Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ

Ένα Μήνυμα  :  

Από τις σελίδες του νέου "απαγορευμένου" βιβλίου του Παντελή Β. Γιαννουλάκη, 

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (εκδ. Αόρατο Κολλέγιο) :

https://www.strange-egnarts.com/product/secret-war-book/

 


«. . . . . . .Στην περίοδο που διανύουμε, ζούμε σε έναν κόσμο που βρίσκεται -εδώ και πολύ καιρό- στο μεταίχμιο, ως προς την εξέλιξη των καταστάσεών του.

Είναι ένας κόσμος που βρίσκεται στο ημίφως, και δεν μπορούμε να διακρίνουμε αν είναι το ημίφως πριν την νύχτα ή το ημίφως πριν την αυγή. Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, ίσως το διακρίνουμε, κάνουμε υπομονή στο σκοτάδι του τούνελ με ελπίδα, αλλά δεν γνωρίζουμε αν ο κόσμος κινείται προς το φως αυτό, προς τα έξω, ή αν απομακρύνεται βαθύτερα στο τούνελ, τελικά.

Κάτι πολύ σκοτεινό προσπαθεί να καταλάβει ολοκληρωτικά τον κόσμο, και γνωρίζουμε ότι αυτό έχει ξαναγίνει στο παρελθόν, και ότι πιθανώς δεν θα τα καταφέρει, αλλά προς το παρόν κοιτώντας γύρω μας βλέπουμε ότι τα καταφέρνει... Ίσως είναι αυτό που λέμε ότι το σκοτάδι γίνεται πιο πυκνό πριν την αυγή. Ίσως είναι η ίδια μας η συνείδηση που συσκοτίζεται, καθώς παρατηρούμε τα πράγματα, εξ επιρροής. Διότι, σε κάθε περίπτωση, η ιδέα για αυτό που συμβαίνει, είναι αυτό που συμβαίνει.

Ίσως και να μην είναι ακριβώς έτσι. Ο κόσμος, η ζωή, δεν είναι αυτό που φαίνεται. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει πολύς χώρος και πολύς χρόνος, πίσω από αυτό, ώστε να μπορεί να υπάρχει ένα τιτάνιο παρασκήνιο.

Υπάρχει.

Για τους ευαίσθητους και ανήσυχους ανθρώπους, είναι πολύ ξεκάθαρο ότι κάτι πολύ αρνητικό έχει φωλιάσει μέσα στις υποθέσεις του κόσμου.

Όλων των ειδών οι αρνητικές ιδέες, και οι φορείς τους και οι ξενιστές τους και οι θιασώτες τους, έχουν δημιουργήσει ένα -πρωτόγνωρο για τον κόσμο- Κατεστημένο, «κατοχικά», που σταδιακά και αποφασιστικά προελαύνει όλο και πιο πολύ στο να κατακτήσει τα πάντα. Ο ιδιαίτερος άνθρωπος, η μονάδα, εγώ, εσύ, το άτομο, νιώθει πολύ μικρό μπροστά του, αμελητέο, ανίσχυρο, ασήμαντο... Υπάρχει η τεράστια απρόσωπη Μηχανή, το αχανές μηχάνημα που είναι πλέον ο κόσμος, αυτό το ανυπολόγιστο βασίλειο αγνώστου διακυβερνήσεως. Υπάρχει και, κάπου, κάπως, η Αντίσταση!...

 

»Και, το βλέπουμε, το άτομο, ο καθένας μας, στοχοποιείται, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, παρακολουθείται, εξετάζεται, λογοκρίνεται, καταπιέζεται, «αξιολογείται», εκβιάζεται, κρίνεται, παραμονεύεται. Το Σύστημα σκύβει πάνω από τον καθένα, τον γνωρίζει, έρχεται σε επαφή μαζί του για να τού δείξει ότι ελέγχεται, ότι δεν μπορεί να ξεφύγει, ότι πρέπει να συμβιβαστεί, να συνεναίσει, να ακολουθήσει την κυρίαρχη στατιστική, τις κυρίαρχες ιδέες και επιταγές. Ο Μεγάλος Αδελφός σε παρακολουθεί.
Big Brother is Watching You.

