Το Νέο Τεύχος του Περιοδικού STRANGE (160 Τεύχη Strange!!)

από Π. Β. Γ. on 2.6.16 12 Σχόλια

12 comments:

Anwrimos είπε...

Μπορειτε να γραψετε ενα αρθρο για τις αξιες και την ιστορια της αριστοκρατίας;

Το άτομο σαν έννοια αντιπροσωπεύει απλώς μια ποσότητα, έναν αριθμό. Αντιθέτως η λέξη πρόσωπο υπάρχει για να περιγράψει τα εγγενή ή επίκτητα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ατόμου. Υπάρχει μια αντίθεση στο άτομο και το πρόσωπο, της ποσότητας δηλαδή έναντι της ποιότητας . Στη σύγχρονη εποχή, οπού οι δημοκρατίες και ο σοσιαλισμός έχουν επικρατήσει ή όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ο Νίτσε η επικράτηση του Ιουδαϊκού στοιχειού έναντι του Ρωμαϊκού. Η προσωπικότητα και το ήθος έχουν αντικατασταθει από την πολυφωνία. Ο αριστοκράτης άνθρωπος έχει εξανδραποδιστεί για χάρη των πληβειών

Αν θελετε επισης μπορειτε να γινετε μελος στη σελιδα μας https://www.facebook.com/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-908786422517129/?fref=ts

2 Ιουνίου 2016 στις 3:52:00 μ.μ. CEST
Π. Β. Γ. είπε...

Είναι ωραία η ιδέα σου για ένα άρθρο για την Αριστοκρατία.
Είναι ένα θέμα (οι αξίες και η Ιστορία του) που σηκώνει μεγάλη ανάλυση και αντίστοιχα μεγάλη συζήτηση.
Προσωπικά, συμφωνώ μαζί σας περί ατόμου και προσώπου, "Ποσότητας" και "Ποιότητας" (κατά Rene Guenon). Πρέπει να αντιταχθούμε στον "μαζάνθρωπο" και στην "λογιστική" αντιμετώπιση της ανθρωπότητας (σημειωτέον, επιβαλλόμενη από ανθρώπους των νέων ελίτ, που οι ίδιοι είναι έξω από τις μάζες...)

Υπάρχει και μία διάσταση μεταξύ του Ρωμαϊκού και του Ελληνικού στοιχείου (που αντικατοπτρίζεται, για παράδειγμα, στα πολιτικά σχήματα των Η.Π.Α., Republicans και Democrats --ενώ οι λέξεις αυτές τυπικά μεταφράζονται το ίδιο: Δημοκρατικοί.
(Παραδόξως, το ίδιο ισχύει και με τους Socialists και τους Communists, όροι που επίσης σημαίνουν το ίδιο, μεταφράζονται: Κοινωνιστές. Το ένα από το Ρωμαϊκό Societas, και το άλλο από τη Γαλλική Commune). (Βέβαια, το Societas ευθύνεται και για το Secret Society, που λέμε, δηλ τις "Μυστικές Εταιρίες", κ.ά. και έχει και την έννοια της "οργάνωσης" ή της "αδελφότητας").

