Ο ΕΝΟΙΚΟΣ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ

Ο ΕΝΟΙΚΟΣ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ 

Είσοδος Στην Κούφια Γη

 

«Η αλήθεια της φύσης κρύβεται σε συγκεκριμένα σπήλαια και βαθιές στοές…» (Δημόκριτος)

«Καμιά μοναξιά δεν συγκρίνεται με το εσωτερικό της γης, καμιά νύχτα δεν είναι τόσο σκοτεινή όσο η σκοτεινιά που βασιλεύει στον υπόγειο κόσμο… Εκεί κάτω όλα μοιάζουν σαν να προέρχονται από κάποιον άλλο κόσμο, οι εκπλήξεις και οι παραισθήσεις είναι συνεχείς…» (Norbert Casteret)

«Εκείνος που πολεμάει με τέρατα πρέπει να προσέξει να μην γίνει και ο ίδιος τέρας. Αν κοιτάς για πολύ μέσα στην άβυσσο, τότε και η άβυσσος κοιτάει μέσα σ’ εσένα…» (Friedrich Nietzsche, Πέρα από το Καλό και το Κακό)

Φαντάσου ένα όμορφο τοπίο.
Ο ήλιος λάμπει, ο ουρανός γαλάζιος, τα δέντρα καταπράσινα, τα πουλιά κελαηδούν, ένα ρυάκι κυλάει, λουλούδια, πεταλούδες φτερουγίζουν. Mια υπέροχη θέα πέρα στον ορίζοντα, άνθρωποι που χαμογελούν, μια απόμακρη μελωδία, χρώματα, μικροί δρόμοι που οδηγούν σε άλλα όμορφα τοπία.
Και, ανάμεσα σε όλα αυτά, κρυμμένη μέσα στο τοπίο, η μαύρη είσοδος μιας σπηλιάς.
Κρυμμένη μέσα σε όλη αυτήν τη φωτεινή ομορφιά, μια μαύρη τρύπα.
Η είσοδος για έναν άλλο κόσμο.
Φαντάσου τον εαυτό σου να εντοπίζει μέσα στην πολύχρωμη πολυπλοκότητα του τοπίου αυτήν την κρυφή μαύρη παρένθεση, και φαντάσου τον εαυτό σου να πλησιάζει προς τα εκεί, να στέκει λίγα μέτρα μακριά από αυτήν την πύλη, μια πύλη που δεν γνωρίζεις που οδηγεί. Ένα Πέρασμα για…Aλλού.
Κρύος αέρας έρχεται από εκεί μέσα. Δεν υπάρχει τίποτε εκεί μέσα για σένα, δεν βλέπεις τίποτε, μόνο το σκοτάδι. Κοιτάς πίσω σου το πολύχρωμο φωτεινό και όμορφο τοπίο, κοιτάς μπροστά σου και βλέπεις την είσοδο του σκοταδιού. Συνειδητοποιείς αυτήν την παραφωνία, αυτήν την παρένθεση, αυτήν την μουτζούρα πάνω στον πίνακα της πραγματικότητας. Μια μαύρη τρύπα. (Μια σκοτεινή τρύπα που θυμίζει την τρύπα απ’ όπου ήρθαμε στον κόσμο και την τρύπα στην οποία θα καταλήξουμε όταν φύγουμε από τον κόσμο).
Είναι η είσοδος για το υποσυνείδητο του τοπίου, για το υπόγειο, για το κρυφό, για το εσωτερικό.
Σκέφτεσαι ότι αν υπάρχει κάτι κρυφό στον κόσμο, θα πρέπει να είναι εκεί μέσα, εκεί είναι το κρησφύγετο του.
Και επειδή δεν το γνωρίζεις αυτό που κρύβεται εκεί μέσα, δεν είναι ορισμένο, για σένα εκεί κρύβεται το αόριστο, το ύστατο αόριστο. Και δεν είναι πέρα από τα όρια του όμορφου τοπίου, είναι μέσα στο τοπίο, κάτω από το τοπίο, ανάμεσα στο τοπίο, αλλά οδηγεί έξω από τα όρια του. Μυστικές διαδρομές. Εσωτερική γεωγραφία που δεν την συμπεριλαμβάνει ο χάρτης του τόπου!…

