύ καλός συγγραφέας που είσαι, να συμπιέζεις "κωδικά" - με τον δικό σου, τρόπο, το δικό σου φίλτρο - διάφορες γνώσεις και πληροφορίες και να χωράς σε μία πρόταση πολλά νοήματα που μπορούν με την εναλλακτική οπτική τους να οδηγήσουν σε άλλα νοήματα ακόμη πιό μακριά, ακόμη πιο βαθιά στην τρύπα του λαγού, δίχως να παρερμηνευτούν ή να δημιουργούν έντονες ιδεολογικές πολώσεις και χρωματισμούς( αυτό το τελευταίο ίσως να μήν είναι πολύ κατανοητό έτσι όπως το γράφω, αλλά δέν είναι επί του παρόντος για ανάλυση).
Κατά την γνώμη μου βέβαια πάντα, πιο σημαντικά είναι αυτά που λές με όσα δέν λές... με όσα δηλαδή είναι ανάμεσα, πίσω και πέρα απο τις λέξεις, τις ιδέες, τις προτάσεις σου...
Όπως και να χεί, ότι θέμα και άν διαλέξεις, πιστεύω ότι θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, όπως και πάντα...
Τhe St(r)a(n)ge is Yours! χεχε
Φιλικά. Να έχεις όμορφα, εμπνευσμένα, εν - θ -ουσ-ι-ώδη Χριστούγεννα.
Καλή Γένεση σε όλους!
υγ: Ευχαριστώ θερμά για το αφιέρωμα στην Αντουανέτα Αγγελίδη σε προηγούμενο τεύχος. Εξερευνώ, τον τελευταίο καιρό τις ταινίες του Ηerzog τόν οποίο είχες αναφέρει. Είχα δεί τελικά, μία - δύο ταινίες του αλλά δεν είχα συγκρατήσει το όνομα του. Λάθος μου. Είναι πράγματι εξαιρετικός. Με έχει στοιχειώσει το Nosferatu! Τι Αριστούργημα! Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους Strange συνταξιδιώτες. Έχει απίστευτη ατμόσφαιρα και όχι μόνο ...
'Αρχιτεκτονικη του Πνευματος '- 'Το δικαιωμα μας να αμφισβητουμε(την επιστημη)'Τ.Φόρτ - 'Η εξουσια δεν έχει καμια δυναμη αν δεν την υπολογιζουμε' (και πως μπορει αυτο να γινει εφικτο) Ρ.Μπεηκον. - 'Σε ρηξη με τον εαυτο μου'. . .προτασεις για την ομιλια. υγ.Θα προτιμουσα το τελευταιο μιας και τα τελευταια χρονια με απασχολει ιδιαιτερα ... νασαι παντα πιο καλα.
Θα με ενδιέφερε κι εμένα μια ομιλία πάνω στο ζήτημα του Καλού και (κυρίως) του Κακού, διαλέγοντας μια συγκεκριμένη όμως σκοπιά προσέγγισης...
Θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα μια συζήτηση-ομιλία πάνω στο πώς δημιουργείται (επί της ουσίας) το Κακό καθημερινά γύρω μας σε όλα τα επίπεδα... από τα μικρά και καθημερινά, μέχρι τα μεγάλης κλίμακας (χωρικής και χρονικής)... και ποια είναι η στάση του Καλού απέναντι σε όλα αυτά...
Και τελικά, το Καλό είναι όντως αυτό που νομίζουμε συνήθως για καλό, ή είναι κάτι άλλο...
Οι άλλες οι (ας τις πούμε) θεωρητικές προσεγγίσεις στο θέμα, όπως το τι λέει η θρησκεία, τι λένε οι φιλόσοφοι κτλ... δε νομίζω ότι έχουν την ίδια αξία και μάλλον αδίκως θα "τρώγανε" από το λιγοστό χρόνο μιας ομιλίας, εκτός ίσως από περιστασιακές προσεκτικά επιλεγμένες αναφορές σχετικές με τη ροή της ομιλίας...
Αυτά από μένα...
Καλή χρονιά σε όλους και... καλά ξεμπερδέματα!
exo aporia giati; oi xristianakinot TEMAXIZOUN ;; tous AGIOUS;; tous se pola komatakia;;;ypopsiazomai pantelo. ala perimeno apo esena na grapsis kati kapou kapote esto kai se fantastiko epikalimeno .file nase kalla
Δημοσίευση σχολίου