Αυτά τα θέματα, (όπως αυτό της Αριστοκρατίας), είναι λίγο δύστροπα, γιατί η αρχική τους κατανόηση ή προσέγγιση εξαρτάται από το πώς το καταλαβαίνει ο καθένας, ανάλογα δηλαδή με την παιδεία του ή τις προθέσεις του. (Ζούμε σε εποχή που επικρατεί εδώ το "άλλα αντ' άλλων"...)
Η "Αριστοκρατία", είναι η επικράτηση των Αρίστων, η κυριαρχία (ηγεμονία - καθοδήγηση) των Αρίστων.
Αυτό θέτει, φυσικά, ένα αρχικό ερώτημα: Ποιοι είναι οι...Άριστοι; Ποιος μπορεί να χαρακτηριστεί άριστος, και γιατί, και ποιος το θέτει αυτό;
Για παράδειγμα : το θέτουν οι άριστοι για τον εαυτό τους; (αποφασίζουν κάποιοι από μόνοι τους ότι είναι άριστοι;) Ή το θέτουν οι υπόλοιποι για αυτούς;
Δηλαδή, οι Άριστοι είναι αναγνωρίσιμοι μόνο από τον εαυτό τους; (και τους "ομοίους" τους;) Ή είναι αναγνωρίσιμοι ως τέτοιοι από τους άλλους, που δεν είναι άριστοι;
Και πώς διασφαλίζεται ότι Άριστος είναι όντως Άριστος και...κρίνει σωστά για τον εαυτό του, αν εξαρτάται από τον ίδιο να αυτοχαρακτηρισθεί και να "κρατήσει"-ηγεμονήσει;
Ο Άριστος, ο εν αρετή, ο Άξιος, είναι αυτός που έχει αξία, αλλά πώς αναγνωρίζεται η αξία του και από ποιον; Ο καθένας αναγνωρίζει μόνος του την αξία του; Είναι ενάρετο αυτό;
Το "Άριστος", άλλωστε, ως Ελληνικός όρος,προέρχεται από το "Αρείων" (καλός, ισχυρός, γενναίος), ως υπερθετικός βαθμός του, δηλαδή σημαίνει "καλύτερος, ισχυρότερος, γενναιότερος". Κάλος, ισχύς, γενναιότητα, όλα τους έννοιες που αναγνωρίζονται σε κάποιον από τους άλλους, όχι από τον εαυτό του --που, ακόμη και αν ίσχυε, θα ήταν αλαζονικό, και άρα όχι ενάρετο.
Το "Άριστος", επίσης, έχει να κάνει με το αυξητικό πρόθεμα "Άρι-", που δηλώνει ότι κάτι είναι προφανές, ολοφάνερο, αναμφίβολο, πασίδηλο. Άρα προϋποθέτει ότι είναι κάτι αναγνωρίσιμο από όλους, κανονικά, και τελικά αποδεκτό.
(Και κάπου εδώ μπαίνει στο ζήτημα, φυσικά, η Μισαλλοδοξία, το να μιστεί κανείς την δόξα του άλλου, δηλαδή, ως πρόβλημα. Δηλαδή, το μίσος για τον Άριστο, ο φθόνος --τα κόμπλεξ, όπως το λέμε σήμερα...)



(Συνεχίζεται) >>>

3 Ιουνίου 2016 στις 11:10:00 μ.μ. CEST
Π. Β. Γ. είπε...

<<< (Συνέχεια)

Εδώ, να αναφέρω και κάτι που δεν το γνωρίζουν πολλοί : το αντίθετο του "Άριστος", είναι το "Αριστερός".
Από το "άριστος" και "-τερός" που υποδεικνύει το άκρο, τον υπερθετικό βαθμό, και προέρχεται κυρίως από το Sinis-ter... Παραδόξως, δηλαδή, "αριστότερος".
Ανέκαθεν το αριστερό (έναντι του δεξιού) θεωρούνταν αρνητικό, ανάποδο, κακό, διαβολικό, κλπ, και υπήρχε πάντα η συνήθεια οι λέξεις που εκφράζουν τέτοια πράγματα να έχουν ευφημιστικό χαρακτήρα, δηλαδή να εφαρμόζουν θετικούς όρους σε κάτι που θεωρείται αρνητικό, ως ένα είδος εξορκισμού, για να αποτραπεί έτσι το κακό που εκφράζεται με την λέξη και να μην μνημονεύεται γλωσσικά, να μην είναι δηλαδή η λέξη μία...επίκληση του κακού!
(Αυτά, αρχής γενομένης από το καλό δεξί χέρι και το κακό αριστερό χέρι, σε έναν κόσμο δεξιόχειρων).
Έτσι, το "αριστερό", που καλείται ως έννοια να εκφράσει το ανάποδο του "άριστον", λέγεται «πιο άριστο» για να μην μνημονεύεται το κακό, η έλλειψη δηλαδή της αριστείας. (Παραδόξως, αυτό ισχύει επακριβώς σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, τελείως αντίστοιχα πάντα --και ειδικά σε αυτήν την λέξη).
(Π.χ. η αυθεντική σημασία της αγγλικής λέξης Left, προέρχεται από το παλαιό αγγλικό Lyft, που σημαίνει ασθενές, αδύναμο, άχρηστο... Επίσης, κανονικά, το Sinister σημαίνει "ευνοϊκός", εξορκιστικά... Το αριστερό στα Σανσκριτικά : Saniyan, που κανονικά σημαίνει "χρησιμότερος", ευφημιστικά. Κ.ά. Πάντα με ανάποδη έννοια, φυσικά. Στα Ελληνικά, μετριάστηκε κάποια στιγμή η έννοια, από το "Δεξίων", "πολύ ικανός, άριστος" και ο αριστερός ήταν "Αδέξιος", ανίκανος δηλαδή --αρχής γενομένης πάντα από το αδέξιο αριστερό χέρι μας. Το κανονικό αντίθετο του "δεξιός", δηλαδή, είναι "αδέξιος", όχι «δεξιότερος» όπως πλέον το εκφράζουμε εξορκιστικά).