Έχεις ανακαλύψει μια πύλη για έναν άλλο κόσμο, τον υπόγειο κόσμο.
Κανείς δεν σου είχε πει τίποτε γι’ αυτόν. (Κι όταν, αργότερα, πήγαινες να το συζητήσεις με κάποιον άλλο, εκείνος αμέσως άλλαζε θέμα…)
Καταλαβαίνεις όμως ότι εσύ ανήκεις στο όμορφο φωτεινό τοπίο, εκείνο το σκοτάδι εκεί μέσα δεν έχει καμία σχέση μαζί σου, δεν νιώθεις τίποτε οικείο γι’ αυτό, και κάτι μέσα σου ήδη σου λέει να ξεχάσεις ότι είδες αυτήν την σκοτεινή πύλη, να απομακρυνθείς, να συνεχίσεις να θαυμάζεις το όμορφο τοπίο, αυτά τα πράγματα δεν είναι για σένα…
Εσύ ανήκεις σε έναν άλλο κόσμο, κι εκεί μέσα είναι ο Παράκοσμος. Καταλαβαίνεις ότι, αν μπεις εκεί μέσα, είναι σαν να χάνεις τον κόσμο. (Θα «χαθείς από το πρόσωπο της Γης»).
Κι όμως, η είσοδος για αυτόν τον άλλο κόσμο, δεν είναι στην άλλη άκρη της Γης, στους Αντίποδες, αλλά είναι σχεδόν στο κατώφλι του σπιτιού σου…

Για να νιώσεις καλύτερα την αληθινή αίσθηση του πράγματος, φαντάσου το εξής:

Είσαι μέσα στο σπίτι σου, στο διαμέρισμά σου. Ανοίγεις την πόρτα του διαμερίσματος, βγαίνεις έξω στον διάδρομο και ανακαλύπτεις ότι έξω ακριβώς από το διαμέρισμά σου, χάσκει η είσοδος μιας σπηλιάς.
Έξω ακριβώς από την πόρτα σου, δίπλα στις σκάλες, μέσα στο κτίριο, υπάρχει μια σκοτεινή σπηλαιώδης τρύπα, μια μαύρη πύλη…
Φαντάσου, λοιπόν, την είσοδο της σπηλιάς έξω από την πόρτα του διαμερίσματός σου, στον διάδρομο.
Το Άγνωστο στο κατώφλι του σπιτιού σου. Η πύλη του αόριστου. Είναι σαν να αντικρίζεις αναπάντεχα, εκεί που δεν θα έπρεπε να είναι, την πύλη για τον Άδη, για τον Κάτω Κόσμο.
Τρόμος σε κατακλύζει. Τί είναι αυτό το πράγμα απέναντι από την πόρτα σου;
Αρχίζεις και κάνεις κάποιες αναπόφευκτες σκέψεις: Αυτή η πύλη με τι επικοινωνεί εκεί κάτω; Τι να έχει πρόσβαση εδώ στην επιφάνεια από εκεί μέσα; Τι μπορεί να βγει από εκεί;
Δεν ξέρεις τι υπάρχει ανά πάσα στιγμή εκεί κάτω, που παραμονεύει, που εσύ δεν το βλέπεις. Και η πύλη πρόσβασής του είναι στο κατώφλι σου. Η έξοδός του είναι μπροστά στην είσοδό σου…
Έχεις μπροστά σου μια ανοικτή δίοδο για Αλλού, στο σκοτάδι, στο άγνωστο. Μια ανοικτή δίοδο για οποιουδήποτε άγνωστου είδους κυκλοφορία… Μια φανέρωση της αβύσσου.