Ναι.

Αλλά...

Μέσα στο ανυπολόγιστα αχανές τεράστιο στημένο Μηχάνημα: ανάμεσα στους ουρανοξύστες και στα κατασκευαστικά έργα, στις λεωφόρους, στα άπειρα αυτοκίνητα παντού, στους τιτάνιους στρατούς, στις πανίσχυρες τράπεζες, στις ατέρμονες πόλεις, στις ανθρωπομάζες που δεν τις χωράει ο νούς, στο αχανές λαβυρινθώδες Internet, στους άπιαστους δορυφόρους, στους καθημερινούς αμέτρητους καταιγισμούς εκπομπών και μηνυμάτων κάθε είδους, στις απροσμέτρητες βιβλιοθήκες, στα δισεκατομμύρια βλέμματα, στην πανίσχυρη εξουσία των κρατών, στα αμέτρητα τρισεκατομμύρια παράθυρα κτιρίων, στους τεράστιους στόλους :

Τί σημασία έχει τι πιστεύω εγώ; Τι λέω εγώ;

Γιατί να τους ενδιαφέρει τι πιστεύω και τι λέω εγώ;

Γιατί να με στοχοποιήσουν; Γιατί να με κυνηγήσουν; Είμαι ένα ανθρωπάκι, ένα εντελώς αμελητέο μικρόβιο μέσα στο Μηχάνημα, χωρίς πολύ χρόνο και χωρίς πολύ χώρο, απομονωμένο, χωρίς καμία ουσιαστική δύναμη. Γιατί να τους ενδιαφέρει τι πιστεύω, τι σκέφτομαι, πώς το σκέφτομαι, τι λέω, τι γράφω, τι κάνω, ποιος είμαι και γιατί είμαι αυτό που είμαι; Εγώ, εσύ, ο οποιοσδήποτε από εμάς ως άτομο. Γιατί; Τί νόημα έχει;

Ασχολούνται μαζί μου!

 

»Αυτό, από μόνο του αποδεικνύει ότι, προφανέστατα, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως νομίζω, ή όπως με έχουν οδηγήσει να νομίζω. Δεν είμαι μικρός, αμελητέος και ανίσχυρος, χαμένος και ασήμαντος.

Διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι έχει κάποια σημασία για τα πράγματα, το τι θα καταλαβαίνω, τι θα πιστεύω, τι θα σκέφτομαι, τι θα θέλω, τι θα κάνω και πώς θα το κάνω. Τι θα μεταδίδω και πώς θα επηρεάζω. Εγώ κι εσύ και μερικοί άλλοι, μπορεί να είμαστε σε θέση να φτιάχνουμε μία κρίσιμη μάζα, μικρού ποσοστού, που, όμως, καταλυτικά, να επηρεάζει καθοριστικά τις εξελίξεις των καταστάσεων του κόσμου. Κι αυτή η αλήθεια, προφανώς απαιτεί μεγάλη προσοχή, από κάθε παράγοντα.

«Μια πεταλούδα που φτερουγίζει στο Τόκυο, μπορεί να προκαλέσει τυφώνες στην Νέα Υόρκη...»

Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει, που συνεχίζει να υπάρχει, ο Μυστικός Πόλεμος των Ιδεών. Κάθε καθοριστική μάχη του τελικά γίνεται μέσα στο κεφάλι και στο πνεύμα του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου. Κάθε ένας μας είναι ένα βήμα, ενίσχυσης ή υλοποίησης τής μίας ή της άλλης ιδέας. Βήμα προς βήμα...

 

»Μια μεγάλη σειρά από αμέτρητα πλακίδια ντόμινο που πέφτουν, το ένα πίσω από το άλλο, μπορεί να ανακοπεί από ένα και μόνο πλακίδιο στο ντόμινο. Όπως και ένα μόνο πλακίδιο μπορεί να προκαλέσει στο ντόμινο μία μεγάλη και ατέρμονη σειρά πτώσεων. Το κάθε πλακίδιο, τελικά, έχει ρόλο καθοριστικό, στο ντόμινο του κόσμου.

Είμαστε κάτι πολύ πιο σημαντικό από αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε.