Η λεγόμενη "Αριστοκρατία", στη βάση της δημιουργούταν από την Παιδεία.
Ο ισχυρότερος εξασφάλιζε καλύτερη θέση μέσα στην κοινωνία, ξεχωριστή, και είχε πλέον τα μέσα να ζει μια πιο άνετη ζωή, κατ' επέκταση να μην «δουλεύει» (δουλειά = δουλεία), να μην είναι δούλος, και άρα να μπορεί να μορφωθεί και να καλλιεργηθεί, και να μορφώσει τα παιδιά του, να αναβαθμίσει και να εκλεπτύνει την γενιά του, κι έτσι να δημιουργήσει μία «Ευγένεια»
(Ευ-γένεια, ευγενής, ευ-γενής, δηλαδή από καλό γένος, από καλή γενιά, καλή -ευ- οικο-γένεια. Εξ ου και "Ευγενείς" οι Αριστοκράτες, με τον τίτλο τους κληρονομικό, που εξασφαλίζεται από την «καλή αγωγή», αγωγή = καθοδήγηση).
(Δεν είναι τυχαίο που ο όρος «Ευγενής» σε άλλες γλώσσες είναι Noble, Nobilite, κλπ. Κάτι που δίνει έμφαση στην Τιμή και στην Αρετή. [Κατά το Ιπποτικό Ιδεώδες]. Γι' αυτό αναρωτιέμαι, πιο πάνω, αν είναι έν-τιμο και εν-άρετο να ανακυρήττει κανείς ξαφνικά ο ίδιος τον εαυτό του έντιμο και ενάρετο, Ευ-γενή, και Άριστο, και Αριστο-κράτη... Αν είναι αυτό ευγενές, δηλαδή, αν είναι Νoble...)
(Επιμένω, σε αυτό, διότι, αν και αποδέχομαι το όλο θέμα, πρέπει να ξεκινάει πάντα με αυτό το ζήτημα...)


(Συνεχίζεται) >>>

3 Ιουνίου 2016 στις 11:13:00 μ.μ. CEST
Π. Β. Γ. είπε...

<<< (Συνέχεια)

Έτσι, από ένα σημείο και μετά, όπως ίσως γίνεται κατανοητό, ο Αριστοκράτης είναι πλέον προδιαγεγγραμμένος για Άριστος από πολύ μικρός σε ηλικία, λόγω αγωγής και εκπαίδευσης από τον οίκο του, την οικο-γένειά του, το όνομα της οποίας θα πρέπει να φέρει με τιμή, λειτουργώντας πάντοτε άριστα στα πάντα. (Και, σύμφωνα με το Ιπποτικό Ιδεώδες, πάντα π.χ. θα πρέπει να προστατεύει τους αδύναμους, όχι να τους καταδικάζει για τις αδυναμίες τους --αλλά και να υπερασπίζεται τις αξίες του, και αυτόν τον ρόλο της υπεράσπισης τού τον έχουν δώσει άλλοι, αξιότεροι, ένα φορτίο το οποίο το δέχθηκε γονατιστός και με το ξίφος πάνω στο κεφάλι του --δεν το έχει ανακηρύξει ο ίδιος για τον εαυτό του...)
Αυτή η διάκριση, από πολύ νεαρή ηλικία, έκανε τους παραδοσιακά "Αριστοκράτες" να διαφέρουν τόσο πολύ από τους άλλους, από τους «Πληβείους», που, στην ουσία, αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν είχαν και μεγάλη διαφορά από τα ζώα, ζώντας υπό χείριστες συνθήκες, μέσα στην λάσπη, στην αμορφωσιά, με ζωώδη ένστικτα, κακία, φθόνο, κλπ.