Μπορείς, άραγε, να φανταστείς τον εαυτό σου να οπισθοχωρεί μέσα στο σπίτι, να αφήνει την πόρτα ανοιχτή, ανοιχτή απέναντι σε εκείνη την είσοδο της μαύρης σπηλιάς, να καθησυχάζεται και να πηγαίνει στο κρεββάτι του να κοιμηθεί; Αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή, ανεξέλεγκτη, απαρατήρητη, κι ο εαυτός σου μόνος στο κρεβάτι, κοιμισμένος, ανήμπορος, αφύλαχτος;
Τί ακριβώς είναι αυτό που σου προκαλεί τέτοιο τρόμο;
Οσμίσου τη μυρωδιά του ανοίγματος της σπηλιάς έξω από την πόρτα σου.
Πλησίασε το άνοιγμα και νιώσε το σκοτάδι της.
Φώναξε και άκου τη βαθιά αντήχηση της φωνής σου να βγαίνει από εκεί μέσα.
Τί να συμβαίνει εκεί κάτω, σε αυτό το Άγνωστο, αργά τη νύχτα, όταν έχει πέσει παντού το σκοτάδι, όταν το κτίριο είναι σκοτεινό και σιωπηλό, τα φώτα των διαδρόμων κλειστά, οι σκάλες μοναχικές, οι πόρτες των διαμερισμάτων κλειστές, οι ένοικοι κοιμισμένοι και αδιάφοροι;
Όλοι οι τρόμοι ξεφεύγουν από τον κόσμο, από το ασφαλές και γνώριμο σπίτι σου, από τη συνείδησή σου, και εισχωρούν εκεί μέσα, φωλιάζουν εκεί κάτω. Ή, μάλλον…ήταν από πάντοτε εκεί. Απλώς, σήμερα το ανακάλυψες εσύ… Στο κατώφλι σου…
Εκείνο το σκοτεινό βραχώδες άνοιγμα έξω από την πόρτα σου, οδηγεί σε έναν κόσμο που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το σπίτι σου. Κι όμως είναι δίπλα του, ανάμεσά του, από κάτω του. Κι εσύ έχεις κάνει μια μάλλον ανεπιθύμητη ανακάλυψη…
Και…η πύλη της σπηλιάς είναι είσοδος ή έξοδος;

Αυτού του είδους τα ανοίγματα για τον υπόγειο κόσμο –οι σκοτεινές φανερώσεις μιας άλλης πραγματικότητας κρυφής, σχεδόν απρόσιτης, μιας εσωκοσμικής γεωγραφίας– είναι παντού, και τα περισσότερα είναι απαρατήρητα, άγνωστα, ανεξερεύνητα. Πολλά στέκουν εκεί που δεν τα περιμένεις, φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνει κανείς…
Μερικές φορές, κάποιος με πείρα ή παρατηρητικότητα, μπορεί να τα ανακαλύψει στο τοπίο, αν εντοπίσει σπηλαιώδη πετρώματα στην επιφάνεια της γύρω περιοχής, αναγνωρίσιμου τύπου βράχια, λοφίσκους με πετρώματα πάνω τους, και άλλες επιφανειακές ενδείξεις που μαρτυρούν ότι υπάρχει σπηλαιώδες υπόβαθρο στην περιοχή, και κάπου πρέπει να βρίσκεται μία ή περισσότερες είσοδοι σε αυτό. Υπάρχουν, δηλαδή, φυσικά ίχνη, που αν ξέρεις να τα αναγνωρίζεις, μπορείς να τα ακολουθήσεις και να ανακαλύψεις αυτές τις εισόδους. Συχνά, όμως, οι σχετικές ιστορίες και οι μαρτυρίες των ανθρώπων της περιοχής, είναι ακόμη πιο εύκολα ίχνη για να ακολουθηθούν…