Η ιδιαιτερότητά μας και η ακεραιότητά μας, αν υπάρχει, είναι καθοριστική.

Είναι καθοριστικό το πώς νιώθουμε, τι πιστεύουμε, τι σκεφτόμαστε, γιατί, τι κάνουμε, πώς, και ποιός είναι ποιός.

Και, αυτό το γνωρίζει, από άκρη σε άκρη, ο Μυστικός Πόλεμος που μαίνεται παντού. . . . .»

 

 

Διάβασε το αποκαλυπτικό βιβλίο του Παντελή Β. Γιαννουλάκη,

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Μπορείς να το αποκτήσεις με On Line Παραγγελία και να σου σταλεί κρυφά στο σπίτι από το Αόρατο Κολλέγιο, από εδώ >

https://www.strange-egnarts.com/product/secret-war-book/

 




 



O Kόσμος των Ονείρων είναι αληθινός.

Αν είσαι εσύ αληθινός.

 

---------Παντελής Β. Γιαννουλάκης

 

 

 

 

Πριν από σαράντα δύο χρόνια, όταν ήμουν ένα νεαρό αγόρι, ο Θεός ( ποιος άλλος;; ) μου έστειλε μία σελίδα στην οποία είχα διαβάσει μία πολύ παράξενη ατάκα ενός αγαπημένου μου ευφάνταστου Γάλλου συγγραφέα, του Γκυ ντε Μωπασάν :

«Το κάθε ένα ανθρώπινο όν, γίνεται ένα μικρό σύμπαν μέσα στο Σύμπαν!...»

("Each human being becomes a little universe within the universe!" - Guy de Maupassant)

Η ατάκα αυτή, σαν ένα κωδικό σήμα ή σαν ασημένιο κλειδί, εκτίναξε μία λάμψη μέσα στο κεφάλι μου. Πυροδότησε μία ατέρμονη σειρά σκέψεων και προβληματισμών, που φαίνεται ότι κράτησε αρκετά χρόνια, ώσπου κατέληξα μετά βεβαιότητος στην κραταιά ιδέα μου του "Ιδιωτικού Σύμπαντος" (Private Universe), και στην πεποίθηση μου ότι «Ο Άνθρωπος Είναι Ένα Σύμπαν Από Μόνος Του» - την οποία άρχισα αφοσιωμένα να διαδίδω.

Στην πάροδο των ετών είχα μετατραπεί σε έναν αφοσιωμένο Ιδεαλιστή.

 

Μπορεί η παιδική μου θρησκεία (την οποία διατηρώ ακόμη) να βρισκόταν ολόκληρη μέσα στο "Fantasia" του Walt Disney, σύντομα όμως ανακάλυψα το νέο μου ευαγγέλιο, το οποίο ήταν απλά τρεις συνθηματικές λέξεις του Andre Breton :

"Existence is Εlsewhere"

("Η Ύπαρξη Είναι Αλλού").

Η Μεταφυσική αυτή «προσέγγιση», με την οποία απομακρύνθηκα από τον γνωστό μας κόσμο, μού δίδαξε ότι όλη μας η Ελπίδα βρίσκεται στην Εξερεύνηση.

Φυσικά, σύντομα βρέθηκα «Μόνος Αλλού».

(Αυτό αποτελεί και τον τίτλο ενός μυθιστορήματος που ατέρμονα συγγράφω και ποτέ δεν τελειώνω - ανάμεσα σε άλλα, όπως το "Ο Χαμένος Χάρτης του Παραδείσου"...)

 

...Μέσα στην λογοτεχνική μοναξιά μου των ετών, καθώς όλοι στον πεζό κόσμο εξυμνούσαν το ποιητικό νόημα των στίχων της "Ιθάκης", εγώ ήδη γνώριζα ότι το είχε μεταδώσει πολύ νωρίτερα (πολύ πριν τους αμφιλεγόμενους "έρωτες" του Καβάφη) ο αξιοπρεπής και εξαίσιος δάσκαλος μας ο Robert Louis Stevenson :

"To travel Ηopefully is a better thing than to arrive..."

(Θεωρώ ότι ο R. L. Stevenson είναι ο αρχετυπικός Συγγραφέας).