Σήμερα, όλη αυτή η ισχύς (που αρχικά ξεχώρισε τους Άριστους, και έφερε όλα τα άλλα), έγινε πλέον καθαρά «οικο-νομική», και έτσι τα χαρακτηριστικά των γενεών παραμερίστηκαν.
Οι σημερινές ελίτ, πλέον, κατά κύριο λόγο, είναι οικονομικές, και οι "οικο-γένειες" τους είναι οι "Εταιρίες". Η Αριστοκρατία συνεχίζεται, δηλαδή, αλλά διαστρεβλωμένη, διεφθαρμένη απόλυτα από το χρήμα, και η ισχύς τους είναι καθαρά οικονομική.
Δεν μπαίνει, δηλαδή, θέμα να μην κυβερνάται ο κόσμος από μία ελίτ, ανέκαθεν ίσχυε αυτό και ισχύει ακόμη (ακόμη και αν κάπου-κάποτε πρόκειται για την πολιτική κομματική ελίτ). Απλά το ζήτημα είναι ότι έχει αλλάξει αυτή η ελίτ. Και οι υπόλοιποι άνθρωποι (σε αντίθεση με το παρελθόν) δεν ξέρουν σχεδόν τίποτε για αυτήν. Δεν ξέρουν τα ονόματα αυτής της ελίτ, είναι μυστική. Πρόκειται, δηλαδή, κανονικότατα, για μία Μυστική Εταιρία.
Και, έχει εμφανιστεί και κάτι καινούργιο, μία νέα τάξη. Οι Ενδιάμεσοι. Mediums. Οι «Δαίμονες» (με την αρχαία έννοια) ή «Μεσσίες». Αυτοί που διαμεσολαβούν ανάμεσα στην ελίτ (την οποία υπηρετούν) και στην μάζα. Και εφαρμόζουν την επικοινωνία με αυτόν τον διαμεσολαβητικό ρόλο τους, την επιρροή, τις ενημερώσεις, τον έλεγχο, κλπ, (για να μην έχει ΚΑΜΙΑ άμεση επαφή η μάζα με την ελίτ). Αυτοί είναι τα...Media. Τα «Μέσα»....

(Συνεχίζεται) >>>

3 Ιουνίου 2016 στις 11:15:00 μ.μ. CEST
Π. Β. Γ. είπε...

<<< (Συνέχεια)

Και εδώ, λοιπόν, έχουμε μία νοσταλγία της παραδοσιακής Αριστοκρατίας, έναν εσωτερικό πόθο για επιστροφή στην Παράδοση (την επαφή με τις Αρχές μας), ένα Rivolta Contra Il Mondo Moderno (κατά Julius Evola, μία επανάσταση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο), μία αναζήτηση των μυστικών που χάθηκαν, μία επιστροφή σε αξίες που δεν είναι τεχνητές (ή τεχνικές ή τεχνολογικές) όπως οι σημερινές, μία απομάκρυνση από τον σύγχρονο άνθρωπο-ρομπότ, μία αντί-σταση, μία επιστροφή στο Πρόσωπο (όπως το θέτεις), και όχι στην αριθμητική μονάδα (Άτομο) όπως μας χαρακτηρίζουν σήμερα.