Όταν περάσεις μέσα από αυτό το σκοτεινό άνοιγμα, αμέσως εισέρχεσαι σε έναν άλλο κόσμο, σε μία άλλη πραγματικότητα: σε έναν άλλου είδους χώρο, σε έναν άλλο χρόνο, σε ένα άλλο κλίμα, σε μία άλλη ατμόσφαιρα, σε ένα άλλο επίπεδο ζωής, σε μία άλλη συνείδηση.
Ναι, μέχρι και το κλίμα είναι διαφορετικό εκεί μέσα, ακόμη κι αν έχεις προχωρήσει μέσα μόνο μερικά βήματα από την είσοδο. Υπάρχουν σπηλιές στις οποίες κάνει κρύο, πολύ κρύο, χρειάζεσαι γούνα, η ανάσα σου γίνεται σύννεφα ατμού. Υπάρχουν άλλες στις οποίες φυσάει αέρας, άνεμος. Υπάρχουν άλλες στις οποίες κάνει ζέστη, δεν υπάρχει αέρας, χρειάζεσαι φιάλη οξυγόνου, κι υπάρχουν άλλες –ίσως οι περισσότερες– που έχουν τέλεια ιδανική θερμοκρασία, σταθερή όλον τον χρόνο.
Σπηλιές πανέμορφες, ευχάριστες, θετικές, άλλες αρνητικές, τρομακτικές, κολασμένες.
Και, ο χρόνος δεν μετράει κανονικά εκεί μέσα, κυλάει με διαφορετικό τρόπο, η αίσθηση του χρόνου σχεδόν χάνεται, κι όσο πιο βαθιά πηγαίνει κανείς τόσο πιο έντονο είναι αυτό το φαινόμενο, είναι σαν να υπάρχει ένας υπόγειος χρόνος, διαφορετικός από αυτόν της επιφανείας.
Γενικά, η πραγματικότητα δεν ισχύει εκεί κάτω με τον ίδιο τρόπο που ισχύει εδώ πάνω.
Ο χρόνος δεν μετράει κανονικά.
Ο ήλιος δεν στέλνει τις βλαβερές ακτίνες του, που κάνουν τα κύτταρά μας να γερνούν. Δεν υπάρχουν ακτινοβολίες.
Δεν υπάρχουν ενοχλήσεις, ή συχνές αλλαγές.
Δεν υπάρχουν ήχοι, τα υπόγεια μέρη είναι σιωπηλά.
Τα μέρη αυτά είναι απόλυτα προφυλαγμένα από τον έξω κόσμο. Όταν μπαίνεις σε αυτά, σε αποκλείουν από την πραγματικότητα όπως την ξέρεις. Είσαι Αλλού.
Κανείς δεν ξέρει πού είσαι και τι κάνεις, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις εκεί… Δεν θα σε δει κανείς, δεν θα σε ακούσει κανείς, δεν θα το μάθει κανείς. Ποτέ. ...Έτσι, γίνεται διαθέσιμη για σένα μια μυστική ελευθερία, κρυφή, αόρατη από όλον τον υπόλοιπο κόσμο ανεξαιρέτως και αναμφίβολα. Πουθενά αλλού δεν μπορεί να συμβεί αυτό αναμφισβήτητα. Μονάχα εκεί, στο Βασίλειο των Σκιών…
Αλλά δεν βλέπεις και το φως του κόσμου, την ομορφιά του έξω κόσμου, τα χρώματα, είσαι στο σκοτάδι ή στο ημίφως. Στέκεις πέρα από τη δικαιοδοσία του φωτός. Γίνεσαι ακόμη μια σκιά μέσα στις σκιές.

Εκεί μέσα είναι το εσωτερικό της Γης, από την υλική άποψη, και εκεί είναι το υποσυνείδητο και ασυνείδητο της Γης, από πνευματική άποψη.
Κατεβαίνεις εκεί μέσα, εκεί κάτω, και ταυτόχρονα είναι σαν να κατεβαίνεις μέσα στον εαυτό σου, σαν να μπαίνεις μέσα στον εαυτό σου.
Μένεις εκεί, κάνεις το «γνώθι σ’ εαυτόν», είσαι μόνος σου, εσύ και το σκοτάδι, στα σωθικά της Μητέρας Γης (η οποία είναι κούφια, αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της), μένεις σε έναν χώρο απρόσιτο, προφυλαγμένο, άγνωστο, οχυρό. Δεν σε βλέπει κανένας και δεν θα σε ψάξει κανένας, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε από κανέναν, είσαι μόνος σου, εκεί κάτω, εσύ και ο εαυτός σου.
Έχεις αφήσει έξω από το σπήλαιο τον γνώριμο εαυτό σου και την επιβεβαίωσή του από τον κόσμο –ό,τι ξέρεις και ό,τι είσαι– έχεις αφήσει για λίγο την γνώριμη συνείδησή σου, και είσαι εκεί μέσα, χωρίς αντανακλάσεις και επιβεβαιώσεις, ολομόναχος, κάτω από τον κόσμο: στον Υπόκοσμο.