Στα πολύχρονα τέτοια ταξίδια μου προς την fata morgana Νήσο των Θησαυρών, αποφάσισα να αποκαλώ τους φίλους αναγνώστες μου, "Συνταξιδιώτες".

Τους έπεισα να ακολουθούμε πάντα την συμβουλή του Πυθαγόρα : «Λεωφόρους Μη Βαδίζειν»... Και, αυτό ήταν όλο...

 

Βρέθηκα πολλές φορές χαμένος, στην Μέση του Πουθενά. Συχνά ανάμεσα σε τοπία καταστροφής, στο Wasteland.

Μα, ακολουθούσα πάντα «Τα Μονοπάτια που έχουν Καρδιά», ακριβώς όπως με είχε ενθαρρύνει ως προς αυτό, ο Carlos Castaneda σε μία θρυλλική παράγραφο.

Καθώς ο κάθε άνθρωπος είναι ένα Σύμπαν από μόνος του, ήταν ο Philip K. Dick που πειστικά μού είπε :

"Fate is fluid. Destiny is in the hands of men"

(Η Moίρα είναι ρευστή. Το Πεπρωμένο βρίσκεται στα χέρια των ανθρώπων)

 

Φυσικά, για τους γνώστες των εννοιών, είναι δύο διαφορετικές έννοιες η Μοίρα και το Πεπρώμενο. Όπως, άλλωστε, δύο διαφορετικές έννοιες είναι η Πραγματικότητα και η Αλήθεια.

 

Έμαθα ότι δεν έχει σημασία να λένε οι άλλοι καλά πράγματα για σένα, αλλά σημασία έχει να μιλάς εσύ στους άλλους για τα καλά πράγματα.

«Ουαί υμίν όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι».

(Κατά Λουκά, στ 26).

 

Γνωρίζω την εύπλαστη φύση της Πραγματικότητας (της "κατάστασης των πραγμάτων" - των "πραγμάτων", δηλαδή των προϊόντων των πράξεών μας). Ήταν η Αλήθεια, που, από ένα σημείο και μετά, με ενδιέφερε... Βεβαίως, ήταν μυστική, έπρεπε να την ανακαλύψεις.

Προσπάθησα, για να δικαιώσω τα αληθινά μου ενδιαφέροντα, να γράφω πάντα για την Αλήθεια.

Το έκανα πάντα αυτό, με τον τρόπο που μου δίδαξε ο ποιητής William Blake :

"When Ι tell the truth, it is not for the sake of convincing those who do not know it, but for the sake of defending those that do..."

(«Όταν λέω την αλήθεια, δεν το κάνω για να πείσω αυτούς που δεν την γνωρίζουν, αλλά για να υπερασπιστώ αυτούς που την γνωρίζουν...»)

 

Πιστεύω ότι το ωραιότερο βιβλίο όλων των εποχών, είναι ο "Δον Κιχώτης" του Θερβάντες.

Στις σελίδες του ανακάλυψα πολλές βεβαιότητες μου :

--Τα γεγονότα, καλέ μου Σάντζο, είναι οι εχθροί της Αλήθειας.

(Και)

--Mην αγαπάς αυτό που είσαι, αλλά αυτό που μπορείς να γίνεις.

 

Άρχισα να ζω υπό την αιγίδα του "Βασιλείου της Καρδιάς" (Kingdom of the Heart). Πατρίς η Ελπίς. To Dream the Impossible Dream, to Reach the Unreachable Star. . .όπως λέει και το τραγούδι.

Ο Βάρδος Τaliesin (570 μ.Χ.) μού έστειλε το πρώτο μήνυμα από το Βασίλειο :

"Common men do not receive Knowledge.

Sorrowful is he who by his evil deeds

Has lost the Friendship of Heaven's Country" . . .

Προσπάθησα να έχω πάντα την Φιλία της Χώρας των Ουρανών (Amicizia), και μέχρι τώρα δεν την έχω χάσει ποτέ μου ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ισχύει.