Και άρα στην Ιδιαιτερότητα (ιδία εταιρότητα), στην Ψυχή, (στον Θεό ως πρόσωπο και όχι ως αόριστη "ανώτερη δύναμη" ή "συλλογικό όν" ή "Φύση", κλπ), στο Πνεύμα και στις Ιδέες (όχι στο σώμα και στην ύλη), στο "Έθνος" και όχι στο "Κράτος, στην Ευγένεια (οικογένεια) και όχι στην Ομοιογένεια (ομογένεια, και μία πνευματική επανάσταση ενάντια στην Εξουσία, ενάντια στις σύγχρονες "Αρχές" δηλαδή, κλπ, κ.ά.
Ουσιαστικά, μία απόρριψη της σύγχρονης Συνομωσίας (η λέξη σημαίνει κάποιους που έχουν ορκιστεί μεταξύ τους για κάτι --αναφορικά στην σύγχρονη παγκόσμια Ελίτ), και μία επιστροφή στην Παράδοση, δηλαδή στις αξίες εκείνες που έκαναν έναν άνθρωπο αληθινά Άριστο, ευγενή, άξιο.

Όλο αυτό, όπως το καταλαβαίνω εγώ, προϋποθέτει φυσικά μία Ηρωική θέαση του κόσμου, δηλαδή είναι κάτι που κατ' αρχάς εστιάζεται στους Ήρωες, σε μία Ηρωική στάση ζωής.

Όλα τα παραπάνω, αν και είναι αρκετά δόκιμα, αποτελούν την προσωπική μου οπτική πάνω στο ζήτημα που θίγεις, Συνταξιδιώτη, και την καταθέτω εδώ κάπως πρόχειρα, ως εισαγωγή, ίσως, εκείνου του άρθρου που θα ήθελες να διαβάσεις, εσύ ή όποιος ενδιαφερόμενος.
Ίσως κάποια στιγμή να μπω στην περιπέτεια να το γράψω, διότι, όπως ήδη φαίνεται, έχει πολλές προεκτάσεις το θέμα.
Και, φυσικά, σχετίζεται με πλήθος παρεξηγήσεων, (και διαστρεβλωμένες ή επιφανειακές οπτικές), και άρα είναι πολύ controversial, και εμένα μού αρέσουν αυτά...

Ευχαριστώ για την επικοινωνία
Π. Γ.

3 Ιουνίου 2016 στις 11:16:00 μ.μ. CEST
Unknown είπε...

Εσύ δηλαδή anwrimos θεωρείς τον εαυτό σου αριστοκράτη και τους υπόλοιπους πληβείους; επειδή έχεις γκρουπ στο φέησμπουκ;
διάβασε προσεχτικά αυτό που σου έγραψε ο π.γ.

6 Ιουνίου 2016 στις 11:09:00 π.μ. CEST
Anwrimos είπε...

Περί παραλογοτεχνίας:
http://staxtes.com/2003/?p=9401

Πολύ ενδιαφερουσα ιστοσελίδα με αρκετα ενδιαφεροντα κειμενα περι λογοτεχνιας

17 Ιουνίου 2016 στις 2:24:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια Παντελή, πολύ καλό το κείμενο σου!

Το κείμενο είναι επίκαιρο και καλογραμμένο, αν και κατά την γνώμη μου δεν πρέπει να ληφθεί αποκλειστικά κατά γράμμα, επειδή επιδέχεται και δεύτερης ανάγνωσης όπως θα δείξω παρακάτω.

Εκφράζει πολύ εύστοχα το γεγονός ότι στην σύγχρονη Ελλάδα λείπει η δομή (επειδή η εκπαίδευση είναι η κατεξοχήν μέθοδος για την δόμηση της προσωπικότητας (για αυτό τον λόγο στα γαλλικά ένα συνώνυμο της είναι η λέξη «formation») και φυσικά οι αξίες (οι οποίες αντιστοιχούν σε μία μορφή ιεραρχίας ή καλύτερα ιεράρχησης επιλογών).

Σε αυτήν την ισοπέδωση (καταστροφή των δομών) φταίει φυσικά η καταστροφή των αξιών, στην οποία καταστροφή έχουν συντελέσει η κυριαρχία του «μέσου» και της απρόσωπης γραφειοκρατίας (οι αξίες οι οποίες εμπεριέχονται στην κοινωνία μας δεν είναι αρκετές για μία κοινωνία αρίστων).

Σε αυτό το σημείο θα θυμίσω την προτροπή του Γιανναρά στους νέους:
« Να επιλέγετε δουλειά σύμφωνα με το ταλέντο σας και όχι σύμφωνα με τα μέσα και τις γνωριμίες που έχετε (ή έχουν οι γονείς σας)»
Μία κοινωνία η οποία κινείται με βάση το ταλέντο δεν είναι μόνο πιο αποτελεσματική αλλά και πιο ενδιαφέρουσα.