Απομακρύνεσαι εκεί μέσα, βαδίζεις όλο και πιο βαθιά, με κάθε βήμα αφήνεις όλο και πιο πίσω σου τον γνωστό κόσμο, κι οι μόνες σου αποσκευές είναι τα ίδια σου τα περιεχόμενα, η μνήμη σου και η ψυχή σου και οι σκέψεις σου και η φαντασία σου. Κι εσύ, τότε, έχεις γίνει περιεχόμενο, περιέχεσαι –μαζί με όλα σου τα περιεχόμενα– μέσα σε αυτήν την κρυφή παρένθεση του κόσμου. Είναι η τέλεια παραβολή και προβολή, αν μείνεις εκεί, είσαι ένα με τον πλανήτη, είσαι μέσα του και...είσαι μέσα σου…



Αν κλείσεις τον φακό σου, κάθεσαι στο απόλυτο σκοτάδι, αν μείνεις σιωπηλός, κάθεσαι στην απόλυτη σιωπή. Μένεις εκεί για απροσδιόριστο χρόνο, εσύ και οι σκέψεις σου.
Σχεδόν αμέσως, οι σκέψεις σου αρχίζουν να εικονοποιούνται στο σκοτάδι, γίνεσαι μια συνειδησιακή μηχανή προβολής. Αρχίζεις να...βλέπεις πράγματα. Είσαι μέσα εκεί και…βλέπεις μέσα σου. Άραγε, τι θα έρθει να σε συναντήσει εκεί μέσα στην απομόνωσή σου; Αν είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, μπορείς να επικοινωνήσεις με ολόκληρο το Σύμπαν. Δεν είσαι μόνος σου…
Μπορείς να ξαπλώσεις, να γαληνεύσεις, να παραδοθείς για λίγο. Μπορείς να αφήσεις το σώμα σου εκεί κάτω, όπου θα είναι προφυλαγμένο και κρυφό, να αφήσεις τον εαυτό σου και να βγεις έξω από αυτόν, αντικρίζοντας την ψυχή σου και τον κόσμο των ιδεών. Μπορείς να αφήσεις εκεί το σώμα σου και να βγεις απ’ αυτό, να φύγεις, προς τα κάτω, ακόμη πιο βαθιά, προς τον Άδη…
Με αυτές σου τις κινήσεις και τις προθέσεις, βρίσκεσαι στα σύνορα των δύο κόσμων, ακριβώς πάνω στα όρια, έτοιμος να τα ξεπεράσεις.
Βρίσκεσαι στο Κατώφλι.
Και είσαι έτοιμος να υπερβείς τον εαυτό σου.
Ο εαυτός σου δεν πρόκειται να σε αφήσει να το κάνεις τόσο εύκολα. Πρέπει να τον αντιμετωπίσεις, είναι σαν να πρέπει να δώσεις μια μάχη μαζί του, τελικά να εξαγνιστείς για να συνεχιστεί αυτή η διαδικασία υπέρβασης και απόδρασης. Πρέπει να αντικρίσεις τον παλιό σου εαυτό, σε όλες του τις κρυφές μορφές, να μονομαχήσεις μαζί του, να τον ξεπεράσεις.
Τότε είναι που έρχονται οι τρόμοι και οι δαίμονες, τους βλέπεις μπροστά σου και τους νιώθεις γύρω σου, πρέπει να είσαι πολύ γενναίος και μελετημένος και αποφασισμένος για να το αντέξεις. Αυτή είναι η πανάρχαια διαδικασία.
Από πού έρχονται οι δαίμονες; Από μέσα σου ή από τον Άδη;
Δεν έχει σημασία, εκεί, μέσα στο σκοτάδι στο εσωτερικό της Γης, είναι το ίδιο.
Είναι καλοί ή κακοί; Θέλουν να σε αφανίσουν ή να σε τρέψουν σε φυγή; ή θέλουν να σε βοηθήσουν και να σε λυτρώσουν; Εξαρτάται από τον άνθρωπο, αυτό που έχεις μέσα σου τώρα το έχεις μπροστά σου, ανάλογα ανταποκρίνεται το σύστημα. Ή θα γίνεις αποδεκτός και θα έχεις βοήθεια, ή θα είσαι ανεπιθύμητος και θα πρέπει να πολεμήσεις, να αποδείξεις την αξία σου. Η μάχη γίνεται με τον ίδιο τον εαυτό.
Εκεί που βρίσκεσαι, αυτός είναι ο Ένοικος στο Κατώφλι. The Dweller At The Threshold.
Είναι ο φρουρός, ο θυρωρός. Αν είσαι καλεσμένος τον χαιρετάς και τότε σου ανοίγει την πόρτα, αν είσαι απρόσκλητος τότε σού την κλείνει και πρέπει να τον νικήσεις για να την ανοίξεις. Όλοι σου οι μεγαλύτεροι εφιάλτες είναι οι φρουροί της πύλης.