(Κατά τον Μυστικό Πόλεμο : “My ally is the Force, and a powerful ally it is.” - Yoda, "Star Wars")

 

Κάποτε, σε ένα όνειρό μου, είδα έναν κήπο, και μπροστά μου ένα χαρτί που έγραφε (το κατέγραψα όταν ξύπνησα) :

Ο Ανθοκόμος Φαντάζεται το Ρόδο Χωρίς Αγκάθια.

 

Το πιο αγαπημένο μου ιστορικό βιβλίο για τον Μέγα Αλέξανδρο, είναι του Arthur Weigal : Εκεί διάβασα κάποτε μια ατάκα του Μεγάλου Αλεξάνδρου μετά τον ατυχή φόνο του Κλείτου Μέλανα, καθώς βγαίνει από το αντίσκηνο θλιμμένος έξω στην έρημο, και απογοητευμένος -για την ελλιπή πίστη των συντρόφων του- απλώνει τα χέρια του και δείχνει στον ορίζοντα τις κατακτήσεις του, (το είχα διαβάσει στα Αγγλικά) :

 

"All these in vain!

It is not the Land that must be conquered

But the Hearts of Men..."

(«Όλα αυτά, επί ματαίω! Δεν είναι η Γη που πρέπει να κατακτηθεί, αλλά οι Καρδιές των Ανθρώπων...»)

 

Ό,τι εμπνευσμένο και δυναμικό και όμορφο γίνεται στον κόσμο, είναι θεόπνευστο, και γίνεται με μία και μόνο μία αποστολή :

Να κατακτήσει τις καρδιές των ανθρώπων.

 

Αυτή είναι η αποστολή μας.

 

 

 

 

 

Π. Β. Γ.

 

( Αφιέρωσις : Μούσα Εποίησεν )

 

 

 

 

 

 


ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ!

 


Το counter του Χρόνου έγραψε 2022!!

(Για τους...προχωρημένα ενήλικους, είναι παρελθόντας μελλοντολογικός αριθμός. Μάλιστα, λείπει ένα δυάρι για να είναι ακραία μελλοντολογικός αριθμός. Για φαντάσου να ήταν 2222...)

(Περίπου όπως «φουτουριστικά» βλέπουν τώρα οι νεότεροι το 2222, έτσι έβλεπαν οι παλαιότεροι κάποτε το 2022. Κι όμως το φτάσαμε! Και είμαστε ακόμη εδώ...)

Ας είναι σωτήριο το έτος 2022, λοιπόν! Καλός Νέος Χρόνος.

Κερδίσαμε χρόνο, δηλαδή, πήραμε παράταση...

Και ελπιδοφόρα ευχόμαστε να είναι καλός ο νέος χρόνος μας...

Καλή Χρονιά!

 

Πάντοτε με γοήτευε το γεγονός ότι μάς ενδιαφέρει παράδοξα πολύ το Παρελθόν.

Αυτός είναι ο λόγος που μετράμε τον χρόνο (καθώς «περνάει» και δημιουργεί το Παρελθόν).

Μετράμε συνέχεια τον Χρόνο, εξαιτίας αυτού του παράδοξα μεγάλου ενδιαφέροντός μας για το Παρελθόν. Για να συνεννοούμαστε ως προς αυτό μεταξύ μας.

Ίσως και για να συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουμε. Ότι έχουμε υπάρξει. Ως τώρα.

 

Είναι πολύ λογικό, δεν θα μπορούσε να μας ενδιαφέρει το Παρόν.

Το Παρόν είναι ακόμη πιο παράδοξο. Πάρα πολύ πιο παράδοξο (για να ασχοληθούμε). Το Παρόν είναι σαν να ακροβατείς πάνω στην βελόνα του πικ-άπ, καθώς τρέχει πάνω στον δίσκο... (Ή, μάλλον, σαν να είσαι η βελόνα!) (Και, χωρίς κανέναν ήχο!)... Κυριολεκτώ...

Το Παρόν δεν είναι καν συνειδητό (ακόμη και η λειτουργία της συνείδησης χρειάζεται κάποιον χρόνο, δηλαδή Παρελθόν). Και, χωρίς συνείδηση, δεν υπάρχει Χρόνος.

 

Και, το Μέλλον είναι άχρονο. Δεν έχει μετρηθεί ακόμη. (Δεν «υπάρχει» καν...)