Πάντως εκτός από το ταλέντο, συμφωνώ ότι σημαντικά εφόδια δίνει και το (οικογενειακό) περιβάλλον στο οποίο έχει μεγαλώσει κάποιος, εδώ λοιπόν το κείμενο σου πρέπει να εκληφθεί κατά γράμμα (ή σχεδόν).

Κ.Μ.

Υ.Γ.
Είχα ξαναϋποβάλει αυτό το κείμενο, αλλά πιστεύω ότι δεν αποθηκεύτηκε λόγω προβλημάτων σύνδεσης. Αν έχει καταχωρηθεί σε περισσότερα "αντίτυπα" παρακαλώ να σβηστούν μερικά.

11 Ιουλίου 2016 στις 7:39:00 μ.μ. CEST
ΠΕΤΡΟΣ είπε...

Καλησπέρα, αν υπάρχει κάποιος που να γνωρίζει πώς μπορώ να γραφτώ συνδρομητής στο περιοδικό ας με ενημερώσει, ευχαριστώ.

25 Ιουλίου 2016 στις 8:58:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...

Να πω την αλήθεια συμφωνώ με αυτά που λες ειδικά με την προτροπή του Γιανναρά, αναρωτιέμαι όμως αν είναι εφικτή...η απάντηση είναι απλή: αποτελεί μία ουτοπία, μία ουτοπία όμως που πιθανόν να αξίζει κανείς να αγκαλιάσει έστω και αν τον περιμένουν σίγουρες ταλαιπωρίες κάθε είδους, όπως έλεγε και ο δάσκαλος του Καστανεντα ο Δον Χουάν (αν και δεν έχει εντελώς ταυτόσημη έννοια) "να ακολουθείς έναν δρόμο μόνο αν έχει καρδιά"...

31 Ιουλίου 2016 στις 6:43:00 μ.μ. CEST
Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Παντελή, θεωρώ πως με το υπό μορφή συνεχόμενων σχολίων άρθρο σου ουσιαστικά, περιέγραψες το θέμα της "αριστοκρατίας" και των "αξιών" της πλήρως, για μένα άριστος είναι αυτός που υπηρετεί το γενικότερο καλό, που θέτει πάνω απ' όλα ως ύψιστο αγαθό την ελευθερία για τον άνθρωπο ατομικά και συνολικά, τον υπηρέτη του φωτός, οι Άγιοι της Ορθοδοξίας είναι ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα αληθούς αριστοκρατίας. Στις μέρες μας πάντως και προσωπικά όταν ακούω την λεξη αυτή ξέρεις..."κουμπώνομαι" κάπως, στην δική μου ιδεολογική και αξιακή θεώρηση των πραγμάτων αντιπροσωπεύει τον εξουσιασμό που έχει επιστρέψει δρειμύτερος στην εποχή μας με διακαή τον πόθο μιας...ρεβάνς! Όπως και να το κάνουμε πλέον είναι φορτισμένος αρνητικά αυτός ο όρος.

31 Ιουλίου 2016 στις 7:34:00 μ.μ. CEST
Π. Β. Γ. είπε...

@ ΠΕΤΡΟΣ :

Για συνδρομή στο περιοδικό STRANGE, γράψε ένα email στο >>
periodiko.strange@gmail.com

ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου
Π. Γ.


@ Κ Μ. :

Αγαπητέ μου Κ
ευχαριστώ πάρα πολύ για τα πάντα ενδιαφέροντα σχόλια σου

Π. Γ.

@ Giannis G :

σε καταλαβαίνω φίλε
άλλωστε ο καθένας είναι υπεύθυνος για την άποψη του
--και το συγκεκριμένο θέμα είναι πολύ μεγάλο, λόγω των προεκτάσεων του
...θα επανέλθω κάποια στιγμή
ευχαριστώ
Π. Γ.

12 Σεπτεμβρίου 2016 στις 11:42:00 μ.μ. CEST

Δημοσίευση σχολίου