Και πρέπει να θυμάσαι, αν και είναι δύσκολο, ότι είναι ακριβώς αυτό, εφιάλτες, όνειρα, αντικατοπτρισμοί.
Αν δεν παρασυρθείς τελείως στο ασυνείδητό σου, και αντιμετωπίσεις συνειδητά την διαδικασία, τότε αρχίζεις να τους χειρίζεσαι, αρχίζεις να νικάς στην μονομαχία. Γίνεσαι εσύ ο ένοικος στο κατώφλι, μπορείς να το διασχίσεις. Πολλά θα συμβούν.
Είναι αλήθεια; Είναι ψέματα; Είναι αντικειμενική πραγματικότητα; Είναι υποκειμενική πραγματικότητα, φαντασία; Είναι ύλη; Είναι πνεύμα; Τίποτε απ’ όλα αυτά και όλα αυτά μαζί. Είσαι πέρα από τη διπολικότητα της επιφανειακής αντίληψης. Είναι κάτι τρίτο, ενδιάμεσο, αυτό είναι η «Μέση Οδός». Γι’ αυτό λέμε ότι είσαι στο Κατώφλι, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε ύλη ούτε πνεύμα, ούτε αντικείμενο ούτε υποκείμενο, ούτε αληθινή εμπειρία ούτε φαντασία. Κάτι ανάμεσα, κάτι...άλλο.
The Twilight Zone.

Όλα τα μυστικά του κόσμου (δηλαδή του εαυτού σου, διότι εσύ είσαι ο κόσμος) θα σου αποκαλυφθούν. Το παρελθόν, το μέλλον, το πεπρωμένο σου, η ψυχή, ο κόσμος, η θέα (ή θεά), όλη η εποπτεία της προσωπικής σου κατάστασης και όλα τα μηνύματα που έρχονται από αλλού μόνο για σένα, που είναι εσύ. 

Στο κρίσιμο σημείο, ολόκληρη η ζωή σου ίσως περάσει μπροστά από τα μάτια σου (όπως συμβαίνει με τους πνιγμένους). Aυτό είναι ένα ψυχο-σινεμά, κι εσύ εκεί μέσα είναι σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μία φωτογραφική κάμερα, εκεί όπου εντυπώνονται τα αρνητικά των εικόνων, της ζωής. Αυτές είναι οι σκιές του σπηλαίου, το αρνητικό του φωτός.
Κι αυτή είναι η «ζωή εν τάφω», γιατί εκεί μέσα δεν είσαι ούτε ζωντανός ούτε νεκρός, είσαι νεκροζώντανος. Αυτό έκαναν οι ασκητές που απομονώνονταν στις σπηλιές και μονώνονταν από τον κόσμο, αναζητώντας το «άκτιστο φως», αυτό έκαναν τα χθόνια μαντεία, τα Ελευσίνια Μυστήρια, κλπ, γι’ αυτό αυτά τα μέρη χαρακτηρίζονται ιερά, δηλαδή μυστικά, αυτό κάνουν οι μύστες, αυτό είναι η μύηση, αυτό είναι η δύση και η κατάδυση, γι’ αυτό και οι χώρες των νεκρών είναι οι Χώρες της Δύσης, γι’ αυτό και ο Παράδεισος είναι ένα μέρος παρά την δύση. Και αυτή είναι η λεγόμενη Αναγέννηση…