To Μέλλον είναι...η Φαντασία μας.

Ο Χρόνος είναι Παρελθόν.

Αυτό, θα έλεγε κανείς (που το καταλαβαίνει), είναι ένα πολύ μεγάλο κοινό μυστικό : Ζούμε στο Παρελθόν!

 

Ακόμη θυμάμαι το παλιό τηλεφωνικό νούμερο 141.

Το σχημάτιζες με το δακτυλικό καντράν του παλιού μαύρου σταθερότατου τηλεφώνου, και «άκουγες» την ώρα, άκουγες τον Χρόνο.

Μια τυπική και αυστηρή γυναικεία φωνή, μετρούσε φωναχτά κάθε δεκαπέντε δευτερόλεπτα που περνούσαν. Ασταμάτητα!

«Στον επόμενο τόνο – η ώρα θα είναι – δώδεκα – και ένα λεπτό - και τριάντα δευτερόλεπτα – μπιπ . . . .Στον επόμενο τόνο. . .»

Όταν την άκουγα ως νεαρός στο ακουστικό (παρέμενα για πολύ ώρα στην γραμμή και την άκουγα), φανταζόμουν μία μαυροντυμένη και κάπως ηλικιωμένη γυναίκα με μαύρο μαντήλι στο κεφάλι (ή με ένα βέλο στο πρόσωπο), καθισμένη και σκυφτή αφοσιωμένα πάνω από ένα τραπέζι σε ένα μικρό κενό δωματιάκι, μπροστά σε ένα μικρόφωνο και ένα κουμπί (μπιπ), να μιλάει εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, και να απαγγέλλει την ώρα. (Η αρχαία σημασία του ρήματος «Απαγγέλλω», είναι «αναφέρω από μνήμης»).

Σαν να λέμε, την είχε ο Ο.Τ.Ε. έγκλειστη εκεί μέσα, για πάντα, για να κάνει αυτό το πράγμα.

(Δεν ήξερα το παραμικρό, ακόμη, για το λεπτομερές φωνητικό editing ηχογραφήσεων).

Ή ήταν κάτι σαν μία μεταφυσική τηλεφωνική σύνδεση με την Μοίρα, που μετρούσε τον χρόνο μας.

Μέχρι και αυτή χάθηκε στον Χρόνο τελικά, μαζί με το 141.  

Αλλά, το κάνει ακόμη : στο Παρελθόν.

(Όπου το έκανε και τότε, άλλωστε...)

 

 Ο Χρόνος που περνάει κι όλο φεύγει, μάς κλέβει τα πάντα, χάνουμε την ζωή μας, λεπτό προς λεπτό.

(Ο Χρόνος είναι ο μεγάλος εχθρός μας. Και ο Φόβος).

Είμαστε παγιδευμένοι μέσα στον Χρόνο (δηλαδή στο Παρελθόν, αν καταλάβατε τι λέω) – κι αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μυστήριο που υπάρχει, το μυστήριο του Χρόνου. Κανείς μας δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει...

Εννοώ, Κανένας...

 

Προσωπικά, για πολλούς περισσότερους ανεκδιήγητους λόγους, έχω καταλήξει με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι ο Χρόνος δεν υφίσταται στ' αλήθεια όπως νομίζουμε, αλλά ξεκάθαρα είναι μέγεθος της συνείδησής μας.

Και, η συνείδησή μας έχει την μυστική ικανότητα να προβάλλεται μπροστά και πίσω στον Χρόνο όπως τον ξέρουμε, είτε μέσα από την πύλη των αναμνήσεών της, είτε μέσα από τις μελλοντικές της εμπειρίες για τις οποίες –ναι!– μπορεί πρόωρα να ενημερωθεί...

Ο Χρόνος για την συνείδησή μας δεν είναι «γραμμικός».

Αν είμαστε παγιδευμένοι μέσα στον Χρόνο, όπως είπα, αυτό σημαίνει ότι η συνείδησή μας είναι παγιδευμένη μέσα στον Χρόνο.

 

Η ημερολογιακή Πρωτοχρονιά που βιώσαμε πριν λίγο καιρό, θα μπορούσε να είναι η Πρωτοχρονιά του 1982 ή η Πρωτοχρονιά του 2042.