Εκεί μέσα, εκεί κάτω, μπορείς να ακούσεις τα τραγούδια που έρχονται από Αλλού (μέσα από ένα σύστημα που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε Panasonic), μπορείς να νιώσεις τον «Πανικό» και να δεις τον Πάνα, το Παν, την Θέα του Μεγάλου Θεού Πάνα, την θέα της Παναγίας, της Πανγαίας, την Πανάκεια, και να νιώσεις την Πάνδροσο, να φιλτραριστείς από την δύναμη Βριλ, να εξαγνιστείς και να γίνεις Πανάγαθος. Να γίνεις ένα με την Φιλοσοφική Λίθο.
Εκεί, στο εσωτερικό, εκεί που είσαι ξαπλωμένος μπροστά στον τρόμο του κενού, μεταμορφώνεσαι για λίγο σε έμβρυο, και βρίσκεσαι μέσα στην μήτρα. Όταν θα φύγεις, όταν θα αρχίσεις να βαδίζεις προς τα έξω, και θα αρχίσεις να αφήνεις πίσω σου τον Κόσμο των Σκιών, βαδίζοντας προς το «φως στην άκρη του τούνελ», άραγε, ζεις μια εξομοίωση του θανάτου και των επιθανάτιων εμπειριών (near death experiences), ή μια εξομοίωση της γέννησης; Τί είναι η έξοδός σου;

Όσο πλησιάζεις προς το φως, μετά από απροσδιόριστο χρόνο εκεί μέσα, βλέπεις το φωτεινό άνοιγμα να μεγαλώνει, στην αρχή είναι μια κουκίδα φωτός και έπειτα μία φωτεινή πύλη. Και βγαίνεις έξω στον κόσμο, δεν είσαι πια εσωτεριστής, γίνεσαι εξωτεριστής.
Ο κόσμος σε καλωσορίζει με μία ανεπανάληπτη αίσθηση, αξέχαστη και ανεξίτηλη για όλη σου την ζωή. Βλέπεις τα χρώματα, το φως, βλέπεις την φύση όπως είναι στ’ αλήθεια, ήταν σαν να κοιμόσουν και να βλέπεις ένα όνειρο, αλλά...είναι όλοι οι άλλοι που κοιμούνται.

Γι’ αυτό, στον κατάλληλο χρόνο πρέπει να φύγεις από εκεί μέσα, από το Κατώφλι, αλλιώς θα παρασυρθείς προς τον Άδη. Πρέπει να βγεις έξω, επάνω.
Επιπλέον, αν μείνεις εκεί κάτω θα σε αφομοιώσει το σπήλαιο, θα γίνεις ένα με τα βράχια και τους σταλακτίτες, όπως έγιναν οι σκελετοί που βρίσκουν οι παλαιοντολόγοι. Θα απολιθωθείς. Εκεί είναι ο τόπος της απολίθωσης. Θα γίνεις η μούμια του εαυτού σου. Ένα είδωλο. Γιατί εκεί μπορεί να ξεχαστείς. Να ξεχάσεις τον κόσμο, τον εαυτό σου, να κοιμηθείς, να παρασυρθείς, να μην ξυπνήσεις ποτέ ή για πολύ καιρό, όπως κοιμήθηκαν οι Επτά Νέοι της Εφέσου ή ο Ριπ Βαν Ουίνκλ.
Οι σκέψεις σου και τα οράματά σου θα αποτυπωθούν στο σπήλαιο, όπως στο αρνητικό μιας φωτογραφίας, θα δημιουργήσουν Simulacra με τους σταλαγμίτες, θα αφήσεις κάτι από σένα πίσω εκεί στο βασίλειο των αντικατοπτρισμών. Εκείνο το σπήλαιο θα είναι μια αναπαράσταση του ψυχικού σου κόσμου, κι ίσως η σκιά σου να παραμείνει εκεί, στο Κατώφλι.

Ναι, αν υπάρχει κάτι κρυφό στον κόσμο, θα πρέπει να είναι εκεί μέσα, εκεί είναι το κρησφύγετο του. Αυτός είναι ο Ένοικος στο Κατώφλι του Κόσμου. Στο Κατώφλι ανάμεσα στους κόσμους.
Το Άγνωστο σε περιμένει εκεί κάτω, και ξέρει το όνομά σου...