Είναι η συμβατική πραγματικότητα, η συναινετική πραγματικότητα, που την κάνει να είναι η Πρωτοχρονιά του 2022.

Είναι η απόδειξη ότι χρονικά η συνείδησή μας –παρ' όλο που μπορεί να πετάξει όπου θέλει– τελικά συμβαδίζει με την συλλογική συνείδηση που παρακολουθεί τον ημερολογιακό χρόνο κάθε μέρα, συμβαδίζει με την «κατάσταση των πραγμάτων» (την «Πραγματικότητα» – τα «πράγματα» είναι τα προϊόντα των πράξεων μας – στην ουσία πρόκειται για την «πρακτικότητα» – δημιουργεί ένα World Wide Web, www.), έχει συναινέσει στην κεντρική συλλογική παραίσθηση που εκπέμπεται για όλους εκεί έξω – χωρίς αυτό το «εκεί έξω» να έχει μεγάλη σχέση με αυτό που συμβαίνει «εκεί μέσα»…

 

Αυτή είναι η αρχετυπική παραδοξολογία.

Ο Χρόνος δεν είναι «αντικειμενικός».

 

(Άλλωστε, δεν υπάρχει και τίποτε «αντικειμενικό». Το «αντικειμενικό» είναι απλά λεκτική επιβολή. Κανείς δεν είναι έξω από τον εαυτό του, για να μην είναι «υποκειμενικός»).

 

Αν σε κλείσουν ολομόναχο μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, χωρίς ρολόι και παράθυρα, μόλις αποκοιμηθείς και ξυπνήσεις, δεν θα ξέρεις «πόση ώρα έχει περάσει»... Ο Χρόνος για σένα εκεί πλέον θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε και οτιδήποτε.

Ο μόνος Χρόνος εκεί που θα υπάρχει, θα είναι ο πιο αληθινός χρόνος, θα είναι ο Χρόνος που εσύ προσωπικά νιώθεις ότι πέρασε.

Αυτό, ίσως σημαίνει ότι ο Χρόνος είναι απλά μέτρο σύγκρισης ή κρίσης;; Ίσως και να είναι, αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτός ο Χρόνος του σκοτεινού δωματίου είναι ο Χρόνος με τον οποίο γεννήθηκες. (Όπως γεννήθηκες π.χ. έχοντας τον προσωπικό σου εγκέφαλο, γεννήθηκες έχοντας τον προσωπικό σου Χρόνο).

 

Όσο κι αν ψάξεις, αναζητώντας έναν «αληθινό» χρόνο, σε διαβεβαιώνω (αν το κάνεις κάποτε), τον μόνο που θα βρεις είναι κάτι άλλο : είναι η κίνηση των ουρανίων σωμάτων.


2022 μ.Χ. σημαίνει : η Γη –και η ανθρωπότητα επάνω της– έκανε 2022 περιστροφές γύρω από τον Ήλιο, μετά την γέννηση του Χριστού, σύμφωνα με την αριθμητική μας και την φαντασία μας, στο ηλιακό μας σύστημα, μαζί με τα άλλα τοπικά ουράνια σώματα (που έκαναν άλλον αριθμό περιστροφών).

Όσο σε αφορά αυτό προσωπικά, η Γη έκανε τόσες περιστροφές όση είναι η ηλικία σου.

Για τόσο λίγο είσαι εδώ.

 

Συνταξιδιώτες μου, είμαστε για πολύ λίγο εδώ! Και, όσο θα το θυμάστε.

Κάνετε την ζωή σας «να μετράει» (για να είναι Καλή), να έχει κάποιο νόημα η ύπαρξη σας, στον νέο χρόνο που μάς δόθηκε ως bonus στο ημερολόγιο, το 2022.

(Και, έτσι, αναλογιστείτε, επιτέλους, ποια είναι τα πράγματα στην ζωή που έχουν αληθινό νόημα...)

Να μία καλή προτροπή, μια ευχή που έχει αληθινή ουσία.

Εγρηγορείτε. 


 

 

ΚΑΛΟΣ ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ!

Παντελής Β. Γιαννουλάκης